KALAJA “ROZAFAT” SHKODER
Atéditë kur s’ parit të pashë më mbeti n’ sy pamja e një nuses së bukur!
E bardhë, e dritëshme, e bukur, e naltë, plot gzim, e buzqeshun dhe me një ambelsi që shkelqente prej tallazeve t’ujnave bilur rreth teje Rozafë!
Silleshin përsilleshin e perplaseshin per shkambijët tuej plot rreze drite!
Vezullonin gurt’ e tu,bash si t’ishin diamante që era e freskët shperndanë në të kater anët e rruzullit toksor, bash si t’ ishin në njëditë feste, kur i madh e i vogel vraponte tek Dera yte e hapun per të gjithë Shkodranët.
Po, po, shka merr prej grykës së Bunës e deri shka syni perfshinë andej shkambit t’ Raznës, brij lumit Kir’ e deri në të derdhun t’ Drinit, nder ato zallishtat tua o e bukra Rozafë, vezullojnë e shperthejnë vetem shkelqim!
Unazat e arta t’ atyne urave që shndrisin edhe naten rreth teje o e bukra eme, vetem ndriçojnë gjarpnimet e rrugve tua, o shkamb i pathyeshem!
E nder Shekuj gjithmonë kryenaltë dhe e nderueme per veprat tua! Ti kurr nuk dijte kujt i thonë “vransinë robnije”, se s’ njofte asnjëherë në të gjithë jeten tande thundren e huej, apo t’ atij pushtuesi barbar që vetem naten tinzisht u mundonte me të there me shpatë n’pabesi mbas shpine!
Mundohej me pabesinë e hasmit me të xanë befas, po harronte se muret e saja gjithë vrima janë të mbushuna plot me dallndysha e trumcakë, që as natë e as ditë gjumin e dekës këso jete s’ e njofin! Janë plot’ e çohen të trembun kur kjoftë edhe një lesker murit lot vendit murrlani i Shkodres!
Pak kush e kupton cicrimen e tyne kur edhe një kokerr ranë i zgjon ato!
Veç kur kushtrimin lëshojnë në roje të perjetëshme të çerdhes së tyne!
Perjetësisht aty ruejnë vezët e tyne të freskëta, me të cilat ata me një roje të madhe mendojnë per t’ ardhmen e asaj Kështjelle të Lirë dhe t’bukur!
Dy fjalë perjetësisht të paprekëshme n’ Atë Kështjellë Heroike!
![](https://www.voal.ch/wp-content/uploads/2024/06/orozafa2.png)
Prandej, kemi edhe pse të krenohemi me rrugët tua gjarpnusha dhe të pasterta si biluri, mbi ata shkambij që nder Shekuj nuk i njoftën as patkojt’ e as thundrat e bishave tyne t’ pabesa, që gjithnjë veshtrojshin si gjarpij me sytë e tyne tinzarë e të djallzuem ashtusi kishin edhe shpirtin.
E, n’ se dishroni me njoftë pastertinë e atij ajri freskues si fllad pranvere, jo larg, do të shifni si valvitet Ajo cohë e Kuqe që sjellë pranveren aty. Po, po, atje tek rrfanat e murosuna të atyne që humnin edhe jeten per Liri!
E kur Teuta yte zamadhe i qendroi Beses ashtusi Shkodrani e kishte zakon, u trand edhe Taraboshi i thinjun buzë atij liqeni që s’ lante turp! E nder Shekuj mbushej e shprazej simbas zakonit të vjeter tue ua lmue ato koka të shkelqyeshme t’atyne peshqëve t’ argjentë që, me një bukuri të pashoqe notojnë nder thellsitë tua o liqeni i bukur i Shkodres! Po bukuria e dallgëve tua o liqe i Shkodres nuk ka asnjëherë fund, kurr të sosun perderisa deri atje larg në zallishtat tua vezullojnë rrezet e diellit deri vonë, deri në të sosun të atyne rrezeve të prarueme të asaj dite që tash sa qinda vite nuk njohin errsinë. E pa u kujtue ndryshojnë Shekujt !
Rrukullisen e zhduken si mos t’ ishin kenë nder gropat e thella t’ robnisë, që kurr persa e sa vite nuk ju nda atyne humnerave të pafund e errsine. Dhe, në të dalun të dritës lajmojnë të parët gurt’ e Rozafës atje naltë! Qe, erdhëm prap me shkelqye gurt tuej o Bija eme! E jeta fillon persëri atje!
Dikund aty afer nder kaçuba ferrmandash shperthejnë të bukrat vjollca e, era e kandshme e tyne gjallnon edhe shkrepat e tua o Rozafa eme! Jeta nder ato kthesa asht aqsa e bukur edhe plot dritë e kënaqësi pranverore.
Ajo nuk çilë si lulet, po shperthen si t’ ishte një vullkan i vertetë që laven me plot aromë ua veshë mureve tua o Rozafa eme e bukur, plot jetë!E aty, qendron madhështia e pastertisë s’ ate shpirtnore o Rozafa ynë e bukur!
Me vite të tana më sillte pa e kuptue atje tek Ti ajo rruga e bukur e Urës së pulave e, pa u kujtue fillojshe me ju ngjitë perpjetës s’ate të gurtë dhe aq sa të vjeter sa fiset tona Ilire, deri në naltësi të pafund të atyne mureve tua o Rozafa e ynë e moçme, sa gurt’ e pathyeshem të pleqnisë sate trime.
E mos u çudit aspak kur nder thellsitë e ujnave perrreth teje të prekesh me duert tua ata gur të daltuem nga Trimat e pasosun të atyne viseve që persa të jetë jeta janë të paharrueshem, të perjetshem e të pavdekshem!
![](https://www.voal.ch/wp-content/uploads/2024/06/orozafa3.png)
Po, po, Rozafa eme!
Edhe sot nder shpatullat e tyne janë xhurmët e gurve tuej o Rozafa eme! Ato gjurmë nuk fshihen asnjëherë se janë daltue me bajoneta çeliku atje thellë nder eshtnat tua, o trim i asaj Ilirisë së gjakosun nga t’pa ten Zotët!
Pikrisht si sot mbas XXI shekujsh vuejtje, mjerim, e der n’ pafundsi të një robnija të panjoftun nder sa shekuj të shkuem o Shkambijt’ e mij! E bash në mësheftësinë tande, thellë në tokë, asht tuneli i shpresës së jetës që t’ duket se humbë nder zgavrrat tua të mëshefta ku shpnesa rilindë atë jetë të këputun, po gjithmonë të sigurt perballë hasmit vrastar’ e gjaksor.
Aty poshtë pranë Urës së Bunës veç kur shef buzqeshjen e shpetimtarve!
E lundra çanë dallgët rrembyse t’ ujit të freskët që Shpirtin të gjallnon!
Asht një Bot’ e tanë që vrret me të gjithë forcen e Shpirtit “Liri”!! E Bota sot flenë në dafinat e saja bash si dikur kur i Madhi Gjergj Kastrioti, ishte i shtrimë n’ atë shtrat prej cilit nuk u ngrit kurrma! Asnjëherë kso jete!
E një hije pa asnjë shenjë drite e shkelqimi ra edhe mbi ty o Rozafa eme!
Vetoi qielli e nuk mbeti një gur i yti o Rozafa eme, pa rrjellë lot vaji! Deri poshtë ujnat e Drinit, Bunës dhe t’ Kirit u turbulluene e dallgët e tyne ku ato permbyten brigjet tua Rozafa eme, rroposën e llomitën muret tua prej Guri të skalitun me aq mjeshtri sa asnjë vend rreth Rrozullimit, as nuk i njofti e as nuk ka nder sarajet e veta, ku dielli hynë e s’ din me dalë!
E një heshtje Rrëmaji e pushtoi Shkodren tande o Rozafa eme plot jetë!
Një za u ndigjue dikund atje nder shpella shumë larg pertej Zallit Kirit:
“O Zot, hiqi mallkimin Tand Popullit Shqiptar !!” Ishte atje Nanë Tereza!
Sa madhështi ruejnë permbrenda ata Gur të Rozafës s’ Yte, o Nana eme!
Ata janë brilantët Tuej të çmueshem o Rozafa e Shkodres sonë heroike!
Ti rrnofsh e kjofsh sa Fiset tua fisnike e Malet e nalta t’Tuat kreshnike, O e bukra Rozafa eme e pashoqe, O Zambaku faqebardhë i gjithë Europës!!
O shkamb i pathyeshem Guri pranë Alpeve tona të bukra si drita e diellit!
Rrnofshi sa Gurt e atij themeli të palëkundun i Nanës së Këshillit të Mirë, E perjetëshme n’ ata Troje shkambi t’ pathyeshme, o e bukra Rozafa eme shum’ e nderueme nder Shekuj! Rrnofsh..!
Melbourne, 29 Qershor 2024.
![](https://www.voal.ch/wp-content/uploads/2024/06/orozafa4.png)