Shoku, miku, si vëllai ynë Agim Neza na la. Pas një beteje dyvjeçare, pas një lufte të pabarabartë me një sëmundje të rëndë, e të pashërueshme, të pamëshirshme, të pabesë Agim Neza iu dorëzua jo vdekjes, por Zotit, në parajsën e merituar hyjnore, në panteonin e pavdekësisë!
Edhe mbreti i Zotave Zeusi gabon, thoshin grekët e lashtë. Këtë herë ai gaboi.
Na e mori Agim Nezën në kulmin e pjekurisë intelektuale, në majën e projekteve të mëdha, në shërbim të vendit e popullit të vetë, në zenitin e krijimtarisë që e filloi qysh në moshe të re, në të mirë të familjes së tij shembullore, në të mirë të gjithëve neve, në të mirë të Shqipërisë sonë të bukur, në edhe të vetë Atdheut të tij të dytë, Shteteve të Bekuara të Amerikës!
Na e mori pabesisht e tinëzisht, kur më shumë se ai për ne, ne kishim më shumë nevojë për Agim Nezën, për pendën e tij të artë, e mendjen e tij të ndritur. Ai që bëri për perlën tonë natyrore Tropojën, më shumë se të gjithë Tropojanët bëmë për të, ai që bëri për nënën tonë të përbashkët Shqipërinë e për Kosovën, për mbarë shqiptarët, më shumë se krejt politika e mbrapshtë, “Shqiptarët kundër shqiptarëve”, në këto 54 vjet të jetës së tij, Agim Neza na la.
Nuk janë fjalë ngushëlluese në këto çaste dhimbjeje. Më shumë se fjalët, flasin vepra dhe veprimtaria e Agim Nezës, jo vetëm në Tropojë e Tiranë, por kudo jetoi e veproi.
Ishte i pari që krijoi dhe botoi në Anglisht, “Udhërrëfyesin e parë për turizmin shqiptar”. Shkurt e bukur! “Me një gjuhë të thjeshtë e me një humor tipik anglosakson. Tepër i këndshëm dhe me mesazhe të mëdha ezopiane”,- më thoshte një Profesoreshë angleze në verën e vitit 1992 në Sarandë.
Qindra kronika, opinione, analiza të botuara në thuajse të gjitha gazetat e televizionet shqiptare, për gjendjen në Shqipëri e sidomos tele-reportazhet dhe komentet e Agim Nezës, për mbretërit e medias botërore “Sky News” e “BBC” të Londrës, për “The New York Times”, “CNN”, “ABC”, për “Top Channel”, “Klan”, “Vizion Plus”, e për “News 24”, për gazetën “Koha Jonë” e mediat Kosovare. Mbetën një vepër e pavdekshme e monument, i gjallë pavdekësie për të e për ne.
Nip i Ali Ibër Nezës nga babai, i Sali Manit e Avdi Bajramit, i Hajdamatëve nga Nëna Agim Neza na la… Na la jo vetëm veprat e tij…
Na la edhe mesazhe të larta qytetarie. Në çdo vendi ku shkeli, në çdo hap të jetës së tij, në çdo institucion me rëndësi ku punoi, kudo qysh fëmijë e deri në pafundësi, Agim Neza bëri shokë e miq. “Nuk ka trim më të madh e burrë më të mençur se ai që di të bëjë vetëm miq”, thoshin Aztekët e lashtë. “Më mirë një mik se një çiflig”, është shprehja filozofike e popullit tonë të mençur.
Kudo e kurdo Agim Neza dëshmoi respekt e besnikëri për shtetin e popullin, për drejtësi e barazi. Një shembull që u mungon aq shumë sidomos politikaneve dhe gazetarëve tanë.
Agim Neza lartoi edhe më shumë traditat më të mira, zakonet më të vyera, virtytet më të ndritura të paraardhësve dhe familjes së tij të nderuar. Agim Neza nuk i la as familjes e as vetes as saraje, e as dugajanë, Inshorët e Lalëzit e Farkës, të Tushemishtit e Shëngjinit.
Megjithëse i kishte mundësitë dhe hapësirat, gjuhët e huaja që të hapte llogari multimilionëshe në ofshoret e Panamasë, e Qipros, Virginës, e me pozitat që pati në Ministrinë e Drejtësisë e në Prokurorinë e Përgjithshme, në Ministrinë e Punëve të Jashtme, e në Universitet, si gazetar e kryeredaktor i “Koha Jonë” të Nikoll Lesit, Agim Neza kurrë nuk e ngatërroi xhepin e shtetit dhe mundin e miletit me xhepin e vetit.
Agim Neza la një mesazh shumë më të shtrenjtë e të vyer, la mesazhin ndershmërinë që i nevojitet më shumë se kurrë politikës dhe popullit të vet, Shqipërisë, Kosovës, Tetovës e Podgoricës, mbarë shqiptarëve kudo ndodhen.
Agim Neza na la mesazhin e atdhetarisë, së pashoqe me krijimtarinë dhe analizat e tij për Kosovën. Gjithnjë e mbi gjithçka ai pati partinë mbi partitë, Shqipërinë.
Agim Neza që një djalë e vëlla i shkëlqyer, një bashkëshort shembullor, një prind si ai, një shok e mik i vërtetë, që kurrë nuk diti të flasë keq për këtë ose atë e në asnjë situatë.
Vetëm dy jave para se të na linte e ndërsa kacafytej me kthetrat e sëmundjes ai u lutet babait të tij Bajramit dhe nënës Zojës, që të merrnin edhe vajzat e të shkonin në një dasmë Tropojane në “Nju Jork”, që të gëzojnë e çmallen edhe ato për pak orë sepse nuk donin ta linin për asnjë çast vetëm babain e tyre në gjysmë agoni.
“Bab ulu pak në karrige, se ke gjithë ditën në këmbë e u lodhe”,- iu drejtua ai babit, në çastin e fundit të jetës dhe iku me dorën e babait të vet, në dorën e tij.
Nënë Zoja
Shoqja e tij e jetës Mira, ka vetëm një ankesë për Agimin. “Pse më tradhëtove o Agim Neza !? Pse më le vetëm e nuk na le të shijojmë së bashku deri në fund këtë jetë, bashkë me vajzat. Pse more Agim!?”
Edhe Kalaja e Vatajve buzë Pelham Park duket sikur tronditet nga fjalët e saj.
Duket sikur jo vetëm xhamat dhe pllakat por edhe muret prej betonarmeje të Pallatit shemben e bëhen copë e thërrime nga jo vetëm zemra e saj e lënduar por nga të gjithë sa jemi të pranishëm.
Marrim me vete mesazhin e lotëve të zemrës, së Mirës në këtë pasmesnate pranverore, pus të zezë, me re të varura mbi kokat tona gati të lotojnë e lëshojnë bubullima e vetëtima. Duket se edhe vetë Zoti është tronditur!
Jo vetëm Bajram Neza e nënë Zoja, bashkëshortja Mira e dy princeshat e tyre, jo vetëm vëllai Agroni e të afërmit e tyre, por kushdo e ka njohur dhe takuar qoftë edhe një herë të vetme Agim Nezën kemi të njëjtën ankese. Të gjithë jemi për krye-shëndosh në këtë natë të zezë!
Pse na tradhtove o Agim Neza.
Na le mesazhe të mëdha!
Faleminderit
Na le mesazhe të mëdha por edhe zemrat e thyera o Agim Neza!
New York, 17 Maj 2017
Komentet