VOAL- Nuk është mençuria, por Autoriteti që bën ligjin.
Gjatë kohës që njerëzit jetojnë pa një fuqi të përbashkët për t’i mbajtur të gjithë të frikësuar, ata janë në ato kushte të quajtura luftë; dhe një luftë e tillë si e çdo njeriu kundër çdo njeriu.
E qeshura nuk është gjë tjetër veçse një lavdi e papritur që lind nga një konceptim i papritur i njëfarë eminence në veten tonë, në krahasim me dobësinë e të tjerëve ose me tonën më parë.
Koha e lirë është Nëna e Filozofisë.
Kur e gjithë bota është e stërmbushur me banorë, atëherë zgjidhja e fundit e të gjithëve është lufta, e cila siguron për çdo njeri, fitore ose vdekje.
Mishi i duron vetëm stuhitë e së tashmes; mendja, ato të së shkuarës dhe së ardhmes si dhe të së tashmes. Grykësia është një epsh i mendjes.
E tillë është natyra e njerëzve, sado që ata të pranojnë se shumë të tjerë janë më mendjemprehtë, më elokuentë ose më të ditur; megjithatë ata vështirë se do të besojnë se ka shumë të mençur sa ata vetë.
Gjendja e njeriut… është kusht i luftës së të gjithëve kundër të gjithëve.
E drejta e natyrës… është liria që çdo njeri ka për të përdorur fuqinë e tij, ashtu siç do vetë, për ruajtjen e natyrës së tij; domethënë të jetës së tij.
Shkenca është njohja e pasojave dhe varësia e një fakti nga një tjetër.
Në gjendjen e natyrës fitimi është masa e së drejtës.
Ai që merret dhe futet në burg ose në zinxhirë, nuk mposhtet, megjithëse i mposhtur; sepse ai është ende një armik.
Papati nuk është tjetër veçse Fantazma e Perandorisë Romake të ndjerë, që rri ulur e kurorëzuar mbi varrin e saj.
Forca dhe mashtrimi janë dy virtytet kryesore në luftë mes tyre.
Frika nga gjërat e padukshme në farën natyrore të asaj që secili në vetvete e quan fe.
Lavdia e papritur është pasioni që i bën ato grimasa të quajtura të qeshura.
Një njeri i mençur duhet të shkruajë në mënyrë të tillë (edhe pse me fjalë të kuptueshme nga të gjithë njerëzit) që vetëm njerëzit e mençur duhet të jenë në gjendje ta lavdërojnë atë.
Shpirti pa trup është i pavdekshëm; nuk ka asgjë prej saj që mund të plaket ose të vdesë. Por shpirti i mishëruar e sheh vdekjen në horizont sapo zbardh dita e saj.
Kurioziteti është epshi i mendjes.
Fjalët janë paratë e budallenjve.
Privilegji i absurditetit; të cilit nuk i nënshtrohet asnjë krijesë e gjallë, por vetëm njeriu.
Që një njeri të jetë i gatshëm, kur të tjerët janë gjithashtu të tillë, për sa i përket paqes dhe mbrojtjes së vetes, ai do ta mendojë të nevojshme, t’ua japë këtë të drejtë të gjitha gjërave; dhe të kënaqet me aq shumë liri kundër njerëzve të tjerë, sa do t’i lejonte njerëzit e tjerë kundër vetes.
Detyrimi i nënshtetasve ndaj sovranit kuptohet se zgjat aq gjatë dhe jo më shumë sesa zgjat fuqia me të cilën ai është në gjendje t’i mbrojë ata.
Të kuptuarit nuk është gjë tjetër veçse konceptim i shkaktuar nga të folurit.
Të gjitha mendjet bujare kanë një tmerr nga ato që zakonisht quhen ‘Fakte’. Ato janë kafshët brutale të fushës intelektuale.
Ata që miratojnë një opinion privat, e quajnë atë opinion; por ata që nuk e pëlqejnë, e quajnë herezi; e megjithatë herezia nuk nënkupton asgjë më shumë se opinion privat.
Maturia nuk është veçse përvojë, të cilën koha e barabartë ua dhuron njëlloj të gjithë njerëzve, në ato gjëra për të cilat ata zbatohen njëlloj.
Lavdërimi i autorëve antikë nuk buron nga nderimi i të vdekurve, por nga konkurrenca dhe zilia e ndërsjellë e të gjallëve.
Mendimet sekrete të një njeriu mbizotërojnë mbi të gjitha gjërat, të shenjta, profane, të pastra, të turpshme, të rënda dhe të lehta, pa turp apo faj.
Nuk ka gjë të tillë si qetësia e përhershme e mendjes ndërsa jetojmë këtu; sepse vetë jeta nuk është veçse lëvizje, dhe nuk mund të jetë kurrë pa dëshirë, as pa frikë, jo më shumë se pa kuptim.
Unë jam gati të bëj udhëtimin tim të fundit, një kërcim i madh në errësirë.
Të mos besosh në forcë është njësoj si të mos besosh në gravitacion.
Gabimi i askujt nuk bëhet Ligji i tij; as nuk e detyron atë të vazhdojë në të.
Ndërgjegjja dhe gjykimi i njeriut janë e njëjta gjë; dhe ashtu si gjykimi, ashtu edhe ndërgjegjja, mund të jetë e gabuar.
Unë vendos për prirjen e përgjithshme të gjithë njerëzimit, një dëshirë të përhershme dhe të shqetësuar për pushtet pas pushtetit, që pushon vetëm me vdekje.
Lufta nuk konsiston vetëm në betejë, ose në aktin e luftimit; por në një hark kohor, ku vullneti për të luftuar me betejë është mjaft i njohur.
Një njeri nuk mund të heqë dorë nga e drejta për t’i rezistuar atyre që e sulmojnë me dhunë, për t’i marrë jetën.
Një e vërtetë e tillë, që nuk kundërshton përfitimin, as kënaqësinë e askujt, është e mirëpritur për të gjithë./Elida Buçpapaj
Komentet