VOAL – Kush mund ta matë zellin dhe dhunën e zemrës së një poeti kur kapet dhe bie në kurth në trupin e një gruaje?

Kam pasur një moment paqeje të madhe. Ndoshta kjo është lumturia.

Nuk ka kangjel, asnjë dry, asnjë rrufe që mund të përshtaten me lirinë e mendjes sime.

Çdo valë e detit ka një dritë të ndryshme, ashtu si bukuria e atyre që duam.

Pse jeta është kaq tragjike; aq e ngjashme me një rrip të trotuarit që shkon përgjatë një humnere. Unë shoh poshtë; ndihem e trullosur; Pyes veten se si do të shkoj në fund.

Perëndi, si vuaj! Çfarë aftësie e tmerrshme për t’u ndjerë intensivisht, imja!

Po sikur t’ju them se unë nuk mund ta toleroj zemrën time?

Më pëlqen të shkoj nga një dhomë në një tjetër; ky është truri im për mua, dhoma të ndezura; dhe shëtitjet në fusha janë korridoret … Dhe sot jam shtrirë për të menduar.

Lumturia është të kesh një fije për të varur gjërat në … Fije që, e zhytur në thesarin e valës, do të kthehej në sipërfaqen e mbuluar me perla.

Më duhet një pjesë e gjuhës që përdorin të dashuruarit.
Nuk kam nevojë për fjalë. Asgjë specifike.
Kam nevojë për një ulërimë, një britmë.

Pse gratë janë shumë më interesante për meshkujt sesa burrat për gratë?

I dua frazat që nuk do të lëvizin një inç edhe nëse përballen me një ushtri.

Ndonjëherë mendoj se qielli duhet të lexojë vazhdimisht, pa fund.

Megjithatë, e vetmja jetë emocionuese është ajo imagjinare. Sa më shpejt që unë të fillojë rrotat në kokën time unë nuk kam nevojë për shumë para ose rroba.

Gjithkush ka të kaluarën e tij të mbyllur si faqet e një libri të mësuar nga zemra dhe nga të cilat miqtë mund të lexojnë vetëm titullin.

Pamja jonë, tiparet që na dallojnë, janë thjesht gjëra fëminore. Nën to gjithçka është e errët, çdo gjë zgjerohet, ka një thellësi të padepërtueshme; por herë pas here ngrihemi në sipërfaqe dhe kjo është ajo që të tjerët e dinë për ne.

E çuditshme se si fuqia krijuese menjëherë e vë gjithë universin në rregull.

Përplasje kundër stuhisë duke besuar se dielli shkëlqen pas këtij rrëmuje.

Por njerëzit që më pëlqejnë janë gjithmonë të shpërndarë këtu dhe atje; ata janë të vetmuar … Vetëm ata e njohin njëri-tjetrin sa më shpejt që të jenë së bashku.

Qeniet njerëzore nuk vazhdojnë të mbajnë duart gjatë gjithë udhëtimit të jetës. Ekziston një pyll i virgjër në secilin prej nesh, një fushë e borës ku edhe pamja e putrave të shpendëve është e panjohur. Këtu shkojmë vetëm dhe ne preferojmë që të jetë kështu. Gjithmonë duke pasur solidaritet, gjithmonë të shoqëruar, gjithmonë duke u kuptuar, do të ishte e patolerueshme.

Ai kishte disa momente të zhveshur, në të cilën ai dukej se ishte një shpirt i palindur, një shpirt i shqyer nga trupi, duke hezituar në një majë me erë dhe të ekspozuar pa mbrojtje për të gjitha gusts e dyshimit.

Është një gjë e çuditshme, heshtje. Mendja bëhet si një natë pa yje.

Jeta është një ëndërr nga e cila ju zgjoheni duke vdekur.

Dashuria shkatërrohet gjithashtu. E gjithë kjo ishte e bukur, gjithçka që ishte e vërtetë, mbaroi.

Më ndodh që ky shtet, gjendja ime e depresionit, është gjendja e zakonshme e shumicës së njerëzve.

I ngurtë, skeleti i zakonit mbështet vetëm strukturën njerëzore.

Fryma ime është e pangopur vetëm nga fushat e gjelbra, nga dielli, nga vera; për t’u ulur dhe për të bërë asgjë.

Unë do të vazhdoj të guxoj, të ndryshoj, të hap mendjen dhe sytë, duke refuzuar të le veten të pëllumbur dhe të stereotipizuar. Ajo që ka rëndësi është lirimi i vetes: le të gjejë dimensionet e saj, që nuk ka kufizime.

Një libër, për të vazhduar të jetuarit, duhet të ketë fuqinë për të ndryshuar ndërsa ndryshojmë.

Çfarë burim i pafund kënaqësie janë librat për mua! Unë besoj se mund të jetoj këtu me lumturi, duke lexuar përgjithmonë.

Ai kurrë nuk gjeti pushim kur ai ishte vetë, por vetëm kur ai ishte një bërthamë e errësirës. Humbja e personalitetit të dikujt, shqetësimet, nxitimi, agjitimi u humbën gjithashtu.

Nuk është e ngjashme me leshi pambuku, në të cilën ditët tona janë të mbështjellura. I tërë problemi i ekzistencës konsiston në kapjen e momenteve në të cilat gjërat bëhen transparente dhe gjurma është gjetur. Sikur, për shkak të një shpërthimi të papritur, fundi i të qenit u bë i dukshëm dhe poezia u bë realitet.