VOAL – Poezia nuk është një çlirim i emocioneve, por një arratisje nga emocionet; nuk është shprehje e personalitetit, por ikje nga personaliteti. Por, sigurisht, vetëm ata që kanë personalitet dhe emocione e dinë se çfarë do të thotë të duash të shpëtosh nga këto gjëra.
Kështu errësira do të jetë dritë dhe qetësia valle.
Të gjitha të vërtetat domethënëse janë të vërteta private. Ndërsa bëhen publike, ato pushojnë së qeni të vërteta; ato bëhen fakte, ose në rastin më të mirë, pjesë e karakterit publik; ose në rastin më të keq, fjalë kyçe.
Përparimi i një artisti është një vetëflijim i vazhdueshëm, një zhdukje e vazhdueshme e personalitetit.
Unë e kam matur jetën time me lugë kafeje.
Njerëzimi nuk mund të përballojë shumë realitet.
Nuk ka metodë tjetër veçse të jesh shumë inteligjent.
Unë do t’ju tregoj frikën në një grusht pluhur.
Është e çuditshme që fjalët janë kaq të pamjaftueshme. Megjithatë, si astmatiku që lufton për frymë, ashtu edhe i dashuri duhet të luftojë për fjalë.
Në fillimin tim është fundi im.
Televizioni është një mjet argëtimi që lejon miliona njerëz të dëgjojnë të njëjtën shaka në të njëjtën kohë, dhe megjithatë të mbeten të vetmuar.
Biznesi sot konsiston në bindjen e turmave.
Ku është jeta që kemi humbur duke jetuar? Ku është urtësia që kemi humbur në dije? Ku është njohuria që kemi humbur në informacion?
Poezia e vërtetë mund të komunikojë para se të kuptohet.
Shtëpia është vendi ku njeriu fillon.
Ankthi është punë e bërë me dorë.
Nuk është e mençur të shkelësh rregullat derisa të dish t’i zbatosh ato.
I thashë shpirtit tim, rri i qetë dhe prit pa shpresë, sepse shpresa do të ishte shpresë për gjënë e gabuar.
Gjysma e dëmit që bëhet në këtë botë është për shkak të njerëzve që duan të ndihen të rëndësishëm. Ata nuk kanë për qëllim të bëjnë dëm. Por dëmi nuk u intereson atyre.
Gjëja e fundit që zbulon njeriu në kompozimin e një vepre është se çfarë duhet vënë të parën.
Vetëm në botën e objekteve kemi kohën, hapësirën dhe vetveten.
Njerëzit të cilëve nuk u ka ndodhur asgjë nuk mund ta kuptojnë parëndësinë e ngjarjeve.
Poezia duhet të ndihmojë, jo vetëm për të rafinuar gjuhën e kohës, por për ta parandaluar atë që të ndryshojë shumë shpejt.
Nuk ka asnjë këndvështrim absolut nga i cili mund të ndahen dhe etiketohen përfundimisht realja dhe idealja.
Vetëm ata që rrezikojnë të shkojnë shumë larg mund të zbulojnë se sa larg mund të shkohet.
Kjo është mënyra se si bota përfundon, jo me një zhurmë, por një pëshpërimë.
Detyra e poetit nuk është të gjejë emocione të reja, por të përdorë ato të zakonshmet dhe, duke i shndërruar ato në poezi, të shprehë ndjenja që nuk janë aspak në emocionet aktuale.
Nuk besoj se njeriu rritet. Mendoj se ajo që ndodh herët në jetë është se në një moshë të caktuar njeriu qëndron në vend dhe ngec.
Poezia mund të na bëjë herë pas here pak më të vetëdijshëm për ndjenjat më të thella, të paemërtuara, të cilat formojnë nënshtresën e qenies sonë, në të cilën ne rrallë depërtojmë; sepse jeta jonë është kryesisht një evazion i vazhdueshëm ndaj vetvetes./Elida Buçpapaj
Komentet