VOAL – Poezia është zbulimi i një ndjenje që poeti beson se është personale dhe e brendshme, të cilën lexuesi e njeh si të vetën.

Njeriu thërret kudo fatin e një atdheu

Po sa vonë është gjithnjë për të dashuruar.

Zemra kërkon ose që kënaqësitë e saj të rriten ose që dhimbjet e saj të dëgjohen. Ajo kërkon që të shqetësojë e të shqetësojë, sepse ndjen se lëvizja është në jetë dhe qetësia në vdekje.

Filozofët, armiqtë natyrorë të poetëve dhe skeduesit fiks të të menduarit kritik, pohojnë se poezia (dhe të gjitha artet), si veprat e natyrës, nuk pësojnë asnjë ndryshim as gjatë dhe as pas një lufte. Iluzion; sepse lufta ndryshon jetën morale të një populli, dhe njeriu, me kthimin e tij, nuk gjen më masa sigurie brenda vetes, harruar ose qesëndisur gjatë përballjeve me vdekjen.

Lakmueshëm e zgjas dorën: më jep dhimbje dhe ushqim të përditshëm.

Më kot kërkon nëpër pluhur, dorë e gjorë, qyteti ka vdekur.

Askush tjetër nuk është ti, dhe kjo është fuqia jote.

Ujku shikon plot yje, por i ulëret vetëm hënës.

Më pëlqejnë njerëzit që, për të shkëlqyer vetë, nuk shuajnë askënd tjetër./Elida Buçpapaj