VOAL – Disa i shohin gjërat ashtu siç janë dhe thonë pse. Unë ëndërroj për gjëra që nuk kanë qenë kurrë dhe them pse jo.

Çdo shoqëri ka llojin e kriminelit që meriton. Po aq e vërtetë është se çdo komunitet ka atë lloj zbatimi të ligjit për të cilin insiston.

Përparimi është një fjalë e bukur. Por ndryshimi është motivuesi i tij. Dhe ndryshimi ka armiqtë e tij.

Tragjedia është një mjet për të gjallët për të fituar mençuri, jo një udhëzues me të cilin mund të jetojë.

Vetëm ata që guxojnë të dështojnë shumë mund të arrijnë shumë.

Tirania e komunizmit është po aq e vjetër sa faraonët dhe piramidat – ngaqë shteti qëndron mbi të gjithë njerëzit dhe aspiratat e tyre individuale.

Ka njerëz në çdo kohë dhe çdo tokë që duan ta ndalin historinë vendnumëro. Ata kanë frikë nga e ardhmja, nuk i besojnë të tashmes dhe kërkojnë sigurinë e një të kaluare të rehatshme, e cila, në fakt, nuk ka ekzistuar kurrë.

Çdo brez trashëgon një botë të cilën nuk e ndërtoi; dhe, ndërsa ndërton botën, ai automatikisht bëhet i besuari i asaj bote për ata që vijnë më pas. Në kohën e duhur, çdo brez bën llogarinë e vet për fëmijët e tij.

Komunizmi kudo ka paguar çmimin e vrazhdësisë dhe dogmatizmit. Liria ka forcën e dhembshurisë dhe fleksibilitetit. Ajo ka mbi të gjitha forcën e ndershmërisë intelektuale.

Fakti që njerëzit e lirë këmbëngulin në kërkimin e së vërtetës është ndryshimi thelbësor midis komunizmit dhe demokracisë.

Nëse liria bën të mundur përparimin shoqëror, atëherë përparimi shoqëror e forcon dhe e zgjeron lirinë.

Mënyra e lirë e jetës sugjeron qëllime, por nuk përshkruan mjetet.

Liria ka shumë kuptime. Ajo flet jo vetëm për lirinë politike dhe fetare, por edhe për përparimin ekonomik dhe social.

Një nga qëllimet kryesore të qytetërimit – dhe sigurisht forca e tij kryesore – është garancia që jeta familjare mund të lulëzojë në unitet, paqe dhe rend.

Ne krijojmë llojin e qytetarëve që meritojmë. Nëse një numër i madh i fëmijëve tanë rriten në zhgënjim dhe varfëri, ne duhet të presim që të paguajmë çmimin./Elida Buçpapaj