VOAL – Një marrëzi e vogël herë pas here shijohet nga njerëzit më të mençur.
A predikuan një gjë dhe praktikuan një tjetër, këta njerëz të Perëndisë?
Linja mes qeshjes së zëshme dhe qarjes nga një fatkeqësi është shumë, shumë e hollë. Në rrugë sheh një djalë që rrëshqet në lëkurën e një bananeje dhe ju vrumbulloni nga e qeshura kur ai bie me në tokë me të pasmet e tij. Nëse duke e bërë këtë, papritmas e shihni se ai ka thyer një këmbë, shumë shpejt pushoni së qeshuri dhe nuk është shaka më.
Nëse librat e mi mund t’i ndihmojnë fëmijët të bëhen lexues, atëherë ndjej se kam arritur diçka të rëndësishme.
Një njeri është budalla sa të bëhet shkrimtar. Kompensimi i tij i vetëm është liria absolute.
Në ditët e sotme mund të shkosh kudo në botë për disa orë dhe asgjë nuk është përrallore më.
Dy orë shkrime të trillimeve e lënë këtë shkrimtar të shkretë plotësisht. Për këto dy orë ai ka qenë në një vend tjetër me njerëz krejtësisht të ndryshëm.
Një shkrimtar i trillimeve jeton në frikë. Çdo ditë e re kërkon ide të reja dhe ai kurrë nuk mund të jetë i sigurt nëse do t’i dalë me to apo jo.
Gjatë gjithë jetës sime në shkollë, unë u tmerrova nga fakti që mësuesit dhe djemtë e rritur lejoheshin të lëndonin me fjalë djem të tjerë, dhe ndonjëherë shumë rëndë.
Të gjithë fëmijët norvegjezë mësojnë të notojnë kur janë shumë të vegjël sepse nëse nuk di të notosh është e vështirë të gjesh një vend për t’u larë.
Babai im ishte një norvegjez i ardhur nga një qytet i vogël afër Oslos. Ai theu krahun në bërryl kur ishte 14 vjeç dhe ia amputuan atë.
Kur shkruani një libër, me njerëz të cilët me kafshët, nuk është mirë të kesh njerëz të zakonshëm, sepse ata nuk do t’i interesojnë fare lexuesit. Çdo shkrimtar në botë duhet të përdorë personazhet që kanë diçka interesante në to, dhe kjo është edhe më e vërtetë në librat për fëmijë./Elida Buçpapaj
Komentet