VOAL- Vërtet, për të mbuluar një agim, qielli do të duhet të jetë po aq i pastër sa nata.
Shumë agime të shkurtra në duar, shumë gjeste maniake për të larguar pagjumësinë nën natën kërcyese të çarçafëve, përballë shkallëve ku çdo hap është peshore, përballë zogjve që fluturojnë kundrej luginave, yllit të rëndë të motit të mirë i bie të fikët.
Kënga e bilbilit zbut natën.
E megjithatë njerëzit e lumtur në këtë botë bëjnë një zhurmë fatkeqësie.
Ujku do të ikë nesër drejt rrobave të zymta të frikës dhe korbi do të rilindë i kuq më shumë se kurrë në shikim të parë për të stolisur shkopin e kryetarit të fisit.
Unë kisha ëndrra që gratë shpërndaheshin me përkëdheljet e tyre për të më rithithur në hijen e tyre.
Dhe pikërisht në sytë e fëmijës, në sytë e tij të errët dhe të thellë, si netët pa gjumë, lind drita.
Dielli shkrihet.
Shqiponja që dridhet, bijë e marremendjeve.
Qielli, qielli është një gjilpërë qepëse.
E kaluara është një vezë e thyer, e ardhmja është një vezë për t’u çelur.
Ti vetë më pasqyron, e shoh veten kaq pak. Pa ty nuk shoh veçse një shkretëtirë.
Unë jam i fundit në rrugën tënde pranvera e fundit bora e fundit lufta e fundit për të mos vdekur.
Dashuria nuk përbëhet nga mistere. Ne jemi vetë prova./Elida Buçpapaj