VOAL – Dështohet kudo në botë në përpjekjen për t’i bërë bashkë njerëzit e ndryshëm, por duhet këmbëngulur. Kjo është mënyra për të vazhduar të besojmë se jeta ia vlen të jetohet.

– Unë mendoj se në Afrikën e Jugut kemi pasur heronj të vërtetë, Nelson Mandela është shembulli më i mirë, por si ai ka pasur shumë njerëz të tjerë që kanë rrezikuar jetën e tyre, të cilët kanë qenë në burg. Në një masë shumë më të vogël, shkrimtarët gjithashtu kanë rrezikuar dhe janë përballur me mundësinë që librat e tyre të ndalohen dhe të mos lexohen për shkak të bindjeve të tyre.

– Shkrimtarët kanë lindur me një aftësi të jashtëzakonshme për të vëzhguar: që nga fëmijëria ata i shikojnë njerëzit, gjërat, jetën, veten e tyre pandërprerë dhe ngadalë ata fillojnë të interpretojnë tipare të caktuara, skena të caktuara që nuk janë të dukshme, që nuk janë në sipërfaqe.

– E para e përgjegjësive tona është të shkruajmë sa më mirë, detyra e parë që kemi është ndaj talentit tonë si shkrimtarë, që do të thotë të përpiqesh të përshkruash realitetin ashtu siç e perceptojmë.

– Para se të jemi shkrimtarë, ne jemi qenie njerëzore dhe në një vend të ndarë në dy kampe jemi natyrshëm të prirur të marrim një qëndrim. Por në romanet tona dhe në tregimet tona, unë jam i bindur për këtë, ne nuk mund të përfaqësojmë ata që mendojnë si ne si engjëj dhe të gjithë të tjerët si djaj.

– Ju duhet t’i shikoni gjërat siç janë, t’i përshkruani ato në kompleksitetin e tyre dhe gjykimi duhet t’i lihet lexuesit.

– Në një nga romanet e mia të para, një nga personazhet tha se ai kishte lindur në një vend ku kishte akoma heronj. Mendoj se kjo ishte shumë e pazakontë në botë, nuk ka më shumë vende me heronj. Ndoshta ka njerëz që duket se jetojnë një jetë si shenjtorë, por jo si heronj, shenjtorët janë disi pasivë, heronjtë rrezikojnë, ata janë aktivë.

– Përgjegjësia është ajo që pret jashtë Edenit të krijimtarisë.

– Ne kemi mundur aparteidin por duhet ende të luftojmë pjesën tjetër të paragjykimeve të lëna në kokën e njerëzve./Elida Buçpapaj