VOA- Unë nuk dëshiroj që gratë të kenë pushtet mbi burrat; por mbi veten e tyre.

Dhe tani, edhe një herë, i kërkoj pasardhësit tim të gjorë të shkojë përpara dhe të përparojë. E kam përzemër atë, sepse ishte pjellë e ditëve të lumtura, kur vdekja dhe pikëllimi nuk ishin veçse fjalë, që nuk gjenin jehonë të vërtetë në zemrën time.

Shpikja, duhet pranuar me përulësi, nuk konsiston në krijimin nga boshllëku, por nga kaosi.

Jeta është kokëfortë dhe ngjitet më afër aty ku është më e urryer.

Ëndrrat e mia ishin të gjitha të miat; Askujt nuk i dhashë llogari për to; ata ishin streha ime kur mërzitesha – kënaqësia ime më e dashur kur isha e lirë.

Por unë jam një pemë e shpërthyer; buloni më ka hyrë në shpirt; dhe atëherë ndjeva se duhet të mbijetoja për të shfaqur atë që së shpejti do të pushoj së qeni – një spektakël i mjerueshëm i njerëzimit të shkatërruar, i dhimbshëm për të tjerët dhe i patolerueshëm për veten time.

Eleganca është inferiore ndaj virtytit.

Një mbret është gjithmonë një mbret – dhe një grua gjithmonë një grua: autoriteti i tij dhe seksi i saj gjithmonë qëndrojnë mes tyre dhe bisedës racionale.

Asgjë nuk kontribuon aq shumë për të qetësuar mendjen sa një qëllim i qëndrueshëm – një pikë në të cilën shpirti mund të fiksojë syrin e tij intelektual.

Jeta dhe vdekja m’u shfaqën kufij idealë, të cilët fillimisht duhet t’i kapërcej dhe të derdh një përrua drite në botën tonë të errët.

Një vartësi skllavërore ndaj prindërve shtrëngon çdo aftësi të mendjes.

Vetë erërat pëshpërisnin me thekse qetësuese dhe Natyra nënë më bëri të mos qaja më.

Ajo që më tmerroi mua, do t’i tmerrojë të tjerët; dhe më duhet vetëm të përshkruaj spektrin që kishte përhumbur jastëkun tim të mesnatës.

Agonia e ndjenjave të mia nuk më lejoi të pushoja; nuk ndodhi asnjë incident nga i cili tërbimi dhe mjerimi im nuk mund të nxirrte ushqimin e tij.

Mësoje atë të mendojë vetë? O Zot, mësoje më mirë të mendojë si të tjerët!

Unë kam shumë i neveri të paraqitem në publik, por duke qenë se rrëfimi im do të shfaqet vetëm si një shtojcë e një prodhimi të mëparshëm dhe duke qenë se do të kufizohet në tema të tilla që kanë lidhje vetëm me autorësinë time, vështirë se mund ta akuzoj veten për një ndërhyrje personale.

Nuk është e çuditshme që gratë të përqendrohen në pamjen e tyre në vend që të përqëndrohen tek ajo çfarë kanë në mendjen e tyre, pasi nuk kanë shumëçka në mendjen e tyre me çfarë të fillojnë.

Ëndrrat e mia janë dyfish më fantastike dhe më të këndshme se shkrimet e mia./Elida Buçpapaj