VOAL- Asnjëherë mos e ngatërroni madhësinë e pagës tuaj me madhësinë e talentit tuaj.
Privatësia nuk është diçka që thjesht më takon, është një parakusht absolut.
Arsyeja e vetme që jam në Hollywood është se nuk kam guximin moral të refuzoj paratë.
Familja jonë kishte gjithmonë kafshë, por ato u bënë më të rëndësishme për mua me kalimin e viteve sepse më ndihmuan të përballoja mungesën e dashurisë.
E vetmja gjë që një aktor i detyrohet publikut të tij është të mos i mërzitë.
Ka një fjali në film ku personazhi bërtet: “Askush nuk më thotë se çfarë të bëj”. Pikërisht kështu jam ndjerë gjatë gjithë jetës sime.
Mendoj se të pendohesh është e kotë në jetë. Pendimi i përket të shkuarës.
Aktrimi është shprehje e një impulsi neurotik. Është jeta e një budallai. Të heqësh dorë nga aktrimi, kjo është shenjë e pjekurisë.
Unë i kam sytë si ato të një derri të ngordhur.
Shumica e kujtimeve të mia të fëmijërisë për babain tim janë të injoruara. Unë isha adhuruesi i tij, por asgjë që bëra nuk e kënaqi dhe as i interesonte. Ai kënaqej duke më thënë se nuk mund të bëja asgjë siç duhet.
Nëse ka diçka shqetësuese për stomakun, është shikimi i aktorëve në televizion duke folur për jetën e tyre personale.
Nuk ka asgjë që të paguan aq shumë sa aktrimi, ndërkohë që je duke vendosur se çfarë dreqin do të bësh me veten.
Tipari kryesor udhëzues i të gjitha intervistave sot janë paratë.
Me gratë, unë kam një shtyllë të gjatë bambuje me një lak lëkure në fund. Unë rrëshqas lakun rreth qafës së tyre në mënyrë që ato të mos mund të largohen ose të afrohen shumë. Ashtu si kapja e gjarpërinjve.
Aktori është më së shumti poet dhe më së pakti argëtues.
Nëse doni diçka nga një audiencë, ju jepuni gjak fantazive të tyre. Është ngutja e fundit.
Në moshën katërmbëdhjetë ose pesëmbëdhjetë vjeç, vendosa të fitoja jetesën kur u rrita duke luajtur bateri të bëra nga fuçi birre prej druri dhe duke udhëhequr një grup të quajtur Keg Brando dhe His Kegliners. Ne organizuam një grup të vogël, por nuk zgjati shumë dhe nuk fitoi para./Elida Buçpapaj
Komentet