VOAL- Duhet të kujtojmë se edhe Satani ka mrekullitë e tij.

Qeni leh kur i zoti i tij sulmohet. Do të isha frikacak nëse do të shihja se e vërteta e Zotit sulmohet dhe megjithatë do të heshtja.

Të gjitha bekimet që gëzojmë janë depozita hyjnore, të përkushtuara ndaj besimit tonë me këtë kusht, që ato të shpërndahen për të mirën e fqinjëve tanë.

Ju duhet t’i nënshtroheni vuajtjes supreme në mënyrë që të zbuloni plotësinë e gëzimit.

A është besim të mos kuptosh asgjë dhe thjesht t’ia nënshtrosh bindjet e tua në mënyrë implicite Kishës?

Duke parë që anijen në të cilën lundrojmë e drejton një Kapiten, i cili nuk do të na lejojë kurrë të humbasim edhe në kulmin e mbytjes së anijes, nuk ka arsye pse mendjet tona të pushtohen nga frika dhe të mposhten nga lodhja.

Sado bekime të shumta që presim nga Perëndia, bujaria e Tij e pafund do të tejkalojë gjithmonë të gjitha dëshirat dhe mendimet tona.

Nuk ka ekran më të keq për të bllokuar Shpirtin sesa besimi në inteligjencën tonë.

Nuk ka njeri aq të madh apo të fuqishëm që të mund të shmangë mjerimin që do të ngrihet kundër tij kur ai të rezistojë dhe të luftojë kundër Perëndisë.

Askush nuk është i përjashtuar nga thirrja e Perëndisë, porta e shpëtimit është e hapur për të gjithë njerëzit; as nuk ka ndonjë gjë tjetër që na pengon të hyjmë, përveç mosbesimit tonë.

Nuk ka asnjë fije bari, nuk ka asnjë ngjyrë në këtë botë që të mos na bëjë të gëzohemi.

Nuk ka asnjë punë, sado e poshtër apo e ndyrë, që të mos ndriçohet para Perëndisë.

Secili prej nesh është, që nga barku i nënës, një mjeshtër idhujsh.

Mendja e njeriut është si një depo idhujtarie dhe bestytnish; aq sa nëse një njeri i beson mendjes së tij është e sigurt se ai do ta braktisë Zotin dhe do të farkëtojë ndonjë idhull në trurin e tij.

Perëndia paracaktoi, për lavdinë e tij dhe shfaqjen e atributeve të Tij të mëshirës dhe drejtësisë, një pjesë të racës njerëzore, pa asnjë meritë të tyren, për shpëtimin e përjetshëm dhe një pjesë tjetër, në ndëshkim të drejtë të mëkatit të tyre, në dënimin e përjetshëm.

Zoti e toleron edhe belbëzimin tonë dhe e fal injorancën tonë sa herë që diçka na shpëton pa dashje – pasi, në të vërtetë, pa këtë mëshirë nuk do të kishte liri për t’u lutur./Elida Buçpapaj