VOAL – Është një kult i injorancës në Shtetet e Bashkuara dhe ka qenë gjithmonë. Lloji i anti-intelektualizmit ka qenë një fije e vazhdueshme që mbështjell jetën tonë politike dhe kulturore, e ushqyer nga nocioni i rremë se demokraci do të thotë se injoranca ime është po aq e mirë sa dituria jote.
Njerëzit që mendojnë se dinë gjithçka janë një bezdi e madhe për ata nga ne që dimë.
Subjektet individuale të fantashkencës mund të duken të parëndësishme si kurrë për kritikët dhe filozofët më të verbër të sotëm – por thelbi i trillimeve shkencore, esenca e tij është bërë vendimtare për shpëtimin tonë nëse duam të shpëtojmë fare.
Vetë-shkollimi është, besoj me vendosmëri, i vetmi lloj shkollimi që ekziston.
Shkrimtarët e trillimeve shkencore parashikojnë të pashmangshmen, dhe megjithëse problemet dhe katastrofat mund të jenë të pashmangshme, zgjidhjet nuk janë të tilla.
Dhe mbi të gjitha, mos mendo kurrë se nuk je mjaft i mirë. Njeriu nuk duhet ta mendojë kurrë këtë. Besimi im është se në jetë njerëzit do t’ju marrin sipas llogarisë tuaj.
Kreacionistët e bëjnë të tingëllojë sikur një ‘teori’ është diçka që e keni ëndërruar pasi keni qenë të dehur gjatë gjithë natës.
Kur lexoj për mënyrën se si po shkurtohen e shkurtohen fondet e bibliotekave, mund të mendoj vetëm se shoqëria amerikane ka gjetur një mënyrë më shumë për të shkatërruar veten.
Unë nuk besoj në pavdekësinë personale; e vetmja mënyrë që unë pres të kem një version të një gjëje të tillë është përmes librave të mi.
Dhuna është streha e fundit e të paaftëve.
Fraza më emocionuese për të dëgjuar në shkencë, ajo që paralajmëron zbulime të reja, nuk është ‘Eureka!’ por “Kjo është për të qeshur…”
Ekziston një dritë e vetme e shkencës dhe ta ndezësh atë kudo do të thotë të bësh dritë kudo.
Kurrë mos lejoni që ndjenja juaj e moralit të pengojë të bëni atë që është e drejtë.
Unë nuk besoj në një jetë të përtejme, kështu që nuk duhet ta kaloj tërë jetën duke i frikësuar ferrit, apo edhe më shumë nga parajsa. Pavarësisht nga torturat e ferrit, mendoj se mërzia e parajsës do të ishte edhe më e keqe.
Nuk pres të jetoj përgjithmonë, por kam ndërmend të qëndroj sa më gjatë që të jetë e mundur.
Një pjesë e panjerëzisë së kompjuterit është se, pasi programohet me kompetencë dhe funksionon pa probleme, është plotësisht i sinqertë.
Në luftë nuk vriten vetëm të gjallët.
Supozoni se ne jemi mjaft të mençur për të nxënë dhe për të ditur – dhe megjithatë jo aq të mençur për të kontrolluar mësimin dhe njohuritë tona, kështu që ne e përdorim atë për të shkatërruar veten? Edhe nëse është kështu, dija mbetet më e mirë se injoranca.
Aspekti më i trishtuar i jetës tani është se shkenca mbledh njohuri më shpejt sesa shoqëria mbledh mençuri.
Jeta është e këndshme. Vdekja është paqësore. Vetëm tranzicioni është i mundimshëm.
Njerëzimi ka yjet në të ardhmen e tij dhe kjo e ardhme është shumë e rëndës për t’u humbur nën barrën e marrëzisë së të miturve dhe besëtytnive injorante.
Të shkruash, për mua, është thjesht të mendosh me gishta.
Asnjë vendim i arsyeshëm nuk mund të merret më pa marrë parasysh jo vetëm botën siç është, por botën siç do të jetë.
Për të fyer dikë ne e quajmë atë ‘shtazor’. Për mizorinë dhe natyrën e qëllimshme, ‘njeriu’ mund të jetë fyerja më e madhe.
Një mendim delikat që zihet gabim mund të shkaktojë ende një kërkim të frytshëm që mund të përcaktojë të vërteta me vlerë të madhe.
Të gjitha llojet e gabimeve kompjuterike po shfaqen tani. Do të habiteshit të dini numrin e mjekëve që pretendojnë se po trajtojnë burra shtatzënë.
Ndërkohë, frika nga katastrofa universale ra në nivelin më të ulët në të gjithë botën.
Nuk kam frikë nga kompjuterët. Kam frikë nga mungesa e tyre.
Është ndryshimi, ndryshimi i vazhdueshëm, ndryshimi i pashmangshëm, ai që është faktori dominues në shoqërinë e sotme. Asnjë vendim i arsyeshëm nuk mund të merret më pa marrë parasysh jo vetëm botën siç është, por botën siç do të jetë.
Kënaqësia e vërtetë është në zbulimin dhe jo në njohjen.
Nëse dituria mund të krijojë probleme, nuk mund t’i zgjidhim ato nëpërmjet injorancës.
Nëse doktori im do të më thoshte se kam vetëm gjashtë minuta jetë, nuk do të stepesha. Do të shkruaja pak më shpejt.
Unë nuk jam lexues i shpejtë. Unë jam një kuptues i shpejtë.
Unë shkruaj për të njëjtën arsye që marr frymë – sepse nëse nuk do ta bëja, do të vdisja.
Kishte lexuar shumë, po të merret parasysh jeta e tij e gjatë; por soditja e tij ishte shumë më tepër se leximi i tij. Ai kishte zakon të thoshte se nëse do të kishte lexuar aq shumë sa njerëzit e tjerë, nuk do të kishte ditur më shumë se njerëzit e tjerë./Elida Buçpapaj
Komentet