VOA- Unë nuk dëshiroj që gratë të kenë pushtet mbi burrat; por mbi veten e tyre.

Dhe tani, edhe një herë, i kërkoj pasardhësit tim të gjorë të shkojë përpara dhe të përparojë. E kam përzemër atë, sepse ishte pjellë e ditëve të lumtura, kur vdekja dhe pikëllimi nuk ishin veçse fjalë, që nuk gjenin jehonë të vërtetë në zemrën time.

Shpikja, duhet pranuar me përulësi, nuk konsiston në krijimin nga boshllëku, por nga kaosi.

Jeta është kokëfortë dhe ngjitet më afër aty ku është më e urryer.

Ëndrrat e mia ishin të gjitha të miat; Askujt nuk i dhashë llogari për to; ata ishin streha ime kur mërzitesha – kënaqësia ime më e dashur kur isha e lirë.

Por unë jam një pemë e shpërthyer; buloni më ka hyrë në shpirt; dhe atëherë ndjeva se duhet të mbijetoja për të shfaqur atë që së shpejti do të pushoj së qeni – një spektakël i mjerueshëm i njerëzimit të shkatërruar, i dhimbshëm për të tjerët dhe i patolerueshëm për veten time.

Eleganca është inferiore ndaj virtytit.

Një mbret është gjithmonë një mbret – dhe një grua gjithmonë një grua: autoriteti i tij dhe seksi i saj gjithmonë qëndrojnë mes tyre dhe bisedës racionale.

Asgjë nuk kontribuon aq shumë për të qetësuar mendjen sa një qëllim i qëndrueshëm – një pikë në të cilën shpirti mund të fiksojë syrin e tij intelektual.

Jeta dhe vdekja m’u shfaqën kufij idealë, të cilët fillimisht duhet t’i kapërcej dhe të derdh një përrua drite në botën tonë të errët.

Një vartësi skllavërore ndaj prindërve shtrëngon çdo aftësi të mendjes.

Vetë erërat pëshpërisnin me thekse qetësuese dhe Natyra nënë më bëri të mos qaja më.

Ajo që më tmerroi mua, do t’i tmerrojë të tjerët; dhe më duhet vetëm të përshkruaj spektrin që kishte përhumbur jastëkun tim të mesnatës.

Agonia e ndjenjave të mia nuk më lejoi të pushoja; nuk ndodhi asnjë incident nga i cili tërbimi dhe mjerimi im nuk mund të nxirrte ushqimin e tij.

Mësoje atë të mendojë vetë? O Zot, mësoje më mirë të mendojë si të tjerët!

Unë kam shumë i neveri të paraqitem në publik, por duke qenë se rrëfimi im do të shfaqet vetëm si një shtojcë e një prodhimi të mëparshëm dhe duke qenë se do të kufizohet në tema të tilla që kanë lidhje vetëm me autorësinë time, vështirë se mund ta akuzoj veten për një ndërhyrje personale.

Nuk është e çuditshme që gratë të përqendrohen në pamjen e tyre në vend që të përqëndrohen tek ajo çfarë kanë në mendjen e tyre, pasi nuk kanë shumëçka në mendjen e tyre me çfarë të fillojnë.

Ëndrrat e mia janë dyfish më fantastike dhe më të këndshme se shkrimet e mia./Elida Buçpapaj

VOAL- Muzika duhet të shpërthejë zjarr nga zemra e burrit dhe të nxjerrë lot nga sytë e gruas.

Muzika është një zbulesë më e lartë se çdo dije dhe filozofi.

Bubullimat tingëllojnë, zhurmojnë dhe gjëmojnë rreth meje derisa t’i hedh ato në nota.

Muzika më vjen më lehtë se fjalët.

Duhet të rrëfej se bëj një jetë të mjerueshme. Prej gati dy vitesh, nuk kam marrë pjesë në asnjë veprimtari shoqërore, vetëm sepse e kam të pamundur t’u them njerëzve: “Jam i shurdhër”. Nëse do të kisha ndonjë profesion tjetër, mund të përballesha me dobësinë time; por në profesionin tim është një handikap i tmerrshëm.

Rekomandoni virtytin fëmijëve tuaj; vetëm ai, jo paratë, mund t’i bëjë ata të lumtur. Unë flas nga përvoja.

Rrofsh! Ti je një mik i lumtur, sepse dëshrion t’iu japësh  lumturi dhe gëzim shumë njerëzve të tjerë. Nuk ka asgjë më të mirë apo më të madhe se kaq!

Kur jam disi në distancë, nuk mund të dëgjoj tonet e larta të instrumenteve, zërave. Duke folur, nuk është për t’u habitur që ka njerëz që nuk e kanë vënë re kurrë, sepse si rregull unë jam i pamend dhe ata e llogarisin në atë mënyrë.

Vetëm njerëzit e pastër në zemër mund të bëjnë një supë të mirë.

Ai që je, je rastësisht nga lindja; ai që jam, jam vetëm. Ka dhe do të ketë një mijë princa; ka vetëm një Bethoven.

Fatin do ta kap për fyti; me siguri kurrë nuk do të më mundë plotësisht.

Muzika është vera që frymëzon njeriun për procese të reja gjeneruese, dhe unë jam Bacchus që shtrydh këtë verë të lavdishme për njerëzimin dhe i bën ata të dehen shpirtërisht.

Një poet i madh është xhevahiri më i çmuar i një kombi.

Duhet të ketë një depo artistike ku artisti duhet vetëm të dorëzojë veprën e tij artistike për të marrë atë që kërkon. Siç janë gjërat, njeriu duhet të jetë gjysmë biznesmeni, dhe si mund ta kuptojë – me fat të mbarë! – kjo është ajo që unë e quaj të mundimshme.

Një artist i vërtetë pritet të jetë gjithnjë me mendje fisnike, dhe ky nuk është krejtësisht gabim; nga ana tjetër, megjithatë, si vallë kritikët lejohen të vërsulen mbi ne.

Muzika është ndërmjetësi midis jetës shpirtërore dhe asaj sensuale.

Unë jetoj vetëm në muzikën time dhe mezi kam filluar një gjë kur filloj me një tjetër. Ndërsa tani jam duke punuar, shpesh jam i angazhuar në tre ose katër gjëra në të njëjtën kohë.

Mos praktikoni vetëm artin tuaj, por futuni në sekretet e tij; arti e meriton këtë, sepse ai dhe dija mund ta ngrenë njeriun drejt Hyjnores.

Nuk janë ngritur barriera që mund t’u thonë talenteve dhe industrisë aspirante, ‘Deri këtu dhe jo më larg’.

Arit! Kush e kupton atë? Me kë mund të konsultohesh për këtë perëndi të madhe?

Muzika është e vetmja hyrje jotrupore në botën më të lartë të dijes që e kupton njerëzimin, por që njerëzimi nuk mund ta kuptojë.

Shpesh, mezi dëgjoj dikë që më flet; zërin po, por jo fjalët e shqiptuara; megjithatë, sapo dikush bërtet, është e padurueshme. Çfarë do të vijë nga e gjithë kjo, vetëm qielli e di!

Muzika që nga viti i katërt filloi të ishte e para nga profesionet e mia rinore. Kështu, duke u njohur herët me muzën e hirshme që ma akordoi shpirtin me harmoni të pastra, u dashurova pas saj dhe, siç më dukej shpesh, ajo në mua.

O ju burra që mendoni ose thoni se unë jam keqdashës, kokëfortë ose mizantrop, sa keq e keni. Ju nuk e dini shkakun sekret që më bën të dukem kështu për ju, dhe unë do t’i kisha dhënë fund jetës sime – ishte vetëm arti im që më mbajti në jetë. Ah, dukej e pamundur të largohesha nga bota derisa të kisha sjellë në jetë gjithçka që ndjeja se ishte brenda meje.

Asgjë nuk është më e patolerueshme sesa të duhet t’i pranosh vetes gabimet e tua.

Unë me gëzim nxitoj të takoj vdekjen. Nëse do të vijë përpara se të kem pasur mundësi të zhvilloj të gjitha aftësitë e mia artistike, do të vijë, pavarësisht nga fati im i vështirë, shumë shpejt, dhe ndoshta do ta uroj më vonë – megjithatë edhe atëherë do të jem i lumtur, sepse a nuk do të më çlirojë nga një gjendje vuajtjeje pa fund?

Artisti i vërtetë nuk është krenar: ai fatkeqësisht e sheh se arti nuk ka kufi; ai e ndjen të errët se sa larg është nga qëllimi, dhe megjithëse mund të admirohet nga të tjerët, ai është i trishtuar që nuk ka arritur në atë pikë ku gjeniu i tij më i mirë duket vetëm si një diell i largët udhërrëfyes.

Miqtë duartrokasin, komedia mbaroi.

Kjo është shenja e një njeriu vërtet të admirueshëm: qëndrueshmëria përballë telasheve.

Beethoven mund të shkruajë muzikë, falë Zotit, por nuk mund të bëjë asgjë tjetër në botë./Elida Buçpapaj

VOAL- Vërtet, për të mbuluar një agim, qielli do të duhet të jetë po aq i pastër sa nata.

Shumë agime të shkurtra në duar, shumë gjeste maniake për të larguar pagjumësinë nën natën kërcyese të çarçafëve, përballë shkallëve ku çdo hap është peshore, përballë zogjve që fluturojnë kundrej luginave, yllit të rëndë të motit të mirë i bie të fikët.

Kënga e bilbilit zbut natën.

E megjithatë njerëzit e lumtur në këtë botë bëjnë një zhurmë fatkeqësie.

Ujku do të ikë nesër drejt rrobave të zymta të frikës dhe korbi do të rilindë i kuq më shumë se kurrë në shikim të parë për të stolisur shkopin e kryetarit të fisit.

Unë kisha ëndrra që gratë shpërndaheshin me përkëdheljet e tyre për të më rithithur në hijen e tyre.

Dhe pikërisht në sytë e fëmijës, në sytë e tij të errët dhe të thellë, si netët pa gjumë, lind drita.

Dielli shkrihet.

Shqiponja që dridhet, bijë e marremendjeve.

Qielli, qielli është një gjilpërë qepëse.

E kaluara është një vezë e thyer, e ardhmja është një vezë për t’u çelur.

Ti vetë më pasqyron, e shoh veten kaq pak. Pa ty nuk shoh veçse një shkretëtirë.

Unë jam i fundit në rrugën tënde pranvera e fundit bora e fundit lufta e fundit për të mos vdekur.

Dashuria nuk përbëhet nga mistere. Ne jemi vetë prova./Elida Buçpapaj

VOAL- Lumturi, për ty ne ecim në një teh thike. Për sytë je një dritë vezulluese, për këmbët akull i hollë që çahet; dhe kështu të mos të të prekë askush që të do.

Njeriu nuk mund të prodhojë një vepër të vetme pa ndihmën e krimbit të ngadalshëm, të zellshëm, gërryes të mendimit.

Poezia është arti që teknikisht është në dorën e të gjithëve: një copë letër e një laps dhe njeriu është gati.

Arti është prodhimi i objekteve për konsum, për t’u përdorur dhe hedhur duke pritur për një botë të re në të cilën njeriu do të ketë arritur të çlirohet nga gjithçka, madje edhe nga vetëdija e tij.

Megjithatë, poezia nuk jeton vetëm në libra apo në antologji shkollore.

VOAL- Pushteti nuk është një institucion, as një strukturë; as nuk është një forcë e caktuar me të cilën jemi të pajisur; është emri që i atribuohet një situate komplekse strategjike në një shoqëri të caktuar.

Disiplina nuk mund të identifikohet as me një institucion dhe as me një aparat; është një lloj pushteti, një modalitet për ushtrimin e tij, që përfshin një grup të tërë instrumentesh, teknikash, procedurash, nivelesh zbatimi, objektivash; është një ‘fizikë’ ose ‘anatomi’ e fuqisë, një teknologji.

Siç e tregon lehtësisht arkeologjia e mendimit tonë, njeriu është një shpikje e kohëve të fundit. Dhe një, ndoshta, afër fundit të tij.

Në analizën politike dhe shoqërore ende nuk ia kemi prerë kokën mbretit.

Drejtësia duhet gjithmonë të vërë në dyshim vetveten, ashtu si shoqëria mund të ekzistojë vetëm me anë të punës që bën për veten dhe institucionet e saj.

Shpesh thuhet se përkufizimet e qeverisë islame janë të pasakta. Megjithatë, mua më dukej se kishin një qartësi që ishte plotësisht e njohur dhe gjithashtu, duhet thënë, jo qetësuese.

Nëse represioni ka qenë me të vërtetë lidhja themelore midis pushtetit, dijes dhe seksualitetit që nga epoka klasike, është e arsyeshme që ne nuk do të jemi në gjendje të çlirohemi prej tij përveçse me një kosto të konsiderueshme.

Ka forma të shtypjes dhe dominimit që bëhen të padukshme – normalja e re.

Kundërshtari strategjik është fashizmi… fashizmi në të gjithë ne, në kokën tonë dhe në sjelljen tonë të përditshme, fashizmi që na bën të duam pushtetin, të dëshirojmë pikërisht atë që na dominon dhe na shfrytëzon.

Libri nuk është thjesht objekti që njeriu mban në duar dhe nuk mund të qëndrojë brenda paraleles së vogël që e përmban: uniteti i tij është i ndryshueshëm dhe relativ. Sapo dikush e vë në dyshim atë unitet, ai humbet vetëkuptimin e tij; ai tregon vetveten, e ndërton vetveten, vetëm mbi bazën e një fushe të ndërlikuar ligjërimi.

Ajo që më bie në sy është fakti që në shoqërinë tonë arti është bërë diçka që lidhet vetëm me objektet dhe jo me individët apo jetën.

Burgu është një qendër rekrutimi për ushtrinë e krimit. Kjo është çfarë ai arrin.

Hipoteza ime nuk është aq shumë se gjykata është shprehja e natyrshme e drejtësisë popullore, por funksioni i saj historik është ta fusë në grackë, ta kontrollojë dhe ta mbysë atë, duke e rishkruar brenda institucioneve që janë tipike për një aparat shtetëror.

Liria e ndërgjegjes sjell më shumë rreziqe sesa autoriteti dhe despotizmi.

Njohuria nuk është pjesë e natyrës njerëzore. Konflikti, lufta, rezultati i betejës dhe, rrjedhimisht, rreziku dhe rastësia janë ato që lindin njohuritë. Njohuria nuk është instinktive; ajo është kundërinstinktive, ashtu siç nuk është e natyrshme, por kundërnatyrale.

Ligji penal nuk u krijua nga njerëzit e thjeshtë, as nga fshatarësia, as nga proletariati, por tërësisht nga borgjezia si një armë e rëndësishme taktike në këtë sistem ndarjesh që ata donin të futnin.

Historia e mendimit, e dijes, e filozofisë, e letërsisë duket se po kërkon dhe po zbulon gjithnjë e më shumë ndërprerje, ndërsa vetë historia duket se po braktis ndërprerjen e ngjarjeve në favor të strukturave të qëndrueshme.

Problemi i Islamit si forcë politike është një problem thelbësor për kohën tonë dhe për vitet në vijim, dhe ne nuk mund t’i qasemi me një çikë inteligjencë nëse nisemi nga një pozicion urrejtjeje.

Për borgjezinë, rreziku kryesor nga i cili duhej mbrojtur, ai që duhej shmangur me çdo kusht, ishte kryengritja e armatosur, ishte populli i armatosur, ishte punëtorët që dilnin në rrugë në një sulm kundër qeverisë.

Çmenduria është shkëputja absolute me veprën e artit; formon momentin konstituiv të heqjes, që tret në kohë të vërtetën e veprës së artit.

Jemi në shoqërinë e mësuesit-gjyqtar, mjekut-gjyqtar, edukatorit-gjyqtar, punonjësit social-gjyqtar; është mbi to që bazohet sundimi universal i normativës; dhe çdo individ, kudo që e gjen veten, ia nënshtron trupit, gjestet, sjelljet, prirjet, arritjet e tij.

Ky plebé i paproletarizuar ka qenë racist kur ka qenë kolonialist; ka qenë nacionalist – shovinist – kur ka qenë i armatosur; dhe ka qenë fashiste kur është bërë polici. Këto efekte ideologjike në plebs kanë qenë të pakontestueshme dhe të thella.

Në funksionin e tij, fuqia për të ndëshkuar nuk është thelbësisht e ndryshme nga ajo e shërimit apo shkollimit.

VOAL- Sekreti i lirisë qëndron në arsimimin e njerëzve, ndërsa sekreti i tiranisë qëndron në mbajtjen e tyre të paditur.

Të ndëshkosh shtypësit e njerëzimit është mëshirë; t’i falësh është mizori.

Çdo ligj që cenon të drejtat e patjetërsueshme të njeriut është në thelb i padrejtë dhe tiranik; nuk është aspak ligj.

Mbreti duhet të vdesë që vendi të mund të jetojë.

Çdo institucion që nuk e konsideron popullin të mirë dhe gjyqtarin korruptiv, është i keq.

Mëshira është tradhti.

VOAL- Besimi është një intuitë pasionante.

Mbushni letrën tuaj me frymëmarrjet e zemrës suaj.

Fëmija është babai i burrit.

Urtësia është shpesh më afër kur përkulemi sesa kur fluturojmë.

Dilni në dritën e gjërave, le të jetë natyra mësuesi juaj.

Për të filluar, fillo.

Jeta ndahet në tri kohë – në atë që ishte, në atë që është, dhe në atë që do të jetë. Le të mësojmë nga e shkuara në të mirë të së tashmes, le të mësojmë nga e tashmja, për të jetuar më mirë në të ardhmen.

Natyra kurrë nuke  tradhtoi zemrën që e dashuroi atë.

Si e shpaloset lulja e Livadhit lulëzimin e saj? Sepse lulja e vogël e bukur është e lirë deri në rrënjë dhe në atë liri është e guximshme.

Poezia është vërshimi spontan i ndjenjave të fuqishme: e merr origjinën nga emocionet e kujtuara në qetësi.

Lulja që mban erën më të ëmbël është e ndrojtur dhe e përulur.

Oqeani është një harmonist i fuqishëm.

Pikturat i mbrojnë muret më shumë se i zbukurojnë ato.

Çfarë është krenaria? Një raketë që imiton yjet.

Me një sy të qetësuar nga fuqia e harmonisë dhe fuqia e thellë e gëzimit, ne shohim në jetën e gjërave./Elida Buçpapaj

VOAL- Urrejtja, emocionalizmi dhe frustrimi nuk janë politika.

Për të kuptuar Evropën, duhet të jesh gjeni – ose francez.

Për mua, Amerika është realisht, me të vërtetë kombi i domosdoshëm.

Është Madeleine dhe më pas është ‘Madeleine Albright’. Dhe ndonjëherë mendoj se kush është ky person? Pasi të bëhesh ‘Madeleine Albright’ je vetëm Madeleine Albright.

Isha në Evropë dhe pikërisht në këtë fazë u dashurova me amerikanët me uniformë. Dhe vazhdoj ta kem atë lidhje dashurie.

E kalova jetën duke studiuar komunizmin dhe sistemet sovjetike.

Burokracia e OKB-së është rritur në përmasa elefanti. Tani që Lufta e Ftohtë mbaroi, ne po i kërkojmë atij elefantit të bëjë gjimnastikë.

Është një gjë të jesh fetar, por është tjetër gjë ta bësh fenë politikën tënde.

Unë i kam parë gjithmonë Shtetet e Bashkuara si një forcë të mirë. Dhe kam mësuar se ekziston pjesa idealiste për atë që mund të bëjmë në OKB dhe ka një pjesë të realizueshme. Dhe kam mësuar se çfarë është më e mundur.

Aftësia për të negociuar… është diçka që do të thotë që jo vetëm duhet të kuptosh plotësisht se çfarë beson dhe cilat janë interesat e tua kombëtare, por që të jesh një negociator vërtet i mirë, duhet të përpiqesh të kuptosh se çfarë ka në mend personi tjetër matanë tryezës.

Dialogu ynë strategjik me Kinën mund të mbrojë interesat amerikane dhe të mbështesë parimet tona, me kusht që të jemi të ndershëm për dallimet tona për të drejtat e njeriut dhe çështje të tjera dhe me kusht që të përdorim një përzierje stimujsh dhe sanksionesh të synuara për të ngushtuar këto dallime.

Më pëlqen që jam grua dhe nuk isha një nga këto gra që u ngrita në jetën profesionale duke mbajtur pantollona burrash ose duke u dukur mashkullore. Më pëlqente të vishja ngjyra të ndezura dhe të isha kjo që jam.

Unë mendoj se ne të gjithë e dimë se çfarë është e keqja. Ne kemi një ndjenjë të asaj që është e keqe, dhe sigurisht vrasja e njerëzve të pafajshëm është e keqe. Ne jemi më pak të sigurt për atë që është e mirë. Ka një lloj të mirë, mjaft të mirë, mund të jetë më mirë – por e mira absolute është pak më e vështirë për t’u përcaktuar.

Pavarësisht se sa shumë mund të dëshirojmë, ne nuk do të jemi në gjendje ta transformojmë sjelljen e Kinës brenda natës.

Unë mendoj se nuk ka kurrë një udhëheqës të pazëvendësueshëm, qartë? Mendoj se ka një kohë me dinjitet që ai duhet të largohet./Elida Buçpapaj

VOAL- Nuk është mençuria, por Autoriteti që bën ligjin.

Gjatë kohës që njerëzit jetojnë pa një fuqi të përbashkët për t’i mbajtur të gjithë të frikësuar, ata janë në ato kushte të quajtura luftë; dhe një luftë e tillë si e çdo njeriu kundër çdo njeriu.

E qeshura nuk është gjë tjetër veçse një lavdi e papritur që lind nga një konceptim i papritur i njëfarë eminence në veten tonë, në krahasim me dobësinë e të tjerëve ose me tonën më parë.

Koha e lirë është Nëna e Filozofisë.

Kur e gjithë bota është e stërmbushur me banorë, atëherë zgjidhja e fundit e të gjithëve është lufta, e cila siguron për çdo njeri, fitore ose vdekje.

Mishi i duron vetëm stuhitë e së tashmes; mendja, ato të së shkuarës dhe së ardhmes si dhe të së tashmes. Grykësia është një epsh i mendjes.

E tillë është natyra e njerëzve, sado që ata të pranojnë se shumë të tjerë janë më mendjemprehtë, më elokuentë ose më të ditur; megjithatë ata vështirë se do të besojnë se ka shumë të mençur sa ata vetë.

Gjendja e njeriut… është kusht i luftës së të gjithëve kundër të gjithëve.

E drejta e natyrës… është liria që çdo njeri ka për të përdorur fuqinë e tij, ashtu siç do vetë, për ruajtjen e natyrës së tij; domethënë të jetës së tij.

Shkenca është njohja e pasojave dhe varësia e një fakti nga një tjetër.

Në gjendjen e natyrës fitimi është masa e së drejtës.

Ai që merret dhe futet në burg ose në zinxhirë, nuk mposhtet, megjithëse i mposhtur; sepse ai është ende një armik.

Papati nuk është tjetër veçse Fantazma e Perandorisë Romake të ndjerë, që rri ulur e kurorëzuar mbi varrin e saj.

Forca dhe mashtrimi janë dy virtytet kryesore në luftë mes tyre.

Frika nga gjërat e padukshme në farën natyrore të asaj që secili në vetvete e quan fe.

Lavdia e papritur është pasioni që i bën ato grimasa të quajtura të qeshura.

Një njeri i mençur duhet të shkruajë në mënyrë të tillë (edhe pse me fjalë të kuptueshme nga të gjithë njerëzit) që vetëm njerëzit e mençur duhet të jenë në gjendje ta lavdërojnë atë.

Shpirti pa trup është i pavdekshëm; nuk ka asgjë prej saj që mund të plaket ose të vdesë. Por shpirti i mishëruar e sheh vdekjen në horizont sapo zbardh dita e saj.

Kurioziteti është epshi i mendjes.

Fjalët janë paratë e budallenjve.

Privilegji i absurditetit; të cilit nuk i nënshtrohet asnjë krijesë e gjallë, por vetëm njeriu.

Që një njeri të jetë i gatshëm, kur të tjerët janë gjithashtu të tillë, për sa i përket paqes dhe mbrojtjes së vetes, ai do ta mendojë të nevojshme, t’ua japë këtë të drejtë të gjitha gjërave; dhe të kënaqet me aq shumë liri kundër njerëzve të tjerë, sa do t’i lejonte njerëzit e tjerë kundër vetes.

Detyrimi i nënshtetasve ndaj sovranit kuptohet se zgjat aq gjatë dhe jo më shumë sesa zgjat fuqia me të cilën ai është në gjendje t’i mbrojë ata.

Të kuptuarit nuk është gjë tjetër veçse konceptim i shkaktuar nga të folurit.

Të gjitha mendjet bujare kanë një tmerr nga ato që zakonisht quhen ‘Fakte’. Ato janë kafshët brutale të fushës intelektuale.

Ata që miratojnë një opinion privat, e quajnë atë opinion; por ata që nuk e pëlqejnë, e quajnë herezi; e megjithatë herezia nuk nënkupton asgjë më shumë se opinion privat.

Maturia nuk është veçse përvojë, të cilën koha e barabartë ua dhuron njëlloj të gjithë njerëzve, në ato gjëra për të cilat ata zbatohen njëlloj.

Lavdërimi i autorëve antikë nuk buron nga nderimi i të vdekurve, por nga konkurrenca dhe zilia e ndërsjellë e të gjallëve.

Mendimet sekrete të një njeriu mbizotërojnë mbi të gjitha gjërat, të shenjta, profane, të pastra, të turpshme, të rënda dhe të lehta, pa turp apo faj.

Nuk ka gjë të tillë si qetësia e përhershme e mendjes ndërsa jetojmë këtu; sepse vetë jeta nuk është veçse lëvizje, dhe nuk mund të jetë kurrë pa dëshirë, as pa frikë, jo më shumë se pa kuptim.

Unë jam gati të bëj udhëtimin tim të fundit, një kërcim i madh në errësirë.

Të mos besosh në forcë është njësoj si të mos besosh në gravitacion.

Gabimi i askujt nuk bëhet Ligji i tij; as nuk e detyron atë të vazhdojë në të.

Ndërgjegjja dhe gjykimi i njeriut janë e njëjta gjë; dhe ashtu si gjykimi, ashtu edhe ndërgjegjja, mund të jetë e gabuar.

Unë vendos për prirjen e përgjithshme të gjithë njerëzimit, një dëshirë të përhershme dhe të shqetësuar për pushtet pas pushtetit, që pushon vetëm me vdekje.

Lufta nuk konsiston vetëm në betejë, ose në aktin e luftimit; por në një hark kohor, ku vullneti për të luftuar me betejë është mjaft i njohur.

Një njeri nuk mund të heqë dorë nga e drejta për t’i rezistuar atyre që e sulmojnë me dhunë, për t’i marrë jetën.

Një e vërtetë e tillë, që nuk kundërshton përfitimin, as kënaqësinë e askujt, është e mirëpritur për të gjithë./Elida Buçpapaj

VOAL- Vdekja e zbehtë, me hap të paanshëm, troket në kasollen e të varfërve dhe në kullat e mbretërve.
Kujdes kur rruga e jetës është e pjerrët për të mbajtur mendjen tuaj të qetë.
Pena është gjuha e mendjes.
Fatkeqësia zbulon gjenialitetin, begatia e fsheh atë.
Vdekja e zbehtë rreh njëlloj në portën e të varfërve dhe në pallatet e mbretërve.
Ndaloni së pyeturi se çfarë ju rezervon e ardhmja dhe merrni si dhuratë çdo gjë që ju sjell dita.
Zemërimi është një çmenduri e shkurtër.
Pikërisht kur përpiqem të jem fjalëpak, bëhem i errët.
Në mënyrë të pamerituar ju do të shlyeni mëkatet e etërve tuaj.
Lërini kompozimet tuaja letrare të mbahen larg syve të publikut për të paktën nëntë vjet.
Dituria pa arsim është vetëm padrejtësi e armatosur.
Vuajtja nuk është veçse një emër tjetër për mësimin nga përvoja, e cila është prindi i mësimit dhe mësuesi i jetës.
Të kesh një mik një njeri të madh, u duket e këndshme atyre që nuk e kanë provuar kurrë; ata që e kanë, frikësohen.
E ka çuar në gjysmë veprën, ai që ka bërë fillimin.
Të tjerat lerjuani perëndive.
Një zemër e përgatitur mirë për fatkeqësi në kohë të këqija shpreson, dhe në kohë të mira ka frikë për një ndryshim në fat.
Është puna juaj kur muri ngjitur merr flakë.
Mos mendo, thjesht vepro.
Është shqetësimi juaj kur muri i fqinjit tuaj është në zjarr.
Ju mund ta dëboni natyrën me një pirun, por ajo do të ikë vazhdimisht.
Asnjë poezi nuk mund të kënaqë për një kohë të gjatë apo gjithmonë që janë shkruar nga pijanecët e ujit.
Është guximi, guximi, guximi, që e ngre gjakun e jetës në shkëlqimin e kuq. Jetoni me guxim dhe paraqisni një front të guximshëm ndaj fatkeqësisë.
Kush kultivon mesataren e artë, i shmanget edhe varfërisë së një shtepie, edhe zilisë së një pallati.
Ju përshkoni botën në kërkim të lumturisë, e cila është brenda mundësive të çdo njeriu. Një mendje e kënaqur ua jep të gjithëve.
Atëherë kush është i lirë? Njeriu i mençur që mund të komandojë veten.
Shmangni personat kureshtarë, sepse ata me siguri do të jenë thashetheme, veshët e tyre janë të hapur për të dëgjuar, por ata nuk do të mbajnë atë që u është besuar.
Pisha e lartë më së shpeshti tundet nga erërat; Kullat e larta bien me një përplasje më të rëndë; Dhe rrufeja godet malin më të lartë.
Ne jemi thjesht statistika, të lindura për të konsumuar burime.
Asgjë nuk është e bukur nga çdo këndvështrim.
Përzieni pak marrëzi me planet tuaja serioze. Është bukur të jesh budalla në momentin e duhur.
Jeta nuk na jep asgjë ne të vdekshmëve pa mundim.
Fatkeqësitë kanë efektin e nxjerrjes së talenteve, të cilat në rrethana të begata do të ishin të fjetura.
Duhet të shmangni përtacinë, atë sirenë të ligë.
Budallenjtë janë si valëzimet e ujit, sepse çdo gjë që bëjnë shuhet shpejt; Por të drejtët janë si gdhendjet mbi gurë, sepse vepra e tyre më e vogël është e qëndrueshme.
Pasi një fjalë është lejuar të ikë, ajo nuk mund të kujtohet.
E çuditshme – apo jo? Atë të mijërave që Përpara nesh kaluan derën e Errësirës, Askush nuk kthehet të na tregojë për rrugën, të cilën për të zbuluar duhet të udhëtojmë edhe ne.
Ai që nuk mund ta frenojë zemërimin e tij, do të dëshirojë të zhbëhet, ajo që temperamenti dhe acarimi i tyre i shtynë të bëjnë.
Besnikëria është motra e drejtësisë.
Është një gjë e ëmbël dhe e dukshme të vdesësh për atdheun tënd.
Jeta është kryesisht një çështje pritshmërie.
Pasuria i mashtron shumë ata që favorizon.
Njëri endet majtas, tjetri djathtas. Të dy janë njësoj në gabim, por joshen nga iluzionet e ndryshme.
Zgjidhni një lëndë të barabartë me aftësitë tuaja; mendoni me kujdes se çfarë mund të refuzojnë supet tuaja dhe çfarë janë në gjendje të mbajnë.
Nëse dëshironi që unë të qaj, para së gjithash duhet të ndjeni pikëllim vetë.
Një fotografi është një poezi pa fjalë.
Filloni, jini të guximshëm dhe merrni guximin të jeni të mençur.
Shfrytëzojeni ditën dhe vendosni sa më pak besim të mundshëm tek e nesërmja.
Njeriu ziliqar bëhet i dobët në suksesin e fqinjit të tij.
Duke u munduar të jem konciz, bëhem i errët.
Një fjalë e thënë një herë nuk mund të kujtohet kurrë.
Të paktë janë ata që kalojnë lumin e kohës dhe janë në gjendje të arrijnë joqenien. Shumica e tyre shkojnë lart e poshtë vetëm në këtë anë të lumit. Por ata që kur e njohin ligjin ndjekin rrugën e ligjit, do të arrijnë në bregun tjetër dhe do të shkojnë përtej mbretërisë së vdekjes.
Mençuria nuk është mençuri kur rrjedh vetëm nga librat.
Është turp i rremë i budallenjve të përpiqen të fshehin plagë që nuk janë shëruar.
Njerëzit e trishtuar nuk e pëlqejnë të lumturin, dhe të lumturit të trishtuarin; të menduarit e shpejtë qetësues, dhe të pakujdesshëm i zënë dhe punëtor.
Ai që do të fillonte e ka bërë gjysmën. Guxoni të jeni të mençur; fillojnë.
Kur gjërat janë të pjerrëta, mos harroni të qëndroni të niveluar.
Në fatkeqësi mos harroni të mbani një mendje të barabartë.
Unë e urrej rrëmujën e pandershme dhe i mbaj larg meje.
Ajo që mësojmë vetëm përmes veshëve bën më pak përshtypje në mendjen tonë sesa ajo që i paraqitet syrit të besueshëm.
Ai që shtyn orën e jetesës është si fshatari që pret të mbarojë lumi para se të kalojë.
Siguria juaj është në rrezik kur muri i fqinjit tuaj digjet.
Një pjesë e njerëzimit krenohen me veset e tyre dhe ndjekin qëllimin e tyre; shumë të tjerë luhaten mes të bërit atë që është e drejtë dhe respektimit të asaj që është e gabuar.

Ai nuk ka jetuar keq, lindja dhe vdekja e të cilit ka mbetur pa u vënë re nga bota.
Malet do të shkojnë në lindje dhe një mi i vogël budalla do të lindë.
Ai fiton miratimin e të gjithëve që përzien të këndshmen me të dobishmen.
Një gjykatës i mirë dhe besnik preferon gjithmonë të nderuarin sesa të përshtatshëm.
Zakonisht njeriu modest kalon për dikë të rezervuar, i heshturi për një person të vrenjtur.
Paraja është një shërbëtore, nëse di t’i përdorësh; një zonjë, nëse nuk e di.
Rrallë gjejmë dikë që mund të thotë se ka jetuar një jetë të lumtur dhe që, i kënaqur me jetën e tij, mund të tërhiqet nga bota si një mysafir i kënaqur.
Ndërsa budallenjtë i shmangen një sërë gabimesh, ata hasin në të kundërtën.
Pse të ngacmoni me qëllime të përjetshme një mendje deri në të dobët për t’i kapur ato?
Turpi i të tjerëve shpesh i mban mendjet e buta nga vesi.
Ky është një gabim i përbashkët për të gjithë këngëtarët, që mes miqve nuk do të këndojnë kurrë kur t’i pyesin; pa u pyetur, ata nuk do të tërhiqen kurrë.
Çfarëdo këshille që jepni, jini të shkurtër.
Poetët duan të përfitojnë ose të kënaqin.
Ai është i armatosur pa kush është i pafajshëm brenda, qoftë ky ekrani yt dhe ky muri yt prej bronzi.
Mbani gjithmonë qetësinë tuaj. Nuk mund të shënosh nga penalltia; dhe për të fituar, duhet të shënosh.
Koha do të nxjerrë në dritë çdo gjë që fshihet; do të mbulojë dhe do të fshehë atë që tani po shkëlqen me shkëlqim.
Është një gjë e mirë të jesh marrëzisht homoseksual herë pas here.
Hedh mënjanë bojërat dhe fjalët e tij një këmbë e gjysmë të gjatë.
Pse nxitoni të hiqni çdo gjë që ju dhemb syri, ndërsa nëse diçka ju prek shpirtin e shtyni shërimin për vitin e ardhshëm?
Nëse pasuria e një njeriu nuk i shkon, është si këpucët në tregim; nëse është shumë i madh, e pengon atë, nëse është shumë i vogël, e shtrëngon atë.
Çdo poezi e vjetër është e shenjtë.
Fjalët nuk do të dështojnë kur çështja shqyrtohet mirë.
Një këpucë që është shumë e madhe është e përshtatshme për të penguar një, dhe kur është shumë e vogël, për të shtrënguar këmbët. Kështu ndodh edhe me ata, pasuria e të cilëve nuk u shkon për shtat.
Nuk është art i madh të thuash diçka shkurtimisht kur, si Taciti, dikush ka diçka për të thënë; kur dikush nuk ka asgjë për të thënë, megjithatë, dhe megjithatë shkruan një libër të tërë dhe e shndërron të vërtetën në një gënjeshtar – këtë unë e quaj një arritje.
Përdorni mirë të tashmen.
Një mikpritës është si një gjeneral: fatkeqësitë shpesh zbulojnë gjenialitetin e tij.
Nuk ka asnjë pasojë nga prindërit që lind një njeri, përderisa ai është një njeri me merita.
Avokatët janë burra që marrin me qira fjalët dhe zemërimin e tyre.
Mësimi më i madh në jetë është të dish se edhe budallenjtë kanë të drejtë ndonjëherë.
Nëse gjërat shkojnë keq tani, nuk do të jenë gjithmonë kështu.
Përmbahuni nga pyetja se çfarë do të ndodhë nesër, dhe çdo ditë që ju jep pasuria, llogariteni si fitim.
Punoni me zell për të rritur pronën tuaj.
Ky është një gabim i përbashkët për të gjithë këngëtarët, që mes miqve nuk do të këndojnë kurrë kur t’i pyesin; pa u pyetur, ata nuk do të tërhiqen kurrë.
Unë mësoj se të gjithë njerëzit janë të çmendur.
Kërkohet përpjekje e madhe për të ndalur kalbjen dhe për të rikthyer energjinë. Njeriu duhet të ushtrojë mendimin e duhur, të planifikojë me kujdes përpara se të bëjë një lëvizje dhe të jetë vigjilent në mbrojtjen kundër rikthimit pas një rilindjeje.
Jemi të lirë t’i dorëzohemi së vërtetës.
Nënshtroni pasionin tuaj ose do t’ju nënshtrojë.
Një fjalë, një herë e dërguar jashtë vendit, fluturon në mënyrë të pakthyeshme.
Fuqia e guximit të çdo gjëje që sugjeron fantazia e tyre, si gjithmonë i është dhënë piktorit dhe poetit.
Nuk mendoj fare kur shkruaj. Askush nuk mund të bëjë dy gjëra në të njëjtën kohë dhe t’i bëjë të dyja mirë.
Shpesh na pengon krimi nga turpi i të tjerëve.
I bllokuar nga teprica e djeshme, trupi e tërheq mendjen me vete.
Burri ose është i çmendur, ose po bën vargje.
Ndjenja e mirë është njëkohësisht burimi kryesor dhe burimi mëmë i shkrimit të mirë./Elida Buçpapaj