VOAL- Ne njerëzit kemi një humnerë brenda nesh. Sa më shumë pushtet të kemi, aq më i madh është rreziku.
Unë kam çdo arsye, pavarësisht inatit dhe acarimit, të jem krenar. Nuk kam asgjë më të mirë për të qenë krenar se të jem krenar për bashkimin gjerman.
E dija që nuk mund të fitoja kurrë një referendum në Gjermani. Do të kishim humbur një referendum për futjen e euros. Kjo është mjaft e qartë. Do të kisha humbur, madje shtatë me tre.
George Bush ishte për mua aleati më i rëndësishëm në rrugën drejt bashkimit gjerman.
Ju nuk i keni shërbyer vetëm qëllimit për të kapërcyer ndarjen e Evropës dhe Gjermanisë… Përkundrazi, ju e keni vënë veten në krye të atyre që na inkurajuan në rrugën e bashkimit.
Jeta politike është e tillë – zgjedhje pas zgjedhjesh. Demokracia përfaqësuese mund të jetë e suksesshme vetëm nëse dikush ulet dhe thotë: “Kjo është. Unë do të lidh veten time, – siç bëra – “e lidh ekzistencën time me një projekt politik”. Atëherë ju automatikisht keni në partinë tuaj shumë njerëz që thonë: ‘Nëse dështon ajo, dështoj edhe unë’.
Njerëzit në Tel Aviv nuk mund ta imagjinojnë, por në vitin 1990, këtu në Leipzig apo Dresden, kushdo që donte të blinte një makinë duhej të priste 14 vjet. Gjermanolindorët punuan si njerëzit në Perëndim, por frytet e punës së tyre u korrën nga një regjim kriminal.
Evropa, për ta thënë më butë, ka qenë në një gjendje të varfër që nga tranzicioni në shekullin e 21-të. Kjo është për shkak të çështjeve kombëtare, gabimeve evropiane dhe një krize ekonomike dhe financiare që na goditi me forcë të mjaftueshme për të shmangur idenë thelbësore evropiane.
Kur njerëzit të shkruajnë për periudhën time në detyrë, do të isha shumë i lumtur nëse thonë se kam dhënë një kontribut për të gjetur sërish mediumin e lumtur për gjermanët.
Bashkimi gjerman dhe ai evropian janë dy anët e së njëjtës medalje.
Ne gjermanët kemi mësuar nga historia. Ne jemi një popull paqedashës, liridashës. Ka vetëm një vend për ne në botë: në krah të kombeve të lira.
Unë jam nënvlerësuar për dekada. Unë ia kam kaluar shumë mirë në këtë mënyrë.
Paqja duhet të jetë më shumë se mungesë e luftës.
Fëmijëria ime mbaroi në vitin 1942. Isha 12 vjeç dhe tri vitet e ardhshme jetova nën bombardimet e pandërprera. Ishte një jetë me frikë të vazhdueshme.
Rregulli më i rëndësishëm i Evropës së re është: Nuk duhet të ketë më kurrë dhunë në Evropë.
Dy vendime kanë dëmtuar stabilitetin si të euros ashtu edhe të Evropës: pranimi i parakohshëm i Greqisë në eurozonë dhe shkelja dhe dobësimi i mëpasshëm i paktit të stabilitetit dhe rritjes.
Kombet me një monedhë të përbashkët nuk hynë kurrë në luftë kundër njëri-tjetrit. Një monedhë e përbashkët është më shumë se paratë me të cilat ju paguani.
Ku është Gjermania tani dhe ku dëshiron të shkojë? Është një pyetje që bëhet nga partnerët dhe aleatët tanë jashtë vendit. Ne duhet të kthehemi – urgjentisht – në besueshmërinë tonë të vjetër. Ne duhet t’u bëjmë të qartë të tjerëve se çfarë përfaqësojmë, ku po shkojmë dhe se ne e dimë se ku i përkasim.
Vendimet individuale, pavarësisht se sa të bazuara mund t’u duken individëve, duhet t’i përkasin të shkuarës – së bashku me veprimet kombëtare, të njëanshme.
Kam bërë një jetë shumë të mirë, prej më shumë se 30 vitesh, duke qenë i nënvlerësuar.
Në një demokraci, nëse nuk i merr votat, asgjë tjetër nuk është e mundur, pavarësisht sa të mrekullueshme janë ëndrrat e tua./Elida Buçpapaj
Komentet