VOAL- Nuk është asnjëherë vonë të jeni çfarë keni dashur të jeni.

Për çfarë jetojmë, nëse jo për t’ia bërë jetën më pak të vështirë njëri-tjetrit?

Veprat tona na përcaktojnë, po aq sa ne përcaktojmë veprat tona.

Jeta filloi me zgjimin dhe dashurinë për fytyrën e nënës sime.

I bekuar është ndikimi i një shpirti njerëzor të vërtetë e të dashur mbi një tjetër.

Momentet e arta në rrjedhën e jetës na kalojnë me shpejtësi dhe ne nuk shohim gjë tjetër veç rërës; engjëjt vijnë për të na vizituar dhe ne i njohim ata vetëm kur ata janë larguar.

Çfarë vetmie është më e vetmuar se mosbesimi?

Ka shumë fitore më të këqija se një humbje.

Bota është plot me analogji shpresëdhënëse dhe vezë të hijshme, të dyshimta, të quajtura mundësi.

Është një mendje e ngushtë që nuk mund ta shikojë një temë nga këndvështrime të ndryshme.

Mizoria, si çdo ves tjetër, nuk kërkon asnjë motiv jashtë vetvetes; kërkon vetëm mundësi.

Ju duhet të lexoni historinë dhe të shikoni ostracizmin, persekutimin, martirizimin dhe gjëra të tilla. Pra, ato iu ndodhin gjithmonë njerëzve më të mirë.

Kafshët janë miq kaq të këndshëm – ato nuk bëjnë pyetje, asnjë kritikë.

Puna e rëndësishme për të çuar botën përpara nuk pret të bëhet nga njerëz të përkryer.

Aventura nuk është jashtë njeriut, është brenda tij.

Unë nuk e dua një të ardhme që i ndërpret lidhjet me të shkuarën.

Fëmijët e vegjël janë gjithnjë simbol i martesës së përjetshme midis dashurisë dhe detyrës.

Vitet ndërmjet pesëdhjetë dhe shtatëdhjetë vjeç janë më të vështirat. Gjithmonë ju kërkohet të bëni gjëra, por megjithatë nuk jeni aq të dobët sa t’i refuzoni ato.

Vjeshtë e këndshme! Shpirti im është i lidhur me të dhe po të isha zog do të fluturoja mbi tokë duke kërkuar vjeshta të njëpasnjëshme.

Gratë më të lumtura, si kombet më të lumtura, nuk kanë histori./Elida Buçpapaj