VOAL – Nëse ti shikon me sy të pafajshëm, gjithçka është hyjnore.
Të flasësh për ëndrra është si të flasësh për filma, pasi kinemaja përdor gjuhën e ëndrrave; vitet mund të kalojnë në një sekondë dhe ju mund të hidheni nga një vend në tjetrin. Është një gjuhë e krijuar nga imazhi. Dhe në kinemanë reale, çdo objekt dhe çdo dritë do të thotë diçka, si në një ëndërr.
Censura është reklamë e paguar nga qeveria.
Në ‘Roma’, doja të përçoja idenë se nën Romën e sotme është Roma e lashtë. Shumë afër. Unë jam gjithmonë i vetëdijshëm për këtë dhe kjo më emocionon. Imagjinoni të jeni në një bllokim trafiku në Coloseum! Roma është filmi më i mrekullueshëm në botë… Siç ndodhi me shumë nga idetë e mia filmike, ai u frymëzua nga një ëndërr.
Për njerëzit e brezit tim, shfaqja e filmave ishte me të vërtetë një dimension tjetër – sensual, i çuditshëm. Pa uniforma apo rite kolektive, por një vend ku djemtë e vegjël si unë mund të qeshnin dhe të ndjeheshin të lirë.
Kur nis një film, kam gjithmonë një skenar, por e ndryshoj çdo ditë. E fus në film atë që më ndodh atë ditë në imagjinatën sime. Ti fillon një udhëtim; e di se ku do të përfundojë, por jo çfarë do të ndodhë gjatë rrugës. Ti don të befasohesh.
Është më e lehtë të jesh besnik ndaj një restoranti sesa ndaj një gruaje.
Nuk ka fund. Nuk ka fillim. Ekziston vetëm pasioni i jetës.
I gjithë arti është autobiografik. Perla është autobiografia e guaskës.
Realizmi është një fjalë e keqe. Në njëfarë kuptimi, gjithçka është realiste. Nuk shoh asnjë kufi midis imagjinares dhe reales.
Fati është i shkruar në fytyrë.
Artisti është mediumi midis fantazive të tij dhe pjesës tjetër të botës.
Vetëm kur jam duke bërë punën time ndihem vërtet i gjallë.
Nuk kam nevojë për një producent. Më duhet vetëm një menaxher i mirë prodhimi. Më duhet vetëm një njeri që do të më japë para.
Përgjatë shekujve, që nga fillimi, jam i sigurt se burri e ka mbuluar fytyrën e gruas me maska. Megjithatë, ato janë maskat e tij, jo të sajat.
Mendoj se televizioni ka tradhtuar kuptimin e fjalës demokratike, duke i shtuar kaosin vizual konfuzionit të zërave. Çfarë roli ka heshtja në gjithë këtë zhurmë?
Unë gjithmonë drejtoj të njëjtin film. Nuk mund të dalloj njërin nga tjetri.
Puna ime ka qenë gjithmonë ajo që më justifikon jetën.
Një gjuhë tjetër është një vizion tjetër i jetës.
Marrëdhënia ime me trupin tim ka ndryshuar. E konsideroja si një shërbëtor që duhet të bindet, të funksionojë, të japë kënaqësi. Në sëmundje, kupton se nuk je shefi. Është e kundërta.
Asnjë kritik që shkruan për një film nuk mund të thotë më shumë se vetë filmi, ndonëse ata bëjnë çmos për të na bërë të mendojmë të kundërtën.
Unë nuk besoj në lirinë totale të artistit. I lënë vetëm, i lirë për të bërë gjithçka që i pëlqen, artisti përfundon duke mos bërë asgjë. Nëse ka një gjë që është e rrezikshme për një artist, është pikërisht kjo çështje e lirisë totale, pritjes për frymëzim dhe pjesa tjetër e saj.
Unë nuk jam ai lloj regjisor që ulet në një karrige duke pirë një puro duke folur me mikrofon me 10 asistentë. Më duhet të lëviz. Për të prekur. Për të vendosur një pikturë në një mur. Për të rregulluar një grup.
Nietzsche pohoi se gjenialiteti i tij ishte në vrimat e hundës dhe mendoj se ky është një vend shumë i shkëlqyer për gjenialitetin.
Paraja është kudo, por edhe poezia. Ajo që na mungon janë poetët.
Të gjithë artistët janë të barabartë kur janë vetvetja.
Një gjë e krijuar nuk është shpikur kurrë dhe nuk është kurrë e vërtetë: ajo është gjithmonë e përherë vetja.
Nëse bëni atë për të cilën keni lindur, mendoj se nuk do të plakeni kurrë./Elida Buçpapaj
Komentet