VOAL – Nuk ishte jeta jonë asgjë më shumë se një sekuencë e britmave anonime në një shkretëtirë nën yjet indiferentë?
Shprehja ‘nuk ka asgjë si ditët e dikurshme’ nuk do të thotë se më pak gjëra të këqija ndodhën në atë kohë, por se, fatmirësisht, njerëzit priren t’i harrojnë ato.
Ashtu si punonjësi i zyrës ëndërron të vrasë bosin e tij i urryer dhe kështu, falë ëndërrimit, nuk e vret atë, ashtu është edhe me autorin; me ëndrrat e tij të mëdha ai ndihmon lexuesit e tij për të mbijetuar, për të shmangur qëllimet e tyre më të këqija. Dhe shoqëria, pa e kuptuar, e respekton dhe madje e lartëson atë, megjithëse me një lloj xhelozie, frike dhe madje dëshpërimi, pasi pak njerëz duan të zbulojnë tmerret që rrinë në thellësitë e shpirtrave të tyre. Ky është misioni më i lartë i letërsisë së madhe, dhe nuk ka asnjë tjetër.
Për herë të parë kur kalova nëpër atë vend (Zvicër) unë pata përshtypjen se ai vend ishte pastruar nga njëri skaj në tjetrin çdo mëngjes nga amvisat dhe të gjithë papastërtitë ishin hedhur në Itali.
Një gjeni është dikush që zbulon që një gur i cili rrëzohet dhe hëna e cila nuk rrëzohet përfaqësojnë një fenomen dhe të njëjtin fenomen.
Mund të thuhet se raca njerëzore është e paaftë të përballojë ndryshimet drastike që po ndodhin në botën e sotme. Sepse ato ndryshime kanë qenë kaq të tmerrshme, kaq të gjera dhe, mbi të gjitha, aq të shpejta sa i bëjnë ato që e kanë shkaktuar zhdukjen e dinosaurëve të parëndësishme. Njeriu nuk ka pasur kohë për t’u adaptuar me ndryshimet e papritura dhe të fuqishme që teknologjia dhe shoqëria e tij kanë prodhuar rreth tij, dhe mund të thuhet me siguri se shumë nga sëmundjet e sotme janë mjetet e përdorura nga kozmosi për të eliminuar këtë racë njerëzore krenare. Njeriu është kafsha e vetme që ka krijuar mjedisin e vet. Për ironi, ai është gjithashtu i vetmi që ka krijuar kështu mjetet e tij të vetë-shkatërrimit.
Kush tha se vetëm njerëzit e këqij mund t’ju lëndojnë?
Komentet