VOAL – Fitimi i Nobelit ishte një fatkeqësi e mallkuar.

E kuptoj që kam jetuar momente të historisë që dukeshin të pavdekshme. Pashë nazizmin e Hitlerit dhe fashizmin e Musolinit, i cili dukej i destinuar të zgjasë një mijë vjet. Dhe komunizmi i Bashkimit Sovjetik, për të cilin besohej se nuk mbaronte kurrë. Epo, e gjithë kjo nuk ekziston më sot. Atëherë, pse duhet t’iu besoj ideologjive?

Ajo që feministet duan nga unë është diçka që nuk e morën parasysh që vjen nga feja. Ato duan që unë të jem dëshmitarja e tyre. Ajo që ato me të vërtetë duhet të më thonë është ‘Motër, unë do të qëndroj pranë teje në luftë për atë ditë kur burrat nuk do të jenë më bisha’. A dëshirojnë vërtet deklarata të tilla të thjeshtuara për burrat dhe gratë? Në fakt, ato vërtet e dëshirojnë atë. Unë arrita në këtë përfundim me keqardhje të madhe.

Sa e lehtë është, për ata që privohen prej saj, të harrojnë dashurinë, gëzimin, shijen për jetën.

E urrej faktin që njerëzit duhet të klasifikohen si Laburistë, Konservatorë, Social Demokratë ose të Majtë. Ideologjitë, si besimet, kanë bërë dhe vazhdojnë të bëjnë një të keqe jashtëzakonisht të madhe. Pastaj, faleminderit Zotit, ata perëndojnë dhe zhduken.

Një grua që nuk ka burrë nuk mund të takojë një burrë, të çdo moshe, pa menduar, edhe nëse për gjysmë sekonde: ndoshta ky është burri im.

Lumturia? Është një fjalë që, herë pas here, e kam vjelë në jetën time, e kam vërejtur – por kurrë nuk e kam zbuluar në të njëjtën maskë.

Vetëm të dështuarit dhe humbësit e një civilizimi mund t’i më së miri dobësitë e tij.

Kur macet njihen, kur kanë një jetë ka kaluar me maçokët, ajo që mbetet është një sfond i vuajtjes, një ndjenjë krejtësisht e ndryshme nga ajo që iu detyrohet njerëzve, një përzierje dhimbjeje për paaftësinë e tyre për t’u mbrojtur, një ndjenjë faji në emër të të gjithë neve./Elida Buçpapaj