VOAL – Kam kërcyer në çadra, në kisha, në sheshe. Unë kam qenë një pionier i decentralizimit. Doja që kjo vepër e imja të mos ishte elitare, e zbritur në kutitë e arta të shtëpive të operës. Dhe edhe kur isha e zënë me skenat më të rëndësishme në botë, gjithmonë kthehesha në Itali për të performuar në vendet më të harruara dhe të pamendueshme. Nureyev më qortoi: çfarë po bën, po lodhesh shumë, sapo vjen nga Nju Jorku dhe fillon e vallëzon… Por mua më pëlqente kështu, dhe publiku gjithmonë më ka shpërblyer.
-Baleti është një karrierë misterioze, e cila përfaqëson një botë të paparashikueshme dhe të pathyeshme. Cilësitë e nevojshme janë të shumta. Talenti nuk mjafton, është e nevojshme të ndërthurësh profesionin e shkëlqyeshëm me qëndrueshmërinë, vendosmërinë, disiplinën, qëndrueshmërinë.
-Kam pasur takime të jashtëzakonshme, si Visconti, të ashpra dhe shumë të ëmbla. Si Herbert Ross, për të cilin kam bërë Karsavina në filmin Nijnsky. Ose si Peter Ustinov, me të cilin kam xhiruar “Balerina”. Dhe Cederna dhe Manzù. Dhe Eduardo madhështor. Në një gala për nder të tij, në Viareggio, unë luaja Filumena Marturano, vetëm rolin e Titinës, dhe ai më dërgoi një shënim me fjalët: “tani mund të të quaj motër”. Më kujtohet hijeshia dhe ironia e De Sica. Ai donte të më besonte rolin që Bolkan luajti më vonë në Pushimet. Dhe më kujtohet vera me Montale, në Forte dei Marmi. Takoheshim çdo ditë midis njerëzve si Henry Moore, Marino Marini, Guttuso. Montale gjithnjë vizatonte: detin, Alpet Apuan … Ai përdori gjithçka, nga vera te buzëkuqi. Ai më kushtoi një poezi të bukur: Balerina e lodhur. Jo, në të shtatëdhjetat, nuk ndihem aspak e lodhur. Dhe unë jam ajo që jam edhe falë tyre.
-Imi nuk ishte saktësisht një debutim i mirë. Pothuajse u hodha poshtë. Pas shumë vitesh pune në balet, në të vërtetë, jam e sigurt se duhet të ketë diçka të lindur që të çon drejt të qenit balerinë.
-Kur Alicia Markova erdhi për të kërcyer në La Scala ajo duhet të ketë qenë 45 vjeçe. Vajzat e tjera e quanin zonjën e vjetër. Për mua ishte fantastike. Çfarë fisnikërie, çfarë magjepsje këmbësh.
-Unë e konsideroj veten me fat për karrierën që kam pasur. Ishte e vështirë të rezistosh, të luftosh, të përballesh me momentet e errëta, të shkosh më tej. Beppe ishte thelbësor, i cili nuk më dështoi kurrë sepse ai ishte jo vetëm burri, por partneri, intelektuali, regjisori, krijuesi i qindra rasteve dhe krijimeve të paharrueshme.
-Kërcimi i repertorit, natyrisht, ishte i rëndësishëm por, ndoshta edhe më shumë, aftësia ime për të rinovuar veten, për të gjetur personazhe të rinj për të interpretuar dhe propozuar ishte domethënëse. Decentralizimi që më bëri të kërcej në qytete të vogla dhe teatro shumë të vegjël ishte i rëndësishëm.
-Publiku gjithmonë ndjen kur një artist është autentik, i sinqertë dhe i përkushtuar plotësisht. Vetëm, me këto kushte, magjia mund të lindë në interpretim.
-Rudolf Nureyev ishte një balerin dhe koreograf i madh dhe gjithashtu një person shumë i vështirë. Mund të ishte gjithashtu i tmerrshëm, jo rastësisht disa herë, në skenë, ishte e pasaktë me ata që kërcenin me të. Ai gjithmonë ka pasur respekt të madh për mua, ai e ka ndjerë bashkëpunimin tim në skenë, ai gjithmonë e ka njohur forcën time./Elida Buçpapaj
Komentet