Ngjyra e rrobave të vjetra. Një korrik në hije
dhe një gusht i sapombërritur. Dhe atje
një dorë uji që shartoi frutin e kalbur
në pishën rrëshinore dhe mërzitjen.

Tani ti ke hedhur spirancën, veshje e errët,
mbuluar me një aromë të mrekullueshme, ti ndryshon
me kohën, shkurtimë … Dhe unë kam kënduar tashmë
festën e prirjeve të liga që u fundos.

Por a mund t’ia dalësh, Zot, kundër kufirit,

kundrejt asaj që përfundon, kundër vdekjes?
Oh! Plagë ngjyrë rrobash të lashta
si hapet në gjysmë të rrugës dhe erë mjalti të djegur!

O unitet sublim! Je një për të gjithë!
Dashuri ndaj hapësirës dhe kohës!
Mundi i vetëm i zemrës;
ritmi i vetëm: O Zot!

Dhe teksa kufijtë shkundnin supet
në përbuzje të së pakalueshmes,
një dush i gjarpërinjtë ishte
mbi shumëfishninë e virgjër të Unë.
Një hulli, një hije!