Vetëm dy ditë pas zgjedhjeve, në një klimë debati të ashpër dhe presioni edhe nga kryeministri, ku drejtuesit këmbyen vendet dhe nënkryetari u bë kryetari i ri i Akademisë së Shkencave të Shqipërisë, vjen dorëheqja e parë në këtë institucion.

Burime për “Panorama” bëjnë me dije se nënkryetari i sapozgjedhur, akademiku Myzafer Korkuti ka dhënë sot dorëheqjen nga posti në të cilin u zgjodh vetëm së fundi me votën e anëtarëve.

Pas dorëheqjes së nënkryetarit, Akademia ka vendosur thirrjen e një mbledhjeje të jashtëzakonshme të Asamblesë më datën 11 shtator, ku do të diskutohet për reformimin e institucionit.

Ndërkohë që kryetari i sapozgjedhur Gudar Beqiraj nuk ka bërë asnjë reagim dhe nuk dihet nëse do të ndjekë nënkryetarin me ndonjë dorëheqje të mundshme.

Kujtojmë se Korkuti u zgjodh nenkryetari i Akademise me 27 vota pro, 3 kunder dhe nje abstenim.

Akademiku Artan Fuga ishte i pari qe ngriti fort zerin per katrahuren e zgjedhjeve ne Akademine e Shkencave dhe pas apeleve publike iu drejtua permes nje letre te publikuar ne “Panorama” kryeministrit Rama, duke i kerkuar te ndaloje katrahuren.

Pikerisht diten e zgjedhjeve ne Akademi, kryeministri Rama reagoi publikisht me thirrjen ‘Stop Farses’, e duke kerkuar reformin te menjehershem, duke kercenuar se nese Akademia vijon me te sajen, do t’i prese buxhetin. Dhe ne fakt, ashtu vendosi.

Vrasja e gjyqtares Fildez Hafizi ishte paralajmëruar edhe më herët por jo vetëm një herë. Babai i Fildez Hafizit, Benjamin Hafizi i kishte dërguar Ministrit të Drejtësisë një vit më parë. Në letër i moshuari i kërkon ministrit të mbrojë vajzën e tij.

“Jeta e Fildesit është në rrezik. Merreni në mbrojtje Fildesin”, shkruhet ndër të tjera në letër.

Fildez Hafizi, 39 vjeçe u vra nga ish-burri i saj Fadil Kasemi më 31 gusht, pak metra larg banesës së saj. Ajo ishte nënë e dy fëmijëve, ndërsa punonte si gjyqtare në Shkodër. Hafizi ishte divorcuar dy vjet më parë nga 53-vjeçari por mes tyre kishin vijuar konfliktet.

Pak muaj pas divorcit, Kasemi kishte shkuar në Golem ku ajo ndodhej për pushime me nënën dhe dy fëmijët dhe e kishte dhunuar dhe tentuar ta vriste, ndërkohë që Fildez kishte marrë edhe një urdhër-mbrojtje. Ai ishte arrestuar dhe kishte bërë 11 muaj burg për armëmbajtje dhe dhunë në familje, pavarësisht se ishte dënuar me 3 vjet heqje lirie.

Vrasja e gjyqtares Fildeze Hafizi ishte paralajmëruar edhe më herët por jo vetëm një herë.

Pak ditë pasi Fadil Kasemi u dënua me 3 vite burgim për tentativën e vrasjes së ish-gruas së tij Fildes Hafizi, në 2015, babai i gjykatëses së Shkodrës i dërgoi një letër ministrit të Drejtësisë ku e informonte atë se procesi ndaj ish-dhëndrit ishte fals dhe tejet i dyshimtë.

“BalkanWeb” zbardh letrën e plotë që Benjamin Hafizi i drejtoi kreut të dikasterit të drejtësisë, Ylli Manjani, të cilit i kërkonte të ndërhynte për përjashtimin e tre gjykatësve të çështjes, me argumentin se vendimi i firmosur prej tyre ishte i pabesueshëm.

Në krye të herës ai shpjegon ngjarjen e 19 korrikut 2015, ku ish-dhëndri tentoi t’i vriste vajzën në sy të djalit të mitur.

Benjamin Hafizi jep argumentet e tij se përse ngjarja ishte një tentativë e pastër për vrasje dhe jo vetëm dhunim i së bijës.

Në letrën e tij ai e vë theksin te zvarritja e pakuptimtë e procesit dhe këmbëngul të rigjykohet çështja.

“Nëntë muaj pas kësaj ngjarjeje zhvillohet një proces gjyqësor i zvarritur, i heshtur, i dyshimtë, pa njoftim të familjarëve dhe personit të dhunuar. Nuk janë thirrur të pyeten personat e dhunuar në proces. Nuk dihet kush është avokat dhe pse e ka vonuar çështjen pas kaq muajsh, për të gjitha këto anomali dhe vonesa unë kërkoj anulimin e këtij gjyqi fals dhe gjykimin nga një trupë tjetër gjykuese”.

Babai i gjykatëses së ndjerë e mbyll letrën e tij për Manjani, duke theksuar fort faktin se e kishte dërguar atë pa dijeninë e vajzës, jeta e së cilës ishte në rrezik.

Asokohe letra u protokollua në ministri. Ndërkohë “BalkanWeb” kontaktoi me zyrtarë të ministrisë të cilët thanë se do e verifikonin faktin nëse letra është trajtuar ose jo.

Por, vetëm pasi gjykatësja u vra nga ish-bashkëshorti në zonën e “Xhamllikut”, me kërkesën e presidentit të Republikës, Këshilli i Lartë i Drejtësisë nisi verifikimet për vendimin e gjykatës së Kavajës për Fadil Kasemin.

53-vjecari u dënua me 3 vite burgim për akuzën e dhunës në familje dhe armëmbajtjes pa leje.
Ai rifitoi lirinë pas 18 muajsh qëndrimi në qeli, për shkak se përfitoi nga ligji për amnistinë.

Ne bilancin e saj per muajin Gusht, Policia e Shtetit ka numeruar hyrje daljet permes Rinasit, duke theksuar se nderkohe vijon puna nga ana e Policisë Kufitare për të parandaluar, evidentuar dhe goditur paligjshmërinë.

Njëkohësisht vijon puna për të përballuar fluksin e hyrje – daljeve të shtetasve që qarkullojnë nëpërmjet aeroportit të Rinasit.

Vëmendje e veçantë edhe në drejtim të evidentimit dhe bllokimit të atyre shtetasve që kanë për qëllim kërkimin e azilit në Francë e në vende të tjera të BE-së.

-Apologjia ime-

Në një shkrim të fundit për çfarë me 1 shtator 2017 ngjau në sheshin “Skënderbej” ku u mbulua shtatorja e heroi tonë kombëtar  Gjergj Kastrioti, shpreha mendimin se nuk është mirë të ndodh kështu dhe se  demonstrimet tendencioze fetare nuk shërbejnë për asgjë të mirë.  Papritmas kundër meje nisën anatemimet,  u hap barku për të nxjerrë të gjitha të këqijat që mbajnë brenda njerëz të fanatizuar që veç rastin presin të shfryjnë me arsye të humbur. Kam një pyetje për të gjitha ata që nuk dinë tjetër veç të shajnë si njerëz ordiner, pa pikë etike dhe mungesë kulture, apo që kërcënojnë duke treguar dhunën si mjet dominimi fetar, pse kështu? Kush ju frymëzon e nxit të bëni shantazhe dhe ofendime të tilla publike Më vjen keq për ta me të vërtetë. Nuk ka dritë në botë ti kërkojë mëshirë errësirës, përkundrazi njerëzit përpiqen që natën sa të jetë e mundur ta ndriçojnë. Kështu funksionon edhe për mendjet e errëta të mbushura skajshëm me fanatizëm fetar.

E ka thënë bukur e thellësisht të ndjerë i madhi Naim Frashëri tek “Fjalët e qiririt”:

“Unë zjarrit nuk i druhem

Dhe kurrë s’dua të shuhem,

Po të digjem me dëshirë,

Sa të munt t’u ndrinj më mirë.”

Qëllimi im pra nuk ka qenë tjetër veç ndriçimi i tollovive që po ndodhin me keqpërdorimin e figurave e simboleve që përbëjnë identitetin tonë kombëtar si shqiptar, dhe jo ofendimi në atë që ndokush beson në të drejtën e tij të patjetërsueshme. Duke reaguar ligsht disa po tregojnë se dinë të shkruajnë po nuk dinë të lexojnë. Nuk dinë të perceptojnë mesazhin e një shkrimi të përcjellë në mediat sociale. Ja thelbi i asaj që kam shkruar ”Shqiptarë pa Gjergj Kastriotin nuk ka e as ka për të pasur kurrë!”

Pse ky keqpërdorim i asaj çfarë unë kam theksuar në shkrimin tim se qëndrimi ndaj Gjergj Kastriotit përcakton identitetin e atyre që janë apo duan të jenë shqiptar. Jua përsëris sepse e shoh se ka shumë mishmash fjalësh e të shara prej njerëzish hakmarrës e inatçorë që nuk kursejnë as të gjallë e as të vdekur. As kjo nuk mendoj se është tipike shqiptare.  Gjithsesi ta keni kuptuar mesazhin tim, them hapur e pa drojë se në pikëpamje studimi apo shkrimi nuk më intereson asnjë fe. Pra pse e anashkalojnë problemin dhe përqendrohet tek feja. Sa për dijeni të atyre që nuk dinë tjetër veç të shajnë e mallkojnë duke vënë soj-soj epitetesh, në fëmijërinë time të hershme, im atë mësues, çdo festë Bajrami me  merrte e shkonim tek nxënësit e tij në Postribë të Shkodrës, që ishin shqiptarë mysliman e që babai im u kishte mësuar të donin Shqipërinë dhe të nderonin Gjergj Kastriotin. Prandaj antimyslimanin shkoni e gjejeni diku tjetër.

Në fokus kam pasur e kam mendimin se identiteti ynë si komb buron nga Gjergj Kastrioti,  ai është e mbetet At-Themeluesi i kombit shqiptar. Dhe është krejt i natyrshëm arsyetimi se ata që nuk e pranojnë apo e dhunojnë figurën e Gjergj Kastriotit, flamurin e tij që është flamuri ynë kombëtar, nuk ka mundësi të jenë shqiptar. Sepse të jesh shqiptar do të thotë të kesh disa atribute dhe principe që përmbajnë krenari dhe detyrime. Nëse ndokush pretendon se at-komb formuesi i kombit të tij është Sulltan Murati që e ka tyrben në Prishtinë, dhe atë e ka hero kombëtar, me falni por ai ndokushi nuk ka se si të jete shqiptar, por turk, selçuk, arab, mongol apo diç tjetër. Prandaj flisni për thelbin e problemit sepse unë nuk ja mohoj fenë askujt dhe as që më intereson të diskutoj punë feje. Përkatësia fetare është një gjë personale dhe duhet të mbahet personale. Mburrja në publik për përkatësinë fetare dhe demonstrimi i tejskajshëm në një vend me pluralizëm fetar e kompromenton besimin. Gjithësesi nuk pranoj të hyj në asnjë debat të karakterit fetar por vetëm kombëtar.

Kombi është mbi politikën apo religjionet. Kushdo që ndjehet krenar për identitetin e tij si shqiptar është miku dhe vëllai im, kujtdo feje ti përkasë në besim, por feja të shkojë e të rrijë nëpër tempuj se atje e ka vendin.

Të gjithë ata që janë të fiksuar pas ideve fetare deri në marramendje e errësim të logjikës, i këshilloj të mos i lexojnë shkrimet e mia. Unë shkruaj për mendje të kthjellëta dhe për shqiptarë të vërtetë e jo patriotë me bateri që thonë jam shqiptar e mendjen e kanë Erdogan e Arabi. Gjithçka që shkruaj, e përsëris, e fokusoj në planin kombëtar. E në i doni mendimet e mia hapur e me sinqeritet, mua më vjen fort keq kur shoh që intelektualë shqiptar të besimit mysliman, njerëz shumë të mirë e të kulturuar, të heshtin para të tilla mynxyrave kur u kish dashtë që ata të flisnin të parët, pa na lënë atë barrë neve. Por nëse ata heshtin unë nuk mund te hesht. Pyetja ime nuk i është drejtuar gjithkujt por atyre myslimaneve që ishin në atë shesh me emrin “Skënderbej” në Tiranë me 1 shtator 2017 ku u përdhos figura e heroit tonë kombëtar duke e mbuluar, dhe kryekreje u drejtohet atyre që shajnë dhe e përbuzin Gjergj Kastriotin. Jam fort dyshues se mund të këtë shqiptarë të vërtetë që e dhunojnë imazhin e At-Themeluesit të Kombit te tyre.

Gjergj Kastrioti para se në një monument në sheshet që mbajnë emrin e tij në kryeqytetet arbërore, është në zemër të shqiptarëve dhe atje nuk mund ta prek kush në jetë të jetëve. Ai është i përjetshëm në zemrat tona e, siç na mbrojti nga hordhitë barbare osmane, ashtu dhe ne shqiptarët që kemi genin e tij, do ta mbrojmë deri në fund Atin e Kombit, Gjergj Kastrioti!

Ata që tallen me emrin e tij e vërtetojnë katërçipërisht se janë pjellë bastardë  ngecur si mish i huaj në trojet shqiptare. Nuk ka asnjë arsye tjetër kjo sfidë e tyre e inspiruar nga qarqe antishqiptare të cilat financojnë miliona euro-dollarë  për të prishur ekuilibrin social në trojet shqiptare. Projekti i fshehtë për të krijuar  shtetin neo-otoman në Ballkan nuk është përrallë dhe as një imagjinatë libreske, por një realitet për të cilin punojnë agjendat lindore. Keqardhje është se për të përballuar këtë rrezik, qarqe të caktuara në Europë nxisin krijimin e Jugosllavisë së re. Shqiptarët nuk duhet të bien viktimë e asnjërit krah, por të shohin zhvillimin e forcimin e shteteve të veta nëpërmjet një kordimini ndërshqiptar.

Ajo çfarë dua të theksoj është se dëmin më të madh drejtuesit e Komunitetit Fetar Mysliman të Shqipërisë, duke e mbuluar monumentin e Gjergj Kastriotit e duke bërë ceremoni masive fetare në sheshin që mban emrin e tij,  ja kanë bërë shqiptarëve të besimit mysliman. Duke i paraqitur besimtarët myslimanë me pa të drejtë si anti Skënderbe dhe duke i shfaqur në publik si një copëz e kulturës arabe, çfarë në të vërtetë nuk janë.

Nuk kanë pse mërziten nga pyetja ime ata që vënë kombin para fesë, sepse për ata nuk kam asnjë pyetje janë vëllezërit e mi të një gjaku dhe të një ideali kombëtar çfarëdo besimi ti përkasin.

Kam bindjen që Gjergj Kastrioti nuk është simbol fetar kristian, por prijës dhe hero kombëtar i shqiptarëve. Edhe sikur Papati të kërkonte ta bënte shenjtor të katolicizmit, unë i pari do të thosha publikisht jo. Ai është gur themeli i kombit tonë, atdheut tonë, ku duhet të jetojnë në harmoni të gjithë besimet, por si një shtet modern laik ku shteti dhe feja janë të ndara dhe gjithmonë me prioritet shqiptarinë.

Të jesh shqiptar nuk është vetëm një fjalë, është edhe një vepër, e bashkë me të një përkushtim e nderim për kombin të cilit i përkasim.

3 shtator 2017

VOAL – Pas “zgjedhjeve” në institucionin në fjalë, zhvilluar sot paradite, ky është reagimi i kryeministrit Edi Rama në faqen e tij në facebook: Meqë “Akademia” zgjodhi farsën uroj të gjejnë dhe fondet për vijimin e farsës! Fondet tona do t’i shkojnë universitetit për kërkim shkencor.

Kryeministri e vë në thonjëza emrin e institucionit “Akademia”.

Në prag të “zgjedhjeve” sot në mëngjes Rama kishte bërë këtë status paralajmërues.

Nëse nuk reformohet Akademia e Shkencave nuk do marrë më asnjë qindarkë nga buxheti e do të duhet të dorëzojë godinën! Prandaj #StopFarsës

Këto ditë u bë një provë e përgjithshme e mobilizimit kombëtar në rrjet në rast të sulmit ndaj një figure identitare themelore, si ajo e Skënderbeut. Në këto terma u shpreh dikush nga lexuesit e mobilizuar: më mirë që e bënë këtë që bënë (duke iu referuar të ashtuquajturit mbulim të monumentit), se kështu kuptuam qëllimet e tyre dhe sesi do të veprojmë në rast rreziku real.

Rrjeti shpërfaqi një ndjenjë të jashtëzakonshme përkatësie kombëtare: tema ishte e thjeshtë, pa komplikime, heroi për t’u mbrojtur, më i madhi i kombit, rreziku imagjinar, ai më i madhi i kohës së sotme-ekstremizmi fetar.

Kjo ndjenjë, në fakt ka kohë që shpërfaqet në rrjet dhe jashtë tij: shqiptarët duan të lexojnë për historinë, po ndihen krenarë për origjinën e tyre, në diasporë, në kampionate europiane futbolli, por dhe në ushtrinë greke.

Në një klimë të krijuar si kjo, ishte e vështirë të bëje thirrje për qetësi, ndonëse ishte dita e festës më e rëndësishme e komunitetit mysliman, në fakt, festë e gjithë shqiptarëve nëse u besojmë atyre rrëfimeve të shkëlqyera të bashkëjetesës fetare, kur shqiptarët e të gjitha feve festojnë bashkë.

Dje nuk ishte koha as të merreshe me faktet, apo të prisje shpjegimet e palëve të interesuara. Fotografët heshtën dhe fare vonë hodhën në qarkullim kënde të tjera të vendosjes së ekraneve, në raport me monumentin dhe distancën mes tyre. Nëse do flisje për qetësi, do të prisnin në llogore aktivistët kombëtarë, heronjtë e rrejshëm dhe të vërtetë.

Zbritja në skenë e Artan Lames i vuri kapakun e besueshmërisë sulmit ndaj Skënderbeut: Artani e njeh mirë historinë dhe sot është në qeveri. Po kush ishte përballë? Le te flasim sot, kur ndonëse moti po përkeqësohet, armët janë varur në mur dhe mund të arsyetohet më thjesht.

Për fat të mirë, përballë, kundër Skënderbeut nuk ishte askush, ose ishin fare pak zëra të zbërdhulët, të mjerë, të paguar të ekstremizmit të paguar fetar. Pse them, të paguar, ose të mjerë, të paditur? Frontit të ekstremizmit i janë larguar qoftë nga reagimi i fortë i autoriteteve, qoftë nga ndërprerja e financimeve, zëra të kualifikuar, si për shembull imami i Prishtinës.

Ndonjë portal, i financuar nga s’di kush për t’i bërë ballë rrezikut të islamofobisë, nuk kishte shumë zë dhe as ndikim. Por ka edhe më për t’u thënë. Me gjasë, asnjëra prej palëve të interesuara, të përfshira në ceremoni, nuk ka patur interes ta mbulonte Skënderbeun.

Organizatori i aktivitetit ishte Komuniteti Mysliman shqiptar, i cili gjendet nën një drejtim në përputhje me Islamin tradicional, duke mbyllur xhami ilegale, duke lëshuar mesazhe pajtuese me fetë e tjera, duke përdorur shpesh fjalën “kombëtare” në ligjërimin e vet publik, duke marrë pjesë në marshime, si ai i Parisit pas atentateve atje, marshim ndërfetar që bëri xhiron e botës, etj, etj.

Myftiu i Tiranës është njëri prej zërave më të fuqishëm të këtij shndërrimi cilësor të këtij Komuniteti. Nuk shihet, nuk dihet asnjë arsye pse ai ta bënte një gjë të tillë, ndërsa dje, në media, tha se figura e Skënderbeut, monumenti në vetvete nuk ndërlidhet, nuk interferon me faljen e namazit. Nga dikush prej frontit të mbrojtësve, vihej gishti te Turqia zyrtare. Ndihet në shumë elementë se Turqia, në njëfarë mënyre, është shndërruar në një lloj patroni të komuniteteve myslimane në rajon, duke propaganduar njëlloj islami të rreptë, si ai që duket se po propagandohet në vetë Turqinë e Ataturkut.

Por, nuk dihet, nuk ka, nuk njihet kurrfarë kërkese e këtyre autoriteteve në lidhje me Skënderbeun; ky lloj patronati i Turqisë nuk shihet, nuk ndihet, si ta zëmë patronati i Greqisë ndaj Komunitetit ortodoks, dhe padurimi ndaj Skënderbeut nuk është shpërfaqur as politikisht. Për shembull, Presidenti historik Demirel, tashmë i ndjerë, e mori me nderim “Urdhrin e Skënderbeut”, akorduar nga homologu i tij, Meidani në 2001.

Probabiliteti më i lartë, nëse do të kishte ndonjë mbulim të qëllimshëm, do të lidhej me ndonjë sponsor të komunitetit, i gjendur në ditën e festës në Shqipëri, në kërkim të rreshtit të parë, të publicitetit maksimal, në një sebep si ky. Por nuk dihet, nuk njihet kurrfarë rasti i ngjashëm që të mendosh se kishte diç- ka të qëllimshme në atë mbulim të pjesshëm, në distancë të monumentit, për më shumë në një kënd të caktuar. Ka dhe një moment tjetër, që jo drejtpërdrejt tregon se në atë që ndodhi, nuk kishte kurrfarë ndërhyrjeje nga jashtë. Heshtje totale nga mediat e rajonit, ato serbe, greke dhe turke.

Kësisoj, gjithë zhurma, stuhia në rrjet, apo stuhia, mbeti e shprehur thjesht si gatishmëri për të mbrojtur Skënderbeun, në rast të një sulmi real ndaj tij, për të mbrojtur vlerat kombëtare në përgjithësi, si një ndjenjë e shkëlqyer uniteti në mbrojtje të këtyre vlerave. U teprua nga zëra të veçantë me fyerje, por kjo është diçka normale në kushtet e demokracisë pa kontroll të rrjetit. Ndjenja kombëtare mes shqiptarëve mbetet e fortë.

Të  nderuar  miq !

Kemi ardhur sot këtu, për të përmbushur një detyrim moral, me vendosjen e një përmendoreje, kushtuar dëshmorëve të lirisë, të Lurës historike dhe legjendare.
Lura, e njohur më së shumti për të veçantën e liqejve malorë dhe për bukurinë natyrore,  ka shkruar edhe faqe të lavdishme në Historinë e Shqipërisë.
Kur përmendim Lurën, na dalin përpara syve figura të tilla të ndritura, si Dom Nikoll Kaçorri, nënkryetari i Qeverisë  së parë shqiptare të Ismail Qemalit; Ibrahim Gjoçi, luftëtar i paepur për Pavarësinë e Shqipërisë; bajraktari Tahir Mena, i vrarë në njërën  nga luftërat kundër turqve osmanllinj; Hakik Mena me të vëllanë, Selmanin, të rënë heroikisht në luftën kundër serbëve e malazezëve, dhe shumë bij të tjerë të kësaj treve, që dhanë jetën për atdhe.
Ka hyrë në Historinë e Lurës e të Shqipërisë edhe Gjok Doçi, “Hero i Popullit”, i cili u vra duke luftuar trimërisht kundër pushtuesve nazi-fashistë. Por, po të jetonte, nuk dihet si do të përfundonte edhe ai; sepse Enver Hoxha nuk kurseu as shokët e tij më të ngushtë të luftës, si Mehmet Shehun, Beqir Ballukun, Petrit Dumen, Hito Çakon e të tjerë, të cilët i shpalli “armiq të popullit dhe të Partisë”, “agjentë e poliagjentë”, dhe i dërgoi përpara skuadrave të pushkatimit.
Lura është edhe vendi ku në çastet më të vështira të historisë janë mbledhur kuvendet e burrave më të shquar të kombit tonë, kanë lidhur besën dhe kanë marrë vendime të rëndësishme për fatet e atdheut. Në Lurën njëqintpërqint shqiptare, ata kanë gjetur mikpritjen dhe sigurinë e duhur, për të zhvilluar veprimtarinë e tyre. Shtëpitë e familjeve të mëdha lurjane, kanë shërbyer si salla kuvendesh dhe si vendstrehime për delegatët e mbledhur nga e gjithë Shqipëria.
Këtej ka kaluar Abdyl Frashëri me shokë, për të shkuar tek Lidhja e Prizrenit, ku morën pjesë edhe lurjanët Kol Bib Doçi, Hasan Kaca, Halil Mena dhe Ali Mena.
Po këtu do të vinte më pas edhe i biri i Abdylit, Mid’hat Frashëri, për të kryesuar Kuvendin e Lurës, që u mblodh në fundin e muajit gusht të vitit 1943, mbas dështimit të Konferencës së Mukjes. Për krijimin e kushteve të përshtatshme për qëndrimin e delegatëve dhe për zhvillimin e punimeve të Kuvendit, u kujdesën të gjithë banorët mikpritës të Lurës dhe veçanërisht familja Mena, Ibrahim Gjoçi dhe Llesh Doçi. Në atë Kuvend morën pjesë rreth gjashtëdhjetë përfaqësues të forcave nacionaliste prej krahinave të ndryshme të Shqipërisë, kryesisht nga Veriu. Ishin të pranishëm  edhe dy këshilltarë anglezë.  U bisedua për mundësinë e shmangies së luftës civile, për të cilën po përgatiteshin komunistët, sipas udhëzimeve të këshilltarëve jugosllavë që nuk e donin bashkimin e shqiptarëve dhe të Shqipërinë etnike, me Kosovë e Çamëri. Ishte kjo arsyeja që Miladin Popoviçi e grisi dokumentin e Marrëveshjes së Mukjes dhe ia hodhi në fytyrë Enver Hoxhës, duke urdhëruar luftë pa kompromis kundër nacionalistëve, më shumë sesa kundër gjermanëve. Dhe ashtu u bë. Filloi lufta shqiptaro-shqiptare, me një tërbim të paparë drejt Veriut, i cili ishte bastioni i fundit i qëndresës antikomuniste. Pati qindra të vrarë nga të dyja palët, në luftimet për jetë a vdekje që u zhvilluan në Krujë, Mat, Dibër, Lumë dhe në Lurë, ku Mehmet Shehu vendosi  shtabin e vet, për t’u përgatitur për sulmin e fundit mbi Mirditën e pamposhtur.
Shumë nga burrat e Lurës u grupan në çeta të vogla të armatosura dhe filluan qëndresën antikomuniste, përballë një ushtrie të madhe e të mirëarmatosur, të komanduar nga M. Shehu dhe nga vrasësit e tjerë komunistë.
Në pamundësi për t’i kapur dhe asgjësuar të arratisurit politikë, u arrestuan dhe u torturuan familjarët e tyre; iu dogjën shtëpitë, iu rrëmbyen bagëtitë dhe çdo pasuri tjetër. U krijua një atmosferë mbytëse për fshatarët e ndershëm e atdhedashës të Lurës, krejtësisht të pafajshëm. U internuan mjaft prej tyre në kampet e vdekjes, në Tepelenë, Porto Romano dhe nëpër llucat e Myzeqesë. U trondit dhe u shkretua Lura e bukur dhe paqësore. Filluan gjyqet  e montuara të inkuizicionit të kuq, ku u dënuan me burg të rëndë mjaft persona dhe të tjerë u pushkatuan.
Po të llogariten edhe vrasjet në përpjekjet e armatosura midis Forcave të Ndjekjes dhe luftëtarëve të lirisë, numri i të pushkatuarve me gjyq e pa gjyq, arrin një shifër relativisht të madhe, në krahasim me numrin e banorëve të këtij fshati.
Ajo që bie në sy në listat  e të pushkatuarve dhe të burgosurve për motive politike, të Lurës, është dënimi njëherësh i dy ose më shumë pjesëtarëve të të njejtës familje, gjë që synonte shpërbërjen dhe asgjësimin e disa familjeve fisnike, që ishin shquar në luftërat serbo-malazeze. Kjo bëhej sipas një studimi paraprak  të “këshilltarëve jugosllavë”, Dushan Mugosha, Miladin Popoviç, Velimir Stoiniç, etj.. Kësisoj mbetën shumë fëmijë jetimë dhe grave iu duhej të përballonin vështirësitë e jetesës, të rënduar më së shumti edhe nga presionet psikologjike që ushtronin mbi to pushtetarët komunistë dhe operativët e Sigurimit.
Kështu, p.sh., ndër të pushkatuarit janë: vëllezërit Isa dhe Ali Mena, bijtë e Hakikut; Mark dhe Preng Rajta, bijtë e Gjergjit; Sulejman dhe Bajram Buci, bijtë e Hajredinit; Misim dhe Sulejman Vladi, bijtë e Dullës; Habib dhe Qazim Xhogjegja, bijtë e Ahmetit.
Por, më tronditëse dhe e pashembullt në Shqipëri e në vendet ish-komuniste të Evropës, është vrasja e Selman Menës dhe e gjashtë djemve të tij: Tahirit, Hasanit, Bajramit, Islamit, Qazimit dhe Monit. Është folur e shkruar fare pak ose aspak për krime të tilla të komunizmit të kryera në Shqipëri. Evropa i ka dënuar ato, përpara më shumë se 25 vjetëve, për të gjitha vendet ish-komuniste. Janë edhe dy Rezoluta Evropiane për Dënimin e Krimeve të Komunizmit, paraqitur shtetit shqiptar për miratim dhe për vënien në zbatim. Të parën, të vitit 1996, Kuvendi ynë e anashkaloi dhe nuk e votoi. Të dytën, të dërguar dhjetë vjet më vonë, në vitin 2006, Kuvendi e miratoi, por qeveritë nuk e zbatuan. Qeveritarët e atyre viteve dhe të tjerët që erdhën më pas, as e kanë çarë kokën fare për këto kërkesa (formale) të Evropës. Po edhe Evropa nuk u ka kërkuar shumë llogari për këtë qëndrim; edhe pse mund të merret si një fyerje për të, mospërfillja e “Rezolutave” të saj dhe hedhja në koshin e plehrave. Përfaqësuesit e Evropës nuk kanë dëgjuar as zërin  e shoqatave tona, kur në emër të atyre që përfaqësojmë kemi kërkuar drejtësi. Heshtja dhe harresa u intereson vrasësve komunistë dhe bijve e bijave të tyre, që jetojnë të qetë e të lumtur në këtë farë demokracie, të ndërtuar mbi gjakun dhe vuajtjet e të dënuarve dhe të përndjekurve politikë të regjimit diktatorial.  Asnjë forcë politike e derisotme nuk e ka marrë seriozisht dënimin e krimeve të komunizmit, si edhe rehablitimin e integrimin real të shtresës sonë. Qindra të pushkatuar për motive politike mbeten ende pa varre. Mijëra djem e vajza, nipër e mbesa të tyre dhe të ish-të burgosurve politikë apo të internuarve, edhe pse tanimë të shkolluar e të pajisur me mastera, mbeten të papunë e të përjashtuar nga veprimtaritë politike, sociale dhe ekonomike të shoqërisë shqiptare. Në njëfarë mënyre vazhdon lufta e heshtur e klasave. Ligji numër 9831, datë 12.11.2007,  “Për dëmshpërblimin e të dënuarve politikë nga regjimi komunist”, ndonëse me një përllogaritje qesharake në krahasim me jetët e humbura, edhe tani mbas dhjetë vjetësh vazhdon të zvarritet . Zyrat qeveritare, të çdo force politike, janë të huaja e të mbyllura për këtë shtresë, së cilës nuk i njihet asnjë nga përparësitë që përcakton Neni 12 i Ligjit 7748, datë 29.07.1993 “Mbi Statusin e ish të Dënuarve dhe të Përndjekurve Politikë nga Regjimi Komunist”.
Shtatë vjet më parë, shoqatat tona iu drejtuan qeverisë së asaj kohe, përkatësisht Ministrisë së Kulturës, që e kishte për detyrë, së cilës i paraqitëm kërkesën për ngritjen e një përmendoreje në Lurë, në kujtim të të rënëve nga diktatura komuniste; si edhe për vendosjen e një pllake përkujtimore tek Burgu i Vjetër në Tiranë. Fillimisht e gojarisht ato kërkesa u pranuan nga ish-ministri Ferdinand Xhaferi e pastaj nga ministri tjetër, Aldo Bumçi. Pastaj filloi zvarritja e çështjes, dhe justifikimi se “nuk kemi fonde”(!), deri sa u lanë në harresë e nuk u realizuan.
Pyetja e thjeshtë që del me këtë  rast është kjo: vallë, me të vërtetë shteti që është shtet, nuk paska aq fonde sapër një pllakë pëkujtimore dhe për një memorial të thjeshtë?! Apo është vetëm mungesa e vullnetit politik të atyre partive, të veshura me petkun demokratik?
Sidoqoftë, është në nderin e Lurës  dhe të birit të saj të denjë, zotit Dod Llesh Doçi, që kjo përmendore kaq shumë e pritur, tanimë është bërë një relitet i prekshëm, edhe pa ndihmën e ndonjë qeverie apo partie politike.
Këta burra dhe djem trima e fisnikë të Lurës, që nuk u pajtuan me regjimin diktatorial komunist dhe që u sakrifikuan për një Shqipëri të lirë, të bashkuar e të përparuar, si gjithë Evropa dhe bota e qytetëruar, e meritojnë të nderohen e të përkujtohen nga të gjithë ne si edhe nga brezat që do të vijnë.  Ju faleminderit!

*Fjala e mbajtur në Lurë më 27 gusht 2017, nga Z. Tanush Kaso, Kryetar i Shoqatës së ish të burgosurve politikë të Shqipërisë, me rastin e vendosjes së përmendores kushtuar të pushkatuarve dhe të burgosurve politikë nga diktatura komuniste.

Ky revansh i fanatizmit neo-osmano-islamik nuk paska të ndalur. Jo vetëm që dalje masive e myslimanëve në Sheshin “Skënderbe” në kryeqytetin e shqiptarëve të krijon përshtypjen se je në Turqi a vendet arabe, por këta myslimanët shqiptarë kaq  shumë “tolerantë” tregohen sa mbulojnë edhe Gjergj Kastriotin nën futën e zezë, siç bëjnë me gratë e tyre nën burkën e fanatizmit fetar mesjetar. Mos vallë këtë e bëjnë  se nuk e ndjejnë të tyrin Gjergj Kastriotin. Mesa shihen ngjarjet në Shqipëri, Kosovë e Maqedoni të tyrin ata po konsiderojnë vrasësin e shqiptarëve, sulltan Muratin te cilit i falen në Kosovë, dhe kanë bërë të shenjtë tyrbe-varrin e kërrmës së sulltanit të Osmanëve që e ruajnë si sytë e ballit. Këtu nuk po shohim tolerancë. Çfarë tolerance të pretenduar, me të cilin term shiten dengla qeveritare në Europë, na paska Komuniteti Mysliman, kur jo vetëm që del e sfidon masivisht duke u falur në rrugë, por mbulon me burke edhe heroin kombëtar të shqiptarëve dhe një nga herojt më të shquar të kombeve të Europes, Gjergj Kastriotin.

Atëherë Komuniteti musliman kudo ku ndodhet në trojet shqiptare e ka kohën për të folur hapur e për të deklarohen janë apo nuk janë shqiptarë. Shqiptarë pa Gjergj Kastriot nuk ka e as ka për të pasur kurrë. Kjo sfidë e fanatizmit islamik oriental është turpi më i madh dhe çnderimi më i madh që i bëhet heroit kombëtar të shqiptarëve ne Atdheun e vet.

Dhe shteti hesht dhe bëhet njësh me ata që e mohojnë  dhe e përdhosin zemrën e shqiptarizmës. Dhe për demagogji deklaron se viti 2018 do të jetë viti i Skënderbeut. Ja dhe prologu festiv i qeveritarëve tanë mediokër, e nisin vitin e Skënderbeut duke e futur nën burkën islame.

Dy vjet më parë kemi shkruar, i kemi rënë kambanës për të dëgjuar zërin e arsyes, por siç po shihet revanshi fetar është aq i egër e i vrullshëm sa nuk e përballon dot as Gjergj Kastrioti me figurën e tij madhore, monumentet e të cilit i gjejmë anë e mbanë Europës e deri në Amerikë. Është koha që ky revansh i hordhive të reja  agresive neo osmano- islamike të fanatizmit fetar mesjetar të ndalet.

Çfarë kërkon feja në rrugë?!

E trishtueshme, mijëra njerëz falen në bulevardin “Dëshmorët e Kombit” që i takon gjithë popullit, falen e përfalen me kurriz nga Heroi Kombëtar në bronz,  Gjergj Kastrioti – Skënderbeu. Kurriz më kurriz, për të mos thënë diç tjetër të rëndë.  Po fundja le ta themi përderisa dhëmb aq shumë në shpirtin e atdhetarëve që kanë ideale kombëtare e nuk i zëvendësojnë ato me pasione fetare. Si mund publikisht në prani të mediave t’i kthesh masivisht të prapmen Heroit Kombëtar të gjithë shqiptarëve që është fytyra e dinjiteti i kombit shqiptar?

Pse është zgjedhur pikërisht ky vend, kur xhaminë e Etem Beut e kanë në krah të monumentit? Antagonizëm i shprehur në vizion, të cilin, veç atyre që e kanë sajuar ligsht e me qëllime të mbrapshta mohimi të Gjergj Kastriotit, të mos pandehim se bota e civilizuar nuk di të kuptojë domethënien e mesazhin që përcjell ky kumt. Dhe ky nuk është një kuptim i mirë. Ai e dëmton prestigjin tonë si shqiptarë në sy të mbarë botës. Gjergj Kastrioti mbrojti qytetërimin europian, kulturën evropiane përballë hordhive të lindjes që vinin e shkatërronin çdo gjë shqiptare mbi faqe të dheut. A meriton ai këtë përbuzje publike për hir të interesave të një feje, që në fund të fundi u soll nëpërmjet një pushtimi shumë shekullor dhe tashmë është prezent dhe duhet ta respektojmë për hir të parimeve të lirisë që na e mëson Europa e kulturuar me parimet e saj për lirinë e mendimit dhe besimit.

Gjithsesi, qoftë dalja masive dhe pozante e fesë nëpër rrugë është e frikshme. Cila është domethënia? Kështu nëpër vende publike nuk kanë dalë as në kohë të Ismail Qemalit, as në kohë të Vilhelm Vidit, as në kohë të Sulejman Delvinës, as në kohë të Ahmet Zogut, as në kohë të Enver Hoxhës. A është ky një revansh i qëllimshëm për të kundërshtuar apriori mendimin se raportet e përqindjeve të popullsisë, sa i përket besimeve, janë pothuaj të njëjta dhe shumica nuk është praktikante e rregullt e ritualeve të besimit të trashëguar nga prindërit. Pse duhet të pushtohen rrugët e sheshet që janë të qytetarëve pa dallime fetare. Pse duhet përpunuar lajmi mbi këtë dalje duke thënë se janë gjysmë milioni besimtarë myslimanë në shesh? Kujt i intereson kjo shifër e manipuluar, edhe kjo si gjithçka që manipulohet në këtë vend duke e pesëdhjetëfishuar.  Si qytetar shqiptar nuk dua që asnjë lloj feje të manifestojë nëpër rrugë e vende publike që i takojnë gjithë qytetarëve. Këto pamje nuk e përfaqësojnë Shqipërinë. As të gjithë shqiptarët. Kështu është vepruar vetëm në kohën e Haxhi Qamilit dhe të Musa Qazimit. Kush e di historinë e Shqipërisë i njeh këto persona regresivë e fanatikë ekstremistë fetarë, të cilët i lidhnin atdhetarët e shkollarët shqiptarë me litarë e i hiqnin zvarrë shesheve si të ishin qen.

Kush na paska këto nostalgjira për kohë të perënduara. Çfarë është kjo ndodhi, si të ishim një vend i arab a i Lindjes se Mesme, që kryeministri shtron iftar. Le të shtrojë si e çfarë të dojë në shtëpi të vet e me shpenzimet e veta, por jo në institucionet e shtetit laik e paratë e popullit. Dhe nuk flet askush, vetëm mbllaçiten kameleonët e gazetarisë shqiptare që i lëpihen qeveritarëve. Nuk kanë çfarë duan fetë në punët e shtetit, as në instancat e shtetit. Bëni të paktën atë që bëri Ahmet Zogu, meqë kohën e Enver Hoxhës e mallkojmë të gjithë pa pasur as durimin të gjykojmë me kthjelltësi një epokë sado absurde të ketë qënë. Shteti nuk duhet të japë asnjë qindarkë për fetë. Ato të mbahen nga besimtarët e vet dhe të propagandojnë fenë në institucionet e kultit e jo nëpër rrugë. E frikshme. Ku po vemi kështu? Na sheh bota, na shohin edhe ata të ISIS-it e thonë e kemi terrenin e shtruar ndaj do ta pushtojmë Shqipërinë, Kosovën, Maqedoninë. Po a jemi ne në gjendje t’i bëjmë ballë mizorisë?! Nuk besoj. Atëherë pse nuk i ndalojmë këto manifestime nëpër rrugë që të mos u krijojmë edhe të tjerëve iluzione të rreme mbi identitetin tonë si shqiptarë. Pse duam të japim një fytyrë tjetër për kombin, një fytyrë tjetër nga se e kemi.  Nuk jemi shtet fetar. E për më tepër nuk kemi aspak tolerancë, sepse po të ishim tolerantë, nuk do të pushtonim sheshet publike që u takojnë gjithë qytetarëve. Me çfarë po bëjmë, nuk jemi pa rrezik, prandaj i përmblidhni pasionet e fesë brenda vetes dhe institucioneve fetare, objekteve të kultit që janë mbjellë anë e mbanë Shqipërisë.

Ta themi hapur, nuk mund të pranoj si qytetar shqiptar dhe atdhetar, të tilla dalje të çfarëdo feje a besimi nëpër rrugë e sheshe, i konsideroj revanshe madje të frikshme, jo thjesht  për vete personalisht, por për fatin e popullit që aq shumë ka hequr në histori e meriton ndriçim të mendjes e  përparim si kombet e tjerë të Europës, sepse ne nuk jemi Lindje, e për më tepër shumë travajë kemi hequr nga Lindja në histori.  Në jemi Perëndim, ne kemi qenë e mbetemi në zemër të Europës, si një arterie jetëdhënëse.  Kemi luftuar jo sot, por pesë shekuj më parë për kulturën dhe qytetërimin në të cilin edhe ne jemi pjesë e pandarë dhe jo mish i huaj i ngulfatur prej hordhive aziatike. Prandaj të kthjellohemi, asnjë iluzion për rrugë tjetër nuk duhet të ketë për ata që e konsiderojnë veten shqiptarë dhe atdhetarë të vërtetë edhe sikur për mbrojtjen e këtij qëllimi të kërkohet çdo sakrificë. Hoxhallarët e priftërinjtë tanë të nderuar  të mos i ndërsejnë besimtarët e vet për t’i nxjerrë në rrugë, sepse rrugët e sheshet janë të gjithë popullit, në të cilët përfshihen edhe ata, të cilët janë të shumtë ndër ne dhe zotin e vet e quajnë me emrin shkencë.

2015-2017

Miliona besimtarë myslimanë kanë shkuar në Mekë për pelegrinazhin vjetor të Haxhit, ku gjuhet me gurë ndaj djallit, rit të cilin të paktën një herë në jetë duhet ta kryej çdo mysliman.

Eksperti i bujqësisë Hysni Gurra, ka publikuar ne profilin e tij disa foto, ku tregon se pelegrinet shqiptare ne kete rit mbanin ne duar flamurin e Skenderbeut.

Keto foto vijne ne kulmin e debatit qe eshte ngritur sot, pasi shume qytetare kane akuzuar Komunitetin Mysliman se ka mbuluar statujen e Skenderbeut ne shesh, gjate faljes e Kurban Bajramit.

Postimi ne FB:

Uau!!! 😉
Pelegrinët shqiptarë në një nga momentet kulminante të peligrinazhit (Jamarat vendi ku goditet djalli me gurë) me flamurin e Skënderbeut në duar.
Foto janë ekskluzive, për ndonje mik gazetar që në këtë ditë paqe i intereson e vërteta dhe gurët duhet t’i hedhë drejt djallit e jo drejt njëri-tjetrit 01/09/2017.

Aktivisti i VV,  Boiken Abazhi ka kërkuar që Komuniteti Mysliman në Shqipëri të japë sqarime për veprimin e kryer ndaj përmendores së ‘Skënderbeu’ e cila u mbulua gjatë faljes së Kurban Bajramit, në sheshin kryesorë të Tiranës.

Kullat shqiptare që shënuan historinē e Kombit

“Lahuta e Malësisë”, këngët e para të së cilës u botuan në vitin 1907, është cilësuar nga studiuesit shqipëtar dhe të huaj, si “Iliada Shqiptare”. Ajo e vëndos krijuesin e saj, Gjergj Fishtën në Panteonin e Kulturës, Letërsisë dhe të Patriotizmit Shqiptar.

Besoj se, ashtu si mua, edhe mijëra të tjerëve që e kanë lexuar me vëmendjen që meriton këtë kryevepër të letërsisë shqipe, ju ka lindur natyrshëm pyetja: – Përse Oso Kuka është personazhi qendror i “Lahutës së Malësisë”?

Poeti i madh i ka kushtuar jo vetëm një kapitull apo (këngë) të veçantë këtij trimi legjendar, po për më tepër me përshkrimin mjeshtëror të portretit të tij, i ka dhanë Oso Kukës tipologjinē e genit të Racës Iliro -Arbërore.

Fishta ka shkuar më tej duke i veshur heroit tipare të pavdekësisë, si Homeri Akilit tek “Iliada”:

“Thonë i ka një palë musteqe

Kaçurel e leqe, leqe,

Që me i mrri deri në fletë të sylahit

Të gjatë e të trashë si llana e krahut”.

Apo më poshtë:

“Edhe plumi thonë si ngulet

Në ta tagani dhe përkulet

Top me i ra shpirti si shkulet”.

Në se “Lahuta…” evokon me tē drejtë historinë e lashtë të Atdheut, Qytetërimin e lashtë Pellazgo-Ilir, Aleksandrin e Madh, Teutën, Pirron e Gjergj Kastriotin (Skënderbeun), ngjarjet historike tē shkuarës së largët i kalon përciptazi, me një vështrim empirik, dhe i venë ato mjeshtërisht në shërbim të zgjimit tē ndërgjegjes kombëtare, Epopenë e Oso Kukës dhe të betejave me malazezët i ka në epiqendër të poemës.

Oso Kuka lindi në vitin 1820. Ai doli nē skenën historike shqiptare në vitet 50-60 të shek. të XlX, në kohën më kritike të Kombit Shqiptar.

Në vitin 1830 osmanët prenë në besë dhe vranë në Manastir 500 burra tē Toskërisë.

Viti 1831 shënoi rënien e pashalleqeve shqiptare, atij të Janinës dhe të Bushatllinjëve. Bashkë me rënien e tyre u shua dhe ëndrra për krijimin e një fronti të përbashkët Ballkanik kundër Turqisë.

Në vitin 1832 Turqia filloi “Reformat e Tanzimatit”.
Kudo nē tërë hapsirën shqiptare shpërthyen kryengritjet lokale, të cilat u kthyen në lëvizje kombëtare. Veçojmë Kryengritjen e Beratit në vitin 1834 e udhëhequr nga Hamza Kazazi,  të Shkodrës në vitin 1835, të Myzeqesë në vitin 1835, të Dibrës në vitin 1844, të Kosovës nē vitin 1845.

Kryengritjet më tē mëdha ishin ajo e Malësisë së Gjakovës e udhëhequr nga Binak Alia dhe Sokol Rama në qershor tē vitit 1845, ajo në Shqipërinë Jugore të udhëhequra nga Rrapo Hekali, Zenel Gjoleka, Tafil Buzi, Hodo Aliu në vitin 1847 dhe ajo në Shkup në të njëjtin vit – e udhëhequr nga Dervish Cara.

Edhe këto kryengritje shqiptare u shtypën me ekspedita ushtarake dhe Porta e Lartë me organizimin e ri bëri ndarjen e shqiptarëve në katër vilajete, për t’i mbajtur më kollaj nën sundim. E shkatërruar, e tronditur deri në themel nga luftrat për liri e çlirim kombëtar nga Turqia, Shqipërisë i kanosej dhe një rrezik i ri.

Rusia Cariste, tashmë me statusin e njē fuqie të madhe ushtarake dhe politike, ndjehej e plotfuqishme për të ngopur oreksin e Serbisë e të Malit të Zi për të zgjeruar kufijtë e territoreve të tyre në kurriz të shqiptarëve. Ilia Garashanini, ministri i Jashtëm i Serbisë kishte shpallur “Naçertanijan” (Serbinë e Madhe). Koleti, kryeministri i Greqisë kishte shpallur Megalidhenë (Greqinë e Madhe). Knjaz Nikolla i inkurajuar nga planet e Moskës dhe premtimi i Carit për mbështetje me armatim, para e mjete logjistike thërret në Çetinjë kriminelin me damkë Vulo Serdanin e Vasoviçit dhe e urdhëron të djegë, plaçkitë e të shkretojë viset shqiptare, në Veri të Shkodrës. Ekspeditat ndëshkimore malazeze e kishin kthyer Vraninën e rrethinat e saj në tokë të djegur. Qindra burra ishin vrarë dhe barbarisë së malazezëve nuk u shpëtuan as fëmijët e djepit. Nga presioni i madh i popullit dhe duke qenë krejtësisht i paaftë për tē mbrojtur kufirin me Malin e Zi, Guvernatori i Shkodrës, Avdi Pasha, organizoj mbledhjen e autoriteteve, të parisë sē qytetit dhe të popullit dhe u mundua me dredhi t’i vinte fajin shqiptareve duke i quajtur frikacakë e të pafe, për të mbrojtur vendin e tyre.

-S’ka më burra këtu, ju keni mbetur në vajza” – ju drejtohet Pashai turk me ligësi e fodullek të pranishmëve.

Trimi Oso Kuka, i cënuar në gjenë më të shtrenjtë, në nderin dhe dinjitetin kombëtar, ngrihet në këmbë si Anté, venë dorën mbi dy koburet e lara me argjend që i mbante në brez dhe i drejtohet Pashait osman:

“Avdi Pasha ma kadalë,

Mos e thuaj dy herë atë fjalë,

Se për dinë e për imanë,

T’baj si t’kjan’ e zeza nanë.

T’baj si t’kjan pa exhel ty, nana,

Se n’Shqipni ka djem si zana,

K’ta më t’parët janë n’fushë t’mejdanit.

K’ta mē t’rreptit janë ballë dushmanit.

Janë çelik për teh të táganit”.

Oso Kuka me një grusht djemë të zgjedhur dhe tē sprovuar në beteja me turqit dhe malazezët mori përsipër të mbronte Kullën-fortesë të Vraninës dhe viset që sulmoheshin nga Vulo Serdani e banditët e tij.

Së bashku me luftëtarët e tij e kthen situatën brenda pak ditëve në disfavor të pushtuesit. Ai kapi dhe asgjesoi dhjetëra cuba plaçkitës, duke i rikthyer popullit qetësinë dhe shpresën për të jetuar të lirë në trojet e tyre. Demarshet diplomatike të Knjaz Nikollës në kancelaritë evropiane me qëllimin final për të aneksuar Shkodrën dhe rrethinat e saj, ishin kthyer në një rutinë, por gjendja në terren ishte krejt tjetër.

Oso Kuka e kishte kthyer kufirin në barrikadë të pakapërcyeshme.

Kur mbreti malazez Nikolla I po i mburrej për zotësitë e tij Mbretëreshës Milena, ajo duke e njohur mirë realitetin e ri, guxon e ja përplasë në fytyrë me fjalët që kënga popullore i ka gdhendur mjeshtërisht:
“Nuk e njeh ti Oso Kukën,

Që me gjak ai ta lan trupin.

Hajt nji herë ka Podgorica,

Me çelik t’u ka nxanë Granica”.

I alarmuar së tepërmi nga disfata në Vraninē dhe nga frika e koordinimit nē një komandë të vetme të kryengritjeve që kishin filluar të shpërthenin në të gjitha trojet Iliro-Dardano-Arbërore, Knjaz Nikolla dha urdhër të sulmohej nē befasi dhe të pushtohej me çdo kusht Vranina, si një pikë strategjike nga duhej të pushtohej dhe Kryeqyteti i Ilirisë, Shkodra.

Ashtu si Leonidhës përballë hordhive perse të Kserksit, Oso Kukës dhe çetës së tij ju desh të luftonin 1 me 300.

Në natën e asaj beteje homerike, Oso Kuka ngrihet shpejt nga sofra e bukës:

“Po ça ka ai Oso Kuka

Atij sonte s’po i hahet buka

Nuk han bukë veç sa me thanë

I lan durt e rrin njan t’anë”

Mbështetet në krah të oxhakut, e duke thithur llullën mendueshëm, i kujtohet një ëndërr e frikshme që kishte parē një natë më parë.

-Shife shpatullēn e na trego çfarë thotë, se kam pa një ëndërr të keqe,- i drejtohet Soko Tonës.

Kur mësoj se në shpatull paralajmērohej njē betejë e përgjakshme dhe me shumë tē vrarë, Oso Kuka urdhëroj lahutarin t’ja merrte kangës. Kanë mbetur të gdhendura me shkronja të arta në “Lahuta e Malësisë” fjalët e “Luanit të Vraninës”:

“Çou Kaçel kape lahutën

Se prej luftës shqiptarët nuk tuten

Me na kndue një kangë shqiptare

Se s’mbajm zi për pa dal fare”.

Oso Kuka duke e njohur mirë pabesinë e malazezëve dërgon roje katër luftëtarë trima: Met Zenelin, Vuksan Gjelin, Karrni Gilen dhe Sinanin. Luftëtarët e Osos pastrojnë pushkët, mprehin shpatat dhe shtrihen për të marrë një sy gjumë, si e kanë zakon ushtarët e regjur në beteja. Në terrin e natës 3.000 forca elitare të ushtrisë malazeze të prirë nga Mirko Gjura, mik i Osos dhe banorë i Vrakës, i afrohen nē fshehtësi Vraninës. Rojet shqiptare pasi vrasin tradhëtarin fillojnë betejën e pabarabartē me pararojën malazeze.

“Lahuta…” na sjell mrekullisht madhështinë e kësaj beteje heroike:

” Ah, qëndro, o Met Zeneli !

Ban gajret, o Vuksan Gjeli !

Mos e lesho mori Zagore,

Ngul Sinan, bre re mizore,

Se me gjasë ke dridhet Suka

Asht tuj ardh bash Oso Kuka.

Dragojt shqiptarë të prirē nga Oso Kuka dolēn si shqiponjat nga çerdhja e tyre dhe fluturuan drejt në “Logun e Zanave”, siç e quan Fishta mejdanin e trimave:

“Aman Zot kur Osoja mbrrini,

Si re breshni kresë njaj vrrini.

Me tridhjetë e disa burra

E zateti nëpër curra.

Aty qiell má nuk u pá.

Aty pushkë má nuk u dá.

Kriste ltina e dumdunja,

Porsi breshni vinte plumja”.

Kush e ka pá Vaterlonë dhe i njeh përmasat e kësaj kasaphanje përmes vargjeve të Hygoit: “Vaterlo, Vaterlo, Vaterlo – fushëvarr” ështē në gjendje të imagjinojë guximin e trimërinë legjendare të Oso Kukës dhe Çetës së tij, të cilët luftuan si luanë për 10 orë kundër ushtrisë malazeze, derisa kryetrimi i tyre e kthen kullën e Vraninës në një varr masiv për ushtrinë e Knjazit. Perlat e Vraninës u kthyen në ferr për agresorët. Kur e pa se ndihma ushtarake nga Shkodra nuk po i vinte dhe i kishin mbetur gjallë vetëm 7-8 luftëtarë të plagosur, Oso Kuka si luani i plagosur dhe i egërsuar u mbyll në “Kullēn e Barotit”. Dhjetëra luftëtarë malazezë hipën nē çatinë e Kullës që nuk jepej. Ndërkaq 800 forca të tjera e kishin futur atë në një rreth të hekurt.

Kryetrimi Oso Kuka merr me tē shpejtë vendimin që e bëri të pavdekshëm në histori:

“Ndigjo Nikollë, të vraftë Zoti,

Se k’tu i thonë Oso Baroti,

Se djeg veten edhe ty….”.

Ai u vuni flakën fuqive të barotit për ta kthyer Kullën e Vraninës, këtë çerdhe shqiponjash nē varr masiv për armikun. Kulla e Vraninēs u hodh në erë, bashkë me rrethuesit dhe mbrojtësit.

Oso Kuka vendosi të vetëflijohej dhe me shkrumbin e vet dhe të luftëtarëve tē tij të digjte armikun. 800 malazezë u dogjēn në flakët e barotit, ndërsa dhjetëra të tjerë ishin vrarë në orët e kësaj lufte tē përgjakshme.

Kështu përfundoj kjo betejë pa tē dytë në histori, në qershor të vitit 1862.

Oso Kuka bëri atë që nuk e bëri dot Pashai i Janinës, Ali Pasha, që përfundoi me krye tē prerë në tepsi, për t’u dërguar nē Stamboll tek Sulltani.

Ai, Oso Kuka, e ktheu Vraninēn në “Trojēn Shqiptare”.

Kulla e Oso Kukës në Vraninë rá, por u ngritën shqiptarët. U ngritën zërat për heroizmat dhe kërkesat e tyre. Kjo kullë u bë simbol qëndrese nē mbarë trojet etnike. Dhjetëra djelmosha shkodranë u vranë në moshën mē të bukur tē tyre, por e shpaguan vehten duke vrarë qindra armiqë, që u dogjën e u përvëluan në flakët e barotit.

Trimëria e kthyer nē legjendë e Oso Kukës dhe akti i tij sublim i kanē dhanë kurajo e besim të patundur nē të katër anët, brezave pas trimit të Vraninës, nē ëndrrat e tyre për çlirimin e trojeve etnike dhe bashkimin e tyre në një shtet.

Emri dhe fama e Oso Kukës dhe e çetës së tij trime u përhap me shpejtēsi si rrufeja, nga Shkodra në Janinë e Kosovë, në Manastir e Shkup. Çdo kullë shqiptare u kthye në kēshtjellë qëndrese për liri.

Ja si e pershkruan kēnga epike djaloshin trim të Kosovēs Zhuj Selmanin, që qëndroi 10 vjet nē Kullat e Sherametit dhe kreu të njëjtin akt sublim në mbrojtje tē kauzës shqiptare në vitin 1875:

“Flakë të kuqe e tym tē zi

Nē ato kulla kush ka hi

Zhujë Selmani me Kapakli.

Kah del Dielli e preron Hana

Zhujë Selman nuk ban ma nana”.

Beteja tek Kulla e Abdullah Pashë Drenit në Gjakovë është aksioni i parë i Lidhjes Shqiptare të Prizrenit për mbrojtjen e tokave shqiptare nga coptimi i Vendimeve të Kongresit të Berlinit në vitin 1878.

Pas luftimeve të ashpra malësorët djegin kullën dhe vrasin Maxharr Pashēn, Të Dërguarin ë Fuqive të Mëdha.
Vritet edhe Abdullah Pashë Dreni, i cili e mori në mbrojtje Maxharrin. Mbeti në betejë edhe Col Delia.

“Flakë e kuqe u dhez Gjakova,

Për dritare zgjatet dora.

Amanet trima shqiptarë,

Një kovë ujë me e ndrrue me ár.

Col Delia i Geghysenit,

Pushka e parë e Lidhjes së Prizrenit,

Tuj vikatë, tuj shkue si n’dasëm,

Në një vend të keq e ka gjetë Pashën”.

Aktin e Oso Kukës e përsëriti Mic Sokoli në Betejën e Shtimes, më dt. 21 prill të vitit 1881, ku përfundimisht u thye Lidhja Shqiptare e Prizrenit. Populli e ka kthyer në kengë aktin heroik të trimave shqiptarë:

“N’Fushë t’Kosovës u lidh jezeri.

Haj medet ka mbetë shumë njéri.

Mic Sokoli e Zmajl Hyseni”…

Kulla e Vraninës ka simotër të historisë Sarajet e Ali Pashë Gucisë, kullat e Binak Alisë e Mic Sokolit, Ali Ibrës, kullat e Boletinëve, Dedë Gjo’ Lulit, Idriz Seferit, kullën e Elez Isufit, kullat e Zogollëve, Azem Bejtës, Ahmet Delisë, Sadik Ramës, Çun Mulës, Shaban Polluzhës, Prek Calit, kullat e Tahir Mehës, kullat e Jasharajve, kullat e Haradinajve e Jabllanicës, të cilat u kthyen në kala qëndrese dhe flakadanë të pashuar të betejave për lirinë e Atdheut gjatë historisë tonë.

Kulla e Vraninës ka si motëra Kullat e Junikut. Ajo u bá burim frymēzimi për luftëtarët e lirisë. Nuk ka poet më të madh se popullin. Askush më bukur se ai nuk përshkruan trimërinë e bijëve të vet:

“Mua po mē thonē Brahim Sadiki,

I kam kullat midis Juniki.

Ku t’qëlloj pushkën e nisi.

Vet po jes, Pashën koriti”

Më dt. 21-25 maj të vitit 1912 u mblodh Kuvendi i Junikut me 250 delegatë nga të gjitha trojet etnike shqiptare.
Truri i Lëvizjes Kombëtare, Hasan Prishtina, lëshoi Proklamatën: Shpëtim a Vdekje”.

Ky Kuvend hartoi Platformën për Kryengritjen e Përgjithshme dhe Shpalljen e Pavarësisë.

Kryengritësit, të udhëhequr nga korifeu Hasan Prishtina, “Robinhudi Shqiptar” Isa Boletini, tribuni popullor Bajram Curri, në gusht 1912 çliruan Shkupin dhe në tetor thirrën Kuvendin e Shkupit.

Hasan Prishtina kërkoj bashkimin e katër Vilajeteve në një shtet të vetëm me kryeqytet Shkupin.

Kjo Kryengritje çoi në “Nëntorin e Dytë”. Plaku i Vlorës Ismail Qemali shpalli Pavarësinë, pikërisht me dt. 28 Nëntor, ditën kur Gjergj Kastrioti – Skēnderbeu kishte ngritur krenarë Flamurin tonë në Kalanë e Krujës në vitin 1444.

Kuvendi i Junikut është prologu i Pavarësisë. Zëri brilant i Shkurte Fejzës na përcjell mrekullisht madhështinë e këtij Kuvendi, në vargjet e poetit Hamit Aliaj, me rastin e 100- vjetorit:

-“O Junik me kulla guri.

 Prej tek ti u nis Flamuri.

N’Mitrovicë e n’Kaçanik

Thërret Kosova: – o Junik”.

Në Junik gjenerali Klark njohu legjitimitetin e UÇK-së.

Nga kullat e Zogollëve doli Burrështetasi Ahmet Zogu, i cili ështē themeluesi i Shtetit modern Shqiptar. Ky burrë u bë barrikadë tridhjetë vjeçare e pakapercyeshme e komunizmit në Shqipëri. Me shpalljen “Mbret i Shqiptarëve” mbajti lart frymën kombëtare.

Kulla e Oso Kukës ka simotër kullën e Sali Manit, Kullën e Konferencës së Bujanit dhjetor 1943-janar 1944. Në këtë kullë, në këtë Konferencë u vendos Bashkimi Kombëtar sipas parimit tē Vetēvendosjes së Popujve pas Luftës së Dytë Botērore. Edhe kjo Konferencë u tradhtua nga komunistët.

Kulla e Vraninës ka si motër Kullen e Muharrem Bajraktarit të Lumës.

Kulla e Zeqir Halilit i dha Shqipërisë Kryetarin e Partisë Demokratike, ish-Presidentin, ish-Kryeministrin Sali Berisha.

Familjet emblematike të Kosovës, Jasharajt dhe Haradinajt, shënuan epopenë mē të lavdishme të Kosovës dhe të Kombit Shqiptar.

Komandanti i UÇK-së, Adem Jashari, flijoj’ krejt familjen për lirinë e Kosovës në Kullat e veta duke luftuar me heroizëm të pashoq.

Familja Haradinaj vuni në themelet e Pavarsisë së Kosovës Shkëlzenin, Luanin, Enverin. Kalorësi i Lirisë, Ramush Haradinaj, pas një beteje të gjatë disavjeçare në Hagë, e së fundmi në Francē, triumfoi dhe çertifikoi kauzën e drejtē të UÇK-së dhe Luftën e saj për çlirimin e Kosovës, ashtu siç e kishte çertifikuar Krishtërimin si fe zyrtare Konstandini i Madh me Ediktin e Milanos në vitin 313.

Pas një betejë të gjatē po finalizohet Kauza e Ushtrisë Çlirimtare të Maqedonisë, që kishte si pikënisje kullat e Zajasit, prirë nga strategu i luftës, Ali Ahmeti. Sot Parlamenti i Maqedonisë drejtohet nga Telat Xhaferi. Gjuha Shqipe ështē gjuhë zyrtare. Së shpejti, Shqiptarët si faktor shtetëformues do të kenë Kryeministrin ose Presidentin.

Shqiptarët në Mal të Zi me votën e tyre ishin përcaktues të shkëputjes së Malit të Zi nga Serbia në Referendumin e vitit 2006, po ashtu dhe të Qeverisë pro-perëndimore të zgjedhjeve të fundit dhe të antarësimit të Malit të Zi në NATO.

Kauza Çame eshtë bërë kryefjalë e kallzues i axhendës së kancelarive perëndimore.

Presheva mbetet Nyja Gardiane e Shqiptarizmit.
Vëllezërit tanë atje presin përmbushjen e idealit të UÇPMB-sē dhe Komandant Lleshit (Ritvan Qazimit), vrarë pabesisht në pusi Ditën e Nēnshkrimit të Paqes.

Kombi Shqipëtar pret finalizimin e ëndrrës mijëra vjeçare, krijimin e Shtetit-Komb.

Kulla e Vraninës, kjo “Krujë e dytē” e Epopesē së Kombit, është njē nga shenjtoret më tē mëdha, siç është mbrojtësi i saj heroik Oso Kuka, simboli i trimërisë dhe i patriotizmit shqiptarë.

Poeti Hamit Aliiaj e ka skalitur bukur me penën e tij këtë kullë, që eshtë kryefjala e qëndresës shqiptare, përmendore e nacionalizmit, memorial i ndërgjegjes kombëtare, por e lanun në harresë:

“Moj Vraninë, Vranina e shkretë

Tek ti vijnë e mblidhen retë

Mblidhen retë e vajton moti

Tek kjo kullë, kullë baroti.

Kulla e Vraninës duhet të jetë për bashkëkombasit, ashtu siç është Meka dhe Jeruzalemi për dy fetë e mëdha botërore.
Historia ta ka gdhendur emrin me shkronja tē arta Oso Kuka. Është koha që bashkëkombasit ta ngrenë me madhështi Përmendoren.

-Tungjatjeta, Oso Baroti !

Vraninë, 31 gusht 2017

Fatmira NIKOLLI

“Dua të jap një sqarim publik për vëllezërit katolikë e ortodoksë. Nuk kemi pasur asnjë qëllim të fyejmë apo të mbulojmë Skënderbeun. Ai është Heroi Kombëtar i shqiptarëve dhe as nga ana fetare, as nga historike prania e monumentit të tij në shesh nuk përbën asnjë problem për myslimanët, as për faljen e namazit”.

Kështu u shpreh sot në një intervistë për “Gazetën Shqiptare”, myftiu i Tiranës, Ylli Gurra.

Teksa i është kërkuar një sqarim për “mbulimin” e Skënderbeut me ekran gjatë faljes së namazit, Gurra tha se kanë qenë më së shumti kushtet teknike që kanë çuar aty, por pa e pasur si qëllim.

“Unë nuk jam marrë shumë me pjesën teknike, foni e ndriçim, këtë herë, por nga herët e tjera, di që forma e sheshit kërkon që ekranet “led uoll” të kenë një farë pjerrësise në mënyrë që të shihen në të gjitha anët e sheshit”, tha Gurra për “Gazetën Shqiptare”.

Myftiu i Tiranës shprehu keqardhjen për mënyrën si është perceptuar dhe rrëfeu se “unë kam marrë kërcënime me jetë” për shkak të imazheve që qarkullojnë dhe perceptimit të krijuar se myslimanët e mbuluan monumentin e Skënderbeut gjatë faljes se mëngjesit.

“Për këtë arsye, dua të jap një sqarim publik për gjithë vëllezërit katolikë që janë të ndjeshëm. Montimi i gjithë asaj skenës aty, e para punës është bërë natën. Çka do të thotë se është më e vështirë ta shohësh dhe më e vështirë të punohet. Teknikët e kanë gjykuar sicc po gjykohet atë strukturë”. Myftiu kujton se në disa koncerte të bërë në sheshin e ri, praktikisht Skënderbeu është fshehur dhe asnjëherë ska qenë e qëllimtë.

“Nuk ka pasur kurrësesi një qëllim as këtë herë, e kanë parë më të lehtë montimin e funksionimin e led-uolleve. Njëri prej led uolleve duhet të shihet nga zonjat që falen, e që kanë qenë në krah të djathtë. Ndaj ekranet duhet të kishn një farë pjerrësie. Por kurrësesi, theksoj, se nuk ka kurrsesi tendencë. Nuk ka sepse pasi edhe Bajramin e parë, falja u krye me monumentin aty”, tha myftoi.

Në përgjigje të interesimit të “GSH”, Gurra vërejti se monumenti i Skënderbeut ka qenë më i dukshëm në Bajramin e parë për shkak se ekranet kanë qenë ndryshe por asnjëherë sipas tij për myslimanët nuk përbën shqetësim prania e Skënderbeut në shesh. “Ne vendosëm disa ekrane më të vogla duke qenë se skeletet e struktura e bashkisë ishte më e vogël”.

I pyetur për reagimet, që shtrihen më thellë në histori, Gurra tha: “Nuk ka asnjë arsye fetare e qyetare që myslimanët të ushqejnë e të kenë iluzionet e mbulimit të heroit, të Skënderbeun, sepse nuk është kundër asnjë rituali, as të fesë”.

Ai shtoi se “në aspektin fetar nuk ka asgjë për t’u shqetësuar, pra falja të njihet e po ashtu nuk ka asnjë kundërshtim as në aspektin historik. Heronjtë kombëtar në çdo vend, kanë flijuar veten për kombin, apo kanë mbrojtur tërërsinë e kombit jo mbi baza fetare. Kjo e vërtetë është deri vonë. Myslimanë e të krishterë kanë qenë bashkë kur kanë shpallur pavarësinë. Unë ju kujtoj se verdiktin përfundimtar mbi llojin dhe përmbajtjen e flamurit e ka vendosur kryemyfiu i atëhershëm, Veli Dibra, në krah të Ismail Qemalit”.

Në fund, Ylli Gurra, u shpreh se “i shoh të nxitura e provokative, ose mbase më mirë të them, shoh një keqkuptim në perceptimin për faljen e sotme. Të gjithë, si ju, duhej të kishin pyetur si qëndron situata, pasi ne nuk kemi dashur të mbulojmë Skënderbeun. Nuk është justifikim ky i yni, por shpjegim. Ne do të falim aty edhe Bajramin tjetër që është në qershor, e nuk ka asnjë arsye për të mbuluar heroin. Nuk ka arsye për një dritëshkurtësi të tillë. Nuk kanë pse ta ushqejnë vëllezërit katolikë e ortodoksë këtë dyshim, pasi gjith sa është perceptuar sot, është perceptuar gabim”.

GSH.al

Nga Agron GJEKMARKAJ

Sot në një ditë të shenjtë, siç është kjo e Bajramit, u konsumua një ngjarje në kufijtë e aktit terrorist ndaj Heroit tonë Kombëtar. Nuk jam në gjendje ta ndaj, a ta quaj se kush, por organizatorët e faljes së Namazit në sheshin “Skënderbej”, mbuluan me perçe të zezë monumentin e Gjergj Kastriotit, Skënderbeut. Një akt i denjë veç për talebanët e Afganistanit; një akt fyes i mbushur plot për plot me urrejtje; një akt i rrezikshëm për themelet e rendit Kushtetues.

Guxim sfidues, guxim barbar; guxim njollosës në jetë të jetëve. Perçembuluesit sfiduan historinë; identitetin; heroin po e po, rreth të cilit ka mbi dy dekada që gjuajnë galmuça me baltë. Sot hija e tij i bezdiste; kujtimi i tij më shumë; lufta ndaj otomanëve shumë më tepër, ndaj o burra ta mbulojmë. Skënderbeu është i të gjithëve.

Pa të nuk do të ekzistonte as kombi e as shteti. Te betejat e tij, Rilindja Kombëtare gjeti brumin për ideologjinë Kombëtare.

Me qenë se Europa e njohu menjëherë për të vetin, e në nder të tij na e dha pavarësinë, e thënë ndryshe: ai qe shtiza ku u var flamuri kombëtar me shkabën e tij.

Pa të sot s’do të kishte shqiptarë; as katolikë, as ortodoksë dhe as myslimanë. Jeronim De Rada, Naim Frashëri, Gjergj Fishta, Faik Konica, Fan Noli, jo rastësisht plazmuan jo vetëm letërsinë, por edhe platformën e ringritjes shqiptare me kontributin e Gjergj Kastriotit në mbrojtje të qytetërimit europian me besë e shpresë që kontinenti në ato kohë të vështira do na e kthente atë.

Dhe na e ktheu. Shumëkush tani i tjetërsuar e mërzit kjo gjë. Dumbabizmisi si qelb i ndyrë shpërtheu venave të Shqipërisë. Çuditërisht ai u rishfaq bashkë me lirinë përsëri, edhe më i mbrapshtë në vitin 1991.

Nuk mungoi syshkelja nga shteti i ri demokratik, i cili ishte votëbesuar për thirrjen “E duam Shqipërinë si gjithë Europa”, por dërgatat e para i çoi në Xheda dhe anëtarësoi Shqipërinë në Konferencën Islamike duke kompromentuar natyrën laike të Republikës. Mjekrat dhe çallmat otomane nuk e mundën dot në 25 vite luftë Gjergjin e Madh. Ndonjë stërnip i tyre që padrejtësisht e thërret veten shqiptar e ka gjetur formën e vet të hakmarrjes.

O të mjerë, Skënderbeu është i të gjithëve. Nuk është vetëm i të krishterëve. Kuptojeni këtë! Po shteti ku është? Hipokrit dhe i nënshtruar duke ua shkelur syrin për një votë më tepër klerikëve, është gati të bëjë koncesione të frikshme.

Pse kryetari i Bashkisë duhet ta japë sheshin “Skëndebej” për rite fetare?! Pse?! Ai është simbol edhe i laicizmit edhe i bashkëjetesës fetare. Pse Veliaj nuk e pengoi aktin e turpshëm me policët e vet?! Çfarë pret të ndodhë më shumë?!

Kur vjen puna për të gjobitur ndonjë grua të varfër që shet qepë turren të gjithë me tërbim, ndërsa kur cenohet krenaria kombëtare as që u bën përshtypje. Komuniteti Mysliman, sidomos krerët e tij, duhet të kërkojnë falje publike. Ata sot e kanë fyer Shqipërinë. Ata sot kanë kompromentuar ëndrrën europiane, duke zbuluar nëpërmjet një detaji, diçka të frikshme që të trishton për të ardhmen e përbashkët.

Ata që nuk e duan Skënderbeun nuk mund të jenë shqiptarë; nuk mund të aspirojnë Europën e Bashkuar. Mbase duhet të zgjedhin një tjetër atdhe. Kadare me shqisat e tij të spikatura europianiste e kishte pikasur herët se sulmi ndaj Skënderbeut është sulm ndaj përkatësisë shqiptare dhe ndaj vetë mbërritjes së Europës në Shqipëri. Perçembuluesit sot arritën një sukses. Nëse shteti nuk reagon, ata do të kenë të tjera suksese dhe shqiptarët si dikur motit në mesjetë, të pambrojtur, do të marrin arratinë.

Ata mund t’i mbulojnë gratë e tyre, por jo gratë tona. Ata mund të ndërtojnë shpirt në monumentet e veta, por jo të mbulojnë monumentet tona shpirtërore. Kjo është liria. Ajo sot u vu në diskutim. Shteti nuk e mbrojti atë./Panorama.

*Titulli i autorit “Guxuan të mbulojnë Skënderbeun me perçe”

Fadil Kasemi, 53-vjeçari që vrau sot në Tiranë bashkëshorten e tij Fildes Hafizi, gjyqtare në Shkodër kishte tentuar edhe më herët t’i merrte jetën asaj duke bërë edhe burg por jo për tentativë vrasjeje.

Më 19 korrik të vitit 2015, rreth orës 16:00 ndërsa gjyqtarja Hafizi bashkë me dy fëmijët dhe nënën e saj ndodhej për pushime në Golem, 53-vjeçari ka shkuar atje dhe i ka vënë pistoletën në kokë ish-gruas dhe e ka dhunuar. Ngjarja është parë madje nga dëshmitarë të shumtë, ndërkohë që gjyqtarja Hafizi duke u ndjerë e kërcënuar kishte marrë më parë urdhër-mbrojtjeje.

Por, me gjithë dëshmitë dhe faktet, Gjykata e Kavajës e ka dënuar me 3 vjet burg 53-vjeçarin për veprat penale “Dhunë në familje” dhe “Prodhim e mbajtje pa leje të armëve luftarake”, vepra këto të përcaktuara nga Prokuroria. Kasemi ka përfituar edhe nga gjykimi i shkurtuar.

Në vendimin që publikon “BalkanWeb” gjithë ngjarja është përshkruar por në fund veprat penale janë vetëm këto të dyja dhe jo tentativë vrasjeje.

Pavarësisht kësaj nga 3 vjet burg të dhëna nga Gjykata, konkretisht gjyqtar Luan Lusha, kryesues; dhe gjyqtarët Eda Kaja dhe Markeljan Koco, gjyqtar, Fadil Kasemi bëri vetëm 11 muaj burg pasi përfitoi nga amnistia.

Për më tepër ngjarja në Golem ndodhi në prani të fëmijëve të çiftit të divorcuar prej disa muajsh në atë kohë.

Në vërejtjet e Prokurorisë thuhet se i pandehuri Fadil Kasemi në kryerjen e veprave penale, për të cilën u gjykua, ka vepruar me dashje direkte e me faj.

Ai pasi është informuar për vendin ku ndodhej ish bashkëshorja e tij është nisur nga Tirana me veturën tip “BMW” të cilën e kishte marrë për ta provuar për disa ditë.

Ai para se të nisej ka siguruar një pistolete së bashku me fishekët, pa qenë i pajisur me leje nga organet kompetente për mbajtjen e saj, të cilën e ka futur në një çantë tip “marsupio” dhe ka ardhur në Golem në afërsi të vendit ku ish bashkëshortja ndodhej e akomoduar me nënën dhe fëmijët.

I pandehuri sapo e ka dalluar ish-bashkëshorten është afruar me vrap dhe ka tentuar të nxjerrë pistoletën e në rrethanat kur nuk ka mundur dot ta përdorë atë, për shkak të rezistencës së Fildesit dhe të birit, ai e ka qëlluar me grushta në fytyrë duke i shkaktuar dëmtime të dukshme trupore të cilat janë klasifikuar në kategorinë e plagosjes së lehtë.

Midis veprimeve e mosveprimeve të të pandehurit Fadil Kasemi, ,përdorimit të grushteve ndaj Fildasit dhe pasojës së ardhur, dëmtimeve trupore të shtetases Fildes Hafizi të shkaktuara në prani të fëmijës së tyre ka një lidhje evidente shkakësore.

Ndërsa Avokat Gramoz Lika, mbrojtësi i të pandehurit kërkoi:

– Përfundimisht i kërkojmë gjykatës të caktojë një dënim sa më të ulët për të mbrojturin prej meje duke marre parasysh të gjitha rrethanat në kompleks të kryerjes së veprës penale prej tij.

I pandehuri kërkoi; Dakort me avokatin.

Neni 48 I K.Pr.Penale parashikon Rrethanat lehtësuese ku thuhet se; “Lehtësojnë dënimin rrethanat që vijojnë:

a) Kur vepra është kryer e shtyrë nga motive me vlera positive morale e shoqërore;

b) kur vepra është kryer nën ndikimin e tronditjes psikike të shkaktuar nga provokimi ose veprime të padrejta të viktimës apo të ndonjë personi tjetër;

c) kur vepra është kryer nën ndikimin e veprimeve apo të udhëzimeve të padrejta të eprorit;

ç) kur personi që ka kryer veprën tregon pendim të thellë;

d) kur personi ka zëvendësuar dëmin e shkaktuar nga vepra penale ose ka ndihmuar aktivisht për të zhdukur ose pakësuar pasojat e veprës penale;

dh) kur personi paraqitet në organet kompetente pas kryerjes së veprës penale;

e) kur marrëdhëniet ndërmjet personit që ka kryer veprën penale dhe të dëmtuarit janë normalizuar”.

Neni 49 parashikon gjithashtu se ;

“Gjykata, pavarësisht nga rrethanat që përmenden në nenin 48 të këtij Kodi, mund të marrë në konsideratë edhe rrethanat të tjera për sa kohë i quan të tilla që justifikojnë lehtësimin e dënimit”.

Në caktimin e masës së dënimit, gjykata ka parasysh rrezikshmërinë shoqërore të autorit të veprës penale, rrethanat dhe mënyrën e kryerjes, i pandehuri Fadil Kasemi për herë të parë kryen vepër penale, rezulton të jetë i padënuar më parë, është në moshë 52 vjec relativisht të thyer, kryefamiljar me disa anëtar të familjes të papunë dhe të mitur, e pranon veprën e kryer dhe ndjehet i penduar për të, duke i vlerësuar këto si rrethana lehtësuese, në vështrim të nenit 48/ç, e, 49 të Kodit Penal.

Sa më sipër u provua me shpjegimet e palëve në seancë gjyqësore dhe provat e papërsëritshme të ndodhura në fashikullin e gjykatës.

“E respektonte e gjithë lagjja. I dija problemet e saj dhe gjithnjë e mbështesja. E takova para pak ditësh. E pyeta edhe për ish-burrin. Më tha ‘Jam e frikësuar’”. Kështu deklaroi dje, një prej fqinjave të gjyqtares. Duke mos dashur të identifikohej me emër, ajo rrëfeu se shkonte shumë mirë me Fildezin, ku kujtoi edhe bisedën e fundit që kishte bërë me të. “Jetoj këtu pranë, jam në një lagje me të. Para pak ditësh e takova. Po flisnim për pushimet dhe për përgatitjet që ajo do të bënte për të çuar fëmijët në shkollë. M’u duk e shqetësuar. E pyeta se çfarë kishte, por nuk donte të më tregonte. E pyeta për ish-burrin, për atë që sot i mori jetën dhe la fëmijët rrugëve. Më tha se ishte e frikësuar. Të dielën i kishte zënë rrugën dhe ishin zënë. I kishte kërkuar që të ktheheshin bashkë, por Fildezi nuk pranonte. Ishte e përkushtuar vetëm te fëmijët e saj. I thashë të kishte kujdes nga ai njeri. Sot (dje) u trondita kur mora vesh për ngjarjen. Ai burrë nuk e meritonte të kishte një grua si ajo”, – tha fqinja e gjyqtares, së cilës i dridhej zëri gjatë gjithë bisedës së bërë me të.

Mesazhi prekës i gjyqtares për fëmijët e saj

Gjyqtarja që u qëllua dje për vdekje nga ish-bashkëshorti, ka pasur më parë edhe një urdhër mbrojtjeje. Kjo për shkak të dhunës që i shoqi kishte ushtruar ndaj saj, por edhe nga kërcënimet me armë që ajo kishte marrë. Pas ngjarjes së ndodhur dy vite më parë në plazhin e Golemit, Fildeze Hafizi ka treguar në polici për torturat që kishte kaluar. Gruaja ishte shprehur se ndihej e kërcënuar për jetën, pasi ish-bashkëshorti Fadil Kasemi e kishte kërcënuar edhe më parë me pistoletë, duke i shkuar në shtëpi. Ajo ka rrëfyer se ishte ndarë nga i shoqi pasi ai pinte shpesh dhe luante shumë bixhoz, dhe se pas ndarjes e kishte fituar vetë kujdestarinë e fëmijë. Por, pasi e kishte denoncuar për kërcënimet që kishte marrë prej tij, gjyqtarja kishte pohuar se e kishte tërhequr padinë për shkak të dy fëmijëve të saj. Dashurinë e madhe që kishte për fëmijët, gjyqtarja shkodrane nuk ngurronte ta shprehte edhe në rrjetet sociale. Ajo shkruante në “Facebook”, se fëmijët janë kapitulli më i bukur i jetës së saj. “Fëmijët e mi janë dhe do të mbeten kapitulli më i bukur në librin e jetës sime”, shkruhet në postimin e shpërndarë nga gjyqtarja. Fildeze Hafizi ishte nënë e dy fëmijëve, një djali dhe një vajze.

Diferencat arsimore dhe profesionale duket se kanë qenë shkak i mosmarrëveshjeve të shumta mes dy ish-bashkëshortëve, Fildes Hafizi e Fadil Kasemi, shkruan “Panorama”.

Të martuar me mblesëri 17 vjet më parë, kur Fildesi sapo kishte mbaruar Pedagogjiken në Shkodër, çifti për afro 15 vjet jetuan bashkë në zonën e “Xhamllikut” në Tiranë. Ajo ishte me arsim të lartë, drejtoreshë në një kopsht, ndërsa ai me të mesme, tregtar në “Tregun çam”.

U bënë prindër të dy fëmijëve, një djali 14 vjeç dhe një vajze 16 vjeçe, që sivjet futet në shkollën e mesme. Mikesha të afërta të Fildesit tregojnë peripecitë që ajo ka kaluar, kryesisht vitet e fundit, pasi nisi të ngjiste shkallët e karrierës, duke filluar një fakultet të dytë, ku u diplomua juriste.

Ky duket se ka qenë një problem për ish-bashkëshortin e saj, të mësuar me idenë se në kopshtin ku ajo ishte drejtoreshë do ta kishte nën kontroll, ndërsa si gjyqtare do të ishte më lart se ai. Vite më parë ajo iu bind “urdhrit” të tij, duke refuzuar propozimin për inspektore në Drejtorinë e Arsimit.

Por më pas vendosi që të realizonte ëndrrën e saj për të qenë pjesë e sistemit të drejtësisë. Ndonëse ishin në gjendje shumë të mirë financiare, pasi i shoqi ishte pronar i një dyqani të madh te “Tregu çam”, ajo studimet për Drejtësi i vazhdoi me bursë, të cilën e fitoi falë rezultateve të shkëlqyera.

Madje, fitoi edhe Magjistraturën, duke u bërë gjyqtare e, nga ana tjetër, ishte edhe pedagoge në universitetin privat ku ajo u diplomua juriste.

ETLEVA DELIA/PANORAMA

Tanimë nuk ka as numra dhe as teka dhe as protesta të brendshme. Partia Socialiste e gjeti më në fund Ustain që paskësh ëndërruar ta magjepste dhe ta nënshtronte, njëherë e mirë, si dikur, kohë më parë Nënën e saj, Partinë e Punës.

Nuk mbetet tjetër veçse të lëvdojmë Ramën për “paqen” dhe gjumin e ëmbël që i dha kësaj Partie, si të ishte kjo parti fodulle dhe pordhace e dënglaxheshë, një femër kapriçoze, në pritje të mashkullit të duhur, që i dominon trupin dhe mendjen.

U harruan dhe me sa duket përfundimisht, betejat politike kundër Fatos Nanos, shkërdhatokracia e Dritëroit simpatik, rrebelimi i panegociueshëm i Metës, kokëfortësia e Majkos, krenaria e zysh Artës, zëri kundra dhe i zhurmshëm i socialistëve plot gjallëri dhe “rrëmujaxhinj” të paparë, por me botë të pasur dhe me idera të krisura, në kërkim të dëshpëruar të kohës së humbur…

Asokohe të gjithë kërkonin diçka të tyren, të re, të ndryshme, kundra rrymës dhe me ca si ideale të natyrshme dhe të sinqerta reformatore.

Porse i lëvdueshmi Rama, në mënyrë të pabesueshme për shumëkënd, vuri dorë mbi të gjithë, i qetësoi, i rehatoi, i dystoi, i paqtoi, u mbylli gojën, u arrnoi ëndrrat, dhe pra, si asnjëherë më parë, pas largimit edhe të klithmës së fundit të Blushit, e ka Kalanë Socialiste të fortë, të shëndoshë dhe të shëndetshme dhe të “pastër” e pa iluzione.

Ka rekrutuar një brez të ri dhe të qartë, mjeshtra të aritmetikës politike, që e dinë mirë se kush është Njëshi dhe kush është “0” dhe kush janë “000…” që vijnë pas Njëshit!

Një harmoni perfekte dhe e admirueshme.

Çuditërisht edhe në mediat pasanike shqiptare, është po ashtu, të gjithë pronarët e kanë mendjen te “kolaterali”, sipas parimit se çfarë do të kapim sot dhe se çfarë do të shqyejmë nesër dhe kuptohet : Rroftë Qeveria!

Opozita do dhe mjaft kohë të merret me veten dhe të përballojë edhe joshjet e Ustait Kryeministër, që u fut duart në tule si garip, dhe depërton edhe në magjet e tyre opozitare dhe u shkëput copëra të rëndësishme, duke hapur ankande të fshehta dhe të efektshme.

Sepse është krijuar bindja që vetëm Natyra e largon tashmë Ramën nga pushteti dhe jeta është e shkurtër për të gjithë, ndërkohë që vetë jeta, bëhet përditë më e shtrenjtë.

E pra Gjumë i Përgjithshëm në PS, por edhe përtej saj.
Mos ndoshta është kështu më mirë?

Shqiptarët janë të lodhur nga luftërat politike, të cilat nuk kanë sjellë ndonjë zhvillim, përveçse “vërrave të zhurmshme në ujë”, mos është pra më mirë të bëhemi të gjithë me një parti dhe me një udhëheqës dhe le të dalë ku të dalë?

Shoqëria është përcaktuar tashmë: Të pasurit do të bëhen gjithmonë e më të pasur dhe të varfërit do të bëhen gjithmonë e më të varfër, ky trend nuk ndryshon, nga ndryshimi i pushteteve dhe i pushtetarëve pushtetmbajtës.

Njerëzimi ka jetuar me mijëra vjet për mrekulli nën Monarki!
Mjafton që monarkitë të jenë të ndritshme!

Çfarë shpikje budallaqe dhe e rreme ishte kjo Republika dhe aq më tepër Demokracia?
Sigurisht marrëzira poetësh dhe filozofësh.

Shikoni bletët përshembull: kanë miliona vite që ushqejnë Mbretëreshën e tyre me mjaltë dhe Mjalti është mrekullia më e përsosur e natyrës, ushqim dhe shëronjës njëherësh. Por që buron nga skllavëria e përjetshme e bletëve, që s’kanë bërë mEnçurisht asnjëherë kryengritje… e pastaj?
Mos ndryshojnë gjë cilësitë e mjaltit?

Prandaj dhe, në pritje të qeverisë së re, të rrimë urtë e të mos lodhemi, ka kush mendon dhe për ne, ka kush na udhëheq, ka kush rri pagjumë në rojë të gjumit tonë, ka kush do të ndërtojë e do ta mbushë jetën tonë me ngjyra dhe dizajn mjeshtëror.

Nga ne kërkohet vetëm të bëjmë gjumë të paqtë, bindje dhe pak skllavëri, se të mirat pastaj vijnë vetë dhe vetvetiu…

Sipas Bashës kryeministri Rama po trumbeton një luftë false kundër drogës me shfaqje televizive.

Ai nënvizon vullnetin e vërtetë politik të Ramës e demaskon emërimi i Gramoz Ruçit në krye të Kuvendit dhe Fatmir Xhafës në krye të Ministrisë së Brendshme.

Kreu i PD-së zbulon se që nga 2005 qeveria amerikane i ka refuzuar hyrjen në SHBA Gramoz Ruçit për shkak të përfshirjes së tij në krimin e organizuar dhe trafikun e drogës.

Ndërsa Fatmir Xhafaj është një tjetër figurë e diskredituar, i përfshirë në mbrojtjen e të vëllait Agron Xhafaj, i dënuar me vendim të formës së prerë nga Gjykata e Lartë e Italisë si një nga kokat e trafikut ndërkombëtar të kokainës nga Amerika Latine drejt Europës./Gazeta Express

Mbyllet mbledhja dy ditore e qeverisë së re “Rama 2”, e mbajtur në Llogara. Vetë kryeministri Rama bëri publike mbylljen e diskutimeve.Ndër të tjera ai bën publike edhe vendimin e parë të qeverisë së re, që ka të bëjë me shpalljen e vitit 2018 si viti i Skënderbeut.

“Mbyllëm diskutimin maratonë me skuadrën e re qeverisëse. Vendimi i parë i qeverisë do të jetë shpallja e vitit 2018” VITI I SKENDERBEUT”, shkruan Rama

Qeveria e sapo shpallur, më shumë sesa kabineti personal ku Edi Rama mbretëron i vetëm, është një skuadër ku kryeministri ka mbetur fillikat. Atë tashmë nuk ka kush e mbron. Kjo duket qartë si nga emrat e atyre që shkëlqejnë me mungesën e tyre dhe po aq nga ata që nuk bëjnë dot hije mbi postin që kanë marrë.

Po t’i shqyrtojmë me rradhë, në këtë kabinet të ri bie në sy mungesa e njeriut që ngriti “policinë që deshëm”, Sajmir Tahirit dhe atij që firmosi koncesionet e “shëndetësisë falas”, Ilir Beqes. Për fatin e tyre një gjë është e qartë: se nga qeveria nuk i nxorri as urrejtja e shpallur e Ilir Metës, as ashpërsia e çadrës së Lulzim Bashës. Mospërfshirja, tani kur LSI nuk ka më dorë në koalicion dhe kur çadra e dikurshme i ngjan një kështjelle rëre, të bën të mendosh se ajo ka lidhje vetëm me Edi Ramën.

Kryeministri kërkon t’i faturojë ish vartësve të tij, mbushjen e vendit me drogë, kriminalizimin e policisë, dhënien koncesioneve si Check Up, apo sterilizimi, që i rropën shqiptarërt deri në palcë. Rama e di mirë se një pjesë e madhe e publikut është e ndërgjegjshme për këto dështime katastrofale. Dhe tani ai po kërkon të lajë duart duke përpunur mesazhin se, për to, faji ishte i ish vartësve të tij.

Pra, ai po bën me kokën e Beqes dhe Tahirit të njëjtën lojë që bëri me Metën, Idrizin, apo Dulen duke i faturuar atyre dështimet e qeverisjes.

Po të rrëmojmë edhe më thellë në histori do të kuptojmë se kjo është një taktikë e njohur e Edi Ramës.
Edhe kur i doli era milionave që paguheshin për lejet e ndërtimit në bashkinë e Tiranës, ai i shkarkoi një nga një të gjithë zëvendësit, duke u përpjekur të krijojë iluzionin se qenë ata fajtorët e masakrës mbi kryeqytetin.

Në këtë kuptim, fabula e Tahirit sot, nuk është e ndryshme nga ajo e Blendi Gonxhes dje, njësoj si ajo e Ilir Beqes, në qeveri, nuk ndryshon nga ajo e Artan Lames në bashki. Qëllimi është i njëjtë: udhëheqësi nuk ka pasur djeni për mëkatet që kanë bërë ish vartësit e tij.

Në pamje të parë kjo duket si një manovër që të lejon ta kalosh lumin pasi s’ke më nevojë për kalin. Filimisht ajo mund të krijojë imazhin e një lideri të pastër, të tradhëtuar në qëllimet e tij nga ata që ka poshtë vetes.
Por, ky truk momental, vështirë se mund të sigurojë efekt afatgjatë. Sepse personazhe si Tahiri apo Beqja, vërtet i morën mbi supe të gjitha zezonat e qeverisjes së Ramës, por për katër vite me radhë, herë me mashtrime diabolike dhe herë me sinqeritet naiv, ata i vunë gjoksin mëkateve për të cilat akuzoheshin. Ish ministri i brendëshëm, ishte i gatshëm të bënte harakiri, qoftë në parlament, qoftë në studiot televizive, për t’u përballur me ata që e akuzonin. Edhe homologu i tij i shëndetësisë, i vuri gjoksin çdo konçesioni të jashtëligjshëm të dhënë me urdhër të Ramës, dhe u përfshi në beteja epike për të mbrojtur vendimet e shefit të vet.

Mirë apo keq, ky lloj profili që shpërndante përgjegjësinë e qeverisjes do t’i mungojë kabinetit Rama 2.
Dhe këtu vimë te emrat e shpallur të dielën.

Asnjëra nga tre rymat që përbëjnë skuadrën e re nuk mund ta luajë më këtë rrol.

E para është ajo e ish PS-së së Nanos që rikthehet pas kaq kohësh në qeverisje. Por, as Pandeli Majko që ka marrë një post nga ato që Hoxha i jepte baba Fajës apo babë Myslymit, dhe as Fatmir Xhafa, nuk kanë treguar ndonjëherë se janë të gatshëm të riskojnë nga reputacioni i tyre në emër të ekipit. Si dy politikanë të një shkolle tjetër, që kanë ditur t’i rezistojnë shumë tallazeve, ata janë të mbrujtur me besimin se sakrifica e tepruar nuk shpërblehet kurrë në politikë. Nëse ka një kredo me të cilën ata janë futur në këtë kabinet është se nuk duhet të vënë kurrë dorën në zjarr për Edi Ramën.

Pak a shumë i të njëjtit profil është edhe grupimi i dytë i ministrave të katapultuar nga njëra qeveri tek tjetra si Gjiknuri, Ahmetaj dhe Klosi. Gjatë gjithë mandatit të kaluar, kur kulmin e debatit të flaktë e kanë shpenzuar në ndonjë replikë kundër Blushit, ata më shumë janë përpjekur ta mbajnë mirë me Metën dhe të neutralizojnë sulmet e opozitës, sesa të evidentohen si gladiatorë politikë.

Sa për grupimin e tretë, atë të çupulinave që shefin e shohin si princin e kaltër, ndërsa Berishën e njohin si gogolin që po u doli përpara duhet të ndryshojnë rrugën, as që mund të imagjinohet mbajtja e ndonjë peshe politike.

Pikërisht për këto arsye, ndonëse sot duket më i fortë se kurrë, Edi Rama me këtë qeveri, sapo ka hapur siparin e konsumimit të tij të pandalshëm.

Ai bëri një fushatë elektorale duke kërkuar timonin i vetëm dhe mori personalish përsipër mbajtjen e përgjegjësisë për të gjithë qeverisjen. Por këtë të dielë, ai shpalli edhe një kabinet, ku nuk gjendet për be, as edhe një karakter i fortë, as edhe një luftëtar betejash politike, as edhe një anëtar i gatshëm të sakrifikojë nga vetja në emër të të tërës.

Nga sot, ai është komandanti i fuqishëm i një ushtrie pa gjeneralë dhe më i pa mbrojtur se kurrë prej të gjitha shigjetave, goditjeve dhe sulmeve që do t’i vijnë nga të gjitha anët.

Nga sot, ai ka hyrë në fazën e pashmangshme të të gjithë atyre që dëshira e papërballueshme për pushtetin absolut, i bën të krisin themelet që e mbajnë atë në këmbë./Lapsi.al.

Autoritetet shqiptare kanë zbuluar një komplot, ku tre pako me armë do të niseshin nga aeroporti i tyre dhe kishin për destinacion Britaninë e Madhe. Sipas Policisë, dyshimet ishin se armët do të përdoreshin për ndonjë sulm terrorist të mundshëm, apo ishin pjesë e krimit të organizuar.

Armët e llojit kallashnikovi, ishin të fshehura në tri kuti postare. Stafi i sigurimit i gjeti armët në pjesën e ngarkesës së aeroportit të Tiranës para se ata të ishin ngarkuar, shkruan Daily Mail.

Ato ishin të mbështjellë në peshqirë dhe qese brenda kutive DHL që përmbante edhe rroba dhe letra.

Policia anti-terror ka rritur vëzhgimin pas sulmeve terroriste në Londër dhe Barcelonë.

Zyrtarët nuk kanë zbuluar adresën e synuar të shpërndarjes, por thanë se kanë njoftuar homologët e tyre në Mbretërinë e Bashkuar.

I dyshuari për këtë rast nga autoritete shqiptare është Sajmir Cullhaj, 32 vjeç, i cili u arrestua në Shqipëri pas konfiskimit te armeve. Thuhet se ai kishte marrë urdhra për të lëvizur armët tri ditë para se të dërgonte pakon të premten.

Ai ka refuzuar të japë më shumë detaje se nga vijnë armët, se për çfarë do të përdoreshin ose për marrësit e tyre të synuar. Detektivët gjithashtu po hetojnë një njeri i njohur me inicialet N.F – nga qyteti i Durrësit. Zëdhënësi i DHL-së nuk i është përgjigjur kërkesës lidhur me rastin në fjalë.

Nderkohe, Gazeta Shqiptare citon burime pranë hetuesve të çështjes te cilet bëjnë me dije se 32- vjeçari ka mohuar të jetë i përfshirë me këtë veprimtari kriminale. Nga ana tjetër, burime thanë se kanë prova të mjaftueshme që i përfshin këta dy persona në këtë veprimtari, ndërsa kanë nisur hetimet, në bashkëpunim edhe me autoritetet e huaja, për të zbuluar edhe personin që do të bënte pritjen e pakove në Mbretërinë e Bashkuar, emri i të cilit dyshohet të jetë i rremë.

Qeveria e re do të shpallet të dielën. Informacionet për emrat e ministrave të rinj të mandatit të ardhshëm deri tani përbëjnë pothuajse një të panjohur, pasi të sigurt në qeverinë e re janë vetëm Edi Rama dhe ministri i Brendshëm Fatmir Xhafaj. Rama lajmëroi dje edhe krijimin e një ministrie të re, asaj të Diasporës, të cilës i kushtoi një pjesë të mirë të fjalimit para ambasadorëve.

“Dua t’ju informoj që në funksion të këtij aspekti themelor të kësaj qasjeje të re, qeveria e re do të ketë dhe një ministër shteti ekskluzivisht për shqiptarët jashtë atdheut”.

Pikërisht për këtë post të ri dje në ambientet politike qarkullonin disa kandidatura dhe mes tyre edhe ish-ministrja e Integrimit dhe ish-deputetja e PD, Majlinda Bregu, e cila përveçse një njohëse e mirë e proceseve integruese, ka edhe njohje me vlerë në nivele të larta të KE dhe PE çka e dëshmoi edhe me negociatat e fundit për krizën politike për bojkotin e zgjedhjeve nga PD, shkruan “Mapo”.

Vlerësimi i Ramës për punën e Bregut vjen që gjatë mandatit të kaluar qeverisës, ku ish-ministrja e PD mbante postin e kryetares së Komisionit të Integrimit.

Në momente kyçe për fatin e hapjes së negociatave në mbledhjet e përbashkëta Shqipëri–BE, Bregu ka kërkuar gjithmonë hapjen sa më parë të këtyre negociatave.

Burimet shtuan se kandidatura e Bregut është në diskutim dhe mund të realizohet me qëllim për të treguar hapje ndaj opozitës dhe pikërisht në një nga postet që ka të bëjë me raportet me jashtë.

Ishte natë e vonë mbrëmë, kur mora lajmin e hidhur për ty, Arlindë, dhe ngaqë jam mësuar të të gjej gjithmonë kah drita, nuk desha të shkruaja natën.

Edhe më vonë, një mesazh i shkurtër i tët bije nëpër natë, thirrja e fikur e saj “Ah, ç’ë bëri!”, m’i bëjnë edhe më të vështirë këto rreshta. Liria për të cilën ke shkruar shpesh edhe ti, liria për të cilën ke luftuar edhe ti, nuk më jep të drejtën të të gjykoj në vendimin tënd, por të gjykoj një Shqipëri që ka ajër gjithnjë e më pak për gra si ti. Nëpër median shqiptare, ku je vërtitur shpesh mes pasionit dhe pasigurisë, këmbënguljes dhe drojës, dashurisë dhe hezitimit, ti ishe një specie e veçantë, ti dije vetëm të punoje, jo të shiteshe.

Ka plot gra si ty, por kemi nevojë t’i njohim, sepse ato kurrë nuk bërtasin, ato vetem i japin Shqipërisë dhe kurrë nuk i marrin. Ty kurrë nuk të vinin ftesa për koktejle ministrore, për shëtitje turistike shoqëruese të tipit escort girl, nuk psherëtive kurrë për ndonjë çantë Hermes, as nuk u ankove se Tirana t’i thyente këmbët për të mbijetuar ti dhe familja jote, nuk bëre zhurmë kurrë për romanet e tu, edhe pse ishte një vajzë e talentuar, që nuk pati kohë – prej kësaj jete që po shpjegoj – as t’i ribotonte, nuk u përqave kurrë edhe pse e dite bukur mire se sa e vështirë është të rezistosh e papërlyer në kohë si tonat.

Ti dije të falje bujarisht, aq sa ndonjëherë kam mendur se kjo ishte një e “metë” e jotja. E lumja ti! Por si ia dole e vetme, e pandotur, pritëse, përjetësisht e qeshur, pranuese, e pafjalë, e painat, e pamërzi, që të mbetesh ti, vetvetja, në kohën e tjetërsimit të madh që jetojmë?

Gati pesëmbëdhjetë vjet të shkuara, kur botuam bashkë romanin tënd të parë “Dashuri bjonde”, që u shit marramendthi, kemi qeshur shumë me faktin se do ta çudisnim dynjanë me titullin. Disa herë pata këmbëngulur ta merrje seriozisht talentin tënd, por ti nuk kishe kohë për të, nuk të tepruan kurrë minuta të mendoje për të.

Ti, takëngrëna nga vrapi, ti mirësia Arlindë, je në paqen tënde tani, atje ku as moti, as stina, as koha, as fryma, as paraja nuk bëjnë sens, dhe mbase qesh me baladat e të gjallëve që kanë vendosur të vazhdojnë. Por ata duhet të vazhdojnë, për të bërë një mjedis ku Arlindat të mos ndjehen të vetmuara, dhe ku bijat dhe bijtë e Arlindjave të mos ndjehen të braktisur nga fati, dhe shoqëria. Pushofsh në paqe!

Kryeministri Rama dhe të vërtetat mbi Diplomacinë Ekonomike.
Nuk lexova asnjë prej komenteve mediatike që pasuan takimin e sotëm të KM Rama me krerët e misioneve diplomatike. Nga eksperienca më rezulton se fillimisht është më mirë të mos ndikohesh prej zërash që në vrullin e parë vijnë prej shtysash e interesash nga më të ndryshme. Pastaj, e përse t’i lexoja kur isha vetë atje? Madje jo si vëzhgues por si ambassador, pra si objekt i mesazheve të kryeministrit.

Pa ju lodhur: mendoj se KM sot mbajti një fjalë të mirë. I hoqi (ose rihoqi) petën një lakrori mbushur me lloj-lloj lakrash, barërash, hithrash e përbërësish, ku ca janë të shëndetëshme e lehtësuese, por ama shumë të tjera janë ferra, gjemba e mbetje krejt të padobishme,madje të dëmshme për shëndetin ekonomik e kapacitetin zhvillimor të vendit.

E para zoti Rama ishte i drejtpërdrejtë por edhe mjaft modest. Ai as u mundua ta përvetësojë këtë nismë. Ta quajë atë një ide të porsalindur, apo një ..shpikje të vetën. Ai vetë solli në vmendje që me këtë temë janë marrë më përpara liderat e qeverive. Ideja dhe kërkesa është e njohur –tha ai. Ai u ndal te rezultati. Dhe këtu të gjithë bien dakord se rezultati është më së paku ..jo ai që pritej.

Së dyti, KM ishte krejt realist në mirëkuptimin e vet se rezultati (i investimit të huaj apo tregtisë me jashtë) nuk mund t’i faturohej njëanshmërisht vetëm një faktori: punës së Shërbimit të Jashtëm. Ai deklaroi se njihte edhe gjithë difektet e hallkave të tjera relevante në process. Por askush s’mund të mohojë se puna e përfaqsive tona dhe shërbimit të jashtëm ka një rol kyc në jetësimin e projekteve dhe flukseve të bashkëpunimit. Sektorit të jashtëm madje i kërkohej të kontribuonte edhe këtu: të sillte eksperiencat më të mira nga praktika e huaj. Pa hezituar të prekte cdo strukturë që ka ndikim, qoftë ajo edhe pranë zyrës së KM vetë.

E treta, Kryeministri as njollosi e as mohoi punën dhe performancën e përfaqsive “në aspektet e tjera”. Përkundrazi ai tha se pjesa rutinore, shkresore, konsullore, bëhej mirë. Madje kishte shënuar progres. Por vuri gjithashtu në dukje se kjo për një vend si Shqipëria ishte krejt e pamjaftueshme. Ne nuk jemi as një vend-fuqi e madhe që bëjmë politika globale dhe as ndonjë vend I vogël dhe I humbur, që kërkon identitet, apo që sforcohet për status, njohje apo halle të posacme politike. Efekti më i mirë që presim të marrim nga diplomacia është ai ekonomik.

Zoti Rama nuk ishte aspak arrogant, (në atë pozicion unë mbase do të isha pak më i ashpër). Ai thjesht solli në vemendje dicka që kushdo e sheh dhe e prek nga përfaqsitë tona. Shpërfillja, anashkalimi dhe inkompetenca në trajtimin e aspektit ekonomik të diplomacisë. A nuk jeni dhe ju dakord që së paku gjysma e përfaqsive kanë problem me këtë punë?..

Nuk pashë as “fshesë të hekurt” e as arbitraritet në fjalën e KM. Sepse as nuk “piketoi” e as nuk dënoi njeri. Ndëshkimi (por edhe promovimi e vlerësimi madje edhe shpërblimi) –sic la të kupohej ai –do të vinte natyrshëm si rezultat I dy hapave që për cdo menaxher janë më se normale: analizës së thellë të performancës diplomatiko-ekonomike –me pjesmarrjen dhe përgjegjësinë e të gjitha hallkave (përfshi edhe ministritë, agjensitë qëndrore deri dhe zyrën e Kryeministrit). Dhe”leximin” e performancës cdo 3 muaj për secilën përfaqësi dhe shërbimin e jashtëm në përgjithësi. Cfarë ka këtu të ..pa-arësyeshme? Ose jo-legjitime?
Pse ishte i dobishëm ky takim?

Për të gjithë parashtrimin si më sipër. Por edhe për theksin që sjell në vemendje. Rezultatin ekonomik, pra në investime, tregti, punësim e të ardhura. Në se gjithshka do të ndiqet seriozisht dhe në një qasje holistike (pra që nuk do të kursejë asnjë hallkë të administratës e qeverisjes) mund të jetë edhe një .. pikë kthese.

E dyta, për nënvizimin e nevojës për një analizë të thellë –si për justifikimin real të mbajtjes së shërbimit diplomatik në shtrirjen që ai ka sot, ashtu edhe për krijimin e një standardi matje të performancës. Më ka pëlqyer gjithnjë përpjekja e shtetarëve për t’i hequr “diplomatëve të mëdhenj” shqiptarë vellon e “sofistikimit professional”, argumentin e një elitarizmi fals për shkak të rolit të tyre të padukshëm, të paprekshëm, të pamatshëm, të një “pune të hollë” që vetëm ata e dijnë, vetëm ata e cmojnë dhe ku të tjerët ..as që duhet të ndërhyjnë. Shpesh e gjithë kjo reduktohet në njohjen vetëm te një ..anglishteje. Në një të folme të lirshme të saj dhe në disa gjeste, maniera e imitime, thjesht për shkak të qëndrimit shekullor nëpër kryeqëndrat e botës. Ndërkohë që rezultati në ekonomi e zhvillim të vendit është dicka shumë afër ..zeros.

Po a është cdo gjë e mbuluar dhe e zgjidhur pas kësaj fjale e këtij takimi? Sigurisht këtë nuk mund ta themi. Eksperienca ime e gjatë me Diplomacinë Ekonomike më ka bindur se produkti i saj (në kuptimin e “ngjitjes”, rezultatit final), vetëm pjesërisht varet nga puna e përfaqsive tona jashtë, e ca më pak varet nga shkëlqimi i “Shkëlqesive” jashtë. Në masë të ndjeshme jetësimi i flukseve financiare, industriale, teknologjike, e tregtare, përcaktohet nga funksionimi i gjithë makinerisë ligjore, administrative e vendimmarrëse te Shqiperise si vend pritës. Nga qartësia e procedurave, transparenca dhe përgjithësisht klima në mbrojtje të investitorëve. Varet edhe nga cilësitë, shkollimi, kapaciteti e motivimi I njerëzve që emërohen në poste diplomatike.

Emërim ky që nuk e bëjnë ambasadorët. Madje këta të fundit, nga emërime të tilla shpesh i “pjell belaja”. Se ju duhet të përplasen përditë jo vetëm me paaftësinë e tyre por edhe me paudhesi, manovra e intriga të vogla e të cuditshme (shumica e të cilave sigrisht vijnë prej inkompetencës dhe mosplotesimit të asnjë kriteri). Eshte pra nje perballje shume komplekse. Dhe kjo padyshim përbën një sfidë shumë të vështirë të shtetit e qeverisë së re. Kërkon një aksion të gjerë, të thellë e të sinqertë. Pjesë e të cilës –mendoj se ishte edhe ky takim.

Gazetarja dhe shkrimtarja, Arlinda Canaj, i dha fund jetës pasditen e djeshme, duke u hedhur nga lartësia.

Ngjarja u denoncua në Policinë e Tiranës rreth orës 17:10 nga familjarët e 46-vjeçares Canaj, të cilët e raportuan rastin si vetëvrasje.

Nga ana tjetër, burime nga Policia thanë se, nga hetimet paraprake, dyshohet se vetëvrasja ka ndodhur në kushtet e depresionit.

Arlinda Canaj ishte gazetarja kryesore e portalit “Konica.al”, ndërsa ndër vite ka punuar në disa media të njohura.

Canaj ka qenë edhe një prej bashkëpunëtoreve të revistës “Psikologjia”. Canaj, e divorcuar, ishte nënë e dy vajzave, njëra prej të cilave lajmëroi edhe për ndarjen e papritur nga jeta të nënës së saj nëpërmjet rrjetit social Facebook.

Më pas edhe media ku ajo punonte, “Konica.al”, ka njoftuar për ndarjen e saj nga jeta.

“Arlinda Canaj, gazetarja kryesore e ‘Konica.al’ ka vdekur sot papritmas! Jeta shpesh nuk është gjë tjetër, veçse një shaka tragjike. Një gazetare themeluese e ‘Konica.al’, një nga gazetaret kulturore më të rëndësishme të vendit, Arlinda, kolegia jonë, ka humbur jetën sot papritmas. Në mëdyshjen për të mos spekuluar me vdekjen e saj dhe dëshirës që njerëzit e saj të dashur të kenë më shumë solidaritet, ne zgjodhëm të dytën! Çfarë dhimbje të shkruash këto fjalë për një jetë të re! Për një nënë! Për një kolege të përkushtuar dhe elitare që deshi ta përçmonte jetën e zakonshme!”.

Ky është ngushëllimi që stafi i “Konica.al” ka vendosur të shprehë publikisht nëpërmjet faqes zyrtare të Facebook-ut.

Nga ana tjetër, ngjarja u publikua mbrëmjen e djeshme zyrtarisht edhe nga Policia e Tiranës, që ndër të tjera deklaroi se oficerët e Komisariatit nr.4 kanë nisur hetimet për zbardhjen e rrethanave të ngjarjes.

Policia tha se, fillimisht 46-vjeçarja është dërguar në spitalin e traumës në gjendje të rëndë për jetën.

“Rreth orës 19:30, mjekët lajmëruan se shtetasja Arlinda Canaj ka gjetur vdekjen si pasojë e goditjes së marrë nga rënia nga lartësia. Nga hetimet e kryera është më- suar se kjo shtetase merrte mjekim prej gjashtë vjetësh, pasi vuante nga depresioni dhe dyshohet të jetë vetëhedhur nga ballkoni i banesës së saj”, tha zyrtarisht Policia e Tiranës.

‘De Telegraaf’, gazeta me madhë në Holandë, ka botuar sot një shkrim për intervisten e Ambasadores se Shqipërise në Holandë, ku ajo mohoi ekzistencen e raportit që sugjeron rikthimin e vizave për Shqiptarët, shkruan gazetari i njohur shqiptar ne Holande, Vincent Triest.

“Pak kontekst: Gazeta De Telegraaf është një gazete me 1 milion lexues në ditë, me rreth 250 gazetarë fikse të punesuar në Amsterdam. Unë kam filluar të punoj si gazetar freelance në fillim të ketij viti për ‘De Telegraaf’, dhe për ketë arsyjë njeh mirë punën e tyrë. Dua të theksoj që karakterizimi që Ambassadorja Sakiqi ka berë për ketë media është komplet i pavend. Për ketë arsyjë ju ftoj të lexoni lajmin e botuar nga koleget tim holandez, që u botua sot në faqjet kryesorë të gazetes”, shkruan Triest.

Shkrimi i plotë:

MOHOHET RAPORTI PËR KRIMINELË SHQIPTARË; AMBASADORJA FSHEH PROBLEMET NË PROGRAMIN TELEVIZIV

Ambasadorja e Shqipërisë në Hagë ka gjetur një menyrë kreative për të fshehur problemet që krijohen nga krimi i organizuar nga vendi i saj në Holandë. Në një program televiziv shumë të shikuar ajo mohoi ekzistencën e një raporti tejet të fortë nga Policia dhe Prokuroria e Amsterdamit dhe Roterdamit.

Për shkak të konkluzioneve në raport, policia dhe prokuroria holandezë kërkuan të rivendoset regjimi i vizave për shqiptarët. Kjo do të parandalonte vendosjen e kollajshme të krimit shqiptar në Holandë.

Në një edicion informativ, ambasadorja Adia Sakiqi u shpreh: “Ky është një shkrim në një gazetë sensacionale, për të cilën gazetari ka patur një bisedë të shkurtër me një njeri që punon tek policia.”

Por, në të vertetë, dy gazetarë të ‘Telegraaf’ komunikuan me një oficer të lartë të Policisë si dhe një prokuror. Kjo bisedë ndodhi pasi rrodhën 40 faqe të raportit për krimin e organizuar shqiptar. Ambasadorja foli për ketë çështje dy herë gjatë ditëve të fundit me gazetarët e ‘Telegraaf’.

Sakiqi gjithashtu pretendon se ka zhvilluar një bisedë me koordinatoren për zgjerim në BE, tek Ministria e Jashtme Holandeze. Sipas Sakiqit, ajo i kishte thënë që mos t’a merrte aq seriozisht lajmin për raportin. Por, Ministria e Jashtme Holandeze nuk e përfshin veten në ketë pretendim. “Këto janë fjalë që nuk i kemi thënë”, reagoi një zëdhënës i ministrisë së Jashtme.

Adia Sakiqi tha edhe më shumë marrëzira. Ajo deklaroi se Policia dha thjesht një përshkrim për punën e tyre, pas arrestimit të një vrasësi shqiptar, para dy javësh. Por, raporti për shqiptarët është botuar para arrestimit.

Ambasadorja provoi në edicionin informativ që të hiqte vëmendjen nga problemi i krimit shqiptar, duke thënë që Amsterdami është një qytet ku turistët vijnë vetëm për drogën dhe për prostitutat.

Konkluzionet e forta që u morën në ketë raport të Policisë: në tregun holandez të drogës dhe të prostitucionit, kriminelët shqiptarë luajnë një rol parësor.

Shqipëria tenton të luftojë fort krimin, pasi kërkon të behët pjesë e Bashkimit Europian; dhe tani është kandidat-anëtare. Kjo ishte arsyeja pse raporti i Policisë dhe Prokurorisë për krimin në Holandë ra si bombë nga qielli. Deri tani, qeveria shqiptare nuk kishte reaguar. Sakiqi ishte e para që reagoi në media. Ajo tentoi të siguronte shikuesit që nuk do të rikthehen vizat. “Kam një lajm te mirë: Holanda nuk mund ta bej vetëm, këtë mund t’a bëjë vetëm Bashkimi Europian.”

Por, kjo nuk është e vërtetë. Sipas regullave të reja të Bashkimit Europian, një shtet anëtar mund të kërkojë vetë për një pezullim të lëvizjes së lirë në qoftë se personat e një nacionaliteti të caktuar kthehen në rrezik të shtuar për rendin publik, falë krimeve që kryejnë.

“Kjo është pikërisht çfarë po ndodh në Holandë”, tha deputetja Mona Keijzer. Ajo ka kërkuar bashkë me kolegët e saj një sqarim nga ministri i Jashtëm, si dhe nga ai për Siguri dhe Drejtësi. Ajo kërkoi nga qeveria që të lobojë tek Komisioni Europian, në mënyrë që Holanda të mund t’i rikthejë vizat për shqiptarët.

Holanda nuk është vetëm në këtë pikë. Edhe vende të tjera të BE-së, si Gjermania, Franca dhe Italia, kanë vënë re se kriminelët nga Shqipëria po fuqizohen në trafikimin e drogës dhe atë të qënieve njerzore.

Gazeta kërkoi një koment nga Sakiqi, por ajo reagoi nervoze. “Në qoftë se unë nuk e marr raportin, atëherë raporti nuk ekziston për mua. Unë nuk merrem me thashethemet.”

Shqiptarët e Republikës së Shqipërisë po zgjedhin gjithmonë e më të shumtë të kalojnë pushimet verore jashtë vendit.