TIRANE- Ismail Kadare, shkrimtari shqiptar dhe një nga zërat më të njohur të letërsisë bashkëkohore është nderuar me një çmim nga Akademia e Shkencave.

Kadare, njëherazi anëtar i Akademisë së Shkencave dhe shumë herë kandidat për çmimin Nobel, ka rrëmbyer sot Çmimin e Karrierës. Shkrimtarit iu dha ky çmim në shenjë mirënjohjeje dhe vlerësimi për karrierën e tij të gjatë krijuese dhe Akademike.

Mësohet se çmimi i akorduar sot pritet t’i dorëzohet shkrimtarit Kadare në një ceremoni solemne në Akademinë e Shkencave

ÇMIMET E AKADEMISE SE SHKENCAVE:
Çmimi i Karrierës: Ismail Kadare
Çmimi për studiuesin më të suksesshëm– Grupi i studiuesve rus Aleksandër Novik, Denis Ermolin, Maria Morozova, Aleksandra Dugushina, Julia Buçatskaja për veprën Ekspedita e detit Azov, gjuha e shqiptarëve të Ukrainës.
Çmimi Çabej – Kolec Topalli për fjalorin etimologjik të shqipes
Çmimi Radovicka – Nazim Gruda dhe Andrea Shundi për veprën Hortikultura

Ish-Kryeprokurori Adriatik Llalla, në muajin maj të vitit 2017, i ka dërguar një letër zyrtare Kongresit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, në të cilën ka thënë se Ambasadori Donald Lu i ka kërkuar arrestimin e Ilir Metës, pa asnjë provë dhe pa asnjë fakt.

Në letrën për Nënkomisionin e Kongresit Amerikan për Europën dhe Azinë, i drejtuar nga kongresmeni Dana Rohrabacher, Llalla tregon edhe një herë takimin me Donald Lu në maj të vitit 2015, duke saktësuar se ambasadori ka kërkuar arrestimin e Metës, asokohe në rolin e kryetarit të Parlamentit.

“Në mënyrë jo diplomatike dhe kundër çdo norme të parashikuar nga Konventa e Vjenës, Ambasadori Lu i sugjeroi Prokurorit të Përgjithshëm që të arrestonte Kryetarin e Kuvendit, gjithashtu Kryetar i Lëvizjes Socialiste për Integrim, Ilir Meta. Në vlerësimin e zotit Lu, kryetari i Parlamentit Meta ishte i korruptuar dhe po pengonte Reformën e Drejtësisë. Arrestimi i tij i mundshëm do të ndihmonte Shqipërinë për t’u integruar sa më shpejt në Bashkimin Europian.

Një kërkesë e tillë, krejtësisht e papërgjegjshme, e detyroi Prokurorin e Përgjithshëm të ndërpresë takimin, duke shpjeguar se arrestimi i çdo personi, përfshirë edhe zyrtarët, bëhet vetëm në bazë të provave”, thuhet në letrën e Llallës. Por, në letër theksohet se Adriatik Llalla ka thënë se ky mund të ishte një precedent i rrezikshëm dhe mund të sillte trazira sociale.

Sipas tij, Lu është shprehur se: “Në qëndrimin pasues të diplomatit Lu, përshtypja ishte se rreziku potencial i paqëndrueshmërisë nuk ishte një çështje prioriteti për të”. Në letër është bërë një listë e të gjithë ekspertëve të nivelit të lartë të lidhur me “Soros”, si dhe të problemeve të kriminalitetit dhe drogës në Shqipëri.

PËRFSHIRJA ZYRTARE E “SOROS”

Grupi i Ekspertëve të Nivelit të Lartë kishte për detyrë hartimin e projektligjeve kushtetuese dhe ligjore, të cilat më pas do të shqyrtohen nga ligjvënësit e Komisionit Parlamentar për Reformën në Drejtësi.

Që nga fillimi i punës së Ekspertëve të Nivelit të Lartë, u konstatua se opinionet e paraqitura nga shumica e juristëve me përvojë dhe përfaqësuesve të institucioneve në këtë grup, nuk u vlerësuan nga një grup thelbësor më i vogël brenda tyre. Në fakt, pavarësisht nga numri i konsiderueshëm i ekspertëve, vendimmarrjet në lidhje me opinionet që duheshin paraqitur në Komisionin Parlamentar ishin përgatitur nga vetëm pesë ekspertë.

Ky grup i vogël, i cili kishte mbështetjen e plotë të kryetarit të Komisionit Parlamentar, përbëhej nga:

– Kristaq Traja, bashkangjitur Komisionit si ekspert i Fondacionit Soros-Shqipëri

– Aurela Anastasi, Drejtore Ekzekutive e Qendrës për Nisma Ligjore Qytetare, mbështetur nga Fondacioni Soros

– Sokol Sadushi, anëtar i disa organeve të disa organizatave jofitimprurëse, duke përfshirë Fondacionin Soros. Kushëri i afërt i kryetarit të Komisionit Parlamentar për Reformën e Drejtësisë, Fatmir Xhafaj

– Genti lbrahimi, avokat, botues i publikimeve ligjore, i mbështetur në të gjitha rastet nga Fondacioni Soros. Bashkëshorti i një zyrtareje të rëndësishme në misionin OPDAT dhe gjithashtu anëtar i ngushtë i familjes së ministrit shqiptar të Mbrojtjes, i cili është gjithashtu një figurë e rëndësishme në Partinë Socialiste. (Është e rëndësishme të theksohet lidhja familjare për faktin se, në një vend me një popullsi prej rreth 2 milionë banorësh, këto lidhje kanë një ndikim të fortë)

– Rainer Deville, avokat gjerman, shef i misionit EURALIUS të Bashkimit Europian, në Tiranë. Për të krijuar një profil të qartë për z. Deville, mund të citohet një deklaratë publike e paraqitur në nëntor të vitit 2015: (cit. “Përhapja e korrupsionit në drejtësi në Shqipëri është shumë e madhe, Zgjidhja e parë do të ishte të shkarkoje të gjithë gjyqtarët dhe prokurorët aktualë dhe të vendosje të rinj në të gjithë sistemin, por ne nuk mund ta bëjmë këtë. Nuk ka më tolerancë për korrupsionin. Gjithkush që ka qenë i përfshirë në korrupsion më parë, është më mirë që të largohet nga detyra tani, përpara Reformës në Drejtësi…”

Angazhimi i këtij grupi të vogël ekspertësh, në mungesë të transparencës së plotë, ka nxitur reagimin negativ të anëtarëve të tjerë të Grupit të Ekspertëve të Nivelit të Lartë, i cili bojkotoi takimet e punës. Gjithashtu, opozita parlamentare publikisht shprehu mospëlqimin e kësaj sjelljeje nga ekspertët, që konsideroheshin “të preferuarit” nga shumica e ekspertëve. Një figurë e rëndësishme diplomatike u shfaq në publik në mbështetje të “grupit të vogël” – ambasadori i SHBA, Donald Lu.

* * *

Përfshirja zyrtare e Fondacionit Soros në veprimtarinë e Komisionit të Reformës së Drejtësisë filloi të ketë efekte publike. Një sërë anketash nga organizata joqeveritare nën varësinë e Soros, një fushatë ndërgjegjësimi që synonte denigrimin e të gjithë trupit të gjyqtarëve dhe prokurorëve, u shfaq intensive në hapësirën publike shqiptare. Ambasadori Lu ishte i pranishëm në pothuajse çdo veprimtari të organizatave joqeveritare, që vepronin nën ombrellën e Sorosit. Mediat dhe fushatat publike të organizuara nga Fondacioni Soros, me praninë e diplomatit Lu, u orientuan gjithashtu në krijimin e imazhit që opozita e krahut të djathtë dhe një pjesë e koalicionit të majtë ishin kundër Reformës së Drejtësisë. Qëllimi i këtyre aranzhimeve ishte krijimi i perceptimit se forca kryesore drejtuese për realizimin e Reformës së Drejtësisë ishte Kryeministri Edi Rama dhe Partia Socialiste që ai udhëheq. Këto fushata me burime të forta financiare, gjithashtu synojnë të krijojnë perceptimin se një nga kundërshtarët e Reformës së Drejtësisë ishte kryetari i Parlamentit, z. Ilir Meta, njëkohësisht kryetar i Lëvizjes Socialiste për Integrim, aleati kryesor qeverisës i Partisë Socialiste.

* * *

Megjithatë, i përballur me prokurorë në takime të ndryshme, më 20 maj, ambasadori Lu kërkoi një takim me Prokurorin e Përgjithshëm. Në këtë takim, Ambasadori Lu kërkoi ndërhyrjen e Prokurorit të Përgjithshëm që të ndikojë te prokurorët, që të mos e kundërshtojnë projektin e tij të Reformës së Drejtësisë. Gjithashtu, në mënyrë jo diplomatike dhe kundër çdo norme të parashikuar nga Konventa e Vjenës, Ambasadori Lu i sugjeroi Prokurorit të Përgjithshëm që të arrestonte kryetarin e Kuvendit, gjithashtu kryetar i Lëvizjes Socialiste për Integrim, Ilir Meta. Në vlerësimin e zotit Lu, kryetari i Parlamentit Meta ishte i korruptuar dhe po pengonte Reformën e Drejtësisë. Arrestimi i tij i mundshëm do të ndihmonte Shqipërinë për t’u integruar sa më shpejt në Bashkimin Europian. Një kërkesë e tillë, krejtësisht e papërgjegjshme, e detyroi Prokurorin e Përgjithshëm të ndërpresë takimin, duke shpjeguar se arrestimi i çdo personi, përfshirë edhe zyrtarët, bëhet vetëm në bazë të provave.

Prokurori i Përgjithshëm shprehu qëndrimin e tij se nëse kërkesa ishte jo logjike, e pajustifikuar dhe në mungesë të plotë të provave për të akuzuar zyrtarë të lartë për korrupsion, ata do të rrezikonin të shkaktonin paqëndrueshmëri të madhe politike dhe sociale në Shqipëri. Në qëndrimin pasues të diplomatit Lu, përshtypja ishte se rreziku potencial i paqëndrueshmërisë nuk ishte një çështje prioriteti për të. Në muajt e ardhshëm, diskutimi i Reformës së Drejtësisë po krijonte një polarizim të fortë politik. Në nëntor të vitit 2015, grupi “i vogël” i Ekspertëve të Nivelit të Lartë përfundoi draftin mbi ndryshimet kushtetuese dhe ligjore. Ky draft u kundërshtua nga opozita, e cila e përshkroi atë si tërësisht jo transparent dhe synonte fuqizimin e pozitave të Kryeministrit Edi Rama.

* * *

Në një përpjekje për të krijuar idenë në publik se populli shqiptar kërkonte miratimin e Draftit të Reformës së Drejtë- sisë, ambasadori Lu mori pjesë në një protestë të organizuar nga “Shoqëria Civile”, por që në realitet u organizua nga Fondacioni Soros. Në një shfaqje të pakuptimtë, diplomati Lu udhëhoqi një grup prej rreth 30-40 personash, të gjithë anëtarë të Fondacionit Soros ose administratës publike.

Po ashtu, ambasadori Lu, në një përpjekje të kohëve të fundit, filloi të ushtronte presion të hapur dhe publik mbi disa deputetë të Parlamentit shqiptar për të miratuar projektin e mbështetur prej tij. Në mediat shqiptare u publikuan disa mesazhe telefonike, në të cilat ambasadori Lu u thoshte deputetëve se nëse nuk e miratonin draftin e Kushtetutën, do të merreshin masa ndaj tyre. Sipas këtyre mesazheve, ambasadori Lu i njoftoi ata se nëse këta deputetë nuk e votonin draftin, ata duhet të ishin të pranishëm në Ambasadën e SHBA në Tiranë në një orar të caktuar, për t’u njohur me dënimet.

Ekzistenca e këtyre mesazheve kërcënuese u konfirmua publikisht nga disa ligjvënës dhe nuk u mohua nga ambasadori Lu. Në bazë të këtij “presioni” ishte fakti se ambasadori Lu deklaroi se kishte informacione komprometuese për këta deputetë. Mesazhi ishte i qartë, që nëse ata e miratonin draftkushtetutën e mbështetur prej tij, informacioni komprometues për deputetët nuk do të publikohej.

* * *

Ambasadori i SHBA në Tiranë u kthye në skenën politike, duke i bërë thirrje opozitës që të mos pengonte zbatimin e ligjit të vetingut (Verifikimit). Në shtator 2016, në një takim publik, Lu deklaroi se “… i njoh njerëzit që pengojnë Reformën e Drejtësisë. Ata janë politikanë të korruptuar, gjyqtarë dhe prokurorë të lartë që nuk duan të reformojnë sistemin…”. Në këtë shprehje u tha qartë se ambasadori Lu i referohej Prokurorit të Përgjithshëm, i cili nuk e kishte mbështetur më parë versionin e tij të përmbysur të Reformës së Drejtësisë.

* * *

Më 31 dhjetor 2016, nëpërmjet një akti jo normal, ambasadori Lu njoftoi Prokurorin e Përgjithshëm të Republikës së Shqipërisë me e-mail, se viza diplomatike e SHBA-së i është revokuar. Shkaku i këtij veprimi, sipas ambasadorit Lu, ishte një udhëtim jo-protokollar i gruas së Prokurorit të Përgjithshëm në SHBA. Zonja e Prokurorit të Përgjithshëm, në shtatzë- ni, ishte përballur me probleme shëndetësore që kërkonin trajtim të thellë në një klinikë të specializuar. Për këtë arsye, zonja kishte udhëtuar në Shtetet e Bashkuara për të marrë trajtimin e nevojshëm dhe pastaj do të kthehej në Shqipëri. Zonja e Prokurorit të Përgjithshëm e lindi fëmijën e tretë të çiftit më 31 dhjetor 2016. Pak orë pas lindjes së fëmijës, ambasadori Lu u kujdes personalisht për të njoftuar Prokurorin e Përgjithshëm për revokimin e vizës diplomatike, sepse, sipas tij, “është abuzuar me vizën diplomatike”. Prokurori i Përgjithshëm nuk kërkoi sqarime të mëtejshme nga ambasadori Lu për këtë veprim, në kundërshtim me frymën e bashkëpunimit. Ambasadori Lu e kishte bërë të qartë muaj më parë, që nëse ai nuk deklarohej publikisht në favor të draftit të Reformës së Drejtësisë, të mbështetur nga diplomati, ai (Prokurori i Përgjithshëm) “… do të kishte pasoja negative personale…”.

* * *

Siç doli më vonë, vizat u anuluan për disa nga gjyqtarët dhe prokurorët më të lartë, të cilët sapo ishin zgjedhur anëtarë të Këshillit të Emërimeve në Drejtësi (KED), një strukturë e re, e krijuar brenda Reformës së Drejtësisë. Fakti që vizat u revokuan për disa nga anëtarët e kësaj strukture, krijuan përshtypjen se ambasadori Lu kishte vepruar kundër gjyqtarëve dhe prokurorëve, të cilët nuk e mbështetën projektin e tij të Reformës së Drejtësisë. Me anulimin e vizës së udhëtimit dhe të publikimit në mënyrë joformale, gjyqtarët dhe prokurorët, anëtarët e KED u shenjestruan për largimin nga kjo strukturë. Gjithashtu, gjyqtarët dhe prokurorët, të cilët “u penalizuan” me heqjen e vizave, janë kryesisht ata që kanë hetuar ose gjykuar njerëzit politikë ose biznesmenë të lidhur me të majtën në pushtet. Gjithashtu, disa prokurorë të “penalizuar”, kanë pasur hetime në vazhdim ndaj ligjvënësve të krahut të majtë, të dyshuar për bashkëpunim me krimin e organizuar.

* * *

Rasti më flagrant është një hetim i “Bankers Petroleum”. Kjo kompani e naftës në pronësi kanadeze vepron në zonën e Fierit, në pjesën qendrore të Shqipërisë. Më 1 prill 2015, në zonën ku operonte kompania, ndodhën disa shpërthime të fuqishme që shkatërruan mbi 200 shtëpi të familjeve. Prokuroria e Qarkut të Fierit nisi një hetim, duke dyshuar se shpërthimet ishin rezultat i aktivitetit të kompanisë së naftës, nga “Bankers Petroleum”. Në korrik 2015, fillimisht gjatë një takimi dhe pas një letreje zyrtare, ambasadori Lu i kërkoi Prokurorit të Përgjithshëm që të pezullojë hetimin për “Bankers Petroleum”. Ky pretendim, edhe formal, ishte i pakuptimtë, sepse ambasadori amerikan nuk ka asnjë pozitë për të mbrojtur interesat e kompanisë “Bankers Petroleum”, e cila nuk kishte asnjë aksion në kapitalin amerikan. Ky fakt, i cili ndodhi në vitin 2015, por u zbulua publikisht në shkurt 2017, nuk është mohuar nga ambasadori i SHBA-ve në Tiranë, Donald Lu.

* * *

Por dy vjet më vonë, në vitin 2016, u zbulua se kultivimi i kanabisit sativa narkotik u përhap në pothuajse të gjitha rajonet e Shqipërisë. Përhapja, ndonëse në përmasa tragjike, u mohua nga qeveria dhe Ministria e Punëve të Brendshme. Opozita e krahut të djathtë akuzoi qeverinë se po lejonte kultivimin e narkotikëve gjigantë, duke mbështetur trafikantët. Sipas opozitës, trafikantët do të mbështesnin Partinë Socialiste, në mënyrë që të mbajnë pushtetin në zgjedhjet parlamentare të mbajtura në 2017. Një sërë hetimesh të Prokurorisë dolën në përfundimin se trafikantët kishin mbështetjen e strukturave lokale të Policisë. Disa hetime kanë rezultuar të suksesshme, por shumica e tyre kanë dështuar për shkak të hetimeve të minuara nga policët e implikuar në trafikim. Në disa raste, prokurorët janë detyruar të mos kryejnë veprime hetuese në terren, pasi ata janë përballur me trafikantë të armatosur.

* * *

Gjatë gjithë vitit 2016 dhe në muajt e parë të vitit 2017, ambasadori Lu nuk e përmendi problemin me narkotikët në asnjë rast. Për më tepër, ambasadori Lu ka shprehur më shumë se një herë në takimet jopublike se “Drogat nuk janë problemi i Shteteve të Bashkuara të Amerikës”.

* * *

Në maj 2017, një raport i Departamentit të Shtetit referonte se “… kultivimi i narkotikëve në Shqipëri gjatë 2016 u rrit me 5 herë…”. Raporti i Departamentit të Shtetit u vlerësua nga një komentator publik në Shqipëri si një “goditje e rëndë jo vetëm për Qeverinë, por edhe për ambasadorin Lu, i cili kurrë nuk foli për fenomenin e kultivimit të narkotikëve”.

PANORAMA

Ambasadori amerikan Donald Lu ka zhvilluar sot një takim me Presidentin Ilir Meta në zyrën e ketij te fundit.

Panorama meson se takimi mes tyre ka zgjatur rreth 60 minuta.

Interesit të mediave lidhur me takimin e sotëm mes Presidenti Meta dhe Ambasadorit Lu, Drejtori i Kabinetit të Presidentit Arben Cici u shpreh:

“Presidenti i Republikës, Sh.T.Z. Ilir Meta priti sot në një takim Ambasadorin e SHBA-së në Shqipëri Sh.T.Z. Donald LU me të cilin diskutuan mbi marrëdhëniet e shkëlqyera mes dy vendeve tona dhe mbi çështjet aktuale të sigurisë rajonale dhe ndërkombëtare.

Në kuadër të integrimit evropian të Shqipërisë, çështjes së rëndësishme të hapjes së negociatave u nënvizua rëndësia e ecurisë dhe implementimit të reformës në drejtësi dhe u shkëmbyen mendime rreth situatës aktuale në vend.

Fryma e përzemërt, miqësore dhe bashkëpunuese karakterizoi, ashtu si gjithmonë, këtë takim”.

***

Takimi vjen nje dite pas raportit te Freedom House per vendin tone, ne te cilin mes te tjerash permendej edhe kreu i shtetit, zgjedhja e te cilit si President, sipas raportit ishte nje goditje per luften kunder korrupsionit.

Po dje, kujtojme se dolen ne drite te dhena rreth letres se ish-kryeprokurorit Adriatik Llalla per Kongresin Amerikan dhe kerkesen qe sipas tij Lu i kishte bere per arrestimin e Metes.

Cfare tha Llalla

Ish-Kryeprokurori Adriatik Llalla, në muajin maj të vitit 2017, i ka dërguar një letër zyrtare Kongresit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, në të cilën ka thënë se Ambasadori Donald Lu i ka kërkuar arrestimin e Ilir Metës, pa asnjë provë dhe pa asnjë fakt.

Në letrën për Nënkomisionin e Kongresit Amerikan për Europën dhe Azinë, i drejtuar nga kongresmeni Dana Rohrabacher, Llalla tregon edhe një herë takimin me Donald Lu në maj të vitit 2015, duke saktësuar se ambasadori ka kërkuar arrestimin e Metës, asokohe në rolin e kryetarit të Parlamentit.

Reagimi i ambasadorit Lu

Ne reagimin per “News 24”, ambadadori Lu sqaroi situaten duke leshuar akuza te forta ne adrese te Llalles.

Ish-Prokurori i Përgjithshëm Llalla është një zyrtar publik i korruptuar dhe diskredituar, i cili është nën hetim aktiv për pastrim parash dhe pasuri masive të pashpjeguara. Nuk është për t’u habitur që vazhdon të flasë kundër reformës në drejtësi sepse tani rrezikon të shkojë në burg për korrupsionin e tij

Ai ka pretenduar se brenda katër muajsh nga mbërritja ime në Tiranë, unë i paskam thënë të arrestojë ish-Kryetarin e Kuvendit Ilir Meta. Kjo është një gënjeshtër absurde nga Z. Llalla, pa kurrfarë baze në fakte. Gënjeshtra e tij fyese është një ofendim për Presidentin Meta dhe popullin shqiptar/ Ambasadori Donald Lu

Raporti i FH dhe reagimi i Presidences 

Në përgjigje të interesimit të mediave lidhur me raportin e fundit të Freedom House zëdhënësi i Presidentit Ilir Meta, Tedi Blushi u shpreh:

Keqardhje për keqpërdorimin e këtij raporti të Freedom House në funksion të axhendave të njëanshme politike në vendin tonë.

Zgjedhja e Presidentit Meta është realizuar në një proces tërësisht kushtetues dhe demokratik me një shumicë mbi 3/5-at të votave dhe në një moment kyç për stabilitetin e vendit dhe zgjidhjen e krizës politike parazgjedhore.

Në mënyrë të sforcuar dhe të njëanshme ky raport, jo vetëm deformon këto të vërteta, por në mënyrë spekulative dhe të qëllimshme kërkon të krijojë fokuse artificiale.
Në se Freedom House është i interesuar vërtet të hedhë dritë mbi korrupsionin në Shqipëri, duhet të hetojë në mënyrë të paanshme kush ka ndikuar dhe porositur këto deformime të fakteve dhe të të vërtetave në këtë raport dhe jemi të bindur se aty do të zbulojë simbolet konkrete të korrupsionit kombëtar dhe ndërkombëtar.
Për këtë qëllim jemi të hapur të bashkëpunojmë edhe me Freedom House.

Kjo e enjte shënon Ditën Ndërkombëtare të Fëmijëve Romë, një kohë e cila njëkohësisht i kujton ambasadorit Donald Lu një moment ku politika shqiptare duhet të ndërgjegjësohet për të zgjidhur plagën e “fëmijëve të rrugës”.

Gjatë një aktiviteti kushtuar kësaj dite, Ambasadori i SHBA-ve në Tiranë ka dhënë shembullin e fëmijëve të tij, të cilët i kanë dhënë kursimet e mbledhura për fëmijët në nevojë në Amerikë. Qindra dollarët e tyre të kursyera për 3 vite i shkuan një OJQ-je, shtoi Lu, dhe i shërbyen atyre fëmijëve që nuk kishin mundësi për të shkuar në shkollë.

E ashtu si të vegjlit e tij, Donald Lu u shpreh se edhe ai vetë është i gatshëm që të japë monedhat e tij për fëmijët shqiptarë.

Donald Lu: Jam shumë krenar për fëmijët e mi sepse kursyen monedha për 3 vite dhe dhuruan qindra dollarë për një OJQ që mbështeste fëmijët në rrugë për të shkuar në shkollë dhe për të zhvilluar aftësitë që një ditë të mund të largoheshin nga rruga. 

E ndaj me këtë histori me ju sepse Shqipëria për shumë vite ka pasur një problem, një problem për të mbështetur fëmijët e saj në rrugë. Ky është një problem që Shqipëria me mbështetjen e partnerëve duhet të jetë e aftë ta zgjidhë. Nuk keni 11 milionë fëmijë për tu kujdesur keni disa qindra. 

Ndërkohë që Shqipëria normalizohet dhe ekonomia e saj përmirësohet , vendi vazhdon ti afrohet anëtarësimit në BE shpresojmë që Shqipëria të mund të kujtojë fëmijët e saj. Ata kanë të drejtë të shkojnë në shkollë, kanë të drejtë të mos jenë të uritur, të mbrohen nga abuzimi. 

Siç më mësuan fëmijët e mi, jam gati të mbledh monedhat e mia për të mbështetur UNICEF dhe OJQ shqiptare për të mbështetur fëmijët e Shqipërisë . Shpresoj që  do ta bëjmë bashkë këtë.  /Gazeta Express

Nëpërmjet një postimi në rrjetin social Facebook të hënën, kreu i bashkisë së Tiranës Erion Veliaj shprehu falenderimet e tij për gjithë ata që bënë të mundur që ai t ënderohej me çmimin ‘kryebashkiaku më miqësor me komunitetin rom.”

“Marrja e çmimit “kryebashkiaku më miqësor me komunitetin rom” nga Komisioni Europian, më frymëzon për të vazhduar edhe më tej në këtë fushë të madhe të emancipimit, që të gjithë kemi nevojë,” shkroi Veliaj në Facebook.

“Tirana sot krenohet si kryeqyteti më miqësor me komunitetin rom dhe besoj që ishte mënyra më e mirë për të shpërblyer punën e të gjithë atyre aktivistëve rom dhe jo rom në bashkinë e Tiranës, që kanë punuar për të zgjidhur disa tema shumë të rëndësishme në qytetin tonë,” shtoi Veliaj në një video gjithashtu e postuar në rrjetin social.

Çmimi ‘kryebashkiaku më miqësor me komunitetin rom’ është pjesë e një projekti në Ballkanin Perendimor dhe Turqi, i cili ka si qëllim të mobilizojë komunitetet rome dhe të forcojë kapacitet e tyre në dialog me autoritet publike.

Ndryshe nga sa pretendon Veliaj, ky çmim nuk ka lidhje me Komisionin Europian, por jepet nga një OJF shqiptare në bashkëpunim me një rrjet organizatash simotra në rajon. Çmimi jepet nga organizata ‘Roma Active Albania’ dhe rrjeti i organizatave ‘European Roma Grassroots Organization’, ERGO. [Link njoftimi]

Ceremonia e dhënies së çmimit u organizua në Parlamentin Europian si pjesë e ‘Javës Rome 2018.”

Bashkia e Tiranës nuk iu përgjigj të mërkurën një kërkese nga BIRN në lidhje me deklaratën e kryetarit Veliaj se çmimi i ishte dhënë nga Komisioni Europian.

Përveç Veliajt, çmimin si ‘miqësor me komunitetin rom’ e kanë marrë edhe kryebashkiaku Mico Micićc nga bashkia e Bijeljinas në Bosnje Herzegovinë; kryebashkiaku Blagoj Bochvarski i qytetit Stip në Maqedoni; Burim Berisha, kreybashkiaku i qytezës së Fushë-Kosovës; Snežana Matijevic, kreybashkiake e Tivatit në Mal të Zi; Latinka Vasiljković nga bashkia Odžaci në Serbia; si dhe Osman Genç, nga bashkia Canik dhe Hayri İnönü nga bashkia Şişli në Turqi.

Sipas një njoftimi për shtyp të ERGO për shpërndarjen e çmimeve, përzgjedhja e fituesve ishte bërë nga 7 juritë e pavaruara, të cilat përzgjodhën fituesit nga 49 aplikime.

Marrëdhënia e kryetarit të bashkisë së Tiranës me komunitetin rom nuk ka qenë gjithmonë e qetë, siç mund të sugjerojë çmimi i akorduar nga OJF-të. Bashkia e Tiranës është akuzuar për zhvendosjen e dhunshme të komunitetit rom nga zona e Liqenit Artificial në vitin 2015.

Shqetësime për shkelje të të drejtave të njeriut kanë shoqëruar edhe projektet e bashkisë për zonën e Bregut të Lumit – zonë e populluar nga komunitetit rom, si dhe fushata kundër ricikluesveindividual në Tiranë, një pjesë e mirë e të cilëve janë anëtarë të komuniteti rom./BIRN

– Kur me Bashkim Golemin bënim gara me këngët italiane –

Me Bashkim Golemin isha shok në rini. Ishim njohur në rrethin letrar të klubit të rinisë së qytetit të Shkodrës, për të cilën përkujdeseshin Hasan Lekaj dhe Ferdinand Bushati duke botuar çdo vit një almanak letrar me krijime të letrarëve të rinj. Pasioni për letërsinë ishte ajo çfarë na bashkonte me shumë nga bashkëmoshatarët tanë. Mbaj mend se në rrethin letrar vinin të rinj të talentuar si Alfred Çapaliku, Tonin Shtjefni, Dod Kaçaj, Bashkim Golemi, Mehmet Gucia, Burhan Kurti, Rudina Lohja, Suzana Jegeni, Riza Lahi, Valentina Ago, Xhahid Bushati, Shyqyri Mollaj, Fejzi Gushta, Marta Qesteri, Arben Shehi, Terezina Mozali, Bedri Islami, Fluturak Germenji e tjerë. Dod Kaçaj ishte asokohe student në Insitutin e lartë pedagogjik në Shkodër dhe më të rrija e flisnim për letërsinë. Me Dodën me bashkonte edhe prejardhja e familjeve tona nga Malësia e Madhe, unë nga Traboini i Hotit e ai nga Bajza e Kastratit. Edhe me Shyqyri Mollën nga Dobraçi, që ishte kushuri me Haxhi Hajdarin i cili u vra me murtajë në shpellë nga diktatura, ruaja një miqësi të mirë si krijues, ai kishte arritur të botonte madje një roman, por më pas punët do ti shkonin keq e më keq. Nuk do ta linin të botonte. Tani është në Amerikë dhe dhe vazhdon të botojë, kurrë pa harruar të vijë të më sjellë librat e tij. Alfred Çapaliku ishte një tjetër miku im letrar, një djalë i sinqertë me të cilin kur diskutonim për letërsinë harroheshim. I kishim shtëpijat afër, unë ngjitur me shtëpinë e Cin Daisë e Rrok Zadejës, dy baballarët e korifejve të muzikës Tish Daija e Çesk Zadeja që sigurisht jetonin në Tiranë e kur shfaqeshin në rrugën tonë konsiderohej festë.

Me Alfredi Çapalikun, që tashmë është profesor në Universitetin e Shkodrës,  hynim e dilnim në shtëpinë e tij, se shtëpia e tim eti ishte thuajse e rrënuar që kurse vdiq Dada Katrinë në fillim të qershorit 1964 e cila ishte vajza e Motres Tone. Dada Katrinë ishte një mrekulli e jetës sime, me atë më lidhte çdo fijëz e pejëz qe ka lidhje me artin, pa nxitjen e saj mbase nuk do të isha asgje. Ajo sikur edhe shtëpisë i jepte forcë për tu mbajtur në këmbë e përballuar shkatrrimin tek këndonte krejt natyrshëm këngë italiane se ajo nga babai italiane qe. Ishte e bija e Andrea Skanjetit  të parë, mësuesit mirëbërës të babait tim mbetur jetim qysh i vogël. Që të vazhdojmë me atë botë rinore pasionuar marramendshëm pas letërsisë, nëna e Alfredit na qeraste me ëmbëlsira ndërsa dëgjonte e drithëruar( ah zemra e nënave shkodrane) të përmendnim emra shkrimtaresh të mëdhenj. Emra shkrimtarësh si Koliqi e Fishta, dhe të huaj sigurisht, madje të ndaluar. 

Por me Bashkim Golemin ndodhte ndryshe. Megjithëse ishte një letrar i talentuar në krijimet poetike, prirjet e tij muzikore spikasnin. Deri në vitin 1970 për të cilat referohen këto kujtime, kishte më shumë hapësire dëgjimi dhe nuk ishin aq shumë të rrezikshme, siç ndodhi më vonë me nervozizmin patologjik të udhëheqjes politike moniste që merrte masa drastike. Terrori mbi intelektualë e krijues do të riniste veçmas pas festivalit të 11 me përndjekje të  paparë në kuadrin e luftës kundër shfaqjeve të huaja. Por edhe para vitit 1970, të cilit i referohemi,  nuk ishte krejt e lehtë. Organet e partisë dhe të frontit, veglat e tyre, veçmas spiunët e shumtë që aktivizonin bënin punën e vet përgjuese. Kishte edhe vullnetarë në përgjimet e spiunimet e kohës. Mjerë kush binte në vështrimin e rrjetën e tyre.

Diktatura ka qenë vërtetë e frikshme por në mes miqsh e shokësh kishte një qasje tjetër. Veçmas tek të rinjtë e brezit tonë. Ndjeje paksa liri më tepër brenda pamundësisë së kohës. Dhe të mendosh se çfarë ndodhte rrotull, pikërisht në atë kohë. Një djalë jetim, moshatar me ne, qe kishte qenë në jetimoren e Shkodrës ku  unë e kisha njohur,  Skënder Daja, e burgosën se ishte i pasionuar pas këngëve italiane të Adriano Çelentanos. Më pas e pushkatuan në Spaç. Edhe atje para se ta ekzekutonin këndoi Çelentanon. A e dinë italianët këtë? A e di Çelentano? Gjithsesi edhe në kohërat më të qeta në atë dreq luftë klasash e shfaqjeve të huaja,  nuk qenë pa rrezik dëgjimi e komentimi i këngëve italiane.  Por gjithsesi e sado e rëndë të këtë qenë ushtruar dhuna  psikofizike, në rininë tonë i kemi dhënë sado pak liri vetes, brenda asaj pamundësie të përgjithshme që të zinte frymën e ti mbyste liritë dhunshëm.

Këto më vinë në mendje kur kujtoj kohën që me Bashkim Golemin rrinim tek Truma e Dugajve të Reja, ku hidhnim ndonje sy edhe nga vajzat e Institutit e diskutonim me orë të tëra për këngët italiane madje edhe konkuronim me njeri tjetrin se kush di më shumë emra këngëtarësh apo kush ruante në kujtesë tekstet e këngëve dhe vijën melodike. Miku im i rinisë Bashkim Golemi ishte pasionant, i sinqertë, energjik, me fantazinë që e çonte kudo në hapësira lirie. Ndjehej kjo edhe në ato garat që bënim me njëri-tjetrin për çfarë dinim e nuk dinin për Domeniko Madunjon, Adriano Celentanon, Nikola di Barin, Iva Xanikin, Ornela Vanonin, Katerina Kazelin, Luçio Batisti e Luçio Dala e plot të tjerë. E në të gjitha rastet, falë prirjeve të tij muzikore që më habisnin, i fitonte shoku im i rinisë Bashkim Golemi. Shpesh më vinte e hidhur humbja ( eh rini e çashtër si qielli i luleve të majit), nervozohesha nga padija ime përballë shokut që i dinte aq mirë e i përsëriste aq bukur. E unë, që isha rritur në shtëpi me  këngët italiane të përditshme të Dadës sime Katrinë, mbetesha pas.  Hatër mbetje e sinqertë, rinore, e atëhershme sigurisht. Flakë kashte. Pjesëz e asaj kohe të ngushtë ku jetonim si në një grackë për shpirtin e ndaluar, por tani më vjen për të qeshur për mënyrën se si e përballonim errësirën me tinguj të bukur që u jepnin dritë e gëzim ditëve tona  në mungesë të lirisë.

Duke admiruar këngët që vinin si jehonë që përtej detit (që komunistët dhe sigurimi i konsideronin si bajlozë të zinj sipër dallgëve), na dukej se ne po e sfidonin ndalimin dhe tiraninë. Edhe aq ishte një guxim i madh për kohën që përpiqej ti lidhte njerëzit në shtratin e Prokustit, për ti pasur më pas ushtarë pa tru, shtetas të bindur e të verbër të diktaturës. Fatlumturisht shpëtuam pa u bërë ushtarë prej plumbi, e mbase-mbase shpëtimtarë të ndjesive lirike qenë tingujt e fjala, të cilat i ngrohnin shpirtrat njerëzorë në kohën e ngricës më të madhe në jetën e atyre shqiptareve qe patën fatin e keq të lindnin e të jetonin nën një diktaturë të egër në gjysmën së dytë të shekullit XX.

Ishte koha kur rinia ime hidhte shtat përmes ndalimesh në Shkodër.

 ____________ ☸ ____________

Dy poezi nga krijmet e Bashkim Golemit nxjerrë nga almanaku letrar vjetor “Shtigje të çeluna”  nr. 3 viti 1970, organ i rrethit letrar të Klubit të Rinisë Shkodër, të cilat kanë frymën e asaj kohe rinore e të asaj gjendje ku ndodheshim e ku kërkonim ta zbonim zymtësinë e jetës me këngë e me vargje.

Bashkim Golemi

PËR QYTETIN TIM

Qytet i lindjes, qytet i lashtë

Më je i dashtun, me je i shtrenjtë.

Me rrugë të ngushta, me mure t’naltë

Me gjuhën e bukur, me gjuhë e mprehtë.

Tek ec n’ këto rrugë m’kujtohet fëminia…

Këto rrugë t’ vjetra ku brodha dikur.

Këto shpija me gur

Të mdhejë, të randë

Anash me mur

Të naltë, të gjanë.

Shpërthei fëminia si pranver’ e re

Mbas një dimni të ashpër, të gjatë

Ç ‘çeli ajo nën qiellin pa re

Mbi rrugët e vjetra

Çmpleksen andrrat, zë flet zemra

Ti po vjen plot gaz e jetë.

Hyn pa frikë në zemrën time

Çmpleksi flokët, le t’rrëshqasin!

Përmbi supe le të bijnë

Kështu ma bukur dijn’ të flasin

Nuk thermohen andrrat kurrë!

Ndonjëherë fshihen mbas ndonj’reje

Do t’shpërthejn’ ato  dikur

Posi pllumba përreth teje.

____________ ☸ ____________

Është ndarë nga jeta artisti i njohur shqiptar.

Vilson Shaho nga qyteti i Fierit ndërroi jetë në banesën e tij. Ishin familjarët të cilët gjetën trupin e pajetë të këngëtarit të njohur të muzikës kanto. Mendohet që Shaho të jetë ndarë nga jeta disa ditë më parë, por mungesa e tij tek të afërmit dhe miqtë i vuri ata në lëvizje. Kështu, morën lajmin tragjik të vdekjes së tij. Policia e njoftuar për ngjarjen. Nga hetimet paraprake ka dalë në konkluzionin se kemi të bëjmë me një vdekje për shkaqe natyrale.

Shaho i përket brezit të këngëtarëve të vjetër. Më poshtë është një interpretim i tij në Festivalin e 1-rë të Interpretuesve, në vitin 1983.

Rritja e çmimeve në grupin e artikujve ushqimore me 3.1 për qind në muajin mars ka qenë me e larta ndër të gjitha grupet e artikujve të tjerë të shportës së mallrave të konsumit.

INSTAT raportoi sot se në mars 2018 ndryshimi vjetor i indeksit të çmimeve të konsumit është 2,0 %.  Një vit më parë ky ndryshim ishte 2,1 %.

Ndikimi i grupeve kryesore në ndryshimin vjetor të indeksit të çmimeve të konsumit. Rritja vjetore e çmimeve në muajin Mars është ndikuar kryesisht nga grupi “Ushqime dhe pije joalkoolike” me +1,18 pikë përqindje.

Çmimet e grupit “Qira, ujë, lëndë djegëse dhe energji” kanë kontribuar me +0,45 pikë përqindje. Çmimet e grupit “Transporti” kanë kontribuar me +0,08 pikë përqindje. Çmimet e grupeve “Pije alkoolike dhe duhan” dhe “Veshje dhe këpucë” kanë kontribuar me +0,07 pikë përqindje secili.

Çmimet e grupit “Komunikimi” kanë kontribuar me +0,03 pikë përqindje. Çmimet e grupeve “Mobilje, paisje shtëpie dhe mirëmbajtje e shtëpisë”, “Shërbimi arsimor” dhe “Hotele, kafene dhe restorante” kanë kontribuar me +0,02 pikë përqindje secili.
Çmimet e grupeve “Argëtim dhe kulturë” dhe “Mallra dhe shërbime të ndryshme” kanë kontribuar me +0,01 pikë përqindje secili.

Krahasuar me muajin Mars 2017, rritja më e madhe e çmimeve vërehet në grupin “Ushqime dhe pije joalkoolike” me 3,1 %, pasuar nga grupet “Qira, ujë, lëndë djegëse dhe energji” me 2,2 %, “Pije alkoolike dhe duhan” me 1,9 %, “Veshje dhe këpucë” me 1,8 %, “Transporti” me 1,3 %, “Komunikimi” me 1,0 %, “Hotele, kafene dhe restorante” me 0,7 %, “Shërbimi arsimor” me 0,6 %, “Argëtim dhe kulturë” me 0,5 %, etj.

Brenda grupit të ushqimeve çmimet e nëngrupit “fruta” u rritën me 15,4 %, pasuar nga nëngrupet “zarzavate përfshirë patatet” me 7,7 %, “peshk” me 4,4 %, etj. Nga ana tjetër çmimet e nëngrupit “sheqer, reçelna e ëmbëlsira” u ulën me 0,8 %.

Ndryshimi mujor i indeksit është +0,3 %. Krahasuar me muajin Shkurt 2018 rritja më e madhe e çmimeve vërehet në grupin “Argëtim dhe kulturë” me 1,0 %, pasuar nga grupet “Ushqime dhe pije joalkoolike” me 0,9 %, “Pije alkoolike dhe duhan” me 0,6 %, etj.
Çmimet e grupit “Veshje dhe këpucë” shënuan një ulje prej 0,9 %, pasuar nga grupi “Qira, ujë, lëndë djegëse dhe energji” me 0,4 %, pasuar nga grupi “Qira, ujë, lëndë djegëse dhe energji” me 0,4 %. /Monitor

Historiani Kastriot Dervishi shkruan sot se për të kuptuar më mirë diktaturën komuniste, shoqërisë shqiptare do i duhej një dokumentar me titull “Fëmijët e persekutorëve”.

Sipas tij, debati duhet te rrahe te sotmen e te merret me te, jo me te shkuaren. “E vetmja “meritë” e tyre është vepra kriminale e paraardhësve. Nuk janë rastësisht ministra, deputetë, ambasadorë, drejtorë të përgjithshëm, drejtorë, etj”- shkruan ai ne nje postim ne FB.

Postimi i Kastriot Dervishit 

“Fëmijët e diktaturës” dhe “fëmijët e persekutorëve”

Për të kuptuar më mirë diktaturën komuniste, shoqërisë shqiptare do i duhej një dokumentar me titull “Fëmijët e persekutorëve”, duke mos u marrë shumë me të djeshmen, por me të sotmen, pasi e vetmja “meritë” e tyre është vepra kriminale e paraardhësve. Nuk janë rastësisht ministra, deputetë, ambasadorë, drejtorë të përgjithshëm, drejtorë, etj. E vetmja “meritë” e tyre është vepra e paraardhësve. Kështu edhe dokumentari “Fëmijët e diktaturës” do ketë më shumë kuptim kur ballafaqohet me fëmijët e persekutorëve.

Ish ministrja e Mbrojtjes dhe deputetja socialiste e qarkut të Kukësit Mimi Kodheli ka deklaruar sot për News 24 se tarifa e Rrugës së Kombit për banorët në zonë duhet të jetë zero.

Ndonëse tha ajo llogaritë matematikore mund ta nxjerrin edhe 5 euro tarifën, Kodheli u shpreh se banorët e Kukësit duhet të paguajnë shumë më pak.

E pyetur nëse mendimin e saj ia ka thënë edhe kryeministrit Rama, Kodheli tha se ka bërë diskutime që i quajti konstruktive me dy ministrat respektivë, Ahmetaj dhe Gjiknuri.

“Jam e bindur që kam thënë e bërë gjënë e duhur jo vetëm për faktin që kjo është një tarifë që duhet të rishikohet por edhe për faktin që deri kur të mbërrijmë tek vendosja e tarifave duhet të kemi disa gjëra parasysh. Në gjykimin tim si politikan por dhe si ekonomist nuk janë marrë parasysh. Duhet që të gjitha rrugët dytësore duhet të funksionojnë mirë.
Nuk është vetëm Rruga e Kukësit që do tarifohet por dhe rrugë të tjera. Ndaj duhet të ketë një plan. Kjo tarifë më së pari nuk duhet të bjerë në kurrizin e qytetarëve të Kukësit. Mbetet qarku më i varfër në Shqipëri. Çdo qytetar kuksian do të ishte i gatshëm për hatër të përfundimit të rrugës e mirëmbajtjes të paguante një shumë parash që nuk është asnjëherë 5 euro, sepse deri dje kanë paguar 10 mijë lekë të vjetra. Pra mund të ia lejojnë vetes të bëjnë një pagesë modeste, asnjëherë 5 euro. Ajo është një rrugë e rrezikshme e projektuar keq. Flas si shofere jo si politikane. Pra, për të kaluar një qytetar kuksian nga njëra pjesë e pronës tek tjetra, duhet të kalojë rrugën dhe nuk ka urë kalimi. Ka shumë arsye për të cilat tarifa duhet ridiskutuar, duhet reduktuar për qytetarët e Kukësit. Në gjykimin tim nuk duhet të jetë 5 euro.
Unë kam folur me ministrat respektivë dhe në diskutimet tona besoj konstruktive, ka një përllogaritje që mund të dalë edhe 5 euro. Problemi është që kësaj përllogaritje duhen shtuar disa efekte që jo domosdoshmërisht matematika arrin t’i shpjegojë. Kam thënë që nuk duhet të paguajnë, duhet të jetë zero tarifa për rastet që flisni”, tha Kodheli.

(Kundërpërgjigje Pëllumb Xhufit)

Në debatet e ditëve të fundit me historianin komunist të Mesjetës, i cili “arratiset” prej asaj epoke për t’u rreshtuar në majë të falangave të frustruara enveriste, kam marrë qindra mesazhe falenderimi, sikundërse dhe disa dhjetra të tjerë, që më thonë: “Pashë Zotin, ç’merresh me një kufomë ideologjike si ai?”; “ç’merresh me një astral të ulët?”, etj. Më duhet t’u sqaroj këtyre të dytëve, se polemikat me z. Xhufi janë të detyrueshme jo për vlerën nominale që paraqet ai vetë, por për përdhosjen që shkakton ky trashëgimtar i enverizmit , tok me inerte të ngjashme me të, me të cilat është ndotur tejpërtej horizonti ynë shoqëror postkomunist. Është, pra, instinkti higjenik, që ka lindur bashkë me të parat formacione urbane, për t’u dhënë drejtimin e duhur ujërave të zeza. E bëj këtë edhe në respekt të mbi 10.000 të vrarëve e të pushkatuarve anembanë atdheut tonë të shumëvuajtur, që nuk gjetën eshtrat e të dashurve të tyre, në respekt të dhjetramijërave të dënuar të komunizmit, por edhe si homazh të qindramijërave të internuar nga diktatura dhe zgjatimit të hidhur të fateve të tyre familjarëve – nga Jugu në Veri të atdheut tonë të gjakosur, të fyer, të terorrizuar nga makina grirëse e luftës së klasave dhe mallkimit të biografisë.
1. Po ia nis, pikësëpari, nga habia më e madhe logjike e këtij kankari të enverizmit, të cilën ky e shtron në pyetjen retorike: “Çfarë do Tufa t’i tregojë botës? Që shqiptarët se përveç antikomunistë qëndrestarë, janë kafshë me fytyrë njeriu?”.
Përgjigjem unë: “Pse me i fye “vëllezërit tonë të vegjël” – kafshët, aq rëndë, duke i krahasuar nga bishat sadiste e perverse, xhelatë të diktaturës, operativë sigurimi, komandantë burgjesh e kampesh, hetues, prokurorë, gjykatës, sekretarë partie e Komitete partish, që shtjellonin vazhdimisht skenarë meshash të zeza? Kafshët as nuk i masakrojnë, as nuk i vrasin të ngjashmin e tyre, kurse gjithë ajo plojë kombëtare, gjithë ajo vëllavrasje, prologun e së cilës e nisën komunistët që gjatë Luftës së Dytë Botërore, e bënë dofarë trajtash antropomorfe që nuk kishin gjë të përbashkët me Njeriun. Dhe kjo plojë nuk rreshti për afro gjysëm shekulli, në PAQE. Në këtë pikëpamje s’ke pse u bie më qafe kafshëve.
Elaboratet shqiptarocide serbe nga “Naçertanie” e I. Garashaninit (1844), deri tek pasardhësit e tij, V. Gjeorgjeviçi, N. Pashiqi, A. Rankoviqi, D. Qosiçi, do ta kishin zili atë çfarë u shkaktoi shqiptarëve nxënësi i tyre i tejzellshëm, Enver Hoxha, me regjimin tij terrorist, me humbjen e gjysmës së atdheut (Kosovë, Maqedoni perëndimore dhe viset shqiptare të Malit të Zi), për të cilat u premtua gjatë luftës se do të shprehnin vullnetin e vetvendosjes. Çfarë vijoi në fakt? Edhe pse popullsia e atyre viseve ia bashkangjit lëvizjes antifashiste çlirimtare, pasoi tragjedia e spastrimit etnik me eleminimin e 6000 partizanëve të Shaban Polluzhës, rirekrutimin, mandej, të 50 mijë të rinjve nga e gjithë Kosova dhe, siç dihet gjerësisht, epilogu tragjik kulmon me masakrat e 6 eshalonëve të nisura në itinerarin Prizren-Kukës-Pukë-Shkodër-Tivar-Dubrovnik. Ata u masakruan të pambrojtur, të paarmatosur. Mbi 3000 të rinj kosovarë. Me idenë se do të armatoseshin në destinacion – frontin antinazist të Triestes. E këtu një rol të theksuar luajnë komandantët partizanë të dërguar nga Enver Hoxha e Dushan Mugosha në bashkëpunim me emisarët jugosllavë. Të gozhdojnë kabllogramet e komandantëve e komisarëve shqiptarë Ramiz Alia, Gafurr Çuçi e Rahman Parllaku (tek të cilët dorëzoheshin partizanët kosovarë, me idenë se u bien në dorë vëllezërve të tyre, siç rezultoi, kainianë), kabllograme të cilët marrin “gjegje aproksimativisht” nga Enver Hoxha (lexo: Dushan Mugosha). Një hekatombë me gjak të pafajshëm shqiptarësh! Këtu nis e thellohet ajo “çarje” e pariparueshme kombëtare, që kishte nisur nga vjeshta e vitit 1943 me prishjen e Marrëveshjes së Mukjes. Gjithçka tjetër që pasoi gjatë e pas Luftës së Dytë, qe një ngrehinë shqiptarocidi mbi fundamentin e krimeve të luftës, tashmë në paqe, siç ia donte e zeza zemër jugosllavëve. E Xhufi, kërkon të shtrojë një kozmetikë mbi fytyrën e masakruar të atdheut tonë, të mos ngrihet perdja e krimeve, të mos dalin përgjegjësit e tyre. Po kjo nuk është e shëndetshme. Ne na duhet e VËRTETA. Ajo është vetëmjaftueshme, pa qenë nëvoja për folje ndihmëse a gjysmëndihmëse të prapagandës enveriste, sikundër është Xhufi me shokë.
2. Z. Xhufi, në makiavelikën e tij e tij të ulët, thebësisht vulgare e banale, përmes pedagogjisë së manipulimit, mashtrimit dhe alibisë, kërkon të theksojë atë që unë sidomos nuk e kam thënë dhe as që mund të imagjonohet edhe në makthin më të keq. Ai bën pyetjen e dytë retorike: “Çfarë duan Tufa me tufë t’i tregojnë botës mbarë? Që shqiptarët s’mund të bëhen bashkë; se shqiptarët vazhdojnë të jetojnë në epokën e barbarisë dhe se, përveç atyre, “antkomunistëve qëndrestarë” gjithë të tjerët (sidomos “jugorët”) janë kafshë me fytyrë njeriu”. Si duket, kjo është metoda e akuzës dhe fajësisë, që ka funksionuar në organizatat e partisë dhe luftës së klasave ku është (de)formuar, kalitur e ngalitur, frymëzuar e selitur personaliteti katastrofik i Xhufit. Kush s’e kupton këtë? Aq më tepër për një si unë që formim ka interpretimin e teksteve. A është nevoja vallë, të pohoj se kurrë, në asnjë rast, në asnjë aludim, nuk e kam shprehur një ide kaq të ulët e të neveritshme? Ne, që patëm fatin të mos rriteshim nën çadrën e PPSH-së, prindërit tanë të thjeshtë, që nuk iu përkulën diktaturës, na kanë mësuar, se vendi ynë nuk është aq i madh, sa të ngremë njërën gjysmë të atdheut kundër tjetrës. E kundërta, po: në idealet tona ne na dhemb qëoftë edhe një pëllëmbë tokë shqiptare nga Tivari e Mitrovica, nga Medvegja e Shkupi, deri në Konicë e Prevezë. Tingëllon kaq qesharake kjo alibi e Xhufit për një si unë, që familjen e tij e ka gjysëm veriore e gjysëm jugore. E sa për cilësorin “injorantë”, më falni për modestinë, por unë e mbuloj kokë e këmbë Xhufin vetëm me librat e botuar deri më tash, të çmuar e të vlerësuar brenda e jashtë atdheut. Ingnorantus (në kuptimin latin të fjalës) është ai që nuk lexon, që nuk dëgjon, që nuk kupton, që nuk mendon, që i ka ngordhur kurreshtja për të vërtetën. Si të sillesh me të?
3. Fjalori i Xhufit është tërësej i kohës dhe shijes së komunizmit, nëse ia hyjmë një procedure “dekonstruktiviste”. Ai më quan “antagonist” (“antagonisti im kryesor”). Shkenca ideologjike komuniste me “antagonist” kishte parasysh dy palë, që të gjitha pikëpamjet i kanë të papajtueshme, klasore, botëkuptimore e me radhë. Deri në vdekje. Me një fjalë, armik i përbetuar. Ruajnë Zot ta kondisideroj unë z. Xhufi, antagonist (aq më pak, kryesor). Unë mendoj se me z. Xhufi na ndajnë botëkuptimet, por nëse ndodh që qenia shqiptare të vihet në rrezik, hamendësoj se, njëlloj si unë, pa asnjë rezervë, do të bënte të njëjtën gjë edhe z. Xhufi në mbrojtje të patries. Kjo është pikëpamja ime, ndonëse shpresa se oponenti im (kurrësesi jo “antagonisti”), pak gjasë ka të përfitojë në rishikimin e pozicioneve të veta. Sepse, mjerisht, përvoja e deritashme më ka sugjeruar, që nëse ti vazhdon të argumentosh me dokumenta, me fakte, me dëshmi, me të gjitha mënyrat që ushqejnë arsyen, mos u lodh: në vend të mirëkuptimit nga oponentit komunist lind gjithmonë, pashmangshëm, MURI. Ti kujton se je duke ushqyer arsyen e mendimin me fakte sistematike, që e ndriçojnë atë, por ajme! Më kot! Regimi botëkuptimor i një komunisti këlthet: Aq më keq për faktet! E kotë kjo punë: ti kujton se po të dëgjojnë, por jo: ndërsa t’i flet, prore e papushim në trurin e një komunisti vërtitet i njëjti “disk” me po ato të vërteta të ngulitura në jetë të jetëve.
4. Z. Xhufi rren “si komunist” kur thotë si i paskam thënë (“këlysh blloku” – “siç ka qef të shprehesh ti” – shtom ai). Le ta dëshmojë këtë Xhufi, të folur apo të shkruar, ndryshe, si quhet një njeri i tillë kur nuk e provon? Një analizë psikoanalitike do t’ia shpërfaqte më mirë rrënjët, sepse mor i uruar, “kur s’ke pula, pse bën ysh?”. Në psikoanalizën e sotme, ka një term (nocion), që e shpjegon mirë këtë natyrë të Xhufit: quhet “egofallocentrizëm”.
5. Dhe një sqarim rreth idiomës së Xhufit “djalli fshihet në detaje”, për dy mbiemrat e Xhufit. Unë i kërkova Xhufit ta sqarojë dhe aq, si kundër-reagim i alibisë djallëzore, që vetë Xhufi lëshonte, pa pasur bazë, mbi shkollimin tim dhe ndoshta, për ndonjë frymëzim “prosllav”. Çfaj kam unë pse Xhufit çdo shpifje i kthehet boomerang? E sa për frymëzimin tim “prosllav”, Xhufi përdor armët e shëmtuara të goditjes nën brez. Ai harron se ka të bëjë me nipin e njërit gjysh që ka luftuar me sërbë e malazezë në Tarabosh të Shkodrës dhe të një tjetrit që, në të njëjtin vit, ka luftar për mbrojtjen e Dibrës, përkrah vulnetarëve Elez Isuf Ndreut, e mandej, gjatë pushtimit, ka qenë partizan. Le t’i vërifikojë Xhufi, se nuk janë ngjarje aq të largëta sa mesjeta. Nuk po flas për polemikat e mia në shtypin rus në mars 1999 (njëra me titull “Falsifikimi i historisë – shkas për spastrime etnike”, e përkthyer mandej dhe e botuar në shtypin tonë), e që për këtë arsye, u munduan ta përjashtojnë nga Instituti “Gorki” (kufizuar me “paralajmërim përjashtimi”).
6. Sipas Xhufit unë qenkam një person me rrezikshmëri të madhe për të gjitha krahët, si për të përndjekurit, ashtu dhe për të tjerët, sepse, ndër të tjera, thotë Xhufi “ky njeri po hedh në erë një nga veprat më fisnike e më të vlerësuara botërisht të shqipatrëve, atë të shpëtimit të hebrenjve gjatë luftës së dytë botërore”. Dhe kujt ia thotë këtë? Bash personit, që në gusht 2012, në qëndrimin e tij në seminarin tetëditor në Auschwitz, mbajti pikërisht 30 minuta ligjëratën qëndrore me materiale audiovizuale mbi shembullin e vetmuar shqiptar të mbrojtjes së hebrenjve. Por Xhufi thotë njërën gjysëm e nuk thotë, se me iniciativën e kujt u shpëtuan hebrenjtë. Populli është një koncept abstrakt, pa kallëzuar protagonistët e asaj ndërmmarrjeje. Nuk i thotë, se s’ia nxë goja, që këtë ta ketë bërë qeveria “kuislinge, kolaboracioniste” shqiptare, me personazhë të tillë si Mustafa Merlika Kruja, Mark Gjomarkaj, Ejëll Çoba, Xhevat Korça, etj., të cilët u shpërndanë hebrenjve nëpër viset e Kosovës ku ishin pasaporta shqiptare me emra myslimanë dhe madje, i sollën në Shqipëri të organizuar, me autobusët e shqërisë italiane SAT. Nuk e thotë as se vetë kjo qeveri “kolaboracioniste” i shpërndau nëpër zona të ndryshme të Shqipërisë. Të paktën sot ka në shqip një literaturë të bollshme dhe z. Xhufi, po të mos ishte përtac, të kishte lexuar së paku librin monografik të Shaban Sinanit “Hebrenjtë në Shqipëri – prania she shpëtimi” (“Naimi”, 2009). Sipas mentalietit të z. Xhufi, ky lloj kolaboracioni i qeverisë së asaj kohe, duhet mbajtur fshehtë, sepse çdo gjë e saj duhet sharë me kundërvënien dikotomike bardhë e zi. Po kjo është një histori tjetër. Veçse nuk pamë njëherë që sivëllezërit e Xhufit të merren me kolaboracionizmin poshtërues të PKSH-së (PPSH) me jugosllavët, sovjetikët, kinezët, me dreqin e me të birin…
7. Si një argumnt përmbledhës mbi “Auschëitz-in shqiptar, kampin e shfarosjes së Tepelenës. Duhet të dimë një gjë: këtë çështje, tok me krahasimin “Aushvic”, e ka hapur Xhufi, siç e thotë dhe vetë, dhe jo unë. Pra vetë Xhufi ma faturon, pa e artikuluar unë. Meqë e bën vetë Xhufi krahasimin, atëherë mua ç’më mbetet? Të përforcoj krahasimin e tij! Ja krahssimi, natyrisht, me shkallën zvogëluese demografike, por jo cilësore:
– Nazistët i koncentruan hebrenjtë në Aucshwitiz në bazë të një platformës raciste për shfrytëzim e zhdukje;
– Komunistët e Enver Hoxhës i koncentruan familjet e mëdha nacionaliste të Veriut (mandej dhe të jugut) në Turan-Bënçë për t’i shfrytëzuar si skllevër dhe për një zhdukje të ngadaltë, çka konfirmohet nga dëshmitë;
– Nazistët i mblidhnin hebrenjtë pa dallim, familjarisht;
– Komunistët shqiptarë merrnin familjet e kundërshtarëve, të paftë e të pambrojtur (foshnja, fëmijë, gra e pleq);
– Puna në kampet naziste, nuk krahasohet dot më bartjen e një gjysmë metro kub drush për grua në një distancë 7-10 km faqe mali, as me hapjen e kanaleve, e punë të tjera të rënda nga 16 orë;
– Nazistët u jepnin rroba hebrenjve (Pelixhet, palltot, pizhamat me vija), komunistët shqiptarë, jo;
– Kushtet e jetesës në kapanonet naziste prapë ishin prapë më mirë se sa në kampin e komunist shqiptar Turanit dhe Bënçës;
– Nazistët gjithë gjenocidin ia bënin një kombi tjetër;
– Komunistët shqiptarë ua bënin shqiptarëve;
– Nazistët nuk i dhunonin (rrihnin) dhe nuk i përdhunonin hebrejkat;
– Komunistët shqiptarë, siç dëshmojnë dëshmitarët (që përputhen me raportet e CIA-s dhe OKB-së), edhe dhunonin (rrihnin) edhe i përdhunonin (çnderonin);
– Nazistët e Aucshwitiz-it e kampeve të tjera, po, i dërgonin hebrenjtë në gaz e krematorium;
– Komunistët shqiptarë nuk kishin gaz e krematorium; ata i mbanin si skllevër këto familje që të vdisnin në kushte natyrore nga uria, sfilitja dhe epidmitë. Kush të mbijetonte, të mbahej në cilësinë e pengut, derisa diktatura të ndjehej e sigurtë në slang-un e vet;
– Nazistët i kryen të gjitha këto krime të pashëmbullta gjenocidi mbi hebrenjtë në një kontekst (fjalës “kontekst” përpiqen t’i mveshin një funksion mistik z. Xhufi dhe bashkëmendimtarët e tij), pra, në kontekstit e pikut të luftës së Dytë Botërore;
– Komunistët shqiptar e ushtruan gjenocidin e tyre mbi bashkatdhetarët jashtë çdo konteksti lufte, në Paqe.
8. Ka një dallim: “Bibla” e versionit të Xhufit thotë, se kampi i përqendrimit të Tepelenës me të internuarit nga familjet e mëdha të Veriut, erdhi si reaksion i ngjarjeve pas prishjes së PKSH me Jugosllavinë, më 1948, për shkak se të prindërit e këtyre familjeve përdoreshin si “banda” terroriste kundër Shqipërisë. E në këtë logjikë të tij, qeveria shqiptare u internoi familjet në kampet e Turanit dhe Bënçës, në Tepelenë. Ky është një mashtrim i vetëdijshëm, i paskrupullt, që ka për qëllim induktimin e fajësisë historike mbi këto familje patriotike të Shqipërisë. Nuk e di pse nervozon Xhufin fisnikëria shqiptare qoftë e Veriut, qoftë e Jugut. Me gjasë, historia morale e Shqipërisë fillon për të me ardhjen në skenë të Enver Hoxhës dhe regjimit komunist.
Por unë, duke iu përmbajtur të vërtetes, kam theksuar disa herë, ndryshe nga ç’ia ka ënda Xhufit, se këto familje fisnike e patriotike të Veriut, që kishin një përvojë të hidhur luftrash me sllavët në mbrojtje të atdheut, ishin ajka nacionaliste antijugosllave, të cilët u internuan pa asnjë provë fajësie nga regjimi pro-jugosllav i Enver Hoxhës, jo në vitin 1949, siç këmbëngul Xhufi, por në vitin 1945. Është po ky kontigjent të internuarish, peng terrorist i tipit Al-Qaeda, gjithsej ferrishte, kalamaj, gra e pleq (çka s’ka qenë në konstruktin etnopsikik të shqiptarit) që u vendosën në Berat (kala) dhe Kuçovë (me lëvizje sezonale si skllevër pune), të cilët në vitin 1949 u dërguan në Turan, e mbas afro 6 muajsh, i zbritën në ish-kazermat italiane të Bënçës. Ja, pra, trajektorja e saktë e historikut, pa asnjë të çarë ku mund të fusë hundën diversioniste Xhufi. E pikërisht, në gusht të vitit 1949, kampit mortor të Bënçës i bashkohen dhe qindra familje mirditore, që u dërguan fill pas vrasjes së Bardhok Bibës e masakrës primitive hakmarrëse të Valmerit (më 14 burra të pushkatuar, pa gjyq, të hedhur bashkërisht në një gropë). Sigurisht, pas vitit 1951 aty vijnë shumë familje të tjera nacionaliste nga krahina të Jugut (20 familje nga Dukati i Vlorës), siç dëshmon me rrëfime e vizatime autori ynë i mbijetuar nga ky kamp, z. Musa Çapani. Toka të përmbyset, nuk ndryshon ky fakt që gjendet si në dokumentat e shtetit komunist, ashtu dhe në raportet e CIA-s. Të mos flasim për qindra dëshmitarët e mbijetuar.
Duke e përfundur këtë kundërpërgjigje (të fundit) me Xhufin – shpifës për nga sajesat, të lodhur për nga argumentat, dembel e të palexuar rreth çështjes, kontradiktor për nga logjika dhe tepër grotesk e qesharak për nga patosi, më vijnë ndërmend sofistët e lashtë grekë, të cilët, sapo e kapnin kundërshtarin e tij në kundërthënie, i kthenin shpinën dhe nuk e përfillnin më në jetë të jetëve.

Ne vijim te deshmive te tmerrshme me ato qe ndodhin ne kampin e Telepenes, gjate diktatures, e teksa vlon debati mes historianesh, nese eshte apo jo, Aushvici, vjen nje rrefim rreqethes i ish te perndjekurit, Kurt Kola.

Ai ka treguar momentin e inaugurimit te kampit te Tepelenes dhe castin kur kamionet me te internuar po i drejtoheshin godines. Duke nxjerre emrat e arkitektit, komandantit dhe komisarit qe rrinin ne krye e fund te kamioneve, ai kujton castin e tmerrshem kur makina u vervit ne humnere dhe gjeten vdekjen vajza e Abas Kupit me te shoqin.

Postimi i Kurt Koles 

Inagurimi i kampit terrorist te Tepelenes.

Naten e 15 prullit 1949, rreth 100 kamione ushtrie me te internuar te bashkuar Jug–Veri nje muaj me pare ne Berat, kalojne mbi uren e Gorices drejte Jugut…. Komandanti e komisari, Xhafer Pogaci e Syrja Bajrami, njeri printe autokolonen e gjate, tjetri ne kamionin e fundit. Majori, arqitekt i ketij kampi, Niqit Andoni, me nje grup oficere te MB. hipur ne nje kamjocine, kontrollonte, here para, here mbrapa autokolonen…. Pertej mesnate, kur njerzit e lodhur dremisnin mbi makina, kamiini ku ishte komisari mori rrokullimen teposhte rrepires se malit… Komisar Syrjaj dhe shoferi ushtarak, pasi kishte drejtuar kamionin nga rrepira, kishin zbritur dhe shikonin te qete viktimat, duke rene neper shkurre!!….. Te internurit zbriten e turren te gjejne viktimat….. I mblodhen neper dushknaj dhe i sollen ne xhade… Dy te vdekur: Fadil e Zyra Petrela ( Kupi) bija e Abas Kupit… 26 te plagosur, me thyerje kembesh, krahesh e brinjesh….. Zoti i Madh kishte ruajtur pa asnje gervishtje 4 djemte e bashkeshorteve te vdekur, te moshes 2 deri 12 vjec!!!! Pas kembenguljes te internuarve u thye majori kriminel Niqit Andoni qe donte nje varr te perbadhket! Me mjete rrethanore te internuarit hapen dy varre dhe varrosen bri njeri-tjetri burr e grua ne moshe rreth 40 e 35 vec!! Nuk di nese djemte i kane marre eshtrat e tyre e rivarros ne Tirane? Asnje pergjegjesi, as proces- verbal nuk u mbajt per kete krim, sepse ishte i planifikuar qe kampi i eksperimenteve te torturave te fillonte me nje masaker….
Duke qene “banor” i ketij Buhenvaldi komunist fillim– mbarim, do te pasqyroj, ne vijimsi tmerret e perjetuara aty! Kurt KOLA.

Ben Andoni – Në të gjithë debatet që bëhen në vend, lexuesi, shikuesi dhe dëgjuesi kanë perceptimin se jetojmë në dy Shqipëri. Në atë njërën e perceptuar nga të mirët dhe tjetrën të përvijuar nga të këqijtë. Për një fakt të njëjtë dhe gati kategorik, siç mund të jetë dokumenti real, ka interpretime të ndryshme që në fund të debateve shterpë i humbasin kuptimin vetë domethënies së faktit

Aq shumë përflitet dokumenti dhe relativizohet çdo gjë, saqë dhuna verbale që ushtrojnë debatuesit të bën të harrosh vuajtjen dhe tmerrin dhe të bësh protagonizmin. A ka rëndësi se vdiqën 5. 10, 20 apo 30 fëmijë, apo 300 syresh? Jo është Aushvic. Nuk është Aushvic. A duhet t’i gjejë dikush varret e tyre? Kush i vrau? Pse u detyruan të vdisnin?

Shqipëria ka një specifikë interesante sepse çdo organizim shtetar që ka përfaqësuar sistemin ekonomiko-shoqëror i është kundërvënë ashpër dhe pa kushte paraardhësit. Sistemi monarkik nuk i fali paraardhësit, kurse arriti që të izolojë deri me litar çdo sens republikan në vend. Sistemi komunist shkoi më tej: E filloi shkrimin e historisë pas vitit 1944 dhe gjithçka të bërë deri më atëherë e nxiu në mënyrën më bajate. Për të ardhur në vitin 1990, kur të ashtuquajturit demokratë dhe socialistë, si derivate të vërteta të PPSHsë, jo vetëm mohuan gjithçka të bërë para këtyre kohëve, por u përpoqën të ngrenë një realitet tjetër. Maskimi u krye mrekullisht. Brenda ligjërimit politik të ashtuquajtur demokratik, janë sajuar dy grupime, që atakojnë gjithçka që bëhet nga tjetri. Kështu individi shqiptar humbet në një qerthull, që mbushet me lloj-lloj simbolikash, së fundmi për interesa të ngritjes së historisë së persekutimit.

Por, po bëhet kaq e shëmtuar kjo, sa përpjekja për të sjellë në mëndjen e publikut kujtesën e diktaturës ka reflektuar nulitetin total ndaj qasjes së problematikës. Dosjet e hapura, deri më tani, thjesht kanë treguar gjëra të stërpara dhe të stërdëgjuara megjithë zhurmën e shumë individëve për t’u evidentuar. Ndërkohë, në këtë angazhim sot e kësaj dite nuk është bërë gjë me të zhdukurit, ashtu si nuk dihen për shumë nga gjërat që lidhen me të pushkatuarit etj. Derivatet e PPSH-së nuk mund të shkonin më shumë se kaq edhe në parashimin më të mirë. Pasojat e kësaj tollovie është sot fakti sesi identifikohen simbolet e keqes në vend. Kohë më parë, tifozët e ekipit sportiv të Tiranës për të shprehur armiqësinë me tifozët kundërshtarë të “Partizanit” do të shkruanin një një banderolë të madhe: “Juve jeni për në Aushvic”. Pa marrë parasysh faktin që ky episod kaloi pothuaj pa asnjë telash për tifozerinë, ajo zbuloi mentalitetin sesi përshkruhet dhe si identifikohet tmerri i këtij simboli në Shqipëri. Mbi të gjitha si evidentohet tjetri, madje edhe kur ai është një njësoj ose pjesë e një areali.

Në kohën e tij, Hitleri, njeriu që ndryshoi për keq fatin e Botës në dekadat e para të shekullit XX, shprehej: Dy botë përballen me njëri-tjetrin – njerëzit e Perëndisë dhe njerëzit e Satanait! Hebreu është anti-njeri, krijesa e një Zoti tjetër. Duhet të ketë ardhur nga një rrënjë tjetër e racës njerëzore….Të dy rrënjët janë aq të ndara saç është vetë njeriu dhe kafshët. Jo se unë do ta quaja hebreun një kafshë. Ai është shumë më larg edhe nga vetë kafshët. Ai është një krijesë jashtë dhe krejt i huaj edhe për natyrën”. Fjalë lunatike, por atëkohë të denja për të ndryshuar fatet e botës dhe për të ngritur një popull të tërë pas një ideologjie racash.

Duket se sfida e kujtesës në vendin tonë është mirëfilli antropologjike dhe kurdo në Shqipëri, qoftë në Demokraci, ekziston gati një ndarje antropologjike: Ata dhe Ne. Për fat të keq nga një i njëjti brum. Komunistët bënë të njëjtën gjë, kur vunë në funksion të gjithë artin dhe letërsinë për të përshkruar se ata (lexo: klasat e përmbysura prej tij ishin me probleme!) ishin krejt ndryshe, nuk ishin si të zgjedhurit. Për Arendt-in  një nga kritiket më të thella të nazizmit, theksohej se regjimi totalitar ka shkatërruar mundësinë e veprimit politik, duke i privuar viktimat e saj nga statusi antropologjik i qenieve njerëzore, fakt që përbën veçantinë e tmerrshme të Holokaustit. Dhe, aq e theksuar ishte kjo, saqë esencën e Holokaustit nuk e vë askush në numrin e viktimave, madje edhe në përdorimin e teknologjisë apo dhe burokracinë për ta zbatuar atë, por në sulmin e saj antropologjik, ‘duke i bërë qeniet njerëzore të dukeshin si qenie njerëzore janë të tepërta ‘, citojmë Arendt.

Larg debateve që po bëhen, por në vëmendjen e njerëzve, nuk duhet të jetë thjesht numri, por mënyra sesi njerëzit e pambrojtur, gratë dhe fëmijët u zhveshën nga koncepti i njeriut. Por, dhuna verbale që ushtrohet nuk e lejon këtë. Lufta e sotme në Shqipëri duket në faktin sesi dhe cili grup mund ta rrëmbejë Aushvicin, ta bëjë të vetin, pa harruar se krejt e jona është simbolika e “Tepelenës” dhe tmerri i saj, që është njësoj i tmerrshëm sa i përket individit shqiptar…me çdo fenomen dhune. Por, dhuna verbale nuk e lejon këtë, ajo do evidentimin e pak njerëzve në kurriz të çdo gjëje. Jemi Ne. Janë Ata.

ARISTIR LUMEZI/ Turistët kinezë mund të vizitojnë Shqipërinë nga 1 prilli deri më 31 tetor 2018 pa viza.  Vendimi është marrë nga Ministria për Europën dhe Punët e Jashtme, ndërsa kjo masë pritet të rrisë fluksin e turistëve kinezë në Shqipëri. Ambasadorja e Republikës Popullore të Kinës, Jiang Yu, e vlerësoi Shqipërinë si një atraksion për turistët kinezë.

Ambasadorja tha se Shqipëria po shihet si një perspektivë turistike e kinezëve në Europë. Krahasuar me vendet pranë si Italia, që u vizitua nga 3 milionë kinezë vitin që shkoi dhe Greqia nga 1 milion, Shqipërinë e vizituan 10 mijë turistë kinezë. “Ne po punojmë që kjo shifër të rritet këtë vit, duke hapur kështu një perspektivë të mirë për turizmin tonë në Shqipëri. Po punojmë me operatorë turistikë kinezë për njohjen e Shqipërisë dhe të njëjtën gjë po kërkojmë dhe nga operatorët tuaj turistikë”, tha ajo.

E pyetur se çfarë turizmi pëlqejnë kinezët në Shqipëri, ambasadorja tha se prioritet zë ai kulturor me Krujën dhe Gjirokastrën, por edhe natyra e bukur shqiptare. Kruja pëlqehet për historinë heroike të saj dhe të heroit tuaj kombëtar, ndërsa Gjirokastra, edhe sepse aty është luajtur filmi “Ngadhnjim mbi Vdekjen”, që kinezët e pëlqejnë dhe gjejnë pika të përbashkëta mes dy popujve. “Ne jemi për një politikë rajonale përsa i përket turizmit, ku do të përfshihen vendet ballkanike. Turizmi rajonal është më i suksesshëm dhe këtu do të përfitojë përparësi dhe Shqipëria”, tha ambasadorja Jiang Yu.

Ambasadorja nënvizoi se në vitin 2017, 130 milionë kinezë kanë dalë jashtë shtetit për turizëm dhe shpenzimet e tyre turistike arritën në 115.92 miliardë dollarë amerikanë, gjë që e rendit Kinën, prej disa vitesh tashmë, në vendin e parë në botë si kontribuesja më e madhe në industrinë e turizmit. Politikat e liberalizimit të vizës do të jenë në favor të thellimit të shkëmbimeve kulturore, njerëzore e turistike mes Kinës dhe Shqipërisë dhe të zgjerimit të mëtejshëm të tregtisë së shërbimeve, sigurisht, në të mirën e arritjes së rezultateve të bashkëpunimit në kuadër të nismës “Një brez, një rrugë”.

Vitin e kaluar, Shqipëria ka tërhequr mbi 5.1 milionë vizitorë të huaj dhe të ardhurat nga sektori turistik dhe pritet të kalojnë 10% e PBB-së. “Kina dhe Shqipëria duhet të shtojnë bashkëpunim mbi mbrojtjen konsullore, lehtësimin e hyrjedaljes së kufirit, përpilimin e itinerareve, pritjen me guida vendore, trajtimin e rasteve emergjente etj., duke garantuar kontaktet 24 orëshe me shërbim të gjithanëshëm për të përballuar problemet që mund të ndodhin”.-tha ambasadorja.

Policia ka proceduar ditën e sotme 23 persona, të cilët kanë protestuar të enjten duke bllokuar rrugë dhe duke djegur goma.

Sipas policisë për 23 personat procedimi ka nisur pasi ata kanë bllokuar rrugën dhe kanë penguar qarkullimin e mjeteve.

Njoftimi i policisë
Në lidhje me protestën e zhvilluar më datë 05.04.2018, ora 10:00 -12:25 , në afërsi të kryqëzimit të Kosoves, në aksin rrugor Mamurras – Milot, Njësia Administrative Milot Bashkia Kurbin, nga Komisariati i Policisë Kurbin në bashkëpunim me Prokurorinë e Rrethit Gjyqësor Kurbin, janë referuar materialet hetimore për fillimin e proçedimeve penale për veprat penale “Organizimi dhe pjesëmarrja në grumbullime e manifestime të paligjshme “ “Pengimi i qarkullimit të mjeteve të transportit” “Prishja e qetësisë publike” të kryera në bashkëpunim, parashikuar nga nenet 262-25, 293-25 dhe 274 -25 të Kodit Penal , për 23 organizatorët. Konkretisht për shtetasit : F.N. 47 vjeç banues në Tiranë , N.M. 53 vjeçe banuese në Tiranë, V.T. 56 vjeç banues në Tiranë , A.B. 43 vjeç banues në Tiranë, A.F. 50 vjeç banues në Tiranë, B.S. 42 vjeç banues në Tiranë P.S. 47 vjeç banues në Bulqizë, L.M. 40 vjeçe banuese në Lezhë , Xh.Gj. 55 vjeç banues në Tiranë , L.L. 59 vjeç banues në Shkoder, A.D. 48 vjeçe banuese në Tiranë , A.Z. 48 vjeç banues në Tiranë,R.Ç. 56 vjeç banues në Shkoder, Gj.U. 59 vjeç banues në Shkoder, V. A. 43 vjeçe banuese në Shkodër, B.Sh. 39 vjeç banues në Kukës, N.R. 53 vjeç banues në Burrel, B.Ç. 52 vjeç banues në Burrel, B. D. 48 vjeç banues në Tropojë, B.H. 54 vjeç banues në Milot, P.M. 50 vjeç banues në Lezhë, E.R. 24 vjeçe banuese në Laç, Z.H. 57 vjeç banues në Shkodër
Njëkohësisht, u proceduan penalisht edhe 3 shtetas për veprat penale “ “Organizimi dhe pjesëmarrja në grumbullime e manifestime të paligjshme “ “Pengimi i qarkullimit të mjeteve të transportit “, kryer në bashkëpunim , dhe “Prishje e qetësisë publike” “Ndotja e ajrit “të parashikuar nga nenet 262-25, 293-25, 201 dhe 274 të Kodit Penal , pasi gjatë zhvillimit të tubimit , kanë djegur në rrugë disa goma. Ata janë : G.S. 16 vjeç banues në Kurbin , D.C. 16 vjeç banues në Kurbin, K.B. 16 vjeç banues në Laç. Gjithashtu, po në lidhje me protestën , janë proçeduar edhe disa persona të tjerë për pjesëmarrje aktive.
Materialet proceduriale u referuan Prokurorisë së Rrethit Gjyqësor Kurbin , për veprime të mëtejshme.

“Kush kontrollon të shkuarën, Kontrollon të tashmen, Kush kontrollon të tashmen, Kontrollon të ardhmen”

Xh. ORWELL

Në verën e vitit të kaluar, gjatë një vizite tek të afërmit e mi në qytetin e Tepelenës, duke ndënjur në verandën e shtëpisë së tyre e duke kundruar pamjen e bukurisë së egër që të jep ky qytet nga lartësitë e lagjes “15 shtatori”, mëndja bredharake u ndal tek rrënojat e fushës së qytetit, poshtë, midis lumit të kristaltë të Bënçës dhe atij të Vjosës, tek ish-kazermat e Italisë fashiste, ish-brigadës së ndjekjes së kohës së diktaturës apo Reparti 84, strukturë e ministrisë së punëve të brendëshme për kufirin që nga Korça e deri në Kepin e Stillos.

Më pranë tyre janë ngritur pallatet e postdiktaturës që qytetarët i quajnë lagja dhe pallatet e të përndjekurve politikë, të cilët u sistemuan atje pas rënies së regjimit barbar.

Pyes se çfarë bëhet tashti në këto ndërtesa me pamje të trishtë, madje ndjellakeqe, shumica pa çati, kujt i përkasin dhe a kanë ndonjë histori. I afërmi im, njëkohësisht edhe i zoti i shtëpisë, P. M, disa vjet më i madh se unë, edhe ai i përhumbur në kujtime, mbushet me frymë, lëviz pak në karrige dhe më tregon se ato rrënoja kanë qënë dikur, përpara se sa të vendosej reparti ushtarak, streha e shumë fatkeqëve të ardhur nga vise të ndryshme të vendit, me shumicë nga krahinat veriore që ne i quanim të internuarit. Diçka të mjegullt kisha dëgjuar edhe në familje për ta, sepse unë atëherë ende nuk kisha lindur, më tepër nga gjyshja, me të cilën kaloja orët më të shumta të ditës.

I afërmi im mu lut që të bëja diçka për të përcjellë ato kujtime të rënda të jetuara prej tij në moshën e fëmijërisë, të lëna vragë të thella në shpirtin e brishtë të një fëmije e sot, në perëndim të jetës, është detyrim qytetar e njerëzor t’i bësh të njohura për opinionin, për brezat që nuk i kanë jetuar, për fallsifikatorët e historisë që po e tjetërsojnë atë edhe me gjalljen e viktimave dhe të dëshmitarëve, të dosjeve të gjalla të asaj kohe. Ia mora përsipër si një amanet dhe detyrim qytetar, si një gur sado të vogël për ta gdhëndur në kujtesën e historisë së dhimbjeve për bashkëmoshatarët e tij, me të cilët ndante triskën e bukes.

Dua të tregoj disa realitete, ato që mbaj mënd më mirë nga fëmijëria dhe

adoleshenca e hershme dhe për të cilat mbaj përgjegjësi para ndërgjegjes dhe viteve që mbaj mbi shpinë. Në vitet 1951,52,53, isha rreth 12 – 13 vjeç dhe vija nga fshati Bënçë për të mësuar në shkollën 7 vjeçare “Avni Rustemi” të qytetit të Tepelenës ku në vitet 20 kishte dhënë mësim mësuesi atdhetar Avni Rustemi nga Libohova e Gjirokastrës. Rruga vajtje ardhje ishte rreth 10 km dhe më duhej më se dy orë udhëtim në motet e rënduara të atyre viteve. Mësues matematike kishim A. Kokën, mësues Dh. Hilën, atëhere shumë i ri dhe sot i moshuar, pothuaj të gjithë i mbaj mend, por nuk është ky objekti.

Me trishtim të thellë kujtoj veçanrisht jetën e ashpër e të vështirë të bashkënxënësve të shkollës e të klasës që vinin nga kampi më i vështirë e famëkeq i kohës, të atyre vajzave e djemve të brishtë, mbushur me mirësi e inteligjencë dhe kulturë në sjellje e paraqitje. Edhe pse pak më i madh në moshë, Lek Mëlyshi, Veronika dhe Ernest Dosti, motër e vëlla, Hysni e Fatime Biçaku – motër e vëlla si dhe shumë të tjerë. Ata vinin nga familjet më fisnike të kohës me kontribute atdhetarie, mjaft inteligjentë e të edukuar, madje më shumë se ne, edhe pse jetonin në kushte ekstremisht të vështira. Visheshin dhe paraqiteshin, sajoheshin hijshëm. Vinin të uritur në shkollë. Për ta gatuante shteti me kazan. Unë kam ndjesinë time për vuajtjet e tyre dhe sa kam mundur, kam ndihmuar. Ndaja bukën që më mundësonin triskat me ta, sepse unë haja edhe në shtëpi, ku gatuhej për gjithë familjen, shpesh merrja edhe me vete, pasi ne diçka prodhonim edhe vetë.

Nuk di nga tia filloj. Një ditë, në pushimin e gjatë, na komunikuan para shkollës se kishte vdekur udhëheqësi sovjetik – Josif Visarianoviç – Stalini. U shpall ditë zie kombëtare sepse ashtu ishte ideologjia e kohës dhe urdhri i partisë-shtet, festat e huaja dhe hidhërimet sllave qenë festa e hidhërime edhe për ne shqiptarët. Duke hyrë për në klasë, dy vajza, Veronika Dosti dhe Fatime Biçaku, bisedonin midis tyre: mirë bëri që vdiq, ne të na rrojnë njerëzit tanë kudo që janë se nuk dimë ku ndodhen. Pjekuri dhe inteligjencë buronte prej tyre.

Në pushimin e orës tjetër, përsëri u mblodh shkolla dhe i përjashtuan përfundimisht. Iu bashkuan edhe këta dy ëngjëj radhëve të viktimave, kurse radhëve të gjata të puntoreve që ngarkonin pleh në shpinë që nga Turani në Tepelenë iu shtuan edhe dy puntorë – fëmijë.

– Për këtë shprehje?

– Po, për këtë shprehje.

– Kush i spiunoi?

– Një shoqe klase, me raporte të mira me pushtetin. E ëma ishte përgjegjëse e gruas e rrethit, i vëllai u bë operativ i qytetit, edhe ajo studioi dhe gëzoi privilegjet e kohës. Jua lanë shkollën përgjysëm. Ishin nxënëse dhe fëmijë të shkëlqyer. Fatimja me të vëllanë, Hysniun e kishte bankën pas meje, Lek Mlyshi rrinte në cep, në skajin tjetër së bashku me një shok që nuk po më kujtohet emri; koha e gjatë vepron mbi kujtesën. Unë rrija me një shok tjetër. Veronika me një shoqe që sot nuk jeton, qenë në rrjeshtin e mesit. Tomorr Dosti ishte mësues talent i fizikës. Atëhere Tepelena nuk kishte mjaftueshëm personel arsimor. Kishte edhe të tjerë, Kurt Kola ishte në klasë tjetër, por edhe të rritur, familjarë të personaliteteve historike si Muharrem Bajraktarit, Gjon Marka Gjonit, Gjon Vasia etj…

– Veç jetës shkollore, a të ka lënë gjurmë ndonjë rast tjetër i trishtë?

– Kujtoj ende sot me rrënqethje atë radhë të gjatë vajzash e grash me supe të brishtë nga mosha dhe mosushqyerja të radhitura që nga Turani, ku kishte bagëti me shumicë dhe pleh, e deri në fushën e Tepelenës tek kazermat e strehimit të fatkeqëve, rifuxho, secili në atë 2 metërshin e tij katror, si sardelet, të ngarkuara me nga një thes me pleh e fakale për ta plehëruar fushën. Ato pastronin dhe mbushnin gropat.

Më vonë atje u bë ferma e qytetit ku do të punonte në vitet gjashtëdhjetë prurja tjetër e të internuarve. I rrjeshtonte të ngarkuara kapteri i speciales – i thoshnin, në distancë çdo 1.5 -2 metra që të mos bisedonin ose ndihmonin njera tjetrën.

– A ju kujtohet emri?

– Bajram Avduli nga Fratari ose kapteri i speciales edhe sot i tmerron ata që janë gjallë, i pa shpirt, i lindur për të bërë keq.

Gjithashtu kujtoj me keqardhje të madhe vendin që quhet kantieri i ndërtimit në afërsi të qytetit. Në kthimin nga Tepelena, nga shkolla për në shtëpi, në Bënçë, tek ura e Shën Thanasit ku është ujësjellësi i Ali Pashës, shikoja varret që hapeshin për të vdekurit e internuar, nuk ishte varrezë, as një shënjë e rrethuar, i hidhnin në ndonjë gropë të hapur në lëndinë, shpesh edhe të përbashkët. Edhe sot i di varret e atyre fëmijëve, pleqve, të sëmurëve nga krahina të ndryshme të Shqipërisë.

– A ke dëgjuar apo asistuar ndonjë moment torture lidhur me ta?

– Nuk do ta harroj sa të jem gjallë një djalë të fuqishëm 35 – 36 vjeç, emrin e të cilit nuk e mësova kurrë, në se është gjallë, e përshëndes dhe duhet të dëshmojë.

Në atë kohë një grup meshkujsh të fuqishëm prej kampit të Tepelenës i kishin instaluar në Bënçë, në disa banesa të braktisura, larg familjeve dhe kazermave. Ata punonin angari – pa pagesë, me sëpatë në dorë për prerjen e drurëve të pyllit që mbulonte nevojat e qytetit me lëndë djegëse dhe përpunim industrial. I prisnin, i zbrisnin deri në lumë dhe pastaj i ngjisnin në krahë në qytet. Kalonin pranë krojeve dhe burimeve në pikën e vapës dhe sa afroheshin për të lagur buzën me ujë.

Kapter Avduli i speciales i qëllonte me tytën e pushkës ose qëllonte në ajër që të largoheshin; ashtu bënte edhe kur punonin në mes të frutave të pyllit kur iu afroheshin frutave të bollshme – Bënça është e mbushur me fiq, shegë e tj..

Shkonin në kazerma vetëm në fundjavë ku laheshin në lumë. Djali bëri një tentativë për arratisje nga puna dhe kushtet e rënda të jetesës, iku nga banesa në mbrëmje duke u hedhur nëpër greminat dhe rrëpirat përreth. Policët – Azemi, Feçori dhe xhelati, kapteri i speciales, Bajrami, e kapën dhe e lidhën pas një shtylle në fshat deri në mëngjes, ku e shoqëruan për në Tepelenë. Unë bëja përditë rrugën Bënçë – Tepelenë dhe anasjelltas për në shkollë dhe e kam si tani parasyve pamjen trishtuese me duart e tij të lidhura me tela me gjëmba. Nga shtrëngimi, teli i ishte futur aq thellë në duart e fryra, saqë nuk dukej fare. Ai na shihte dhe ne e shikonim dhimshëm që nuk e ndihmonim dot, e sollën në degën e punëve të brendëshme dhe më tej nuk e di fatin e tij.

Kaq të pamëshirshëm ishin. Ishin gjetur njerzit e duhur në vendin e duhur. Asnjë vendas nuk e pranonte atë punë të përbuzur. Jo kushdo mund ta bënte atë lloj pune. Avduli ishte po kaq i pamëshirshëm edhe me fëmijët e tij. Qe i lindur katil. Ashtu porositeshin, por njeriu fisnik disa urdhëra e porosi i anashkalon, bën sikur edhe nuk shikon, sikurse ka mjaft raste të tjera. Një njeri human nuk pranon të bëhet bullon shtrëngues i një regjimi aq barbar që ndjek e torturon njerëz e veçanrisht fëmijë e gra të pafajshëm. E kisha edhe komshi më vonë. Vdiq në varfëri të plotë.

– A përshëndeteshit me ta kur shkëmbeheshit, në kontakte të ndryshme?

– Ne komunikonim sepse i kishim në shkollë, në klasë. Unë e kisha në bankë atë me të cilin ndaja bukën e triskave që përfitoja. Ata nuk krijonin kurrë probleme, ishin të edukuar dhe fisnikë. Kampi u prish rreth vitit 55 kur erdhi artilieria, u bë reparti i ndjekjes, i shpërndanë nëpër burgje e kampe, në vende të ndryshme.

Gjithashtu më del përpara pamja e trishtë e një të moshuari prej tyre, intelektual fisnik. Çdo të diel që bëhej pazari dhe kishin të drejtë të vinin në qytet disa orë, ai me një shkop me gozhdë në majë, mblidhte bishta cigaresh dhe formonte një të tërë e e pinte atë. Ishin gjithmonë të uritur. Supa e kazermës qe e pamjaftueshme. Tregu kishte mungesa dhe mbizotëronte sistemi i triskëtimit.

– Po qytetarëve a ju vinte keq për ta?

– Sigurisht, përveç një pakice të fanatizuar politikisht, ata ishin koshientë për pozitën dhe situatën dhe qëndronin të distancuar. Të internuarit shmangeshin me inteligjencë për të mos vënë në pozitë të vështirë askënd.

– A janë çvarrosur të vdekurit?

– Nuk mendoj se janë gjetur sepse atje është ngritur kantjeri i ndërtimit, magazinat, thertorja mbi ta, një pjesë të varrosur anës së lumit janë rrëmbyer nga vërshimet.

Kur u ndërtua kabina elektrike e qytetit dolën shumë eshtra. Këto tmerre dhe makabritete duhet të evidentoheshin si nga të mbijetuarit, ashtu edhe nga institucionet demokratike të pasdiktaturës.

Edhe qytetarët qenë të terrorizuar. Gjynah – thoshin, ndjeheshin keq dhe mbylleshin në vetvete, ata që kishin timi. Të fanatizuarit i shihnin si armiq, mirë i gjeti, le të vuajnë, duan të na marrin pushtetin – shpreheshin. Atëhere kjo kategori ishin pakicë por më vonë u forcuan e shumuan.

Tepelena duhet të ishte bërë simboli i parë i qëndresës dhe ato objekte makabre duhet të qenë stigmatizuar si vrimë e zezë e mundit, djersës dhe gjakut njerëzor. Ata nuk e kanë gjetur vendin që meritojnë, nuk janë vlerësuar si duhet, nuk përfaqsohen askund. Dyert e institucioneve janë mbyllur për ta. Ponat nuk ju janë kthyer. Ato po i gëzojnë pasardhësit e nomenklaturës e të persekutorëve, gjithçka përsëprapthi.

Viktimat e vdekura janë harruar, fëmijët lanë fëmijërinë, të rinjtë rininë e pjekurinë internimeve e burgimeve të gjata, pa qënë fajtorë për asgjë.

Në fillimet e viteve 90 pati një lëvizje për mirë por më vonë erdhi duke u zbehur deri sa arriti në asgjësim të plotë gjithçka.

Duhej të ushqehej kujtesa e opinionit dhe shoqërisë, dhe veçanrisht e rinisë, kudo nëpër filma, teatro, këngë, tekste shkollore, me dhimbjen njerëzore të këtyre krijesave të pafajshme. Si në nivel personal, ashtu edhe institucional, viktimat e asaj mënxyre duhet të shkruanin për bëmat e diktaturës që të vejë e drejta në vendin e saj dhe të mos fshihet, mbulohet e të ndërrojë formë e keqja. Vendet e tjera të lindjes e bënë katarsisin dhe dekomunistizimin, ne, jo.

Kemi drejtues të institucioneve ligjbërëse e ligjzbatuese si dhe bij e pasardhës të klikës diktatoriale, akademikë e historianë të përlyer me të kaluarën që e kanë pështjellë për fyti demokracinë por që e mjelin ekonominë e vendit nëpërmjet kolltukëve të uzurpuar si një çiflig të merituar nga paraardhësit e tyre.

Edhe unë e ndjej për detyrë t’i hedh në letër këto kujtime të gdhëndura në kujtesën time fëminore si një vëzhgues i jashtëm, edhe pse nuk më preknin direkt

Isha nga një familje e pa cenuar nga pushteti i kohës por ma kanë plagosur e shëmtuar fëmijërinë. Askush nuk ndjehet i lumtur e i lirë kur vuan shoku, miku, fqinji i tij. Nuk e kam mundësinë shëndetsore për të hedhur këto kujtime, as material aq të mjaftë sa ata që i kanë jetuar e përjetuar në çdo moment. Në se do të mundesh, ta lë detyrë ta publikosh këtë dëshmi autentike.

Unë i deklaroj seicilit nga vuajtësit e asaj kohe se jam mjaft i keqardhur, si për ato që kaluan, ashtu edhe për interesimin e tyre për kërkimin dhe çvarrosjen e të afërmve të tyre, si individualisht, ashtu edhe institucionalisht.

Goxha djem e vajza, të edukuar, të formuar edhe nëpër universitete nga më prestigjiozet e botës, të paisur me parimet e mirëfillta demokratike. Duhet të organizohen dhe të shporrin simbolet e komunizmit, filmat e lulëkuqeve, analistët dhe moderatorët uzurpatorë të kanaleve me të kaluar të përlyer dhe ekspertiza vrastare për poetët e ekzekutuar, historianë fallsifikatorë të lidhur me majat më të larta të nomenklaturës, gjyqtarë të niveleve të larta dhe hetues e kryehetues gladiatorë të diktaturës, që në një vend normal nuk do ta shihnin kurrë lirinë për bëmat e tyre, me protesta paqësore dhe bojkot kanaleve televizive që intervistojnë funksionarët e nomenklaturës, me kulmim kryediktatoren – zhdanovisten HOXHA – XHUGLINI fashisten dhe nostalgjiken që ka ruajtur me fanatizëm edhe dokumentin dëshmi të antarësisë. I kishte të gjitha mundësitë ta eliminonte. Ndoshta ëndërronte ndonjë fashizëm tjetër ku mund t’i hynte në punë.

Ata dhe institucionet e mirëpaguara nga taksat e qytetarëve, sikurse mediat jo publike të financuara dhe nga kostot e rritura të produkteve prej reklamave marramendëse, nuk duhet të lejojnë as të përmendet emri i diktatorit dhe bandës së tij në asnjë lloj medie. Europa lindore mjaft e ndjeshme në këtë drejtim, e ka pastruar me kohë shoqërinë edhe nga hijet më të vogla të këtyre dukurive.

Televizioni gjerman “Ard” e pushoi nga puna gazetaren profesioniste me kontribut 20 vjeçar – Eva Herman në vitin 2009, pasi duke promovuar librin “Arka e Noes”, krahas demaskimit dhe kritikës së ashpër që i bënte regjimit nazist, përmendi kalimthi edhe ndonjë vlerë sociologjike të kohës për familjen si institucion shoqëror.

Edhe atje kishte mbi 60 vjet që nazizmi ishte rrëzuar e dënuar por opinioni i ndjeshëm e i kulturuar nuk pranon të përmendet nëpër media kurse tek ne, moderatorët i ledhatojnë me pyetje të parazgjedhura dhe rrinë para tyre si nxënësi para mësuesit, pra, ajo që kontrollonte dje vendin, e kontrollon edhe sot dhe do ta kontrollojë edhe nesër nëpërmjet zgjatimeve të saj.

Është për tu përshëndetur veprimi i gazetarit grek Stavro Xima që në librin e tij për Shqipërinë – “Në yllësinë e nacionalizmit”, botuar në Selanik, në faqen 270, në pjesën e titulluar “Nexhmije Hoxha, një komuniste e papenduar” denoncon një fakt të viteve 2002 dhe 2008.

Në përpjekjen për ta intervistuar, i shkon në banesën e saj karrem në Laprakë – banesën e vërtetë e ka në Bllok. Ajo i vë përpara disa fletë formati me një numur të madh pyetjesh të parapërgatitura dhe përgjigjet e përzgjedhura po prej saj:

– Intervista është gati, të mos lodhesh.

Ai, me kasetofonin dhe reporterin, i befasuar e pyet se ç’do të thotë që është gati; pyetjet i bën ai dhe përgjigjet i jep ajo. Ia refuzon pyetjet dhe intervista vazhdon normale për katër orë.

Ai shprehet se m’u duk sikur para vetes kisha një “fëmijë” origjinal ideologjiko – politik të Zhdanovit – shefit sovjetik të propagandës, ku për 4 orë rrjesht, jo vetëm pendesë nuk gjeta gjat intervistës, por më impresionoi përgjigja cinike e saj se ne vetëm 4500 vetë kemi vrarë.

Për 45 koka preshi të thara nga moti, në sundimin e saj do të kishte shpallur e ekzekutuar 4500 sabotatorë!

Pohimit të tij se ekzekutimin e kunatit të saj, Bahri Omari, burrin e motrës së diktatorit, në familjen e të cilit ata strehoheshin gjatë luftës, mëndja ime nuk mund ta perceptojë që e latë motrën vejushë, ajo i përgjigjet me paturpësi se Enveri nuk dinte asgjë, e bëri agjenti jugosllav Koçi Xoxe. Enveri i tha të motrës që t’ja kërkonte si nder Koçit lirimin e të shoqit pasi ai nuk ndërhynte tek drejtësia.

Është e dhimshme të mendosh se asnjë nga gazetarët tanë nuk e ka vënë në vështirësi me pyetje të tilla. Madje as nuk e intervistuan kur u arrestua i nipi “xibrakas” e as kur i doli në dritë tesera e partisë fashiste. Turpi i shekullit!.

Ajo dhe klika e të shoqit 50 vjet hodhën baltë mbi atdhetarët që shkrinë gjithçka për vendin, që nga firmëtarët e pavarsisë e deri tek akademikët e diplomuar me medalje të arta nëpër universitetet më të mira të Europës, asnjë prej të cilëve nuk kishte pranuar të marrë teserën e antarësisë fashiste.

Gjithashtu duhet të tronditej vendi nga protestat mbarëshqiptare për dekoratat e shpërndara fshehtas, me postë nga ministrja e mbrojtjes Kodheli me rastin e 70 vjetorit të çlirimit të Shqipërisë, ndërkohë që të zhdukurit e kampeve komuniste, thërrasin nga varrezat e humbura.

Nuk dua të kaloj në ekstremizëm, as në hakmarrje se nuk kam hak për të marrë, por për atë tragjedi 50 vjeçare duhet të ketë një përgjegjësi dhe një kosto.

Është trishtues fakti që presidenti i fundit i diktaturës të quhet presidenti i parë pluralist sepse të gjithë e dijmë se si u imponua të lejonte pluralizmin politik, pas manovrave të “pluralizmit të mendimit”. Shqiptarë, mos i lejoni këto mashtrime, veçanrisht ju të përndjekur politikë.

Drejtuesi i Prokurorisë së Elbasanit, Ardjan Nezha nuk ka dhënë dorëheqjen, sipas gazetarit Artan Hoxha, por ai është larguar nga kjo detyrë.

Hoxha ka treguar se ish-drejtuesi i Prokurorisë së Elbasanit, kishte në dorë disa dosje të bujshme, të cilat preknin shumë interesa.

Duke folur në studion “Kjo Javë” në News 24, Hoxha ka rrëfyer detaje për nga dosjet që po hetonte Nezha.

Bëhet fjalë për vendosjen e një sasie shumë të madhe tritoli në makinën e një biznesmeni që hynte e dilte në tregun ushqimor të Elbasanit.

“Jemi marrë shumë me ngjarjen e 13 janarit të këtij viti ku u plagos Lulzim Kulla dhe dy të tjerë. Në Elbasan është zbuluar një minë tjetër me 1,5 kg tritol. Mina ka ardhur nga Mali i Zi, autori dyshohet të jetë person i afërt i Julian Sinanajt. Ka qenë në burg, por Apeli i ndryshoi masën e sigurisë, u arratis dhe nuk u kap më”,- u shpreh Hoxha.

Gazetari investigativ thotë se sasia ka qenë shumë e madhe, gati 1.5 kg që i ishte vënë në makinë një biznesmeni, dhe nëse ajo minë do të shpërthente mund të kishte ndodhur një tragjedi e vërtetë.

“Ngjarja ndodhi në 24 prill 2017. Një automjeti tip Volswagen pronë e një biznesmeni të vogël që hynte në orar fiks në tregun e qytetit në administrim nga Petrit Çela, babai i Suel Çelës i përmendur për ngjarjen që kishte të bënte me policinë, aktualisht në kërkim edhe pse rezultoi që nuk ishte aty. Pjesëtarë të grupit rival të Çelajve tentuan të çojnë një mesazh të fortë tek ta, për shkak të masakrës së 3 shkurtit 2016, ku u vranë tre pjesëtarë të Çapjave dhe u plagosën 8 të tjerë. Mina ishte vendosur me magnet në pjesën e poshtme të mjetit. Dihej që në momentin që ky do hynte në treg mina do të shpërthente dhe gjithë përgjegjësia do t’i lihej personit që do t’i ndodhte shpërthimi dhe autorët e vërtetë do humbnin gjurmët”,- tha Hoxha.

Hoxha ka treguar edhe si u zbulua kjo sasi e madhe, dhe duket se ka qenë çështje fati.

Një person ka vënë re pakon e pazakontë poshtë makinës së biznesmenit, çka ka bërë që ai menjëherë të njoftonte policinë.

“Atentati dështoi rastësisht, pasi një person e ka parë masën e pazakontë poshtë makinës së parkuar. U njoftua policia dhe në tokë ra një minë me 1.5 kg tritol. Do ishte si një ngjarje terroriste nëse do shpërthente brenda tregut. Hetimet u bënë nëse pronari kishte apo jo konflikt, por pastaj u arrit në konkluzionin që qëllimi ishte të shpërthente mina brenda tregut si hakmarrje për personin që ka tregun”,- u shpreh Hoxha.

Sa më shumë mbyllet laku anti korrupsion aq më shumë po sulen të gjithë të korruptuarit bashkë të ngrenë shqiptarët, për të destabilizuar Shqipërinë, por edhe të shpresojnë në Stamboll e në Moskë.

Pasi e kanë vjedhur Shqipërinë; që të tre: Berisha, Meta dhe Rama duan ta shkatërrojnë Shqipërinë që të shpëtojnë kokën dhe vjedhjen.
Por asnjë shpresë nuk kanë. Lodhen kot.

Kurse politika amerikane duhet t’ua thotë hapur shqiptarëve gjëmën që hordhitë e Saliut duan t’i bëjnë Shqipërisë.

Nuk po lënë gur pa luajtur. Por kanë një dështim: nuk po iu përgjigjën shqiptarët.

E patë vobegtësinë e mbështetjes shoqërore në datën 5 prill? A e dini se çfarë tregoi kjo dobësi: që vjedhësit nuk e kanë popullin me vetë.

Po, kaq pa mend janë, sa mendojnë që të mundin Amerikën në Shqipëri ku 97 përqind e shqiptarëve janë me Amerikën. (!)

Ditët e para të arrestit të tyre; të gjithë këta edhe Berishën, edhe Metën edhe Ramën edhe Bashën duhet t’i nisim në Kaçanik.

Zoti Ramush! të na i kesh kujdes aty se do t’i dërgojmë me çallma që t’i “përpunojnë” nipërit e Idriz Seferit.

l.
Turp historik; hajdutët janë lëshuar e po i luten të vjedhurve që të ngrihen në luftë për ta, dhe po krijojnë lloj lloj lajmesh të rreme kundër ambasadorit amerikan Donald Lu. Janë naivë se mendojnë që të gënjejnë shqiptarët për t’i nxjerrë në “revolucionin e tyre të republikës së re”.
Janë të gjithë në një hall të madh, prandaj nuk e kuptojnë dot se po bëhen qesharakë.

Kanë frikë që të godasin direkt Uashingtoni se i ruhen shqiptarëve. Janë hajdutë të vegjël në forcën shpirtërore, ngaqë nuk e kanë popullin me vetë. Të gjithë shqiptarët sot e dinë se këta i kanë vjedhur; por shqiptarët tani, po presin me ankth që hakmarrjen e tyre ta ushtrojnë kundër vjedhësve me anë të Amerikës. Dhe sigurisht që do ta arrijnë; sepse Reforma e nisur nga politika amerikane do të shkojë deri në fund.

Këto ditë besoj duhet të fillojë arrestimi i individëve të inkriminuar që kanë lidhje me politikën e lartë. Sigurisht, Llalla e kompani, sepse Llalla në fakt i di të gjitha lidhjet e krimit të organizuar me politikën e lartë, sepse ky ka dhënë ndihmën e vet për të lulëzuar në Shqipëri simbioza e shëmtuar e krimit me politikën e lartë.
Kurse, Bashë mavria, çirret për të bërë revolucion, pa ditur gjë fare që ai vetë ka shkelur ligjin amerikan. Rri, o Lulzim! pse po kërkon që të gjykohesh nga një gjykatë amerikane? Është i rëndë në hekura SING SINGU Lulzim, janë shumë më të lehtë këtu.

ll.
Po a ka mundësi që ta destabilizojnë Shqipërinë këta?
Është pamundësi absolute; sepse policia shqiptare drejtohet nga ekspertë të FBI-së tani. E patë sesi u tërhoq në Kukës policia? E patë të premten sesi nuk doli fare policia nëpër qendrat e “revolucionit Basha”?

Kjo ndodhi, sepse policia i ka të gjitha planet Berisha – Basha, dhe po qesh me ta. Nga një polic në qëndër “revolucionare” i la të premten. Dhe akti më i madh ishte djegia e gomave dhe mërzjta e njerëzve që mbetën rrugës të izoluar.

Po pse, o derëzës e punëzes, me gomat e djegura të Monika Kryemadhit do të mundni Amerikën ju?
Po pse, o njerëz, me një grusht ekspertësh që ju ka dërguar Rusia do të ktheni ju shqiptarët kundër Amerikës?!

Sot e gjithë ditën këta të korruptuar, po lodhen, jo si pasojë e skemave logjikë që duan të realizohen, por si pasojë e çoroditjes së tyre mendore.
Dhe shikoheni sesi i drejton shthurrja mendore: Rama ka shpresë te forca popullore e Saliut; kurse vetë Saliu ka shpresë te aktiviteti paraluzurs i Ramës. Sepse, Sali ziut, nuk i mbushet ende mendja që policia drejtohet nga amerikanët dhe ministri Xhafaj i cili nuk ka lidhje fare me Ramën në këtë detyrë.

E pra, si ka mundësi që Saliu, me ca hordhi të lodhura dhe me ca ekspertë rusë të mundë politikën amerikane dhe vetë FBI-në që është prezente në Shqipëri?

Asgjë nuk bëjnë dot: por në gjyq do të shkojnë vetë, me këmbët e tyre. Dhe paratë do t’i dorëzojnë vetë.
A e mbani mend sesi dy herë rresht shkuan një e nga një dhe votuan kundër vetes në Parlament të 140 -të bashkë?
Ja, mu kështu do të shkojnë përpara gjykatës, një e nga një, të gjithë të korruptuarit; se tani të gjitha provat janë mbledhur.

Të shohim ditët në vazhdim episodin me krimin që ka qenë dhe është i lidhur me politikën në Shqipëri.

Një tjetër parti politike, deri dje aleate e qeverisë së majtë, ka dalë hapur kundër kryeministrit Rama dhe taksës në Rrugën e Kombit.

PDIU përmes një deklarate i ka kërkuar këtë të premte qeverisë që të heqë taksën për Rrugën e Kombit dhe të kërkojë lirimin e menjëhershëm të 11 kuksianëve të burgosur me vendim gjykate pas trazirave që ndodhën në protesdtën e së shtunës së kaluar.

Partia Drejtësi Integrim dhe Unitet po ndjek me vëmendje dhe shqetësim situatën e krijuar në vend pas vendimit të pa konsultuar e arrogant për vendosjen e një tarife të papërballueshme për “Rrugën e Kombit”.

PDIU vëren me shqetësim përshkallëzimin dhe rëndimin e situatës dhe i bën thirrje maxhorancës:

1. Të heqë tarifën prej 5 euro për autoveturat dhe 22 euro për kamionët në “Rrugën e Kombit”.

“Rruga e Kombit” nuk është biznes, por arteria kryesore që lidh dy pjesët e një kombi që padrejtësitë historike i ndanë, por që ne s’mund ti ndajmë akoma me politika të tilla, kur qytetarët e Shqipërisë paguajnë disa herë për rruget nëpërmjet pagesës së Taksës së Qarkullimit, Taks-Regjistrimi dhe Akcizë mbi karburantet. Kjo tarifë do të godiste atë që kemi më shumë nevojë rritjen e shkëmbimeve tregtare me Kosovën, ku shkëmbimet e Shqipërisë me Kosovën janë rreth 140 milion euro në vit kurse të Kosovës me Serbinë janë mbi 460 milion euro në vit. Kjo tarifë do të godiste rëndë turizmin e shqiptarëve të Kosovës i cili sjell vitalizim dhe rritje të ekonomisë Shqiptare. Ky është një hap tjetër në vazhdën e pengesave që krijojmë me Kosovën, si barriera e tarifave doganore apo kriza qesharake për patatet, çimento apo specat dhe i gjithë ky absurd ndodh kur folklorizmi patriotik i pushtetarëve bërtet për Bashkim Kombëtar.

2. Për rrugët kombëtare duhet të vendoset një tarifë e arsyeshme në përputhje me nivelin e të ardhurave të Shqiptarëve. Për PDIU-në, “Rruga e Kombit” dhe “Rruga e Arbërit” DUHET TË JENË PA PAGESË. Këto janë dy arterie që lidhin Shqiptarët e Shqipërisë, Kosovës dhe Maqedonisë.

Por po kaq të rëndësishme janë këto dy arterie për Qarkun e Kukësit dhe Dibrës, si dy nga qarqet më të varfra të vendit dhe të pa integruara në ekonominë e vendit.

3. PDIU shpreh mbështetjen dhe respektin për banorët e Kukësit që i dhanë leksion klasës politike Shqiptare dhe opinionit publik, sepse qytetarët kanë të drejtë të reagojne kur arroganca e kësaj maxhorance as nuk i pyet e as nuk i informon. PDIU kërkon lirimin e 11 protestuesve nëpërmjet heqjes se intimidimit që maxhoranca po i ben Prokurorisë e Gjykatës, me rrethime Policore dhe urdhra politike.

Këta njerëz janë minimalisht siç e pranon dhe Kryeministri, viktima të mosinformimit nga qeveria të një vendimi aspak profesional e transparent.

PDIU i bën thirrje klasës politike shqiptare për një pakt kombëtar e dakortësi të munguar në këtë tranzicion të gjatë për:

– Integrimin europian me një axhendë të dakortësuar nga të gjithë.

-Implementimin e reformës në drejtësi ku politika duhet ti mbajë duart larg.

-Për një ligj të ri për referendumet, që do ti mundësonte qytetarëve të ushtronin demokracinë direket e të vendosnin për taksat, ambientin, planet urbane etj.

Kjo do të ishte e vetmja zgjidhje në kushtet kur demokracia me përfaqësim nuk është funksionale dhe është uzurpuar nga kryetarët e partive.

-Për reformën elektorale që mbahet peng nga dy partitë e mëdha.

Ministri i Brendshëm, Fatmir Xhafaj, ka deklaruar në emisionin ‘Repolitix’ në Report Tv se grupe brenda dhe jashtë vendit po tentojnë të destabilizojnë vendin.

Protesta e Kalimashit, ju thatë se kishte elementë me të shkuar kriminale. Personat e arrestuar i referohen kësaj deklarate…

Të bëjmë një dallim mes atyre që protestuan për një të drejtë të ligjshme, për një shqetësim, banorëve të qytetit të Kukësit, që kishin pasur dhe një dakordësim me policinë, me ata që e shfrytëzuan protestën për të ushtruar dhunë ndaj forcave të policisë dhe për të dëmtuar pronën publike dhe pronën e një biznesi të ligjshëm në veprimtarinë e tij.

Ky dallim është shumë i rëndësishëm. Në deklaratën time kam folur për të drejtën e ligjshme që kanë qytetarët për të protestuar dhe detyrimin e policisë për t’ua garantuar këtë të drejtë. Policia ishte aty për këtë gjë, ajo çfarë ishte në shkelje të ligjit, të së drejtës edhe të atyre qytetarëve, ishte fakti se një grup njerëzish në mënyrë të papërgjegjshme, shkuan përtej kufijve që lejon ligji. Ne besoj policia bëri detyrën në këtë rast, në kufijtë e mundshëm të situatës konkrete.

Policia me shumë qetësi e profesionalizëm shmangu përplasjen që dëshirohej mes individëve të caktuar mes policisë dhe qytetarëve. Ky tubim u iniciua nga këshilli bashkiak i Kukësit dhe kur në krye të një tubimi janë këshilltarët e atij komuniteti, dhe forcat e policisë ishin të përgatitur dhe nuk kishin forca shtesë. Kishte dakordësi për kufijtë ku do zhvillohej protesta dhe për mënyrën paqësore. Ajo që ndodhi nuk besoj që nuk është pjesë e kërkesës apo dëshirës e atyre njerëzve që kishin dalë aty, por prapavijë e një grupi tjetër, që dëshironin ta shfrytëzonin kërkesën e ligjshme në një konfrontim mes policisë dhe banorëve. Polica shmangu një përplasje të kësaj natyre.

Prapavija është politike, opozita ka dashur tensionin dhe krimin politik në këtë moment. Opozita ka gjetur rrugine  gabuar për të adresuar problemet, për të vendosur komunikimin dhe për të përfaqësuar njerëzit që mendon se i përfaqëson dhe që dëshiron të rrisë tensionin politik.

Nga informacioni që keni a ka pasur tentativë për të destabilizuar vendin?
Duhet të bëjmë dallim mes protestës s ligjshme dhe dëshirës për të protestuar dhe interesit që mund të kenë grupe të caktuara brenda dhe jashtë vendit për të destabilizuar vendin. Për të destabilizuar vendin padyshim që ka interesa, që do dëshironin të krijonin destabilitet, brenda dhe jashtë vendit.

Ka pasur një rrezik të shtuar në javët që lamë pas, forcat e policisë, agjencitë ligjzbatuese në vend, shërbimi sekret, agjencitë partnere kanë përballuar më së miri disa ngjarje që nëse do ndodhin do kishin pasoja.

Shqiptarja.com

Në heshtje të plotë mediatike dhe larg kamerave, Kryeministri Rama ka zhvilluar mbrëmjen e së enjtes një darkë pune me 20 biznesmenë kuksianë në selinë e Qeverisë.

Bëhet fjalë për sipërmarrës që ushtrojnë aktivitetin e tyre në Qarkun e Kukësit, të cilët janë thirrur nga Rama për të dëgjuar kërkesat e tyre.

Detajet e këtij takimi u zbardhen këtë të premte. Në të merrnin pjesë edhe ministrat Arben Ahmetaj dhe Damian Gjiknuri, si dhe drejtori rajonal i Shërbimit Kombëtar të Punësimit në Kukës, Ledian Halilaj.

Biznesmenët i kanë kërkuar kryeministrit që të kenë një përfaqësi të tyre në grupin negociator me koncencionarin përsa i përket pagesës në Rrugën e Kombit.

Rama citohet të jetë shprehur se procesi do të jetë transparent me pjesëmarrjen e të gjithëve. “Do të ketë reduktim çmimi për banorët e zonës, por jo heqje takse”, mësohet të ketë thënë Rama.

Kryeministri i ka njohur biznesmenët edhe me planin për të hapur brenda vitit aeroportin e Kukësit, duke ju thënë se është parashikuar që përmes tij të kalojnë 400 mijë udhëtarë në vit./ TCH

Sot ambasadori britanik Duncan Norman zhvilloi në Shkodër një takim me krye bashkiaken Voltana Ademi për krimin e organizuar dhe trafikun e drogës. I shoqëruar nga zv/kryeministrja Senida Mesi ai tha se në burget britanike janë mbi 700 shqiptarë që vuajnë dënime për vepra të ndryshme kriminale.

E ndërsa  kryetarja e bashkisë Shkodër, Voltana Ademi tha se qeveria është e lidhur me krimin dhe trafikimin e drogës deri në rang ministrash. Ajo akuzon se situata nga kultivimi i cannabisit në Shqipëri është alarmante.

Përgjigje për akuzat ajo mori nga zv/kryeministrja Mesi. Pas kësaj Mesi është larguar me urgjencë drejt Tiranës.

Kur numri dy i qeverise mori te largohej deputeti i PD Romeo Gurakuqi i pranishem ne takim i tha Znj.Mesi se ajo nuk duhet te largohet ne kete menyre sepse duhet qe te jape pergjigje dhe se ka disa çeshtje per ti adresuar per te dhe qeverine dhe per 11 protestuesit e arrestuar per protesten ne rrugen e Kombit, raporton gazetari i “Panorama”. Zevendeskryeministrja i beri te ditur se ka nje mbledhje urgjente ne Tirane dhe u largua nga takimi. E gjitha kjo ndodhi ne syte e ambasadorit anglez ndersa Znj.Mesi i mori leje per tu larguat.

Në kulmin e lulëzimit të kanabisit, nga mesi i vitit 2016, në tryezën e Edi Ramës nisën të bëhen më të shpeshta informacionet për implikimin e policëve në biznesin e drogës.

Gjithsej 59 raporte me informacione për 127 policë të survejuar nga agjentët e SHISH, rrodhën në media pak muaj më parë.

Në këto dokumenta u përmendën për herë të parë Jaeld Çela, Sokol Bode dhe Gjergj Kohila, policët e dosjes Tahiri, që konsiderohen hallkat kyçe në zinxhirin që lidh kampionët e qeverisë me nënkampionët e kanabisit.

Prokuroria e Krimeve të Rënda i përdori atëherë disa sinjale të SHISH si pikënisje për dosjet hetimore.

Qeveria heshti.

Me Visho Ajazi Likën, kryeministri u nda me një shtrëngim duarsh, një dekoratë dhe me propozimin si ambasador në NATO. Me bashkëpuntorët e Visho Ajazit, bashkëhartues të raporteve të kanabisit, pati vetëm ndëshkime.

Pa kaluar 2 muaj nga largimi i Visho Ajazit, zëvëndësi i tij, Helidon Bendo largoi nga detyra të gjithë drejtuesit e mëparshëm. Spastrimi në SHISH gjatë kësaj kohe është rrënjësor dhe stafi i vjetër drejtues është lëvizur.

Lapsi.al ka siguruar një listë me emrat e drejtuesve të SHISH që u zbritën në detyrë me urdhër të drejtuesit aktual, Helidon Bendo. Vlen të thuhet se një pjesë e të shkarkuarve kanë marrë vlerësime nga partnerët e huaj, në veçanti nga SHBA, ndërsa të gjithë janë bashkëhartues të raporteve të zbulimit të policëve të implikuar në trafik droge.

Janë zbritur në detyrë Drejtori i Zbulimit, Drejtori i Kundërzbulimit, Drejtori i Bërthamës së Brendshme dhe të Jashtme të Shërbimit, Drejtori i Drejtorisë kundër Krimit të Organizuar, Drejtori i Krimit Ekonomik dhe Korrupsionit, Drejtori i Arshivës Sekrete, Drejtori i Personelit, dhe Drejtorët e të gjithë qarqeve.

Lista me emrat e shkarkuar nga detyra

ish Drejtori i Zbulimit, Ferdinand Marku
ish Drejtori i Kundërzbulimit, Kujtim Prifti
ish Drejtori kundër Krimit të Organizuar, Robert Tuci
ish Drejtori i Arshivës Sekrete, Nestor Babameto
ish Drejtori i Sigurisë së Personelit, Astrit Qinani
ish drejtori i Tiranës, Nevzat Shehu dhe dy ish nëndrejtorët
ish Drejtori i Durrësit, Tonin Prendi
ish Drejtori i Dibrës, Bardhok Gega
ish Drejtori i Krimit Ekonomik dhe Antikorrupsionit, Hazbi Brahja

Lapsi.al mësoi se mes emrave që i kanë zëvëndësuar të larguarit nga detyra ka ish-inspektorë, për disa prej të cilëve ka pasur masa disiplinore, ndërsa pjesa më e madhe të emëruarve janë ish punonjës të sigurimit të shtetit.

Lista me drejtuesit e rinj të emëruar në detyrë

Mevlut Matraku, drejtor i Performancës
(krijohet drejtori e re)
Refail Milo, Drejtor i Administratës-  (krijohet drejtori e re)
Qerim Dede, Drejtor i Sigurisë në Aparatin Qëndror
Gëzim Bime, drejtor në KKE në Aparatin Qëndror
Agim Karalliu, Drejtor i SHISH në Tiranë
Ilir Tafa, Drejtor i SHISH, Durrës
Eltjon Nikolla, Drejtor i SHISH në Fier
V.E drejtor i SHISH në Elbasan
R.S, Drejtor i SHISH, Sarandë
Astrit Alija Drejtor i SHISH, Dibër
Ismail Salliu Drejtor i SHISH, Vlorë,
Xhevdet Zeqo, Drejtor i SHISH, Gjirokastër,
Julian Marku Drejtor i KKON në AQ

Vlen të thuhet se vetë Bendo ka një bashkëpunim të gjatë me ish drejtuesit e shkarkuar, pasi ka qenë zëvëndës i Visho Ajazi Likës. Për momentin, Helidon Bendo, mbetet drejtuesi i komanduar i Shërbimit Informativ Shtetëror dhe ende nuk është dekretuar nga Presidenti Ilir Meta.

Raportet që hartoi SHISH kanë qenë temë diskutimi në një mbledhje të Këshillit të Sigurisë. Bujar Nishani ka pranuar se veç Edi Ramës, me të dhënat ishte njohur ish Ministri i Brendshëm, Saimir Tahiri.

Ishte koha kur akuzat ndaj Edi Ramës për lidhje me krimin dhe drogën u përshkallëzuan me çadrën e protestës para kryeministrisë. Ishte koha kur Rama dhe Tahiri i gruponin në “frontin e së keqes”, ata që denonconin kanabisin.

Raportet e Shërbimit Informativ Shtetëror sinjalizonin se situata kishte dalë jashtë kontrollit në policinë e shtetit.

Ato ishin dëshmi tronditëse se deri ku shkoi implikimi i policisë në biznesin e kanabisit.

Një skandal të këtyre përmasave, qeveria nuk mund t’ia lejonte vetes para zgjedhjeve. Të dhënat u mbajtën të fshehta deri kur Antimafia Italiane arrestoi Habilajt, solli përgjimet në Tiranë dhe skandali shpërtheu fort në opinionin publik.

Po bëhen 5 muaj që kur italianët sollën në Shqipëri materialet e dosjes Tahiri. Janë dashur pak muaj që gjithçka të ndryshojë në prokurori dhe në SHISH, jo thjesht në emrat e drejtuesit, por edhe në nivelet e tjera të të dy institucioneve./ Lapsi.al

I ftuar në panelin e emisionit “Studio e hapur” në News24, analisti Shpëtim Nazarko ka bërë një deklaratë të fortë lidhur me kryeministrin Rama duke thënë se ky i fundit i është futur një risku që në përfundim do e varin në shtyllën e telefonit.

Nazarko: Ky njeri po hyn në konflikt me grupe të caktuara shoqërore, pra po të kërkon me zor ato lekët e energjisë.

Çani: Stop! A i merr dot apo jo o Shpëtim! Ai po tregon se i merr.

Nazarko: Po ti do flasësh prapë, fole njëherë.

Çani: Do flas se s’kemi debat.

Nazarko: Po se s’di të bësh ti Arjan.

Çani: Ti po bën propagandë. Është punë e qeverisë të bëjë reforma, por sa i përballon populli këto reforma.

Nazarko: Ky i ka hyrë një risku që unë e di si do mbarojë, do ta varin në shtyllën e telefonit.

TIRANE- Ambasadori amerikan Donald Lu teksa foli me emra konkrete, si ish-ministri Saimir Tahiri, Roshi, Frrokaj apo edhe ish-kryeprokurori Llalla, tha se do të dalin para gjykatës.

Diplomati amerikan tha sot në ‘Opinion’ se fati i ish-ministrit nuk do të vendoset më nga parlamenti apo prokurorët, por nga gjykata, ndërsa paralajmëroi përballjen e Tahirit me drejtësinë. Lidhur me këtë çështje ai tha se ‘Kemi parë tashmë në media shumë prova’.

“Vitin e kaluar, nuk kishte hetime, me sa di, kundër këtyre trafikantëve të mëdhenj të drogës apo zyrtarëve të lartë. Çfarë kemi sot? Mendoj se është shumë interesante. Shikoni çështjen kundër Adriatik Llallës. Ka shumë në media tani lidhur me këtë çështje. Po hetohet për korrupsion. Qeveria e SHBA po ndihmon në atë hetim. Shikoni Saimir Tahirin – ish-ministri i Brendshëm shumë i fuqishëm. Po hetohet dhe besoj se jemi pranë ndjekjes penale në këtë çështje. Fran Frrokaj, Kryebashkiak i Lezhës, tashmë në arrest shtëpiak për korrupsion; dhe Elvis Roshi, ish-kryebashkiak i Kavajës, kërkohet për ndjekje penale nga ky prokuror për falsifikim dokumentash dhe se ka gënjyer në formularin e dekriminalizimit për një dënim për përdhunim në grup në Itali. Çështja kundër Saimir Tahirit meriton të vendoset nga një gjykatës, jo të vendoset nga politikanët, jo të vendoset nga prokurorët që nuk bëjnë punën, por duhet të vendoset nga një gjykatës që do të shohë me transparencë provat e çështjes. Kemi parë tashmë në media shumë prova.” tha Donald Lu.

Organizata “Judicial Watch”, në një njoftim të botuar të mërkurën, akuzon Departamentin e Shtetit se ka ndihmuar me fonde organizatat e filantropistit Xhorxh Soros për aktivitetet politike në mbështetje të forcave të majta në Shqipëri.

“Judicial Watch”, një organizatë konservatore, e cila vëzhgon abuzimet e mundshme të buxhetit federal në Shtetet e Bashkuara, i bazon akuzat mbi dokumentet e brendshme të Departamentit të Shtetit të siguruara përmes së drejtës së informimit.

“Judicial Watch” thotë se fonde prej rreth 9 milionë dollarësh të Agjencisë së Shteteve të Bashkuara për Zhvillimin Ndërkombëtar (USAID) i janë kaluar fondacionit Soros në Shqipëri gjatë vitit 2016, që sipas “Judicial Watch”, synonin t’i jepnin qeverisë socialiste kontroll më të madh mbi sistemin e drejtësisë përmes reformës në drejtësi.

“Judicial Watch” akuzon ambasadorin Donald Lu si të lidhur ngushtë me Sorosin dhe me qeverinë socialiste në Shqipëri.

I pyetur nga Zëri i Amerikës se si u përgjigjet këtyre kritikave, Ambasadori Lu thekson se “Ne nuk kemi ofruar financime për Fondacionin Shoqëria e Hapur dhe as kemi marrë financime prej saj”. “Kritikët e reformës në drejtësi, thekson Ambasadori Lu, i kanë etiketuar veprimet e ambasadës si të frymëzuara nga Sorosi”.

Reforma e gjyqësorit, thekson më tej Ambasadori Lu, është në interesin kombëtar të Shteteve të Bashkuara, pasi me një “sistem gjyqësor të pastër Shqipëria do të jetë një aleate më e fortë në NATO dhe më pranë anëtarësimit në BE”.

Reagimi i plotë i ambasadorit Lu për Zërin e Amerikës

“Kritikët e reformës në drejtësi i kanë etiketuar veprimet e Ambasadës së SHBA si të frymëzuara nga Soros, edhe pse ne nuk ofrojmë financim për Fondacionet Shoqëria e Hapur (OSF), as nuk marrim ndonjë financim nga OSF.

Siç e kemi thënë më parë, Shtetet e Bashkuara mbështesin reformën e gjyqësorit në Shqipëri sepse është në interesin tonë kombëtar për ta bërë këtë.

Kur Shqipëria të ketë një sistem gjyqësor të pastër, do të jetë një aleate më e fortë në NATO. Do të jetë më pranë anëtarësimit në BE. Dhe reforma e gjyqësorit është edhe në të mirën e interesave të nënshtetasve dhe bizneseve amerikane në Shqipëri. Amendamentet për reformën e gjyqësorit në kushtetutën e Shqipërisë u miratuan unanimisht nga të gjitha partitë politike të Shqipërisë”.

Klikoni këtu për njoftimin e “Judicial Watch”

Eurodeputeti gjerman, Knut Fleckenstein, pasi ka pasur takime me kreun e PD-së Lulzim Basha dhe kryetaren e LSI-së Monika Kryemadhin ka dalë në një deklaratë për mediat, ku ka folur për ecurinë e Shqipërisë drejt hapjes së negociatave.

Duke komentuar zhvillimet më të fundit të nismës së opozitës për bllokim rrugësh, ai tha se në vendin e tij do të bllokonte rrugën, qytetarët do ta vrisnin.

“Një demonstratë nuk ndikon në raport, e diskutuam këtë dhe dje. Demonstratat duhet të jenë, protestat janë pjesë e demokracisë, por kur përfshihet dhuna është një gjë që nuk bëhet. Nëse unë do të bllokoja trafikun në qytetin tim, qytetarët do të më vrisnin”, -tha ai.

Eurodeputeti Fleckenstein tha se ngjarjet më fundit nuk do të shënohen në raport, ndërsa sqaroi se nga BE pret një rekomandim të për hapjen e negociatave për Shqipërinë.

“Jemi në pritje të raportit të Komisionit. Është një 6-mujor tejet i rëndësishëm. Takimi i Sofjes duhet të dalë me elemente tepër konkrete. Do të presim në qershor takimin e Këshillit Evropian dhe shpresojmë të dalim me një rekomandim të qartë. Presim një rekomandim të qartë dhe të pakushtëzuar për hapjen e negociatave për Shqipërinë tani.

Jam takuar me palët politike dhe ministrin e Brendshëm në Tiranë. Shqipëria ka shumë punë për të bërë sa i takon reformave. Ne do të ofrojmë mbështetjen tonë. Shpresoj që shtatorin e ardhshëm të kemi arsye për të festuar, por edhe të përgatitemi për punën që na pret. “, tha ai.

Fleckenstein ka komentuar edhe ecurinë e Reformës së Drejtësisë në Shqipëri, duke bërë apel që kjo reformë të zbatohet pasi ka ndikim të madh në integrimin e Shqipërisë në BE.

“Është e rëndësishme zbatimi i Reformës në Drejtësi, është shumë e rëndësishme që gjatë negociatave të negociohen dhe të drejtat e pronësisë. Elementet shtesë janë thelbësore për negociatat. Sa më shumë të zbatohet Reforma në Drejtësi, aq më e afërt është koha për hapjen e negociatave“, -përfundoi ai.

/GazetaExpress/

Rama ne interpelance me banoret e Kukesit

Pas seancës parlamentare ku deklaroi se do të shtyhet nisja e pagesës për përdorimin e rrugës së Kombit, kryeministri Rama nisi një interpelancë me disa banorë të Kukësit në zyrat e prefekturës.

Ai tha se duhet gjashtë muaj kohë për të përcaktuar se kush janë përdoruesit e shpeshtë të rrugës dhe për këtë ka nisur puna që prej fundit të shkurtit.

“Ne nuk e vlerësuam si duhet këtë fazë. Në fund të shkurtit kemi nisur punën për një pikë të kontratës që bën fjalë për përdoruesit e shpeshtë të rrugës. Kontrata parashikon 6 muaj për këtë pjesë. Ky nuk është justifikim për këtë rast. Ne duhet të ishim shumë të vëmendshëm dhe të bënim shumë shpjegime. Sipas ekspertëve duhen 6 muaj për të vlerësuar fluksin e përdoruesve të shpeshtë. Ne nuk do ta rivendosim funksionimin e sistemit të pagesës përpara pa konkluduar formulën për gjithë zonën. Sepse nuk duam që prapë të biem në kurthin ku ramë nga manipulimi i skajshëm që iu bë kësaj çështje”, tha Rama.

Nga zyra e kryeministrisë kreu i ekzekutivit iu përgjigj edhe kryetarit të Bashkisë së Kukësit, Bashkim Shehu, i cili i bëri thirrje të lironte të arrestuarit.

“Unë nuk e kam takuar kryetarin e Bashkisë së Kukësit për arsyen se ai nuk është distancuar nga dhuna. Dëgjova sot se ka thënë që unë jam tërhequr nga pagesa dhe për këtë më bëri thirrje të liroj 11 të arrestuarit. Thirrja për të liruar këta dhe për të liruar ata është një thirrje që shkon në adresë të gabuar dhe komplet në ajër. Kryetarit të Bashkisë së Kukësit i them sot jo vetëm që nuk jam tërhequr nga procesi, por ky është një proces që duhej bërë më parë”, tha më tej Rama.

Falangat e Edi Ramës janë hedhur në një kryqëzatë të dirigjuar për të denoncuar dhunën që disa segmente ende të vogla të shoqërisë po ushtrojnë kundër policisë, rrugëve të përbashkta dhe pronave të oligarkëve, me të cilët po qeveris kryeministri.

Dua të jem i qartë që në fillim.

Sipas meje kjo është thjeshtë vetëmbrojtje. Dhuna është tjetër gjë. Dhunë është ajo që po ushtron pushteti. Dhunë është që pronat publike, trojet pa pronarë të ndërtimit, inceneratorët për drjegjen e plehrave, pallatet tek Teatri Kombëtar dhe kulla tek stadiumi i falen oligarkëve që ndajnë paratë me pushtetin. Dhunë është kur për koncesionin e Check Upit shtohen pa nevojë paratë megjithëse në spitale nuk ka fonde për të sjellë mjekimin e kimioterapisë. Dhunë është kur një anonim i panjohur mik i ministrit, fiton koncesionin e pajisjeve mjeksore, që sot kirurgëve i thyen në duar. Dhunë është kur votat rrëmbehen me premtimin zero ndërtime dhe pastaj shpik qindra mashtrime vetëm për të mbushur xhepat me paratë e kullaxhinjve.

Pikërisht ndaj kësaj dhune, që dirigjohet nga tepsia e mbetur në një dorë të vetme duhet reaguar.

Ditët e fundit ne jemi ndeshur me dy lloj reagimesh.

I pari ishte ai i aktorëve të Teatrit Kombëtar. Ata u përballën me urdhërin për t’I nxjerrë për leckash nga godina, sepse aty duhej të ngriheshin gjashtë kulla mbi pronë publike. Me pathosin, edukatën, naivitetin dhe lirizmin që i karakterizon, këta artistë nisën të protestojnë. Por, as ditirmabet epike të Bujar Asqeriut, as racionaliteti serioz i Robert Ndrenikës, nuk patën asnjë efekt. Pa pyetur për zërin e tyre, madje duke i ndërprerë edhe publikisht fjalën Ndrenikës, Rama i mblodhi në kryeministri aktorët për t’u përplasur në fytyrë mandatën: “Gërmadha juaj do të shembet”. Natyrisht si gjithnjë me një projekt të miratuar vetëm nga ai dhe me një firmë ndërtuese që do t’i dhurohet tokë publike pa garë dhe tender.

Ashtu si me aktorët, Edi Rama mendoi të sillej edhe me kuksianët. Ai organizoi një tender banditesk, ku u zhduk sa hap e mbyll sytë fituesi i vendit të parë (më pas nën rrogoz u përdor një argument ergoganesk, se fituesit ishin gylenistë). Më pas ai nxitoi të vinte traun që në xhepat e konsesionarit të futeshin me urgjencë eurot e trafikut që vjen bashkë me stinën e verën. Dhe aq arrogant e mospërfillës ishte ky tra, sa që privati të mos harxhonte para për ndërtimin e shumë pikave, u caktua një taksë e njëjtë si për, atë që bënte rrugën Tiranë – Prishtinë, si për atë që duhet të bënte vetëm pak KM për të shpënë fëmijën në spital.

Kështu ishte kjo histori arrogance pushteti që nuk përfilli askënd tjetër përpos interesave të Ramës dhe koncesionarit. Kundër kësaj u ngritën kuksianët. Ata reaguan radikalisht, thyen traun, krisën xhamat, shkrumbuan kompjuterat dhe e rrëzuan barrierrën oligarkike që kërkonte tu merrte frymën.

Me sa duket kishin të drejtë.

Po të gjykosh nga justifikimet e sotme të kryeministrit del se po. Ai kërkoi ndjesë disa herë. Ai tha se qeveria kishte gabuar që nuk kishte bërë punën e duhur sqaruese. Ai filloi të flasë për klauzola kontrate që lehtësojnë banorët dhe ideja se kuksianët do të diskriminohen pozitivisht për taksën e rrugës, po gjen gjithnjë e më shumë mbështetës edhe brenda mazhorancës (madje bashkë me të si bonus u dha dhe hapja e aeroportit që mbetet i kyçur prej vitesh).

Tani pyetja që shtrohet është: si mund të zmbrapset Edi Rama, me fjalimet poetike të Bujar Asqeriut, apo me shkopat dhe gurët e ‘vandalëve” kuksianë.

Vetëm me dy shembujt e fundit Rama na e ka dhënë përgjigjen e kësaj dileme. Ai dhe grupi i oligarkëve më të cilët ndan paratë, nuk pyesin për kritikat racionale dhe zërat e arsyeshëm. Ata tërhiqen vetëm para asaj që kanë filluar t’a etiketojnë si dhunë, megjithëse nuk është gjë tjetër veçse vetmbrojte e thjeshtë ndaj dhunës sistematike që po ushtrojnë prej pesë vitesh.

LAPSI

Pas deklaratave të Ramës, i cili u tërhoq nga tarifa për Rrugën e kombit dhe tha se nuk vendosur asnjë barrë për qytetarët nëse nuk gjendet një zgjidhje optimale, ka reaguar dhe kreu i Bashkisë Kukës.

Sipas Bashkim Shehu, kjo tërheqje e Rmës vjen pas presionit të qytetarit.

Pjesë nga deklaratat e tij

Ik kërkoj lirimin e menjëhershëm të 11 personave që mbahen në burg. Unë jam krenar që ndodhem përpara kuksianëve. I përgëzoj qytetarët Kukësit që kanë qenë sot në protestë dhe tregojnë që jemi paqësor.

Çdo qeveri është e detyruar që të ulet me qytetarët, tu shpjegoj që gjitha.

Reflektim i Ramës apo presion nga qytetarët?

Ai e di shumë mirë se çfarë kërkojnë qytetarë, pasi ka qenë vetë kryetar bashkie.