Nga Viktor Jushchenko “The Guardian”

Maksym Kurochkin është dramaturg. Prej gati 3 vitesh, ai dhe 20 dramaturgë të tjerë ukrainas po punonin për të ndërtuar një teatër të ri në zemër të Kievit të Vjetër. Ata gjetën një strukturë të vjetër, të cilën nisën ta rikonstruksionin për të ndërtuar dhe inauguruar aty teatrin e dramaturgëve më 12 mars të këtij viti.

Por më 24 shkurt, Maksym dhe kolegët e tij u zgjuan nga zhurma e tmerrshme e bombave ruse. 12 marsi erdhi dhe iku. Në vend se të planifikojë një hapje madhështore të teatrit të ri, Maksym po shqyrton tani strategjitë ushtarake për të mposhtur pushtuesit rusë. Në vend të stilolapsit ai mban në dorë një armë.

Janë mbushur 2 muaj qëkur ushtria ruse kaloi ilegalisht kufijtë tanë. Që nga ajo kohë rusët kanë dështuar në përpjekjet e tyre për të pushtuar Ukrainën. Një pjesë e arsyes së dështimit të tyre, është se ata nuk prisnin të ndeshnin një rezistencë kaq të ashpër dhe heroike, si nga ushtria jonë e sofistikuar, ashtu edhe nga mbrojtësit e territorit si Maksym, të cilët, kur u përballën me realitetin e pushtimit rus, vendosën të rrëmbenin armët dhe të luftonin.

Shumë nga këta mbrojtës të guximshëm të territorit, përfshirë edhe vajzën time, e cila u regjistrua menjëherë sapo nisi lufta, nuk kanë pasur kurrë ndonjë trajnim ushtarak, apo të kenë qenë pjesë e konflikti me armë.

Histori si ajo e çiftit të ri që e shtyu dasmën për t’iu bashkuar forcës së mbrojtjes territoriale, apo e humoristit që zakonisht i ndihmon veteranët të kapërcejnë traumat e tyre, por që ka vendosur të bëhet vetë luftëtar, dëshmojnë shpirtin e pathyeshëm të ukrainasve. Mjerisht, disa nga këta mbrojtës janë vrarë në luftime.

Të tjerët janë torturuar dhe vrarë në qytete si Bucha, Kharkiv dhe Mariupol. Ne nuk do ta dimë më saktësi se sa nga qytetarët tanë kanë vdekur, derisa të rihapim varrezat masive, dhe të pastrojmë rrënojat e qyteteve tona të rrafshuara nga bombardimet.

Sado tronditëse që janë këto histori, kjo është pikërisht ajo që duhet të presim nga ushtria brutale ruse e udhëhequr nga diktatori Vladimir Putin. Unë e kam takuar Putinin për herë të parë në vitin 2000, kur të dy ishim kryeministra të vendeve tona përkatëse.

Vetëm kur unë garova për presidentin e Ukrainës në vitin 2004, ai bëri një fushatë aktive kundër meje. Në atë kohë u bë i qartë, se ai ishte i gatshëm të bënte çdo gjë për të arritur atë që donte. Por unë nuk mund të lejoja që të më pengonte kjo gjë.

Pasi fitova zgjedhjet, e kuptova se duhej të përpiqesha të mbaja një marrëdhënie funksionale me të, si udhëheqës i fqinjit tonë në lindje. Por Putini me të cilin takohesha atëherë, nuk ekziston më. Që nga ajo kohë ai është shndërruar në një despot krejtësisht të izoluar dhe brutal, që nuk duron dot asnjë zë kundër.

Një nga armët më të mëdha që kemi tani kundër Putinit, është solidariteti dhe mbështetja ndërkombëtare. Kjo është diçka që atë e shqetëson vërtet. Unë e di që teksa lajmet për luftën tonë u bënë tituj kryesorë në mbarë botën dhe dominuan diskutimet globale për disa javë, interesi mbi historitë e mbrojtësve tanë territorialë ka filluar të zbehet.

Lodhja me tmerret e luftës është për fat të keq e zakonshme. Ne e pamë këtë me Sirinë, Jemenin dhe Donbasin. Por ne në Ukrainë, nuk kemi luksin të ndihemi të lodhur, përndryshe rrezikojmë ta humbasim fitoren. Forca jonë është tani më e rëndësishme se kurrë.

Megjithëse po ndodhin tërheqje të trupave ruse në disa zona, ne dëgjojmë edhe raportime se trupat ruse po rigrupohen, dhe po planifikojnë ta vazhdojnë sulmin e tyre. Pikërisht tani,ne  duhet të tregojmë vendosmërinë maksimale për ta fituar këtë luftë. Por s’mund ta bëjmë dot këtë pa mbështetje nga jashtë.

Kjo luftë është një moment përcaktues, jo vetëm në historinë e Ukrainës, por në mbrojtje të demokracisë. Ky nuk është vetëm një konflikt rajonal midis Ukrainës dhe Rusisë, por një luftë kundër tiranisë dhe imperializmit. Ushtria jonë vazhdon të ketë nevojë për armë dhe ndihmë ushtarake nga të gjithë aleatët tanë.

Po ashtu ne kemi nevojë për ndihmë në para, që të mbyllim të cacrat që ka krijuar kjo luftë në ekonominë tonë dikur të fortë. Udhëheqja jonë nuk është vetëm në ballë të luftës kundër Rusinë. Ajo po lufton edhe në prapavijë, në zyrat dhe sallat e institucioneve ndërkombëtare për të siguruar nga aleatët mbështetjen që na nevojitet, me synim rivendosjen e paqes dhe lirisë në Ukrainë.

Njëherazi, ne kemi një ushtri vullnetarësh, e cila vazhdon t’i furnizojnë mbrojtësit tanë territorialë me pajisjet e duhura për të vazhduar luftën në vijën e parë të frontit. Fatmirësisht, organizatat e shoqërisë civile si Kongresi Botëror i Ukrainës kanë punuar pa u lodhur për të siguruar një rrjedhë të qëndrueshme të furnizimeve jo ushtarake për mbrojtësit tanë.

Po ashtu, ata kanë bërë një përpjekje të madhe për të mbrojtur dërgesat me armë të aleatëve tanë, që na duhen aq shumë. Ndërkohë aleatët po vendosin bllokadën ekonomike dhe sanksionet e nevojshme për të mposhtur agresionin rus. Mbrojtësit tanë do të vazhdojnë të luftojnë derisa të arrijmë përfundimisht fitoren, ndërsa mbështetësit tanë nëpër botë do të vazhdojnë të bëjnë gjithçka që munden që t’i ndihmojnë ata.

Unë besoj fuqimisht se fitorja e Ukrainën është e pashmangshme. Kur ukrainasit e zakonshëm heqin dorë nga gjithçka për të luftuar për lirinë dhe dinjitetin e tyre, fitorja është e vetmja mundësi.

Unë mezi pres ditën kur kjo luftë të përfundojë, dhe kur Maksym dhe kolegët e tij do të jenë në gjendje ta hapin teatrin e tyre dhe të vënë në skenë drama të reja të shkruara nga dramaturgë të guximshëm dhe sfidues, të cilët do të fokusohen jo tek propaganda, por te zërat dhe idetë e tyre. Sot ne po luftojmë për liri. Nesër do të shohim shfaqjet e dramaturgëve tanë që e fituan këtë liri, duke ia bërë të qartë të gjithëve se çfarë do të thotë të jesh ukrainas.

Shënim:Viktor Jushchenko, ka qenë president i Ukrainës në vitet 2005-2010.

Përveç ndihmës që Sekretari i Shtetit Antony Blinken dhe Sekretari i Mbrojtjes Lloyd Austin i premtuan  presidentit ukrainas Volodymyr Zelenskyy ata caktuan dhe ambasadoren e re të SHBA-së në Ukrainë, shkruan BBC.

Diplomatja veterane Bridget Brink, e cila aktualisht është ambasadore në Sllovaki, do të plotësojë një pozicion që ka mbetur vakant që nga fillimi i vitit 2020 nën administratën e Donald Trump.

Mediat amerikane raportuan se presidenti Joe Biden do ta emërojë atë ditën e sotme.

SHBA tha gjithashtu se po rishikonte kushtet e sigurisë në kryeqytetin Kiev dhe do të rihapë ambasadën atje sapo të lejojë situata.

Ambasada mbetet e mbyllur me një zyrë të përkohshme që është zhvendosur në Poloninë fqinje.

Stafi i ambasadës do të fillojë të bëjë udhëtime ditore në qytetin perëndimor të Ukrainës Lviv në ditët në vijim, sipas mediave amerikane. syri.net

Presidenti francez, Emmanuel Macron, ka shënuar fitore bindëse ndaj rivales së tij të së djathtës ekstreme, Marine Le Pen, në rundin e dytë të zgjedhjeve presidenciale të 24 prillit në Francë.

Sipas projeksioneve të besueshme, të bazuara në rezultate reale, Macron, 44-vjeçar, ka fituar më shumë se 58 për qind të votave, në krahasim me më pak se 42 për qind sa ka fituar Le Pen, 53-vjeçare.

Momentet e gëzimit janë parë menjëherë në ekranet e mëdha afër Kullës Eiffel, ku janë mbledhur mbështetësit e Macronit, të cilët janë parë me flamuj francezë dhe ata të Bashkimit Evropian.

‘Jam president i të gjithëve’

Macron ka nisur fjalimin e fitores duke falënderuar mbështetësit e tij dhe popullin francez.

Ai ka thënë se është i vetëdijshëm se disa e kanë votuar për të bllokuar të djathtën ekstreme.

Macron ka thënë se është duke menduar për ata që nuk e kanë votuar dhe ata që kanë votuar për Le Penin e tani janë të zhgënjyer.

“Prej tani e tutje unë nuk jam kandidat i një kampi, jam president i të gjithëve”.

“U them atyre që kanë votuar për të djathtën ekstreme që do të jetë përgjegjësi e imja dhe ekipit tim që të adresojmë shqetësimet e tyre”.

Mbështetësit e tij kanë bërtitur “edhe një, edhe dy, edhe pjesë vjet tjerë”.

“Do të punoj për një shoqëri më të drejtë dhe për barazi në mes të burrave dhe grave”, ka thënë Macron.

“Ne duhet të tregojmë respekt sepse shteti ynë është aq i ndarë… askush nuk do të lihet anash”.

Presidenti francez po ashtu ka thënë se “kjo epokë e re nuk do të vazhdojë me metodat e pesë vjetëve të fundit”.

“Lufta në Ukrainë na tregon se jemi duke jetuar në kohëra tragjike”, duke shtuar se Franca duhet të ndërtojë forcat e veta.

Macron e ka përmbyllur fjalimin e tij duke thënë se është krenar që do t’i shërbejë sërish popullit francez.

Në anën tjetër, mbështetësit e Le Penit kanë bërtitur me zemërim teksa kanë marrë vesh lajmin.

Le Pen, mbështetësve: Edhe ky rezultat përbën fitore

Liderja e të djathtës ekstreme, Marine Le Pen u është drejtuar menjëherë mbështetësve që kanë thënë me zë të lartë emrin e saj.

Ajo ka thënë se rezultatet – që parashohin humbjen për të – përbëjnë fitore për partinë e saj.

Ajo ka thënë se e respekton rezultatin e zgjedhjeve.

Le Pen ka shtuar se do të vazhdojë të luftojë në politikën franceze, ndonëse në të kaluarën ka thënë se mund ta lë politikën nëse humb garën.

Ajo ka falënderuar njerëzit që e kanë votuar dhe është larguar nga foltorja.

Liderët evropianë urojnë Macronin

Presidenti i Këshillit Evropian, Charles Michel, ka mirëpritur rezultatin dhe ka uruar Macronin për parashikimet për fitore.

Përmes një postimi në Twitter, Michel ka thënë se Bashkimit Evropian i duhet një Francë e përkushtuar ndaj projektit të bllokut evropian në një kohë turbulente në kontinent.

Atij i është bashkuar presidentja e Komisionit Evropian, Ursula von der Leyen, e cila ka thënë se mezi pret të vazhdojë punën me presidentin e rizgjedhur.

Kryeministri britanik, Boris Johnson, ka uruar po ashtu Macronin.

Ai ka thënë në Twitter se do të vazhdojë punën me liderin e “një prej vendeve aleate më të afërta dhe më të rëndësishme”.

Ndërkohë ka reaguar edhe kancelari gjerman, Olaf Scholz.

Disa ditë para mbajtjes së zgjedhjeve, Scholz u është bashkuar liderëve të shteteve evropiane duke u bërë thirrje publikisht francezëve që të refuzojnë të djathtën ekstreme të Marine Le Penit dhe të rizgjedhin Macronin.

Lideri gjerman ka thënë se votuesit kanë dhënë shenjë për mbështetjen e tyre ndaj Evropës dhe se mezi pret të vazhdojë punën me presidentin francez.

Fitorja e pro-evropianit Macron mund të konsiderohet nga disa si pushim nga ngjarjet që kanë goditur politikën kohën e fundit, përfshirë largimin e Britanisë nga Bashkimi Evropian dhe rritjen e një gjenerate të liderëve nacionalistë.

Macron është bërë presidenti i parë në historinë moderne të Francës që ka fituar mandat të dytë dhe ka shumicë parlamentare.

Franca mban zgjedhjet e reja për Parlament në muajin qershor dhe situata mund të ndryshojë, mirëpo tani për tani ai mund të vazhdojë të çojë përpara politikat e tij të brendshme dhe ato ndërkombëtare.

Përballjet Macron – Le Pen

Vetëm dy presidentë para Macronit kanë arritur të fitojnë mandat të dytë presidencial në Francë, François Mitterrand më 1988 dhe Jacques Chirac më 2002.

Mirëpo margjina e tij e fitores duket më e ngushtë sesa kur ka mundur Le Penin në herën e parë më 2017, çka tregon se shumë francezë nuk janë të kënaqur me të dhe punën brenda Francës.

Sipas instituteve që përcjellin proceset zgjedhore në Francë, shkalla e abstenimit të zgjedhjeve ka qenë rreth 28 për qind, njëherësh më e larta prej vitit 1969.

Në kohën e shpërthimit të luftës së Rusisë në Ukrainë dhe vendosjes së sanksioneve të Perëndimit, edhe në Francë janë rritur çmimet e energjisë dhe njëkohësisht kostoja e jetesës.

Le Pen e ka përdorur këtë gjë si pikë të dobët të Macronit.

Ajo ka premtuar zvogëlim të taksave për karburante, heqje të taksave në produkte të domosdoshme si dhe zbatimin e qasjes “francezët të parët” kur është fjala për punë dhe mirëqenie.

Macron, në anën tjetër, ka përmendur admirimin që ka pasur Le Pen në të kaluarën për presidentin rus, Vladimir Putin, duke thënë se asaj nuk mund t’i besohet pozita e presidentit.

Ai po ashtu ka përmendur se Le Pen ka pasur plane për ta larguar Francën nga Bashkimi Evropian – diçka që ajo mohon.

Përgjatë fushatës zgjedhore Macron ka thënë se francezët do të punojnë më shumë, duke thënë se është i hapur për të diskutuar planet për të rritur moshën e pensionimit nga 62 në 65 vjet.

Ndërkohë Le Pen ka theksuar sërish propozimin për t’ua ndaluar njerëzve vendosjen e mbulesës myslimane në publik – qasje që është parë si ekstreme për shumë francezë.

Përgatiti: Krenare Cubolli

Negociatorët e Kievit do të tërhiqen nga bisedimet për paqe me Moskën nëse Rusia vret forcat ukrainase që ende qëndrojnë në fabrikën e madhe të çelikut Azovstal të Mariupolit. Lajmin e bëri të ditur presidenti i Ukrainës Volodymyr Zelensky të shtunën pasdite.

“Nëse njerëzit tanë vriten në Mariupol,” u tha Zelensky gazetarëve, “Ukraina do të tërhiqet nga çdo proces negocimi.”

Mbrojtësit, të përbërë nga marinsa, anëtarë të regjimentit të diskutueshëm Azov, roje kufitare dhe oficerë policie,  janë forcat e fundit ukrainase të mbetura në Mariupol, i cili është goditur nga Rusia për javë të tëra.

Ndërkohë raportohet se ka edhe civilë të strehuar në fabrikën e çelikut. Në një video të publikuar nga regjimenti Azov, i cili filloi si një grup i ekstremit të djathtë dhe më vonë u përfshi në Gardën Kombëtare të Ukrainës, gra dhe fëmijë në një dhomë të mbushur me njerëz thonë se po u mbaron ushqimi dhe uji dhe luten që të evakuohen. syri.net

Dy vendet nordike, Finlanda dhe Suedia, janë të palidhura ushtarakisht së paku që nga Lufta e Dytë Botërore, edhe pse të dyja i janë bashkuar programit të partneritetit të NATO-s për paqe në vitin 1994 dhe kanë kontribuar në misionet e udhëhequra nga NATO-ja, qoftë në Ballkan, Afganistan apo Irak.

Si vende joanëtare, Helsinki dhe Stokholmi nuk e kanë garancinë e NATO-s se sulmi ndaj një aleati do të nënkuptonte sulm ndaj të gjithëve. Dhe, pas pushtimit të Ukrainës nga Rusia, ata kanë nisur ta rimendojnë jetën e tyre jashtë NATO-s.

Një sondazh i kryer nga kompania YLE në Finlandë, në muajin mars, ka gjetur se 62 për qind e finlandezëve e mbështesin anëtarësimin e vendit të tyre në aleancë. Për krahasim, në vitin 2017, kjo shifër ka qenë 21 për qind dhe nuk është luhatur shumë me dekada të tëra.

Në Suedi, ndërkaq, sondazhi i kompanisë Kantor-Sifo ka treguar se 59 për qind e suedezëve favorizojnë anëtarësimin në NATO, sidomos nëse Finlanda i bashkohet asaj.

Kryeministrja e Finlandës, Sanna Marin, ka thënë më 13 prill se vendi i saj, i cili ndan mbi 1,300 kilometra kufi me Rusinë, do ta marrë vendimin për anëtarësinë në NATO “brenda javësh, jo muajsh”.

“Dallimi midis të qenët partner dhe të qenët anëtar është shumë i qartë dhe do të mbetet i tillë. Nuk ka asnjë mënyrë tjetër për të pasur garanci për sigurinë, përveç me mbrojtjen e përbashkët që garanton Artikulli 5 i NATO-s”, ka thënë Marin. ​

Derisa Finlanda mund të jetë gati brenda ditësh, ministrja e Jashtme e Suedisë, Ann Linde, ka thënë se Stokholmit mund t’i duhet më shumë kohë. ​

“Nuk jemi gati. Duhet ta analizojmë këtë. Nuk do të marrim asnjë vendim pa një analizë të plotë. Kështu punojmë ne në Suedi”, ka thënë Linde. ​

Sekretari i përgjithshëm i NATO-s, Jens Stoltenberg, ka thënë se është e mundur që Finlanda dhe Suedia të anëtarësohen “shumë shpejt”, por aleanca ushtarake nuk ka komentuar se si mund të duket një proces i tillë i shpejtë. ​

Leo Michel, ish-drejtor i politikave të NATO-s në Pentagon, thotë se, marrë parasysh bashkëpunimin e gjatë midis dy vendeve aspiruese dhe NATO-s, procesi i negociatave të anëtarësimit do të shkurtohet, por anëtarësimi formal do të varet nga ratifikimi që duhet t’ia bëjnë të 30 vendet ekzistuese të NATO-s.​

“Finlanda dhe Suedia e njohin NATO-n shumë mirë dhe NATO-ja i njeh ato. Le të supozojmë se negociatat mund të përmblidhen në një ose dy muaj. Por, e panjohura më e madhe është se sa muaj do t’iu duhen të 30 aleatëve për ta ratifikuar anëtarësimin e tyre në parlamentet ose qeveritë e tyre. Kjo është një pasiguri e madhe”.

“Unë besoj se do të jetë vështirë për ta bërë këtë deri në fund të vitit 2022, por jo e pamundur përpara pranverës së vitit 2023”, thotë Michel për programin Expose të Radios Evropa e Lirë. ​

Procesi i ratifikimit për Maqedoninë e Veriut – vendin e fundit që është pranuar në NATO – ka zgjatur rreth një vit, ndërsa negociatat e anëtarësimit me një vend aspirues mund të zgjasin edhe me vite.

Rusia ka paralajmëruar pasoja për NATO-n nëse lejon anëtarësimin e Finlandës dhe të Suedisë. Aleanca ushtarake e NATO-s është formuar në vitin 1949 për t’iu kundërvënë perandorisë sovjetike në Evropë. Sot, Rusia pretendon – pa asnjë bazë – se zgjerimi i NATO-s paraqet kërcënim për sigurinë e saj.

Kjo ka qenë edhe një nga arsyet që ka përmendur presidenti rus, Vladimir Putin, përpara se të niste pushtimin e Ukrainës më 24 shkurt. Ukraina ka shprehur hapur aspiratën për anëtarësim në NATO.

Colin Wall, nga Qendra për Studime Strategjike dhe Ndërkombëtare, thotë për Exposenë se është pikërisht agresioni i Rusisë në Ukrainë ai që po shtyn Finlandën dhe Suedinë në krahët e NATO-s. Sipas tij, pushtimi i paprovokuar i Ukrainës është duke ndryshuar politikën e neutralitetit ushtarak – në rastin e Suedisë pas më shumë se dy shekujsh. ​

“Veprimet e Rusisë në Ukrainë kanë qenë aq të tmerrshme, aq shokuese, saqë kanë eliminuar pothuajse atë mendësinë që ka ekzistuar në Finlandë dhe në Suedi, se Rusia nuk do t’i sulmojë ato. Rusia ka sulmuar një fqinj paqësor – [Ukrainën]. Kështu janë edhe Finlanda dhe Suedia për Rusinë. Andaj, veprimet e Putinit – duke qenë aq të pacipa, aq brutale – mund ta përmbysin politikën e jashtme të Finlandës dhe Suedisë, e cila është e vjetër me dekada apo edhe shekuj”, thotë Wall. ​

Nëse Finlanda i bashkohet NATO-s, kjo do të thotë se kufiri total tokësor midis territorit të NATO-s dhe Rusisë do të rritej për më shumë se dyfish.

Sipas të dhënave në ueb-faqen e NATO-s, kufiri tokësor i Rusisë me vendet anëtare të NATO-s aktualisht është 1,215 kilometra i gjatë. Me anëtarësimin eventual të Finlandës në NATO, ky kufi do të rritej për 1,340 kilometra – aq sa është gjatësia e kufirit Finlandë-Rusi.

Finlanda, po ashtu, është një nga vendet e pakta evropiane që vazhdon rekrutimin ushtarak dhe gati një e treta e popullsisë së saj të rritur janë rezervistë.

Leo Michel, i cili aktualisht është bashkëpunëtor i Këshillit Atlantik, thotë se zgjerimi i NATO-s me Finlandën patjetër se do ta bënte më të sigurt kontinentin evropian, marrë parasysh edhe aftësitë e saj ushtarake në det, në tokë dhe në ajër. ​

“Ushtria finlandeze mund të mobilizojë 280,000 trupa brenda 30 ditësh. Këta janë njerëz të trajnuar, dhe përveç tyre, ata kanë edhe një grup më të madh rezervistësh. Ata kanë pajisje shumë të mira dhe me vite kanë bashkëpunuar shumë mirë me Suedinë dhe me disa vende të NATO-s, përfshirë Shtetet e Bashkuara”, thotë Michel.

Suedia, në anën tjetër, nuk ka kufi të drejtpërdrejtë me Rusinë. Por, nëse edhe ajo do t’i bashkohej NATO-s, një gjë e tillë, sipas ekspertëve, do të lehtësonte operacionet e aleancës në Detin Baltik, pasi të gjitha vendet në bregdetin baltik do të ishin pastaj pjesë e aleancës perëndimore – me përjashtim të Rusisë. ​

Zëdhënësi i Kremlinit, Dmitry Peskov, ka thënë se zgjerimi i NATO-s nuk do të sillte më shumë stabilitet në Evropë, ndërsa Dmitry Medvedev, anëtar i Këshillit të Sigurisë në Rusi, ka thënë se nëse Finlanda dhe Suedia i bashkohen NATO-s, Moska do të detyrohet të forcojë mbrojtjen e saj në Baltik, duke vendosur edhe armë bërthamore. ​

Powell, nga Qendra për Studime Strategjike dhe Ndërkombëtare, thotë se kërcënimet e Rusisë duhet të merren seriozisht, por nuk beson se mund të ketë agresion të drejtpërdrejtë. Sipas tij, Finlanda dhe Suedia janë shënjestra më të vështira për Rusinë.

“Ne duhet t’i marrim të gjitha këto deklarata shumë seriozisht. Ne e kemi parë se çfarë është në gjendje të bëjë Rusia. Por, në të njëjtën kohë, Finlanda dhe Suedia nuk janë Ukrainë. Ato janë ushtri shumë të afta. Janë të lidhura ngushtë me NATO-n dhe janë një objektiv më i vështirë. Kjo është diçka që Rusia do ta marrë në konsideratë”, thotë Powell. ​

Michel thotë se kërcënimet e Rusisë nuk janë befasi as për NATO-n, as për autoritetet finlandeze dhe suedeze, dhe supozon se si mund të materializohen ato paralajmërime.

“Qeveria finlandeze, javën e kaluar, i ka paraqitur një raport Parlamentit për pasojat dhe për procedurat e anëtarësimit eventual në NATO. Aty thuhet shumë hapur se Rusia nuk do ta pranojë mirë këtë dhe se mund të përpiqet të bëjë një sërë aktivitetesh. Këto mund të jenë aktivitete hibride”.

“Për shembull, rusët, sikurse edhe më parë, mund t’i shtyjnë migrantët përtej kufirit, sepse ka një kufi të gjatë tokësor midis Finlandës dhe Rusisë – mbi 800 milje. Javëve të fundit ka pasur edhe disa fluturime të Rusisë mbi hapësirën ajrore finlandeze. Kjo ka ndodhur herë pas here në të kaluarën dhe finlandezët kanë qenë shumë të shpejtë në përgjigje. Mund të ketë përpjekje edhe për ndërhyrje kibernetike”, thotë Michel. ​

Duke komentuar kërcënimet e Moskës, Shtetet e Bashkuara – si fuqia më e madhe në NATO – kanë përsëritur se NATO-ja nuk është kërcënim për askënd që nuk e sulmon.

“Ne besojmë se dera e hapur e NATO-s është derë e hapur. I takon aleancës së NATO-s të vendosë. Vetëm aleanca e NATO-s mund të vendosë se si duket komuniteti i saj”, ka thënë zëdhënësi i Departamentit amerikan të Shtetit, Ned Price.

Nëse Finlanda dhe Suedia vendosin të aplikojnë për anëtarësim në NATO në javët e ardhshme, koha mund të përkojë me një samit të NATO-s, që pritet të mbahet në muajin qershor në Madrid. Në atë takim është paralajmëruar se do të hartohet një Koncept i ri Strategjik për të udhëhequr aktivitetet e NATO-s në dekadën e ardhshme.

Franca po voton sot në balotazhin e zgjedhjeve presidenciale, në një garë mes presidentit aktual, Emmanuel Macron dhe politikanes së ekstremit të djathtë, Marine Le Pen.

Zoti Macron është në pozicion të mirë për t’i rizgjedhur për një mandat të dytë pesë-vjeçar, megjithatë epërsia e tij ndaj zonjës Le Pen, varet nga një pasiguri e madhe: votuesit që mund të vendosin të qëndrojnë në shtëpi.

Një fitore e zotit Macron, e cila mund të ketë ndikim të gjerë për drejtimin e ardhshëm të Evropës dhe përpjekjet perëndimore për të ndalur luftën në Ukrainë, do ta bënte atë presidentin e parë francez në 20 vjet që fiton një mandat të dytë.

Të gjitha anketat e ditëve të fundit flasin për një fitore të centristit 44 vjeçar pro-evropian, megjithatë diferenca ndaj rivales së tij nacionaliste 53-vjeçare ndyrhson në varësi të anketave. Ato parashikojnë gjithashtu një numër ndoshta rekord të lartë të njerëzve që ose do të hedhin një votë të pavlefshme ose nuk do të votojnë fare.

Të dy kandidatët po përpiqen të sigurojnë 7.7 milionë votat e një kandidati të majtë, që humbi në raundin e parë. Qendrat e votimit u hapën në orën 8 të mëngjesit të së dielës dhe mbyllen në orën 19:00. në shumicën e vendeve, përveç qyteteve të mëdha, që kanë zgjedhur t’i mbajnë vendvotimet e hapura deri në orën 20:00.

“Forcat tona po shuhen”. Kështu shprehen gratë dhe fëmijët të cilët janë strehuar në një bunker në fabrikën e rrethuar të çelikut në Mariupol. Ata kërkojnë të evakuuohen urgjentisht. Një grua shprehet se ushqimi dhe uji thuajse ju ka mbaruar dhe njërëzit janë në prag të urisë.

“Të gjitha gjërat që ne kemi me vete po mbarojnë. Së shpejti nuk do të kemi ushqim të mjaftueshëm për fëmijët.

Ne jemi këtu dhe kemi nevojë për ndihmë. Jemi në epiqendrën e ngjarjeve dhe nuk mund të dalim.

Fëmija im duhet të evakuohet në një zonë të qetë dhe të tjerët gjithashtu. Ne kërkojmë garanci për sigurinë për fëmijët tanë.”-tha një grua.

Kurse fëmijët shprehen se duan ta shohin djellin përsëri nga shtëpitë e tyre. syri.net

Francezët mbështetën në raundin e parë të zgjedhjeve presidenciale dukshëm ekstremet politike, shkruan Auron Dodi. Në balotazh, vota për Macronin përballë Le Penit kthehet sërish në votë kyçe për stabilitetin e BE, shkruan Deutsche Welle.

Sipas sondazheve në Francë, Emmanuel Macroni shkon në balotazhin e së dielës (24.04.) përballë Marine Le Penit me një përparësi të rehatshme: prej 13 përqind. Macroni prin me 56% të votave. Por vitet e fundit kemi pasur disa rezultate të papritura votimesh, si p.sh. në SHBA dhe në Britaninë e Madhe. Në Francë ka ende shumë zgjedhës të pavendosur. Raundi i parë i votimit në Francë, përfundoi me vetëm katër përqind dallim mes Macronit (27,6 %) dhe Le Penit (23,4 %).

Këto rrethana dhe pesha e Francës në BE i shtynë tri kryeministra të majtë të Evropës për një hap të pazakontë: me një deklaratë të botuar në disa gazeta evropiane Olaf Scholz, kancelari i Gjermanisë, Pedro Sanchez, kryeministri i Spanjës dhe António Costa, kryeministri i Portugalisë bënë thirrje publike për të votuar për Macronin.

Në thirrjen e tyre, tre kryeministrat shkruajnë se vota e së dielës është “kritike për Francën dhe…për secilin prej nesh në Evropë”. Votimin e së dielës, ata e quajnë “zgjedhje mes një kandidati demokrat, që beson se forca e Francës rritet në një Bashkim Evropian të fuqishëm dhe autonom dhe një kandidati të ekstremit të djathtë, që mban haptazi anën e atyre që sulmojnë lirinë dhe demokracinë tonë”. Scholz, Sanchez dhe Costa shkruajnë më tej “populistët dhe e djathta ekstreme e shikojnë Putinin si model ideologjik dhe politik, duke u bërë jehonë ideve shoviniste të tij.”

Evropa e Le Penit dhe pasojat

Nëse zgjedhjet të dielën do t’i fitonte Marine Le Peni, pritet që ajo të ndjekë një politikë të izolimit të Francës në BE. Le Peni kërkon që ligjet franceze të kenë prioritet ndaj atyre të BE, në të gjitha rrethanat. Ajo është skeptike ndaj të huajve. Sipas saj, vetëm ata që janë qytetarë francezë duhet të kenë prioritete të padiskutueshme: p.sh. në aplikimet për vende  pune, në përfitimet sociale. Por ky qëndrim bie ndesh me njërin nga parimet bazë të BE: me lëvizjen e lirë të qytetarëve në BE. Ky qëndrim bie ndesh edhe me funksionimin e tregut të brendshëm.

Le Peni është për “Evropën e atdheve”. Franca, e para! Marrëveshjet ndërkombëtare mbështetësit e këtij modeli i shohin me mosbesim, në njëfarë mënyre si komplote konspirative ndaj atdheut. Kujtojmë në këtë kuadër qëndrimin e Donald Trumpit ndaj marrëveshjeve ndërkombëtare. “Evropa e atdheve” është një Evropë në të cilën, çdo vend që ka vullnetin të marrë pjesë, mund të marrë pjesë. Pra pjesëmarrja në Evropën e bashkuar kthehet jo në çështje vlerash dhe institucionesh, por marrëveshjesh mes pushtetarëve. Kjo është një Evropë e ndryshme nga ajo që kemi ndërtuar pas Luftës së Dytë Botërore dhe kjo duhet penguar, tha së fundi në mediet gjermane ministri i Jashtëm i Luksemburgut, Jean Asselborn.

Pavarësisht nëse fjala “atdhe” tingëllon si mbrojtje për qytetarin në botën e sotme të trazuar, ky koncept nuk i përgjigjet tendencës së zhvillimit të Evropës në dekadat e fundit. Evropa e sotme është e ndërthurrur dhe përpjekjet për kufij dhe izolim të një shteti sjellin pashmangshëm konflikte.

Me Marine Le Penin, bashkëpunimi gjermano-francez do të pësonte kolaps. Në debatin e vetëm televiziv me Macronin të mërkurën (20.04.) Le Peni deklaroi se Gjermania arrin ta zbatojë hap pas hapi vullnetin e saj në BE, kurse Franca, sipas saj, jo. Në mendje të vjen mbështetja që i dha Donald Trumpi Boris Johnsonit për Brexitin: sipas tij, Brexiti do ta shpëtonte Britaninë e Madhe nga hegjemonia gjermane në Evropë.

Evropa e Macronit dhe perspektiva

Edhe Emmanuel Macroni është patriot francez. Por ai mendon se bashkëpunimi ndërkombëtar e siguron më mirë paqen dhe mirëqënien e Francës. Me këtë qëndrim ai radhitet pranë të gjithë atyre që mbështesin bashkëpunimin ndërkombëtar në botë. Macroni është mbrojtës i Bashkimit Evropian dhe dëshiron që ta zhvillojë Bashkimin Evropian sipas përfytyrimeve franceze.

Në debatin televiziv të mërkurën (20.04.) me Le Penin, Macroni kujtoi përfitimet e Francës nga anëtarësimi në BE. Ai kujtoi p.sh., faktin që Franca nuk kishte prodhuar vetë vaksinë kundër Covidit dhe e kishte marrë atë nga solidariteti i BE. Ai kujtoi se pasojat ekonomike të pandemisë në Francë u zbutën me fondin miliardësh të rindërtimit nga Covidit të BE. Macroni është i bindur se Evropa është përgjigjja më e mirë edhe për sfidat e digjitalizimit dhe të klimës.

Ai është për vazhdimin e bashkëpunimit me Gjermaninë. “Unë besoj te Evropa, besoj te çifti gjermano-francez”, tha Macroni. Në debat ai tha se partneritetin që kishte krijuar me kancelaren Angela Merkel “e vazhdon tani me kancelarin federal Olaf Scholz”. Votimin e së dielës, Emmanuel Macroni e quajti referendum për Evropën dhe për lidhjen midis Francës dhe Gjermanisë.

BE pas presidencës së Emmanuel Macronit

Me energjinë dhe entuziazmin e tij, Emmanuel Macroni ndezi debate në Evropë. Në të njëjtën kohë ai u shqua për këmbëngulje të qëndrueshme për bashkëpunimin me Gjermaninë. Kjo i solli përfitime Francës, Spanjës, Italisë, së fundi me mbështetjen gjermane për borxhe të përbashkëta për fondin e rindërtimit nga Covidi, të BE.

Por nga ana tjetër, shumë vëzhgues në Bruksel dhe në Gjermani mendojnë se Macroni prezantohet si vizioner i Evropës, ndërsa prapa perdeve ndjek pa lëkundje interesat e tij dhe të Francës. Kujtojmë frenimin që i ka bërë ai zgjerimit të BE dhe afrimit me shtete të Ballkanit Perëndimor. Në Evropë mendojnë se këtë ai e bën kryesisht nga frika e kundërshtimeve në Francë.

Macroni kërkon me forcë sovranitet evropian. Por shtrohet pyetja a kupton ai me këtë në radhë të parë pozicione përfitimi për industrinë franceze. Në mosmarrëveshjen për avionët e përbashkët luftarakë evropianë me Gjermaninë, Franca ia bllokoi Gjermanisë qasjen në teknologji. Sulmet që Macroni bëri më herët kundër Natos, të cilën e quajti në vdekje cerebrale, mendohet se synonin edhe një pozicion drejtues ushtarak të Francës në Evropë.

Franca pas presidencës (së parë) të Macronit

Bilanci ekonomik e menaxherial i Macronit si president do ta justifikonte një mandat të dytë të francezëve për të: pandeminë e Covidit, prej valës së dytë, ai e menaxhoi mirë; ai i mbështeti bizneset dhe familjet me subvencione. Ekonomia franceze është në gjendje relativisht të mirë, deri në dhjetor 2021 patëm një rritje prej 6,7 përqind; papunësia është në nivelin më të ulët në 13 vitet e fundit: në shkurt papunësia ishte 7,4 përqind. Por shtrenjtimi i jetës dhe inflacioni është problem kryesor edhe për francezët.

Në dallim nga këto fakte, shoqëria franceze të ofron pas pesë vjetësh president Macron një pamje të trazuar: zhgënjimi dhe revolta janë të përhapura gjerësisht në shoqëri. Në raundin e parë të zgjedhjeve presidenciale, më shumë se gjysma e elektoratit francez votoi për ekstremet: për ekstremin e djathtë si Le Penin dhe Éric Zemmourin dhe ekstremin e majtë, si Jean-Luc Mélenchonin. Mbi 32 përqind e francezëve duan madje një president të ekstremit të djathtë, po të mbledhësh votat e Le Penit, të Zemmourit dhe të Nicolas Dupont-Aignan-it. Edhe tani, para raundit të dytë, mbi 43 përqind e francezëve janë të gatshëm të votojnë për ultra të djathtën dhe ksenofoben Le Pen.

Jean-Luc Melenchon

I dukshëm është këtu dallimi me stabilitetin që ofroi Gjermania me zgjedhjet parlamentare të shtatorit 2021: votuesit në Gjermani i ndëshkuan ekstremet politike.

Le Peni është shndërruar në mainstream në Francë, ajo nuk është më gogol për francezët. Nëse ekstremet marrin të njëjtën mbështetje të fortë në zgjedhjet parlamentare në mes të qershorit në Francë, një presidencë e dytë e Macronit do të përballet me probleme të reja.

Të moderuarit, e majta dhe e djathta e moderuar, Partia Socialiste e qendrës së majtë dhe Republikanët, janë reduktuar në parti me rëndësi vetëm lokale. Në Francë kemi një zhvendosje të fortë djathtas të elektoratit.

Vetë Macroni e nisi si president i qendrës dhe përfundoi si president i qendrës së djathtë. Ai përvetësoi kërkesat e konservatorëve duke hequr taksën për më të pasurit, mbështeti ashpërsimin e ligjit për azilin në Francë, u tërhoq nga reforma e pensioneve vetëm nga protestat masive popullore dhe Covid-i.

Po të kujtojmë që Franca është ekonomia e dytë e BE dhe fuqia e vetme bërthamore e BE, të gjitha këto rrethana nuk janë frymëzuese.

Magjinë e mandatit të parë Emmanuel Macroni nuk e ka më. Megjithatë, ai mbetet aktualisht shpresa e vetme për Francën dhe në këtë kuadër për BE. Kështu që suksesi i tij të dielën është shumë i dëshiruar në Evropë.

Sipas zyrtarëve amerikanë ajo që do të ndodhë në Donbass, në Ukrainën Lindore gjatë katër javëve të ardhshme konsiderohet veçanërisht e rëndësishme.

Ata vënë në dukje gjithashtu se ushtria ruse po përparon në Donbass por ‘nuk duhet t’ju jepet mundësia për t’u rikuperuar’.

Evelyn Farkas e cila shërbeu si zyrtare e lartë në Pentagon gjatë viteve të ish-presidentit Barack Obama, është shprehur: Rusët janë në një pozicion ku mund të të shërohen nëse ju jepet kohë e mjaftueshme.

Ndërsa gjenerali amerikan në pension Frederick Hodges i cili ka shërbyer dhe në Europë është shprehur se është e  rëndësishme që trupat ruse të sulmohen ndërsa vazhdojnë përgatitjet e tyre.

Po sipas këtyre zyrtarëve nëse ushtria ruse merr kontrollin e Donbassit, kjo do të vendosë presidentin Vladimir Putinin në një pozicion të fortë në tryezën e bisedimeve dhe do të çojë në perceptimin se ‘operacioni’ siç e quan ai luftën në Ukrainë ka qënë i suksesshëm.

Kështu Putini do të shkruajë pikë për meritën e tij.

Përndryshe Presidenti rus duhet të bëjë një ‘zgjedhje të vështirë’ midis rraskapitjes së ushtrisë së tij në një luftë që mund të zgjasë në vite ose bërjen e lëshimeve në tryezë.

Administrata amerikane e sheh muajin e ardhshëm si kritik përsa i përket rrjedhës së luftës.

Duke përshpejtuar dërgesat e armëve në Ukrainë, SHBA-të tani po dërgojnë dronët ‘Phoenix Ghost’ pas ‘Sëitchblade’.

Pentagoni njoftoi se kjo armë e padëgjuar më parë u zhvillua me shpejtësi nga Forcat Ajrore të SHBA-së, duke marrë parasysh nevojat e ushtrisë ukrainase.

Ky dron kamikaz i disponueshëm ka karakteristika të ngjashme me ‘Sëitchblades’ të dërguar më parë, kështu që nuk kërkohet trajnim shtesë për përdorimin e tij. syri.net

BILD

Pritshmëritë për kancelarin Olaf Scholz ishin të larta. Pasi Holanda njoftoi të martën pasdite se do të furnizonte Ukrainën me armë të rënda, kancelari gjerman ishte nën presion.

Ata në Ukrainë, që më në fund shpresonin të dëgjonin fjalë të qarta prej tij, u zhgënjyen thellë: NUK ka armë të rënda, NUK ka embargo ndaj naftës dhe gazit, NUK ka ndonjë ndihmë të madhe ushtarake.

Zhgënjim i madh në Kiev pas fjalimit të Scholz.

Nga këndvështrimi i Kievit, konferenca për shtyp e Olaf Scholz ishte një zhgënjim i madh. Veçanërisht pakënaqësi ka shkaktuar fakti që Scholz përdori justifikimin se ushtarët ukrainas nuk mund të përdorin tanket gjermane si Marder dhe po humbasin shumë kohë.

“Këto deklarata gjermane janë absurde,” tha një zyrtar i qeverisë ukrainase për BILD. “Ne dëshmuam në Kiev se mund të mbrohemi, thjesht na duhen armët për këtë”.

Të martën në mbrëmje, kancelari iu përgjigj në mënyre evazive ose fare pyetjeve të gazetarëve. Ai po ashtu përhapi informacione të rreme.

A do dërgojë Gjermania tanket e saj Leopard për të luftuar kundër tankeve ruse në Donbas? “Shikoni partnerët tanë, Italinë, Francën dhe Spanjën. Ata arritën në të njëjtin përfundim si ne,” tha Scholz.

Në mënyrë arrogante, kancelari iu përgjigj një gazetareje: “Ndonjëherë, një vështrim ndaj botës të ndihmon. Në këtë rast do kuptoni se ata që gjenden në një situatë të krahasueshme me atë të Gjermanisë, veprojnë si ne”.

Një deklaratë e rreme, sepse vendet e tjera të NATO-s aktualisht po dërgojnë armë të rënda në Ukrainë!

Sidoqoftë, Scholz vazhdoi të pretendojë se ai nuk dëshiron një përpjekje solo gjermane. “Ne do të ndihmojmë që kjo të bëhet e mundur,” tha ai, duke iu referuar dërgesave të mundshme të artilerisë nga Holanda.

Gjermania synon të furnizojë me municion për armët holandeze dhe të trajnojë trupat ukrainase se si të përdorin obuzët vetëlëvizës. Ata gjithashtu duan të mbështesin shtetet e Europës Lindore në furnizimin me armë për Ukrainën, të cilat më pas do të zëvendësohen me materiale nga shtetet e NATO-s.

Para paraqitjes së kancelarit, një gjë është e qartë mbi të gjitha: Olaf Scholz mesa duket nuk dëshiron të mbështesë Ukrainën ashtu siç ka nevojë Ukraina!

Kritika ndaj fjalimit të paqartë dhe pa guxim të Scholz pati edhe brenda radhëve të koalicionit. Marie-Agnes Strack-Zimmermann, kryetare e Komisionit të Mbrojtjes, tha se nuk kishte mjaft informacione konkrete. “Deklarata se dikush duhet të shikojë botën dhe të kuptojë se të gjithë po bëjnë si Gjermania, nuk është e saktë. Ne jemi ende shumë mbrapa,” tha ajo.

Veçanërisht e hidhur: Pas paraqitjes së Olaf Scholz, kancelari mori vlerësime nga partia pro-Putin AfD- dhe nga politikani i krahut të majtë dhe dashamirësi i Rusisë, Sevim Dagdelen.

syri.net

Ministri i Jashtëm ukrainas Dmytro Kuleba tha të dielën se situata në Mariupol mund të jetë një vijë e kuqe në negociatat me Rusinë. “Situata në Mariupol është edhe e rëndë, ushtarakisht  dhe zemërthyese,” tha Kuleba në “Face the Nation” të CBS.

“Qyteti nuk ekziston më. Pjesa e mbetur e ushtrisë ukrainase dhe një grup i madh civilësh janë të rrethuar nga forcat ruse. Ata vazhdojnë luftën e tyre, por duket se nga mënyra se si ushtria ruse sillet në Mariupol, ata vendosën ta rrafshojnë qytetin me çdo kusht”, shtoi ai.

Presidenti ukrainas Volodymyr Zelensky tha më parë se çdo krim i mëtejshëm i luftës ruse do t’i bënte të pamundura negociatat me Rusinë. Ministri i Jashtëm u shpreh se po parashikon intensifikimin e luftimeve të rënda në Ukrainën lindore në javët e ardhshme.

Duke iu përgjigjur një pyetjeje se sa e rëndësishme është për të që një zyrtar i nivelit të lartë amerikan të vizitojë Ukrainën, Kuleba tha se do të ishte i lumtur të shihte presidentin e SHBA Joe Biden në vend.

“Do të ishte një mesazh i rëndësishëm mbështetjeje për ne dhe sigurisht, një takim personal mes dy presidentëve mund të hapë rrugën për furnizime të reja me armë amerikane në Ukrainë, si dhe për diskutime mbi zgjidhjen e mundshme politike të këtij konflikti ”, tha ai. syri.net