Derisa po lexoja një shkrim të autorit Atdhe Geci, sikur po thosha mëvete: ja shpirti, zemra poetike dhe zjarri patriotik-prometeik i një “cowboy-i” kosovaro-gjerman! Në mendje e quajta “cowboy” pa të keq, madje i buzëqeshur, foto-portreti i tij në kuptimin e stilit perëndimor me kapelën a la “wild west”, e quajta “cowboy” për kapelën e zezë dhe për bishtalecin e një musketir-djaloshari, për pozën pafajësisht të “stisur” dhe për shkak të aktrimit të dobët sa i përket shikimit diku në askundësi, mikro-fenomene të fotografikave këto (të cilat zakonisht na imponohen brenda atyre ca sekondave para shkrepjes.

S’duhet mohuar, gjithsekush i njeh këso mikro-elemente të stisura të pozave, mund t’i hetojmë… u ndodhin madje dhe vetë yjeve të Hollivudit, unë pata shkruar dikur madje dhe për buzëqeshjet super-të stisura, për buzëqeshjet robotike-automatike të ish-Presidentit Obama. Ai si politikan një ditë prej ditësh qe detyruar për takim me qindra politikanë të botës (inkluzivisht ndër ta dhe Berisha i Shqipërisë, Erdogani i Turqisë etj. mbi 100 këso kokash të politikave të ububushme) dhe i “ngrati” Obama me të gjithë veç e veç i duhej të fotografohej atë ditë. Nuk di pse duhej fotografuar ashtu… me të gjithë veç e veç, por di se ashtu qe “detyruar”.

Ja po e sjell këtu, në v. 2011, dmth. para 1 dekade e më shumë, pata shkruar si vijon:
Shiheni pakëz foto-kolazhin, ‘studiojeni’ buzëqeshjen e Presidentit Obama. Analizojini buzëqeshjet e të tjerëve, vërtetojeni vetë sa mbrapa janë politikanët e tjerë me buzëqeshjen. Ja përse dhe mund ta vërtetojmë shkencërisht se Obama vërtet e ka aftësinë e ‘buzëqeshjes konsistente’. Asgjë s’lëviz, falsitet stabil, thuase dhe buzëqeshja e tij e “trajnuar” nga CIA. Ndoshta dhe është marifet i CIA-s, ku i dihet, meqë fjala është për buzëqeshje “politike”. S’i trembet buzëqeshja sepse “robotike”, e njëjta ngelet qoftë dhe nëse duhen 1000 foto njërën pas tjetrës.

Sa për vete, mendoj sqarimi është akoma më i thjeshtë – anise, kuptohet ashtu mendoj vetëm unë. Sipas meje e gjitha ka t’bëjë me “djathin”, krejt varet nga shqiptimi imagjinar i djathit (në anglisht). E qartë se askush nga të tjerët jo-anglishtfolës s’mund ta shqiptojë në mendje “djathin” si Obama. Bie fjala ku di Berisha ta bëjë këtë, ku di ai inglizisht “çiiiiiiiizzzzz”. Sa për Erdogan atje në fund, hiç se hiç, come oooon, do habitej dhe vetë Obama : )

Një tjetër teori flet për flamurthin e vockël patriotik në sakon e Presidentit (aty tek xhepi). Se gjoja na qenka njëfarë “butoni” për buzëqeshjet fotografike. Aso butoni high-tech (dhuratë e CIA-s) të cilin ai e aktivizuaka duke i fryrë lehtë ca sekonda para shkrepjes së aparatit. Mirëpo ec e besoju gjithë teorive konspirative që njerëzit e botes parapëlqejnë t’i marrin si të “vërteta”. Neve mbase na mjafton vërtetësia dhe dëshmia e foto-kolazhit.

***
Më poshtë po e ngjes një tekst të cilin Atdhe Geci (pseudonim ky, emër pene, i autorit Geci) e kishte postuar tek portali “VoAl” si poezi – kam vuajtje atdheu në kraharor, dhimbje poetike ndeshje lotësh mes mallit, dehjes dhe pikëllimit, si një udhëtar i detyruar për në mërgim, koha ime mund të quhet “Prometejane” – është shprehur autori Geci, ndër tjerash segmente poetike, ka plot të ngjashme, që ngërthen teksti.

Them se teksti i tij dhe është “poezi”, teknikisht mbase jo, siç e kërkon shtrati stilistik, nëse do donim t’ishim ndonjë “kritik” strikt i letraritetit, aso të “hutuar” pas teknicitetit gjuhësor, por në kuptimin pafajësisht siç e ndjen shpirti autorial, është “brum tekstual” i ngjeshur, madje i stërngjeshur poetikisht, i stërngopur me ndjesinë poetike (gjatë leximit më bëhej sikur mund ta ndieja, ta “prekja” mirëfilli zemrën e tij, patriotizmin e kulluar, mallin, dhimbjen, gjithçka që një zemër e “gurëve të rrokullisur” di të ndiejë).

Teksti “Kosovë, Koha Jonë Kombëtarisht” i autorit Geci, sipas meje ngërthen brenda më shumë se një “poezi”, tekst i shtrirë së gjati me një “gjatësi epike” (siç ishte postuar nga ai tek portali VoAl) i ngjante një poemthi a poeme a la fishtiane – unë e përmirësova pak dhe po e lë si “tekst prozaik” pasi për mua, siç thashë, brenda materies tekstuale figuron ose është stampuar gjithçka që më duhej.

Dihet se stilet e poezisë (si formë, e kam fjalën për format poetike) janë diç si sheqerka, a çokollatash ndjesie teknikisht të fabrikuara, herë i bejmë si “lëpirëse”, herë si bomboniere, herë i paketojmë në kutitë e bukura, herë i mbështjellim me lloj-lloj letrash ambalazheske të laryshuara, provojmë t’i bëjmë sa më tërheqëse, herë u shtojmë ingrediente, aromash etj. etj. por në fakt kur duhet t’i shijojmë, i lëpijmë me gjuhën e leximit dhe kënaqemi me sheqerkat, me “m&m” si rruazash shumëngjyrëshe, me lloj-lloj formash të ëmbla, realisht kur i shijojmë (dmth. si lexim) të gjitha “skrihen” në mendjen tonë, kthehen në diç si masë e njëtrajtshme mjalteske… dhe kuptohet na pllakos dëshira ta kemi fytin sa më të “gjaaaaaaaaaaatë”, mundësisht si gjirafat, dhe kështu të na kënaqin ëmbëlsisht : )

– – – teksti ngjitur – – –

Kosovë, Koha Jonë Kombëtarisht – nga Atdhe Geci

Jo rrallë kam qarë me shiun dhe stuhitë e tij, me vetëtimat dhe murmurimat e kotit, kam kujtime nga koha me pushkë në dorë dhe këngë në zemër Kosovë dardane, koha e një epoke kombëtarisht. Jam n’mërgim të detyruar, në mërgim ekonomik, mërgimi i detyruar nga shtypja dhe nga vrasjet është i neveritshëm dhe është plagë kombëtare. Unë s’jam nga ata që qëllim jete i kanë dëfrimet, kënaqësitë dhe aventurat e tejkalimeve vetjake.

Kam vuajtje atdheu në kraharor, dhimbje poetike ndeshje lotësh mes mallit, dehjes dhe pikëllimit, si një udhëtar i detyruar për në mërgim, koha ime mund të quhet “Prometejane”, i tej-plagosur nga ata që vrasjen kishin mësim! Unë punoj për vendin tim aq sa kam forcë e zemër t’i bëjë detyrat e mia për atdheun, për pjesët e atdheut tim të pushtuar. Liri, unë kam aq gjak e frymë që pikat e gjakut për liri t’i bëj këngë, poema dhe dedikime për herojntë e kombit.

Malli dhe dhimbja janë pjesë e jetës për mua, çdo frymëzim në këtë temë kujtoj se e kam bërë ashtu s’i e kërkon misioni i shkrimtarit. Në Gjermani unë nuk u kundërvihem ligjeve dhe zakoneve të tyre. Gjermanët kanë shumë respekt ndaj njerëzve tanë të mërguar me detyrim, shpirti tyre është gjigant, Gjermania është një krah i Kosovës.

Ne shqiptarët kemi lashtësi të shquar dhe të ndritur, i gjithë kontinenti i Evropës quhej Pellazg-Iliri. Liriun e takova një mëngjes vjeshte në Dortmund, më përqafoi fort dhe u ndalëm të bashkëbisedojmë, Trepça dhe pasuritë e Kosovës janë në heshtje, kam ardhur këtu – më thotë Liriu për përgatitjen e vullnetarëve tanë për Frontin e Luftës në Kosovë, në Kosovë e gjithandej toka avullon gjak të nxehtë, kemi bekimin e popullit që t’i dalim zot Dardanisë, lufta e UÇK-së është e ardhmja e Kosovës së lirë, Amerika dhe Aleanca Perëndimore, NATO, janë në anë të Kosovës, mërgimtarët kudo janë bashkuar për liri të Kosovës, i mërguari po jep para dhe gjak.

Në rrugën drejt lirisë unë me vete e kisha Kosovën, gjysmën e familjes dhe disa dorëshkrime librash. Jeta e poetit është rrugë e veçantë nga të tjerat (rrugë jetësore), rri e qetë vetja ime, mbaje veten që unë të mbaj lirinë, liria do gjakun e çdonjërit që lirinë ta kemi në duar. Kosovë, emri im prej gjakut dardan, emri im prej prej gjakut shqiptar, në kraharor kam prush kënge, gaca të prushit të lashtë të kohës së Prometeut, një himn kombëtar dhe një flamur gjaku kombëtar.

O atdhe, o Dardania ime, o Iliri Arbërore, ndjemë, ndodh që herë-herë natën kur zgjohem, dëgjoj një oshtimë përroi të egërsuar dhe një përndjekje të qetësisë në gjumë, një fluturim mendimesh të një mërgimtari. Liri, i mërguari në mërgim i bart dy plagë; një për familjen e të afërmit, dhe një për atdheun. Kjo ndeshje nate midis mallit e dhimbjes u jep krah ëndrrave dhe dashurisë sime për atdhe-Kosovën dardane, koha e një epoke kombëtarisht!…
Atdhe Geci – Dortmund, 2024