Krrakatja e korbit vëmendjen i tërhoqi

Qingjit që me tufën po kulloste n’pllajë,

Si natyrë kureshtare që ishte, zanin ndoqi

Deri që pa zogun në nji pemë, nalt në majë.

-T’lutem, i tha qingji, a mund t’më tregosh:

Çka ban gjithë ditën, ma thuej të vërtetën?”

-Asnji gjâ prej gjaje, more bukurosh,

Thjesht rri ktu i ulun edhe shijoj jetën.

-Si shijohet jeta ndejë, pa bâ asgjâ?!

“Duhet mund e punë” mue m’thojnë gjithnji!

-A ke ndi ndonjiherë për mbret apo pasha?

Shembullin e tyne ndjeku, provoje edhe ti.

Qingjit iu duk kshillë që s’mund t’refuzohej,

Ndaj u shtri n’rrazë t’pemës edhe mbylli sytë,

Por s’vuni ré ujkun teksa po i afrohej

I cili iu hodh sipër …e nuk pa mâ dritë!

….

Nëse ndokush prej jush ndonji paqartësi ka

Rreth ksaj historie e rreth moralin të saj,

Që ta shijosh jetën ndejë, pa bâ hiç asgjâ

Duhet që t’rrish nalt, krejt nalt, në majë.