Vlora dhe Tirana që mbajtën peshën e ceremonive zyrtare për Ditën e Flamurit, Shpalljen e 112 të Pavarësisë nuk e fshehën dot treguesin e protokollit zyrtar se si jo vetëm kundërshtarët frontal në politikën përditshme shqiptare, por dhe ata brenda llojit të shfaqeshin në kohë të njëjtë në vende të ndryshme apo edhe në të njëjtin vend në mos përplasje kohore për të treguar se veçmas ata /ato vazhdojnë t’i nderojnë datën/datat apo edhe e shtyjnë ftesat për ta kapur shpenguar datën më pas që në mbi tre dekada tranzicioni ka mbetur si peshë e asaj force që qeveris.

Në këtë shënim nuk do të dëgjoni mbi refrenin 28-a dhe 29-a.

Nuk do ta dëgjojmë sepse në shumë media protagonistët e politikës paragjykohen kur ftohen në biseda dhe në opinione në të cilat gjerësisht përdoret togfjalëshi “nga mëngjesi deri në darkë”.

Një shprehje që del nga ata/ato që togfjalëshin e kanë si mburojë verbale ose shprehje ndaj sulmeve të kundërshtarit gjatë një debati i cili përshkallëzohet deri në idhnim për ata që janë jashtë ekranit, opinionin publik.

Pra “nga mëngjesi deri në darkë” shqiptarët i përcjellin dhe konsumojnë lajmet mes një rrëmuje edhe në rastin kur flitet për 112 vjet Pavarësi dhe shtet formim.

Ndërsa titujt kryesor i mëshojnë jo aq fort kulturës historike asaj që formon mendimin e elementëve të përbashkëta që kanë shqiptarët si komb në shtete të ndarë dhe në diasporë pra atë se çfarë na bashkon, por të merremi edhe atë ditë me propagandën dhe paramendimin se si mund të kapitalizohen datat historike, për t’i përdorur ato në grupimet e interesit e që lidhen rrjedhimisht me formacionet paraelektorale të vitit të ardhshëm dhe zgjedhjet e përgjithshme 2025. Pra që lidhen me mbajtjen e pushtetit apo hipjen në pushtet.

“Festa e Pavarësisë i Bashkoi apo i  Ndau” (?!).

Me këtë sy e pamë përmes ekranit atë që na u servir. Krerët e shteteve, kryeministrat, kryetarët e partive dhe popullsia sipas protokollit kishin edhe praninë e kamerave dhe në këtë ngjarje të dokumentuar të gjithë bashkë mbajtën peshën e historisë shekullore kombëtare si dhe e aktualizuan atë me situatën rajonale dhe ndërkombëtare në të cilën ndodhen dy shtetet e pavarura Shqipëria dhe Kosova. Ceremonitë zyrtare u përcollën vetëm me prani fizike, vendosje kurorash dhe shtrëngime duarsh, por mesazhi mungoi. Kryeqyteti u paraqit ndryshe madje paraqiti edhe përmasat e një “strategjie unifikuese” ku u mësua se mysafirët për nga pjesëmarrja i përkisnin një hapësire shqiptare në diasporën e hershme arbëreshe dhe atë të re në moshë e cila numëronte rreth10 mijë persona dhe me gati 300 përfaqësi të ndryshme dhe organizime. Deri këtu asgjë nuk ka në qoftë se flasim për shqiptarinë, kulturën, gjuhën, historinë dhe traditat shqiptare. Edhe paradat në vetvete janë shprehje dhe shenjë e bukur feste kur “skenografia shpirtërore” është gjithëpërfshirëse dhe transparente, me qytetari dhe jo me zhurma, me mesazh dhe jo me rrëmujë, pra atë që veprimtaria të të mbushë me frymëzim pa ndier lodhjen dhe kohën që rrjedh.

Këtë problematikë zakonisht e zgjidh propaganda si instrument pushtetit.

Titulli “Flamuri Kuqezi dhe tullumbacet pushtojnë qiellin e Tiranës në Ditën e Pavarësisë” dhe ilustrimet e vetmuara të kryetarit të bashkisë Tiranë Erion Veliaj, ishin kontrastuese me ato se çka ndodhën në po të njëjtën ditë me të tjerë autoritete shtetërore, me zyrtarë të diplomacisë si dhe të figurave politike të cilat morën pjesë apo uruan festën e Pavarësisë si dhe 29 Nëntorin e kryeqytetit të zbehur nga moti me reshje dhe vranësira. Por tek sa sheh propagandën pa frena shpenzimesh dhe pa transparencë këta mijëra tullumbace “kuq e zi” jo vetëm duan një departament bashkie për t’u mbushur me Helium (He), por janë të dëmshëm për mjedisin dhe jetën e botës së gjallë të tokës dhe ujit. Shumë shtete e kanë ndalur tullumbacen e hedhur në qiellin e hapur, por mesa duket kjo bashki moderne e gjithëpërfshirës globale dhe kryeqendra Evropiane e Rinisë, Kryeqyteti i Sportit, vitin e ardhshëm edhe Kryeqyteti i Kulturës siç i rendit Erion Veliaj cilësimet për Tiranën kur vjen fjala për shpenzimet e imazhit dhe propagandën e Rilindjes Socialiste pasojat nuk kanë nevojë të dihen. Këta gurë kilometrik të propagandës pas 8 vitesh në drejtim ai i shtyn më tej kur shprehet edhe për diasporën shqiptare të ftuar për festimet e pavarësisë:-“Sot ky union, bashkimi ynë, përfaqëson shumicën e qytetarëve që kanë kombësi shqiptare. Kjo do të thotë që shumica e shqiptarëve qeverisen prej zyrave tuaja, prej vendimeve tuaja, prej skuadrave tuaja. Kjo do të thotë që keni përsipër një mision të jashtëzakonshëm, për t’i dhënë dinjitet kombit tonë, pavarësisht kufijve shtetërorë, pavarësisht ndarjeve kufitare për t’i dhënë secilës hapësirë ku jetojnë shqiptarët, ku studiojnë nxënësit tanë, ku pensionojnë të moshuarit tanë, ku kalojnë kohë në universitet, ku mjekohemi në spitale, ku shëtisim në parqe, në secilën prej hapësirave që prek dora jonë, le të jetë kjo me dinjitet dhe të jetë kjo një vepër patriotike”.

Këtë demagogji dhe propagandë veçanërisht shqiptarët e lirë që jetojnë dhe punojnë në diasporë me mundin dhe me djersën e tyre e kanë të filtruar. Ata bashkë duan një vendlindje dhe atdhe të çliruar nga propaganda e partisë shtet, nga korrupsioni sikurse urojnë për një zhvillim modern, demokratik dhe të integruar në vlera me identitetin e kulturës, gjuhës dhe traditave të kombit shqiptar.

Edhe në ditë feste njerëzit kanë nevojë për të njohur të vërtetën.

Njerëzit në kryeqytet sikurse përditë thithin pluhurin e ndërtimeve nga kullat, tymin e automjeteve ashtu përtypin edhe propagandën e pushtetit kur shohin të parakalojnë vitrina të motorizuara me produkte bio-bujqësore të fshatrave të Tiranës apo dhe repartet pastruese-higjenizuese qytetase që ende janë koncesione dhe borxhe financiare që i shtohen gjithë shtresave të popullsisë nga taksat që paguajnë. Parada në fjalë e nisur që prej fillimit si një demagogji dhe propagandë patriotike të kujtonte një formë feste mes shartesës së 1 Majit dhe Paradave Ushtarake të Shqipërisë që jetonte si në rrethim dhe sot kur 1/3 e popullsisë vendase jeton e punon jashtë vendit këtyre fasadave i shtohet edhe kuadrati diasporë, një kujtesë e vonuar për 34 vitet e tranzicionit sikurse veçanërisht e tre mandateve të fundit të Rilindjes Socialiste.

Por me sytë e ambjentalistëve të cilët sigurisht nuk thirren për këshilla sepse autoriteti politik vendos, përsa i përket ndikimit në mjedis të i duhet kujtuar edhe medias në këndvështrimet e paraqitjeve të drejtpërdrejta që duhet ta shohin festën me sytë e publikut dhe jo me zhurmën dhe kaosin që propaganda e pushtetit krijon. Mijëra tullumbacet dhe kullat që kanë tjetërsuar pamjen karakteristike dhe simbolet e kryeqytetit janë edhe ndjesia e keqe që shpenzimet e propagandës politike me hyrjen në një vit zgjedhor i japin banorëve.

Banorët e Tiranës kanë nevojë t’i shijojnë duke u ndier të respektuar si qytetarë liritë e tyre veçanërisht në një ditë solemne si ajo e Flamurit në 112 vjetorin e Pavarësisë.

Propaganda dhe imazhi kontrastojnë sa me tullumbacet e hedhura në qiell tashmë jashtë kohe sikurse edhe me vitrinat e motorizuara apo kuadratet njerëzore të cilët nga gënjeshtrat patriotike si dhe militantizmi politik parakalojnë dhe shpenzojnë orë të tëra ku treguesit e ekonomisë shëndetësisë arsimit etj. janë në nivelet më të ultë për shkak të keq qeverisjes dhe korrupsionit.

Vështrimi kritik në këtë shënim ka të bëjë me ndërgjegjësimin e publikut që ai në data të tilla të shënuara të ushqehet me histori, kulturë, fakte tryeza dhe studime shkencore. Dhe në qoftë se këto mungojnë do të thotë që shoqëria po i dorëzohet pak nga pak nostalgjisë së sistemit të kaluar partisë shtet dhe të pajtohet me të duke gëzuar vetëm lëvizjen e lirë dhe statusin e emigrantit në diasporë. Sa për qeveritë e orientuara globalisht për problemet e popullsisë, mjedisit, energjisë e të tjera problematika të rreshtuara me rradhë për nga përparësitë, qoftë qeverisja qendrore dhe qoftë ajo vendore tregojnë se e përdorin propagandën për të siguruar vazhdimësinë e mbajtjes së pushtetit. Dhe për këtë përdoret karta e patriotizmit dhe kombëtarisë sa herë që i duhen votat dhe jubiletë e fryrë tullumbac.

Nëntori u mbyll dhe qeveritarët ose kryebashkiakët ka mundësi ta fillojnë me të njëjtin vrull veprimtarinë e tyre pas ç’fryrjes nga festimet. Dhjetori nis me ndërgjegjësime të reja dhe jo vetëm propagandë. Kryebashkiaku Veliaj ndoshta ka harruar të ngrejë ndonjë kioskë/pikë ditore informimi dhe ndërgjegjësimi për parandalimin e sëmundjeve seksualisht të transmetueshme për HIV/AIDS në Ditën Botërore 1 Dhjetorin ashtu siç bëri për kontrollin ditor të diabetit veçanërisht për pensionistët dy javë më parë. U fol dhe u dhanë shifra globale se nga diabeti janë prekur 537 milionë njerëz ashtu sikurse prapë për shifra mbi prekshmërinë nga HIV dhe AIDS njihen rreth 39 milionë njerëz të prekur nga sëmundja. Ndërsa për popullsinë shqiptare ende nga autoritetet asnjë kërkim dhe statistikë zyrtare në një kohë që shëndeti i popullsisë dhe cilësia e jetës janë prioritete të qeverisë dhe çdo force politike që synon të vijë në pushtet.

E nëse kjo harrohet nga qeverisja qendrore dhe vendore për shkak të ngarkesës me dy festat Pavarësinë dhe Çlirimin, kjo nuk prish shumë punë. Dhjetori ka në kalendar boll faqe të tjera propagande. Muaji Dhjetor është një muaj sulmi për pyllëzimet. Qeveritarët dhe bashkiakët me lopata dhe fidanë në duar padyshim që do jenë të parët në veprim për të treguar rëndësinë e mbrojtjes së natyrës, bukuritë turistike dhe shëndetin për qytetarët shqiptarë duke vërtetuar se 364 ditët e vitit janë kozmopolitanë dhe vetëm 1 ditë patriotë.