FJALËT E NËNËS PËR 14 VJEÇARIN….

November 20, 2024

“Një dritë që u ndez por nuk arriti të ndriçojë…

E shoh ende fytyrën tënde, bir,

si një dritë e brishtë,

si një zog që mezi kishte mësuar të fluturonte.

I shoh duart e tua të njoma,

më kujtojnë pemët e njoma të pranverës,

ende të papërkulura nga erërat e jetës.

.

Ti ishe vetëm katërmbëdhjetë,

vetëm fillimi i një rruge që s’mundi kurrë të hapet.

Çfarë faji kishe ti, bir?

A e di, e pyeta veten mijëra herë

kur trupin tënd e pashë të shtrirë, pa frymë,

në një dysheme të ftohtë shkolle

ku duhej të mësoje për jetën, jo ta humbje atë.

Kush është kjo dorë e zezë

që shkrepi dhunën mbi ty,

kush ia vrau shpirtin më parë

që të shkatërronte edhe tëndin?

A thua ishte një djalë si ti,

një shpirt i njomë, një zemër e rritur pa dashuri?

A e kishte provuar ndonjëherë një përqafim?

Apo vetëm britma, urrejtje dhe dhimbje?

.

Më thuaj, bir,

a pate frikë kur u ngrite për herë të fundit?

Kur e ndjeve se bota po të braktiste?

A mendove për shtëpinë, për ne, për ëndrrat e tua?

Unë isha atje, duke pritur,

me tryezën plot e një karrige bosh.

Nuk e dija se ai boshllëk do të bëhej përjetësi.

E di që nuk mund të të kthej.

Por nuk mund ta pranoj këtë dhimbje,

këtë padrejtësi që ta hoqi të ardhmen.

Një shkollë që duhet të ishte strehë,

një shoqëri që duhej të ishte mbrojtëse.

Si u bë e gjitha një varr për ty?

.

Ti ishe dashuria jonë,

pse u bëre viktima e indiferencës?

A nuk e dëgjoi njeri britmën tënde,

a nuk e pa njeri dhimbjen e atij që ta mori jetën?

Sa të verbër jemi ne, prindërit, mësuesit, të gjithë.

Sa të humbur janë ata që nuk dinë më të duan.

Tani mbetem këtu, me zemrën time të copëtuar,

duke të kujtuar në çdo hap, në çdo frymë.

Ti ishe pemë që sapo kishte lulëzuar,

por një dorë e egër ta shkuli rrënjën,

dhe tani unë, si hije e një nëne,

qaj në heshtje,

ndërsa toka përqafon atë që unë s’mundem më.

Një dritë që u shua dhe la pas një natë pa fund…..”

• twitter

  Follow
• facebook
• linkedin

Fjalë kyçe: