E ndaluan, i thanë se duhej ta rregullonte më mirë perçen, që të mbulohej si duhet.

Ishte një urdhër që peshonte si zinxhir i padukshëm.

Por në vend që të ulë shikimin, të tërheqë atë vellon siç i thanë, ajo heq vellon. Pastaj heq xhaketën, këmishën.

Shtresë pas shtrese, ajo çliron lëkurën, shkund zinxhirët.

Në zemrën e Teheranit, në oborrin e universitetit, ajo qëndron me të brendshme, por e veshur me një guxim dhe dinjitet që tejkalon çdo pëlhurë.

Vështrimet drejtohen te ajo: disa të rënda, gjykuese; të tjerët mosbesues, sikur të merrnin frymë lirinë për herë të parë.

Toka nën këmbët e saj është gjithmonë e njëjtë, por qielli duket se ulet për ta mirëpritur.

Sytë e të tjerëve qëndrojnë si gurë në trupin e saj, ndërsa zërat pëshpëritin kundër saj, stuhi gjykimi. Por në heshtjen e saj ka një klithmë që sfidon botën.

Uniformat vijnë për të shuar flakën e saj. E kapin me forcë, e tërheqin zvarrë, ndërsa ajo qëndron e heshtur, e fortë si shkëmbi. E çojnë në një vend ku shpresojnë ta thyejnë, ta mbysin atë zjarr të paepur. E transferojnë në një spital psikiatrik, ku tentojnë ta etiketojnë dëshirën e saj për liri si “çmenduri”.

Por ata nuk e kuptojnë se idetë nuk mund të prangohen apo mbyllen në një dhomë të bardhë.

Gruaja… Revolucioni që ecën zbathur në trotuarin e historisë.

Trupi i saj është një manifest, lëkura e saj është bojë e gjallë dhe sot ajo ka shkruar një faqe të re lirie.

Kujtimi i saj do mbetet një hije e ndritshme, një ekuacion i pazgjidhur në mur. Sepse zhveshja nga simbolet e imponuara është e vetmja mënyrë për t’u veshur me pafundësi.

PS: Vajza quhet Ahou Daryaei, ajo studion letërsi franceze në Universitetin Oloom Tahghighat, në Iran.

Një heroinë që na duhej!

#mauriziosantarelli

Me shkurtime nga “Riflessione”