Hirushja tani është 75 vjeçe. Ajo ka kaluar e lumtur me bashkëshortin e saj, Princin e Kaltër, i cili vdiq disa vite më parë.

Ajo i kalon ditët në tarracën e shtëpisë së saj, e ulur në një karrige duke u tundur, duke vëzhguar botën me maçokun Bob në prehrin e saj, e lumtur.

Një mbrëmje të bukur, Zana zbret papritmas nga brenda një reje të bardhë.

Hirushja e pyet:
– E dashur Zanë!! Pas kaq vitesh të shoh përsëri!! Çfarë po bën këtu?

Dhe Zana përgjigjet:
-Hirushe, që nga hera e fundit që të pashë ke jetuar një jetë shembullore. A ka ndonjë gjë që mund të bëj për ju? Ndonjë dëshirë që mund të të plotësoj?

Hirushja është e hutuar, e gëzuar dhe e skuqur nga emocionet, pasi ka duke menduar për pak, ajo mërmëriti:
– Do të doja të isha jashtëzakonisht e pasur. Në një çast karrigia e saj e vjetër lëkundëse kthehet në ar të fortë. Hirushja është e impresionuar.

Maçoku i saj besnik Bob trembet dhe largohet nga karrigia.

Hirushja bërtet:
– Faleminderit Zanë!

Pastaj Zana thotë:
-Nuk është asgjë, ti e meriton! Çfarë do të dëshironit si dëshirë të dytë?

Hirushja përkul kokën, vëren gjurmët që ka lënë koha në trupin e saj dhe thotë:
– Do të doja të isha sërish e re dhe e bukur.-

Pothuajse njëkohësisht, ajo rifiton bukurinë e saj rinore.

Hirushja më pas fillon të ndjejë gjëra që pothuajse nuk i kujton më: pasion, zjarr, etj…

Pastaj Zana i thotë asaj:
-E ke edhe një dëshirë të fundit: çfarë dëshironi?

Hirushja shikon maçokun saj të varfër të frikësuar dhe thotë:
– Unë do të doja që ju ta transformoni Bobin tim besnik në një djalosh të ri të bukur.

Maçoku Bob shndërrohet në një burrë të mrekullueshëm, tejet i pashëm.
Zana i thotë:
– Urimet më të mira, Hirushe! Gëzoni jetën tuaj të re!

Dhe largohet shpejt si një shkëndijë.

Gjatë disa momenteve magjike, Hirushja dhe Bob shikojnë njëri-tjetrin me butësi.

Pastaj Bob i afrohet asaj, e merr në krahët e tij të fuqishëm dhe i murmurit me butësi në vesh: “Vë bast se je penduar që më tredhe, zuskë!!!!”