Burimi : Pueblo, e martë, 29 gusht 1967, faqe n°15

Nga Aurenc Bebja*, Francë – 18 Gusht 2024

“Pueblo” ka botuar, të martën e 29 gushtit 1967, në faqen n°15, intervistën ekskluzive me Mbretëreshën Geraldinë në Spanjë, në lidhje me dorëshkrimin e përfunduar të saj “Kujtime të fshikulluara nga erërat”, të cilën, Aurenc Bebja, nëpërmjet Blogut “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar :

Geraldina e Shqipërisë

Ajo shkruan kujtimet e saj : “Kujtime të fshikulluara nga erërat”

Burimi : Pueblo, e martë, 29 gusht 1967, faqe n°15

Madhëria e saj jeton në pronën Coneja, në anën tjetër të rrugës, një shtëpi e bukur fshati e rrethuar nga pemë të lashta, e cila është pronë e markezëve të Pratit.

Madhëria e saj është e përzemërt dhe e dashur. Ajo ka sy të bukur ngjyrë rrushi dhe ka veshur pantallona. Nga qafa e saj varen copëza të bukura floriri (një gjerdan). Madhëria e saj nuk mban asnjë unazë. Ajo ka veshur një bluzë moderne, rinore. Sandale. Syze të zeza, sot.

— Unë jam këtu nga fillimi i korrikut deri në mes të shtatorit, afërsisht. Është viti i tretë që vij.

Mikpritësi i saj, Markezi de Prat, ka qenë diplomat spanjoll për pesëdhjetë vjet. Një emër shumë i përzemërt, shumë miqësor, i cili na e ka bërë këtë orë më të lehtë nën pemët e mëdha në tarracë. Nuk kemi ndenjur pranë arrës, sepse është ftohtë në hije.

— Unë kam një jetë shoqërore nëse është e nevojshme ta bëj këtë. Nuk është e lehtë, jo, fle shumë herët. Janë angazhime të pashmangshme.

Geraldina nga Shqipëria tashmë ka disa kujtime të gjata për të treguar. Këta sy të bukur kanë parë shumë. Tani për tani, ajo ka përjetuar dy herë mërgimin e ashpër dhe të dhunshëm. Dy herë vdekjen në prag të shtëpisë së saj.

— Jam e kënaqur që vij këtu çdo verë… Edhe Madridi më pëlqen. Është si një familje e madhe për ne…

Mbreti Leka, djali i saj, shtatlartë si katedrale, jeton më poshtë këto ditë, në jahtin e tij të ankoruar në portin e Marbella-s.

— Çdo mëngjes zbres në plazh. Ne kemi jetuar në Spanjë që prej 1962 dhe na pëlqen. Tani unë nuk lexoj asgjë. Unë po marr forca (energji) për dimër.

Ndonjë gjë në revistat kryesore. Por mbretëresha është e mërzitur, politika e lëndon.

— Nëse i hap dhe shoh politikë e luftë, i mbyll menjëherë.

— Atëherë nuk do të lexoni asgjë, zonjë…

— Djali im e pëlqen këtë, po. Ai e do politikën dhe së fundmi është kthyer nga një qëndrim i gjatë në Vietnamin Jugor. Ai ka marrë pjesë në disa përleshje ushtarake. Vjen i kënaqur.

Në Spanjë, përveç sovranëve, janë edhe dy shqiptarë.

— Më pëlqen gjithçka spanjolle. Unë madje gjej një ngjashmëri të madhe me hungarezët. Dominimi spanjoll është i mrekullueshëm…

Flet spanjisht me një theks të caktuar, por të qartë.

“Burri im ishte zotëria më i madh që kam njohur ndonjëherë. Gjyshërit e mi u takuan në Sevilje ose, më mirë, ranë në dashuri në Sevilje.”

Mbretëreshës nuk i pëlqen yéyé-ja (lloj muzike e famshme në vitet ‘60). Gjerdanin, bolivian, ia solli djali i saj nga një udhëtim i fundit në tokat amerikane.

— Tani kam përfunduar dorëshkrimin e kujtimeve të mia.

— A kanë një emër?

— Po, e kanë një të tillë. Ata do të quhen, mirë, tashmë quhen “Kujtime të fshikulluara nga erërat”.

Kështu ishte jeta e saj. Një jetë e mirë nën një çati të lartë. Dhe një dalje e heshtur dhe e trishtueshme nga forumi i Historisë.