Çfarë bëri me trimat Ismail Qemali
e di dhe gjyshi, dhe babai, dhe djali:
që ndezi zjarrin e shtëpisë shqiptare,
kur  dinakët donin ta shuanin fare.

Por Shkodra, dhe Lezha, dhe Kruja, Kanina,
Prizreni, dhe Shkupi, dhe Ohri, Janina,
Plaku i Bardhë dhe Luigji Mendjeqiell,
Baca Is’ e Rasih Dino na mbushën me diell.

Marigo Posio stafetën e Elena Gjikës,
e ngriti si kurorë të bukur të Dritës.
Dhe Qirinjve të Atdheut u falem unë,
larë me diell, qëlluar me furtunë.

Dhe Dibra, dhe Delvina, dhe Hasi, dhe Hoti,
Dhe labi, dhe malësori kanë frymë Kastrioti,
Dhe çami, dhe myzeqari, dhe ulqinaku qëkur
Janë firmë lirie e këngë për Flamur!

Se me centaurët Europa  rrufjane,
Kasandra me Pandorën europiane,
e plakur, e egër, marrëzisht e bukur
na ka dashur, na ka flakur e na ka ndukur.

U tkurr, u mpak, u mplak e nuk u gremis Nëna,
u trondit në flakë e nuk iu thye zemra.
Dhe deti, dhe fusha dhe maja e malit
si balli i bardhë i Ismail Qemalit.

Se s’është Vlora si Meka e Muhametit,
është anije e bardhë në mes të rrebeshit;
s’është Vlora as Bethlehem i Krishtit,
është vatër e mendimit dhe rrufe e gishtit.

Vlora është Vlorë, me dritë mes ciklonit,
është djepi ku u përkund palca e kombit;
është bërthama diellore e Flamurit,
me shqiponjën që fluturon mbi gjakun e burrit.

Vlora është magje e bukës kombëtare,
Është tharmi i mbrujtur në zemrat shqiptare.
Është  rrënjë e besim dhe vizion në shikim,
është  eshtër e dinjitetit  të kombit tim.

Urata e Plakut, si mirësi e ullirit,
u mbjelltë e shpërtheftë si lulet e prillit!
O ju zogj të Shqiponjës, po ju flas sinqerisht:
sot zemrat Pavarësia na Flamurëron Vlorërisht!

Sheshi i Flamurit, Vlorë. Vjeshtë e tretë, Njëzet e tetë, 2024

Vjeshta e tretë e vitit 1912 ishte në mbarim. Ditët qenë shkurtuar fare dhe dukej
sikur mblidheshin dhe tkurreshin gjithnjë nga retë e dendura dhe mjegulla. Frynte erë
jugu dhe binin shira. Udhët qenë tërë baltë dhe fushat ngjanin si gjysmë të përmbytura.
Në një mëngjes të këtyre ditëve te vrenjtura në garnizonin e kazasë së Beratit kishte
lëvizje. Zabitët i ngritën asqerët herët dhe pa bërë as talimin e sabahut 2 , i vunë ata për të
ngrënë bukë shpejtë dhe pastaj i mblodhën të rreshtuar tek sheshi midis kazermave. Me
zabitët përpara asqerët prisnin në heshtje. Dhe ja pa pritur, atë mëngjes të vrenjtur,u shfaq
në tribunën e ultë prej guri bimbashi i vrazhdët, i quajtur Hasan Tursun Oglli, i cili filloi
të fliste me një zë të rreptë. Asnjë ushtar nuk po e kuptonte turqishten e tij, përveç
ndonjë një zabiti që kishte mësuar në ndonjë ruzhdije të kohës..
Terxhuman ishte heqimi i garnizonit, Tahir Efendiu. Ai ngjante më i moshuar nga
bimbashi, po dukej i ndrojtur dhe i përulur para tij. Tahir Efendiu përkthente qartë dhe
saktësisht.

Midis ushtarëve që e dëgjonin ishte edhe Bushi Furka nga Fushëmarinasi i
Myzeqesë, i cili qe në rresht si gjithë të tjerët. Tërë ushtarët e taborit e dinin se Bushi
ishte djalë i vetëm. Këtë e kuptoje edhe nga veshi shpuar, ku pati pas varur vath, që
zakonisht iu vihej djemve si shpresë për të qenë me jetë, për të rrojtur gjatë. Kjo anë e tij
si djalë i vetëm kuptohej edhe nga emri: Bushi. Pra, njerëzit e shtëpisë i kishin vënë atë
emër që të ishte i fortë e jetonte shumë si druri i bushit. Kur erdhi koha për të ngritur
nizam, morën edhe Bushi Furkën. I ati tij, Rrapi Furka, u qe lutur njerëzve të
kryepleqësisë si edhe komisionit të okllamasë, po më kot. Bushi duhej të shkonte nizam. I
ati kishte dashur që të shiste qetë e parmendës e të paguante një njeri që të vinte bedel për
të, po askush nuk kishte dale bedel në vend të tij për ta zëvendësuar.
Sidoqoftë, njerëzit e shtëpisë, e sidomos e ëma, u gëzuan kur morën vesh se
Bushin nuk e kishin shpurë larg, andej tutje nga Anadolli, nga Jemeni a po nga vendet e
Arabistanit. Ai do të shërbente si nizam në ushtrinë e vilajetit, në një tabor, që qëndronte
brenda kazasë.
Terxhumani 3 vazhdonte të përkthente fjalën e bimbashit: “Për asqerët e këtij tabori është
nder i madh detyra, që po u ngarkohet. Ju do të ruani rrugën që shkon nga Shkumbini deri
ne Vjosë. Këto ditë pritet që të kaloje andej një njeri që ka dalë nga dora e dovletit. Ai
është treguar dinsëz e harramsëz para sulltanit dhe sadrazemit. Dovleti e nderon me tituj
dhe ofiqe, kurse ai në vend që t’ia dijë për nder, i kthen shpinën, dhe lidhet me mbretëritë
e kaurëve. Ky njeri dinsëz, që po na sillet si rebel ndaj perandorisë, është Ismail Qemali, i
cili i ka sjellë dëme dovletit dhe po përpiqet të bëjë ngatërresa të tjera për mbretërinë.
Qëllimi i këtij rebeli është që të arrijë të shkëpusë nga trupi mbretërisë sonë gjithë nahijet
e Arnautistanit. Po a mund të qëndrojë Arnautistani i vetëm? Jo, s’ mundet. Këtë e di
edhe ai vetë, Ismail Qemali, me gjithë rebelët e tjerë. Jo më kot ka vajtur ai në mbretëritë
e të krishterëve të Evropit. Ai do që ta lidhë Arnautistanin me Kaurët. Do që të krijojë një

mbretëri të vogël alla kaure nën hijen e mbretërve kaurë. Ky i mallkuar i Allahut ka
shkelur besën ndaj sulltanit dhe i ka dhënë shpirtin xhehenemit. Qëllimi i tij është që të
dobësojë dovletin edhe të bëjë sa më shumë njerëz dinsëzë si vetja. Prandaj, me urdhër
nga lart, nga vilajeti, ai duhet kapur i gjallë o vdekur. Ja kjo detyrë i ngarkohet sot taborit
tonë.”
Ashtu vazhdonte të fliste bimbashi 4 , duke parë me kujdes fytyrat e nizamëve dhe të
zabitëve para tij.
Bushi Furka e dëgjonte si i shtangur dhe mishi i trupit i bëhej gjemba-gjemba. Ai
sikur nuk po u besonte fjalëve, që përkthente terxhumani. “Si është e mundur të jetë ashtu
Ismail Qemali?” – mendonte me vete Bushi Furka. Në fillim të asaj vjeshte, para se atë ta
merrnin nizam, nëpër dasma e gostirat e fshatit, Ismai Qemali ishte dëgjuar aq shumë
nëpër këngë. Për atë këndonin të moshuar edhe të rinj. Dihej nga shumë njerëz se ai
kishte vajtur nëpër Europë për të mirën e Shqipërisë. Duke menduar ashtu, ai sikur nuk
po ua vinte më veshin fjalëve të terxhumanit. Atij po i zjente brenda vetes kënga që pati
mësuar para pak kohe në një nga dasmat e fshatit:
O shokë, më mori malli,
Ku gjendet Smail Qemali;
Në Paris atij krajli,
Po vrapon si sorkadh mali,
T’i dalë zot këtij vatani.

Dhe, tek kalonte me mendje fjalët e asaj kënge, Bushit i kujtoheshin shokët e
fshatit si edhe njerëzit e shtëpisë dhe te fisit. Një mall i brendshëm e pushtoi të tërin.
Fjalët e bimbashit nuk kishin më kuptim për të.
Po gjithsesi tabori mori urdhrin që të bëhej gati për udhëtim. Marshimi do të ishte i
gjatë dhe duheshin përgatitur për çdo gjë. Të gjithë nizamët u vunë në lëvizje. Lidhnin
këpucët, shtrëngonin shallvaret halldupe, qepnin xhybetë, rregullonin rripat e dyfekëve
edhe i hidhnin pastaj krahaqafë.
Bushi Furka bënte si të gjithë dhe dorën e vinte shpesh tek qesja me para që e
kishte varur me gjalmë në qafe e që i lëvizte mbi kraharor. Ato para ia kishte dhënë i ati,

me qëllim që po të gjente bedel, të kishte mundësi të paguante edhe t’ i shpëtonte
nizamllëkut.
Udha ishte e gjatë, po në marshim e sipër bëheshin ndalesa për pushim, a po edhe
për ta mbajtur taborin të rregullt dhe të mirë komanduar. Sa herë qëndronin për t’u
çlodhur, ose për të ngrënë ushqim, Bushi mendonte se si mund t’u vidhej nga sytë e të
tjerëve dhe të ikte pa u diktuar.
“Sikur të shpëtoj nga arratisja prej taborit; – mendonte ai, – do të vrapoj sa të
mund dhe do të hap lajmin kudo se Ismail Qemalit i kanë zënë pusinë.”

*

Aftër Lushnjës tabori ndali përsëri. Pas pushimit, bimbashi e ndau ushtrinë në
dysh: Njërën pjesë e nisi nën komandën e një zabiti ne drejtim të Shkumbinit; pjesa tjetër
do të shkonte nga ana e rrjedhës së Semanit. Merrej me mend se nizamët e këtij tabori
ishin në përforcim dhe mbështetje për te gjithë koshadhet e nahijeve midis lumenjve nga
Shkumbini deri ne Vjosë.
Qeveritarët e asaj kohe mendonin se mos vullnetarët që kishin dalë në përkrahje të
Ismail Qemalit do të ishin të shumtë. Ata kishin ndrojtje se mos nuk e përballonin
gjendjen vetëm me koshadhet e forcave krahinore, pa ndihmën e taborëve të ushtrisë së
gazermave.
Ajo pjesë e ushtarëve të taborit, që mori drejtim për nga ana e lumit të Semanit, pasi
kishte bërë disa orë të lodhshme udhëtimi, kur mbërriti afër kodrave të ulta midis Petovës
dhe Mbrostarit, mori urdhër të qëndronte e të pushonte për tërë atë natë. Midis këtyre
nizamëve ishte edhe Bushi Furka.

Diku më tutje ndodhej lumi, ku ishin ngritur dy lundra gjemi, ajo e Mbrostarit e
njohur nga të gjithë dhe ajo e Petovës, ndanë një trage prapa pyllit të madh, gjysmë e
fshehur. “Çfarë të bëj tani? – pyeste veten Bushi: Të rri këtu dhe të bëj dyfek me Ismail
Qemalin? A po të arratisem? Po sikur të më diktojnë? … Po më mirë të më diktojnë dhe
të më vrasin sesa të shtije kundër Ismail Qemalit dhe shokëve të tij.”
Kur erdhi nata, asqerët nisën të kërkonin bregoret edhe ledhet e terura të lumit.
Ata vinin përqark drurëve, për t’u mbrojtur pak a shumë nga era, ose silleshin për rreth

rrënjëve të trungjeve, ku qenë grumbulluar gjethe, që t’i përdornin si dyshek. Përpiqeshin
që të mbroheshin sado pak nga lagështira. Ashtu, në vendet, që zgjodhën vetë, asqerët u
shtrinë të mbuluar me xhybetë e tyre.
Edhe Bushi Furka u shtri, po atë nuk e zinte gjumi. Më tepër se lodhja e
marshimit, po e mundonte qëndrimi midis nizamëve dhe zabitëve. Shiu, që kishte rënë
gjatë ditës, pushoi dhe retë e dendura po zgaliteshin ca. Sikur po rrezonte pak hëna. Në
mugëtirën e asaj nate Bushi po vriste mendjen se si të gjente mënyrën më të mirë për të
marrë arratinë. Dhe ja tek i shkrepi në mendje shërbimi i rojes. Në mesnatë atij do t’i
takonte të ishte roje. Bushi i njihte mirë këto anë të lumit, se ai për fat ishte nga kjo
krahinë. Fshati i tij i lindjes, Fushëmarinasi, nuk ishte shumë orë larg nga ato brigje të
Semanit. Kur pat qënë çunak, katërmbëdhjetë vjeç e ca, ai pati vajtur nga këto brigje për
të gjuajtur mëllenja dhe lepuj të egër. E dinte se nga bënte lumi va dhe ku ishte vendi më i
cekët.
Në mesnatë, kur mori shërbimin e rojes, pyeste veten në se do të ishte mirë, po ta
kalonte lumin, a po jo. Dhe, tek po shikonte errësirën e pyllit, i ra në kokë mendimi që të
çante përmes tij. “Qëllimi im, mendonte, nuk është që të shpëtoj kokën, po të lajmëroj
për rrezikun, se Ismail Qemalit i kanë zënë pusinë.” Ashtu, atëherë, në mesnatën pus të
errët, kur gjithë nizamët dhe zabitët kishin rënë në gjumë të thellë, të lodhur nga udha
përmes shiut me llohë, Bushi Furka në majë të këmbëve largohet pa u ndjerë. Eci dhe eci
për një kohë të gjatë pa kthyer kokën pas, deri sa ai u bind se i kishte humbur gjurmët dhe
asqerët e taborit i kishte shumë larg. Në rrugë e sipër hasi në zgërbonjën e një plepi të
vjetër. U fut brenda saj, dhe u ul të çlodhej e të mblidhte veten. Nga larg vinte uturima e
detit. Frynte jugë gjithnjë dhe deti kishte dallgë e lëshonte një burë të madhe uturitëse sa
të përgjumte. Lumi qe mbushur degë më degë me ujëra të përzjera e të turbullta. Dukej
sikur lumi nuk merrte tutje; sikur i pëlqente më mirë të teptiste nga anët e tij e jo të
merrte udhën andej nga gryka e tij në det. Bura e detit ngrinte gjithnjë dallgë dhe nuk e
linte gjithnjë lumin të derdhte gjithë prurjet e veta.
Atje, brenda në guvën e zgërbonjës, tek po shlodhej, ai mendohej, pyeste veten se
ku mund të ndodhej Ismail Qemali? Sa shpejtë paskej ardhur nga Evropa! Kurse kënga
në një dasmë thoshte se ishte aq larg…tutje nga Parisi. Bushi nuk dinte asgjë për vajtjet
dhe takimet e bisedimet e Ismail Qemalit nëpër qytete të mëdha si në Vienë, Budapest, në

Bukuresht, në Trieste. Dhe ja tani, ai prapë, nuk ka një ide të qartë për udhëtimin që
karvani i Ismail Qemalit ka marrë drejt Vlorës. Ai nuk kishte dëgjuar nga askush se
Ismail Qemali kishte ca ditë që ndodhej në Durrës. Dhe ja tani nga fundi i vjeshtës së
tretë ai po shtegëtoka nëpër Shqipëri, siç kishte thënë bimbashi, “që të prish dovletin” dhe
prandaj tabori i kazasë së Beratit, ka dalë rrugëve për t’i zënë pritë. Dhe ashtu, tek po
fekste moti, Bushi Furkën e kaploi një hije gjumi, duke mbajtur pushkën në duar.

*

Pas bisedimeve që pati bërë me personalitete në Vjenë, Budapest e në Bukuresht,
Ismail Qemali qe bindur edhe më shumë se pa humbur kohë duhej shpallur pavarësia e
kombit shqiptar. Çdo ditë vonesë, mendonte ai, e rrezikonte fatin e kombit. Me këtë ide
në mendje, ai tok me shokët e shpurës së tij, Luigj Gurakuqi, Dhimitër Berati, Dhimitër
Mborja, Dhimitër Zografi, Spiridon Ilo e të tjerë, së bashku, u nisen nga Bukureshti për të
mbërritur në Trieste dhe prej aty të zbrisnin në Durrës, më 21 nëntor të vitit 1912, ku u
pritën me nderime nga Imzot Nikollë Kaçorri, Abas Dilaver Çelkupa dhe patriotë të tjerë
durrsakë. Qysh në fillim, pasi zbritën nga anija, tok me personat, që i pritën, shkuan e u
vendosën në hotelin luksoz, buzëdetit, të Azis Pashë Vrionit. Siç tregojnë kronikat dhe siç
deklarojnë në kujtimet e tyre bashkudhëtarët e prinjësit të flamurit, Ismail Beu kërkoi që
qysh të nesërmen të bëhej me një herë një mbledhje urgjente e patriotëve të shquar, ku të
shpallej me vendosmëri mëvetësia e Shqipërisë dhe të ngrihej Flamuri Kombëtar.
Për të arritur sa më shpejtë këtë qëllim dhe këtë dëshirë, Ismail Qemali fillimisht e
pa të arsyeshme të shkëmbente mendime me parinë e Durrësit në një bisedë, ku të ishin të
pranishëm myslimanë e të krishterë, bejlerë e tregtarë të shquar. Në atë takim, që u bë
shpejt, më datën 22 nëntor, pa u zgjatur, Ismail Bej Qemali ua shpjegoi njerëzve të
mbledhur aty se në ç’ rrezik gjendej Shqipëria pas thyerjes së ushtrive turke nga sulmet e
shteteve të Ballkanit:

-…..“Unë them se i vetmi veprim për të mënjanuar rreziqet, që
kërcënojnë kombin tonë në këtë gjendje politike, do të ishte të ngrinim flamurin
kombëtar dhe të shpallim mëvetësinë e Shqipërisë, një Shqipëri të mosvarme.
Ashtu t’i themi botës se jemi një komb më vete, dhe tani që fati na ndau nga
Turqia, duam të qeverisim vetveten dhe të rrojmë në paqe e urtësi me të gjithë

fqinjët. Po për këtë dëshirë dhe qëllim të shenjtë kemi edhe mbështetjen e
Evropës, dhe në mënyrë të veçantë do t’u kujtoja mbretërinë e Austrisë. Nxitje
dhe kurajo të madhe më dha për këtë udhë Shkëlqesia e tij Konti Berthold,
Ministri i jashtëm i Austrisë. “Shko në Shqipëri, më tha i përndrituri Kont, –
shpall pavarësinë dhe ngri flamurin…”. Mirë që flamurin po e ngremë, ia ktheva
atëherë, po më mungon shtiza për ta lartësuar, se flamurin pa shtizë e merr era që
fryn. Atëherë, pa u vonuar, ai, Konti Berthold, ma ktheu: ju siguroj se për shtizë të
këtij flamuri do të keni bajonetën austriake”.
Mirëpo sa mbaroi fjalën e tij Ismail Qemali në atë mbledhje, na ngrihet dhespoti grek i
Durrësit, Imzot Jakovi, i – cili u dëgjua të thoshte: “Mendimet dhe qëllimet e Ismail Bej
Qemalit janë çështje që mund të bisedohen, por jo tani. Këto punë i ka në dorë Evropa
dhe ajo do t’i rregullojë për së miri, kur të vijë koha. Kurse për ngritjen e Flamurit
kombëtar të Shqipërisë, që e përmendi Ismail Beu, – vazhdonte të fliste dhespoti Jakov, –
unë mendoj se ne si shtetas besnikë të Sulltanit, vetëm një flamur njohim, atë të Turqisë
dhe atë e kemi mbi krye e sipër.”
Pasi tha ato fjalë, dhespoti Jakov fërkoi pak mjekrën, picërroi ca sytë dhe iu
drejtua Myftiut të Durrësit duke i thënë: “Po ti Myfti Efendi, si njeri i urtë dhe besnik i
mbretërisë që je, ç’thua?”
Biseda nuk po ecte për mbarë. Myftiu i Durrësit, që njihej si fanatik, dhe që nuk
shquhej për zgjuarsi dhe as për kulturë, nuk e kuptoi aspak djallëzinë e dhespotit. Pa e
vrarë mendjen për të treguar ndonjë gjë me vlerë, ai mbështeti fjalët e dhespot Jakovit:
– “Vallahi, Dhespot Efendi, ti e ke thanë fjalën drejt; na vetëm bajrakut të
padishahut i bajmë temena.”
Kurse mytesarifi 5 i Durrësit, që nuk mund t’i thoshje se qe i paditur, por si tip i
pavendosur, nuk dukej as mish as peshk, një person i pasigurt, i cili nuk dinte nga të
mbante dhe bënte gjoja figurën e njeriut të paanshëm. Po më në fund, kur pa se rreth e
qark kishte njerëz të ditur, e gjeti të udhës t’i deklarohej Ismail Qemalit frëngjisht:
“Comme Albanais, je suis avec vous, mais comme fonctionniare, je dois etre contre
vous”

Pas tyre e mori fjalën Imzot Nikollë Kacorri, i cili në kundërshtim me ta, tha:
“Unë për vedi them se duhen me u marrë në konsideratë fjalët e Ismail Beut. Që të
shpëtojmë Shqypninë, duhet të ngremë Flamurin tonë Kombëtar dhe të shpallim
Shqypninë e mosvarme. Dhe po e përsëris edhe nji heri idenë e Ismail Beut për ngritjen e
Flamurit Kombëtar, të cillën po e quej vendimtare për fatin e kombit. Ky akt solemn
duhet me u krye një orë e ma parë. Me anë të këtij akti do te dallohen se cillët janë
atdhetarët e vërtetë, dhe, cilët do të jenë sahanlëpirësit e Turqisë ”. 7
Po gjithsesi, nga mënyra se si po shkëmbeheshin fjalët, Ismail Qemali e kuptoi se një
pjesë e parisë së Durrësit nuk po e përkrahte për qëllimin e tij të shenjtë. Kështu që
mendimi për ngritjen e flamurit në Durrës, për të fituar kohë, nuk doli për mbarë. Merrej
me mend se puna antishqiptare e dhespot Jakovit si edhe e myftiut të Durrësit e kishin
bërë efektin e saj të keq tek shumë njerëz të pa informuar për rreziqet që po i kanoseshin
kombit shqiptar.
Po megjithëse nuk ia arriti qëllimit që ta ngrinte flamurin në Durrës, Ismail
Qemali nuk e dha veten, nuk u përkul. Mendja filloi t’i rrihte për nga Vlora, tek
vendlindja e tij. Paria e atij qyteti ia kishte bërë ftesën me telegram që kur ishte në
Trieste. Vlonjatët me krenari dhe vendosmëri e prisnin që t’u vinte atje, në shtëpinë e tij
dhe ashtu të ngrinin së bashku flamurin.

*

Në mbrëmje, pas mbledhjes me parinë e Durrësit, kur Ismail Qemali vajti në
restorant për t’u darkuar, njerëzit e shpurës së tij i thanë se kuajt e karvanit qenë gati për
udhëtimin drejt Vlorës. Nga këto fjalë Ismail Beu u bë prap plot besim në vetvete se e
merrte me mend përpjekjen e patriotëve të qytetit të tij të lindjes, Vlorës së dëshiruar.
Telegrami i tyre e kishte vënë në dijeni. Atë telegram e ruante si një thesar. Sa herë fuste
dorën në xhepin e brendshëm, prekte letrën e atij telegrami, që i kujtonte zotimin e
bashkëqytetarëve vlonjatë. Ashtu, udhëtimi i karvanit të shpurës së flamurit të pavarësisë
do të niste rrugën të nesërmen, në mëngjesin e ditës së shtunë, më 23 nëntor, 1912. Tok
me katërmbëdhjetë bashkudhëtarët, që e kishin shoqëruar Ismai Qemalin në rrugën e
largët, qysh nga Bukureshti, do t’i bashkoheshin atij drejtë Vlorës edhe delegatët e

Durrësit, Krujës, Tiranës të përfaqësuar nga Hirësia e tij Imzot Nikollë Kaçorri, Musta
Ali Ibrahimi, Abdi e Murat Toptanin, Mustafa Krujën, Abaz Çelkupën e të tjerë. Në rrugë e
sipër Karvanit të Pavarësisë do t’i shtoheshin edhe delegatët e Kavajës, si dhe të
qyteteve të tjera. Dhe, ndërsa Ismail Qemali me gjithë zotërinjtë e mbledhur rreth tij,
qenë duke pirë kafenë e atij mëngjesi në sallon, ku po bisedonin rreth udhës, që do të
ndiqnin, hyn portieri i hotelit, i cili iu drejtua të pranishmëve, duke thënë:
– Nja katër pesë burra kanë ardhur nga kazatë e Toskënisë dhe duan të takohen me
zotërinë tënde, Ismail Bej.
-Të urdhërojnë e të vijnë këtu pa tjetër, – i tha ai.
Me t’u hapur dera e hotelit, u dukën të hynin brenda në sallon pesë burra të veshur
trashë, katër nga ata qenë me guna çile dhe mbanin në kokë qylafë të bardhë me majë për
sipër, kurse ai që i printe, qe i veshur me qyrk dhe mbante në kokë qylaf të errët.
Pikërisht ai do t’i drejtohej prinjësit të Flamurit, duke i dhënë dorën e i tha:
-Jam Qemal Karaosmani dhe po vij nga jugu bashkë me këta trimat; kemi ardhur
me dëshirën e parisë së Vlorës dhe të Beratit, dhe, veçanërisht me porosi të mytesarifit të
Vlorës, Xhemil Beut, për të takuar Zotërinë tënde, me qëllim që t’u ndihmojmë me sa të
mundemi në këtë udhëtim të shenjtë.
– Mirë se na urdhëruat, o burra fisnikë, – u dëgjua me një ngazëllim të dukshëm
Ismail Qemali, tek i shtrëngonte duart dhe mori të çohej, për t’i hedhur dorën në qafë.
Dhe, kur ai u ngrit, duke u mbajtur me një dorë në tavolinë, gjithë të tjerët u çuan, si për
t’u lënë vend miqve të sapo ardhur.
– Na keni gjetur në kohën më të mirë, po urdhëroni, uluni, merrni dhe ju një kafe
dhe t’u dëgjojmë për lajmet, që po na sillni nga patriotët e atyre anëve.
Sa kohë që po rregullonin karriket për t’u ulur, miku, që mbante qylaf të errët,
Qemal Karaosmani, ngriti zërin dhe tha:
-Nga nahijet tona ka marrë dhenë fjala se i ndrituri Ismail Beu është nisur për në
Vlorë dhe pritet të mbërrijë në qytet nga koha në kohë. Për këtë arsye paria e Beratit, duke
u marrë vesh edhe me zotërinjtë e lartë të Vlorës, dhe më ngarkuan mua të nisesha sa më
shpejt drejtë jush, që t’ju takoja për të dhënë ndihmën tonë të mundshme. Atëherë, unë
pa humbur kohë, u bashkova me këta katër miqtë trima, dhe, pasi siguruam dhe ca kuaj
me shalë me vete, u nisëm drejtë Durrësit, që të ju takonim këtu në hotelin e Aziz Beut,

ose kudo të ishit. Bëmë dy ditë udhë derisa arritëm mbrëmë dhe u vendosëm në hanin e
Vesel Vargut, që na priti aq mirë, me ngrohje dhe me të ngrënë e me të pirë.
Kur të gjithë burrat zunë vend, dikush porositi kafenë për miqtë e sapoardhur. Atëherë
Ismail Qemali mori përsëri fjalën dhe nisi të fliste:

– O zotërinj! Ndjehemi shumë të nderuar nga ardhja juaj këtu,
për të na takuar dhe për të na ndihmuar. Të qenurit tuaj midis
nesh na rrit besimin për arritjen e qëllimit tonë të shenjtë. Tok
me ju do ta kemi më të lehtë rrugën.

-Po nuk jemi vetëm ne, i dashur Ismail Bej, – u dëgjua njeri nga ata me qylaf të bardhë.
Andej nga ne, – vazhdoi ai, – të gjithë sa kanë dëgjuar se po vinte Zotëria jote për të
ngritur flamurin, me një herë lidhën fjalën, se do të dalin që t’ju ju presin me krahë hapur.
– Po këndojnë për ju, Ismail Bej, – tha një tjetër, – dhe po kërrejnë këngë të reja.
Ndër kaq kamarjeri solli tabakanë me filxhanët e kafesë. Dhe, duke pirë kafetë, Ismail
Qemali mori fjalën prap duke u thënë miqve nga zonat e jugut:
-Dhe tani, i nderuar Qemal Bej Karaosmani dhe ju të dashur zotërinj, me lejoni, që t’ju
njoh, me shokët e mi të udhës time të gjatë. Ky që shihni këtu pranë meje është zotëria e
tij Liugj Gurakuqi, ish drejtor i parë i shkollës Normale të Elbasanit. Në anën tjetër kam
Hirësinë e tij, Dom Nikoll Kaçorrin, dhe të tjerët janë përfaqësues të Durrësit, të Krujës,
Tiranës dhe të Shijakut, dhe tok me ta, ndodhen edhe përfaqësuesit e Kolonisë Shqiptare
të Bukureshtit. Sot, ne së bashku vendosëm që të nisemi për në Vlorë. Me që rruga
është e gjatë, në udhë sipër, do të ndalemi edhe për të pushuar. Ndalesën e parë mendoj se
do ta kemi në Çermë, ku po na pret me dëshirë Dervish bej Biçaku. Dhe kështu, me
bekimin e Zotit, qysh tani le ta marrim këtë udhë për të mbërritur në Vlorë një ditë e më
parë.

Qysh atë çast karvani u bë gati për udhë dhe gjithë delegatët e mbledhur në Durrës u
hipën kuajve dhe morën rrugën e gjatë drejt jugut për në Vlorë. Kalorësit ecnin qetë-qetë,
duke ndjekur vargan njeri tjetrin. Si pa u ndjerë, pas dy orë e ca udhëtimi, kishin lënë pas
Gjirin e Durrësit, Golemin, Qerretin. Dhe, kur po i afroheshin Kavajës, ndaluan pak sa
për t’u çlodhur. Lanë kuajt në një han dhe shkuan te një gjellëtore që të ndiznin ndonjë
cigare dhe të thyenin urinë a po të pinin ndonjë kafe. Pastaj, mbasi kishin ngrënë e pirë, u
hipën kuajve dhe karvani i delegatëve mori rrugën nga Kavaja drejtë Gosës dhe
Rrogozhinës. Kishin kaluar disa orë udhë dhe qe thyer dita; retë nga perëndimi po
dendësoheshin dhe po bëhej dalë nga dalë si mugëtirë dhe ashtu, buzë-mbrëmjes patën
mbrrijtur tek bregu i Shkumbinit, tek vau i trrëshëm 8 , atje, ku thuhej se lumi kalohej pa
rreziqe edhe pa vështirësi. Hapat e kuajve qenë ngadalësuar dhe kalorësit e karvanit qenë
më pranë njeri tjetrit. Dhe ashtu, në kalërim e sipër, dy delegatë nga Kolonia Shqiptare e
Bukureshtit, Dhimitër Berati dhe Dhimitër Zografi u gjenden fare afër njeri tjetrit.

-Si ndjehe, Zoti Dhimitër? – E pyeti Dhimitër Zografi, – po mbushen rreth tri javë nga
dita që u nisëm prej Bukureshtit.
– Me thënë të drejtën, për vete, jam pak i lodhur, me gjithë atë nuk ndjehem keq, e
përballoj rrugën si do që të jetë, po mendja më shkon gjithnjë tek Ismail Qemal
Beu. Sa do që e mban veten, prap është moshë e thyer.
– Ashtu është, – ia pranoi fjalët tjetri, ai ka djalin sa ne, i biri, Et-hem Beu është
versa jonë.
– Ismail Beu është zemra dhe truri i gjithë këtij karvani.
– Prandaj që të tërë ta kemi mendjen tek ai për gjatë këtij udhëtimi me shira të
rënduar dhe me rrugë gjithë pllashtira e baltovina.
– Do të ishte mirë të kishim porositur ndonjë karrocë të mbuluar, a ndonjë pajton, –
shtoi në fund Dhimitër Zografi.
– Po ç’ thua, Zoti Zografi? Kujton se je ndë rrugë të Korçës, a po të Bukureshtit!
Ndë këto udhë të Myzeqesë zor, që të udhëtosh edhe me qerre me rrota të mëdha
të tërhequr me buaj të fuqishëm.
– Atëherë, po u krijua ndonjë gjendje vështirësije, do t’u drejtohemi banoreve
vendas rreth e përqark.
-Pa tjetër, – tha Dhimitër Berati, – nuk e dëgjove se ç’thanë ata zotërinjtë, që erdhën tek ne
tok me Qemal Karaosmanin, që gjithë fshatrat e Myzeqesë nga Shkumbini e deri në Vlorë
do të jenë në këmbë në mbrojtje të Karvanit të Pavarësisë.
Dielli, i veshur nga retë ngjyrë gri, ish në perëndim e sipër. Horizonti po errej gjithandej.
Përmes mugëtirës, delegatët e Karvanit të Pavarësisë, kaluan lumin e Shkumbinit që nga
u doli para syve fushëtira e Divjakës, prej ku dukeshin qartë sarajet e Dervish bej
Biçakut, ku Ismail Bej Qemali ishte i ftuar të kalonte natën tok me shpurën e tij. Dhe
ashtu, duke shpejtuar udhën, karvanin e pavarësisë e zuri mbrëmja e asaj dite, të datës 23
Nëntor, në anën e majtë të lumit Shkumbin, pra, atje në Çermë, para konakëve të Dervish
Bej Biçakut, ku delegati i Peqinit po priste tok me shumë zotërinj të tjerë nga zona
përqark. Atë natë në shtëpinë e Dervish Bej Biçakut përveç delegatëve të Durrësit, të
Krujës, e të Tiranës erdhën edhe Nebi Sefja i Lushnjës, Bexhet Bej Hydi, si edhe
kryeplaku i Ardenicës dhe Kolonjës, mësuesit e Libofshës dhe të Ardenicës Spiro Saqellari
dhe Jovan Ndreko, po ashtu edhe myzeqarë të tjerë, vullnetarë me armë në dorë në
ruajtje të udhëtimit të Ismail Qemalit dhe të shpurës së tij drejt Vlorës 9 .
Atë kohë, kur shpura e flamurit të pavarësisë ishte duke mbërritur konakët e Dervish
Biçakut, njerëzit e asaj shtëpie të gjithë së bashku, shërbëtorët, stallierët, barinjtë, po
edhe të ftuarit vendas po bënin kujdes për të ndezur zjarrin në vatrat e oxhaqeve, po
rregullonin mangallët me qëllim që të kishte sa më shumë ngrohtësi për delegatet e
kuvendit të madh. Ishin bërë gati për ndriçim edhe llambadhe, qirinj e kandila për të
ndriçuar dhomat dhe korridoret e konakëve. Dhe ja, kur po vazhdonin punët e mikpritjes,
karvani i pavarësisë me Ismail Bej Qemalin në mes, nisi të futej brenda në oborrin e
sarajeve. Gjithandej përqark shtëpisë ndihej atmosfera e përgatitjes për të nderuar miq e
rrallë. Aroma e çajit të malit përzjerë me afshin e kafesë të sapo bluar si dhe me erën e
mishit të pjekur dhe të jahnisë, tregonin për vëmendjen, që rrugëtarëve të Karvanit të
Pavarësisë t’u shërbehej sa më mirë, me qëllim që të çlodheshin dhe të kishin fuqi për
rrugën e vështirë që i priste.

Kalorësit e karvanit, sapo hynë brenda oborrit, zbritën njeri pas tjetrit, duke ua dorëzuar
kuajt stallierëve, të cilët, pasi u hiqnin kuajve frerët nga goja, i lidhnin me kapistra dhe i
rregullonin në stalla.
Ndër kaq tërë udhëtarët e karvanit hoqën xhokat, gunat, a po qyrqet e rënda e të lagura
dhe po i vendosnin në varëse ose parmaqe. Kur gjithë delegatët ishin ulur dhe po
shkëmbenin mendime për udhëtimin drejt Vlorës, Ismail Qemali hodhi shikimin rreth e
rrotull, dhe mbasi i pa të tërë, ngriti zërin dhe tha: “me sa shikoj, më duket se deri këtu e
kemi përballuar rrugën mirë që të tërë. Dhe tani duhet të falnderojmë zotërit e shtëpisë
për gjithë kushtet dhe mundësitë, që na kanë krijuar, që të pushojmë, të rehatohemi dhe ta
marrim veten për nesër. Me këtë rast, një gjë do të doja ta kemi para sysh se duhet
të mbërrijmë në Vlorë sa më shpejtë, me qëllim që të fitojmë kohë, për ta mbledhur
Kuvendin më 28 Nëntor dhe, po atë ditë, të shpallim pavarësinë dhe të ngremë Flamurin
Kombëtar, e përsërisë ta ngremë Flamurin në atë ditë, më 28 Nentor, sepse edhe
Skënderbeu po në atë ditë, më 28 Nëntor të vitit 1443 e ngriti këtë Flamur në Krujë.”
Po pikërisht, kur prinjësi i Kuvendit po thoshte ato fjalë, tek porta e oborrit u duk një
kalorës lajmëtar, një mesoburrë, i cili kërceu nga kali e u dha këmbëve në drejtim të
sarajeve. Ky njeri mbante në dorë një letër dhe deshte të takohej pa tjetër me Ismail
Qemalin, që t’ia jepte vetë në dorë zarfin dhe t’i thoshte atij gojarisht:
“Vij me porosi nga zotëria e tij Emin Bej Vokopola, vij i urdhuar edhe nga kumandari i
xhandarmarisë së Lushnjes, kapiten Ibrahim efendi Borshi, që t’ju gjeja kudo që të
ndodheshit, dhe që t’i dorëzoj Zotërisë tënd këtë kartë”. Dhe atëherë Ismail beu e mori
atë letër, ku shkruhej: “Ju bëjmë ne dije se nga posta e Lushnjes njoftohemi fshehurazi
lidhur me një telegram, që sapo kishte mbrrijtur nga vilajeti i Janinës në sanxhakun e
Beratit, të cilin Mytesarifi e kishte shpërndarë si lajm në formë urdhëri me post-telegraf
ndër të gjithë kajmekamët 10 : Në atë letër shkruhej:

“Ismail Qemali me shokë gjallë a vdekur të shtihet në dorë”
– Hapni sytë se u kanë zënë pusinë gjatë rrugës, Ismail Bej, – këto fjalë m’i tha me
gojë vetë komandari, si amanet.
Aq foli lajmëtari, që sapo kish mbrritur me kalë, i cili, me të dorëzuar letrën, u
largua pa u zgjatur drejt qytetit të tij.
Atëherë Ismail Qemali, pasi lexoi me zë të larte lajmin e keq, u tha gjithë të
pranishmëve:

– Si do të bëjmë vëllezër ?!… Në qoftë se ia mbërrijmë Vlorës, dëshira jonë plotësohet, do
ta shpallim Shqipërinë më vete, të mosvarur. Në qoftë se do të vritemi, atëherë bëhemi
dëshmitarë dhe therorë të Atdheut të dashur.”
Atë çast brenda odës së madhe të shtëpisë së Biçakajve në Çermë, pas atyre
fjalëve të prijësit, u bë një heshtje, që nuk zgjati. Atë moment një nga vullnetarët e
armatosur për ruajtjen e Ismail Qemalit, çohet në këmbë dhe fletë: Shumë të nderuar
zotërinj! Jam këtu si i dërguar nga pleqësia e Divjakës dhe Gradishtës. Dhe dua t’u siguroj
se s’ ka njeri që të pengojë dhe ta trembë Ismail bej Qemalin me shokët e tij në këtë udhë,
që kanë nisur. Tërë burrat e katundeve tona kanë lidhur besën se sonte dhe nesër, dhe, sa
do ta dojë puna, do të jenë me dyfek në dorë për të mbrojtur Ismail Qemalin dhe
zotërinjtë, që udhëtojnë me të. Do të vëzhgojmë çdo rrugë e çdo shteg. Kaq kisha.
Prandaj zotërinjtë delegatë të flenë të qetë dhe të marrin fuqi për udhën që do të kenë
përpara.”
Pas atij, u çua edhe një tjetër myzeqar, i cili foli, po ashtu me guxim: “Edhe unë jam këtu
në emër të pleqësisë se Ardenicës, të Libofshës dhe Kolkondasit. Edhe në zonën tonë
gjithë burrat e çdo shtëpie janë bërë një. Kemi bërë çetën tonë dhe, ashtu së bashku, i
njohim gjithë rrugicat dhe shtigjet me rreziqe dhe, po ruajmë nga çdo anë, qe nga Ura e
Mbrostarit deri tek Lundra gjemi e Petovës. Kështu që udha jonë është e mbrojtur dhe
askush të mos ndjehet i ndrojtur.”
Duke shkëmbyer mendime në odën e madhe të miqve, burrat e ardhur vullnetarë nga
Myzeqeja caktuan si udhërrëfyes për karvanin Tano Bozarin nga Divjaka, që e njihte
vendin me pëllëmbë. Në bisedë e sipër, tek sillte në mendje udhën, që do të bënin të
nesërmen, ai, Tano Bozari, gjeti rastin dhe u tha delegatëve: “Për të qenë sa më të sigurt,
mendoj që ta ndryshojmë pak drejtimin e rrugës, pra ta lëmë mënjanë udhën e madhe
edhe të marrim tragën e Tërbufit e të Karatoprakut.
Do të bëjmë ecje të vështirë, do të shkelim mbi një rrugë pa rrugë, mes baltës, ku ujët ka
vajtur në shalë të kalit, po nuk është e pamundur, do të gjejmë shtigje dhe do të dalim në
dritë, them kështu se i njoh vendet fare mirë.”
Të nesërmen, më 24 Nëntor, pa lindur mirë dielli, Karvani i Flamurit të Pavarësisë doli
nga Çerma, dhe pa u zgjatur shumë, duke u mbështetur edhe tek udhëzimet e vendasve
myzeqarë mori drejt Gradishtës. Nga shirat e rëndë të vjeshtës toka qe squllur aq shumë
saqë dheu kudo qe bërë si baltë kamine. Kënetat qenë mbufatur dhe lumenjtë vinin trarë-
trarë e gërryenin ledhet degë më degë. Deti uturinte dhe vazhdonte të ngrinte burë. Pas
një zagushije të rëndë, retë e veshën qiellin pus. Vetëtimat dhe gjëmimet përsëri po
rrethonin horizontin. Shirat nisën prap shtruar, pa erë, po të dendur. Duke kaluar para
fshatit të Këmishtajt, dheu po bëhej dhe më i rëndë, balta e zezë ishte shumë ngjitëse.
Dukej sikur kuajt nuk ecnin, por po ngjishnin llucë të zezë kamine.

Ishte e diela e parafundit të vjeshtës së tretë të vitit 1912, kur Karvani i
Pavarësisë, i shoqëruar edhe nga vullnetarët e armatosur, po u afrohej dherave të
Karatoprakut, ku kalimi i udhës me këmbë ose me kuaj bëhej më se i vështirë 11 . Duke
çarë udhën me pllashtira të Karatoprakut, Karvani kish mbërritur tek rrema 12 e
Sulzotajt, që dukej e mbushur krejt me ujë, po që nuk kishte rrymë me rrëmbim. Pikërisht
në atë kohë me llohë e me shi, një qerre me rrota të larta po afrohej në drejtim të karvanit.
Koha e dasmave ende nuk kishte mbaruar dhe ata që shikonin atë qerre, mund të kenë
kujtuar se ajo do të qe nisur për të marrë ndonjë nuse të re në atë ditë të përbaltur plot me
shi, sipas zakonit të lashtë “të prerjes së ditës”, që do të thoshte se vajza behej nuse
pikërisht në ditën e caktuar nga të dyja palët e krushqisë. Po jo, nuk kishte qënë ashtu.
Qerrja me rrota të larta nuk qe nisur as për nuse e as për pajë. Pendari, që po hiqte qetë
për dore me hosten, e ndali qerren në mes të udhës. Vuri hostenin në vrimën e qajkës dhe
doli para shpurës se kalorësve. Ai ngriti duart lart në formën e gjysmë harkut duke thënë
ca fjalë që nuk merreshin vesh nga shkaku i shiut. Kur u afrua edhe më, pendari vuri një
dorë në zemër dhe me dorën tjetër takoi udhë-rrëfyesin.
– Jam i dërguar nga paria e anës sonë të Analumit, Karatoprkut dhe Sulzotajt, –
foli ai, – që të takoj Ismail Qemal Beun dhe ta marrë në qerre dhe ta shpije te odat
e vakëfit të kishës dhe konakët e Nedim Bej Leskovikut. Siç e shikon kjo qerre
është e siguruar mirë: është e mbuluar me rrogoza të rinj që nuk i hyn asnjë pikë
shiu; kurse në shtratin e saj janë shtruar dyshekë dhe qilima me thekë.

Kur udhë-rrëfyesi po e dëgjonte dhe po shikonte pak si i çuditur nga e papritura,
pendari vazhdoi prap:
– Nuk jam vetëm, zotëri; tok me mua kanë dalë edhe shumë burra të tjerë, të cilët
janë endur andej e këndej që të bëjnë roje, kurse populli po u pret në Libofshë.
Atje do të bëhet festë. Te oborri i vakëfit dhe te konakët e Nedim Bej Leskovikut
është ngritur kënga e po hedhin valle nga gëzimi.
Udhërrëfyesi ktheu kalin, u fut në mes të shpurës, iu drejtua prinjësit të flamurit e
i tha:
-Ismail Bej! Populli i kësaj ane ka nisur këtë qerre të madhe për Zotërinë Tënde.
– Po pse janë munduar!? Kur ne kaluar jemi, – tha Ismail Qemali, duke ndjerë
ngrohtësinë e dashurisë së përzemërt të popullit.
Pendari me takije të bardhë atë çast qe pushtuar nga një ndjenjë përfaljeje para
prijësit të flamurit. Tërë qenia e tij përshkohej nga një hutim dhe marramendje
ngazëllimi. Po megjithatë e mori veten, u përcoll, hapi gojën e nisi të fliste me
shumë mirëdashje:
– Më tutje rruga bëhet edhe më e vështirë Ismai Bej, shiu e bën udhën edhe më të
zorshme, sidomos këtu, tek rrema e Sulzotajt, dheu bëhet det. Prandaj na …
urdhëroni! Të paktën sa kohë që bije shi. Nuk do të lageni dhe do të çlodheni ulur.
Atë minutë, Ismail Qemali pak si i menduar, vuri dorën te mjekra dhe shikoi
udhë-rrëfyesin, sikur të merrte mendim nga ai dhe i tha:
– Po ti si mendon për këtë rast? Or bir.
– Ismail Bej ! – i tha ai pa u menduar shumë, – Plotësojani dëshirën. Të paktën sa
të kalojmë Karatoprakun.
Atëherë prijësi i udhëtimit të flamurit vështroi gjithë bashkudhëtarët e karvanit
dhe i prekur nga ngazëllimi dhe mikpritja e popullit, foli me qetësi: “Vetëm nuk do të
ulem aty. Le të urdhëroi edhe zoti Gurakuqi e ndonjë tjetër.”
– Faleminderës, Ismail Bej, po ma i moshum asht Imzot Nilollë Kaçorri. Le të
urdhëroi Zotnia e tij ma parë, – u dëgjua Gurakuqi.
-Të lumtë goja, zoti Luigj, për punët e shquara, që ka bërë, ai e meriton të jetë
para meje, veçanërisht për mbështetjen që më dha, kur u futa në Durrës.

– Ju lutem zotërinj të shtrenjtë, me më ndigjue edhe mu, para se të më çmoni
kaq shumë. Andej nga malësia e Lurës asht nji zakon që nderon ma së pari at mik
që ka ba rrugën ma të gjatë. Më thoni Ju tash, kush duhet të jete ma i parë. Unë
nuk mundem me e thye rregullin e Lurës dhe të Kurbinit.
– Ka vend për tre e më shumë, – u dëgjua atë kohë pendari i qerres.
Dhe ashtu ata të tre: Ismail Qemali, Dom Nikollë Kaçorri e Luigj Gurakuqi u
drejtuan nga qerrja e mbuluar me rrogoza. Pendari hapi pak vend tek shtiza e qerres, duke
mënjanuar një ka, me qëllim që shtiza qerres të shërbente si mbajtëse për të vënë këmben
kalorësi, kur ta hiqte nga yzengjia. Sa mori për të zbritur Ismail Qemali nga kali, pendari
i tha:
– Kujdes Ismail Bej, mbahuni edhe te supi im.
Po kot u shqetësua pendari. Ismail Qemali i bëri lëvizjet të ngadalta, po të sigurta.
Hodhi këmbën mbi shtizë, u kap pas rrapinës e shkoi u ul mbi qilimin me thek pa zor të
madh. Po ashtu bëri edhe Luigj Gurakuqi. Kurse Dom Nilollë Kacorri, dukej që qe më i
stërvitur dhe i bëri lëvizjet e zbritjes nga kali për në qerre më me shkathtësi.
Shpura e kalorësve me qerren në mes rifilloi udhën me baltë, pa pyetur për shiun
që s’ kishte të ndaluar. Me gjithë atë, Karvani i Pavarësisë ecte drejt Vlorës pa pushuar.
Qielli shtrydhte re si guna, moti qe bërë bunacë, po karvani nuk stepej.

*

Kur u kalua Karatopraku edhe rrema e Sulzotajt, balta e zezë sikur po bëhej më e
butë, më e ujshme se sa ajo e dheut të zi. Tek po kalonin Gradishtën dhe po i afroheshin
Libofshës, qielli nisi të zgaliste. Retë sikur po çaheshin dhe shiu u bë si vesë e hollë, deri
sa pushoi. Te sheshi i një djerrine ndanë një kodre, karvani ndali. Kalorësit zbritën nga
kuajt dhe Ismail Qemali me dy zotërinjtë e tjerë, Dom Nikollë Kacorrin dhe Luigj
Gurakuqin dolën nga qerrja e mbuluar. Atje, në atë vend, ndanë kodrës kalonte një
rrjedhë uji, që ish si degë e një përroi që zbriste për poshtë. Të gjithë njerëzit e shpurës u
vunë në lëvizje për të ushqyer kafshët. Kuajve u dhanë për të ngrënë tagji tërshëre, kurse
qeve misër me lëpushka. Pastaj i shpunë kafshët për të pirë ujë te vija e rrjedhshme. Nga
mundimi i udhës së vështirë si kuajve ashtu edhe qeve u dilnin avuj djerse nga kurrizi.

Për disa minuta gjithë burrat e shpurës çlodhën gjymtyrët e u shpinë duke ndezur
edhe nga një cigare duhan. Dhe pak udhë dhe ata do të arrinin në Libofshë. Pasi kafshët e
shuan etjen me ujë, karvani me njerëzit e flamurit vazhdoi rrugën drejt jugut.
Lajmi se dita e flamurit kishte afruar, pati pushtuar mendjet dhe zemrat e të gjithë
myzeqarëve, të cilët po i prisnin si në një ditë feste tërë delegatët e ardhur nga shumë anë
të Shqipërisë, që ishin nisur drejt Vlorës.
Kudo që shkelnin mësuesit dhe patriotët e Myzeqesë përhapnin lajmin për ngritjen e
flamurit. Qëllimi historik që i kishin vënë vetes ata me Ismail Qemalin në krye, nuk ishte
i atillë që mund të kalohej në heshtje. Populli i Myzeqesë i lumturuar po e priste e
përcillte Ismail Qemalin me shokë në çdo fshat. Udhëtimi rrugë e pa rrugë përmes viseve
fushore zgjati më shumë se sa qe menduar. Vonesa në udhëtim po e vinte në merak
Ismail Qemalin. Ai shqetësohej përbrenda dhe mezi e përmbante ndjenjën e padurimit. Sa
herë që vinte dorën në xhepin e brendshëm, prekte telegramin e komisionit përgatitor të
Vlorës dhe i kujtoheshin fjalët e shkruara: “Nisuni, ju presim. Jemi gati.” Atë që e
shkruante Vlora në telegram, ai po e shikonte në fytyrat e qeshura e në sytë e ndezur nga
dashuria për Shqipërinë e lirë në çdo krahinë. Të gjithë delegatët e ndjenin se kudo ishin
të rrethuar nga një gëzim i tërë popullit kudo që shkelnin.
Në të hyrë të Libofshës kënga dhe brohoritjet ndiheshin edhe më shumë. Ikonom
Papa Dhimitri, i cili pati dhënë fshehur mësimin e gjuhës shqipe në konakët e vakëfit,
kishte ngritur për këtë rast një komision feste. Me mundësitë që kish pasur, ai pati arritur
të bënte edhe një kor me djemtë e shkollës së parë të krahinës, të cilëve u mësonte këngë
patriotike, që i sajonte vetë. Njëra nga këto këngë qe bërë posaçërisht për këtë rast. Atë
mbasdite ajo këngë u dëgjua për herë të parë:

Shqipëri e ngrite Ballin,
Ta ngritën trimat e rrallë;
Shqipet me Smail Qemalin,
Nipat e Gjergjit me pallë.

Gjithë djemëria e Libofshës me këtë këngë në gojë doli në rrugë dhe nuk po dinin
se si t’i prisnin sa më mirë e më mirë delegatët e flamurit me prijësin e shquar në mes.

Në gëzimin e kësaj feste atë ditë qe therur një dem, po piqeshin në furrë gjela deti, po
gatuheshin gjellë me jahni, mish i pjekur, qofte dhe të gjithë familjarët me gratë e tyre
kishin sjellë lloj lloji ëmbëlsirash me kanistra si në ditën e Pashkës së Madhe edhe më
shumë; gjithandej oborri i kishës së madhe të Libofshës dhe i konakëve të vakëfit
kundërmonte nga era e kanellës që u qe hedhur përsipër pjatave me kabuni, me reshedi
dhe paluze.
Merrej me mend se delegatët kuvendarë po vinin të lodhur, të lagur dhe të uritur,
prandaj te konakët e vakëfit qenë marrë të gjitha masat sipas porosive që kishte dhënë
Ikonom Dhima, Jovan Ndrekua dhe Kov Saqellari. Oxhaku bubullonte nga flaka e zjarrit
me drurë të trashë, mangallët qenë rregulluar të ndizeshin kur të ishte e nevojshme.
Gjellët, buka, vera dhe rakia ishin bërë gati.
Dhe ashtu, në atë buzëmbrëmje, Karvani i Flamurit të Pavarësisë mbrrijti në
Libofshë para perëndimit të diellit, ishte data 24 Nëntor 1912. Gjithë njerëzit e shpurës,
pasi u zbritën kuajve, u pritën me përqafime dhe shtrëngime duarsh prej parisë dhe
gjindjes që qe mbledhur me në krye Ikonom Dhimën, si dhe zotërinjtë e tjerë të zonës së
Libofshës, Spiro Saqellari, Tuni Gjergji, Jovan Ndreko.
Delegatët, të lodhur ashtu si ishin, u futën në një odë, që qe caktuar vetëm për ta. Ismail
Qemalit i qeshte fytyra si dielli kur lind. Në mes të asaj mikpritjeje të ngrohtë, në atë
gosti të begatshme, në mes të atij ngazëllimi, që bënte të dridheshin të gjitha zemrat,
Ismail Qemali nuk po qëndronte dot pa folur. Nga gëzimi i madh vetja po i dukej disa
vjet më i ri.
Prinjësi i Flamurit, tek po rrinte i ulur mbi një shilte të madhe pran zjarrit
flakadan, midis Spiro Saqellarit dhe Ikonom Papa Dhimitrit, pasi ngriti dollinë për
Shqipërinë dhe flamurin, me atë zërin e tij të ngrohtë e të përmallur tha:
-“Vëllezër të dashur ! Erdhëm vonë; të na e falni se u bëmë të na prisni ca si
shumë. Po vonesa qe se nuk kemi rrugë, nuk kemi ura, nuk kemi as siguri. Udhëtojmë
me vështirësira. …Sa varfëri duket në tokën tonë të begatshme. Dhe kush e ka fajin?
Fajin e ka qeveria turke. Tani mjaft me Turqinë… Së shpejti do të ngremë flamurin dhe
pastaj duhet të përpiqemi me mish e me shpirt për ta shpurë vendin përpara.. Duhet të
ecim edhe ne në rrugën e qytetërimit, të përparimit dhe të mbarësisë. Kështu ne do t’i
tregojmë Evropës se shqiptari ka mbetur gjithmonë evropian në gjak dhe se nuk dëshiron
gjë tjetër veçse të forcojë kombësinë e tij.”
Po gostia nuk qe shtruar vetëm brenda konakëve të vakëfit të kishës, po edhe në
korridore edhe në postrehët përjashta. Të gjithë burrat te vjetër e të rinj patën ardhur atë
mbasdite festive. Të tërë patën marrë me veta ushqime për të ngrënë e për të pirë me
çfarë u ndodhej. Te gjithë e ndjenin se atë mbrëmje Libofsha po jetonte ngjarjen më të
jashtëzakonshme.. Ajo kishte nën çatitë e saj përfaqësuesit e kombit, ata që kishin bërë e
po bënin aq shumë, për ta shpëtuar Shqipërinë nga zgjedha e huaj halldupe.

*

Bushi Furka pas gjithë asaj lodhjeje nëpër pyll, kur kishte ikur tek rafsha mos u vrafsha,
rrinte si i strukur atje tek zgërbonja e lisit plak. Priste sa te fekste e të nisej andej nga i
dilte më mbarë për te ura gjemi ndanë lumit. Në ushtrinë turke i dukej vetja sikur të qe
syrgjyn. Kazermat i ngjanin si burg. Godina e fjetinës ia ndrydhte gjithë dëshirat. Dhe
ashtu tek po rrinte fillikat i vetëm në atë guvë iu bë sikur po e kërkonin, sikur po e
thërrisnin me emër. Për një çast u ngjeth dhe filloi të dyshonte se mos zabitët do të kishin
urdhëruar nizamë të taborit për ta gjetur kudo që të ishte. Atë kohë shtrëngoi dyfekun nga
gryka dhe mbante veshët pipëz, për të kapur ndonjë fjalë. Po asgjë nuk dëgjohej përveç
degëve që shushurinin nga fërkimi me njëra tjetrën.
Dhe në atë mënyrë, duke pritur agimin, Bushi ra pa dashur në krahët e një ëndërre
tërheqëse. Ajo ëndërr sikur ia hoqi të gjithë lodhjen, ndrojtjen dhe pasigurinë e
veprimeve. Në atë dremitje atij iu duk sikur shiu ndali dhe një agim i purpurt po ndizte
qiellin. Tutje, shumë larg, dielli po hapte syrin me qerpikë të zjarrtë. Atë kohë kalon para
syve të Bushit e fejuara e tij, Lulja. Ndërsa ajo po nxirrte pulat e detit në kullotë, ai i doli
përpara si atëherë kur nuk e kishin marrë nizam. Ajo u tremb nga befasia, po me ta njohur
nuk u përmbajt dot nga gëzimi dhe iu hodh në qafë, duke i thënë:
– Ke ardhur me leje.
– Jo, jam larguar vetë.
– Po si e bëre këtë? – e pyeti prap vajza.

– Sepse nuk më mbante vendi. Kam merakun e argëllëkut 13 . Vajti aq kohë pa ua
dhënë.
– Po ne u deshëm vetë; ne nuk u deshëm për argëllëk.
– Po ç’ thonë bota pastaj….
– Asgjë…
– Si…asgjë! – Nizamët 14 e rinj që erdhën në tabor më thanë se na përflasin:
“Turp për ne që nuk e kemi dhënë…turp për ju që nuk e keni prishur fejesën.”

– Të gjitha janë gënjeshtra. Për këto llafe paske vënë kokën në rrezik dhe
paske ardhur pa lejë.
– Nuk ika vetëm për punë të argëllëkut, po edhe për një gjë tjetër shumë të
rëndësishme.
– Po ç’ është ajo gjëja tjetër që të paska detyruar të vish?
– Flamuri, Lule, Flamuri. Unë kam dalë këtu në mbrojtje të atij që do të ngrejë
flamurin
– Po cili qenka ai? – deshi të dinte vajza.
Ai njeri është Ismail Qemali. Nuk të kujtohet? Emri i tij u përmend me këngë në
dasmën e vëllait tënd.
– Kënga më kujtohet, po atë nuk e kam parë, – iu përgjegj ajo dhe po i përhumbej si një
qënie fluide.
Bushi, atë çast, duke menduar se ajo po i ikte, nuk e mbajti veten dhe nxitoi ta
kapte dhe ta pushtonte përsëri si atëherë, kur nuk e kishin marrë ushtar. Po ajo bënte si
lozonjare, vërtitej anës gëmushave, çapitej andej këndej dhe bënte sikur nuk i pëlqente.
Sapo ai arrinte ta kapte, ajo i shkiste nga duart si peligorgë e bukur duke cijasur si fugë.
Po më në fund ai e arriti. E zotëroi mirë dhe nuk e la t’i shkiste nga duart. E përqafoi fort
dhe nisi ta puthte si atëherë, kur takoheshin fshehur midis marinave te kullotës. “Jo jo – i
foli ajo, e bënte sikur nuk donte- ik se na shohin”. Kurse ai nuk deshte t’ia dinte; e
pushtoi dhe e mbështeti mbi gjethet e rrëzuara tek ledhi midis marinave. Ik se na shohin
!- përsëriti ajo prap. Po kur ai, i përqafuar, hodhi shikimin përqark, se mos e kishin
pikasur të tjerë, u zgjua nga ëndërra. Hapi sytë dhe pa se po binte mëngjesi. Shiu vërtetë
pati pushuar dhe nga të çarat e mëdha të reve po dukeshin copa qielli, që i sillnin në
mendje sytë e kaltër të Lules, që sapo i qenë fanepsur në dremitje e sipër. Atë kohë Bushi
doli nga zgërbonja e lisit plak dhe, tek po shpihej, pa se ishte nga fundi i Pyllit të Vjetër.

Iu kujtua koha kur dilte nga kjo anë e lumit për të gjuajtur lepuj të egër dhe
mëllenja. Bushi hapi mirë sytë dhe mori me mend se në ato anë ndodhej bregu i Lumit të
Semanit dhe pastaj, diku më tej gjendej lundra e vjetër gjemi e Mbrostarit.” Ndonëse
natë, po i paskam rënë udhës në të, – tha Bushi me vete,- paskam dalë atje ku doja të
mbrrija”. Hodhi dyfekun në krah e u nis sipas një trage që duhej të dilte tek ura e vjetër
gjemi. Ecte me nxitim që të nxehej. Pas një gjysmë ore mbrrijti para vendit ku voziste
lundra e vjetër e Mbrostarit. Me armën në dorë ai u drejtua nga ana e lundrës. Atje sikur
po i bënin sytë se ishte një njeri. Mirëpo njeriu e kishte parë atë më përpara. Kur ai mori
t’i thërriste, ai tjetri i humbi nga sytë. Atëherë Bushi nisi t’i afrohej sa më shumë lundrës,
duke shikuar rrethe rrotull. Po askush nuk po dukej përqark. Më kanë bërë sytë, – foli me
vete, – ose ka qënë ndonjë hije. Që andej iu drejtua një ledhi, që e rrihte dielli dhe kishte
shtroerë. U ul te rrënjët e një shkoze që të ngrohej. Që atje vështronte urën e vjetër prej
druri krejt të shkatërruar. “Po qe se Ismail Qemali me shokët e vetë do të kalojë nga kjo
anë, unë që këtu do të jem ne mbrojtje të tij. Le të vijnë koshadhet, le të vijnë asqerët, unë
që këtej do të hap zjarr, po qe se e rrezikon kush atë”. Dhe ndërsa po shullëhej atje në
shtroerë, mendja i shkoi te tjetra lundër gjemi, tek ajo, që voziste ca më larg, andej pas
kodrës së vogël të Petovës. Ajo urë gjemi qe bërë shumë më vonë edhe për këtë arsye i
thoshnin edhe lundra gjemi e re, ose vetëm Lundra e Petovës.

*

Njeriu që pati parë Bushi tek lundra e vjetër, nuk kishte qënë hije, po njeri i
vërtetë. Ai kishte qënë biri i lundërtarit plak, i cili pati vajtur atje që me natë, për të vënë
re se mos andej nga anët e lundrës dukeshin koshadhe ose njerëz të dyshimtë. Po i biri i
lundërtarit plak, me të parë njeriun e armatosur alla halldupshe, u largua fshehur dhe iku
me nxitim drejt fshatit. Iku me vrap që të jepte lajmin se një njeri i armatosur dhe me
rroba si të nizamit turk qe dukur te plepat anës lundrës gjemi.
Kur djaloshi dha lajmin për personin e veshur nizamë që e kishte parë te lundra e
vjetër, i ati nuk u çudit, po i tha me qetësi.

-Siç duket me urdhër të kajmekamit gjithë shtigjet e udhës kryesore qenkan zënë
nga koshadhet, or bir, po ne nuk do të jepemi. Të mëdhenj e të vegjël do të bëhemi mur
dhe do ta mbrojmë Ismail Qemalin. Ai edhe shokët e tij mbrëmë kanë fjetur në konakët e
vakëfit të kishës së Libofshës dhe nga ora në orë priten të vijnë këtu në Petovë. Edhe
kryepleqësia edhe Ikonom Dhimitri e kanë parë më të arsyeshme që Ismail Qemali me
gjithë shokët dhe karvani i tyre ta kalojnë lumin këtej nga ura e Petovës. Mos u trembni.
Gjithë burrat e nahijes, nga Libofsha në Petovë e deri në Mbrostar e më gjerë, deri në
Kolëkondas, nuk kanë vënë gjumë në sy sonte. Të gjithë janë në mbështetje te tij, ta
përcjellim shëndosh e mirë nga lumi dhe ta shoqërojmë deri në Vlorë, ku do të ngrihet
Flamuri ynë.
– Po ne të rinjtë çfarë duhet të bëjmë deri sa të vijnë kalorësit e karvanit? – Pyeti
djali lundërtarin plak.
– Ju do të bënit mire, po të vendosni kërcunj nga të dyja anët e lumit, atje ku lidhet
lundra, me qëllim që të mos u lagen këmbët njerëzve nga uji i lumit, kur do të hipin në
lundër, ose kur do të dalin nga lundra. Për ta bërë shpejtë këtë punë përdorni sharrën, po
edhe spatën. Ndër kohë unë po shkoj tek lundra e vjetër që të marrë litarët e lirtë, që t’i
kemi gjendje, në rast nevoje t’i përdorim për përforcim.
Lundërtari plak, pa humbur kohë, i vuri samarin kalit dori, lidhi hejbetë në kocen
e samarit dhe mori tragën drejt lundrës së vjetër. Me të mbrrijtur atje, zgjidhi litarët e
limtë, i bëri si rrokotë, i futi në të dyja anët e hejbesë dhe u kthye vrap, duke i dhënë
kalit me të katra, deri sa mbrrijti te ura e re në Petovë. Me të arritur atje, pa se edhe
djemtë kishin prerë trungje dhe po i çanin me pyka, që ti përdornin si gjysmë dërrase të
rënda e t’i vendosnin në të dyja anët e lumit sipas porosisë, që ai u kishte dhënë.

*

Kur lundërtari plak vuri në trastat e hejbeve litarët e lirtë dhe mori rrugën drejt
Petovës me kalin dori, Bushi Furka po vriste mendjen edhe më shumë dhe nuk po dinte
se si të vepronte. Të rrinte ende i fshehur, a po të tregohej. Rrobat e nizamit turk si prej
halldupi i prishnin punë. Vendi nuk po e mbante më. Pastaj ai nuk po dinte të shpjegonte
veprimin e lundërtarit plak, i cili tërhoqi litarët e lirtë dhe i mori ato me vete. Pse e bëri
ai atë gjë? Çfarë do të ishte arsyeja e këtij veprimi?! Mos vallë i duheshin ata litarë për
lundrën e Petovës, a po do të kishte qënë urdhër i kajmekamit, me qëllim që lundra të
mos punonte dhe Ismail Qemali të mos kishte mundësi të kalonte lumin. Me këto
mendime në kokë, Bushi doli nga pylli dhe iku midis gëmushave, duke ndjekur tragën e
lundërtarit të vjetër.

*

Ndërsa delegatët me Ismail Qemalin në mes morën rrugën kaluar për tek lundra e
re, populli i zonës së Libofshës atë mëngjes të 25 Nëntorit doli i gjithë përpara tërë
brohori me këngë e gëzim. Atë mëngjes po dëgjohej një tjetër këngë e re:

Kemi qënë rrogoz e baltë,
Po flamurnë e ngritëm lartë..
Japim besën në Myzeqe,
Për flamur e për atdhe.

Ishte kënga më e re e asaj feste, që po këndohej me zë të lartë dhe po shoqërohej
me iso “eee”.
Ismail Qemali gjithnjë i mallëngjyer nga përzemërsia dhe dashuria e Myzeqesë,
mezi po i mbante lotët e gëzimit.
“Populli na ka në mendje edhe në zemër, vëllezër; të ecim përpara për flamurin
tonë”.
Me të dëgjuar ato fjalë, Karvani i Pavarësisë u vu në lëvizje. Tek ikte kaluar
prijësi i flamurit përshëndeste njerëzit nga të dyja anët e udhës. Kur dëgjonte urimet e
myzeqarëve, Ismail Qemalit i erdhën në mendje fjalët që kishte biseduar me Ikonomin e
vakëfit, Papa Dhimitrin.
“Po mbjellim një lule të re i nderuar Ikonom, si thua të na rritet?”
“Do të rritet e shëndetshme Ismail Bej, – ia kishte kthyer ai, – sepse edhe toka
është e punuar mirë”
“E kishte thënë shumë bukur Ikonomi plak- mendonte me vete prijësi i
Flamurit,- toka e punuar është populli i këtij vendi, i etur për liri dhe për flamur”

Dhe ndërsa kalonte në mendje ato fjalë, duke përshëndetur njerëzit, Ismail Qemali
dëgjoi edhe një herë urimin e Ikonomit, Papa Dhimitrit “Udhë të mbarë, o ëngjëlli
shpëtimtar”.
Ashtu me atë urim Karvani i Pavarësisë nisi rrugën drejt urë së Petovës, ku
lundërtarët kishin bërë gati gjithçka që duhej për të kaluar lumin.

*

Bushi Furka, i cili kishte ndjekur tragën e lundërtarit plak, i qe afruar brrylakut të
fundit të lumit, ku qe ngjitur tek një ledh i rrethuar prej ca shkurre marinash dhe blaca
ferrash. Prej andej po vështronte rreth urës së Petovës, ku lëviznin njerëz. Pas pak atij i
zunë sytë Karvanin e Pavarësisë. Sa mbrrijtën atje te Ura e Re, pra tek Ura Gjemi e
Petovës, delegatët zbritën nga kuajt dhe po bëheshin gati që të kalonin lumin. Atëherë
Bushi nuk e mbajti më veten. Vrapoi drejt blacave me ferra dhe anës murrizave, deri sa
doli te marinat e ulta të lumit. Armën e mbante gjithnjë në dorë, me dëshirën e mirë që ta
përdorte, po të rrezikohej Ismail Qemali, ose ndonjë nga shokët e Prijësit të karvanit. .
Po atë çast e kuptoi se Prinjësi i flamurit ishte shumë e shumë më i mbrojtur nga trimat
vullnetarë të popullit. Duke ecur me nxitim, Bushi thoshte me vete se “mua tani nuk më
mbetet gjë tjetër vetëm ta shoh atë burrë trim dhe t’i puth dorën me nderim”.
Me këtë dëshirë të papërmbajtur, Bushi Furka po çante përpara nëpër tragën e
ngushtë midis marinave me krende të zverdhura nga vjeshta. Po befas u gjend i rrethuar.
Vullnetarët e fshatit e kishin kapur si person të dyshuar. Ai ndjeu se duar të fuqishme po
e mbanin shtrënguar si darë.
– Ç’ do ti halldup këtu? – qe pyetja e parë.
– Këtë halldup 15 si hije ma zunë sytë sot herët në mëngjes tek lundra e vjetër, –
foli i biri i lundërtarit plak.
– Ky do të jetë hafije. – u dëgjua një zë tjetër.
– Ose vrasës i shtyre kundër Ismail Qemalit.
Pyetjet dilnin të shpejta dhe Bushi nuk po dinte se kujt t’i përgjigjej më përpara.
– Jam shqiptar, o vëllezër, jam shqiptar bir shqiptari. Po më patën marrë më zor
nizam.

– Që nga ke ardhur këtu?
– Vij nga tabori i kazasë së Beratit, po i u vodha zabitëve nga sytë natën. Rasti e
solli te ndodhem këtu te lundra e lumit.
– Pse qëndroje te lundra e vjetër?
– Pse erdhe më pastaj këtu?
– Dola këtej anës së lumit, sepse doja t’i vija në mbrojtje, atij që po përcillni ju..
Do të jepja jetën time, po të rrezikohej gjë ai.
– Po këtu, tek Lundra e Re, çfarë doje.? A nuk e pe se ne po e mbronim vetë atë.?
Fol! Fol!
– Ju them të drejtën, këtu te Lundra e Petovës nuk erdha për ta mbrojtur. E pashë
se këtu ishte një popull i tërë, që po e mbron dhe po e përcjell.
– Fol, pra, pse erdhe këtej?
– Erdha vetëm për një gjë, vëllezër; të më besoni: dua të shoh Ismail Qemalin, të
përulem para tij dhe t’i puth dorën.
– Mos kujton se do të na e hedhësh?
-Jam shqiptar bir shqiptari vëllezër, më zini besë. Vetëm aq dua: ta shoh Ismail
Qemalin. Në doni të dini me hollë, jam nga nahija matanë lumit, jam i biri i Rrapo Furkës
nga Fushëmarinasi.
Aq foli ai dhe me të thënë ato fjalë, nga sytë e shqiptarit të veshur nizam dolën
pika loti. Atëherë vullnetarët e morën njeriun e veshur nizam midis tyre dhe, tok me të,
shkuan tek grumbulli i delegatëve, që po përgatiteshin për të kaluar lumin. Pa ia treguar
njeri, Bushi Furka e mori me mend nga nderet që i bëheshin se cili duhej të ishte Ismail
Qemali. Pa folur asnjë fjalë, shqiptari i veshur nizam, me sy pak të përlotur u përkul
përpara Prinjësit të Flamurit dhe i puthi dorën. Ismail Qemali, që edhe asaj radhe ndjeu t’i
rrihte zemra për brenda, i fërkoi krahët shqiptarit, të veshur nizam. Dora iu lag the e
kuptoi se ai i kishte rrobat të qullura, nga që kishte qëndruar jashtë në shi e në erë.
– Do të ngremë Flamurin. – i tha atij Ismail Qemali, pa ia hequr dorën nga supi.
– Rroftë Flamuri, – hapi gojën për herë të parë Bushi, pa ditur se ç’ të thoshte tjetër
gjë.
– Dhe nuk do të shkojmë më nizam për Turqinë, por ushtar për Nënën tonë,
Shqipërinë., – vazhdoi me zë të qartë Ismail Qemali.

– Rroftë Shqipëria, – u dëgjua për së dyti Bushi dhe iu lut që t’i jepnin pushkën,
se, pasi të hiqte rrobat e nizamit, do të vishej si gjithë myzeqarët dhe do të shkonte tok me
të tjerët vullnetar drejt Vlorës, atje ku do të ngrihej flamuri.

*

Kur delegatët po çlodheshin në Petovë, nisën të bisedonin praktikisht se si do të
bëhej kalimi i lumit sa më i sigurt. Po ndërsa të tjerët flisnin midis tyre, Ismail Qemali, që
po dëgjonte si i menduar, i bëri shenjë mësuesit, Spiro Saqellari, duke i thënë:
– A mund të ma sqaroni, i nderuar zoti Saqellari, se pse zbritëm këtu në Petovë
dhe jo atje në Mbrostar, pra te vendi ku qe caktuar në fillim të udhëtimit tonë?
Ku bie ky Mbrostari, sa larg është prej këtej.
– Mbrostari është afër me Petovën, Qemal Bej, – iu përgjegj ai,- nuk është as
një gjysmë ore më tutje. Po kryepleqësia e pa më të udhës që kalimi i lumit të bëhej këtu
në Petovë, sepse ura gjemi këtu është më e re dhe më fortë, e dyta se këtu lumi ikën drejt
e nuk bënë kthesa fare, pastaj gjerësia e lumit nga një breg në tjetrin është më e ngushtë,
kurse thellësinë e ka më të vogël. Dhe, ajo që ka rëndësi është edhe ana e fshehtësisë nga
sytë e koshadheve.
– E bëra këtë pyetje se kam merak për delegatë e Elbasanit dhe një pjesë e
delegatëve të Kosovës, të cilët janë nisur dhe kanë çuar fjalë se do të takoheshim në
Mbrostar.
– Po për këtë çështje është marrë kryepleqësia, që ka porositur gjithë rojet e
çetës sonë vullnetare të Mbrostar Urës, që, sapo t’i dallojnë duke ardhur ata kalorës, t’u
venë në ndihmë, për t’i shoqëruar deri këtu tek Ura Gjemi e Petovës.
– E po rrofshë, se më lirove nga një shqetësim i madh, – i tha prinjësi i
flamurit mësuesit Saqellari.
Po ndër kohë, pa pritur u ndjenë zëra dhe hingëllima kuajsh, pastaj u panë kalorës,
që po vinin vargan. Ishin delegatë nga Elbasani dhe Kosova. Në krye të atij karvani ishte
patrioti Lef Nosi, pas tij, njeri pas tjetrit, vinin Shefqet Dajiu, Mit’hat Frashëri, Sali
Xhuka, Bedri Pejani e të tjerë..
Atë çast gjithë delegatët e bashkuar rreth Karvanit të Pavarësisë, të cilët qenë
nisur tok që nga Bukureshti, Triestja, Durrësi e deri aty në Petovë të Fierit, u bënë
grumbull, duke duartrokitur përfaqësuesit e sapoardhur nga Elbasani. Qe një takim i
përzemërt me shtrëngime duarsh dhe me përqafime miqsh patriotë.
Ndër kaq, midis bisedave në atë takim të ngrohtët, Mit’hat Frashëri iu drejtua
Luigj Gurakuqit, duke i thënë: ”Katër vjet që nga Kongresi i Manastirit shkuan dhe ja tek
po shihemi prap për një tjetër kongres , për atë të shpëtimit të Shqipërisë, aty pranë në
Vlorën e bukur dhe trime.
– – Mësimet e atij kongresi u ban dritë, – ia ktheu ai,- për tan vendin,
alfabeti tij u përhap ma tepër dhe janë çelë dhe po çilen mjaftë shkolla; gjatë kësaj kohe u
hap shkolla e parë këtu në Libofshë të Fierit, po ashtu në Cakran si dhe në Vlonë,
gjithashtu kanë nis mësimin plot shkolla të reja.
– -Patëm udhë të ndryshme, po qëllimi i njëjtë përsëri na bashkoi, i dashur
Luigj. Ashtu si katër vjet më parë, ja tek jemi tok tani drejt, Vlorës për një tjetër kuvend
mbarëkombëtar.
– Me shpresë te Zoti, i nderuar mik, mbarë ka me na dalë.
Në këtë kohë, hirësia e tij Ikonom Dhima i afrohet Ismail Qemal Beut dhe Luigj
Gurakuqit, për t’i shprehur merakun lidhur me delegatët e ardhur nga Elbasani, se,
me që kishin bërë edhe ata rrugë të gjatë, mund të ishin të uritur dhe duhej bërë
diçka për të ngrënë një hoft të shpejtë.
– Faleminderit për vëmendjen tuaj, i nderuar uratë, shqetësim i drejtë. Për këtë
gjë duhet t’i pyesim.
– Po shkoj vet me i pyet ata, – tha Luigji Gurakuqi dhe pa humbur kohë ai takoi
zotërinë e ditur, Prof. Lef Nosin, i cili nga ana e vet e sqaroi, se ishin të ngrënë
e të pirë, sepse kishin bujtur dhe kishin fjetur në çifligun Godolesh të zotit
Dhimtër Dashi, i cili na priti me një qind të mira; na pajisi dhe na siguroi çdo
gjë, për më tepër, nuk na u nda, madje e patëm shoqërues dhe udhë rrëfyes në
gjithë rrugëtimin tonë. Dua t’ju njoftoj gjithashtu se ai ka ardhur me ne dhe
ndodhet midis nesh.
– Ky lajm më gëzon pa masë, zotni Nosi, dhe le t’ia bëjmë të ditur edhe
zotërisë së tij Ismail Beut, se ai e ka pas merak të veçantë për ardhjen tuaj.

Atëherë ata, të dy zotërinjtë, Nosi dhe Gurakuqi, takuan Dhimitër Dashin, e
vunë midis tyre dhe shkuan tok me të tek Ismail Beu, që t’ia tregonin atij si
udhë rrëfyes dhe përkrahës i ngritjes së Flamurit.
Atë kohë kur prijësi i flamurit, u njoh me burrin e ardhur nga Godoleshi i
Elbasanit, u ngrit në këmbë dhe fytyra iu qesh si diell, që rrezatonte mençuri
dhe dashuri, dhe e përqafoi mikun dashamirës, duke thënë:
– Bashkimi i këtij zotërie me karvanin tonë tregon se jemi ne rrugë të mbarë, se
me ne janë gjithë shqiptarët edhe prandaj ne do t’ia dalim mbanë qëllimit tonë
atje në Vlorë, për të ngritur flamurin.
*

Në ato rrethana, mbasi lundra gjemi qe siguruar mirë, e lidhur me kavo çeliku dhe
litarë të limtë, nisi kalimi i karvanit mbi lumin Seman në fshatin Petovë. Delegatët, ca
nga ca, grupe grupe, herë nga gjashtë e herë nga shtatë veta, arrinin nga një breg i lumit
në anën tjetër. Pas tyre kaluan lumin gjithë kuajt e karvanit.

Më 25 nëntor, afër mesditës, Karvani i Pavarësisë arriti në qytetin e Fierit.. Ishte koha
kur anëtarët e komisionit për pritjen dhe përcjelljen e shpurës së flamurit, po lexonin
telegramin që pat mbërritur nga Vlora: “A erdhi Ismail Qemali aty a po jo? Në mos nuk ka
ardhur, ku gjendet? Në ç’ditë vjen? Na bëni të ditur hetimet tuaja gjërë e gjatë.”
Përgjigjja e telegramit të Vlorës u bë me një herë.
Lajmi për ardhjen e Karvanit të Pavarësisë u përhap në të gjithë Fierin si erë.
Gjithë populli rrodhi në shesh të qytetit për të parë dhe për të nderuar shpurën e
delegatëve që po vinte kaluar nga rruga aq e gjatë. Në krye të turmës dukej
kryetari i zgjedhur i bashkisë së Fierit Tonç Kilica, si edhe Ymer Pashë Vrioni
nga ana e parisë së qytetit. Tok me ta ndodheshin edhe Hajredin Bej Cakrani i
shoqëruar me trima mallakastriotë, si edhe Babë Dudë Karbunara me delegat nga
Berati.
Atëherë atdhetarëve në Fier u mbetej që t’i mirëprisnin me nderime të veçanta
gjithë delegatët, të cilët rruga i kishte munduar aq shumë. Fillimisht ata u
vendosën në kafenetë më të mira të qytetit, qe të merrnin veten për të bërë rrugën

e mbetur. Ndërkaq Ismail Qemali deshte të niseshin një orë e më parë drejtë
Vlorës, për të fituar kohë.

Po pleqësia e qytetit të Fierit, kur pa se sa të lodhur ishin, iu lut delegatëve që të hanin
drekën së bashku në sarajet e Ymer Pashë Vrionit. Atëherë prijësi i Karvanit u bind dhe
ia plotësoi dëshirën parisë së qytetit.
Kujdes treguan fierakët edhe për kuajt e shpurës së delegatëve. Pasi u dhanë ujë
në korita e në kova të gjëra rreth puseve nëpër oborre, i kashaisën dhe i futën
nëpër haure dhe kasolle, duke i grazhduar me tagji tërshëre dhe misër të shkoqur.

*

Sapo ishte thyer dita e 25 Nëntorit 1912. Gjithë delegatët e mbledhur
dukeshin më të qetë dhe ca si të çlodhur. Pasi hëngrën drekë dhe pinë kafenë, në
sarajet e Ymer Pashë Vrionit, nisën të bisedonin përsëri për udhën me
përfaqësuesit e Fierit.
-Duhet të mbërrijmë në Vlorë sa më parë, – u dëgjua midis kuvendarëve Ismail
Qemali, – të fitojmë kohë, që kuvendi të mblidhet pa tjetër më datën 28 Nëntor,
zotërinj. Dhe duhet ta ngremë pa tjetër Flamurin atë ditë, sepse, siç e kam thënë
disa herë, edhe Skënderbeu pikërisht, më këtë datë, më 28 Nëntor, 1443, e ngriti
flamurin kombëtar në kështjellën e Krujës.

Mbas këtyre fjalëve të Prijësit të Flamurit, gjithë delegatët filluan të bëheshin gati
për t’u hipur kuajve. Udha nga Fieri drejt Vlorës ishte më e sigurt dhe nuk duhej të kishte
ndonjë trazim. Patriotët e njoftuan Ismail Qemalin se gjithë shtigjet e rrugës ishin në
duart e vullnetarëve. Edhe lundra gjemi e Mifolit drejtohej nga vullnetarët. As asqerë turq
dhe as koshadhe nuk qenë dukur për rreth gjemisë së Mifolit. Vjosa atë ditë qe bërë buzë
më buzë, po lundra gjemi ishte e fortë dhe lundërtarët shumë të sigurtë.
Dhe ndërsa shikonte Vjosën e rënduar nga prurjet e mëdha të ujit, Ismai Qemali,
si pa pritur, e ndjeu veten të ngacmuar edhe më shumë nga malli i vendlindjes. I vinte në
mendja fëmijëria, lodrat, deti, Kanina, Sazani; pastaj shtegtimi i gjatë dhe internimi i

Familjes. “Ika i mitur nga ti, o Vlorë,- thoshte me vete Prijësi i Flamurit,- dhe ja tek po
kthehem me mjekër të bardhë, po sidoqoftë fitimtar”.
Kalimi i lumit të Vjosës u bë më i shpejtë se në lumenjtë e tjerë. Po moti bënte prap kohë
vjeshte dhe qielli vinte anës për shi. Ndërsa Karvani i Pavarësisë kalonte pjesë – pjesë me
lundrën gjemi mbi Vjosë, një turmë e gëzuar njerëzish qe grumbulluar dhe këndonte duke
hedhur valle. Midis tyre dalloheshin njerëz të shquar si Arshi Halili, Bilal Nivica, Jani
Minga, Hamza Isai, Zihni Abas Kanina. Hareja dukej te të gjithë njerëzit e mbledhur.
Melodia polifonike labe përzihej me ison e shtruar myzeqare. Kur Ismail Qemali po
bisedonte me patriotët e Vlorës, që kishin dalë për ta pritur atje te Lundra e Mifolit, si pa
u ndjerë, vjen ngadalë një djalë i vogël me një tufë lule vjeshte prej çikoresh të kaltra,
përzjerë edhe me lule bovice dhe konopice, që i kishte lidhur me një fije të hollë zhuke; ai
e mbante në dorë atë tufë lulesh për t’ia dhënë Prinjësit. Po para se të jepte lulet, djali i
vogël pak si i hutuar, nisi me nxitim fëmijëror të recitonte:

Jam dymbëdhjetë vjeç djalë,
Që brodha në fushë e në mal,
Mblodha këtë tufë me lule
Për Prijësin Smail Qemal.

Pastaj, çuni me të mbaruar vjershën, iu afrua Prijësit të flamurit, për t’i dhënë tufën me
lule. Ismail Qemali, duke marrë ato lule, e përqafoi çunin të vogël dhe e puthi i
mallëngjyer nga ngazëllimi popullor.

Dhe atë çast, Prijësi i Karvanit të Pavarësisë, u drejtua nga populli, që po priste me
admirim dhe u foli me fytyrë të qeshur: “E shikoni, o vëllezër se ç’ lule rrit kjo tokë!”
Dhe pastaj u fut në mes të gjithë të pranishmëve, duke i takuar me radhë.

Nga Mifoli, Karvani i Flamurit të Pavarësisë u nis drejt Vlorës. Sa më
shumë që delegatët i afroheshin qytetit, aq më tepër ndihej atmosfera e lirisë, aq
më shumë rritej hareja popullore. Kënga për Ismail Qemalin dhe shokët e tij
ndihej në çdo fshat e në çdo anë.
Delegatët e Karvanit të Pavarësisë u futën në Vlorë në orët e vona të
mbrëmjes të datës 25 nëntor. Po Vlora nuk flinte. Rrugët ndrinin nga fenerët e
ndezur nëpër drurë, në shtylla dhe në ballkone. Qyteti kishte ditë që po përgatitej
për të përjetuar atë ngjarje të madhe të historisë kombëtare, ngritjen e Flamurit,
Rilindjen e Shqipërisë.

*

Po ndërsa Karvani i Pavarësisë kishte bërë udhën drejt Vlorës, Bushi
Furka pati marrë tragën që të shpinte andej nga fshati i tij, Fushëmarinasi. Ikte me
nxitim dhe me gëzim në shpirt. Zemra i gufonte nga hareja. E ëma sa e pa, u
çudit, e puthi, e përqafoi me mall dhe me ngrohtësinë e nënës i tha: “Shitëm pelën
me gjithë mëz, me qëllim që të mbledhim para të tjera që të mund të gjejmë bedel e
të lirojmë nga ushtria.
– I ruani ato para për argëllëkun, o nënë, se nuk do të kemi më nevojë të kërkojmë
bedel.
– Po pse, o bir?
– Sepse do të bëhet Shqipëria e lirë
– Si, o bir, si? Si do të bëhet? Kur do të bëhet ?
– Ja, sa të ngrihet flamuri ynë.
Të parën gjë që bëri Bushi , sapo vajti në shtëpi, qe heqja e rrobave të halldupit.
U zhvesh, u la, dhe veshi rrobat e tij. Vetëm qeskën e parave e mbajti ende varur nën
gushë. Kishte dashur me gjithë zemër që ato para t’ia kishte falur Ismail Qemalit, po qe
hutuar dhe nuk kishte ditur se kujt dhe si t’i drejtohej. “Sidoqoftë, – tha me vete,- këto
para që qenë taksur për bedelin, tani i takojnë Flamurit. Ashtu mendoi dhe mendja iu bë
tym e veri drejt Vlorës.
Pasi hëngri me uri gjellët që i gatoi nëna, ra të pushonte, po mendja i rrinte andej nga
udhëtonte Karvani i Pavarësisë. Po ndërkohë deshte ta shikonte edhe të fejuarën, Lulen.
Dhe, si t’ia shtinte asaj në vesh se ai kishte ardhur në shtëpi. … Për këtë ngasje, Bushi ia
hodhi fjalën si anës e anës së ëmës.
– Po andej nga Lulja si janë. Ça thonë për ne.
– Janë shumë të kënaqur me ne, edhe ne gjithashtu me ata. Ty nuk të heqin
nga goja dhe Lulja të do shumë. Unë do të shkoj t’u them që ti ke ardhur. Sa do të
gëzohen….
– Po do të shohin njerëzia dhe do të na përgojojnë……. Paska qënë plasur i
biri Rrapi Furkës, do të thonë, dhe nuk ia mbajti vetë, për të parë të fejuarën, po dërgoi të
ëmën që t’ia ujdiste shtegun për takim.

– Shpirti i nënës, unë kam arsye që do të shkoj, sepse kam këstin e fundit të
argëllëkut për të dorëzuar. Pastaj nuk është turp pse do t’ju tregoj edhe për ardhjen tënde.
Lulja… të do shumë dhe do të fluturojë nga gëzimi.
– Mirë, mirë, shko, po mos u lerë të kuptojnë vëllezërit e saj, a po prindërit,
që unë kam dalë ta pres atë gjëkundi fshehur.
– Jo, bir, ç ’është ajo fjalë; pa vënë kurorë…si ta bëj nëna atë, nuk shkel nëna
në dërrasë të kalbur, unë po vete atje për arsye të argëllëkut.
– Atëherë, ti shko andej nga njerëzit e shtëpisë së Lules, kurse unë për vete
do të dalë nga kullota, te furri i kaminës, me qëllim që të gjej shokë për t’i marrë më vete
në Vlorë, ku është duke vajtur edhe ai Karvani i atyre zotërinjve, që të thashë, që do të
ngrerë flamurin.
Ndërsa Bushi u nis nga furri i kaminave, Maria, e ëma, mori rrugën nga krushqia.
Sa e pa nëna e te fejuarës së të birit, i doli përpara, e përqafoi dhe e futi brenda me nderet
që duhen për një krushkë.
– Po ç’e mirë të solli, moj zonja krushkë, që je munduar zotrote, duke çarë
rrugën me baltë, në këtë ditë jave, pa pritur të dielën.
– Po për mirësi, moj krushkë, për mirësi. Ja së pari erdha t’ju sjellë edhe
këtë pjesë të fundit të argëllëkut, se duhet të jemi në rregull me të gjitha punët e
krushqisë, – tha nënë e Bushit.
– Ç’ është ajo fjalë, moj krushkë. Pse për pesë para spec do të prishemi ne.
Pastaj të gjitha këstet ju i keni sjellë para kohe.
– Fjala e dhëne, puna e bërë, – u dëgjua përsëri nënë e djalit dhe nxori nga xhepi
i trikos një tufëz me para dhe ia dorëzoi të ëmës së të resë në dorë.
– Faleminderit, patshi dhe dhënshit, ju shtofshin dhe çifti me mbarësi e bashkim
të shpejtë. Sa t’ju vijë djali, pa edhe ne çupën po e bëjmë gati me të gjitha.
– Të lumtë goja, krushkë, po edhe djali na erdhi, prandaj shkela dhe unë sot, pa
pritur, një rrugë e dy punë thashë.
– Po të lumtë ajo gojë, moj krushka jonë! Po këtë të na e kishje thënë më
përpara. Ku ka gaz më të madh për ne sot. Pa le Lulja që do të fluturojë fare,
kur ta marrë vesh. Po pse nuk na e solle me vete. Do të çmalleshim të gjithë.
Po vajza një herë….që për dite e ka në mendje dhe për ditë, krahas pajës së saj

bën edhe për Bushin. I ka bërë çorape, i ka blerë bluza me lule dhe këmisha.
Sa keq që nuk na e solle, moj krushka jonë…
– E para, me thënë të drejtën, i vinte zor. E dyta, e ka mendjen të ikë në Vlorë
një orë e më parë.
– – Po ç ‘qenka kjo Vlorë, sa nuk ka ardhur mirë ende nga ushtria ……!
– Eee…, ashtu lamë mendjen edhe ne, po puna qenka, si na tha ai, se qenkan
mbledhur shumë burra trima nga gjithë krahinat e vendit dhe do të shkokan në
Vlorë që të ngrenë Flamurin e Shqipërisë.
– Po kësaj s’i thonë shaka. Kjo gjë është me kokë në dorë. Pse moj të lë turku të
bësh xhap. Po Bushi e ka me gjithë mend?!
– Po, moj, po. Ja tani ka dalë andej nga furri i kaminave dhe do të takojë shokë
të tjerë, që t’i marrë më vete, dhe të shkojë tok me ta në Vlorë.
Lulja, që rrinte në dhomën kundruall, i kishte dëgjuar gjithë fjalët, që kishin thënë
të dyja gratë me njëra tjetrën, dhe s’iu durua më. Krehu flokët, veshi një bluzë të
kuqe, që e bëri të dukej edhe më trëndafili nga faqet ashtu doli si një mollë e bërë.
Atë kohë, si me turp, që do të takohej me të vjerrën, u fut në odën e miqve, atje,
ku të dyja krushkat vazhdonin të flisnin.
Sa u dha Lulja në derë, krushka, nënë e Bushi Furkës, hapi krahët gjithë kënaqësi
që e pa aq afër. Vajza shkoi dhe përqafoi nënën e Bushit, kurse ajo e puthi në
faqe, kurse Lulja, sipas zakonit, i puthi dorën.
– Dhe tani, ulu pak në minder, – u dëgjua e ëma.
– Jo, nënë, do të dal, se do të shkoj për tek patat ne kullotë. I lashë nga lera e
kaminës dhe ato mund të futen në kënetë dhe kush e di se kur mund të
kthehen. A po s’kanë dalë edhe dhelpra e çakenj….!
– Atëherë, kij mendjen, – u dëgjua prap e ëma, mos i lërë më patat të futen në
kënetë, se një patok i egër është mësuar me patat e buta……… dhe na dalin
biba të egra edhe na ikin, të keqen nëna, dhe ashtu, bëj kudjes, xhan. Të jesh si
çupë e rritur… me mend në kokë.
– Mirë, nënë, mos kij merak, – tha Lulja dhe mori rrugën veri si fugë drejt
kullotës buzë kënetës, ku duhej të ishin patat, po ku mund të gjente edhe Bushin
atje te furri i kaminës.

*

Shkrepja e diellit pas shirave të zgjatur pati çelur kudo natyrën atë ditë. Gjithë fusha qe
zgjuar dhe Lulja ecte sikur fluturonte nga një gëzim si dehje. U nis për patat, po në
mendje kishte të fejuarin, që kishte aq kohë pa e parë. Ajo ecte me aq vrull në tragën e
gjatë, sa që i trembte gjithandej harabelat, gushëkuqët dhe mullenjat, që çukisnin, duke
cicëruar e cijasur nëpër ferra e gëmusha.
Kur mbërriti te kullota e kaminës, ndali çapin dhe shikoi rreth e rrotull për lule të
egra. Në fillim shkoi te shkurret, ku kishte lule të verdha bovice. Bëri një tufë të
madhe me to duke i lidhur me një fill zhuke. Pastaj u drejtua nga ana tjetër, tek
një hendek, ku gjeti lule konopice ngjyrë vjollcë me vile si jargavan. Këputi
edhe ca lastar prej tyre, dhe formoi ashtu tufën e dytë. Duke ecur me te dy tufat e
luleve në duar, vështroi rreth e qark për patat, të cilat i gjeti tek po zhuzhitnin e
kullosnin në lerat me ujë të cekët, pa vajtur në kënetën e madhe.
Pasi i la pas patat të çukisnin, atje ku ishin, mori anën tjetër të kullotës, andej nga
ngrihej furri i kaminës me shpresën se mos atje do të kishte vajtur Bushi, siç dilte
atëherë, kur nuk kishte ikur nizam. Ec e shiko, ec e shiko përpara me tufat e luleve
në duar e me zemër që po i rrihte nga e papritura. Mbi mezhdën e furrit më në
fund po dukej një njeri. “Ai duhet të jetë”- tha Lulja me vete. Pastaj ndërroi
mendje…”Po sikur të mos jetë Bushi, çfarë t’i them atij njeriut të botës, ….sikur
të më pyes se nga jam duke shkuar.” Atëherë Lulja, si një peligorgë e trembur
ndali hapin, doli nga traga dhe u drejtua një marine me degë të holla. Këputi atje
një shufër, e pastroi nga gjethet krënde dhe e mbante me një dorë dhe me dorën
tjetër tufat e luleve. Me shufrën e marinës në duar Lulja e ndjente veten më të
sigurt nga kushdo që ta pyeste. “Jam duke kërkuar patat”- do t’i përgjigjej me
krenari çdo njeriu.

*

Edhe Bushin nuk e mbajti shtëpia brenda. I bëhej mendja verige të takonte shokë
të moshës dhe t’i merrte me vete në Vlorë. Të parën gjë që bëri doli nga ajo anë e fshatit
që quhej Bishti i Kaminave, nga që zgjatej si një rrip toke në kënetë. Andej mund të
takonte ndonjë peshkatar, ose gjahtar. Po kush e di andej mund të dilte me pulat e detit
ose me patat e shtëpisë edhe Lulja. Bushi kishte mall për kaminën. Pati punuar atje që kur
ishte çun i ri fare, kish punuar si nderës. Merrte qeramidhen në gjendje balte nga
tezgjahu, ku ato priteshin, i vendoste mbi kallëpin prej druri dhe i çonte në lëmë që të
thaheshin e të bëheshin gati për t’u pjekur ne furrë. Po më shumë mall kishte për djegien
e furrit, kur piqeshin tullat apo qeramidhet. Detyra e tij ishte të afronte dëllinja, shqopë
ose çdo lloj druri shkarpë te gryka e furrit, ku furrtarët, sipas rastit, herë shumë e herë
pak, “ushqenin”, mbanin gjallë zjarrin e furrit, duke përdorur hozhegë të gjatë e të trashë .
Bushi, si punëtor i ri kamine, kishte parë disa herë me radhë se si bëhej pjekja e tullave
dhe qeramidheve. Zjarri i furrit të kaminës niste nga dalë. Nuk duhej të merrte furri
nxehtësi me një herë se plasariteshin, ose çaheshin qeramidhet e papjekura, që ishin futur
brenda. Po kështu, kur furri nxehej, duhej edhe më shumë kujdes, se prej nxehjes së
tepruar qeramidhet shkriheshin e bëheshin zgjyra. Bushi i dinte të gjitha proceset e punës
në kaminë, po gjene nuk mund ta quante veten mjeshtër. Për atë mjeshtëri, si usta i zoti
ishte i ati, Rrapi Furka, si dhe daja i tij.
Mbasi qe sjellë anës furrit dhe fushës së vogël, që shërbente si lëmë, tek ndereshin, për
t’u tharë qeramidhet e papjekura, Bushi u fut edhe ne kasollen e mbuluar të kaminës, që
ndodhej disa metra larg furrit. Në një anë të kasolles kishin mbetur qysh nga koha e verës
disa dengje me kashtë, stivë, njeri mbi tjetrin, kurse për tokë dukej një kapicë me vandaqe
truske të butë. Bushi, me t’u future në kasolle, u ul mbi truskën e shtypur si për t’u
çlodhur pak dhe nisi të kujtonte kohën kur shkonin nga Vija e Ngjalës, në mes të kënetës,
për të korrur truskë, që, pasi e lidhnin me fije zhuke, e mbartnin me qerre deri te furri i
kaminës. Truskën e thatë kaminatorët e përdornin si lëndë djegëse në mbarim të pjekjes
së furrit. Flaka, që del nga djegia e truskës, vjen pak si e zbardhur dhe ajo ngjyrë u jepte
qeramidheve një pamje të bukur. Ashtu ato bëheshin më tërheqëse për blerësit. Gjatë verës
të vitit tjetër, kur Shqipëria do të ishte bërë më vete, Bushi mendonte se ai, sapo të vinte
në shtëpi, me një herë do të fillonte nga puna në kaminë. Të bënin tulla dhe qeramidhe
edhe të ndërtonin me to shtëpinë e tyre të re. Ustallarët, që ndërtonin shtëpira, në vend të
flamurit varnin sipër mbi çati, si shenjë mbarësie nga një shami me lule, varnin shami se
nuk lejohej nga kajmekani ngritja e flamurit. Po tani, kur kuvendarët e gjithë kombit në
Vlorë do të ngrinin flamurin dhe do të shpallnin Shqipërinë e mosvarur, nuk do të kishte
më pengesa për flamurin. Në çatinë e shtëpisë së re do të valëvitej flamuri me shqiponjën
dykrenore. Pas pak Bushi doli nga kasollja dhe u ngjit përsëri te mezhda e furrit të

kaminës, duke shikuar hapësirën e pafund të kënetës, që zjente nga klithmat, ciasjet dhe
gagitjet e shpendëve të ujit, të cilat ishin shpërndarë tufa-tufa sa andej këndej. Më larg
rrinin patat egra, pak më afër ishin tufat me rosa, kurse çajkat kullosnin një nga një, ose
dy nga dy. Nga zhaurimat e gëzuara të shpendëve, Bushit po i dukej se e tërë këneta ishte
ne festë vjeshte. Po mbi të gjitha klithmat dallohej ngakitja e gëzuar e një rosaku
gushëblertë. Siç dukej, i dehur nga ushqimi që po gjente në kënetë, rosaku gushëblertë
këlthiste me sa fuqi kishte dhe sikur ftonte të gjitha rosat të vinin pran tij, të gushoheshin
dhe të bënin dashuri.
Bushi i gjendur vetëm përmbi furrin e kaminës, shikonte pulëbardhat, që endeshin
mbi kokën e tij, dhe nuk po dinte se çfarë të bënte. Sikur po ndjente një zbraztësirë
brenda vetes. Ndërkohë nxori nga xhepi një ftua dhe nisi ta hante, duke e bërë feta feta
me brisk. Hante ngadalë fetat e qëruara dhe cipat e ftoit i hidhte andej këndej ledhit të
furrit të kaminës. I mërzitur, i vinte plasje që nuk u takua me asnjë peshkatar a po
gjahtar, që të bisedonte dhe t’u tregonte joshjen e vet drejt Vlorës. Po as Lulja nuk u duk
siç e kishte zakon për të mbledhur pulat e detit, a po patat e shtëpisë. Dhe pikërisht,
atëherë, kur po vështronte fluturimet e lehta të pulëbardhave mbi kokë, i zunë sytë
dikë që po vinte me lule ndër duar. Në fillim sikur nuk po u besonte syve, po pastaj e
dalloi mirë me një herë, ishte vërtetë ajo, Lulja. Dhe atë kohë, si i papërmbajtur nga një
vrundull gëzimi, vrapoi drejt saj, duke i thirrur me sa zë që kishte:
– Luleee !
Vajza, atëherë, e ngazëllyer që e pa dhe i dëgjoi edhe zërin, shpejtoi hapat, ngriti
dy tufat me lule lart dhe u turr si peligorga në kullotë drejt tij.
– Më në fund të gjeta, – foli Lulja me dëshirim. – dhe gropëçelet e faqeve iu
bënë të trëndafilta, tek ndjente shikimin depërtues të fejuarit.
– Edhe unë nuk e humba shpresën se do të takoheshim, – u dëgjua edhe
Bushi, duk e përqafuar, kur zemrat që të dyve po u rrihnin nga ai gëzim i çastit të
shumëpritur. Ai e puthi në fillim lehtësisht, dhe, kur pa se ajo nuk bëri nga ato ojnat
nazike gjoja sikur nuk i pëlqente, e puthi më fort e me fort e me plot gojën. Në dehjen e
puthjeve të para shikuan edhe një herë njeri tjetrin me sy që u shkëndijonin prej
ngazëllimit të dashurisë shpërthyese. Kur Lulja erdhi ne vete pas dallgës së pare të atyre
puthjeve të forta, shikoi rrotull dhe i tha të fejuarit:

– Bushi! Kullota ka sy. Dëgjon se edhe kullota ka sy.
Po ai ia ktheu:
– Ja tek është kasollja, ku nuk na shohin dot as pulëbardhat dhe e mori hopa
si ogiçe para duarve brenda kasolles dhe, si të hutuar, të pushtuar, u ulën tok të dy tek
dengjet me kashtë. Si të paçmallur vazhdonin të putheshin me gugitje. Kur Bushi vuri
buzët e tij tek shqeka e gushës, Lulja u drodh fort nga gudulisja , aq sa dengjet e kashtës
shkanë pa pritur, dhe, ata sa kaq, u rrokullisën njeri me tjetrin sipër kapicave me truskë
të butë. Në rrokullisje e sipër, kopsa e parë e bluzës së Lules u zbërthye dhe, atëherë dy
të ngriturat e kurmit të saj si mollë u dukën qartë me majucë si luleshtrydhe. Aroma e
kashtës fryjtje dhe e truskës së thatë u përzje me erën e flokëve të Lules. Bushi i hutuar
nga e papritura e atij zbulimi u trullos fare. Si i dehur nga aromat e kashtës fryjtje dhe të
truskës, që përziheshin me erën e vashërisë së Lules, djali u dalldis me tepër, dhe buzët e
tij si me përvëlim nga dashuria, zbriten poshtë gushës së vajzës, e cila sikur u gajas prej
një galdimi që nuk e kishte provuar ndonjë herë kurrë. Tani ishte vetëm ai që puthte,
ndërsa Lulja provonte vetëm ngazëllim. Kur Bushi filloi ta kilikoste gjithnjë dhe më
poshtë, ajo po fliste si përçart me çuçuritje. Mos se na “shohin” ishte gjithnjë meraku i
saj. “Jemi në kasolle”, ishte përgjigjja. Dhe ndërkohë ata qenë përzjerë aq sa qenë bërë
njësh, duke gugatur si turtuj në fole. Dhe, më në fund, kur zërat e tyre u kthyen si klithma
çajkash, Lulja foli me dridhje ngazëllimi dhe afsh vashërie: – “Bushi! Bushi! Shpirt!”
– “Lule!”- kumboi si pasthirrme ngashërimi zëri i tij, dhe ashtu, siç ishin me
frymëmarrje të shpeshuar, u veçuan pak, u ngritën nga kapicat e truskës dhe u ulën përsëri
mbi duajt e kashtës fryjtje. Pa ditur se nga do t’ia fillonin bisedës së ndërprerë, Lulja nisi
të shprehte prap merakun e saj se mos i kishin pikasur, kur u futën në kasolle.
– Vetëm pulëbardhat na kanë parë, vetëm pulëbardhat – ia ktheu Bushi, – Ja,
si këto, që po rrinë kundruall nesh, i shikon, tek po çukisin zhapat e ftoit, që u hodha unë
aty, mbi ledhin e furrit.
Në mes të atij turbullimi dashuror, Lulja u ngrit e para me pak lagështim në trup,
dhe tha me një zë si të mekur, që i merrej akoma:
– Bushi, sikur po me djeg pak këtu te gusha, mos dukem keq, -dhe u drejtua te lera
e vogël e kaminës, për të parë veten si në pasqyrë. Dhe, ashtu, gjysmë e përkulur mbi
lerë, – u dëgjua të thoshte: “Bu-buu! Bushi! Paskam një shenjë të kuqe!”

Ai iu afrua, e pa me vëmendje dhe i tha se e skuqura mezi dallohej, “sa të vesh ne
shtëpi do të ik fare. Dhe mos harro, të mbërthesh kopsën e bluzës.
– Nëna më la porosi për patat, që të mos bashkohen me patokun e egër,
kurse unë …nuk çava kokën fare dhe i lashë patat atje te lera e madhe vetëm.
– Dhe pastaj nuk ke bërë asnjë gabim, Lule.
– E po, sikur ma tha me kast këtë punën e patokut të egër.” Ik me mend në
kokë” ma tha dy herë. Kurse ne nuk e mbajtëm veten dhe druaj mos kemi kaluar
cakun…..
Bushit atë çast i erdhi keq për vajzën dhe u përpoq ta qetësonte. Dhe, duke e
përqafuar i tha:
– Çfarë mendon, Lule! Po pse patoku egër jam unë, që nuk di se ça bëj?
Mos kij merak. Dhe mos harro ta mbërthesh kopsën e bluzës….

*

Atje te furri i kaminës, u përqafuan edhe një herë dhe u ndanë.
Po, kur Lulja mori rrugën për nga patat që t’i shpinte në shtëpi, Bushi e ndali dhe i
la porosi:
Lule, dëgjomë mua, të kam xhan, këto tufat me lule meri ti me vete, se je lule
vetë… dhe të biesh gjithandej era lule konopice.
– Po unë i solla për ty, Bushi. Tani në fund vjeshte këto lule kanë mbetur…
– Dëgjomë mua, merri me vete. Kurse unë do të ik larg. Unë të thashë se
çfarë planesh ka djemëria në Vlorë….
Atëherë Lulja, duke marrë ndër duar tufat me lule, nxori nga secila tufë nga një
lule konopice dhe bovice edhe ia vuri në kraharor, ndën jelek, duke i thënë:
– Mbaji edhe ti Bushi këto dy lule, se edhe ti duhet të biesh erë e mirë,
kupton, jo vetëm unë. Se jo vetëm unë duhet të bije era lule konopice- i tha ajo me sy për
tokë.
Ai ia pranoi ato lule me kënaqësi dhe gjeti rast ta puthte përsëri. Ashtu ata u
ndanë secili në drejtim të vetë, vajza nga patat, që vazhdonin të kullosnin te lera e
kaminës, kurse Bushi u drejtua nga traga që të shpinte në qendër të fshatit.

*

Pas pak minutash, duke ecur nga dalë, Bushi e mori veten mirë, dhe, i çliruar nga
tundimi i dashurisë, doli nga qendra e fshatit, ku takoi disa nga moshatarët e vetë. Të
gjithëve u tha se ç’i kishte ndodhur në Petovë dhe u tregoi rreth Karvanit të Pavarësisë.
Ashtu, bëri disa shokë me vete dhe vendosi tok me ata të niseshin në Vlorë sa më parë
për të parë ngritjen e Flamurit të Shqipërisë. Të nesërmen, pa u gdhirë mirë, të veshur
me kostume myzeqare, pasi vunë nga një trastë me ushqime në krah, morën rrugën në
këmbë drejt Vlorës. Mbas një orë e gjysmë udhëtimi kishin arritur afër lundrës së
Mifolit. Qëndruan për t’u çlodhur në një djerrinë anës Vjosës. Atje mblodhën ca shkarpa
të thata, krende marinash, fije bathoresh dhe i lanë ato te një gëmush zhuke; ndezën
eshkë me masat mbi gurin shkrepës dhe bënë zjarr me anën e eshkës që lëshonte xixa, tek
i frynin. Pastaj hodhën mbi shkarpa edhe ca dru të tjera deri sa u bë zjarri i madh
hamullor. Atje u ngrohën, hëngrën bukë të thekur me djathë, pinë ujë dhe poqën misra të
njomë vjeshte. Dhe ashtu, të ngopur edhe te çlodhur, nisën tragën anës lumit.
Kur ata arritën në Mifol, panë se po e kalonin lumin e Vjosës me lundër edhe
shumë njerëz te tjerë. Bushi dhe shokët e tij të udhës deshën ta paguanin lundërtarin, kur
do të kalonin Vjosën, po ai nuk pranoi të merrtre asnjë mexhite.
– Nuk paguhet udha për flamurin, or djem. Flamuri nuk ka të paguar. U qoftë udha
e mbarë, – uronte ai një palë dhe niste të përcillte palën tjetër. – Sa më shumë kalimtarë të
kapërcej sot, aq më të ri e ndjej veten, aq më e fortë dhe më e bukur më duket Shqipëria,
aq më e dashur më bëhet Vlora.
*

Nga goja e lundërtarit të vjetër të gjemisë së Mifolit Bushi Furka mori vesh se
Ismail Qemali me shokët e tij e kishin kaluar lumin e Vjosës një ditë më parë dhe
gjendeshin në Vlorë duke pritur delegatët kuvendarë nga të gjitha anët e Shqipërisë.
Flamuri me sot e me nesër do të ngrihej patjetër.
– U jepni këmbëve çuna, se do t’ia arrijmë të shohim ngritjen e Flamurit, – u tha
Bushi shokëve që e shoqëronin; – edhe pak rrugë kemi për të bërë.
Kur ata mbërritën në Vlorë, moti ish errur dhe po bëhej natë. Së bashku zunë
vend në një han, u çlodhën pak, hëngrën nga ushqimet që kishin marrë me vete dhe pastaj
dolën nëpër rrugët e qytetit dhe shikonin ca si të çuditur. Në krahasim me shtëpitë e ulta
te fshatit, godinat dhe shtëpitë e qytetit dukeshin më të larta, më të mëdha e të
zbukuruara. Kudo, nëpër Vlorë, nëpër shitore, në gjellëtore, nëpër pijetore, ndër ëmbëltore
e në çdo rrugë kishte gjallëri.
Duke ecur si për shëtitje para një restorantit të madh, Bushit i zunë sytë një njeri
që e njihte si fytyrë, ishte një burrë mesatar, me ballë të lartë, me sy të mprehtë e të
mëdhenj, që i ndrinin nga mençuria. Edhe pse kishte kohë pa e parë, Bushi e njohu. Ai
ishte mësuesi i famshëm Jani Minga. Tok me të tjerët iu afrua dhe i foli:
– Mirëmbrëma, Zoti Minga.!
– Mirëmbrëma, vëlla, – ia ktheu ai përgjigjen, duke u përpjekur që ta njihte. E
mori vesh nga takija që ishte myzeqar, po nuk po e shquante se cili mund të ishte.
– Nuk po më njihni, Zoti Jani.
– Nuk po të sjellë në mendje, po e shoh se vjen nga Myzeqeja.
– Kam ardhur nga Fushëmarinasi.
– Oh, po Fushëmarinasi është ngjitur me fshatin tim, me Shjën-Pjetrën.
– Si të quajnë?
– Bushi Furka.
– Po toke edhe një herë, – i tha dhe i dha dorën duke e përqafuar.
– Në Shën-Pjetër ju kujtojnë gjithnjë. Oborrin tuaj edhe sot e kësaj dite e quajnë
Ara e Mingës.
– Më ka marrë malli, – tha Jani Minga, – po nga pranvera, mbase ditët e Pashkëve,
kam dëshirë të vijë, se dua të bisedoj me Papa Kriston, për të hapur një shkollë shqipe ne
një nga godinat e vakëfit.- Ai më tha se do të bënte çmos që të na jepej për shkollë një
godinë dykatëshe nga të vakëfit.
– O, sa mirë do të jetë.
– Jam i sigurt se ata do ta mbajë fjalën.
– Do të jetë një gëzim për të gjithë krahinën, – u dëgjua Bushi .
– Pastaj, kur ta takoni, do t’ i bëni shumë të fala edhe kryeplakut të fshatit Petro
Simonit, mikut tim të fëmijërisë, se edhe ai ma ka dhënë llafin se do të na ndihmojë për
hapjen e shkollës.
– Mos kini merak, Zoti Jani; pa tjetër do t’ju themi. Po nuk na pyete se pse kemi
ardhur?

– Me siguri për Flamurin, – ia ktheu ai,- Këto ditë këtu në Vlorë , biri im,. është
Mbledhur gjithë djemuria e këtyre anëve.

– Po kur mund të ngrihet Flamuri ynë, Zoti Jani?
-Dëgjoni, bijtë e mi, nesër ka për t’u mbledhur Kuvendi i Madh i gjithë kombit
tonë. Kuvendarët, ose përfaqësuesit e gjithë krahinave të Shqipërisë do ta vendosin këtë
gjë. Besoj se nesër, më datën më 28 Nëntor, do të arrihet kjo ëndërr e madhe.
– Nesër? – Tha Bushi me një zë si pasthirrmë, – ooo sa mirë! Po ne prandaj
kemi ardhur, që të shikojmë si do të ngrihet flamuri.
– Atëherë, që ta keni sa më të lehtë, pjesëmarrjen tuaj në festimin e ngritjes së
flamurit, ju me gjithë shokët tuaj, duhet të shkoni nesër mbas dite rreth shtëpisë së Madhe
të Xhemil bej Vlorës, ku do të jetë një gjindje njerëzish e grumbulluar për këtë qellim.

– Po ti mos u largo, për të fjetur të më vish nga shtëpia.
– Një herë tjatër mund të vij nga shtëpia, po sot për sot dua vetëm të më japësh
një këshillë, zoti Jani.
– Urdhëro e fol, ore djalë.
– Deri pardje, o Zoti Minga, ishja nizam, më kishin marrë me zor. Po me të
dëgjuar se do të ngrihej flamuri, ika fshehur zabitëve të ushtrisë turke, u arratisa nga
tabori, dhe ndoqa pas karvanin e atyre që do të ngrenë flamurin.
– Shumë mirë ke bërë, të lumtë… dhe pastaj çfarë doje të më thoshje?
– Po ja kur ishja nizamë, më dërgoi babai para që t’i kishja për të gjetur bedel.
Tani që po rrëzohet koha e nizamllëkut, më ka lindur dëshira që këto para t’ia jap atij që
po ngre flamurin për arkën e qeverisë së re… Ja për këtë dua të më mësosh, si ta gjej
rastin që ta takoj Ismail Qemalin edhe t’ia dhuroj.
Jani Minga i mallëngjyer nga fjalët e atij djali patriot, që nuk i priste, e përqafoi
atë për së dyti edhe e puthi në faqe, duke i thënë:
– Arka e shtetit të ri do të ketë patjetër nevojë për ndihmën e popullit. Po ti zemrën
e mirë të kesh dhe mos u bëj merak se do të gjenden më vonë mënyrat për të ndihmuar
shtetin e ri.
– Atëherë si të bëj?
– Sot e nesër brohorisni e këndoni gjithë sa jeni
– Po Ismail Qemalin do ta shohim, vall?
– Si nuk do ta shihni. Do ta shikoni tok me flamurin.
Pas pak djemtë u ndanë me Jani Mingën.
Atë mbrëmje Bushi me shokët e vetë shkoi te hani i madh i Lon Myzeqarit, që
ishte hani më i madh në hyrje të Vlorës. Për çudinë e tyre, shumë nga ata që kishin bujtur
qenë mbledhur rreth një zjarri bubulak te vatra e baxhasë. Kundruall tyre rrinte hanxhiu i
ulur në një trung të cunguar të sajuar si stol dhe në një stol tjetër prej dërrase të rëndë
rrinte, pranë hanxhiut, një tjetër burrë, i cili mbante një nagant në brez dhe se çfarë po u
fliste atyre që po e dëgjonin. Bushi Furka, sa u fut në derë të hanit, e njohu atë që po fliste
dhe u tha shokëve që kishte me vete:
– Ore, ai që është duke folur, po më duket si Leksi i Mit Marinit nga Shën-
Pjetra, që është ngjitur me fshatin tonë.
– Po, po, ai këngëtari është.
– Me siguri që do të ketë nxjerrë ndonjë këngë të re, – foli tjetri, – Kot nuk
janë mbledhur gjithë ata njerëz në han.
Ndërsa Bushi me shokët e tij shkuan ngadalë dhe u ulën pas të tjerëve, njeriu me
dogra për mezi, që rrinte pranë të zotit të hanit, vazhdonte të fliste:
– Kam ardhur t’u përgëzoj për atë pritjen miqësore dhe dashurinë, që ju,
libofsharakët dhe gjithë Myzeqeja treguat për Ismail Qemalin dhe karvanin, që e
shoqëronte. Edhe unë do të ishja tok me ju, se edhe unë jam nga ajo zonë, nga Shën-
Pjetra jam, po nuk u ndodha në fshat, sepse më çoi fjalë Jani Minga që një orë e më parë
të ndodhesha në Vlorë medoemos; “se ashtu është puna”. Ju e keni dëgjuar Jani Mingën,
se ai është një mësonjës i ditur, të cilin e kam mik dhe shokë fëmijërie. Ai, Jani Minga,
unë dhe Papa Isaia, të tre kemi lindur në një fshat, në Shën –Pjetër. Ne jemi lindur në një
vit, pra jemi vërsnik. Tok kemi lojtur dokërr dhe cingël, në sheshet e kullotave me bagëti,
derisa familja e Mingajve u shpërngul dhe erdhi këtu në Vlorë. Që ta kuptoni ju, o miqtë
e mi, unë atëherë, me të dëgjuar ato fjalë, shalova doriun dhe u bëra veri drejtë e në
Vlorë, te shtëpia e Jani Mingës. “Dëgjo, – më tha, – është duke ardhur Ismail Bej Qemali
me një shpurë të madhe njerëzish, zotërinj të rrallë, nga të gjitha anët e vendit, se do të
ngremë flamurin e Shqipërisë. Ty ta kam vënë emrin në listën e rojave, që do të ruajnë
sarajet e Vlorajve, ku do të mbahet kuvendi i madh. Dhe ashtu, dhashë llafin unë dhe u
lidha këtu.”
Atë çast, hanxhiu, Lon Myzeqari, nxori kutinë e duhanit dhe iu drejtua atij që po fliste:
– Po tani, o zoti Leksi – na trego pak rreth këtij njeriu të famshëm, Ismail
Qemalit dhe zotërinjve kuvendarë me të cilët zotëria e tij paska ardhur.
– Po ç’ të rrëfej më parë, o xha Loni, lashë mendjen, tek shikoja atë burrë të
mënçur si dhe shpurën që e shoqëronte, njëri më i ditur se tjetri. Me sa kuptoja kishin
ardhur nga të gjitha viset e Shqipërisë. Ishin të lodhur nga rruga e gjatë, po të gjithëve u
ndrinte fytyra. Të tërë kishin një ide në kokë se Shqipëria do të bëhej.
– Mirë, more vëlla, si do të bëhet Shqipëria, si ta kuptojmë këtë.
– Fjala është se do të behet pa Turqinë.
– Me një llaf, Shqipëria do të bëhet më vete.
– Po ikën Turqia vetë? -Pyeti hanxhiu, – kemi ne këllqe ta përmbushim këtë qëllim? Si e
mendojnë ata krerë burrash kuvendarë, që janë mbledhur?
– Kjo punë, xha  Loni, do të fillojë me flamurin, me ngritjen e flamurit
Shqiptar, duke i dhënë besën e burrit dhe të shqiptarit njeri tjetrit.
– Duke dhënë besën, po për çfarë.
– Të japim besën, se do të jemi të bashkuar për mëvetësinë e Shqipërisë dhe
për këtë do të luftojmë me armë në duar, duke u betuar para flamurit.

-Po si është ky Flamuri i Shqipërisë, more zoti Leksi, që u dashka ta ngremë dhe
do ta ruajmë. Duam të dimë rreth tij edhe ne si gjindje; kështu që, po munde, na rrëfe pak
edhe për atë flamur, si ta sqaroi Zoti Jani Minga atë ty.
– Çështja e flamurit, o vëllezër është si histori më vete. Kur mbrrijti Ismail Beu
dhe shpura e tij, ishte ora tetë a po nëntë alla frënga. Qe mbledhur një turmë e madhe
njerëzish, që i pritën me brohori. Atje te sheshi i Vlorës, njëri nga parija e qytetit mbajti
një fjalim përshëndetës për mirëseardhjen e prijësit të ndritur Ismail Bej Qemalit dhe
shokëve, që kishin ardhur nga shumë vise të Shqipërisë. Pasi u takuan dhe u përshëndetën
me parinë e vendit, ata, delegatët përfaqësues i shpërndanë ndër dyertë më të njohura të
qytetit. Ismal Qemali qe caktuar të bujtëte në shtëpinë e zotit Hasan Agë Sharrës në
lagjen Muradije. Duke ecur në këmbë për tek shtëpia e Sharrajve, Ismail Qemalin e
shoqëronte Jani Minga dhe ca zotërinj të tjerë; unë ecja nga pas si roje vullnetare dhe
dëgjova me veshët e mi, kur Ismail Qemali po e lavdëronte Jani Mingën për klubin
Labëria dhe për hapjen e shkollës shqipe. Ndër kaq kishim arritur te Porta e Sharrajve.
Me të mbërritur aty, Ismail Beun e morën të zotët e shtëpisë, që kishin dalë dhe po e
prisnin. Ashtu, Qemal Beu atëherë u përshëndet me shoqëruesit, u nda me ta, për t’u
bashkuar me Sharrajt, duke thënë.
-Natën e mirë, o vëllezër! U gdhivshi shëndosh dhe me shpresë se më e mira do
të bëhet.
Po, në udhë e sipër, kur Jani Minga me shokë të tjerë, po merrnin rrugën, për t’u
kthyer, andej nga qendra e qytetit, atij iu drejtua njeri nga bashkudhëtarët e Karvanit të
Pavarësisë, i cili kish ardhur nga Rumania:
-Më falni, Zoti Minga, – i tha.
-Urdhëroni, mik i shtrenjtë! Me kënaqësi po ju dëgjoj.
-Jam Spiridon Ilo 16, bashkudhëtar me Ismail Qemalin qysh nga Bukureshti. Dua
të më ndihmosh, për të gjetur shtëpinë e mbesës time, Marigo Pocio, besoj se e njihni.
-Po si nuk e njohim! ajo është patriotja jonë më e flaktë, një modhistre e rrallë dhe
qëndistare artiste.
Pas pesë gjashtë minutash mbrrijtëm tek shtëpia e Marigos, e cila mbeti e
mahnitur kur pa sikur t’i kishte zbritur si nga qielli daja i saj. Po ajo, Marigoja, more
miq, paskej qenë si e bukura e dheut, more, e magjishme si një engjëllushe, delikate si
peligorga në degë marine në ditë vere. Ashtu m’u duk, kur e shikoja.
-Të kam sjellë flamurin e Shqipërisë, – foli pa e zgjatur Spiridon Ilo, – ta kam sjell,
moj mbesë, që të na e qëndisësh dhe zbukurosh, ashtu si di ti, – foli ai, duke e nxjerrë nga
gjiri flamurin.
Ky është flamuri ynë, flamuri i Skënderbeut, flamuri i kuq me shqiponjën dy krenare ne
mes. Këtë flamur do ta ringremë këtu në Vlorë, siç e ngriti Gjergj Kastrioti në Krujë më
1443.
* * *

-Flamuri, o vëllezër, ashtu si ma zunë sytë, dukej si një mandile e kuqe dhe në
mes kishte të vizatuar një shqiponjë me dy krerë, -vazhdonte rrëfimin Leksi i Mit Marinit.
Kur po dilnim nga oda, ku do të qëndiste zonjusha, unë e pyeta Jani Mingën,” se pse
shqiponja kishte dy krerë?” … Ai m’u përgjegj, se “ashtu ka qenë flamuri ynë edhe në
kohën e Skënderbeut.” Dhe, duke dëgjuar ato fjalë, dhe, duke parë atë flamur, mua,
more burra, më kapi një ngazëllim i madh, sa më dehu gjithë shpirtin, dhe, atëherë ndjeva
nevojë të këndoja për Flamurin. Se duhet ta dini, që unë jo vetëm që këndoj, po edhe di të
nxjerr këngë. Po kësaj radhe kënga më buroi nga zemra e nuk dija ta përmbaja veten. Si i
rregullova dhe i terezita fjalët, shkova te komandari i rojeve. I kërkova nja dy orë lejë që
të vija deri këtu tek ju, në hanin tuaj, e ta këndoja së bashku me ju….
Në mes të heshtjes, para zjarrit bubulak, Leksi i Mit Marinit nisi të thoshte fjalët e
këngës. Ato fjalë ai i kishte shkruar dhe në një letër, që ia dha një djali, i cili kish
mbaruar shkollën në Libofshë dhe dinte shkrim dhe këndim.
Më në fund, ai u dëgjua t’u thoshte të gjithë te pranishmëve të hanit: “Unë po e zë
këngën, dhe ti, xha Loni, do ta mbash, kurse çunat e rinj të bëjnë iso… Dhe ashtu kënga
filloi.
Ajo këngë buçiti brenda mureve të hanit dhe jehoi në oborr dhe gjithandej. Kur të
rinjtë duartrokitën, Leksi i Mit Marinit u çua në këmbë, pa orën e xhepit, dhe i tha
hanxhiut:
– Kaq e pata lejën, Zoti Loni, tani më lini të shkoj se komandari më pret, po
këngën ju e vazhdoni vetë.
– Të lumtë goja, o bilbili i Myzeqesë. – i a ktheu hanxhiu, – se jo vetëm na
gëzove me këngën e re që na solle dhe këndove, po na hape edhe sytë me aq sa na
tregove për Flamurin.
– Kështu, që nesër, kur të jepet lajmi me tellall, a po pa tellall, për ngritjen e
flamurit, shpresoj se do të jemi të gjithë bashkë.
– Pa tjetër, zotëri, – i tha hanxhiu, – gjithë gjindja për këtë punë ka ardhur
deri këtu.
Atëherë, të tërë tok, në hanin e Lon Myzeqarit, gjithë sa qenë, kënduan dhe
hodhën valle. Mes haresë së përgjithshme Bushi ndjente se si i gufonte zemra nga gëzimi.
Parandjente jetën e re. Tani edhe dasma e tij s’ do të ishte e largët. Argëllëku qe paguar.
Nderi i shtëpisë qe vënë në vend dhe ai do të bëhej me nuse të re.
Dhe vërtetë, të nesërmen, pas dite të datës 28 Nëntor 1912, Bushi Furka me
shokët e tij të fshatit u nisën drejt sarajeve të Xhemil beut, ku dukej një grumbull njerëzish

që sa vinte e zmadhohej. Disa prej tyre bashkoheshin në mënyrë rrethore edhe afroheshin
duke kënduar labshe:

O prijësi Smail Qemali !
Diplomati më i parë,
Ardhja këtu në Vlorë
Do të dalë për mbarë.

Tani që na erdhe
Këtu në Vlorën tënde,
Rreth teje jemi mbledhur,
Të bëjmë ca kuvende, …

Të ngremë lart flamurin,
Të shpallim pavarësinë,
Dhe ashtu të mosvarme
Ta kemi ne Shqipërinë.

Tërë gjindja e mbledhur shikonte me admirim burrat këngëtarë, që këndonin, duke tundur
feste ose mandile në shenjë gëzim të papërmbajtur. Ca thoshnin se vinin nga Kanina, ca
nga Vranishti, nga Kuçi, nga Radhima a po Tërbaçi, dhe më larg akoma nga Tepelana, po të gjithë i bashkonte veshja, tirqet, festja, qylafi i gjatë me një majëz si antenë; pra dalloheshin se ishin lebër, që kërcenin si petrita, që sa preknin tokën, hidheshin përpjetë duke u bashkuar rrethçe, ose
grupe grupe.

Ashtu bëri dhe Bushi Furka me shokët e tij nga Myzeqeja; u bënë tok grup
ndanë rrugës së madhe dhe ia nisen këngës, që u mësoi Leksi i Mit Marinit një natë më
parë në hanin e xha Lonit. Kënga e tyre nisi shtruar, po kur “kabaja dhe “isoja” fuqizohej,
kënga kthehej në valle elegante, me ojnat e fugave në lëndinë, që të kujtonte melodinë e
njohur festive: “kush i ngre njerëzit në valle, vallja dyshe myzeqare, here e rëndë here
e lehtë, si peligorga, që kap retë”. Sado të ngjashëm të dukeshin grupet e këngëtarëve, ata

dalloheshin, se përveç intonacionit kishin ndryshime edhe nga veshja. Ajo që binte me
një herë në sy ishin qeleshet, që vinin në kokë; ndërsa lebërit mbanin qylaf të gjatë,
myzeqarët vishnin takije të bardha. Nga mbajtja e njëllojtë e takijes të dukej sikur tërë
myzeqarët të ishin nga Libofsha, nga Divjaka, nga Semani a po nga Pishë-Poro.
Dhe kënga e vallëzuar e grupit nga Myzeqeja me Bushi Furkën në mes vazhdonte:

Ne flamurin kuq e zi,
Me shqiponjën dykrenare,
Po e ngremë në Shqipëri
Dhe në zemrat shqipëtare.

Le të ndizet kënga flakë,
Të gjëmojë në fush’e mal,
Flamurin po e ngremë lart
Me prinjësin Smail Qemal.

*

Më në fund nga ballkoni i asaj shtëpie të madhe dolën delegatët. Në mes të të
gjithëve qëndronte Ismail Qemali. Përmidis atij gëzimi dhe asaj brohoritjeje, që dukej
sikur çante qiellin, Ismail Qemali ngriti dorën, përshëndeste e buzëqeshte, deri sa ra
heshtja. Pastaj mori fjalën edhe nisi të fliste me një zë të ngrohtë:
“Vëllezër shqiptarë! Sa të lumtur e ndjej veten sot, që shoh këtu në Vlorë kaq
burra shqiptarë të mbledhur së bashku duke pritur me kureshtje e padurim përfundimin e
kësaj mbledhjeje historike për fatin e Atdheut tonë të dashur.
Plot me gaz e me lot në sy nga mallëngjimi, po dal këtu para jush që t’ju njoh me
sihariqin e madh, se sot ne këtë minutë, Kongresi ynë i madh shpalli mëvetësinë e
Shqipërisë, duke lajmëruar gjithë botën mbarë për këtë punë e, duke më ngarkuar mua
kryesinë e qeverisë së përkohshme të Shqipërisë së lirë.
Porsi një ëndërr më duket ky ndryshim i vendit tonë, që hoqi e vuajti të zezat e
ullirit pesëqind vjet me radhë nën sundimin turk, por që tani në kohën e fundit , ishte gati
të jepte shpirt përgjithmonë, të shuhej e të shfarosej krejtësisht nga faqja e dheut, kjo
Shqipëri që dikur shkëlqente nga trimëria e pashoqe e bijëve të saj: Kjo Shqipëri që kur i
kërcënonte rreziku Evropën nga pushtimet e Turqisë, nën kryetrimin e pavdekur të saj,

Skënderbenë, u bë porta e hekurt kundër sulmeve më të tërbuara të sulltanëve më të
egër të Turqisë.”
Brohoritjet gazmore dhe duartrokitjet shpërthyen me një herë si një rrapëllimë e
papërmbajtur Edhe Bushi Furka me shokët e tij nga fshati nuk e mbante dot veten nga
hareja. Ndjenja e krenarisë kombëtare edhe ata njerëz të thjeshtë i përshkonte tej e
mbanë. Edhe atyre u rrihte zemra për lirinë. Fjalët e zjarrta të të gjithëve bashkoheshin në
një brohoritje të vetme. Qielli ushtinte dhe jehona përhapej nëpër rrugë.
Po Ismail Qemali nuk e kishte mbaruar ligjëratën e tij, ai vazhdoi të fliste:
Për t’ia arritur kësaj dite të bardhë e të madhe, na ka ndihmuar gjaku i
dëshmorëve dhe puna e vlefshme e patriotëve tanë dhe e gjithë zotërinjve që morën pjesë
në këtë mbledhje, dhe e të gjithë juve, që tani po ju gufon zemra nga gazi i madh që
ndjeni.
Mbledhja, si më plak që jam, më ngarkoi mua ngritjen e shenjtë të shenjës sonë
kombëtare, të flamurit tonë të nderuar e të dashur.
Ja pra, ky është flamuri ynë i kuq e me shqiponjën dykrenore në mes. Dhe tani të
gjithë bashkë si një trup i tërë dhe i pandarë, le të punojmë për ta mburruar, për ta
përparuar e për ta qytetëruar, si i ka hije atdheut tonë të lirë!
Rroftë Flamuri! Rroftë Shqipëria e Mosvarme! “
Qielli jehoi përsëri prap nga brohoritjet. Njerëzit shikonin flamurin dhe nuk
mbaheshin nga gëzimi. Flamuri kombëtar valëvitej nga era dhe shqiponja e tij dukej sikur
merrte fluturim në të gjithë qiellin e Vlorës dhe të Shqipërisë.
Gjithë njerëzit ndjeheshin të lumturuar në një hare të papërmbajtur, siç do të
shkruante edhe gazeta e asaj kohe “Përlindja e Shqypnisë”, e cila, duke parë ngazëllimin
popullor na rrëfen për atë ditë të shënuar historike: “Na u duk, sikur dora e zotit e këputi
zinxhirin e skllavërisë, sikur duallëm nga terri në dritën e bekuar të diellit, zemrat na u
mbushën me gas e shpresë. Qysh mos të lindësh këtë ndjenjë duke parë skenën e
prekshme të vëllazërimit, Myftiu i Dibrës Vehbiu që u përqafua me Ipeshkvin e Durrësit17
Dom Nikollë Kaçorrin; ortodoksi i Beratit Babë Dudë Karbunara, mjekër-gjati, që puthi
në ballë katolikun Luigj Gurakuqi” ….

Bushi Furka edhe ai si gjithë gjindja e mbledhur atje tek po valëvitej flamuri
brohoriste me sa zë që kishte, përplaste duart lart edhe kishte dëshirë që ta shikonte fare
afër Ismail Qemalin, ashtu si e pa para Karvanit të Pavarësisë dhe t’i thoshte se ai e
mbajti fjalën e dhënë për të ardhur në Vlorë, kur do të ngrihej Flamuri. Po prijësi i
flamurit hidhte shikimin kudo dhe në mes të atij ngazëllimi vazhdonte të përshëndeste me
dorë, duke buzëqeshur vazhdimisht.
Në ato çaste Bushit do të dëshironte të kërcente fluturimthi deri te ballkoni i asaj
shtëpie të lartë, ta prekte edhe një herë Ismail Qemalin, e t’ia dhuronte ato pak para të
qeskës së tij për arkën e shtetit te ri, duke i puthur dorën tok me flamurin në shenjë
nderimi dhe besnikërie. Po ajo gjë nuk bëhej dot, se gjithë njerëzia e mbledhur atje para
Flamurit ishte e shumtë dhe të gjithë kishin po atë dëshirë e lumturi: të shikonin sa më
shumë atë Flamur dhe atë Njeri që e ringriti aq lart.

Boston
Tetor- 15- 2023

—

Faqe 1 – Subjekti i novelës “Karvani i Pavarësisë merr shkas nga një artikull përkujtimor, i botuar në

gazetën “Arbëria” më 28 Nëntor1936, i shkruar nga një bashkudhëtar i Shpurës historike të Ismail Qemalit,
i quajtur Qemal Karaosmani, dhe që plotësohet me kujtimet e vetë Ismail Qemalit dhe të shokëve të tij,
Dhimitër Berati dhe Dhimitër Zografi, që qenë bashkudhëtarë për ngritjen e flamurit. Së dyti, novela
“Karvani i Pavarësisë” mbështetet edhe në rrëfimet e të moshuarve myzeqarë, nga të cilët veçoj mësuesin
veteran Trushi Kola, që më ka treguar për pritjen e përcjelljen, që iu bë Ismail Qemalit në Libofshë si edhe në
lundrën gjemi të Petovës, për të kaluar lumin Seman.

2 Gjimnastika e mëngjesit.

Faqe 3
3 Terxhumani= përkthyesi
Faqe 4
4 Bimbashi = oficer i lartë në Perandorinë Turke, një grade ushtarake, që barazohet me gradën e “majorit”
Faqe 7
5 Titulli i kryetarit të administrates së një sanxhaku të kohës së sundimit turk.
6 Si shqiptar jam me ju, por si nëpunës duhet të jem kundër jush”.
Faqe 8
7 Fjalët e diskutantëve në këtë mbledhje janë marrë nga shkrimi memorial i juristit Dhimitër Berati
Faqe 10
8 i trrëshëm= i cekët
Faqe 11
9 – Sipas artikullit të Qemal Karaosmanit, botuar në Arbëria nëntor 1926.

Faqe 12
10 Qeveritar i një krahine të vogël, gati sa një komune në kohën e sundimit turk.
Faqe 14
11 Sipas përshkrimit të Q..Karaosmanit në gazen Arbëria.
12 Rremë = vijë e thelluar me ujë, si përrua i vogël fushor, që përdorej për mullinjtë e blurjes së drithrave.
Faqe 20
13 Argëllëk= me këtë fjalë duhet kuptuar detyrimi financiar i dhëndërrit ndaj të fejuarës. Ashtu si shtëpia e
vajzës duhej të bënte pajë, ose prikë, dhëndërri duhej të jepte para nga ana e tij.

14 – Nizamët = Ushtarët e kohës së sundimit turk.
Faqe
Faqe 44 -16 Spiridon Ilo (1876- 1950) është firmëtar i aktit të Pavarësisë më 28 Nëndor 1912, ka qenë pjesëmarrës
në mbledhjen e 5-Nëntorit 1912 të organizuar nga Kolonia Shqiptare e Bukureshtit, për ngritjen e Flamurit
Kombëtar, ku qe i pranishëm edhe Ismail Qemali..
Faqe48
17 Ipeshkvi i Durrësit kështu e përmend dhe e quan gazeta “ Përlindja e Shqypnisë” Dom Nikollë
Kaçorrin më 1913, duke përkujtuar njëvjetorin e pare të Pavarësisë.

Shënime për autorin
Aristotel Mici u lind më 1935 në fshatin Shën-Pjetër pranë qytetit antik të Apolonisë të rrethit të Fiert. Shkollën e mesme e kreu ne Shkodër. Më 1960, kur mbaroi universitetin e Tiranës, filloi punën si mësues i letërsisë në gjimnazin e parë të Fierit. Më vonë do të emërohej pedagog i letërsisë në filialin e Universitetit të Tiranës po në këtë qytet.
A.Mici filloi të merrej me krijimtari letrare që nga mesi i viteve ’50 të shekullit të kaluar. Gjat viteve në vazhdim do të botonte disa libra me tregime novela dhe letërsi për fëmijë, si Anës Detit, Kërrabat me bilbil, Gjoli i rosave, Lulet e pyllit, Elektricistja e betonierës, Dimri dhe shqiptarët, Blerina në malësi, Kur këndojnë gjinkallat,(titulluar :”Gjoni, Gjini dhe Motra” romani Drizana, Ariu i pyllit të madh,, Gardalina në fole e të tjera.
Në vitin 1980 ai do të niste punën në Shtëpinë Botuese “Naim Frashëri”, ku u mor me përgatitjen për botimin e veprave të autore të traditës si Naim Frashëri, Pashko Vasa, Foqion Postoli, Lasgush Poradeci, Migjeni, Mitrush Kuteli, Faik Konica e të tjera vepra në seri.
Në vitin 1998 emigroi në Amerikë dhe u vendos në Massacusetts, në shtetin dhe qytetin ku kish qenë emigrat ekonomik i ati para Luftës së Dytë Botërore. Atje krahas punës për jetesë, u përpoq të zgjeronte dijet e tij, duke ndjekur fillimisht Kolegjin Quinsigamond në degën e gjuhës angleze për të huaj, pastaj u regjistrua në Universitetin Shtetëror të Worcesterit, ku u diplomua Master në histori. Ndër këto kohë botoi shkrime të ndryshme në gazetat shqiptaro-amerikane në “Dielli” dhe “Illyria”, disa nga të cilat do t’i përfshinte më vonë edhe në libra të veçantë. Në kuadrin e 100 vjetorit të Ditës së Pavarësisë, 28 Nëntori 1912, botoi novelën ”Karvani i Pavarësisë, si edhe librin “Himni i Flamurit- simbol mbarëkombëtar. Dhe po në vitin 2O12 do të botonte studimin eseistik “Prejardhja e emrit Shqiptar”. Kurse në vitin 2016 botoi librin me portrete historike “Presidentët Amkerikanë në memorialin e malit Rushmor”, që u kushtohet katër figurave më të shquara të Amerikës, katër Presidentëve të famshëm Georg Washington, Th. Xheferson, A. Linkoln, edhe Th. Ruzvelt, potretet e të cilëve janë vendosur mbi memorialin madhështor të shtetit të Dakotës së Jugut. Po atë vit do të botonte edhe librin tjetër me ese , Meditime letrare , që do të pasohej më vonë prej dy librave të tjera studimore Apolonia dhe hinterlandi i saj, më 2017 dhe monografia “Pellazgët në optikën e Herodotit”, më 2020, publikuar nga shtëpia botuese ”Dudaj”. Kurse më 2022, në kuadrin e jubileut të 100 vjetorit të lindjes së shkrimtarit Jakov Xoxa, botoi monografinë “Zanafilla e romanit Lumi i Vdekur” të këtij autori në shtëpinë botuese Neraida.

Poetët nuk vdesin!

Jo, jo, as Agim Dëshnica nuk ka ndrrue jetë!

Agim Dëshnica ishte Poet, shkrimtar, atdhetar i flaktë e mbi të gjitha një historian i persosun.

Tek Portreti i Agimit gjithnjë kishte data të paharrueshme!

Mbi të gjitha ishte data që i  ambelsonte Portretin e Agimit,

I jepte pamjen e Burrit Atdhetar dhe, I vezullonte sytë që i shndrisnin si dy yje!

Agimi asht një Portret i Perjetshem per të gjithë Ata që e kujtojnë sot Ate, kur fliste per Gjergj Kastriotin dhe

Betejat e Tija të paharrueshme!

E kush nuk e kujton Ate?

Ky pra Ky ishte Agim Dëshnica i Shqipnisë sonë!

                                                              Me respect Fritz Radovani.

                                                            Melbourne, 27 Nandor 2024.

Pas një teorie të shkurtër “konspirative” rreth vdekjes tragjike të Albert Camus, thuase isha duke u marrë me “absurdin” e vdekjes së tij, me tragjiken, me aksidentin tragjik. I shtyrë nga një foto rezolutive e aksidentit të 1960-ës (si një Sherlock Holms i vonuar) në kokën time thuase ia filloi vargëzimi i pikëçuditjeve.
Fotoja mjaft e mprehtë dhe “intriguese”, po e vrisja mendjen vallë si është e mundur të qe shkatërruar vetura ashtu! Sepse dija diç rreth asaj veture (si markë), s’ishte veturë çfarëdo, jo e dobët por e fortë dhe e shtrenjtë.

Atëbotë modeli francez i veturës Facel Vega shtyhej me Mercedesin gjerman, apo dhe me Aston Martin-in britanez! Siç pata mësuar nga New York Times, jo gjithkush por vetëm të pasurit mund të kënaqeshin me veturat e markës Facel Vega. Bie fjala siç ishte nipi i Gallimard, miku i Camus, trashëgimtar i pasur dhe botues. Nëse s’gabohem nuk prodhoheshin më shumë se 200 sosh gjatë vitit, vetëm të pasurit i porositnin.

Shkatërrim aq i madh i veturës (e dokumenton fotoja), hm, kuptohet për fat të mirë askush tjetër s’e pati humbur jeten, as vajza e Gallimard, as gruaja dhe as ai vetë si shofer, dmth. botuesi i Camus, Michel Gallimard! Gruaja e këtij të fundit, Janine, dhe vajza e tyre 18-vjeçe, Anne, ishin po ashtu në makinë.
Camus ndodhej në ulësen krahas shoferit dhe qe lënduar rëndë, pati dhënë shpirt ca ditë më pastaj.

Në xhepin e Camus qe gjetur një biletë treni, po ashtu me vete e kishte dhe dorëshkrimin e librit të fundit. Fjala ishte për 144 faqe dorëshkrim, tekst shkruar me dorë, pjesa e parë e një romani epik-autobiografik që bazohej në fëmijërinë e shkrimtarit atje në Algjerinë koloniale. Dorëshkrimi më vonë do redaktohej dhe do botohej si “Njeriu i Parë” në v. 1995 nga vajza e Camus, Katerina.

E cekëm biletën e trenit, Camus pati planifikuar të kthehej me tren në Paris, jo me veturën e mikut (me familjen Gallimard). Ndërsa gruaja e Camus, Francine, dhe binjakët e tyre adoleshentë, Catherine dhe Jean, në akord me planin patën udhëtuar me tren.

Nuk i di rrethanat më detajisht, por e qartë se Camus qe bindur nga miku Gallimard që ky t’kthehej me ta, me veturën luksoze e jo me tren (siç patën bërë gruaja dhe vajzat).
Ndoshta për ta patur rehatinë e ndonjë diskutimi rreth çështjeve të botimeve, a të biznesit – si spekulim i imi tani kot. Gjithsesi, s’e kemi idenë për rrethanat më detajisht rreth vendimit të Camus që t’kthehej me veturë.

E lehtë të thuhet “e shkruar”, tragjike dhe e dhimbshme por ashtu pati qenë e shkruar, duhej të kryhej, e pashmangshme t’mos ndodhte, aksidenti do ndodhte dhe Camus do vdiqte. E lehtë të shkruajmë ne tani, ta vrasim mendjen e të hamendësojmë, e lehtë të çuditemi rreth “dobësisë” së veturës, mirëpo sikur na ndjek dhe vetë ai “absurdi” i teorizimeve filozofike të Camus. Shoferi Gallimard e pati humbur kontrollin mbi veturën, e qartë kjo, andaj dhe aksidenti… andaj dhe ndeshja me pemën skaj rrugës. Por dhe vetë humbja e kontrollit ashtu pa ndonjë arsye të jashtëzakonshme sikur ndeshet me “absurdin”.

Dhe ja, rishtas dëshmia e fotos, vallë si është e mundur të shkatërrohej vetura ashtu, sepse ishte diç si “Mercedes” francez, luksozitet i veshur me llamarinë të shtrenjtë! Rruga s’kishte kthesa, ishte e drejtë si vizore, s’kishte lakadredhje si ato rrugët andej lart në Alpet e rrëpirta, s’kishte as lagështi, s’kishte rënë shi, s’kishte akuj as ngricë. Madje s’kishte as shpejtësi tepër të madhe (jo aso shpejtësie pistash, shpejtësi patjetër e rrezikshme, sipas raporteve të policisë, atëbotë)!

Teorinë e shkurtër “konspirative” rreth vdekjes tragjike të Camus (e cila “teori” i takonte vitit 2011) e hasa jo kudo por në burimet e Britannica. Andaj nga aty, që nga Britannica, vendosa ta pyes Internetin e paskajshëm (ashtu-kështu s’ka shans t’i ketë kush në kokë gjithë librat e kësaj bote, materien marramendëse të bibliotekave të botës mund ta kapërthejë vetëm Interneti).

Internetit ia shtrova pyetjen e formuluar shkurt, e cila pyetje nënkuptonte si vijon: “i dashur Internet, a ka info të saktë, të vërtetë, jo spekulim, a ka ndonjë burim shkollarësh që nobelisti i letërsisë Albert Camus të ketë thënë (a shkruar kund) “mënyra më absurde për të vdekur do ishte një aksident automobilistik”?

Madje nuk i pyeta vetëm ata të Google, e pyeta dhe Microsoft-in, sepse për disa pyetje serioze s’duhet “besuar” ç’thotë vetëm një Google. Këta të hutuar pas biznesit reklamatik, kohëve të fundit kanë nisur na e bejnë ngapak me hile, jo vetëm ngapak në mos dhe ngashumë. Psh. gjërat që s’na duhen na i servirin të parat, i rendisin në krye të listës gjoja si reklama të sponzorëve por që u “lidhkan” enkas me pyetjen tonë. Pa pa pa… ca koinçidencash a la guglushçe fare s’na e mbushin mendjen : )

Sidoqoftë, “po” – ma ktheu Interneti, kjo thënie e Camus është e vërtetë sëpaku sipas 2 burimeve, kështu pohon New York Times (diku në faqen e vet) dhe Enc. Britannica.
E qartë dmth., as vetë Interneti s’e dinte. Thuase e zura zgafil dhe vetë Internetin, padyshim do jetë skuqur dhe Google. Sepse të dy burimet veç më ishin të njohura, as New York Times dhe as Britannica nuk thonë “fjalët e Camus mund të gjenden në këtë libër, në këtë faqe, në këtë intervistë a revistë, në këtë gazetë a bibliotekë”. Jo, e gjitha çfarë të dyja thonë është: “supozohet që Camus të ketë thënë ashtu”, asgjë më shumë se kaq.

Sa për “supozime” mund ta merrnim dhe vetë me mend. Nëse s’e ditka as vetë Interneti, as New York Times, as Le Monde, as Spiegel, as Guardian, askush, atëherë s’duhet bërë e madhe kjo. Nëse ende s’e paska regjistruar Interneti, atëherë asgjë, mbyllet me kaq. Paçka se i ka regjistruar me miliona faqe dhe shkrime rreth tij, me miliona foto, me miliona grafika derivative, secilin shkrim nga Camus vetë sa ishte gjallë, secilin libër, secilën faqe nëse ta ketë shkarravitur, secilën germë – atëherë urojmë që herëdokur Interneti ta kap dhe këtë detaj si mangësi.

S’do mend se do ishte e bukur nëse vërtetësia e kësaj thënie të Camus t’na ishte e dokumentuar. Do ishte aq praktike nëse t’figuronte si rresht diku në librat, në letrat e shkëmbyera me miqtë, në shkrimet gazetareske të tij, në esetë a kudo. Apo ta kenë dëgjuar miqtë tek thoshte ashtu, duke bërë shaka në ndonjë gosti. Apo e dashura e tij, teksa ky dërdëlliste gjysmë i dehur nga vera e kuqe diku në Paris, dhe pastaj ta ketë përmendur në memoaret e veta.

Kuptohet se do ishte bukur, sepse ashtu (si thënie e dokumentuar) në njëfarë mënyre sikur do ta “dokumentonim” dhe vetë absurdin si vërtetësi. Absurdi i Camus tutje s’do ishte thjesht vramendje filozofike as teorizim abstrakt, por diç si saktësi e palëkundshme shkencologjike.

Meqë gjithçka e Camus sikur bazohet ose vërtitet rreth idesë së absurdit, andaj kuptimi i jetës nuk ekziston, vetë kuptimi si “kuptim” është joekzistent. Jeta s’ka kuptim, mundohemi ta gjemë kuptimin por e kotë, s’ke si i jep jetës kuptim, përveç se ta mashtrosh, përveç se të aktrosh. As ekzistencialja, as ekzistencializmi filozofik (qoftë ai francez a cilido), asnjë filozof i botës, asnjë filozofi s’ka përgjigje të kënaqshme sa i përket kuptimit të jetës. Universi i ftohtë, rehat në paskajsinë e vet, mrekullohet me supernovat, me fishekzjarret yjore, i zënë me punërat e veta universale, as që e sheh absurdin e pakuptimtë, as që e kupton absurdin e vogëlsisë sonë. Dhe vetë universi me gjithë atë pafundësi s’ka kuptim në fakt. Pafundësi e pakuptimtë : )

Çdo përpjekje e jona për t’ia imponuar ndonjë kuptim universit ashtu-kështu do t’përfundojë në dështim katastrofal. Nuk ndihmojnë as shkenca, as religjioni, as historia, as ardhmëria, asgjë. Çfarëdo kuptimi që provojmë t’ia imponojmë, ose që pretendojmë t’ia “veshim” universit, thjesht s’ia vlen. Sepse herët o më vonë, cilido impenjim yni për një grimë kuptim na kthehet si bumerang besnik i pakuptimësisë. Njeriu si individ jo se jo, por as shkenca, as filozofia, as shoqëria s’mund ta krijojnë kuptimin jetësor, dhe pastaj si ndonjë mrekulli, ky “kuptim” i krijuar t’na jetë imun ndaj absurditetit, ndaj problemit të absurdit.

Zor ta kundërshtojë kush konkluzionin se të gjitha vramendjet filozofike të Camus e bëjnë atë një Hero të Absurdit, 100% ngjashëm si dhe Sizifin e tij. Vallë, i kujt mund t’ketë qenë absurdi më i madh sesa i Sizifit, cila jetë ishte më absurde sesa ajo e tij? E megjithatë Hero i Absurdit, sipas Camus duhet ta imagjinojmë Sizifin “të lumtur”, si një Hero i paarritshëm, Hero me H të madhe, sepse ishte në gjendje ta jetonte një jetë aq të pakuptimtë, aq sa ta rrokulliste përjetësisht një gur poshtë e lart kodrës.

E dimë se ky absurd i Sizifit ishte një dënim, rezistenca e tij ishte diç si strategji sizifeske e mbijetesës. Ishte fajtor për diç, dhe sipas zotave e pati merituar dënimin absurdist. Se mos vetëm ai, s’qe dënuar vetëm ai, edhe Tantali, edhe Iksioni patën qenë të pafat, sikur dhe plot të tjerë. Nisemi se deri atëherë jeta e Sizifit do ketë patur sadopak kuptim, s’do ketë qenë aq e pakuptimtë. Edhe tani njerëzia gabojnë, shpesh merren me krime e me gabime të pafalshme. Dhe kur gabojnë sakaq i dënojnë, i fusin në burg, i ndëshkojnë.

Mirëpo Camus sikur s’i jepte rëndësi “dënimit” si detaj, nuk mërzitej cili na ishte motivi për absurdin e Sizifit, as nëse ishte imponuar nga zotat – sipas tij Sizifi prapë e gjente kënaqësinë e jetës, kënaqej me frymimin e vet qesharak.

Camus s’i jep rëndësi “dënimit” si detaj, por pikërisht këtu sikur e gjejmë lehtësimin. Edhe pse jeta si jetë aq e pakuptimtë (deri në thelbin e thellë të absurdizmit) por ja s’kemi si ia bëjmë përveç se ta jetojmë. Vetë fakti që ia dalim mirë me pakuptimësinë, është diç si ngushëllim dhe si “zgjidhje” njëkohësisht. Tekefundit ashtu pati bërë dhe Sizifi mitologjik.

Na imponohet ta shijojmë kuptimin pjesërisht, aty-këtu ia imponojmë vetës nga ndonjë “kokërr” lumturi, për inat të universit shtiremi stoikë. Psh. i shijojmë rrezet e diellit, puthjet, buzëqeshjet, dashurinë, i shijojmë shëtitjet në plazh, luajmë futboll, shkruajmë libra, romane, fitojmë nobela, ikim në ekskursion, drekojmë diku me të dashurat, japim e marrim me bukuroshet e kësaj bote, ose me miqtë, thjesht s’kemi si i shmangemi absurdit të veprimeve tona.

E vështirë, apo më saktë e pamundur ta gjejmë një kuptim të jetës i cili e plotëson mirëfilli, pa boshllëqe, kuptimësinë. Mirëpo, meqë ende jetojmë këtu dhe tani në këtë moment kohor, meqë ende gjallojmë, ende frymojmë, meqë universi nuk mërzitet as për humanizmin as për absurdizmin, meqë s’e kupton pakuptimin e jetës sonë, dhe meqë ne si krijesa e kemi çdo aftësi për ta shijuar veten, megjithatë ia vlen të jetohet, megjithatë duhet jetuar jeta e pakuptimtë, ashtu siç është. E vështirë të përballemi me pakuptimësinë, e vështirë ta mashtrojmë intelektin duke e “prodhuar” gjoja vetë kuptimin e jetës, duke ia mveshur një kuptim fals, falsitet kontra-absurdist të fabrikuar, por ja që (njësoj si Sizifi) duhet ta përballojmë me guxim absurdin ekzistencial. Për inat të universit absurdist, buzëqeshja jonë s’duhet shuar kurrë : )

***
As teoritë konspirative rreth vdekjes së Camus sikur s’do rrinin “indiferente” përgjithmonë, përafërsisht pas ~50 viteve të aksidentit tragjik, sikur dhe ato do ia fillonin me “hiret” e veta. Sipas Britannica, në v. 2011 një gazetë italiane pretendonte se KGB-ja (dmth. ish-agjencia sovjetike e sigurisë) e kishte shkaktuar aksidentin e Camus. Kjo “teori” bazohej në vërejtjet e Giovanni Catelli, akademik dhe poet italian, i cili paska hetuar diç të çuditshme në ditarin (botuar si libër) të poetit çek Jan Zabrana. Ky paska shkruar: “kam dëgjuar diç shumë të çuditshme nga goja e një njeriu që dinte shumë gjëra dhe kishte burime të informuara mirë. Sipas tij, aksidenti që i kushtoi jetën shkrimtarit Albert Camus në v. 1960 ishte organizuar nga spiunët sovjetikë…”.

Ditari i botuar i Zabrana pretendonte se urdhri ishte “dhënë personalisht” nga ministri i jashtëm sovjetik Dmitri Shepilov. Dhe ishte pjesërisht si përgjigje ndaj “një artikulli të botuar në Mars 1957”, në të cilin Camus i kishte denoncuar të ashtuquajturat Masakra të Shepilovit të vitit 1956 në Hungari. Sipas artikullit të Britannica, studiuesit dhe biografët e Albert Camus i kanë hedhur poshtë të tilla pretendime.

Mirëpo vdekja e tij e parakohshme ishte tmerrësisht ironike. Camus, i cili teorizoi në mënyrë të famshme rreth absurditetit, vdiq ashtu siç shumkush e konsideroi t’ishte “absurd”. Filozofi Jean-Paul Sartre e pati quajtur aksidentin “skandal, sepse papritmas e projektonte në qendër të botës sonë njerëzore absurditetin e nevojave tona më themelore”. Në mendjen e Sartre, se ç’kishte “një absurditet të padurueshëm në atë vdekje”. Është interesante se vetë Camus raportohet të ketë thënë se “mënyra më absurde për të vdekur do ishte në një aksident automobilistik” – thoshte teksti i Britannica.

60-vjetori i Mitingut Poetik të Gjakovës

“Prandaj Mitingu i poezisë kishte qëllim, jo vetëm letrar por edhe patriotik. Mitingu u themelua në vitin 1964. Mitingu i parë, Mitingu i dytë vazhdoi vitin e dytë pranë përmendores së dëshmorit “Emin Duraku“ dhe tjetri në sallën sportive “Shani Nushi“. Që të tri këto Mitingje ishin Mitingje lokale gjakovare, por merrnin pjesë edhe poetë të qyteteve të tjera, të vendeve të tjera, kur dëgjonin se po mbahet mitingu. Kështuqë bëheshin mitingje madhështore.”

Ju jeni një ndër themeluesit e Mitingut të poezisë në Gjakovë. A mundet t`i rikujtoni pak ato momente kur nisi udhën ky aktivitet kulturor…?

Unë konsiderohem si një nga poetët kryesorë që themeluan Mitingun e poezisë në Gjakovë. Mitingu i poezisë në Gjakovë lindi nga nevoja shpirtërore e poetëve gjakovarë të cilët ishin grumbulluar rreth grupit të tyre letrar të qytetit. Pra, lindi nga nevoja e tyre për të shprehur mendimin lirisht në një kohë kur çdo gjë kontrollohej nga forcat e sistemit sllavo-komunist.
Ne atëherë e ndjenim veten të ngrysur dhe kërkonim diçka për veten tonë, për të dëshmuar, por ishte e vështirë, mirëpo na lindi ideja që të themelojmë një Miting poezie, duke u mbështetur në një festë, kur po festohej 40 vjetori i themelimit të Koferencës së Parë Antifashiste për Kosovë dhe faktikisht ne u mbështetëm në të gjoja se po i bëjmë nder asaj feste, por qëllimi ynë ishte tjetër, pra, ajo tjetër ishte që ne të shpërthenim të gjitha censurat shtetërore, por dhe për të folur diçka për vete.
Prandaj Mitingu i poezisë kishte qëllim, jo vetëm letrar por edhe patriotik. Mitingu u themelua në vitin 1964. Mitingu i parë, Mitingu i dytë vazhdoi vitin e dytë pranë përmendores së dëshmorit “Emin Duraku“ dhe tjetri në sallën sportive “Shani Nushi“. Që të tri këto Mitingje ishin Mitingje lokale gjakovare, por merrnin pjesë edhe poetë të qyteteve të tjera, të vendeve të tjera, kur dëgjonin se po mbahet mitingu. Kështuqë bëheshin mitingje madhështore.
Më kujtohet fort mirë se aty grumbulloheshin shumë njerëz, shumë, shumë thuajse ishte ndonjë ndeshje sportive. Pse kështu? Sepse ata nuk vinin që vetëm të dëgjonin fjalën poetike, por vinin të dëgjonin diçka të rëndësishme, se çfarë flitej për të ardhmen e Kosovës, për veten e tyre, për të drejtat nacionale të popullit shqiptar këtu. Prandaj ato ishin mitingje që merrnin formën e një lëvizjeje të madhe patriotike, kulturore gjithësesi, por edhe patriotike…!
Prandaj populli na donte, për shkak se ne po ecnim, po luanim prej vendit, po kërkonim rrugë të ndryshme për të dalë nga rrethimi sllavo-komunist, e sidomos censurës shtetërore që na konsideronin ne poetëve si nacionalistë, si njerëz të rrezikshëm të sistemit, si njerëz që duam të bashkojmë Kosovën me Shqipërinë. Prandaj ishim të përndjekur në çdo moment kur merreshim me veprimtari të kësisojshme kulturore apo dhe qoftë kur lexonim dhe një libër të Fishtës. Kështuqë lindi mitingu. Pas mitingut të tretë, shoqata e shkrimtarëve të Kosovës e pa se ky aktivitet ishte jashtëzakonisht i pranueshëm, jashtëzakonisht i mirë, jashtëzakonisht mobilizues dhe me interes të zhvillimit të kulturës në Kosovë.
Kështuqë ata e morën mbi vete financimin e Mitingut edhe organizimin në bashkëpunim me klubin letrar të qytetit tonë “Gjon Nikollë Kazazi” dhe kështu që nga Mitingu i katërt e deri tani këtë veprimtari e organizojnë Lidhja e Shkrimtarëve të Kosovës dhe klubi letrar i qytetit “Gjon Nikollë Kazazi” të Gjakovës.

A mendoni se poezia ndikon në rrjedhat e një komuniteti, e një etniteti, të një hapësire dhe të një populli. Sa mundet të ndikojë poezia në rrethana të caktuara shtrëngesash, për mbijetesë apo për qëndresë të një populli dhe veçanërisht popullit shqiptar në Kosovë…?

Poezia është një natyrë e mbyllur, ajo është një mendim figurativ, një mendim i bashkuar me ndjenjën, i unifikuar me një ndjenjë, prandaj si e këtillë ajo nuk është shumë e përshtatshme, për të ndryshuar rrjedhat shoqërore dhe nuk e ka atë forcë, madje as letërsia në tërësi nuk mund ta ketë atë forcë, por ajo më tepër ndikon tek elita intelektuale e një populli, tek ata të cilët hollësisht dhe në mënyrë pasionante merren me letërsi dhe me bukurinë e fjalës artistike.
Domethënë ajo është për një rreth më të ngritur shoqëror dhe kjo mjafton kur poezia ndikon tek elita intelektuale e një populli, ndikon tek ata njerëz të cilët kanë shumë detyra të rëndësishme për zhvillimin shoqëror, ekonomik, politik në shoqërinë njerëzore.

Le të flasim rreth krijimtarisë tuaj. Kur e keni botuar librin e parë? A ju ka sjellë më tepër gëzime apo ju ka sjellë edhe shqetësime poezia?

Si duket unë kam ardhur në këtë botë me një prirje natyrore për të kënduar dhe për të shkruar dhe në kontakt me poezinë popullore në vendlindjen time, në Junik e kam parë se jam për poezinë, jam për këngën dhe pikërisht poezia popullore më ka zbuluar si njeri, si ndjeshmëri që të merrem me letërsi, poezi.

Kur e botuat poezinë e parë, librin e parë?

Poezinë e parë e kam botuar në Nr.2 të “Jetës së Re“ të vitit 1959. Kurse librin e parë pak më vonë, në vitin 1961. Libri i parë i imi titullohet “Në krahë të shkrepave“. Aty i pata grumbulluar vjershat që i pata shkruar herë pas here dhe e krijova në tërësi. Kështuqë ai libër më futi në radhën e poetëve të Kosovës.

Sa vjeç ishit kur botuat përmbledhjen e parë poetike “Në krahë të shkrepave“?

Në të vërtetë unë isha i vonuar si dhe të gjithë poetët kosovarë pasi që të gjithë ia kemi filluar prej zeros në letërsi. Nuk kemi pasur në familjet tona për shembull traditë shkrimi, kemi pasur vetëm këngë popullore, jemi rritur me to, shumica e popullatës sonë ka qenë analfabete, kështuqë kemi qenë paksa të vonuar, derisa kemi rënë në kontakt me librat e mirë të letërsisë shqiptare dhe me librat e mirë sidomos të letërsisë botërore.
Prandaj edhe unë u vonova edhe për arsye se në shkollë të mesme nuk kishim çfarë të lexonim, përveçse biografive të shkrimtarëve, sepse profesorët tanë as që mund të na shpjegonin për shembull, veprat e rëndësishme të Rilindasve Kombëtarë. Kështuqë vetëm kur shkuam në studime, për shembull unë për veten time, kur shkova me studime në Beograd, aty si me thënë pata mundësi të zgjedh librat që doja t`i lexoja.
Aty unë u njoha me disa prej majave të letërsisë botërore. Ishte koha që po formoheshim edhe pse pak më vonë se të tjerët.

A keni pasur një model shkrimtari shqiptar a të huaj?

Modeli im ishte si të them, ideor. Ajo që më ka bërë të shkruaj ishte përpjekja për të ndryshuar diçka, për vete dhe për popullin tim, të shkruaj diçka e ajo diçka t`i ndihmojë popullit tim e sidomos t`i nmihmojë për të dalë nga dhuna, nga shtypja ekonomike, nacionale.
Kjo ishte një shprehje, një dëshira ime e brendshme që më dilte jashtë, që më preokuponte kur merrja lapsin për të shkruar, për ta realizuar këtë ide. Kjo ide duket “shihet“ nëpër vjershat e mia, por jo kështu si po e them me këmbëngulësi, sepse ajo është figurë. Në ato kohëra nuk kemi mundur të jemi aq të qartë, por i kemi shprehur e mbuluar mendimet tona përmes metaforave, simboleve, metonimive etj, që t‘i shmangeshim në njëfarë mënyre censurës sllavo-komuniste. Megjithatë e kemi thënë atë çka donim të thoshim, për arsye se censura nuk ka pasur jo vetëm mjete për ta analizuar sidomos gjuhën figurative të metaforave.
Ah, përsa i përket modelit të shkrimtarëve unë jam befasuar kur kam lexuar disa prej poetëve botërorë dhe ata janë: Garsia Lorka, Rabindranat Tagora, Tomas Eliot, pastaj Rembo, Verlen, Edgar Allan Poe, mandej Bodler, Pra, më shumë poetë francezë sesa të tjerë. Garsia Lorka është ai poeti që për mua ishte, poet i vërtetë, poezia e të cilit përbëhej prej tradicionales plus avanguardës, që mua më përshtatej si mënyrë ajo formë, domethënë ishte një sintezë. Pra, edhe mua më shkonte për shtat kjo lloj poezie, kështuqë isha më i plotë në këtë konceptim.

Kur keni pasur mundësinë të lexoni letërsinë që shkruhej në Tiranë?

Eh, po! Gjatë shkollimit të mesëm nuk kemi pasur ndonjë mundësi, përveçse siç thashë, biografive të shkrimtarëve, veprat e rilindasve dhe të tjerëve nuk i kemi pasur, e sidomos nuk kemi guxuar të përmednim as emrin e Fishtës për shembull.
Kemi ditur për Naimin, për jetën e tij, për Çajupin, Mjedën, Nolin, për biografitë e tyre, por jo për vlerat artistike të veprave të tyre, sepse profesorët nuk na i shpjegonin nga frika se mos po i konsideronin si nacionalistë.
Kur kam shkuar unë në Beograd në grupin e gjuhës dhe të letërsisë shqipe, në grupin e albanologjisë, aty kam gjetur disa libra që ishin botuar në Shqipëri.
Pas vitit 1962 deri në vitin 1970, aty-këtu jemi njohur me letërsinë bashkëkohore që krijohej në Shqipër. Por jo krejt, vetëm me disa emra. Kështuqë viteve të 70-ta e tutje, kur Kosova fitoi njëfarë autonomie, atëherë e kishim më të lehtë. Unë u njoha me shkrimet e Kadaresë, Agollit, Arapit, me dramat e Kolë Jakovës si “Halili dhe Hajria“, “Toka jonë“, romanet e Jakov Xoxës si “Lumi i vdekur“ etj.
Kemi qenë shumë të lumtur që jemi njohur me këtë letërsi dhe prej atëherë kemi filluar të mësojmë prej njëri-tjetrit në formë, përmbajtje, ide, në kompozicion. Bisedonim, pra, nëpërmjet librave. Pra, ishim të lumtur që filluam të rinjiheshim, këtë e kishim ëndërruar jo vetëm ne por edhe prindërit tanë.

Do të doja të qëndroja pak tek Lufta. A e rrezikon shkrimtarin vepra e tij…?

Shkrimtarin nuk e rrezikon vetëm Lufta, por ndonjëherë edhe jeta e përditshme edhe paqja kur është e paqëndrueshme. Pra, edhe marrëdhëniet e ndryshme shoqërore të cilat çalojnë për nga humanizmi e rrezikojnë, kur shkrimtari bëhet kritiku kryesor i të metave të popullit të vetë nëpërmjet krijimtarisë së tij letrare, e sidomos në Luftë.
Por edhe në Luftë gjithashtu shkrimtari është kundër dhunës, shkrimtari është që të ketë sa më shumë liri, që liria të jetë e pakufishme. Shkrimtari është njeri i etikës, po nuk pati etikë ai nuk është shkrimtar. Prandaj shkrimtari në një mënyrë edhe atëherë kur thuhet se është krejt subjektiv në të vërtetë bëhet objektiv.
Prandaj shkrimtari për vetë faktin se e çan rrugën drejt humanizmit dhe kritikon gjithçka që përbalt natyrën njerëzore dhe të drejtat individuale dhe kolektive të popullit, ai bëhet luftëtar kundër dhunës, kundër gjithçkaje që e pengon progresin e një populli gjatë historisë edhe atëherë kur ai mendon se nuk është i këtillë vepra e tij s`ka nga të shkojë, se shkrimtari në embrion e ka dëshirën që për vete të ketë sa më shumë liri shprehjeje, por edhe për të tjerët të ketë liri.
Në kohën e luftës vepra e shkrimtarit në qoftë se lidhet drejtpërsëdrejti me luftën, e nëqoftëse ajo luftë është ashtu, sikurse ishte lufta kundër nesh, atëherë shkrimtari është i rrezikuar.

Thuhet se shkrimtari është një opozitar i përjetshëm?

Shkrimtari është opozitar i përjetshëm dhe nuk është vetëm kundra Luftës, por është edhe kundër strukturave antipopullore të paqes, kundër diktaturave të ndryshme të botës, kundër gjithçkaje që pengon edhe e ndalon zhvillimin shpirtëror të popullit në përgjithësi. Pra, shkrimtari është etikë, shkrimtari është dritë e shpirtit të njerëzimit. Nuk mund të jetë ndryshe ai dhe se është i tillë ai është shkrimtar.

Themi se urat e komunikimit ndër veti, i kemi ndërtuar. A i kemi bërë rrugët si dhe sa duhet për të lëvizur lirshëm drejt njëri-tjetrit?

Po! Ne me fjalë i kemi krijuar urat, por ura të vërteta ende s´kemi. Nuk kemi se prej natyre, ne shqiptarët jemi pak të çuditshëm. Atëherë kur mendohet se s´ka ura atëherë fillojmë të dënesim e të çojmë pluhur se gjoja na mungojnë urat. Atëherë kur ekzistojnë mundësitë e urave dhe i kemi urat, atëherë ne fillojmë të çoroditemi me këto ura dhe jo vetëm që çoroditemi, por edhe fillojmë të fajësojmë njëri-tjetrin për këto ura, që u krijuan dhe pse u krijuan.
Ndërgjegjja e këtij brezi të tanishëm ende nuk është në nivelin e duhur. Këto ura janë shpëtimi ynë për një të ardhme që do të na gjente gati për ndonjë hap tjetër të rëndësishëm, historikisht të domosdoshëm. Pas Pavarësisë Kosova do të pësonte një hap tjetër madhështor për të cilin ëndërruan edhe Rilindasit tanë.

Sa e gjatë do të jetë kjo rrugë dhe sa e afërt koha e realizimit të Pavarësisë së Kosovës…?

E kaluara është vështirë që të kthehet më në Kosovë. Bashkimi me Serbinë është i pamundur. Tjetër rrugë nuk ka, përveç Pavarësisë së Kosovës. Sepse këtë Pavarësi ne e kemi paguar me gjakun tonë. Kosova është plot varre kolektive e individuale. Serbia është plot varre kolektive të shqiptarëve. Serbia e ka humbur të drejtën morale që t´u kërkojë kosovarëve të kthehen përsëri nën sundiumin e shtetit të tyre. Pra, them se Pavarësia do të vijë, atë ne e meritojmë. Ne mbrapa më nuk kthehemi!
Por, edhe pak jam i pezmatuar. Ka kontradita mes kreut politik kosovar. Kontraditat janë të arsyeshme për shembull pozitë-opozitë. Mirëpo, jemi në kohën kur duhet të jemi shumë të bashkuar rreth mendimit qendror për të krijuar shtetin tonë e pasi ta krijojmë, atëherë të përlahemi me njëri-tjetrin, nëqoftëse dikush prej nesh gabon.
Por tani, tani duhet të jemi të fortë të gjithë, t´i plotësojmë standartet dhe t´ia përcjellim mesazhin e duhur Evropës dhe Bashkësisë Ndërkombëtare, se ne jemi të vendosur.

Dhe së fundmi përsëri për letërsinë, apo diçka tjetër do t´ju përcjellë poeti Din Mehmeti lexuesve shqiptarë kudo që ata gjenden…?

Duke patur parasysh pozitën në të cilën gjendemi tani, dëshira ime fundamentale do të ishte kjo që të gjinden ura të vërteta bashkëpunimi të ndërdsjellta mes Kosovës e Shqipërisë. Dhe këto ura duhet të jenë të forta, që do t´i bëjnë njerëzit e të dy anëve, idealistët, dhe këto ura duhet të jenë të qëndrueshme, në mënyrë që mos të kacafytemi mes veti për gjëra të cilat vetëm mund të na sjellin dëme, mund të na krijojnë ndasi…!
Ne kemi nevojë për këto ura, që pas Pavarësisë ta bëjmë dhe një hap tjetër, dhe jo të krijojmë antiura mendimesh që na ndajnë e na përçajnë. Unë mendoj se është nevojë historike që ta shfrytëzojmë këtë kohë, që të mësojmë prej njëri-tjetrit, ta dendësojmë veprimtarinë tonë, të njihemi mes veti dhe ta bëjmë atë hap të ëndërruar që prej Rilindasve tanë e deri tani, që Kosova të jetë në gjirin e popullit që i takon…!

Ju falënderoj shumë që më dhatë këtë kënaqësi. Në emër të lexuesve ju uroj krijimtari të mbarë, jetë të gjatë dhe të gëzueshme, Din Mehmeti!

Ju faleminderit shumë juve dhe lexuesve tanë!

Gjakovë, 20 Maj 2005

Organizata “Care for Albania/ Kujdesu për Shqipërinë” në Chicago, SHBA, organizoi këto ditë një takim, që i kushtohej shenjtes shqiptare Nënë Tereza.
Në Mayslake Peabody Estate, në Oakbrook, në sallën e madhe, u mblodhën shumë shqiptaro-amerikanë, të ardhur nga të gjitha trojet shqiptare, nga diaspora e re dhe e vjetër, të rinj, fëmijë dhe të moshuar, të besimeve të ndryshme dhe të racave të ndryshme, amerikanë, ashtu siç përbashkonte Nënë Tereza.
Presidentja e “Care for Albania/ Kujdesu për Shqipërinë”, Dr. Sonila Sejdaras, në fillim tha se në punën e tyre frymëzoheshin nga Nënë Tereza dhe donin të ecnin në gjurmët e saj dhe më pas vazhdoi për misionin e Nënë Terezës në Chicago, ku ajo vinte…
Eda Zhiti foli për shejtërimin e Nënë Terezës, kishte qenë në Vatikan në ditën e kanonizimit dhe është autore e një libri të kësaj ngjarje të madhe, të botuar në Itali.
Shkrimtari Visar Zhiti në fjalën e tij shtjelloi lidhjet e Nënë Terezës me shqiptarët dhe marrëdhëniet dramatike me Shqipërinë.
Kumtesat u mbajtën në gjuhën angleze dhe shqip.
Takimin e drejtoi Taip Bes Hiri, ai tha se ishte andej nga vinte dhe Nënë Tereza, ndjehej bashkëqytetar i lumtur i saj.
Dy vogëlushe, Valentina Gonxhe-Tereza Casacchia dhe Christine Prifti ishin të veshura si Nënë Tereza të vogla, njëra me kostumin popullor si në fëmininë e Nënë Terezës, kurse tjetra me të bardha si motër misionare dhe recituan vargje dhe thënie të sajat.
Pianisti i ri, Leart Shabani, luajti në piano himnin “Porsi fleta e Ejllit t’Zotit” me muzikë të Lec Kurtit dhe fjalët të At’ Gjergj Fishtës dhe Ave Marian e Preludit nga Johann Sebastian Bach.
Ishte dita Kur Nënë Tereza ishte shpallur “Qytetare Nderi”, që vetëm 7 veta e kanë këtë titull në të gjithë historinë e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, ndërsa në Shqipëri, në Katedralen e Shkrodrës lumturoheshin me Dekret të Papa Françeskut edhe dy martirë të tjerë shqiptarë, At Luigji Paliq dhe Dom Gjon Gazulli.
Veprimtaria “Nënë Tereza – Ikona Globale e dhembshurisë dhe e shërbimit”, e organizuar nga “Care for Albania/ Kujdesu për Shqipërinë”, la mbresa të fuqishme në të pranishmit, pati jehonë ndër shqiptarë dhe amerikanë dhe dha mesazhe paqeje dhe përkushtimi, shpalosi vlera me kulturë dhe art të shqiptarëve në Chicago.

DITA E SHENJTËRIMIT TË NËNË TEREZËS
– Fjala në anglisht nga Eda Zhiti –

MOTHER TERESA CANONIZATION DAY.

We were in the Vatican, in the most beautiful square of the Catholic world, in Saint Peter’s, when Mother Teresa was to be canonized.
I cannot say how blessed we were to be there, and in full disclosure, we were very much front and back, working on behalf of Albania there, as   my husband worked as the head of the Albanian Embassy in the Holy See at that time.

There was so much light and emotion that Sunday, September 4, 2016. More than 120,000 pilgrims, coming from all continents, waving the flags of the Vatican, but also of Albania, Kosova, India, Europe and America
The crowd stretched all the way to the Tiber River bridges and no one could see where the end was. It looked like a sea of people.
During the Canonization mass for Blessed Mother Teresa, Cardinal Amato – the Prefect of the Congregation for the causes of saints presented a biography of the Church newest Saint in the presence of Pope Francis. He said:
“This humble nun, to whom countless number of people turn, affectionately calling her “Mother Teresa”, is the Blessed Soul we are presenting to your Holiness today so…, the whole world may contemplate her, ask her intercession, and imitate her in charitable works. Throughout her life, following the example of Christ the Good Samaritan, she was always close to anyone she encountered who was in need, sharing in the suffering of those who live on the extreme outskirts of society and witnessing to God’s boundless love for His people. (Vatican Radio-Catholic news).
Blessed Mother Teresa of Calcutta was born Agnes Gonxhe Bojaxhiu in Skopje, to a family of Albanian origin. As an adolescent she became ever more active in her parish while her vocation to give herself totally to the Lord grew. Leaving her family, she was received as a Postulant in the convent of the Blessed Virgin Mary of the Sisters of Loreto, near Dublin.
Sent to Darjeeling, in India, at the end of her novitiate, she made her final profession and took the name of Teresa. She served as a teacher and spent 17 years at Saint Mary’s Bengali Medium School, near Calcutta.
While travelling by train from Calcutta to Darjeeling, she received what she defined as “the call within the call”: an intuition to begin a religious institute that would “satisfy the infinite thirst of Jesus on the Cross for love and for souls by working for the salvation and the sanctification of the poorest of the poor”.

She opened houses of mercy first in India where not only the poverty was extreme, but so was also the thirst for God, to continue in Latin America, in Europe.
Then it was the turn of the Middle East: At Amari, at Gaza, then to Yemen where there had been no Catholics for many centuries. The government accepted Mother Teresa’s conditions and she said: “After six centuries Christ has returned among these people”. In Asia, In North America, In central America and Africa.
Mother Teresa said about herself and about the Missionaries of Charity: “I know that we are merely a drop in the ocean of human misery and suffering, but if it were not for this drop, human misery and suffering would be even greater…”
Mother Teresa always sought to involve many people doing something good for God.
She founded various branches of her Congregation:
⦁ The Missionaries of Charity Sisters;
⦁ The Missionaries of Charity Brothers
⦁ The International Association Co-workers of Mother Teresa, approved and blessed in 1969 by Pope Paul VI.
⦁ The Missionaries of Charity Sisters – contemplative branch
⦁ The Missionaries of Charity Brothers – contemplative branch
⦁ The Missionaries of Charity Fathers…

Mother Teresa was canonized nine years after her death
According to the Vatican law, the first miracle attributed to a candidate for sainthood means beatification can be conferred. Recognition of her first miracle resulted in Mother Teresa’s beatification in 2003. Monika Besra’s healing, from an incurable stomach tumor happened after a sister placed a medal that had been touched to Mother Teresa’s body on Monica’s stomach.

We attended as pilgrims the Beatification mass too. We also had with us the prayers of Mother Teresa, which my husband published for the first time in Albania. And a portrait of Mother Teresa, which our son had drawn when he was three and a half years old, with several crosses in a background of different colors, which the Vatican newspaper “Osservatore Romano” would publish, commenting that “those crosses represent the human races united by Mother Teresa, and the drawing of this child is stronger than the treaties of statesmen”.
Let’s continue with her canonization. A second miracle followed so canonization and entry into sainthood took place.
Mother Teresa’s second miracle was curing a man who had brain abscesses
In 2008, Brazilian Marcilio Haddad Andrino was close to death. An infection had left his brain with abscesses and accumulating fluids, and his worsening condition made him fall into a coma. His wife, Fernanda, prayed to Mother Teresa for help, she put Mother Teresa relic on Marcilio’s head, where he had the abscesses.
While Andrino was taken into surgery room, he woke up and stated, “What I am doing here?” His wife’s prayers were answered as Andrino made a fast and complete recovery.
As before, the Congregation for the Causes of Saints and a medical committee examined the case. No medical explanation was discovered for how Andrino had been cured. In 2015, his recovery was deemed to be Mother Teresa’s second miracle.

This is what the Holy Father said that day:
“Mother Teresa, in all aspects of her life, was a generous dispenser of divine mercy, making herself available for everyone through her welcome and defense of human life, those unborn and those abandoned and discarded. She was committed to defending life, ceaselessly proclaiming that “the unborn are the weakest, the smallest, the most vulnerable”. She bowed down before those who were spent, left to die on the side of the road, seeing in them their God-given dignity; she made her voice heard before the powers of this world, so that they might recognize their guilt for the crime – the crimes! – of poverty they created. For Mother Teresa, mercy was the “salt” which gave flavor to her work, it was the “light” which shone in the darkness of the many who no longer had tears to shed for their poverty and suffering. Her mission to the urban and existential peripheries remains for us today an eloquent witness to God’s closeness to the poorest of the poor. Today, I pass on this emblematic figure of womanhood and of consecrated life to the whole world of volunteers: may she be your model of holiness!”

I wanted to collect the emotions and sentiments of everyone who was there, but that would have been impossible. Then I thought: What about the women? There were thousands of them too. That was also impossible. I suddenly had the idea to make an anthology with the impressions of the women of the Diplomatic Corps only, of the women ambassadors and the wives of male ambassadors. I thought taking even a sentence from each one would be a great testimony about that great day.
I felt it was my duty as a Catholic, also as a compatriot of Mother Teresa. And I started writing to all of them. And they were kind enough to answer me.
Thus, a book was created.
The women who brought their impressions and reflections about Mother Teresa included the wife of the Ambassador of Italy to the Holy See and the wives of other ambassadors from Japan, Austria, Poland, France, Slovenia, etc… the
Ambassador of the United Kingdom, Bosnia, the European Union, from African countries.
I also included thoughts and reflections of two Albanian nuns, Elena and Majlinda, as they are truly spiritual ambassadors of Saint Mother Teresa.
The women authors brought a variety of memories, prayers in the presence of and with Saint Mother Teresa, their meetings with her; one of them even shared about a not so pleasant moment , when she had been arrested, in  a former socialist country; another recalled what the Cardinal of her country had told her when he had come with Mother Teresa to Albania, even sharing how they had met the widow of dictator Hoxha, and how Mother Teresa had asked her for a house for her sisters of charity.
“The one who pays the most will get it,” the widow of the dictator had said, implying that this was the nature of your system, in a capitalist world.

And Mother Teresa replied: “Don’t you understand that I want to give you the chance to show kindness?”
Albania has paid the highest price of all. But blessed be the land that also gave the world Mother Teresa, who not only is an example of how to not let go the chance to show kindness, but it brings goodness and spreads it.

***

On the day of her canonization “The voice of Pope Francis seemed to spread with the white wings of doves and stopped in the nest of every heart”, – that was a sentiment I entered in my book:
My book was published in Italian by “Libreria Editrice Vaticana” under the title “Day of Saint Mother Teresa” and I shared few things from the book here.
Mother Teresa is the most famous woman on the planet thanks to the divine love she still spreads, but how does she unite the world? With her prayers. With the mission she fulfilled.
Faith in action – would become Mother Teresa’s mission and she would later be called the greatest investor of smiles.
I also like to call this day “A holy day of Mother Teresa” All days, in fact, are like this: they carry the light of her soul, that spirit.
I close by praying every day with love:
May Saint Mother Teresa be our model of holiness.
Thank you!

Organizata “Care for Albania/ Kujdesu për Shqipërinë” në Chicago, SHBA, organizoi këto ditë një takim, që i kushtohej shenjtes shqiptare Nënë Tereza.
Në Mayslake Peabody Estate, në Oakbrook, në sallën e madhe, u mblodhën shumë shqiptaro-amerikanë, të ardhur nga të gjitha trojet shqiptare, nga diaspora e re dhe e vjetër, të rinj, fëmijë dhe të moshuar, të besimeve të ndryshme dhe të racave të ndryshme, amerikanë, ashtu siç përbashkonte Nënë Tereza.
Presidentja e “Care for Albania/ Kujdesu për Shqipërinë”, Dr. Sonila Sejdaras, në fillim tha se në punën e tyre frymëzoheshin nga Nënë Tereza dhe donin të ecnin në gjurmët e saj dhe më pas vazhdoi për misionin e Nënë Terezës në Chicago, ku ajo vinte…
Eda Zhiti foli për shejtërimin e Nënë Terezës, kishte qenë në Vatikan në ditën e kanonizimit dhe është autore e një libri të kësaj ngjarje të madhe, të botuar në Itali.
Shkrimtari Visar Zhiti në fjalën e tij shtjelloi lidhjet e Nënë Terezës me shqiptarët dhe marrëdhëniet dramatike me Shqipërinë.
Kumtesat u mbajtën në gjuhën angleze dhe shqip.
Takimin e drejtoi Taip Bes Hiri, ai tha se ishte andej nga vinte dhe Nënë Tereza, ndjehej bashkëqytetar i lumtur i saj.
Dy vogëlushe, Valentina Gonxhe-Tereza Casacchia dhe Christine Prifti ishin të veshura si Nënë Tereza të vogla, njëra me kostumin popullor si në fëmininë e Nënë Terezës, kurse tjetra me të bardha si motër misionare dhe recituan vargje dhe thënie të sajat.
Pianisti i ri, Leart Shabani, luajti në piano himnin “Porsi fleta e Ejllit t’Zotit” me muzikë të Lec Kurtit dhe fjalët të At’ Gjergj Fishtës dhe Ave Marian e Preludit nga Johann Sebastian Bach.
Ishte dita Kur Nënë Tereza ishte shpallur “Qytetare Nderi”, që vetëm 7 veta e kanë këtë titull në të gjithë historinë e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, ndërsa në Shqipëri, në Katedralen e Shkrodrës lumturoheshin me Dekret të Papa Françeskut edhe dy martirë të tjerë shqiptarë, At Luigji Paliq dhe Dom Gjon Gazulli.
Veprimtaria “Nënë Tereza – Ikona Globale e dhembshurisë dhe e shërbimit”, e organizuar nga “Care for Albania/ Kujdesu për Shqipërinë”, la mbresa të fuqishme në të pranishmit, pati jehonë ndër shqiptarë dhe amerikanë dhe dha mesazhe paqeje dhe përkushtimi, shpalosi vlera me kulturë dhe art të shqiptarëve në Chicago.

NËNË TEREZA ME SHQIPTARË
– Për të na mësuar të duam. –

Nga Visar ZHITI

Nënë Tereza shërbeu si misonare e dashurisë në Indinë e largët dhe hapi shtëpi bamirësie nëpër botë, iu dha çmimi Nobel për Paqe, u shpall shenjtore e shekullit XX, u bë gruaja më e njohur e planetit duke i takuar gjithë njerëzimit, – faleminderit që e patëm, – ndërkaq ajo deshi dhe mundi të mbajë lidhje përjetë me shqiptarët, të forta dhe shpirtërore dhe ta thotë hapur, kurdo që duhej, se jam shqiptare.

FAMILJA E NËNË TEREZËS

Kur Shqipëria ishte nën Perandorinë Osmane, pra nuk e kishte fituar ende pavarësinë, në një nga katër nënndarjet administrative të saj, në Sanxhakun e Shkupit siç quhej, pikërisht në qytetin e Shkupit, sot kryeqytet i Maqedonisë së Veriut, por atëhere nuk kishte Maqedoni, në një familje shqiptare me mbiemrin Bojaxhiu, Nikollës – mirditor, që kishte ardhur nga Prizreni – dhe të shoqes së tij, Dranes – nga Dukagjini i Gjakovës, – u lindi fëmija i tretë, në 26 gusht të vitit 1910, vajzë dhe i vunë emrin e bukur shqiptar: Goxhe. Dhe e pagëzuan menjëherë të nesërmen, se ishte shumë e dobët dhe s’dihej a do të rronte. Por ajo do të bëhej shenjtja Nënë Tereza Familja e Bojaxhinjtë njihej për virtytet dhe besimin dhe traditat. Kolë Bojaxhiu merrej me tregti, por ai do të ishte dhe themeltar i teatrit të qytetit të Shkupit, anëtar i bandës muzikore, ndërkaq veprimtar i çështjes kombëtare shqiptare, prandaj dhe e helmuan shovinistët, kur kthehej nga mbledhje nga Beogradi.
Të mbetur jetimë, Goxhja e vogël, motra e saj Agia dhe vëllai Lazer, do të rriteshin dhe edukoheshin nën kujdesin e nënës Drane, sa e dhëmbshur, aq dhe e paepur, e duruar dhe kurajoze, të cilat i trashëgoi dhe e bija, Gonxhia. Shpesh fëmijët e saj, për t’u marrë me diçka të dobishme, që të mësonin, jo vetëm të argëtosheshin, ajo i merrte dhe i çonte, ku? Në një shtëpi të varfër, ku njiheshin, të bënin punët atje, të pastronin, të lanin, të ndihmonin ata që s’mundeshin.
Gonxhja mësimet e para i mori në një shkollë shqipe në Shkup, më pas në gjuhën serbo-kroate se s’kishte më shqip. Pasionet e adoleshencës së saj ishin: të bëhej mësuese, të shkruante dhe recitonte poezi si dhe muzika, ajo luante në mandolinë. Këndonte këngë shqip, p.sh., ato të kompozitorit Lorenc Antoni, “Në kodrat mbi liqen”, por dhe lexonte poezi të Dom Ndre Mjedës, që do të bëhej poeti i rinisë së saj. Ia jepte vëllai i poetit Lazër Mjeda, mik i familjes, që e kishte mësues.
Dhe luteshin familjarisht të gjithë. Gonxhe Bujaxhiu, në kishën kroate të Letnicës në Kosovë, ku shkonin shpesh dhe në këmbë, ndjeu atë që quhet “Thirrje” dhe vendosi të bëhej murgeshë. Nëna e saj u mbyll për 24 orë rresht në dhomë, ajo e di ç’ka menduar dhe ç’lutje ka bërë, por, kur doli, i tha të bijës: “Bëju, por mos u kthe pas nga rruga, shko veç përpara!”
Nëse duhej të shpallej dikush e shenjtë, ajo është nëna ime, do të thoshte më vonë Nënë Tereza.
Dhe kështu 16-17 vjeçarja Gonxhe Bojaxhiu do të ikte nga Shkupi për në Irlandë. Do të studionte në Dublin për t’u bërë misionare te Motrat e Loretos. Gjuha e saj e punës dhe e jetës do të bëhej anglishtja.
Një vit më vonë do të nisej për në Indi.

NË INDI, NGA MINJTË TE YJET

Një letër tjetër nga Shqipëria, e rëndësishme, nga nëna Drane, që i shkruan së bijës se ç’bënte në kuvend e mbyllur, prandaj kishte ikur aq larg, në Indi, po dil, i shkruante, njerëzit janë jashtë, shërbeju atyre, ky është misioni yt…
Nënë Tereza del… U tmerrova, tregon ajo, kur pashë njëherë në një rrugë, në një lagje të varfër të Kalkutës një grua të dobët, të mbaruar, që po e hanin minjtë. Doja të ikja sa më parë, ta harroja ç’pashë, por u ktheva. Një dritë qe ndezur brenda meje. M’u shfaq Krishti… Përzura minjtë e shumtë dhe desha të ngre gruan… Me mundim e çova në spitalin më të afërt, s’ma pranuan, as në një tjetër, as në tjetrin. Dhe gjeta një dhomë private dhe e kurova vetë. Që nga ajo ditë jeta ime ndryshoi…
Nga minjtë tek yjet.

Lufta e Dytë Botërore (1939 – 1845) solli vështirësi ende më të mëdha edhe në Indinë e largët, atëherë nën sundimin britanik. Mungesat ushqimore ishin një hata tjetër. Nënë Tereza vazhdoi të punonte në shkollën, duke iu përkushtuar veçanërisht fëmijëve dhe njerëzve të margjinalizuar.
⦁ Kishte ndodhur thirrja brenda thirrjes. Ajo e la jetën si murgeshë për t’ju përkushtuar plotësisht ndihmës ndaj të varfërve të skajshëm, atyre që po vdisnin në rrugë dhe themeloi Urdhrin e saj, Misionarët e Bamirësisë. Botës i erdhi kështu një Tereze tjetër, që, siç thoshte, emrin e kishte zgjedhur në nderim të Terezës së vogël franceze, por dhe të shenjtores së lavdishme të shekullit XVI, spanjolles Shën Tereza e Aviles. Mbase vetëndjehej si rimishërim i tyre, sepse ngjante, me njërën nga shtati dhe me tjetrën nga vetëflijimi absolut. Në thellësi të qenies së saj, shtoj unë, kishte dhe Rozafën, gruan mitike shqiptare të murosur në përjetësi, por me dorën, gjirin dhe syrin jashtë, për të ushqyer foshnjën.
India e varfër nuk është vetëm në Indi, por gjithkund, edhe në vendet e zhvilluara, në Itali e Rusi e Francë, edhe në New York, do të thoshte Nënë Tereza dhe iu përvesh punëve me ngulm e pasion, bëri mrekullinë, arriti të hapë shtëpitë e bamirësisë në të gjithë kontinentet, Azi e Afrikë, Europë e Amerikë dhe Oqeani. Shtrirja e Urshërit të themeluar prej saj tashmë është globale.

Një mikja jonë murgeshë, Motër Elena, që ka shërbyer në Indi, na tregon se, “kur e merrnin vesh që isha shqiptare, më binin në gjunjë në rrugë dhe donin të më puthnin këmbët, se kujtonin Nënë Terezën”…

MARRËDHËNIET DRAMATIKE TË NËNË TEREZËS
ME SHQIPËRINË

…ishte vendosur regjimi diktatorial komunist, kufijtë u mbyllën, Shqipëria u shpall me kushtetutë si vendi i parë dhe i vetëm ateist në botë, kishat dhe xhamitë u mbyllën, u shëmbën apo u shndërruan në kinema, në depo prodhimesh bujqësore, në magazina armësh. U pushkatuan klerikë apo u futën burgjeve, etj, etj.
Nëna dhe motra e Nënë Terezës, Drania me Agen, do të mbeteshin vetëm në Tiranë. Agia punoi dhe në Radio-Tirana, nga që dinte serbo-krioatisht dhe duhej për sektorin e lajmeve në gjuhë të huaj, kurse vëllai Lazri, nuk u kthye më nga Italia, qëndroi atje si emigrant politik. Ai kishte studiuar në Grac të Austrisë në Akademinë Ushtarake dhe ishte bërë oficer.
Nënë Tereza e takonte, kur shkonte në Itali. Qeshnin kur ajo i thodhte se ti i shërbeve një mbreti që kishte 1 a 2 milionë shtetas, unë i shërbej një mbreti, që ka gjithë universin, Zotit.

Nënë Tereza e kishte të ndaluar rreptësisht futjen në Shqipëri. As emri nuk i përmendej. “Si shumë po vepron qoftëlargu në anët tona”, u thoshte Nënë Tereza miqve të saj. Djallit i thohte shqip: qoftëlargu. I dërgonte letra nënës dhe motrës, por shpesh e më shpesh ato nuk arrinin më, çensuroheshin nga policia sekrete.
Nëna Drane u sëmur, Nënë Tereza kërkoi leje të vinte ta shikonte. Nuk iu përgjigjën fare. Kërkoi të lejonin nënën e saj të vinte në Itali, të kurohej. Jo, thanë, është shumë plakë, s’lëviz dot dhe i ka kushtet më të mira këtu… Për të vdekur, po!
Trokiste Nënë Tereza nëpër ambasadat shqiptare, ku të mundëte, trokiste e trokiste, fort ashtu si zemra e saj, por jo, dyrt s’hapeshin. U shkruajti drejtuesve më të lartë të shumë shteteve në Europë e Amerikë, presidentëve të ndërhynin, ta ndihmonin, por Tirana memece mbetej tmerrësisht tiranike.

NJË SHKRIMTAR, I ARRATISUR NË SHBA

I vetëm ai sikur donte të korrigjonte gjithë atë mëkat që bënte Shqipëria ndaj Nënë Terezës.
Është fjala për shkrimtarin Bilal Xhaferri, me baba të pushkatuar nga regjimi, që ishte arratisur nga Shqipëria dhe kishte erdhur në Çikago, bënte punë të rëndomta, por vetë, i vetëm, kishte hapur gazetën “Krahu i Shqiponjës”, ku dhe boton një letër, dërguar Nënë Terezës. Ishte viti 1976 dhe ajo ende nuk e kishte marrë çmimin Nobël dhe Bilali 7 vjet kishte që kishte ikur nga Shqipëria. Merr vesh se Nënë Tereza kishte ardhur në Çikago, papritur si ajo, për punët me murgeshat e saj, vështirësitë dhe ai do të donte ta takonte, ta intervistonte, por ajo kishte ikur siç erdhi, papritur.
Vlerësimet që i bën në letër asaj shkrimtari çam, – edhe mysliman, do të thoshte ndokush, – janë të mrekullueshme. Edhe pse të shkruara gjysmë shekulli më parë, na nderojnë të gjithëve.
“E dashur Nënë Terezë! Ju i përkisni gjithë njerëzimit, i shkruante ai dhe vazhdonte, – Ju jeni e jona… imazhi jetësor i Shqipërisë, atij vendit tonë të dashur, që nga shumë vetë është konsideruar si vend i harruar nga Zoti, imazhi i gjallë i popullit shqiptar, popullit më të lashtë e më të vuajtur në Evropë.
[…] Si një dritë e largët qiellore, zemra Juaj e mirë, rrezaton rreze shprese dhe dashurie në zemrat tona dhe në zemrat e miliona njerëzve në mbarë botën.
Zoti e bekoftë zemrën Tuaj!”
I bashkohemi atij urimi, edhe për atëhere, kur regjimi nuk lejonte që të dinim se ajo ishte…

NË BURG.

Unë emrin e Nënë Terezës e dëgjova së pari në burg. Isha dënuar me 10 vjet heqje lirie nga shaku I poezive të mia, të cilësuara kundër regjimit.
E kam shkruar, sepse më dukej si metafora e njohjes së shqiptarëve me shenjten, është në librin tim, në burgologjinë “Rrugët e ferrit”. Po i lexoj ato rreshta:
“…një grup të burgosurish tymosnin duhan dhe po dëgjonin. Nuk e besoni? E po çmimin “Nobel” për paqe ia dhanë një shqiptareje, Motrës Terezë, e dëgjova vetë tek “Italia”, e dha RAI. Ti e ke dëgjuar? Jo këtu brenda, ko, sapo isha liruar nga burgu i parë. Andej e mbaja radion dhe kapa një surprizë: çmimi “Nobel” një shqiptareje, Gonxhe Bojaxhiu, murgeshë në Indi, tha spikeri italian. Pse më shikoni kështu? Kam faj unë që lodhem me ju! Dhe iku. Kush ishte ky? – pyeta unë. Murat Gjonzeneli, nga Vlora, e sollën prapë në burg. Rrëfen gjithmonë gjëra të çuditshme, sfiduese. Janë të fantaksur, thashë me vete, pa e kuptuar as vetë për kë e kisha, për ata që s’po besonin, për atë që shpikte çmime “Nobel” apo për të gjithë ne”.

ÇMIMI NOBEL

Dhe kishte një shqiptar dhe atje në Oslo të Norvegjisë, ku Nënë Terezës po i jepej çmimi Nobël në vitin 1979. E pranoi, sepse e mendoi që shuma që merrte, do ta përdorte me murgeshat e saj në ndihmë të të varfërve, po kështu kërkoi që në ceremenoni darka tradicionale të mos bëhej dhe fondet të përdoreshin po për të varfërit e saj në Kalkuta.
Rrugët e Oslos përflakeshin nga pishtarët me mijëra, që mbanin ndër duar qytetarët, që dyndeshin drejt hotelit, ku kishte bujtur Nënë Tereza. Donin ta shihnin.
Pranë saj ishte dhe prifti shqiptar nga Kosova, i riu Dom Lush Gjergji, ai që do të bëhej biografi më i mirë i Nënë Terezës.
Në konferencën për shtyp, para gazetarëve të shumtë të mediave ndërkombëtare, ai do ta pyeste: – Çfarë do të thotë për ju dhe motrat tuaja Çmimi Nobel për paqe? – …asgjë nuk ndryshon… çmimi është vetëm për të varfërit tanë, mendoj se ka qenë dhuratë prej Zotit…
– Cili është mesazhi juaj tani, kur jeni bërë zyrtarisht “Nëna e Paqes?” – do të ishte pyetja tjetër. “Duajeni njëri-tjetrin siç u do Zoti, – tha Nënë Tereza…
Përsëri Don Lush Gjergji, pyetja ende më e thjeshtë, pak çuditëshme për aty, që ai e dinte përgjigjen:
– Kush jeni Ju? Ç’do të thoshte botërisht Nëna Tereze: “Origjina ime është shqiptare… Për nga vokacioni, i takoj tërë botës. Zemra ime është e Zemrës së Jezusit”. Don Lush Gjergji diçka parandjente, që duhej të mbrohej për të ardhmen, prandaj dhe i dha Nënë Terezës një fletë të bardhë, që të shkruante dhe ajo me atë shkrimin e saj të rregullt dhe harmonioz si të rilindasve, me shkronjat si kokrrat e rruzares na la këto fjalë shqi si në një testament:
“Unë gjithmonë e kam në zemër popullin tem shqiptar. Shumë luti Zotin që Paqja e Tij të vijn në zemrat tona, në gjitha familjet tona, në gjithë botën. Lutem shumë për fukarat e mij – dhe për mua dhe motrat e mija. Unë lutem për juve. M. Teresa Bojaxhiu”

Tashmë nuk diskutohet më në botë që Nënë Tereza është shqiptare, megjithëse donin të na i merrnin, thanë jo maqedonase, rumune, kruate, sllave, indiane etj, por rëndësi ka se sa shqiptarët janë të Nënë Terezës? Të paktën sot, them.

* * *

Në Kosovë dhe në viset e tjera shqiptare në Jugosllavinë e atëhershme, në vendlindje Nënë Tereza shkonte herë pas here. Në Itali po. Vatikani… Shkonte në familjen e vëllait, Lazrit. Takonte dhe një kushëri të vetin, kineast në RAI, Gjon Kolëndrekaj nga Kosova, i cili më ka treguar që takonin dhe piktorin shkodran, të ikurin nga komunizmi, Lin Delija, me njohje europiane. Vetëm atij Nënë Tereza i ka qëndruar për t’i bërë një portret, që ia kërkoi e askujt tjetër në botë. Nënë Tereza ka ardhur shpesh dhe në SHBA, shqiptarët kanë ndjekur dhe mesha shqip me atë…

ARDHJA E NËNË TEREZËS NË SHQIPËRI

1989. Do të shëmbej Muri i Berlinit si prolog i rënies së perandorisë komuniste dhe Nënë Tereza do të vinte në Shqipëri.
Në Tiranë shkoi te varri i nënës së saj dhe i së motrës, të rregulluar me këtë rast. Por dhe te varri i diktatorit Enver Hoxha, vuri lule dhe atje, megjithëse ai e kishte penguar gjithë jetën, që ajo të mos vinte dot në atdhe. Ajo bënte realitet porosinë biblike: duajini dhe armiqtë tuaj, bëjini vëllezër!
Udhëheqja komuniste në fund sikur po zbutej ca, i kishte hyrë dhe frika për vetveten.
Kam lexuar një shkrim në gazetën e njohur italiane, “Avvenire”, se Nënë Tereza u ftua nga pasardhësi i diktatorit, nga Ramiz Alia dhe vejusha e diktatorit, Nexhime Hoxha, si ekzorciste, sepse varri i diktatorit – dhe kjo mbahej sekret, – dridhej, madje dëgjoheshin ulërima sikur të kishte brenda demonë, aq sa nga ushtarët që e ruanin, kishin përfundur në çmendinë.
Po e gjithë Shqipëria atëhere ishte një çmendinë dhe dridhej nga tmerri. Dora e Nënë Terezës solli qetësi.

Ajo do të vinte sërish në Shqipërinë e hapur dhe demokratike, shpesh e më shpesh. Do të hapte shtëpitë bamirësie, solli muresha të Urdhërit të saj. Bekoi projektin e Katedrales së re me emrin e Shën Palit, që do të ndërtohej në Tiranë, po kështu firmosi për ngritjen e Kryegjyshatës Bektashiane, vëllezërit e mi myslimanë, thoshte nëpër lutje a në fjalimet që mbante.
Në një nga vizitat në shtëpinë e saj të bamirësisë në Tiranë, kur erdhi ta takonte njëri nga presidentët e Republikes, ajo nuk e hoqi nga dora shkopin e leckës me të cilën po pastronte dyshemenë. Mbase donte të thoshte që ky vend ka nevojë të punojë e të pastrohet nga balta dhe gjaku, të ndrisë…
Nënë Tereza priti në Tiranë dhe Papa Gjon Palin II, i pari papë që vizitonte Shqipërinë, ashtu si një bijë që prêt mysafirët në derë të atit, e shoqëroi dhe për në Shkodër.
Aeroporti në Tiranë tani mban emrin e saj. Të gjithë që udhëtojnë nëpër botë, duket sikur nga aty i përcjell Nënë Tereza drejt qiejve të hapur dhe kushdo që vjen, përsëri duket sikur ajo u uron mirë se ardhjen.

Pata fatin ta takoj dhe unë Nënë Terezën. Kujtoj që iu afrova me adhurim dhe druajtje dhe i thashë:
– Nënë, kam përkthyer nga lutjet e Tua…
– Mir’ ke ba! – m’u përgjigj. Prerë. Pse? Po dyshoja tek vetja. Por jo, Kur u thellova më shumë në jetën dhe bëmat e Nënë Terezës, lexova se ajo nuk i pëlqente të flitej për të, edhe kur i tregonin gazetarë, studiues apo shkrimtarë se ç’kishin shkruar apo donin të shkruanin për të, gjithmonë i ndërpriste, mirë ke bërë, u thoshte, duhen të sensibilizohen të tjerët, që të bëjnë mirë.

Pastaj e kam takuar Nënë Terezën dhe në Romë, ishte një kohë kur RAI çdo mbrëmje në fund të lajmeve lexonte një lutje të Nënë Terezës. Kur punoja në ambasadë, botuam dhe një antologji me punime për Nënë Terezën, poezi, thënie dhe vizatime, ajo ende s’ishte kanonizuar dhe titulli librit në italisht iu vu: “Një shenjtore shqiptare me emrin Nënë Tereza”, ndërsa esenë time “Plagët nuk kanë atdhe” ia dhuruam dhe Papa Françeskut dhe një portret të Nënë Terezës, punim i një mikut tonë, piktorit shqiptar Gjergj Kola.

Ne do të ishim në Vatikan në meshën e shenjtë që celebroi Papa Françesku, kur shenjtërohej Nënë Tereza siç e tregoi dhe Eda në fjalën e saj.

PO DHE QILIMI SHQIPTAR

që i kishin dhuruar gratë shqiptare Nënë Terezës dhe ajo e mori me vete në Indi. I vogël, me motive popullore. Dhe lutjet po i bënte mbi atë qilim. Donte të prekte Shqipëri, edhe kur s’ishte, ta ndjente te gjunjët e dobët, t’i kalonte në gjak, te kockat, në shpirt. Por ajo e kishte Shqipërinë gjithmonë brenda vetes.
Motrat e Nënë Terezës e kthyen këtë qilim, ia dhanë arkipeshkvit tonë. Ka qenë në Katedralen e Tiranës…
Ashtu si në sindonen e famshme, në çarçafin që mbështolli Krishtin, që e vizitojnë me miliona veta dhe shkencëtarët kërkojnë përhitjen e kurorës së përgjakur gjithë gjemba mbi ballin e Birit të Zotit, plagët e gozhdëve, në qilimin e Nënë Terezës ne gjejmë vegimin e këmbëve të zbathura, ikjen larg për të qenë sa më afër. Dramën tonë. Aty është lutur Nënë Tereza…

Kam dëgjuar të pyetet, ndoshta më shumë me naivitet se sa me keqdashje: e ç’bëri Nënë Tereza për shqiptarët? Po dhe unë mund të pyes: po shqiptarët ç’bënë për Nënë Terezën?
Gjithsesi ajo bëri shumë e më shumë se ç’bëmë ne për atë. Ajo bëri mrekullinë, na dha dhe emër shpirtëror nëpër botë.
Të mos harrojmë, ajo thjesht ishte një murgeshë, as udhëheqëse shteti, as stratege ushtarake, as deputete a kongresmene, as biznesmene apo e pasur, etj, s’kishte asgjë, përveç rrobave të trupit dhe zemër më të madhe se vetja, por e tundi botën me të vetmen armë të saj: dashurinë. Dhe lutjet. Për ata që i ndjejnë, por dhe për ata që nuk i ndjejnë.

Lutjet e Nënë Terezës, uratat e saj janë dhe porosi qiellore, dhe dritë, dhe frymë, por janë dhe poezi, unë kështu i kam shikuar dhe trajtuar.
Dhe në ditët e fundit të jetës së saj, larg në Indi, ajo përjetoi tronditjet e Shqipërisë së 1997 dhe do te shkruante që murgeshat e saj të luteshin për të larguar të keqen nga atdheu.

PËR SHQIPËRINË TIME

E tronditur jam, se u trondit gjithë vendi im i mrekullueshëm.
Më dhemb zemra për jetët e humbura.
Plagë më hapin plagët e njerëzve.
I kuptoj andrrallat kur humbin paratë, por unë ju përgjërohem:
mos i sillni vuajtje edhe më njëri-tjetrit!
E di pse s’kemi paqe tani? Kemi harruar
të shohim tek tjetri vetveten.
Që armët dhe bombat të jenë të panevojshme,
te fqinji ynë të zbulojmë Zotin.

Mars, 1997

Dua të kthehem në Shqipëri, – mërmëriti. – aty të mbyll sytë…
Fuqia e Nënë Terezës është po aq e madhe në tokë edhe tani që Ajo është shpërngulur në qiell.

SI EPILOG LUTJET PËR KOSOVËN

Nënë Tereza pa dyshim si katolike ishte kundër çdo lufte dhe kundër çdo lloj arme që vret, që nga ato të abortit apo të urisë e nëpërkëmbjes e deri te ato të lemerishmet që shfarosin në masë,
Që të çlirohej Kosova, duhej të ndërhynte NATO-ja dhe u bë e para luftë morale për të shpëtuar një popull që po kërcënohej nga përzënia, nga ai eksod si në b ibël, nga zhbërja.
Presidenti i Shteteve të Bashkuara, Bill Clinton do të dëshmonte në qershor të vitit 2002: “Nënë Tereza, ishte e para Ajo që më bëri ta dua kombin shqiptar, dhe tani ndihem shumë krenar që plotësova një detyrë morale ndaj saj dhe ndaj vlerave të lirisë”.
Kaq herë u kishte thënë Ajo të mëdhenjve të botës: Ndihmojeni popullin tim! I telefonoi vetë dhe Shtëpisë së Bardhë në Washington. Dhe lutja Zotit iu dëgjua. E lëvizi botën. Pushoi lufta. Në Kosovë u vendos paqja.
Ajo dashuri prej nënëtereze dhe ai guxim duhet të jetë kudo.
Në Prishtinë tani është Katedralja me emrin e Nënë Terezës. Po dhe një qendër kulturore shqiptare me këtë emër është në Michigan, ne dhuruam aty një portret të saj, vepër e bashkëvuajtësit tim, arkitektit dhe artistit Maks Velo.
Po edhe në Chicago ka një rrugë me emrin e saj, na e tregoi Presidentja e “Care for Albania”, ka dhe një kishë, është dhe shtëpia e bamirësisë që themeloi Nënë Tereza dhe ne e kemi vizituar pa teklif, na është dukur si e Nënës tonë… Që ia dhamë botës. Ne shqiptarëve na erdhi 500 vjet pas kryeheroit tonë, Gjergj Kastrioti – Skënderbeu, që me shpatë mbrojti atdheun, Europën, kulturën Perëndimore dhe u bë kryekomandant i përbashkimit. Por vjen dhe koha për një Nënë Terezë, e dashurisë së saj, koha e paqes dhe e bashkëpunimit njerëzor, që duhet të jetë e gjithmontë.
Prandaj dhe Nënë Tereza lutej: Mësomë të dua!

Album nga veprimtaria.

( ngjitur: portret i Znj. Klinton, bërë me ndihmën e IA )

Vallë a nuk është e çuditshme që Amerika as 1 Miss-Presidente kurrë, kaluan shekuj dhe afro 50 Presidentë varg e varg! Ndërsa Kosova, shembullorja e urtësive të popullit, gjatë demokracisë “newborn” (pothuaj ende me cucëll, me biberon) i zgjodhi jo 1… por 2 Miss-Presidente (pata shkruar në humoreskën dikur, 2 vite më parë).

Dhe tani, siç e pamë desh e likviduan ish-Presidentin Trump, pothuaj në sy të botës, jo natën as tinëz… por në pikë të ditës. Krijohet përshtypja se në historinë e vet Amerika kurrë s’ka qenë më e “përçarë e më e ndarë”.
Siduket ka ardhur koha që Kosova t’i jep “leksion” Amerikës sa i përket demokracisë dhe avancimeve politike : ) Pse? Epo, sepse… sepse faktet të qarta, faktet shpalosin gjithçka, faktet janë fakte, as vetë shkencat s’ia bëjnë gëk pa fakte, pa le politikat.

Po ashtu, fakt është, bota e tendosur, gjithandej plot trazira, mosmarrëveshje, luftra, plot padrejtësi; Izraeli, Palestina, Rusia, Ukraina… gjithandej luftime, sulme, raketa, bombardime, viktima, lajme të këqija mozomokeq!

Fushë-mejdani politik globlistik di t’jetë i tmerrshëm, mos pyet… tashmë politikat i bëjmë madje dhe me kërcënime bërthamore, tashmë dhe bombat atomike i “hedhim” gjoja në tavolinat e “paqes” dhe i shtjellosim debatet.
Ruana zot, ngjashëm sikur dhe nënave, gjithmonë mendja na shkon tek skenari më i keq, një buton gabim, një buton i kuq, një buton i nxehtë dhe buuuum. Ja pse duhet shumë kujdes kur zgjedhen udhëheqësit.

Ja pse Miss-Presidenteshat do ishin “udhëheqëset ideale” të krizave moderne, sidomos në arenën e politikave globale. Sepse janë më të matura, më gjakftohta, më të arsyeshme, më pro-jetës, më kundër-vdekjes etj etj. Sa për Miss-Presidenteshat shtetet kurrë s’do luftonin mes vete, do pakësoheshin dukshëm me bomba e me raketa, pas ca dekadave ndoshta s’do ekzistonin fare armatimet. Garant, ato bërthamore do zhdukeshin, vetë Elon Musk me raketat e veta do i hidhte diku në humnerën kozmike, do i zhdukte atje diku afër Marsit. Me urdhrin e Presidentes do ta pastronte planetin nga secila bombë a bombulë e marrëzisë. Gjithë satelitët e tij, dhe raketat e SpaceX do ishin në shërbim të paqes, s’do guxonte t’ia kthente fjalën as gruas së vet, pa le Miss-Presidentes.

Miss-Presidenteshat sëshumti s’do i flisnin njëra-tjetrës, do pëshpëritej e do shushuritej, nëpër konferencat e botës do i shmangeshin njëra-tjetrës me çdo kusht, s’do pinin kafe bashkë as në Davos, as në OKB për inat, dhe kaq : )

Zoti Biden e kuptoi dhe vetë “limitin” kohor, përkundër vullnetit të mirë që t’i shërbejë popullit (me legjitimitetin + të një mandati tjetër), ja që zinte n’thua dhe desh u rrëzua 2-3 herë duke i ngjitur shkallët e “Air Force One”.
Ndërsa dihet, “Air Force One” përveç si avion udhëtimesh, përveç si avion vizitash e diplomatikash është dhe krye-shtab, është Gjeneralshtab, është “komandë mobile” e Komandantit të Forcave të Armatosura, jo vetëm atyre ajrore a vetëm tokësore… por madje dhe të “Space Forces”, të gjithçkaje. Me mini-raketë e me pistoletë, me mbidetëse e me nëndetëse, të 5 faqet e Pentagonit, gjithçka pentagonale i përkulet komandave dhe butonave të “Air Force One”.

Dhe tani bota mbarë e sheh, kamera gjithandej, President-Komandanti trulloset, i merret mendja akoma duke i ngjitur shkallët, jo vetëm nuk “përputhet” me parapritjet por dhe e rrezikshme që vetë “Krye-Komandanti” të kalamendet. Aspak shenjë e mirë. Presidenti Biden e di që burrat e kanë me zemër dhe duhet sa më realistik, asgjë s’është “limitless”, gjithçka i ka kufijtë e vet.

Ose bie fjala Presidentin Zelensky e quante “Putin”, i ngatërrohej Zelensky në pikë të ditës në foltoren e mitingut, e qartë, pleqëria i bën të vetat dhe në këtë drejtim nuk mungon as mirëkuptimi. Vetë pleqtë thonë nuk është “mëkat” t’bësh shaka me pleqtë, jo vetëm sepse gjithkush mplaket, gjithkush vjen në t’njëjtin moment, por sepse “kalamendjet” dhe gafat e pleqërisë janë aq simpatike, sikur u ngjajnë atyre kalamallëqeve engjëllore të fëmijërisë.
Mirëpo, dmth. thelbi është: çfarë nëse President-Komandantit i ngatërrohen ata butonat e kuq, i ngjet shkallët pa u kalamendur, i hip avionit mbarë e rehat por çfarë nëse e shtyp gabimthi butonin që s’do duhej dhe… etj. etj.

Duke i njohur sjelljet dhe psikologjisjen e Trump, e gjithë bota mbarë e dinë se atij si kandidat pikërisht kjo e fundit mund t’i ndodhë. Njëherë pati ngelur, s’e gjente si hapej dera e autobusit, s’e gjente dot butonin, dorezën. Nëse t’kishte patur aty 5-6 butona, padyshim do e kishte shtypur pikërisht atë që s’duhet.

S’jam kundër z. Trump (s’jam as amerikan madje, s’më takon as të votoj) mirëpo jam i drejtë, ai veç ishte President 1 herë, ndenji në “Shtëpi…” plot 4 vjet, s’është nevoja të fitojë Trump 2 herë… e ndokush tjetër asnjëherë. Politika nuk është sport, e saktë dhe kjo, por duhet sadopak dhe “fair”, apo jo. Andaj uroj kësaj radhe (pas largimit të Presidentit Biden nga kampanja presidenciale) të fitojë ndonjë “grua demokrate”, ndonjë zonjë e mençur, ndonjë “lady” e politikës largpamëse.

Ndërsa Kosova mrekullia vetë, avancimet me presidencat dhe me zgjedhjet s’kanë si i shmangen botës. Thonë se thëniet e popullit janë fjalë të mençura, nuk thuhet kot “thënie e urtë e popullit”, apo jo. Thuhet ashtu sepse janë thënie ngjeshur me përvojë e me urtësi. Psh. popullit në Kosovë i takon autorësia rreth thënies “femna i ka ment e shkurta”. Dhe shih, thuase populli na qenkësh ngutur me “thënien e urtë”, gjatë demokracisë “newborn” (pothuaj ende me cucëll, me biberon) i zgjodhi jo 1… por 2 Miss-Presidente.

Dhe shih çudinë po ashtu, çudinë e “anës tjetër”, Amerika gjoja zemra e demokracisë moderne, që nga vetë filli i fillimit, që nga Washington-i i Parë, si Presidenti i parë me “1 dhëmb” (njëdhëmbaxhiu), kaluan shekuj dhe afro 50 Presidentë varg e varg… populli amerikan as dhe 1 “mendjeshkurtër” s’e zgjodhi si Miss-Presidente! E qartë, koha për “leksione” Amerikës rreth zgjedhjes së Presidentëve, rreth Miss-Presidenteshave!