“Babi, më premto se nuk do të zemërohesh nëse të them diçka?”
“Çfarë?”.
“Jo, së pari duhet të premtosh.”
“Mirë, nuk do të zemërohem, të premtoj.”
“Sot kam qarë para gjithë klasës.”
“Dhe pse?”.
“Sepse mësuesja më tha që nuk i bëra mirë detyrat e shtëpisë dhe më bëri të qaj”.
“Dhe a mendon se duhet të qash për këtë?”.
“Miqtë e mi thonë se të qash është marrëzi, se vetëm fëmijët e dobët qajnë.”
“Por a e dije që i keq bërë keq detyrat e shtëpisë?”.
“Jo, mendova se i kisha bërë mirë. Dje i bëra me mamin”.
“Atëherë më dëgjoni me kujdes. Janë dy gjëra që do të them që do të duhet t’i mbash mend përgjithmonë. Më premto se nuk do t’i harrosh.”
“Mirë, babi, të premtoj.”
“Gjëja e parë: o Zot, jam krenar për ty. Të dish se di të qash është një bekim. Lotët nuk janë gjë e keqe, janë një gjë e mrekullueshme. Më beso, të qash nuk është aspak marrëzi. Nëse qan do të thotë se po ndjen emocione, se je gjallë, se nuk je një kukull prej druri pa asnjë ndjenjë. Dhe vë bast që edhe miqtë tuaj do të kenë qarë shumë herë, edhe nëse duan që ju të besoni ndryshe. Pra qaj sa herë të duash, të gjithë qajnë dhe mos ki turp nga lotët e tu, ata janë pjesë e jotja. Dije se shpesh janë lotët që të bëjnë të ndihesh më mirë kur je i sëmurë, kur dhemb këtu, pikërisht në zemrën tënde.”
“Dhe gjëja e dytë?”
“Të bësh gabime është normale. Bërja e disa gjërave gabim është normale. A e dini se edhe unë dhe mami kemi bërë gabime shumë herë? Ti mëson nga gabimet, nuk do të mësosh kurrë asgjë duke i bërë gjithmonë gjërat siç duhet. Gjithmonë ndjehu e lirë të bësh gabime. Kështu që unë nuk do të zemërohem sepse ti dhe mami i ke bërë gabim detyrat e shtëpisë dhe nuk do të zemërohem sepse ti ke qarë, në fakt jam i lumtur për këtë. I dua fëmijët që ende mund të qajnë dhe që nuk kanë frikë të bëjnë gabime”. ❤