Një mësues i moshuar takon një të ri, i cili e pyet:
– Më kujton mua?
Dhe mësuesi i thotë jo. Më pas i riu i thotë se ishte nxënësi i tij. Dhe profesori e pyet:
– Oh po? Dhe çfarë pune bëni tani?
I riu përgjigjet:
– Epo, unë jam mësues.
– Oh, sa mrekulli, si unë? i thotë mësuesi.
– Epo… po. Në fakt, u bëra mësuese sepse më frymëzuat të jem si ju.

I moshuari, kureshtar, i kërkon të riut t’i tregojë pse.
Dhe i riu i tregon atij këtë histori:
– Një ditë, një shoqja ime, gjithashtu studente, mbërriti në shkollë me një orë të re të bukur dhe unë e vodha.
Menjëherë pas kësaj, shoqja ime e vuri re vjedhjen dhe u ankua menjëherë te mësuesi ynë, i cili ishit ju.
Pastaj, ai i tha klasës:
– Shoqes tuaj të klasës ia vodhën orën tani gjatë mësimit. Kush e ka vjedhur të lutem ta kthejë.

Por nuk e ktheva sepse nuk doja.
Pastaj ju e mbyllët derën dhe na thatë të gjithëve të ngriheshim në këmbë sepse do të na kontrollonte xhepat një nga një.
Por, fillimisht na tha të mbyllim sytë.
Kështu bëmë dhe ju kërkuat xhep pas xhepi dhe, kur erdhët tek unë, e gjetët orën dhe e morët.
Ai vazhdoi të kërkonte në xhepat e të gjithëve dhe kur mbaroi, tha:
– Hapni sytë. E gjeta orën.

Ju kurrë nuk më thatë asgjë dhe nuk e përmendët episodin.
Ju kurrë nuk përmendët se kush ishte ai që vodhi orën.
Atë ditë, ju e ruajtët përgjithmonë dinjitetin tim.
Ishte dita më e turpshme e jetës sime.
A ju kujtohet ky episod profesor?

Dhe profesori u përgjigj:
-Më kujtohet situata, ora e vjedhur, që kam kontrolluar në xhepat e të gjithëve, por nuk ju kujtova, sepse edhe unë mbylla sytë ndërsa kërkoja nëpër xhepat e nxënësve.

Ky është thelbi i mësimdhënies.
Nëse ju, për të korrigjuar dikë, duhet patjetër ta poshtëroni, atëherë nuk dini si të jepni mësim.