Për tri dekadat e fundit, Kina ka qenë në ngritje të një supercikli që pa një zgjerim pothuajse të pandërprerë të kapacitetit të vendit për të prodhuar, oreksin për të konsumuar dhe aftësinë për të projektuar fuqi në të gjithë ekonominë botërore. Partia Komuniste Kineze ndoqi pandërprerë zhvillimin ekonomik mbi gjithçka tjetër, edhe kur kjo mendje e vetme e shtyu partinë të bënte gabime dobësuese politikash – duke krijuar një flluskë masive në tregun e pronave, duke ngarkuar provincat me ngarkesa borxhi dhe duke dështuar të largohej nga një mbështetje e tepërt në investime. Nuk kishte kohë për t’u ndalur për korrigjime ndërsa mendja e Kinës ishte vetëm te paratë.

Kjo epokë e zgjerimit nuk ishte vetëm një ndihmë për Pekinin, por gjithashtu ndihmoi në nxitjen e kërkesës globale. Vendet u mbështetën në urinë e Kinës për modernizim të shpejtë dhe fuqinë industriale për të shtuar zhvillimin e tyre. Edhe kompanitë amerikane e panë Kinën si tregun tjetër të madh global – dhe bënë baste në përputhje me rrethanat.

Ata i humbën ato baste.

Udhëheqësi i Kinës, Xi Jinping, e ka zhvendosur arsyen e ekzistencës së CCP në sigurinë kombëtare mbi ekonominë. Të pasurosh nuk është më projekti i madh i Kinës; projekti është fuqi. Si rrjedhojë, si prioritetet ashtu edhe sjellja e qeverisë kanë ndryshuar. Në të kaluarën, sa herë që dukej se një recesion ishte në horizont, CCP erdhi në shpëtim. Këtë herë nuk ka asnjë stimul të fuqishëm. As rritja shpërthyese që dikur prisnin ekspertët nga Kina nuk do të kthehet. Marrëdhënia e Pekinit me botën e jashtme nuk udhëhiqet më nga parimet e racionalitetit ekonomik, por nga dëshira e tij për pushtet politik.

“Kjo nuk ka të bëjë më me ekonominë, ka të bëjë me teknologjinë dhe armatimin e përparuar”, më tha Lee Miller, themeluesi i anketuesit ekonomik kinez China Beige Book.

Si përgjigje, bizneset amerikane duhet të konsiderojnë se si ndryshe vendimmarrja e Pekinit mund të kthehet tani në boshtin e tij. Për të gjithë, nga fermerët amerikanë te kompanitë farmaceutike, kjo do të thotë tkurrje e kërkesës dhe zinxhirë të paqëndrueshëm furnizimi. Për politikëbërësit, kjo do të thotë një Kinë që është më e vështirë të zbutet kur lindin konflikte. Për ne të tjerët, është një botë më e pasigurt.

Një sistem ekonomik i shpenzuar

Ekonomia kineze është duke u përkulur nën peshën e problemeve të saj strukturore për gati një dekadë tani, por që nga fundi i politikës së bllokimit të Xi-së kundër COVID-it, është bërë e qartë se modeli i saj i rritjes është thyer mirë dhe me të vërtetë. Historia e Pekinit deri më tani ka qenë të pretendojë se, si ekonomitë e tjera në përmirësim nga pandemia, Kina me kalimin e kohës do të rifillojë modelin e saj normal të rritjes. Në vend të kësaj, duket sikur ekonomia po bie prapa.

Le të fillojmë me tregun e pasurive të paluajtshme në vend, rëndësia e të cilit nuk mund të mbivlerësohet. Jo vetëm që është burimi më i madh i pasurisë për familjet kineze, pasuritë e paluajtshme janë gjithashtu mekanizmi nëpërmjet të cilit financohen qeveritë vendore. Në vend të taksave të pronës, bashkitë shesin sipërfaqe të mëdha toke për zhvilluesit e pronave dhe më pas përdorin të ardhurat për shërbimet bazë sociale si rregullimi i rrugëve dhe pagesa e pensioneve. Qytetet si Shangai dhe Pekini marrin shumë vëmendje, por ato përbëjnë vetëm një pjesë të tregut të pronave. Firmat e pronave ndërtuan më së shumti në qytetet e nivelit të tretë ku njerëzit nuk janë aq të pasur. Këtu do të gjeni qytetet fantazma famëkeqe të Kinës.

Është e qartë prej vitesh se tregu kinez i pasurive të paluajtshme ka qenë në telashe. Kina ka një popullsi prej 1.4 miliardë banorësh, por ka ndërtuar banesa për një popullsi prej 3 miliardë banorësh, sipas vlerësimeve të ekspertëve. Shumë nga mega-zhvillimet u bënë monumente boshe të dëshirës së pangopur të Pekinit për rritje. Në Shenyang, fermerët kanë marrë përsipër një zhvillim të pallateve bosh për kullotjen e bagëtive.

I shqetësuar se sektori do të shpërthejë, Pekini u përpoq në shumë raste të kufizonte kredinë që po nxiste flluskën. Por për shkak se pronat e paluajtshme luanin një rol kaq jetik si një mekanizëm financues nga qeveria, Kina duhej të vazhdonte ndërtimin, pavarësisht këtyre problemeve. Autoritetet nuk donin të ndryshonin mënyrën se si qeveritë lokale financuan veten ose të lejonin që financat e familjeve kineze të shkatërroheshin, kështu që ata nuk mund të linin çmimet të bien. Kjo varësi ndaj kredisë mbetet.

Por ky sistem, i mbështetur nga spekulimet dhe paratë e lehta, ka filluar të prishet. Country Garden, zhvilluesi më i madh i pasurive të paluajtshme në Kinë, është në prag të kolapsit. Në shenjë se Pekini është lodhur nga kjo lojë, Xu Jiayin, kryetari i Evergrande, një tjetër gjigant i pasurive të paluajtshme, është arrestuar nga autoritetet. Provincat e uritura nga paratë po detyrohen të kërkojnë paketa shpëtimi – të cilat qeveria federale nuk dëshiron t’i japë – dhe të shesin asete që qeveritë lokale pretendojnë se janë jolikuide. Sektori masiv dhe i errët i bankingut në hije i vendit, i cili shërbeu si shtylla kurrizore për bumin e pasurive të paluajtshme, është gjithashtu nën presion. Të paktën një menaxher parash prej 87 miliardë dollarësh, Zhongrong Trust, anashkaloi pagesat për investitorët këtë verë, duke shkaktuar protesta.

“Ne nuk kemi qenë në një situatë ku kaq shumë zhvillues po dështojnë dhe konsumatorët po pyesin nëse duhet apo jo të parapaguajnë për një apartament”, më tha Charlene Chu, drejtoresha menaxhuese dhe analistja e lartë në Autonomous Research. “Përpara se të mendonin, ‘Çmimet po rriten kaq shpejt, unë duhet të hyj’. Tani çmimet janë në rënie dhe urgjenca për të blerë është zhdukur, kështu që ata janë duke pritur”.

Të dhënat zyrtare kanë treguar rënie relativisht modeste të çmimeve deri më tani, por si shumë të dhëna zyrtare ekonomike që vijnë nga Pekini këto ditë, është e vështirë të merren seriozisht këto shifra. Të dhënat private tregojnë se çmimet kanë rënë me 15% në metropolet si Shenzhen dhe Shangai. Në qytetet e nivelit të dytë dhe të tretë, çmimet kanë rënë deri në 50%, sipas Bloomberg. “Tetëdhjetë përqind e të gjitha shitjeve sipas zonës janë në qytetet e nivelit të tretë dhe më poshtë”, tha Chu, duke shtuar se shumë nga këto vende po përballen me probleme strukturore afatgjata. “Nëse tregu i tyre nuk kthehet, i gjithë tregu nuk kthehet”.

Zjarret e vogla kudo në të njëjtën kohë

Sektori i pasurive të paluajtshme është shenja më e dukshme e yllit të zhdukur të Kinës, por edhe pjesë të tjera kyçe të ekonomisë po shfaqin tendosje. Ndërsa pjesa tjetër e botës po lufton me inflacionin, Kina është ende në gjendje deflacioni. IÇK-ja e gushtit arriti në 0.1%, nga minus-0.3% një muaj më parë, duke treguar një mungesë të përgjithshme të kërkesës së brendshme. Eksportet – të cilat përbëjnë 40% të rritjes së PBB-së së vendit – arritën nivelin më të ulët në tre vjet në korrik, duke rënë 14% nga e njëjta kohë e një viti më parë. Shifrat e eksporteve të gushtit treguan një përmirësim, por gjithsesi ranë 8.8% nga një vit më parë.

Në përgjithësi, Autonomous pret që eksportet e Kinës të ngadalësohen me 8% krahasuar me vitin e kaluar. Chu – i cili është quajtur “rock star” i analizës së borxhit kinez – më tha se kjo dobësi nuk është vetëm rezultat i një rënieje ciklike; është pjesë e një zhvendosjeje më të përhershme të zinxhirëve të furnizimit të shkaktuar nga tensionet tregtare me Evropën dhe SHBA-në. Këto janë forca të fuqishme që nuk mund të kthehen lehtësisht. Sapo korporatat shumëkombëshe të mos e shohin më Kinën si një burim të rritjes së qëndrueshme, ato mund të fillojnë të ndryshojnë planet e tyre për të investuar. Në të njëjtën kohë, ankthi i brendshëm për zvogëlimin e punësimit mund të ndryshojë sjelljen bazë të konsumatorit që nxiti rritjen e Kinës. Kjo mund të krijojë një cikël vicioz, vetë-përforcues që i mban investimet jashtë dhe shpenzimet të ulëta.

Chu e filloi vitin me një nga perspektivat më të dobëta të rritjes për Kinën në Wall Street, dhe gjysma e dytë duket më keq. Indeksi i rritjes pronësore të Autonome për Kinën, Real Autono Economic Activity Composite, parashikon që ekonomia e vendit të rritet me 3.8% për të gjithë vitin 2023, nga projeksioni i tij origjinal prej 4.2% në janar – dhe më keq se Autonome i parashikuar gjatë thellësive të COVID të Kinës izolim. Pekini po projekton një rritje prej 5% – dhe duke pasur parasysh se sa fort i pëlqen CCP të menaxhojë pritshmëritë, zyrtarët do t’i përmbahen këtij numri, si në ferr apo ujë të lartë. Është shumë larg kërkesave të politikëbërësve të rritjes dyshifrore dhe një sinjal për popullin kinez se Pekini nuk do t’i drejtojë bankat e tij për të lëshuar kredi për ta bërë ekonominë të ecë përsëri më shpejt.

Victor Shih, profesor i asociuar dhe drejtor i Qendrës së Kinës të Shekullit 21 në Universitetin e Kalifornisë në San Diego, më tha se kur njerëzit e pyesin nëse do të ketë një krizë financiare në Kinë, ai u thotë atyre se Kina “është vazhdimisht në krize financiare”. Është njësoj sikur autoritetet po luajnë një lojë të goditjes së nishanit, duke u përpjekur të frenojnë çdo goditje në sistemin financiar, sepse kanë frikë nga paqëndrueshmëria sociale. Kjo do të thotë se nuk mund të ketë korrigjim, por nëse nuk ka korrigjim, nuk ka zhvlerësim, dhe nëse nuk ka zhvlerësim, nishanet vetëm do të shumohen.

‘Zombi’ në Mbretërinë e Mesme

Ekonomia e ka vënë Pekinin në një pengesë. Ka shumë për të bërë Partia Komuniste Kineze dhe nuk ka para apo kohë të mjaftueshme për ta bërë këtë. Lejimi i një korrigjimi të tregut të pronave, shpëtimi i qeverive vendore, krijimi i një mekanizmi të ri financimi për to, zhvillimi i një rrjeti sigurie sociale për njerëzit përmes gjithë kësaj paqëndrueshmërie – e gjithë kjo kushton para. Dhe edhe nëse kryeqyteti do të ishte atje, politikëbërësit kanë frikë se çfarë mund të bëjë ky përçarje në kontrollin e tyre në pushtet. Rënia e çmimeve të pronave dhe tkurrja e eksporteve do të rëndojnë mbi pasurinë e popullit kinez dhe qeveria është e shqetësuar se një korrigjim domethënës do të shkaktonte trazira.

“Sa herë që ka rënie të rënda të çmimit të pronës, Pekini e sheh atë si një rrezik për stabilitetin social”, tha Chu.

Pekinit mund t’i duhet të ruajë fuqinë e tij të zjarrit për shqetësime të tjera që vijnë nga tubacioni. Në terma afatgjatë, CCP duhet të shqetësohet për demografinë e Kinës. Falë mandateve të qeverisë si politika e një fëmije, popullsia e vendit po plaket me shpejtësi — madje filloi të bjerë në vitin 2022. Forca punëtore së shpejti do të fillojë të tkurret: Tani për tani ka tre të rritur në moshë pune për çdo person në pension në Kinë, sipas ndaj të dhënave të përpiluara nga J Capital Research, dhe deri në vitin 2050, ky raport do të arrijë një me një. Pa lulëzimin e çmimeve të pronave ose pa rritje të vazhdueshme, grupi në rritje i pensionistëve do të vendosë një barrë të rëndë në rrjetin e sigurisë sociale të Kinës. PBB për frymë është rreth 12,800 dollarë. Kur Japonia filloi të luftonte në vitin 1991 me një dinamikë të ngjashme – plakjen e popullsisë, borxhin e lartë dhe ngadalësimin e rritjes – PBB-ja e saj për frymë ishte më shumë se trefishi i asaj shume, në 41,266 dollarë në dollarët e sotëm. Kina do të plaket para se të pasurohet, duke e vendosur detyrën e rritjes së ekonomisë mbi gjithnjë e më pak njerëz me kalimin e kohës.

“Ajo që është me të vërtetë një turp është se Kina nuk e shfrytëzoi kurrë mundësinë në rrugën e sipërme për të ndërtuar një rrjet gjithëpërfshirës të sigurisë sociale ku njerëzit mendojnë se nuk duhet të kursejnë shumë para për një ditë me shi – për kujdesin shëndetësor, arsimin, çfarë keni?”, më tha Çu. “Shumica e njerëzve kinezë nuk mendojnë se janë të mbuluar për gjithçka që u nevojitet… Kjo është ajo që do ta bëjë të vështirë lëvizjen drejt modelit vendas, të drejtuar nga kërkesa.”

Nëse nuk ndërmerren veprime dramatike, e ardhmja e ekonomisë së Kinës do të duket më pak si një dinamo e re dhe më shumë si një pikë e vjetër, e ngadaltë. Javën e kaluar, Bloomberg raportoi se politikëbërësit po konsiderojnë një stimul modest prej 137 miliardë dollarësh – mjaftueshëm për të përmbushur objektivin e tij tashmë relativisht të ulët të rritjes vjetore, dhe asgjë në rrugën e reformës.

“Ka pjesë të shëndetshme të ekonomisë, janë vetëm pjesët e zombit që duhet të trajtohen”, tha Shih. “Nuk duket sikur po e bëjnë këtë tani, por do të jetë një zvarritje gjithnjë e më e madhe e rritjes. Mendoj se rritja e ngadaltë do të shkaktojë një problem kaq serioz punësimi dhe largimin e kapitalit, mund të ketë paqëndrueshmëri politike”.

Por përsëri, kjo mundet, nuk do. Dhe për shkak se prioriteti i saj tani është pushteti – ku fitimet janë shumë më të veçanta – është një rrezik që Pekini ka treguar se është i gatshëm ta marrë.

Një epokë e re, më e rrezikshme

Ideja që politikëbërësit kinezë lidhin stabilitetin politik dhe rritjen ekonomike është dogmë në Perëndim, por ajo që po shohim tani sugjeron se nuk është kështu – të paktën jo në praktikë. Pekini nuk ka shpenzuar para – ose nuk ka folur për mbledhjen e parave për – programe sociale për popullsinë e tij në plakje, as nuk ka bërë ndonjë përpjekje për të trajtuar koston e jetesës për familjet e reja. Nëse modernizimi ekonomik do të ishte gjëja më e rëndësishme, këto do të ishin në dosje vite më parë. Por ata nuk janë. Politikëbërësit nuk duan një shpërthim, por ata nuk po shtyjnë më as për zhvillim me shpejtësi të lartë.

“Të gjitha politikat tani përcaktohen nga vetë Xi Jinping dhe prioritetet e tij janë shpenzimi i parave për t’u përfshirë në një garë teknologjike dhe sigurie kombëtare me SHBA”, shpjegoi Shih.

Njëherë e një kohë, infrastruktura dhe pronat ishin përfituesit më të mëdhenj të pasurive të Pekinit; tani është ushtria. Përllogaritjet e qeverisë amerikane e vendosin buxhetin vjetor të mbrojtjes të Kinës në rreth 700 miliardë dollarë, shumë më i lartë se vlerësimet e OJQ-ve të pavarura prej rreth 290 miliardë dollarësh dhe pak nga ajo që SHBA shpenzon për mbrojtjen çdo vit, 800 miliardë dollarë.

“Nëse po flasim për marrëdhëniet ekonomike midis SHBA-së dhe Kinës, thjesht nuk po ndodh aq shumë”, më tha Miller i China Beige Book në telefon. “Shqetësimi që kemi nuk është se konsumatorët kinezë do të bëjnë edhe më pak. Është se të gjithë zinxhirët globalë të furnizimit janë të përziera në industri si farmaceutika dhe teknologjia e gjelbër. Nëse gjërat bëhen shumë të tensionuara, janë gërhasjet e mundshme të zinxhirit të furnizimit që mbështjellin dhe prishin SHBA-në biznes”.

Miller më tha se korporatat shumëkombëshe jo vetëm që nuk ishin të sigurta se ku të shkonin më pas, por gjithashtu u mungonte transparenca e plotë në lidhje me ndikimin e Kinës në disa zinxhirë furnizimi. “Nuk është vetëm se ne kemi një problem, – tha ai, është se ne nuk e dimë as sa i madh është problemi.

Kina nuk ka qenë kurrë një konsumator i madh i importeve amerikane, por disa sektorë do të dëmtohen pasi marrëdhëniet tona tregtare rivendosen. Një ekonomi kineze e lëkundur do të shtypë kërkesën për mallra si farat e vajit dhe drithërat, duke goditur veçanërisht fermerët amerikanë. Ajo gjithashtu do të ushqejë fitimet e korporatave për kompani të tilla si Nike dhe Starbucks që kanë bërë baste të mëdha për konsumatorët kinezë. Kufizimet e SHBA-së në eksportet e teknologjisë – të krijuara për të kundërshtuar shqetësimet e reja të sigurisë kombëtare – kërcënojnë më shumë se 50 miliardë dollarë të ardhura që prodhuesit e çipave amerikanë gjenerojnë duke i shitur Kinës. Wall Street nuk duhet të shkojë në shtëpi, por nuk mund të qëndrojë këtu. Wall Street Journal ka raportuar se drejtuesit e huaj janë të shqetësuar për të vizituar Kinën, nga frika se nuk do të lejohen kurrë të largohen. Cirku i madh udhëtues që është paratë e nxehta dhe kapitalizmi aventuresk tashmë po kërkon botën për mundësinë e tij të ardhshme në vende si Meksika dhe Vietnami. Këto janë forca më të mëdha se Pekini.

Në fillim të këtij muaji, komiteti i përzgjedhur i Dhomës së Përfaqësuesve për konkurrencën në Kinë mbajti një seancë dëgjimore në qytetin e Nju Jorkut, duke u bërë thirrje dëshmitarëve të përshkruanin se si duket rreziku me një Parti Komuniste Kineze që është më pak e përkushtuar ndaj rrjedhës së lirë të kapitalit dhe më shumë e shqetësuar për përkuljen e muskujve të saj brenda. rajonin e saj. Në dëshminë e saj, Anne Stevenson-Yang, themeluesja e J Capital Research, tha se SHBA – veçanërisht zemra e saj industriale në Perëndim të Mesëm – nuk është investuar në Kinë për shkak të kërkesës së tregut. Është investuar atje për kontraktimin e mallrave mekanike dhe të punës. Për ekonominë amerikane, Kina si punishte është shumë më e rëndësishme se Kina si konsumatore. Kompanitë do të duhet të pastrojnë zinxhirët e tyre të furnizimit për dobësi dhe të marrin në konsideratë ekspozimin e tyre në përputhje me rrethanat. Kur Pekini është i fokusuar në sigurinë kombëtare, rregullat mund të ndryshojnë sa më pak. Biznesmenët e huaj që dikur kërkuan eficencë për të hyrë, mund ta kenë të rëndë të dalin jashtë.

“Rreziku më i madh atje është monedha”, shpjegoi Stevenson-Yang. “Ndërsa kompanitë fitojnë më shumë para dhe duan t’i transferojnë ato në SHBA, ato përballen me kontrollin e monedhës dhe mund të mos jenë në gjendje të nxjerrin dollarë”.

Është koha për të imagjinuar një të ardhme ku Kina nuk bëhet e pasur, por mund të mbetet e fuqishme – duke ndërtuar ushtrinë e saj dhe duke vazhduar të zhvillojë aftësitë e saj teknologjike vendase. Historia ka treguar se mungesa ekonomike nuk duhet të pengojë arritjet teknologjike të Kinës. Gjatë thellësive të spastrimeve maoiste, PKK ishte ende në gjendje të zhvillonte bombën atomike, bombën me hidrogjen dhe raketat e veta balistike ndërkontinentale. Xi e ka paralajmëruar Kinën që të përgatitet për “luftë të mëdha” në rrugën drejt lavdisë. Tani që supercikli ekonomik i Kinës ka përfunduar, ky mund të jetë cikli që do të shohim. Do të jetë një rregullim i dhimbshëm.

Burimi: Business Insider