1 nëntor 1944.

Vonë natën trokitēn në derē.

Në rrugën e Saraçëve.

Jemi patrullë partizane.

I zoti i shtëpisë Muharrem Liku hap derën.

-Ti je Muharrem Liku?

– Po unë.

-Do vish me ne deri në komandë për sqarime.

– Pritni sa të vishem.

Nuk i rëndonte asgjë nē ndërgjegje.

Pas një minute sa del nga dera dëgjohen krisma armësh.

Gruaja dhe fëmijët e vegjel nuk guxojnë të dalin.

Tmerrohen.

Të nesërmen në të gdhirë i gjejnë pa jetë hedhur në një karrocë akulloreje.

Së bashku me fqinjin Abdulla Saraçin.

Muharremit i mungonte një gisht.

Ja kishin prerë për t’i marrë unazën.

Nga rrefimi i djalit të Muharremit, të ndjerit Bari Liku.

Atë mot 9 vjeç.

Marrë nga libri im : Jetë në dy kohē.

“Rruga e Saraçëve”nga piktori Bexhet Pulleja (Voal.ch e mori këtë tablo në faqen e shkrimtarit dhe gazetarit Bedri Alimehmeti)