Çfarë mendimesh kam për ty sonte Walt Whitman, ngaqë po ecja
rrugëve dytësore poshtë pemëve me një dhimbje koke duke vështruar
vetëdijshëm hënën e plotë.

Në lodhjen time të uritur hyra të blej përfytyrime në supermarketin
e frutave të ndriçuar nga neonët duke ëndërruar enumeracionet e tu!

Çfarë pjeshkash e çfarë gjysmëhijesh! Familje të tëra
psonisin sonte! Korridoret plot burra! Gratë mes avokadove,
fëmijët mes domateve!… Po ti, Garcia Lorca,
çfarë po bëje pranë një bostani?

Të kam parë, Walt Whitman, pa fëmijë, plak vetmitar makut,
teksa prekje mishin në frigorifer dhe ua hidhje sytë
djelmoshave të shitores.

Të kam dëgjuar si u bëje pyetje secilit prej tyre: Kush i ka prerë brinjët
e derrit? Sa kushtojnë bananet? Je ti Engjëlli im?

Jam endur mes pirgjeve të ndritshme të arkave, duke të ndjekur,
e i ndjekur në fantazinë time të detektivit të shitores.

Kemi ecur bashkët nëpër korridoret në fantazinë vetmitare
duke shijuar patatet, duke rrëmbyer çdo ushqim të stërngrirë,
pa kaluar asnjëherë nga kasa.

Ku shkojmë, Walt Whitman? Shitorja mbyllet pas
një ore, për ku është nisur mjekra jote sonte?

(Prek librin tënd e ëndërroj odisenë tonë në supermarket
dhe ndihem absurd.)

Do të ecim nëpër rrugët e vetmua gjithë natën? Pemët kapen hije për hije, në shtëpitë dritat janë shuar, ne të dy ndihemi vetëm.
Shetitim duke ëndërruar për Amerikën që i ka humbur dashuria
përveç për automobilët e kaltër në rrugica, duke i kthyer në shtëpinë tonë të heshtur?

Ah, baba i dashur, i thinjur e mjekrosh, mjeshtër plak vetmitar i trimërisë,
që Amerika të kishte kur Karonti pushonte së drejtuari rremat e synimit
e ti zbrisje mbi një breg të errët dhe vështroje tek humbiste
varka mbi ujërat e nxira të Letes?

Berkeley 1955