Gjatë përdorimit të Sistemeve Taktike të Raketave të Ushtrisë Amerikane (ATACMS)

Marrëveshjet e reja midis Britanisë dhe vendeve të Ballkanit Perëndimor për shkatërrimin e rrjeteve të bandave që merren me trafikim emigrantësh shihen nga ekspertët si më realiste sesa ideja e qeverisë së mëparshme të Mbretërisë së Bashkuar për dërgimin e emigrantëve në Ruandë.

Qeveria e re laburiste e Britanisë nën drejtimin e Keir Starmer është zotuar të bëjë më shumë për emigracionin dhe të zvogëlojë numrin e kalimeve të paligjshme në Mbretërinë e Bashkuar.

Ajo ka anuluar planin e diskutueshëm të qeverisë së mëparshme konservatore për dërgimin e azilkërkuesve në Ruandë, por disa raportime sugjerojnë se ajo po shikon me interes marrëveshjen e Italisë për dërgimin e azilkërkuesve për t’u përpunuar në Shqipëri.

Bashkëpunimi për emigracionin u zgjerua javën e kaluar, kur Mbretëria e Bashkuar njoftoi marrëveshje të reja me tre vende të Ballkanit Perëndimor, Maqedoninë e Veriut, Kosovën dhe Serbinë.

Sipas Mbretërisë së Bashkuar, marrëveshjet e reja bazohen në përvojën e marrëveshjes së mëparshme Shqipëri-Mbretëri e Bashkuar për trajtimin e emigracionit, nënshkruar në maj kur ministri i jashtëm i atëhershëm i Mbretërisë së Bashkuar David Cameron vizitoi Tiranën.

Ndërsa emigracioni i paligjshëm mbetet një prioritet i lartë për publikun në Mbretërinë e Bashkuar, të dhënat më të fundit nga agjencia kufitare e Bashkimit Evropian, Frontex, zbuluan një rënie të madhe prej 80 për qind në kalimet e parregullta përgjatë “rrugës së Ballkanit Perëndimor” gjatë dhjetë muajve të parë të këtij viti.

Kjo mund t’i shtojë besueshmëri planit të Laburistëve për të frenuar kalimet e paligjshme.

Megjithatë, shtrirja e marrëveshjeve të sapo nënshkruara me tre vendet e Ballkanit mbetet e paqartë. Përveç shkëmbimit të inteligjencës dhe bashkëpunimit, ka pak informacion të disponueshëm publikisht në lidhje me detajet. Zyra Punëve të Brendshme e Mbretërisë së Bashkuar dhe Ministria e Brendshme e Maqedonisë së Veriut nuk zbuluan detaje kur iu kërkua një koment.

Kontrabandistët konsiderohen si “kërcënim serioz për sigurinë globale”

Ndryshe nga Partia Konservatore, e cila mbështeti skemën e Ruandës, Starmer është zotuar t’i bëjë gjërat ndryshe dhe në vend të kësaj të fokusohet në ndalimin e bandave që merren me trafikimin e emigrantëve dhe të prishë modelin e tyre të biznesit.

Duke folur në asamblenë e përgjithshme të Interpolit në Glasgou, Skoci, në fillim të këtij muaji, ai deklaroi se Mbretëria e Bashkuar do t’i trajtojë kontrabandistët si “terroristë” dhe do të mbështetet më shumë në taktikat kundër terrorizmit.

“Kontrabanda e njerëzve duhet të shihet si një kërcënim global i sigurisë, i ngjashëm me terrorizmin. Ne duhet të kombinojmë burimet, të ndajmë inteligjencën dhe taktikat dhe ta trajtojmë një problem duke punuar së bashku për të mbyllur rrugët e kontrabandës”, tha Stamer në asamble.

Andi Hoxhaj, një pedagog në King’s College në Londër, e përshkruan qasjen e Starmer si më të moderuar se ajo e qeverisë së mëparshme konservatore. Megjithatë, ai nënvizon se politikat janë të ngjashme në thelb, pasi të dyja fokusohen në parandalimin.

Është një qasje që “funksionon në përputhje me perceptimin e votuesve se qeveria e re duhet të jetë e ashpër ndaj krimit, e kështu me radhë”, shpjegoi ai.

I pyetur për marrëveshjet e fundit me Ballkanin, Hoxhaj i konsideron ato një “fitore të lehtë diplomatike për Laburistët”, duke iu referuar hapësirës kohore relativisht të shkurtër në të cilën u përfunduan këto marrëveshje pasi Partia Laburiste fitoi zgjedhjet e përgjithshme këtë verë.

Ai thekson se punimet përgatitore kishin kohë që po vazhdonin në prapavijë. “Ka pasur tashmë bisedime në vazhdim nga qeveritë e mëparshme, kështu që nuk ishte se laburistët filluan krejt papritur nga e para, sepse ata tashmë po e diskutonin këtë gjë”, tha ai për BIRN.

Ndarja e informacioneve në qendër të marrëveshjeve të reja

Marrëveshjet me tre vendet e Ballkanit Perëndimor u njoftuan javën e kaluar në takimin e Komunitetit Politik Evropian në Budapest.

Në dritën e pasojave nga Brexit, qeveria e re e Mbretërisë së Bashkuar po e bën përparësi përmirësimin e partneriteteve të sigurisë me vende të ndryshme evropiane. Marrëveshjet e sigurisë pas Brexit kanë pakësuar aksesin e Mbretërisë së Bashkuar në bazat e të dhënave dhe aftësitë jetike evropiane të shkëmbimit të inteligjencës.

Sipas Dauning Strit, mbi 100,000 emigrantë përdorën të ashtuquajturën rrugë të Ballkanit Perëndimor vitin e kaluar dhe kjo rrugë është përshkruar si një “rrugë kyçe” për ata që shohin BE-në dhe Britaninë e Madhe si ndalesa përfundimtare.

“Marrëveshjet do të rrisin shkëmbimin e inteligjencës, ekspertizës dhe bashkëpunimit për të gjurmuar bandat kriminale ndërsa ata kalojnë tranzit njerëz vulnerabël nëpër këto vende, për t’i arrestuar ata dhe për të shkatërruar modelet e tyre të punës që në burim”, thuhej në njoftimin për shtyp.

Ndarja e informacioneve është në qendër të këtyre marrëveshjeve sepse luan një rol të madh në të kuptuarit se si funksionojnë grupet e krimit, tha Magdalena Lembovska Young, një analiste e asociuar në “Sibylline” në Londër.

Ajo pret që, përveç shkëmbimit të informacioneve, fokus do të vendoset edhe në mekanizmat e integritetit dhe llogaridhënies së institucioneve të përfshira për shkak të të dhënave të tyre të mëparshme.

“Për fat të keq, në të tre vendet e Ballkanit Perëndimor ka pasur raste ku integriteti i operacioneve kundër grupeve të krimit të organizuar është cenuar. Anëtarët e tyre janë informuar, ose informacione konfidenciale kanë përfunduar në media”, vuri në dukje ajo.

Andi Hoxhaj në mënyrë të ngjashme vëren se qeveritë e mëparshme të Mbretërisë së Bashkuar shpesh e kanë parë Ballkanin Perëndimor me mosbesim dhe qeveritë e tij “si të korruptuara”. Megjithatë, ndërsa presioni u rrit mbi qeverinë e ish-kryeministrit Rishi Sunak mbi kalimet me gomone, këto qëndrime kanë ndryshuar.

Vendet e Ballkanit Perëndimor tani kanë një histori të suksesshme pune me partnerë evropianë dhe ndërkombëtarë. Që nga viti i kaluar, Maqedonia e Veriut ka pritur një mision të Frontex të BE-së, me roje dhe patrulla evropiane në kufirin e saj me Greqinë. Marrëveshje të ngjashme janë në fuqi midis Greqisë dhe Shqipërisë. Diskutimet janë në një fazë të avancuar për një mision të ngjashëm në Bosnje dhe Hercegovinë.

Bashkëpunimi i suksesshëm me agjencitë evropiane si Europol-i tregon se vendet e Ballkanit Perëndimor kanë “kapacitete të caktuara për të bashkëpunuar në mënyrë efektive”, vuri në dukje Lembovska Young.

Megjithatë, dinamikat politike rajonale ende mjegullojnë bashkëpunimin e qetë rajonal dhe ndërkombëtar. Mosnjohja e pavarësisë së Kosovës nga Serbia është një shembull i kësaj.

“Kosova shpesh nuk është pjesë e forumeve të bashkëpunimit të sigurisë në nivel rajonal dhe të BE-së, gjë që pengon kapacitetin e saj për të trajtuar në mënyrë efektive emigrimin e parregullt”, tha Dani Ilazi, nga Qendra Kosovare për Studime të Sigurisë.

“Shkëmbimi i informacionit dhe operacionet policore transnacionale janë vendimtare në luftimin e kësaj çështjeje, megjithatë Kosovës i mungon aksesi, ose shpesh është një arsye pse rajoni nuk mund të përmirësojë bashkëpunimin, për shkak të pozicionit të Serbisë për shtetësinë e Kosovës”, shtoi Ilazi.

Partneriteti me Shqipërinë vepron si precedent

Marrëveshja Shqipëri-Mbretëri e Bashkuar e nënshkruar në maj, për të cilën qeveria e Mbretërisë së Bashkuar thotë se shërben si bazë për tre marrëveshjet e reja me Maqedoninë e Veriut, Kosovën dhe Serbinë, kishte një qasje shumë më të gjerë.

Ajo përfshiu mbështetjen e Mbretërisë së Bashkuar për forcimin e kapaciteteve të Shqipërisë në polici dhe gjyqësor. Një shembull nga marrëveshjet e mëparshme midis dy vendeve përfshinte oficerët e forcave kufitare të Mbretërisë së Bashkuar që inkorporoheshin në aeroportin e Tiranës.

Hoxhaj pret që marrëveshjet e reja të vendosin baza për bashkëpunim, i cili do të zhvillohet më tej me projekte praktike dhe mbështetje.

Por ai tha se Mbretëria e Bashkuar mund të ketë marrë një qasje të veçantë me Shqipërinë, krahasuar me pjesën tjetër të rajonit, pasi ata e shohin atë si më vendimtare.

“Sipas pikëpamjes së Zyrës së Punëve të Brendshme, krimi i organizuar nga pjesët e tjera të Ballkanit Perëndimor (përveç Shqipërisë) nuk është aq aktiv në Mbretërinë e Bashkuar. Pra, këto vende shihen më shumë si vende tranzit, që luajnë një rol në elementin logjistik për sa i përket kalimeve”, tha ai.

“Autoritetet e Mbretërisë së Bashkuar i shohin shqiptarët si një faktor në Britaninë e Madhe, ndaj kjo është arsyeja pse marrëveshja me Shqipërinë ishte pak më e përshtatur, por kishte edhe arsye politike pas saj.”

“Në vitin 2022, kombësia më e madhe që mbërriti me gomone ishte shqiptare dhe nëse shikojmë statistikat e burgjeve të Mbretërisë së Bashkuar, shqiptarët në pesë vitet e fundit zakonisht renditen ndër tre kombësitë e para”, shtoi ai.

Teodora Kjoseva, nga Shoqata e Juristëve të Rinj Maqedonas, një organizatë e shoqërisë civile që ofron ndihmë juridike për azilkërkuesit, thotë se njerëzit në lëvizje zakonisht qëndrojnë në Maqedoninë e Veriut vetëm për një periudhë të shkurtër, e cila e klasifikon vendin vetëm si pikë tranziti.

Maqedonia e Veriut ofron pak sa i përket mundësive integruese, thotë ajo. Por ajo gjithashtu thekson se ata që përdorin rrugën e Ballkanit Perëndimor rrallë përmendin Britaninë e Madhe si destinacion, me Gjermaninë, Italinë dhe Spanjën në krye.

Rrezik i fuqizimit të narrativave të së djathtës ekstreme

Pavarësisht rënies së raportuar të kalimeve të parregullta të njerëzve që përdorin rrugën ballkanike për të hyrë në BE dhe Mbretërinë e Bashkuar, fokusi i ripërtërirë i Britanisë mbi emigracionin ka ngjallur frikën se mund të nxisë diskurset e krahut të djathtë në planin afatgjatë.

Kur Sekretarja e Brendshme e Britanisë së Madhe, Suella Braverman, në vitin 2022 i përshkroi shqiptarët që mbërrinin me gomone si një “pushtim”, kryeministri i Shqipërisë Edi Rama e akuzoi atë për ksenofobi.

Partneriteti i ri është një hap pozitiv në drejtimin e duhur, tha Ilazi. Megjithatë, ai paralajmëron se një fokus i ripërtërirë mbi emigracionin mund të shërbejë “në një farë mase për të përjetësuar imazhin e Ballkanit Perëndimor si një zonë problematike dhe për të ndihmuar në demonizimin e emigracionit, gjë e cila nga ana tjetër ndihmon në fuqizimin e narrativave të së djathtës ekstreme”/BIRN

Kritika dhe filozofia e artit në kuptimin e terminologjisë së njohur çmuese ose vlerësuese, shohin me dyshim çdo levizje ose çdo gjë që largon nga ajo që mund të quhet studim ose analizë e mirëfillët shkencore ose metodologjike. Kjo mbase, është edhe një dëshmi tjetër se tabloja ose gama e gjërë e influencave, ndikimëve, reflektimëve, interferimëve dhe referimëve të ndryshme eksterne ose eksplikative në kritikën dhe filozofinë e njohur krijuese ose artistike, kanë një dimension dhe karakter të gjërë konstelacional dhe multilateral. Duhet gjetur mënyrën dhe formën e duhur, konkrete ose adekuate, për t’ia bashkëngjitur kërkesave dhe nevojave sociale, edhe vlerat dhe aspiratat e njohura shkencore, intelektuale, intelegjente, krijuese ose artistike.

Në këtë rrafsh, gjithashtu duhet të kemi parasysh aspektin e determinuar, ortodoks, autoritar ose totalitarist të mohimit dhe kundërshtimit të çdo llojë forme të socializimit (risocializimit) real ose dialektikë në kuader të tregut të ri’ vlerave, mallërave dhe kaapitalit, ë të cilin në instancë të fundit e bashkon karakteri i “një bote të administruar nga mbinjerëzit ose supermenët e lartë politik, ushtarak, finansiar, tregtar ose ekonomik” ku objekti individual reduktohet në subjekt ose në një qenie “mono-dimensionale” për t´u shërbyer “elitave, par-exelencave, strukturave, koniukturave, nomenklaturave ose superstrukturave të ndryshme pushtetmbajtëse ose politike” që i menaxhojnë dhe dirigjojnë tregjet e punës, finansat, kapitalin, vlerat, resurset, institucionet, shtetin, pushtetin dhe kështu me radhë.

Në këtë rast, tërësia është false ose artificiale, gjegjësisht, imagjinare ose fiktive. Ndërkaq, e vërteta relative. Kjo mëse miri mund të vërehet në shoqëritë post-moderne ose neoliberaliste si Kosova, Serbia etj… ku e bukura bëhet konkubinë ose kurtizane e industrisë kulturore dhe politike. Mbase, kundërshtare e çfarëdollojë teorie dhe praktike që krijojnë vlera dhe sisteme moderne ose bashkohore.

Se këndejmi, ajo çfarë mendohet, thuhet dhe shkruhet për artin, kulturën, letërsinën, shkencën, teknikën, politikën ose diplomacinë, shpesherë është shumë larg nga funksionimi dhe ndikimi i tyre real në jetën e njerëzve, në ndërgjegjen, nëndërgjegjen ose jondërgjegjen e tyre.

Ndonëse, ky ndikim ose funksion penetron dhe interferon në mënyrë eksterne ose eksplikative edhe në mendimin dhe opinionin e njerëzve, duke iu përshtatur në një masë të dukshme pushtetit dhe ideologjisë sundimtare ose dominuese.

Në shtetët dhe shoqëritë e ndryshme tranzitore ose post-komuniste si Kosova etj… edhe atëherë kur aspekti primar është përçimi dhe artikulimi i çdo vlere, resursi, potenciali dhe fenomeni njerëzor, shoqëror, politik, kulturor ose artistik përmes ndërmjetësimit të njohur gazetaresk ose publicistik, duhet patur parasysh faktin se eksperienca kolektive e opinionit publik, shpeshherë mbështet një vetëdije dhe ndërgjegje të tjetërsuar dhe delegjitimuar. E tërë kjo vjen si pasojë e përdorimit ose konsumimit të tepruar të pushtetit dhe politikës nën rrjedhën e një dialektike identitare, autoritare dhe totalitariste, ku vlera dhe cilësia e atributit dhe sublimimit publikë ose politikë, reduktohet në favor të masës ose sasisë konsumuese.

Nderkaq, nëpërmjet subjektit kompleksivë të transformimit, transferimit ose bartjes së edukatës, kluturës, artit, shkencës ose letërsisë në natyrën dhe karakterin e personave ose individëve të ndryshëm pushtetmbajtës ose politikë: edhe shtreast e larta ose kategoritë e larta intelektuale, profesionale ose intelegjente (qëndrore) të shtetit dhe shoqërisë, përkthehen në kategori sociale ose societale.

Ndaj, nëpërmjet kategorive shoqërore ose qytetare, teoria etike dhe estetike, paraqet konceptin dhe modelin dterminant dhe paradigmatik të dialektikës politike. Duke e bërë ravijezimin, konturimin, konvencionalizimin dhe unifikimin e preferuar të së veçantës me të përbashkëten, globalen ose universalen, në kontekstin ose domenin e njohur evolutivë, empirikë ose dialektikë të bashkimit ose unifikimit të emocionëve, pasionë, ëndërrave, dëshirave, dashurisë, idealeve ose vizionëve të përbashkëta njerëzore ose qytetare që e bëjnë çlirimin e subjektivitetit nga objekti, për të gjetur lidhjen empirike, evolutive ose dialektike midis elementëve dhe instrumentëve kryesore që përbëjnë atë që filozofët e quajnë ” opus magnus” ose “general intellect”. Kjo mbase është vlera globale ose universale e individit krijues ose inovator. Kultura është frytë i arsyes njerëzore dhe vetë arsyeja njerëzore është frytë dhe konstruksion historikë i shoqërisë njerëzore ose qytetare.

Për me tepër ndërkaq, në një shoqëri të avancuar ekonomike, industriale dhe teknologjike, ku ndarja e punës intelektuale nga ajo manuale i bashkëngjitët dominimit të kapitalit dhe teknikës, proceset neutralizuese,- si puna e transformimit të kulturës në diçka të pavarur dhe sovrane ndaj çdollojë marrëdhënie me praxis-in, bën të mundur integrimin e artit dhe kulturës në kuader të një shoqërie të tejplotësuar ose mbingarkuar me letra, instanca, forume dhe mentalitete të ndryshme administruese ose birokratike. Midis motiveve ose stimujve të të kritikës së artit dhe kulturës në shtetët ose shoqëritë e ndryshme tranzitore ose post-komuniste si Kosova etj,, një vend të veçantë zë edhe motivi i gënjeshtrës. Kultura paraqet imazhin e një shoqërie njerëzore që nuk ekziston fare; i mbulon, valorizon, glorifikon ose disajnon kushtet ose rrethanat materiale ku ngrihet, vaslorizohet dhe glorifikohet çdo gjë që është njerëzore, dhe me veprimin e saj qetësues dhe ngushëllues, kontribuon duke i mbajtur në jetë strukturat e këqia politike, sociale, ekonomike dhe të tjera. Thuase se Kosova dhe shqiptaret, nuk ia bejnë dot pa Hashim Thaçin, Albin Kurtin dhe tjetrin, të cilët pa asnje dite pune dhe pervoje ne jeten e tyre, zbriten dhe erdhen nga mali, rruga ose rrugicat e ndryshme provinciale, paranormale ose parapolitike ne postet e Presicdentit ose Kryeministrit te Kosoves!!!

Është teza e kulturës si ideologji shtetrore dhe nacionale, e përbashkët në shikim të parë me teorinë borgjeze të dhunës dhe shfrytëzimit optimal ose maksimal (ndonëse si kundërshtim ose reagim i ashpër ndaj gënjeshtrës), e cila ka një tendencë të dyshimtë për t´u transformuar dhe imponuar si ideologji ose kauzalitet i lartë shteror, nacional, politik, kulturor etj. …ku për dallim të mediokritëve të ndryshëm ‘pseo’ , ‘anti’ ose ‘kontrakulturorë, ose atyre shkatërruesve të zellshëm të shkencës, artit dhe kulturës, qofshin të majtë apo të djathtë, të cilët “venë dorë në brez ose revole” sapo dëgjojnë emrin ose mbiemrin e shkenctarit, pedagogut, letrarit, kruijuesit ose artistit: Përballë gënjeshtrës së botës së vlerave, mallrave dhe kapitalit, idealizohet, valorizohet, glorifikohet, rimohet dhe bëhet korrektuese gënjeshtra tjetër që e denoncon atë.

U mer vesh se detyra e një kritiku dialektik të kulturës nuk është celebrimi i ndarjes së mendjes nga materia, të artit nga administrimi, të kulturës nga qytetërimi, dhe as të mohojë këto ndarje sikur të mos ekzistonin fare. Detyra e tij konsiston për më tepër në insistimin mbi radikalitetin e dyshimtë të një kulture të lartësuar ose glorifikuar tej mase ne përbërjen e secilës premtimi i saj për lumturi, drejtesi dhe barazi, domund të ishte realizuar vetëm e vetëm me përgjithësimin e një kulture me kuptimin më të gjerë, ndërsa në të njëjtën kohë varësia e saj nga rrethanat materiale të një pushteti (qeverie), apo shoqërie aktuale, si dhe të atyre të së kaluarës , dp kontribuonte në frustracionin e këtij realizimi.

Me fjalë të tjera, energjitë kritike të pranishme në konceptin elitar të kulturës , doduhej të vendoseshin në kundër funksionit të palës kundërshtare “antropologjike”. Ndërkohë që impulset progresiste të së dytës, do duhej t’u kundërviheshin implikimeve konservatore të së parës.

Në vitin 1947, pas ngjarjeve të rënda të L2B, e sidomos pas zbulimit të laboratorit të vdekjes nepër kampet e ndryshme të përqendrimit, Adorno-ja asokohe shprehu tronditjen e tij me një aforizëm të lagtuar kur tha se :”të shkruash poezi është një akt barbar.”

Socioilozofi gjerman, Theodor Adorno, shkroi në bashkëpunim me kolegun e tij madhor ose gjenial, Max Horkheimer edhe”Dialektikën e Iluminizmit” (Dialektikm der Aufklärung). Ishte një tentativë e qartë dhe serioze për të gjetur shkaqet racionale e iracionale të një katastrofe humanitare si tmerri totalitar, ku autorët gjetën ose zbuluan një nga shkaqet kryesore tek koncepti i arsyes instrumentale (arsyes subjektive).

Iluminizmi, i cili do duhej të përshtaste njeriun me racionalitetin e natyrës (arsyeja objektive), domethënë do duhej të ishte një proces çmitizues, i cili prodhoi të kundërtën e tij: një mitizim të ri ,- më të qëndrueshëm dhe më të rrezikshëm se sa ai i pari,- atë të arsyes instrumentale.

Këtu mbase qëndron edhe dialektika e brendshme historike e çdo lloj racionalizmi. Në kapitullin që flet për “Industrinë kulturore dhe politike”,- koncept që Adorno dhe Horkheimeri e favorizonin më tepër në krahasim me atë të “kulturës masive”, ku përthithja e kulturës, reduktimi dhe mono-dimensionalizimi i saj shihen, si rrjedhim i një administrimi negativ nga ana e totalitetit social dhe politik, në funksion të logjikës së fitimit, në mundësinë latente dhe permanente për t’iu përgjigjur nevojave të shoqërisë ushtarake, politike, industriale, teknologjike dhe ekonimike të avancuar me ushtri dhe polici. Kundërshtare të rrymave moderne ose bashkëkohore, prej nga ku Adorno-ja mundohej t’i studionte dhe analizonte ato në raport ose krahasim me prodhimet skllavopronare ose feudaliste të borgjezisë në momentet e zbehjes dhe shkëlqimit të tyre më të madh.

Ndërkohë që politika borgjeze, skllavopronare ose feudaliste prodhonte vetem slogane, parulla ose recidive totalitare dhe autoritariste, nga të cilat koherencat dhe distancat e ndryshme, si dhe vet uniteti i tyre etik dhe estetik do mund të ishin vlerësuar vetëm nga njerëzit intelektual dhe intelegjent. E sidomos atëherë kur përballë tyre si një mish-mash fragmetaristiko-vokabularistik qëndrojne elemente dhe instrumente borxheze, skllavopronare ose feudaliste pa asnjë lidhje me njera-tjetren, dhe, të cilat nuk mund tët akceptohen, konceptohen, anticipohen dhe përceptohen si tërësi në kuptimin e plotë të fjalës.

Kosova i shembull ose model i keq se si fetishizimi , himnizimi , valorizimi dhe glorifikimi i politikanit dhe politikës ditore ose periodike, çon në një regresion, amnezion, konfuzion, amorozitet dhe degradim të pëgjjithshëm individual dhe kolektiv, ku populli ose elektorati politik, janë të programuar të pranojnë një politikë pa asnjë vlerë, moral, normë ose parim shkencorë dhe humanist, e cila i shërben dhe kontribuon gjithmonë të njejtës ose identikes me anë të dehjes ose topitjes individuale dhe kolektive të popullit kolsovar me anën përforcimin e status quo-së politike si një fat i paevitueshëm individual dhe kolektiv.

Zëvendësimi aparent i një modeli me një tjetër politik në politikën komerciale ose afariste, është në të vërtetë thjesht një riprodhim i po atyre marrëdhënieve themelore ose elementare që i ruajnë sistemin dhe pushtetin (regjimin) në tërësinë e tyre pra.

Ndaj, kontributi filozofik dhe politologjik në kritikën sociale të shoqërisë postmoderne mbetet nga më aktualët dhe koherentët në zbulimin dhe identifikimin e thelbit dhe tërësisë problematike.

Adorno-ja, Horkheimer-i, Marcuse-ja, Foucault-i, Deleuze-i, Derrida-ja janë shembujt konkretë se si pati tentativa serioze për të kthyer tërësinë e mendimit shkencor dhe kritik në instancë ose institucion moral, gjë që do kishte bërë të mundur përthithjen e tyre si vlerë shkëmbimi nëpërmjet institucionalizmit të vet kritikës shkencore ose akademike. Bota nuk ka nevojë për të vërteta absolute, për rende ose sisteme të pandryshuara natyrore ose ordinare, si dhe bindje të palëvizshme ose statike: Bota ka nevojë për pyetje dhe peergjigjie.

Sipas Ziegmund Freudit” të jesh gjithmonë i ndershëm, i sinqertë dhe i kënaqur me veten ose vetvetën tënde, është një fiskulturë ose ushtrim i këndshëm”.

“Një person ose personalitet i lartë intelektual, profesional ose intelegjent, mund t’u bëjë keq të tjerëve jo vetëm me veprimet, por edhe me mosveprimet e tij. Ndaj, në cilindo rast, ai ligjërisht është përgjegjës për atë që bën dhe për atë që nuk e bën.” Do thoshte dikur John Stuart Mill në kuader të veprës ose shkrimit të tij të njohur “On Liberty” ( “Për Lirinë”).

Se këndejmi, të gjithë ne ose shumica prej nesh, jemi thjeshtë aktorë ose “protagonist” të ndryshëm që tentojmë të kontrollojmë ose menaxhojmë fatin, reitingun dhe imazhin tonë publik ose politikë. Në veprojmë ose reagojmë kryesisht duke u bazuar në atë se si na shohin, njohin dhe pranojnë të tjerët dhe jo se si e shohim, njohim dhe pranojmë ne vetën ose vetvetën tonë. Duke e vënë theksin në imponimet ose nënshtrimet tonaenorme dhe ekstreme para faktorëve të jashtëm, duke i mohuar ose anashkaluar të kaluarën, historinë, traditat, kulturën, njeri tjetrin ose vetvetën tonë objektive dhe subjektive në emër të do farë “lebarilizimëve” ose “integrimëve” të ndryshme rajonale, kontinentale ose interkontinentale.

Ndërkohë që sipas konceptëve dhe definicionëve të njohura të Gjorgj Orvelit (Georg Orwell): Mënyra më efektive për t´i shkatërruar njerëzit, popujt ose kombet e ndryshme gjithandej globit, është t´ua mohosh, t´ua shkatërrosh dhe suprimosh të drejtën e tyre sovrane dhe tepër legjitime për të ditur, për të mësuar, kuptuar dhe për të mbrojtur lirinë, shtetin, popullin (kombin), kulturën, traditat, të kaluarën, historinë dhe gjeografinë e tyre shtetrore, nacionale, etnike, politike dhe kështu me radhë.

Në instancë të fundit, sipas Orvelit dhe Kolakovskit, edhe shoqëria hierarkike, monarkiste, centraliste, anarkiste, anarkoliberaliste, anarkoindividualiste, konfuze ose kaotike, mund të ekzistojnë vetëm në saje të skamjes, robërisë, mediokritetit, injorancës, nebulozës, dogmatizmit, demagogjisë, hipokrizisë dhe paditurisë individuale dhe kolektive të një populli ose kombi të tërë.

“Krimi është protestë ose rezistencë spontane kundër padrejtësive të ndryshme sociale dhe politike!” ( Fjodor Dostojevski në “Krimi dhe Denimi”)

Ndryshe nga kjo, sipas Siegmund Freudit, shumica e njerëzve nuk dëshirojnë të jenë të lirë, sepse liria individuale dhe kolektive përmban edhe obligime ose përgjegjësi të larta morale, ligjore, politike, institucionale, konstitucionale etj. Ndaj, mu për këtë shkak, shumica e njerëzve sikur ikin dhe frikësohen nga liria dhe përgjegjësia.

Në ambiente, atmosfera ose situata konfuze, poroze, fragjile, heterogjene, inkompakte ose kaotike, njerëzit zakonisht jetojnë dhe premtojnë në bazë të ëndërrave, pritjeve ose shpresimëve të ndryshme, ndërsa veprojnë ose reagojnë në bazë të frikës dhe dyshimit të imponuar nga jeta e ndoidhur në mes “krimit dhe fasadës”! Gjegjësisht, në mes lirisë së rrezikuar dhe “robërisë së qetë”!

Në këtë prizëm ato gjëra që i bëjnë të dashur, të ndërgjegjshëm, të moralshëm, të sinqertë, integral ose koperativë më të tjerët liderët e ndryshëm kosovarë, pos tjerash janë amoroziteti, animoziteti, indolenca dhe paaftësia e tyre për t´i njohur, kuptuar dhe duruar paditurinë, nebulozën, mediokritetin dhe vetminë e madhe në brendinë ose vetvetën e tyre të ikur ose emigruar dikund largë nga ta.

“Ekzistojnë disa kategori njerëzish: Ata që duan të dijnë, ata që duan të mësojnë, ata që duan të besojnë dhe ata që duan të ëndërrojnë dhe shpresojnë.” Do thoshte dikur një filozof i shquar gjerman.

Agresioni rus është shumëdimensional dhe shtrihet në fusha të ndryshme, ndërsa Aleksandër Vulin mund të jetë potencialisht aseti më i madh i inteligjencës ruse. Kështu thotë Taras Mokliak, vëzhgues i agjencisë së lajmeve Guildhall, ndërkohë që shton se Serbia përdor modele të ngjashme me Rusinë për të realizuar operacione hibride.

Lufta hibride e Serbisë, thotë ai, përfshin lidhjet e forta të partive politike serbe me ambasadën ruse, si dhe organizatat ekstremiste dhe ultrasit e futbollit që mbështesin narrativat ruse, sidomos ato kundër procesit të BE-së për rregullimin e situatës në Kosovë.

“Pjesë e konsiderueshme e partive politike opozitare serbe kanë lidhje të forta me ambasadën ruse”, thotë ai ndër të tjera.

Sipas tij, grupi i ultrasve të Partizanit dhe Crvena Zvezdës , kanë lidhje të drejtpërdrejta me shërbimet sekrete ruse dhe janë të përfshirë në përpjekje për të destabilizuar rajonin, duke kërkuar rikthimin e Kosovës nën Serbi.

Intervista e plotë:
Mokliak: Para së gjithash, dua të them se dezinformimi është vetëm një mjet që rusët po përdorin në agresionin e tyre hibrid, si kundër Ukrainës ashtu edhe kundër Perëndimit. Natyra e kësaj lufte hibride është se agresioni i saj shumëdimensional kryhet me mjete joushtarake, prandaj e quajmë agresion hibrid. Dhe gjëja e dytë në lidhje me natyrën e kësaj lufte hibride është se ajo prek të gjitha fushat e jetës publike, si në Ukrainë ashtu edhe në Perëndim. Përsëri, bëhet fjalë për politikën, shoqërinë civile, zonën kulturore, kishën, natyrisht, fenë, sportin, gjithçka që rusët mund të përdorin për të ndikuar në një mënyrë hibride në Ukrainë ose partnerët tanë perëndimorë, përfshirë Kosovën, ata po përdorin. Dhe sigurisht, media dhe dezinformimi janë një nga mjetet kryesore që përdorin rusët.

Duke folur për narrativat dhe operacionet e dezinformimit që po vazhdojnë tani, për shembull në Ukrainë, do të përmend një që besoj se luan një rol të rëndësishëm. Narrativa e saj thotë se Perëndimi e ka tradhtuar Ukrainën. Kjo narrative përfshin shumë mesazhe, kjo është mënyra se si ata funksionojnë. Ata kanë narrativën kryesore dhe më pas kanë kutinë e mesazheve e cila mbështet narrativën kryesore. Duke folur për këtë narrativë, “Perëndimi e ka tradhtuar Ukrainën”, rusët përdorin shumë narrativa, mungesën e ndihmës me armatim, mosgatishmërinë e Perëndimit për t’i ofruar Ukrainës ftesën në NATO, pavendosmërinë e partnerëve tanë evropianë dhe amerikanë në sigurimin e sigurisë së Ukrainës, garanci apo edhe leje për të përdorur armatimin perëndimor në territorin rus.

Pra, të gjitha këto mesazhe mbështesin këtë narrativë se Perëndimi e ka tradhtuar Ukrainën. Ky është një nga operacionet më masive, operacioni i dezinformimit, i cili po vazhdon tani në shoqërinë ukrainase. Shumë shkurt do të doja të përmendja një gjë në lidhje me qasjen tonë kur luftojmë këtë operacion dezinformimi. Qasja e përbashkët sot si në Ukrainë ashtu edhe në BE për fat të keq është të përqendrohemi në narrativën që përdorin rusët ose të fokusohemi në mesazhin që përdorin rusët dhe të përpiqemi të bindim shoqërinë se ky është mesazhi i rremë, se kjo është narrative e gabuar e kështu me radhë.

Kjo është një qasje e gabuar. Pse? Sepse narrativa në vetvete është një vegël. Vetë dezinformimi është një vegël. Mesazhi, mesazhi i rremë apo mesazhi i vërtetë është vetëm vegël e operacionit të dezinformimit. Por ajo që duhet të na interesojë në vend që të luftojmë narrativat është qëllimi përfundimtar i këtij operacioni dezinformues. Sepse kur rusët planifikojnë dhe kryejnë operacionet e tyre sipas shkollës sovjetike të inteligjencës sovjetike ashtu edhe shkollës moderne ruse, ata përdorin narrativën për të arritur qëllimin. Kjo është arsyeja pse kur luftojmë dezinformimin, fillimisht duhet të vendosim hipotezën e qëllimit përfundimtar të çdo operacioni specifik dhe të zhvillojmë strategjinë, strategjinë tonë, si duhet ta kundërshtojmë arritjen e këtij qëllimi nga shërbimet sekrete ruse.

Për të përmbledhur shkurt për këtë operacion specifik që përdor narrativën se Perëndimi e ka tradhtuar Ukrainën, pikëpamja ime personale është se qëllimi përfundimtar i këtij operacioni është të shtyjë Ukrainën të ndërprejë konfliktin në kushtet ruse. Është të shtyej shoqërinë ukrainase të pranojë kushtet ruse për ndërprerjen e konfliktit. Pra, besoj se strategjia jonë për të luftuar këtë operacion duhet të fokusohet në luftimin e këtij qëllimi përfundimtar.

Serbia po i bazon operacionet e saj propagandistike dhe dezinformuese në Ballkan në modelet ruse; mund të na tregoni për këtë operacion paralel në Ballkan?
Mokliak: Cili është tipari kryesor i çdo operacioni hibrid? Është infrastruktura. Siç e quajnë rusët, “Pozicii”, pozicionet. Rusët kanë ndërtuar infrastrukturë të gjerë për kryerjen e operacioneve hibride në Serbi. Kjo infrastrukturë përfshin parti politike, përfaqësues të shoqërisë civile, ultras të futbollit dhe të tjerë. Për shembull, një pjesë e konsiderueshme e partive politike opozitare serbe kanë lidhje të forta me ambasadën ruse. Disa nga ato parti politike madje kishin marrëveshje me partinë e Putinit, Rusinë e Bashkuar.

Nëse flasim për grupe ekstremiste të djathta dhe ekstremiste si “Serbska Akcija” apo “Club 451” e disa të tjera, ato kanë lidhje vërtet të forta me inteligjencën ushtarake ruse, disa prej tyre kanë edhe partnerë më të vegjël në Serbi. Nëse flasim për shoqërinë civile, organizatat e tjera, edhe ato i kanë këto lidhje. Dhe çfarë shohim për Kosovën? Të gjitha këto organizata, duke përfshirë edhe organizatat që i përmenda, janë kundër iniciativës së BE-së për rregullimin e situatës në Kosovë. Shembulli i fundit janë ultrasit e futbollit serb të klubit të futbollit Partizan dhe klubit të futbollit Crvena Zvezda. Të dy grupet e tyre ultras kanë lidhjet e tyre me Rusinë. Ultrasit e klubit të futbollit Partizan kanë lidhje me njësinë GRU 29155.

Ata ishin të përfshirë, për shembull, në përpjekjen për të destabilizuar Moldavinë nga kjo njësi GRU, por u bllokuan nga forcat e rendit të Moldavisë për të hyrë në Moldavi. Në fakt u zbulua se ata ishin pjesë e këtij operacioni dhe synimit të shërbimeve sekrete ruse për të destabilizuar Moldavinë. Dhe klubi tjetër i futbollit Ultras, Crvena Zvezda, ata kanë marrëdhënie shumë të afërta dhe të ngushta me Spartak Ultras të Moskës, të cilët janë nën kontrollin e vetë shërbimeve sekrete ruse. Dhe çfarë shohim? Të dyja këto grupe, unë i përdor këta Ultras si shembull, por ne mund të shohim shembuj të tillë në nivelin politik, në nivelin e shoqërisë civile, në nivelin e grupeve ekstremiste të ekstremit të djathtë. Por duke folur për këta ultras, ata po kërkojnë që “Kosova e Metohia” të kthehet në Serbi. Pra, narrativa e tyre, Kosova është Serbi.

Narrativa e tyre, Metohija është Serbi. Zakonisht, ata përdorin narrativa më radikale se si ne do të vijmë dhe do të zgjidhim siç thonë ata çështjen e Kosovës, duke përfshirë pretendimet për përdorimin e forcës për të zgjidhur siç thonë ata çështjen e Kosovës. Por ne duhet të pyesim veten, cilat janë qëllimet pas kësaj narrative? Unë personalisht mendoj se qëllimi është padyshim që të minohet procesi i Bashkimit Evropian për rregullimin e situatës së Kosovës dhe të provokojë kontradikta bilaterale dhe probleme bilaterale ndërmjet Kosovës dhe Serbisë. Dhe nëse rusët do të kenë sukses, ata do të provokojnë përsëri destabilizimin lokal këtu, ky është qëllimi i tyre. Ne shohim se partnerët tanë perëndimorë kanë një qëndrim shumë më të rreptë ndaj Kosovës, sesa ndaj Ukrainës.

Duke folur për Vulin dhe pozicionin e tij, sigurisht që ai mund të pretendojë të jetë politikan i pavarur serb, por një sërë lidhjesh së tij me Kremlinin nuk na lejojnë të themi dhe të pretendojmë se bëhet fjalë për lirinë e fjalës. Ne në Ukrainë, kur gjurmojmë njerëz të tillë, përdorim metodologji specifike e cila na lejon të matim rrezikun që çdo individ specifik ose çdo organizatë specifike mund të jetë potencialisht agjent i ndikimit të ndonjë organizate specifike. Kjo na lejon të shmangim fajësimin apo përndjekjen e ndonjë personi dhe kjo metodologji bazohet në përvojën pjesërisht amerikane të aplikimit të legjislacionit anti-lobues të FARA-s dhe disa zhvillimeve tona personale në këtë fushë.

Pra, për të përmbledhur për Vulin, potenciali i rrezikut që ky individ të jetë agjent i ndikimit të shërbimeve sekrete ruse është shumë i lartë. Pra, sipas metodologjisë sonë, rreziku i mundshëm që Vulin të jetë potencialisht aseti rus i inteligjencës ruse është më i larti midis të gjithë indekseve të mundshme në metodologjinë tonë dhe ne mund të shohim aktivitetet e tij për shembull gjatë protestave të fundit mjedisore kur Vulin fajësoi Perëndimin dhe veçanërisht BE-në nëse nuk gabohem, në përpjekje për të provokuar revolucionin dhe destabilizimin në Serbi. Por më falni zoti Vulin, pse duhet që BE-ja të minojë marrëveshjen e saj me Serbinë? Është krejtësisht e palogjikshme, por kur shohim qëndrimin zyrtar të Kremlinit ndaj kësaj çështjeje, çfarë ka deklaruar Zakharova, është e njëjta gjë që ka deklaruar Vulin.

Cili është mesazhi juaj për organizatat dhe gazetarët që punojnë në Ballkan për të luftuar këtë ndikim rus?
Mokliak: Së pari, ne duhet të kuptojmë natyrën e luftës hibride ruse, aktivitetet e saj sulmuese. Gjëja e dytë, kur flasim për natyrën, është se nuk qëndron shoqëria civile ruse pas kësaj lufte hibride. Kemi të bëjmë me shërbime sekrete ruse, të cilat, megjithëse nuk janë aq super-efikase në një luftë ushtarake konvencionale, janë jashtëzakonisht efikase në aktivitetet e luftës jokonvencionale dhe hibride. Pra, pas kuptimit të natyrës së këtij agresioni hibrid, natyrën fyese të kryer nga inteligjenca dhe shërbimet sekrete ruse, mesazhi im për shoqërinë civile ballkanike është të fillojë të mësojë shkollën sovjetike të aktiviteteve subversive, shkollën e inteligjencës sovjetike, për të kuptuar metodologjinë që kanë qenë duke përdorur gjatë periudhës sovjetike dhe të cilën po e përdorin tani gjatë Rusisë moderne.

Pasi të kuptojmë metodologjinë që po përdorin rusët, ne mund të zhvillojmë qasjen tonë të saktë për të trajtuar metodologjinë që përdorin rusët.
Pra, ky është mesazhi im kryesor dhe për ta përmbledhur përsëri duke folur për operacionet hibride, ne duhet të fokusohemi në qëllimin përfundimtar të atij operacioni, jo në veglat që janë narrativa ose vetë dezinformata, është thjesht një mjet, por në qëllimin përfundimtar. Pas kësaj, ne do të jemi në gjendje të minojmë synimin rus për të dobësuar dhe për të kapërcyer vendet tona dhe mënyrën tonë të jetesës. /The Geopost/

Në emisionin Autokton të autores Anila Ahmataj u trajtua jeta dhe veprimtaria patriotike atdhetare e Aqif Blytës, drejtuesit të Sanxhakut…

Sanxhaku i Pazarit të Ri përfshin një sipërfaqe prej 8687 km², ku jetojnë mbi 400 000 banorë. Nga kjo sipërfaqe 4504 km² i përkasin Serbisë, ndërsa 4183 km² Mali i Zi. Mbi 60% e banorëve të dy pjesëve të Sanxhakut janë myslimanë (boshnjakë e shqiptarë). Në pikëpamje gjeografike, Sanxhaku kryesisht është hapësirë malore.

Sanxhaku është një rajon kompleks dhe shumë i rëndësishëm nga pikëpamja historike, gjeografike, gjeopolitike, gjeostrategjike dhe pikëpamja ushtarake. Është një territor që ndodhet në mes Serbisë, Kosovës, Shqipërisë, Mali të Zi dhe Bosnjë e Hercegovinës. Ai paraqet një lidhje natyrore dhe të pashkëputshme territoriale dhe historike etnike me Kosovën dhe Shqipërinë.

Në tërësi është një “kala malore”, por edhe një udhëkryq që lidhë rrugët, të njohura që nga kohët romake, drejt lumit Morava, Detit Adriatik dhe, nëpër Fushën e Kosovës, drejt Vardarit.

Aqif Blyta u lind më 1887, në Pazar të Ri në familjen e madhe të Blytajve. I ati, Emin aga, vinte nga Gjakova, ndërsa e ëma quhej Jalldyze. Emin Blyta u kujdes qysh herët që i biri të kryente mësimet në shkollë, ngaqë shihte tek ai një lloj pjekurie e talenti të veçantë. Duke qenë se në Pazar të Ri gjatë viteve 1902-1903 mungonin shkollat dhe sidomos ato shqipe, ai e pa të arsyeshme që t’i japë të birit disa mësime privatisht. Kështu, vendosi ta përgatisë larg prej vendit të lindjes.

Pazari i Ri, i cili në administratën turke të kohës quhej Jeni Pazar, ishte qendër e njohur tregtare në pjesën qendrore të Gadishullit Ballkanik. Ishte një qendër atraktive për tregtarët e kohës. Duke filluar nga vitet e tetëdhjeta të shekullit të XIX, deri në vitin 1912 aty janë vendosur rreth 40 familje shqiptare nga Gjakova në Pazar të Ri. Ato kryesisht mbanin mbiemrat Gjakovac ,Džakovac, Džakovci, ndërsa vetëm disa nga ato i kanë ruajtur mbiemrat e vjetër si Haxhiahmeti, Blyta , Hajdaragaj , Jahjagajt, Kumani, Zatriqi e te tjerë. Një pjesë e këtyre familjeve janë shpërngulur në vitin 1934 në Shqipëri dhe disa në Turqi.

Aqifi e ka marrë mbiemrin Haxhiahmeti të cilin e ka marr nga gjyshi i tij nga ana e babait, i cili quhej Ahmet. Aqifi mori mbiemrin e gjyshit të vet, Ahmeti në shekullin XIX, duke qenë besimtar i devotshëm, kishte shkuar në pelegrinazh në Mekë, Pas kthimit të gjithë e thërrisnin Haxhi dhe kështu kjo familje mori mbiemrin Haxhiahmeti. Herë pas here e gjejmë edhe me mbiemrin Ahmeti. Lideri komunist i Pazarit të Ri, Ramiz Crnishanin, thotë se”e mbajti edhe mbiemrin e të atit Blyta, të cilin fillon ta përdorë nga viti 1941, me qëllim që para pushtetit gjerman të identifikohej si shqiptar”

Qyteti i parë i madh, me të cilin u ballafaqua Aqifi 10 vjeçar, ishte Seneixhe (Izmiri). Aqifi u vendos në kushte mjaft të mira në një prej gjimnazeve më të mira të qytetit. Prirjet e tij ndaj procesit mësimor ranë shpejt në sy të mësuesve, të cilët shihnin tek “arnauti” i vogël jo vetëm shpirtin e ndjeshëm e kureshtar, por edhe zotëruesin e një malli të pashtershëm për viset e largëta të vendlindjes.Kanë qenë natyrisht rezultatet e larta në vitet e gjimnazit çka udhëhoqën djaloshin e heshtur të Pazarit, drejt udhëve të tjera të dijes.

Duke dëgjuar në këto vite për emra të shquar ushtara- *kësh shqiptarë që komandonin divizione të ushtrisë osma- Në vitin 1913, Aqifi, pas kryerjes së Akademisë, vendoset në Stamboll, ku e gjen Lufta e Parë Botërore.  Fillimi i vitit 1919 është momenti vendimtar i jetës së Aqif Blytës. Ai kthehet në vendlindje dhe nga ai moment fillon karriera e tij politike. Aqif Blyta gjatë qëndrimit në Stamboll “kishte fituar dashurinë e besimin e gjithë ushtarëve shqiptarë si edhe gjithë shqiptaret e viseve kosovare dhe atyre të Jeni-Pazarit. Sidomos u bë i dashur nga të gjithë kosovarët për shkak të përpjekjeve të mëdha që kishte bërë para konsullatës jugosllave për mbrojtjen e ushtarëve shqiptarë të grumbulluar në Stamboll me rastin e hyrjes së ushtrive franko- angleze në atë qytet

Aqifi në prag të kthimit në vendlindjen e tij, u kishte thënë miqve të tij se”shkolla e burrnija s’na ka mungue askurrë ne shqyptarëvet të ardhun këtu në Stamboll. Por për mue, ajo çka i dhash Perandorisë asht e mjaftueshme. Hije s’po më ka me mbush gjoksin me dekorata, kur kufinin e Shqypnisë e kërcnon serbi e greku natë me natë. Po iki e po ju tham edhe ju që të hidhni po vendoset regjimi serb.

Aqifi, si një trashëgimtar i vetëm mashkull pas dy motrave në familjen e Blytajve, me të arritur në vendlindje, me iniciativën e prindërve, u martua me Mahijen, të bijen e Halit Kumonit nga Gjakova. Ai, fill pas kthimit në vendin e tij, ra në kontakt me drejtuesit dhe me programin e Komitetit “Mbrojtja Kombëtare e Kosovës”. Komiteti “Mbrojtja Kombëtare e Kosovës” u formua më 1 maj 1918, në ilegalitet të thellë dhe nga nëntori i po atij viti u vendos në Shkodër.

Aqif Blyta ishte një nga themeluesit e Xhemijetit

Myslimanët, pra shqiptarët dhe boshnjakët e Sanxhakut, nëpërmjet lidhjeve etnike dhe farefisnore filluan të vetëorganizohen politikisht, duke formuar parti politike me anë të të cilave sipas tyre do të mund t’i artikulonin më mirë interesat e tyre ekonomike, politike etj. Me 16 shkurt 1919 në Sarajevë u themelua Shoqata Myslimane Jugosllave. Në të njëjtin vit në Shkup themelohet Xhemijeti ose ndryshe Organizata Islamike për Mbrojtje dhe Drejtësi. Dy partitë menjëherë shpërfaqën influencë të fuqishme të myslimanët.

Nexhip Draga dhe Aqif Blyta, pas disa konsultimeve dhe aktiviteteve të mëhershme, siç ishte formimi i organizatës legale kulturore e arsimore “Bashkimi” (në Mitrovicë nga Hasan Prishtina), në Shkup themeluan organizatën “Xhemijet” (“Bashkimi”).

Aqif Blyta për shkak të gatishmërisë së tij në Xhemijet dhe mbështetjes politike ndaj Ferhat Dragës, Blyta emërohet në krye të listës së kandidatëve të Xhemijetit për qarkun e Shtavicës. Me paraqitjet e tij të suksesshme në parlament ka bërë që të mbahet mirë në kujtesën e opinionit.  Nikolla Pashiqi vërejti si pengesë të madhe Aqifi Blytën për realizimin e planit serbomadh, të cilin e kishte paraparë për Sanxhakun. Për këtë arsye, në vitin 1925, Pashiqi kishte ushtruar një terror të madh në Pazar të Ri dhe në të njëjtën kohë porositi likuidimin e këtij politikani me ndikim. Qëllimi i tij ishte ta frikësojë popullatën myslimane dhe të shkaktojë frikë në në këtë trevë. Për fat të mirë idetë e tij nuk u realizuan.

Aqif Blyta, u shfaq si një lider i etuziast, i vendosur, i fortë dhe kërkesa e popullatës ishte që ai t’u prijë proceseve, pra ta marrë situatën në kohë kur forcat çetnike në programin e tyre kishin spastrimin e Sanxhakut nga elementet joserbe. Kështu, e lidhur pazgjidhshmë- risht me luftën e popullit të kësaj treve, jeta dhe vepra e Aqif Blytës është një shembull i shkëlqyer i përpjekjeve dhe i luftës së pareshtur të popullit të Sanxhakut në betejat e shumta për të frenuar tendencat e Serbisë dhe Malit të Zi për implementimin e programeve monstruoze që do t’u mundësonin dalje në det nëpërmjet rajonit të Sanxhakut. Pra, deti ishte një ndër arsyet kryesore për pretendimet territorial të Serbisë ndaj kësaj hapësire. Serbia dhe Mali i Zi vazhdimisht kanë provuar të bëjnë ndryshimin e strukturës etniketë popullsisë, dhe deri diku ia kanë arritur, së pari duke vrarë, dëbuar e mandej në përfundim të luftës duke e ndarë Sanxhakun në dy pjesë (“i Serbisë” dhe ai i “Malit të Zi”) dhe pastaj, përmes politikave asimiluese, presione të pashembullta e për shpërngulje.

Studiuesit e historisë dhe politikës deri më sot kanë pasur qëndrime të ndryshme lidhur me personalitetin e Aqif Blytës. Ka edhe të atillë që shprehin dileme, por në asnjë mënyrë nuk mund ta nxijnë këtë personazh me peshë në historinë e Sanxhakut, të shqiptarëvë dhe përgjithshme do të shërbejë për të njohur; jo vetëm të kaluarën e Sanxhakut, por edhe të ardhmen e tij. bw

Bashkia e Krujës, Shoqata “Trojet e Arbrit” – Prishtinë, Familja Merlika

Ftesë
Ftoheni të merrni pjesë në ceremoninë e vendosjës së bustit në sheshin e qytetit të Krujës të atdhetarit Mustafa Merlika – Kruja, nënshkrues për Krujën i Dokumentit të Shpalljes së Pavarësisë në Vlorë më, 28 nëndor 1912, shtetar, historian, gjuhëtar dhe publicist.
Ceremonia do të zhvillohet në sallën e Pallatit të kulturës “Ibrahim Berdaku”të qytetit Krujë, me ligjërimet e disa studiuesve nga Shqipëria e trojet e saj jashtë kufijve dhe nga mërgata shqiptare në botë, sipas programit të përcaktuar nga organizatorët e veprimtarisë.
Veprimtaria do të zhvillohet në orët 10.00 – 12.00 të datës 24 /11/ 2024.
Zbulimi i bustit do të kryhet në orën 12.30.
Nisja do të bëhet e organizuar nga salla e Pallatit të kulturës.
Pas përfundimit të asaj ceremonie jeni të ftuar të merrni pjesë në koktejlin e përgatitur nga Hotel – Restorant ”Panorama” në afërsi të bustit.

Ju mirëpresim Bashkia e Krujës, Shoqata “Trojet e Arbrit dhe Familja Merlika!