Ekziston mrekullia Zelensky.
Por ndoshta ka edhe një mrekulli Biden.
Presidenti i 46 i Shteteve të Bashkuara thuhej se ishte gati në kolaps.
Ai u përshkrua si një nga arkitektët e strategjisë fatale të “udhëheqjes nga pas” nga njeriu për të cilin ai shërbeu si i dyti i mërzitshëm, me Barack Obamën.
Ai nuk tregoi asnjë rezervë kur shefi i tij, pasi e kishte shpallur përdorimin e armëve kimike një vijë të kuqe për Damaskun, hoqi dorë nga goditja e Bashar Asadit, i cili më 28 gusht 2013 e kishte kaluar qartë këtë vijë.
Ai ishte një nxitës i tifozëve partizanë për marrëveshjen bërthamore të Iranit.
Me evakuimin e Kabulit dhe, më parë, gjatë tërheqjes së pjesshme ende të turpshme të forcave amerikane nga Kurdistani sirian, ai e tejkaloi Trumpin me izolacionizmin më të egër të Amerikës, të riemërtuar si progresivizëm.
Dhe, në krizën ukrainase, në javët para pushtimit (kur ai u soll si një telegrafist i vogël nga ndonjë agjenci shtypi e rastësishme që njoftonte katastrofën pa komentuar se si mund të shmangej ose si t’i përgjigjej asaj) ashtu si në javët në vijim (kur refleksi i tij i parë ishte të propozonte eksfiltrim, të cilit Churchill i ri ukrainas iu përgjigj me thënien madhështore “Kam nevojë për municion, jo për një udhëtim”, linja mbeti e njëjtë dhe të gjitha shenjat tregonin se perandoria, edhe një herë, tërhiqej para pesë mbretërve: Rusia, Kina, Irani, Turqia dhe islamizmi radikal sunit.
Por pastaj, çfarë ndodhi?
Çfarë vibroi në këtë njeri kur në fund të marsit, në Poloni, pas një takimi të shkurtër me refugjatët nga Lviv, ai Vladimir Putinin e quajti me saktësi “kasap” dhe shqiptoi “për hir të Zotit” që ky njeri “nuk duhet të qëndrojë në pushtet”?
Dhe si e gjeti ky politikan që ne menduam se ishte cinik, i mbrojtur nga emocionet e tij dhe pasi kishte humbur ambicien e madhe Virgjiliane që ishte gjithmonë në qendër të përjashtimit amerikan, i gjeti thekset ruzveltiane për të udhëhequr botën e lirë në mbështetjen e një martiri, por së shpejti -Të jetë Ukraina triumfuese?
Por ja ku e keni.
Brenda natës, fabrikat e tij të armëve u kthyen në arsenalin e një demokracie të sulmuar.
Ndihma ushtarake e ofruar deri tani tashmë po i afrohet një rekord – të paparë kurrë, në këtë periudhë të shkurtër kohe, në asnjë konflikt – prej rreth 20 miliardë dollarësh.
Shtetet e Bashkuara – si Macron në Francë dhe Johnson në Mbretërinë e Bashkuar – nuk u frikësuan nga shantazhi, bërthamor apo ndryshe, që u përpoq mjeshtri i Kremlinit dhe magjistarët e tij.
Amerika është kthyer.
Është Amerika, jo Kremlini, që dëshiron të shkojë deri në fund.
Dhe tani, ndërsa Kievi bombardohet përsëri, po fyhet, martirizohet, Amerika duket se po mendon seriozisht ta cilësojë Rusinë një shtet terrorist.
Le të supozojmë se kjo gjendje shpirtërore vazhdon.
Le të supozojmë se Presidenti Biden nuk bie, edhe pas mandateve të ndërmjetme, në asnjë prej kurtheve që kundërshtari i tij do t’i vendosë duke propozuar “negociata” qëllimi i vetëm i të cilave do të ishte koha për riorganizim.
Le të supozojmë se ai mëson sërish, ndryshe nga paraardhësi i tij, të numërojë deri në dy; se atij i kujtohet se Amerika ka mjetet për të pasur më shumë se një armik, madje edhe të dyshimtë, në të njëjtën kohë; dhe le të supozojmë se, duke kujtuar një parim makiavelist (mënyra më e mirë për të mposhtur armiq të shumtë është të merreni me ta në të njëjtën kohë, jo një nga një siç mendonte Livio në rrëfimin e tij për tre vëllezërit Horazi dhe trinjakët Curiazi*), ai e kupton se, po, ai kurrë nuk do të përballet më mirë me Rusinë se sa me Kinën.
Le të shpresojmë që deklaratat e tij të fundit mbi kërcënimin e një Pakistani bërthamor, asaj vrime të zezë të aleancave amerikane që nga vrasja e Daniel Pearl, të jenë serioze.
Le të shpresojmë që fjalët e tij të shtunën e kaluar – për trimërinë e “grave të guximshme të Iranit” që e “shtangën” dhe “zgjuan” në vendin e tyre “diçka” që nuk do të “heshtet” për një kohë të gjatë – janë më shumë se fjalë, dhe le të supozojmë se ai mbaron njëherë e mirë me këto diskutime për një Iran bërthamor, i cili nuk do të bëjë kurrë asgjë përveçse t’i shesë një shteti bandit jo litarin për të na varur, por bombën atomike që na vitrizon të gjithëve.
Dhe le të lutemi që, si në këtë pikë, si në të tjerat, ai të vazhdojë t’i rezistojë rrymës së fortë kundër zgjimit që, në periferi të partisë së tij, e bën atë të thotë se hixhabi është një veshje si çdo tjetër dhe se vetëm një neo i pakorrigjueshëm -imperialist mund të kërkojë të përzihet në punët e brendshme të një klike të korruptuar dhe mosbesuese mullahësh që qëllojnë gra në sy për krimin e shfaqjes së fytyrave të tyre.
Joe Biden atëherë do të ketë shmangur të gjitha kurthet e Tukididit**.
Ai do të jetë, në luftën e ardhshme botërore persiane, Themistokliu dhe Miltiadi i Riu, fitimtarë në Salaminë dhe Maratonë, në vend të Dhimitrit, Aristidit apo Euribiadit, disfatistët e kohës.
Ai do të ketë shkruar fatin e dorës, do të jetë rilidhur me ajkën e Fatit Manifest të vendit të tij dhe, me një nga ato përmbysjet e historisë që formojnë njerëz të jashtëzakonshëm, ai do të jetë bërë një president i madh amerikan.
——————–
Prej bombës nukleare ndodh vitrizimi – Gjatë shpërthimit të malit Vezuvius në vitin 79 pas Krishtit, truri i një viktime u vitrizua nga nxehtësia ekstreme e hirit vullkanik.(Shënnimi im EB)/tabletmag.com
*Tre vëllezërit Horaci dhe trinjakët Curiaci janë figura legjendare të Romës së lashtë për të cilët ka shkruar historiani romak Tito Livio(Shënimi im EB).
**Kurthi i Tukididit është një koncept në marrëdhëniet ndërkombëtare që i referohet një situate ku një fuqi dominuese shkon në luftë me një fuqi në zhvillim, e para e nxitur nga frika që kjo e fundit ngjall në të për shkak të rritjes së saj në pushtet(Shënimi im EB).
E shqipëroi Elida Buçpapaj
Komentet