VOAL

Ballkani i Hapur, dhe objektivat dinamike të strategjisë serbe! – Nga S. GURAZIU

December 23, 2021

(…e ardhmja mund t’i “amortizojë” vetiu të gjitha lajthitjet (eventuale) të Ramës. E ardhmja kosovare dhe shqiptare mund t’kenë rrethana të favorshme historike, qoftë dhe falë punës së palodhshme të rastësisë. Mirëpo Rama kurrë s’do duhej ta lëshonte “kartën e njohjes” së Kosovës, kurrë s’do duhej t’nënshkruante “hapje të Shqipërisë” për Serbinë – jo pa njohjen e Kosovës fillimisht…)

***
Siç e pamë, në emër të aktivitetit politik prej ca kohësh tashmë (një lloj impenjimi trilateral), në emër të “Ballkanit të Hapur”, Shqipëria, Maqedonia e Veriut dhe Serbia ia arritën t’i sinkronizojnë vizionet, protokolet dhe tavolinat e negociatave, sëfundi mes tyre u nënshkruan 5 marrëveshje.

Sipas lidershipit serb dhe atij shqiptar, shumë politikanëve në rajonin ballkanik u ka ngecur “ora e historisë” në të kaluarën, sikur ende sorollaten si politikanë dekadentë e konfliktuoz. Sepse është më e lehtë me populizmat, sepse ashtu “fjalimet” shiten më lehtë. Si në sheshe, si në Kuvend, e kudo. Për fat të keq, është populizmi që ende vazhdon me t’njëjtin avaz si dikur, si para 2-3 dekadave.

Dhe dmth. ka njerëz të cilët i tërheq forca dh inercioni i së kaluarës, elementet e “prapangelura” të politikës, elementet reaksionare, të prapavajtjes etj. Sikur që, për fat të mirë, ka dhe aso që i tërheqin forcat progresiste, vizionarët e mirëqenies ekonomike-politike të së ardhmës. Sipas Rama-Vuçiq, ata vetë janë përfaqësuesit më të denjë të progresizmit ballkanik. Marrëveshjet e arritura trilaterale janë dëshmia, si për popujt e Ballkanit e po ashtu dhe për Brukselin, e përtejoqeanin.

Le ta zëmë se janë vizionarë, largpamës, po aq dhe progresistë. Atëherë vallë si duhet kuptuar bllokimi i njohjes së Kosovës, mosnjohja e Kosovës dhe “loja me djathin e miut” e maço-politikanëve. Vallë a nuk qenka politikë “retrogradiste” e Beogradit, verbëri kryekëput reaksionarësh, e assesi progresizëm! Përndryshe fillimisht do ishte njohur Kosova nga Serbia, do i ishte kërkuar falje për të kaluarën… e tek pastaj, dmth. në këtë fundvitin e bujshëm, do na ishin nënshkruar sukseset e progresizmit.

Tekfundit bazuar ne progresizmin, ne kështu e shohim. Anise nuk mohohet as toleranca e tyre reciproke, as takti politik, as simpatia e ndërsjell dhe as sharmi etj. Psh. kur digjen flamujt shqiptarë, në emër të largpamësisë Rama qe treguar aq i matur, përparimtar dhe tolerant në Beograd. Po aq tolerant, i qetë dhe Vuçiq sapo na digjet flamuri serb në Tiranë. Ky i fundit madje i lavdëron policët shqiptarë, për urdhrat e shpejta dhe për intervenimin pakashumë njësoj si t’na ishin SWAT-komando, dmth. super-shpejt e rrufeshëm.

***
Sipas kabinetit qeveritar serb, shqiptar dhe atij verio-maqedonas, bashkimi modern i shteteve (qoftë dhe ai evropian, BE-ja) s’është gjë tjetër por bashkim i oportunizmave tregtar-afaristë nën ombrellën e lirisë së lëvizjes, të qarkullimit dhe të konkurrencës. Liri e garantuar me kornizën e “kontratave politike” (dmth. në formën e marrëveshjeve, pajtimeve reciproke, nënshkrimeve). Ne jemi aq sa jemi të “bashkuar”, ose gradualisht synojmë t’jemi të bashkuar, nga liria e lëvizjes së njerëzve, kapitalit, parave, shërbimeve etj. – thonë ata.

Tre shtetet janë akorduar që kontrolli kufitar mes tyre të shfuqizohet nga 1 Janari i v. 2023. Po ashtu impenjimi i tyre përfshin planifikimin që gradualisht të krijohet një treg i përbashkët, me kushtet e konditat e njëllojta me ato të BE. Thuhet se kështusoj do krijohet një treg i përbashkët dhe konkurrencë e tregtisë së lirë për 12 milionë banorë të 3 vendeve.

Sipas BE, Zona e Tregtisë së Lirë e E. Qendrore… (ose CEFTA) qe supozuar për lehtësimin e tregtisë dhe lëvizjen e lirë të mallrave mes 6-7 vendeve ballkanike, derisa ato të anëtarësoheshin në BE. Sipas Rama-Vuçiq, ç’të keqe na paska një marrëveshje më tepër, aftësia për t’u marrë vesh pa ndihmën e BE a të ndokuj tjetër është dëshmi e pjekurisë. “Ballkani i Hapur” le që s’është diç kundër synimeve të BE-së, s’është as ndonjë pompozitet vetëngushëllues, as vetëkënaqje me alternativat ballkanike, por është konstruktivitet plotësues i rajonit në linjë me hapat e BE-së.

Sidoqoftë, dihet se “Ballkani i Hapur” erdhi pjesërisht si rezultat i zhgënjimit me dështimin evropian për t’ofruar një “shteg” sa më të shpejtë drejt anëtarësimit në BE. Tani me dy kornizat, nëse jo të 6 shtetet e Ballkanit, atëherë sëpaku 3 nga shtetet do kenë liri të dyfishta sa i përket tregtisë dhe qarkullimeve.

Tregun e përbashkët dhe 4 liritë (e tregtisë së lirë), dmth. synimin e tillë me “Ballkanin e Hapur”, shumkush e quan dhe si “imitim jorealistik”, pasi që praktikisht s’mund t’jetë mirëfilli realistik. Dihet se as BE-ja brenda 2-3 viteve s’na ishte aty ku është sot. BE-së i qenë nevojitur pothuaj dekada që gjithçka e “mozaikut” ligjor, e atij politik, si dhe realiteti praktik të akordoheshin me funksionalizmin.

Cilido lloj organizmi tregtar-afarist mes shteteve nuk është i mundur pa një reciprocitet të vullnetit politik, pa një lloj paralelizimi sinkronik të aparaturave politike ndështetërore. Si amerikanët, si evropianët e patën thënë aq thjeshtë e qartë “mesazhin” e tyre – cilado marrëveshje është e mirëpritur dhe ia vlen nëse vërtet t’jetë marrëveshje e arritur nga të gjithë. Gjithçka e ujdisur “pjesërisht” pothuaj vetëm sa e ndanë kokëdhimbjen ekzistente në dysh, në vend që t’fashitej e gjithë dhimbja ndonjë grimë.

Thuase aq e lehtë na qenka për BE-në, dhe mbase do ishte (relativisht e lehtë)… nëse t’mos kishte deri dje mosmarrëveshje greko-maqedonase, sot kemi mosmarrëveshje bullgaro-maqedonase, mosmarrëveshje serbo-kosovare, kemi mosmarrëveshje, jostabilitet dhe kokëdhimbjen e Bosnjes, nesër mund t’ketë mosmarrëveshje shqiptaro-greke etj. Nëse BE e sheh kompaktësinë ballkanike (6 shtetet) si një fokusim aktual ashtu-kështu kompleks, në të ardhmen, eventualisht vetëm sa do komplikohej akoma më tepër me derivacionet, me marrëveshjet “gjysmake” e me temperamentet politike.

E megjithatë thuase “thjeshtësia” e dashamirësisë evro-amerikane s’i hyri kujt as në veshë as në punë. Tekefundit “Ballkani i Hapur” do t’ofrojë lëvizje të lirë për Serbinë, Shqipërinë dhe Maqedoninë e Veriut, thonë politikanët e marrëveshjes. Madje Vuçiq është “lodhur” nga pyetjet e sqarimet, sipas tij s’ia vlejnë aq sqarimet dhe “as nuk nevojitet kërkimfalja ndaj atyre që s’na kuptojnë”.

Kosova, Mali i Zi, Bosnja dhe Hercegovina deri më tani kanë “refuzuar” të marrin pjesë. Ndoshta sepse disa gjëra tepër të qarta, bëhet aq shumë bujë për to, reklamohen gjithandej me surlash mediatike (aq sa sikur nisin e duken të “dyshimta”). Ndërsa mjaft gjëra tjera relevante lihen aq të paqarta, aq të “maskuara”, thjesht u ipet shkëlqim me retorikat e hijshme.

Afërmendsh, secili shtet do i kete arsyet e veta të mospjesëmarrjes.
Mali i Zi mbase e sheh si një shpërqendrim të energjisë së hapave drejt anëtarësimit në BE, sikur që s’duhet mohuar as përzierjen e “mashës” serbe në destabilizimin e Malit të Zi me elemente aq të ndjeshme (të religjionit psh). Gjëra që malazezët i kanë “shijuar” sëfundi dhe janë të vetëdijshëm për “dorën” prapa skenarëve të tillë.

Bosnja dhe Hercegovina tryezën e “hapjes…” padyshim e sheh si një nismë kryekëput të dominuar nga “largpamësia dhe nga strategjia serbe, largpamësi e motivuar dmth. nga vizionet “hegjemoniste” të tyre. Madje dhe problemet e fundit boshnjake ndoshta janë pjesë e “largpamësisë”, thjesht objektiva dinamike të strategjisë serbe, dhe që i janë të njohura mbarë Ballkanit, Evropës e botës.

Ndërsa Kosova heziton me pjesëmarrjen qëkur s’do ishte pjesëmarrje siç i ka hije, por as siç e kërkojnë konditat e “vullnetit të mirë”, të fqinjësisë e të stabilitetit për të ardhmën. Dmth. të negocionte si një shtet sovran, i njohur dhe legjitimisht i barabartë. Qëkur shtet i panjohur nga vetë krye-pala negociatore e “Ballkanit…”, atëherë situata sikur bie ndesh me cilëndo “logjikë politike”, qoftë logjikë ballkanike qoftë logjikë euro-atlantike. Sipas Vuçiq e Ramës, thuase as BE-ja as Amerika s’ditkan gjë, s’e ditkan këtë detaj të pozitës së palakmueshme kosovare…

Apo mbase pjesëmarrja kosovare s’do shihej si alogjike me “logjikën e maçokëve” dhe me djathin e miushëve. Digjen flamujt por ama ngelet temperamenti prej maçokësh të “urtë”. Reagojnë butësisht e urtësisht, qeveritë e tyre më shembulloret, s’kanë as kriminalitet, as narko-trafik, as korrupsion as mendësi të “korruptuarish”. Jeni të mirëpritur, “djathi” ekonomik ju mirëpret, s’kemi pse ju sqarojmë, jemi lodhur me sqarimet, e gjithë bota janë dëshmitarë, vetë vëllai juaj është dëshmia dhe garancia, e keni dhe vëllain në tryezë, s’ka as kurthe as ndërskamca.

Në fakt, për kosovarët, hapi i Ramës madje mund t’shihet thjesht si një hap në “baltakun e verbërisë” vëllazërore. Kosovarët padyshim dhe e shohin ashtu (përveç aty-këtu ndoshta të biz-oportunistëve, për shumkend biz-xhunglat dhe liria janë ideale, qoftë dhe pa shtetësi fare).
Përndryshe “as karta e Salihut” dhe momentumi i tij i shfrytëzuar në Bulevardin e Dëshmorëve, s’do i shitej popullit shqiptar si miting “kombëtar e patriotik”. Ja që momentumi i Doktorit mund t’merret si dëshmi serioze e inercionit.

Gjithsesi, “baltakut dhe hapit” mbase i kthehemi rishtas me dy-tri fjalë, pasi ta kemi kuptuar sadopak dhe “motivin” e Ramës.

***
Në mediat shqiptare më pati rënë në sy dhe “vërejtja” se gjërat u nënshkruan, por s’kishte tranparencë të mirëfilltë të lëndes se çfarë përmbajnë marrëveshjet ekzaktësisht. Jo se njerëzve s’u është e njohur tashmë buja e kakofonia – ama mungon qartësia, thelbi i kristalizuar për disa gjëra.
Inteneti (ta zëmë Youtube) dhe televizionet shqiptare janë aq të sinkronizuara, pothuaj të njësuara. Përditësohen dyanëshmërisht, platformat sikur e ndjekin njëra-tjetrën deri në detaje. Populli i sheh videot sa në TV sa në Youtube, i sheh firmosjet, skenat tek shkëmbehen buzëqeshjet, politikanët e funksionarët e qeverive duke i shtrënguar dorën njëri-tjetrit.

Ok, populli eventualisht dëgjon e sheh po ashtu se politikanët na paskan vajtur në Durrës, në Sarandë a Elbasan të hanë darkë “solemne”. Ndonjë foto veturash të “zeza”, ndonjë qilim i kuq, ndonjë shkreptimë huq, ndonjë foto zyrtarësh me kravatën e qeshur pas peshkut të shijshëm etj. etj. këso detajesh.
Bukur, pse jo, qëkur dhe ata i merr uria e duhet të hanë.

S’di sa është bërë materia e marrëveshjeve transparente për masat, sa është thjeshtësuar e qartësuar për popullin përmbajtja. Sa për ekspertët e për politikanët dihet, gjërat janë të përkryera, mund t’lihen dhe siç janë, qëkur ata vetë i kanë shpikur, negociuar e nënshkruar.
Ama dihet se për popullin shumë gjëra duhet “përkthyer” në gjuhën e popullit, në gjuhën sa më të thjeshtë. Duhet peshuar një milion e një detaje në peshoren e arsyes dhe të logjikës së sovranit. Duhet parë me lupën e pastër të gjitha nuancat e “spektrit”, duhet qartësuar gjithçka me prizmin e popullit.

Po ashtu dihet se, për politikanët secila marrëveshje konsiderohet sukses. Qoftë jo aq i madh, qoft i madh e ndonjëherë dhe gala-sukses. Synimi i tyre është që t’merren vesh mes vete, të darkojnë së bashku dhe t’akordohen për tregtinë e për bizneset e shteteve. Kësaj radhe fjala është madje për akordim trilateral. S’është pak, përkundrazi, sukses aq i madh. E sidomos s’është pak si arritje për rrethanat e Ballkanit (do shtonin mbase skeptikët, njohësit e politikave ballkanike).

Jo vetëm në politikat, por dhe në kopshtijet ballkanike ca domate nisin e skuqen, ca kalben, ca ende të verdha, ca ende të gjelbra. Laryshi gjithandej, ne çdo fushë, e edhe në atë politike. Ndonjëherë ende pa u pjekur kushtet mirëfilli, politikanëve thjesht iu shkrep që t’merren vesh për ndonjë gjë. Marrëveshjet ndër-ballkanike, as për amerikanët dhe as për evropianët s’janë supriza, ne shek. XXI s’ka zënie “galuç”, as befasi. Në kushtet e sotme ballkanike eshte supozuar qe politikanët e atjeshëm dhe mund t’merren vesh. Qëkur ata nesër të gjithë do jenë pjesë e BE.

Por ama eu-amerikanët nuk hezitojnë ta shpalosin as skepticizmin e tyre. Sepse po ashtu e dinë që ballkanikët shpesh nguten me “temperamentik politik”. Nëse ta shihnim nga përspektiva strategjike, jo Vuçic dhe as të tjerët… por mendoj se Rama me gjithë “këshilltarët” e vetë janë ngutur. Rama pandeh se është “strateg” i madh dhe largpamës, mbase si Skënderbeu dikur (apo si Qemali i Madh, si krahasim më i përafërt).

Le t’pandeh ai, madje sipas demokracisë i bie se i besojnë dhe gjysma e Shqipërisë, qëkur ia kanë dhënë votën. Të gjitha në rregull. E megjithatë, kam frikë se Rama dhe kabinetarët e tij janë “strategë” të dobët, madje e dëshmoi vetë, pa e lutur askush. Thjesht s’mund të shtyhet me strategët euro-atlantikë, me ata të Dumës ruse as hiç se hiç.

***
Më me dëshirë do i shkruaja një leter vetëm atij, por ehuuu ku ka kohë Kryeministri t’i lexojë letrat e botës. Përndryshe s’do na ishte bërë fare Kryeministër. Sidoqoftë, le t’shtiret lexuesi për pak kohë sikur gjoja “Rama”.

I nderuar z. Kryeministër (si t’ju pëlqejë më shumë – për mua njësoj, po deshët e shkurtoj “informalisht”, ose e zgjas me formalizmat e me titujt, ose them thjesht Ramush, anise del më gjatë se Ramë… madje do tingëllonte pothuaj kosovarçe, qëkur dhe ata e kanë një Ramush 🙂 – ta quani “të verbër” një Ramush kosovar (si shembull), apo një Albin aktual, apo dhe cilindokend në Prishtinë, asgjë s’prish punë, s’do shembej as bota. Tekefundit dhe vetë Ramushi i atjeshëm, me gojën e vet mund t’ju quaj juve “i verbër”. Rishtas asgjë, ju nuk hidhëroheni, i bie fifty=fifty, baraz.

Por ta injoroni gjithë Kosovën, gjysmën e kombit të përvuajtur, me justifikimin e tiketave tuaja të “verbërisë dhe prapangeljes”, vallë a nuk ju duket pakëz e tepruar. Tekefundit, vizionin tuaj politik dhe largpamësinë, ashtu jozyrtarisht e keni “borxh” t’ia sqaroni sadopak dhe popullit kosovar. Sepse thjesht është gjysma e kombit shqiptar, dhe sepse edhe ju jeni shqiptar, jeni “bir i popullit tuaj” – do thoshte ai shkrimtari F. Cakaj, nëse s’gabohem me mbamendjen. Ia sqaroni Shqipëriës, këso gjërash të mëdha mbase dhe Kosovës, tek pastaj t’i hedhni hapat tuaj të largpamësisë.

Të hani darkë me Vuçiqat, të merreni me prekje pulsi, me mprehje vizionesh, aty-këtu me taktizime politike e diplomatikash, të negocioni për blerje drithrash, për shitje domatesh, për shitje hekurash a blerje elektrikash… është fare diç tjetër. Të gjitha këto veç i kishit, s’ju duhej as bujë as rrokopujë, e gjithë bota mbarë e di se pas Italisë, Serbia është partneri i 2-të ekonomik i Shqipërisë.

Se ku janë serbët me zotësinë, na e shpalosin dhe sukseset e tyre. Bie fjala statistikat serbe mburren se sektori i teknologjive të informacionit dhe komunikimit (ICT) është dega më e madhe e eksportit të Serbisë, duke ia kaluar madje dhe sektorit të Bujqësisë për sasinë e eksporteve. Serbia thotë se në fund të Tetorit 2021, vlera e eksporteve të ICT-sektorit ishte 1 miliard e 470 milionë euro. Fuqi marramendëse për termat e atjeshëm, apo jo, e gatshme ta “absorbojë” gjithë furinë e ngelur ballkanike.

Pare “me gjuhën e pazarit”, pas Italisë Serbia është partneri më i leverdishëm ekonomik i Shqipërisë. Italia është “krahu i djathtë me gjithë gjoksin” ekonomik të Shqipërisë, Serbia është “krahu i majtë. Italia Nr 1, Serbia Nr 2 për bukëmjaltin shqiptar.

Andaj e lehtë të kuptohen “nënshkrimet” tuaja z. Kryeministër, sidomos ato për “elektronikat” e për roaming e per beneficione ndërshtetërore. Gjithmonë do i keni serbët aty ku i keni, aty ku dhe i kishit – sepse të qënit aty ku janë është interes i Serbisë fillimisht dhe kryesisht, jo vetëm interes-momentum i ekonomisë shqiptare. Fqinjësia e mirë dhe bashkëpunimi optimal gjithmonë inkurajohen e nënkuptohen.

Ju, z. Kryeministër, duke i njohur “fasulet tuaja” (njësoj sikur dhe pala serbe që i di fasulet e veta), sipas jush dhe sipas indikatorëve ekonomikë çfarëdo marrëveshje “a la shengenike-ballkanike” do ishte vetëm diç e mirë, assesi keq! Kuptohet, “indikatorët” askush s’i ka më të qarte sesa Ju vetë. E di luga çfarë ka vegshi – thotë ajo urtësia kosovare.

Statistikat fringo të reja më se miri i dini Ju z. Kryeministër, unë po shërbehem me ato të para 2-3 viteve, meqe s’kam te reja. Gjatë 2018 Shqipëria ka eksportuar në Serbi 325.43 Milionë (prej tyre Hekur e Çelik, 103.53 M) – ndërsa ka importuar 283.83 M (është pakëz “intersante” që gjërat kryesore të blera nga Serbia janë energjia elektrike 55.88 M, dhe drithrat 37.25 M, apo ndoshta asfare interesante).

Për fat të keq ekonomia kosovare pothuaj s’është askund për ta zbutur sadopak “oreksin” e momentumit shqiptar. Joshjes dhe tundimit serb kosovaret as qe mund t’i afrohen. E dimë këtë (madje dhe unë, pa qenë fare Kryeministër), e dinë edhe shifrat, edhe statistikat. Ndoshta vetëm serbët s’ditkan gjë, kapaciteti ekonomik i Kosovës për Serbinë i panjohur…

E kuptoj motivin tuaj, e di po ashtu se “inteligencia” shqiptare e ka për zemër të vetëkënaqet me ego-sintoninë (e tipit spartako-nxheliane) se ashtu-kështu shqiptarët janë të fituar, se ia kanë “marrë Serbisë një shtet… “. Andaj s’ka pse humbet kohë për marrëveshjet me Serbinë kur është fjala për interesat ekonomike të Shqipërisë.

Por e vërteta e dhimbshme është se ju hiç se hiç, e madje as vetë Kosova s’e ka çliruar vetveten. E gjithë bota mbarë e di se çlirimin dhe lirinë e Kosovës e solli NATO-aleanca, dmth. Amerika dhe Evropa. Hapat e “ballkanizmave ekonomik” me Serbinë s’janë dhe kushedi çfarë lajthitjeje, qëkur as ju vetë dhe as Serbia s’e dini nëse do dështojë apo do ketë suksesin sic palet parapresin.

Tryeza juaj e rrumbullaket ne Tirane dukej mjaft e “rrumbullaket”, si e kalorsve arturiane ballkanik, ama ku di, historia e ka njefarelloj deshmie se me serbët askush s’ia ka dalur “barabartë”, as kroatët, as malazezët, as vëllezërit… e madje as ata sllovenët e urtë. Ishte thjesht një Tito që do ta shtynte pakëz më gjatë, ama dhe ai sepse e pati merituar njëfarë autoriteti prej mareshali partizanesk, pastaj sepse qe “bërë dhëndërr serb”, dhe e gjente disi udhën t’ua shtypte kokën qepëve a la rankoviçiste.

Gjithsesi, hapat shqiptarë pa e përfillur mirëfilli “mesazhin” e thjeshtë euro-atlantik (o të gjitha shtetet, o të 6-at… përndryshe s’është ide e mirë) shpërfillja juaj mendoj se ishte thjesht një lloj arrogance qesharake. Gjoja për “inat të BE ne dimë t’jemi dhe kryeneç”. Athua vallë për çfarë, apo për t’ia dëshmuar botës se dhe ju na qenkeshit të “mirë e konstruktiv”.

Arrogancë të cilën bota e ka hetuar aq shumë herë në debatet tuaja me palën evropiane. Thuase bota vërtet menduakan që ballkanikët s’janë konstruktivë, thuase aq e vështirë t’merren vesh me ju. Andaj ju nguteni me shpërfilljen euro-atlantike, dhe ja tashmë e kryer. Tashmë thuase vërtet i hodhët në shesh të gjitha “hilet evropiane” dhe zvarritjen e politikave të Ballkanit.

Nga ndokush, “hapi” i Shqiperise me leshuarjen “pe” ndaj Serbise, mund te interpretohet si motivues, si hap inkurajues per Serbine, si sinjal i vullnetit te mire, dhe se ata shpejte mund ta kthejne me te “njejten doze” te vullnetit, psh. me njohjen e Kosoves. Por keto ne s’mund t’i dime, qekur s’i dine as vete serbet… klasa e tashme e politikaneve te Serbise ashtu-keshtu do binte ne kundershti me vete deklaratat dhe pompozitetin e kundershtise se tyre gjate viteve…

***
Ka mbi një shekull, z. Kryeministër, shpallja e Pavarësisë së Shqipërisë do bëhej fakt, anise një “shtet-bebe” (ose shtet infantil, siç e quante Londra e asaj kohe), gjithsesi edhe Porta e Lartë do ta njihte autonominë e “Vilajetit” Shqiptar.

Ismail Qemalit të madh atëbotë i qe imponuar të “ngutej” me ngritjen e flamurit, pikërisht për shkak të ambicjeve të Serbisë. Vlora si “zgjedhje” pati qenë thjesht një strategji sekrete, që duhej mbajtur sekret për Portën… përndryshe i gjithë organizimi mbase dhe mund të dështonte. Kushedi pastaj si do na ishte vërtitur historia.

Ardhja e armadave të Serbisë, shkelja e tokave shqiptare, sipas largpamësisë së Qemalit, duhej ta gjente “flamurin” si AKT të kryer. Pavarësia qe shpallur, mirëpo historia na thotë se Serbia ashtu-kështu do ta bënte të veten, i duhej ta bënte turpin e vet. Sipas raporteve ndërkombëtare (psh. “Report of the International Commission… on the Balkan War”, 1914), sipas llogarive të asaj kohe, rreth 20.000 deri 25.000 shqiptarë qenë masakruar nga Serbia. Dhe atë pothuaj në sy të Evropës, sikur që ndodhi dhe në luftën e fundit… nga paramilitarët e Millosheviqit. Historia dhe populli shqiptar do i jenë përjetshëm mirënjohës z. William Walker, për humanizmin e tij dhe për të vërtetën që ia përcolli botës.

Si “krahasim” i masakrave serbe të para 1 shekulli, me viktimat e luftës së fundit të Kosovës, sipas raportit te publikuar në v. 2014, “BalkanSight – List of Kosovo War Victims”, thuhej tashmë se qenë vrarë gjithsej 10.415 shqiptarë. Pra si shifër viktimash, z. Kryeministër, përafërsisht sa “gjysma” e viktimave të atëhershme, para 100 e kusur vitesh.

Pse i përmendëm këto (kur dihet se historianët do ta shkapurisnin madje akoma më mirë se ne historinë). Epo, thjesht për ta rifreskuar faktin që Serbia ishte armik shekullor i shqiptarëve, dhe kurrë s’ka kërkuar falje për viktimat, për pastrimet etnike, për zullumet sistematike, për asgjë. Gjysma e kosovarëve të së dikurshmes sot janë o të asimiluar, o në asimilim e sipër diku nëpër djerrinat e Anadollit, si fakte ende të gjalla të makinerisë politike serbe. Pse s’i telefononi mikut tuaj z. Erdogan, thjesht sa t’i hapte pakëz arkivat e vjetra, bëjani të qartë troç “jam kureshtar për arkivat e diplomatikave të dikurshme turko-serbe, s’keni pse ia mbani rrotull as ju turqit as serbët”.

Të anashkalohet fakti (nga vetë politikat e Shqipërisë londineze) se Serbia ishte armiku shekullor i shqiptarëve, dhe kurrë s’kërkoi falje për asgje, vallë pse duhet! Respekti ndaj historisë kombëtare do duhej ta ndizte sëpaku ndonjë llambë tuneleve të ndërgjegjes politike. Respekt do ishte tekefundit duke mos u ngutur, duke i vënë në peshore mirë e mirë disa fakte, tekefundit sa t’mos perbuzej dhimbja e Kosoves (madje ende e freskët).

Këtë s’jua ka kërkuar as BE-ja as kush. Kosovarët hiç se hiç, mendja ma thotë askush i kësaj bote.
Dhe pra s’është fjala për politikanë me “orën e ngecur të historisë”, as për politikanë reaksionarë të së kaluarës, as për politikanë konfliktuoz. Jo, unë them se më parë fjala është për ca politikanë ngutulushë, të verbuar nga momentumi ekonomik dhe deliri i metelikëve.

Për hir të faktit më lart (të turpit serb), ma lejoni ta marr një shembull sa më troç e shkurt. Edhe holandezët, edhe gjermanët sot janë në BE, dhe janë fqinjët më të mirë të mundshëm që njeh e tashmja evropiane. Qoftë për bashkëpunim ekonomik, qoftë ushtarak, qofte për politikat e për gjithçka. Interesat e tyre janë aq të lidhura e të gërshetuara sa s’kapet me imagjinatën për të qenë ndryshe. Nëse pandehni se holandezët janë “pak”, jua them se janë 17 milionë (5 milionë më shumë se “Ballkani i Hapur” aktual prej 3 shteteve).

Mirëpo as pas 7-8 dekadash, Holanda kurrë s’ka harruar dhe nuk i harron bëmat e Gjermanisë naziste. Vit për vit ua përkujton holandezve e gjermanëve, me lloj-lloj rifreksime të mbamendjes, madje dhe në nivel lagjesh. Ndërsa dihet, Gjermania në njëfarë mënyre i ka “kërkuar falje” gjithë botës…

Ky pra është dallimi. z. Kryeministër, mes serbëve, kosovarëve, shqiptarëve dhe nga ana tjetër mes holandezve e gjermanëve. Vetë z. Klinton, ish-Presidenti i ShBA, kur e pati vizituar Kosovën e pasluftës, nëse ju kujtohet u pati thënë kosovarëve: “…duhet falur, por s’duhet harruar kurrë, e lehtë të falni (nëse vjen kërkesa… kërkimfalja e sinqertë) por ju s’do harroni kurrë”.

Sepse, e si u harruaka vallë historia dhe dhimbja e popullit! Sepse z.Klinton e dinte që historia s’duhet “harruar”. I madhi z.Klinton e dinte që serbëve herëdokur u takon të “kërkojnë falje”. Asgjë më ndryshe s’kanë thënë as kosovarët, kurrë. Sepse njësoj siç e dinte z. Klinton, njësoj siç e dinë holandezët e gjermanët, edhe kosovarët e dinë që gjatë historisë mund “të falësh” kur t’piqen kushtet, por të harrohet historia është e pafalshme.

Mendoj se nuk ishte nevoja të nguteshit z. Kryeministër, historia s’ka “zë” siç kanë pagandat dhe politikat tuaja, por fjala është për historinë e kombit. Madje ndoshta as xhaxhi-Hoxha i komunizmit tuaj, nëse t’ia prishnin rehatinë e varrit… ashtu me një boshllëk të madh kohor, me dekada e dekada pa ditur gjë për politikat aktuale ballkanike, me kafkën zbrazët, s’do ishte lajthitur z. Kryeministër. Në rregull, Kosovën ia patën marrë të “fortit” (i forti t’ban lesh, e ti s’guxon as lot as me kesh – do thoshte mbase Ramushi i Kosovës).

Bie fjala, historia e “di” sa diplomat i madh ishte Titoja, i paparë për dinakëri e largpamësi, ia pati treguar bërrylin dhe vetë Stalinit, madje dhe tallej me të, për dekada me radhë i pati hequr për “hunde” sa Perëndimin sa Sovjetikët, merr këndej hurma e napolona, merr andej llokume e medaljona, e madje dhe botës së “tretë… gjoja pa inkuadrime” filloi dhe atyre ua trazonte lugët në kroshne – por ama xhaxhi i juaj sikur i pati “lexuar” të gjitha dredhirat e tij, s’ia doli ta mashtronte as në Brionet as askund, xhaxhi thjesht ia tregonte bërrylin, ia bënte “mac”, s’ma hedh dot.

***
Kur lidhet “gjysma” e fatit të popullit me popuj të tjerë, kur mund t’jenë në pyetje lajthitjet, rrëshqitjet, ngutjet, lëshimet eventuale strategjike, populli s’mund të t’lihet vetëm me retorikat mediatike të shek. XXI. Pa le që pjesa dërrmuese e popullit sot informohet nga “mediatikët e celularëve”, nga mediat sociale, nga zyrat tuaja dhe çupërlinat “informative”, nga gazetarët mobilistikë, dmth. edhe nga burimet internetike gjatë vrapit me pizza në dorë e me gojën plot.

Madje dhe lajmet e Fb (si platformë thashethemesh) sot duken mjaftueshëm të verifikuara e të besueshme, për shumkend që s’ka kohë, për secilin duke ngarendur pas mbijetesës e halleve të veta. Përndryshe as Rama, as Vuçiq s’do t’i postonin fotot e darkave në Fb, përndryshe asnjë politikan s’do cicëronte me 3 rreshtat e Twitter… kahdo që rrotullohej e bënte madje dhe “Kingu” i Twitter, z. Trump, apo jo, sepse aq e lehtë. Një buzëqeshje, një “ciu” dhe voila, me miliona fansa mbrapa me “lajkat”!

Gjithsesi, kuptohet se marrëveshjet e nënshkrimet duhet ratifikuar dhe nga Kuvendi shqiptar. Përndryshe s’do duhej të kishin ndonjëfarë fuqie të mirëfilltë. Lajthitja e Ramës dhe dështimi i tij me “peshoren strategjike” është evident, anise s’është ndonjë diç aq tragjike. E ardhmja mund t’jetë e mirë për shqiptarët qoftë dhe falë fatit. E ardhmja mund t’i “amortizojë” vetiu të gjitha lajthitjet (eventuale) të Ramës. E ardhmja kosovare dhe shqiptare mund t’ketë rrethana shume të favorshme historike, qoftë dhe vetem falë punës së palodhshme të rastësisë.

Mirëpo Kryeministri Rama kurrë s’do duhej ta lëshonte “kartën e njohjes” së Kosovës, kurrë s’do duhej t’nënshkruante “hapje të Shqipërisë” për Serbinë – jo pa njohjen e Kosovës fillimisht. S’ia ka kërkuar as Evropa, as Amerika… kurrë, asnjë lloj hiçgjë të kësaj natyre. Sepse s’pi ujë, sepse do ishte nonsens, sepse bie në kundërshti dhe me vetë fijet më bazike të strategjisë shqiptare.

Përveç nëse interesat monetare, shifrat dhe momentumi ekonomik ta kanë mjegulluar arsyen si tepër. Por as atëherë shkelja e interesave strategjike të kombit nuk justifikohet.

– – – – senad guraziu – ars poetica, d 2021 – – – –

twitter
Follow
facebook
linkedin

Fjalë kyçe: Ballkani i Hapur, bllokimi i njohjes, mosnjohja e Kosovës, S. GURAZIU

Komentet

Cancel reply

Lajme të ngjashëm

Përse parlamenti shqiptar shkel Kushtetutën për zgjedhjen e Avokatit të Popullit- Nga Lavdie Nela

LAVDIE NELA ISH-E BURGOSUR POLITIKE PËR 10 VITE, BASHKËSHORTE E POETIT MARTIR TË LIRISË, HAVZI NELA, I DREJTOHET PARLAMENTIT DHE FORCAVE POLITIKE SI DHE TRUPIT DIPLOMATIK TË AKREDITUAR NË TIRANË: PËRSE PARLAMENTI SHQIPTAR SHKEL KUSHTETUTËN PËR ZGJEDHJEN E AVOKATIT TË POPULLIT!

Zonja dhe Zotërinj! Shkëlqesi Ambasador! Unë jam Lavdie Nela, ish-e burgosur politike nga regjimi Stalinist i Enver Hoxhës. U burgosa së bashku me burrin tim, heroin Havzi Nela në moshën më të bukur të rinisë, u dënova me 10 vite burg politike, dhe im shoq u dënua për gjithë jetën, duke e kryer dënimin në kampet shfarosëse të Burrelit, dhe Spaçit, dhe në kampin e internimit në një fshat malor të Arrnit Kukës deri në dt. 10 gusht 1988 kur diktatura e vari në litar kur binte muri i Berlinit në Europë.

Asht me këtë frymë që mora iniciativën me ju drejtue sot anëtarëve të Kuvendit të Republikës së Shqipërisë, forcave politike, dhe trupit diplomatik të akreditur në Tiranë, me shfaqë shqetësimin tim të pakufishëm për një zhvillim sa të papritun aq edhe të pafalshëm nga ana juaj si ligjëvënës!

Zonja dhe Zotërinj Parlamentarë! Kushtetuta asht ligji themeltar i vendit, dhe esenca e këtij ligji asht mbrojtja e jetës dhe lirisë së qytetarëve, e të drejtave dhe lirive të tyre?

Fatkeqësisht shoh me keqardhje se ju si deputetë për interesa të pushtetit me vendime politike të partive që përfaqësoni e shkelni kushtetutën ndaj atyre qytetarëve shqiptarë të aftë për t’i shërbyer shtetit, por që ju nuk i keni militantë e zbatues të vendimeve tuaja politike.

Kemi tri dekada që në institucionet Kushtetuese nuk lejohen dhe promovohen kapacitetet antikomuniste që vijnë nga shtresa e të përndjekurve politikë.

Gjatë 34 viteve janë promovuar dhe kanë drejtuar këto institucione individë që i kan shërbyer diktaturës, ose kanë lidhje politike me regjimin e diktatorit Enver Hoxha, dhe të votuar nga PD & PS. Sot fatkeqësisht të gjitha institucionet kushtetuese drejtohen nga të privilegjuarit e diktaturës.

Zbatimi i vendimeve politike të partive duke anashkaluar Kushtetutën, ndaloni të drejtën e antikomunistëve të konkurrojnë dhe drejtojnë institucionet kushtetuese. Institucionet kushtetuese janë të shqiptarëve jo vetëm për politikanët dhe interesat e tyre për pushtet.

Vendimet politike që shkelin kushtetutën janë luftë klasash ndaj atyre që u mbijetuan krimeve komuniste. Siç po veprohet dhe tani me kanditaturën për Avokat Populli. Paralelisht me ata nuk është edhe respekti për viktimat e pafajshme të këtyre krimeve janë dy aspekte të së njëjtës monedhë: natyra dhe pesha e përgjegjësisë sonë, si dëshmitarë të kësaj tragjedie thellësisht njerëzore dhe rranjësisht kombëtare, asht një problem ekzistencial për të gjithë njerëzimin e ndershëm, problem që ka karakter politik e personal dhe fetar për ata që besojnë! Këtu kemi të bajme me

“…një terrorizëm shtetëror të markës shqiptare që nuk denon krimet e komunizmit dhe sot me mandatin e deputetëve juve si ligjvënës nuk lejoni që institucionet kushtetuese të drejtohen nga kapacitete që vijnë nga shtresa antikomuniste ish-të përndjekur nga regjimi kriminal i Enver Hoxhës. Boll ma me urrejtje ndaj nesh. Kemi 34 vite që po provojmë përçmimin e kësaj klase politike ndaj nesh të mbijetuarve të diktaturës.

Zonja deputete! Në moshë tuaj jam dënuar dhe kam filluar kalvarin e vuajtjeve të cilat fatkeqësisht dhe sot në të ashtuquajtur demokraci vazhdojnë.

Keni 34 vite që votoni në parlament xhelatët e regjimit të Enver Hoxhës. Dhe nuk votoni një të përndjekur politik në drejtimin e këtyre institucioneve të shtetit shqiptar. Ka mbi 3 vite që i ka mbaruar mandati Avokatit të Popullit, dhe ligjërisht duhej zgjedhur i riu. Por jo ju të nderuar deputetë e shkelni kushtetutën për interesa të partive dhe tuajat personale duke e lënë atë institucion kushtetues pa Avokat mbi 3 vite. Kur keni intersa personale tuajat, dhe të Partive që përfaqësoni veproni menjëherë për t’i zgjedhur. Si mundeni Zotërinj të pushtetit dhe opozitës ta shkelni kushtetutën vetëm se për këtë post kanditon një ish-i përndjekur politik që nuk është militanti juaj dhe mbron të drejtat e liritë e njeriut prej 34 vitesh në fushën e përndjekjes politike, një personalitet me përmasa kombëtare që nderohet nga institucionet ndërkombëtare për mbrotjen e të drejtave dhe lirive të njeriut. Një personalitet që e pret dhe e nderon Shenjtëria e tij Papa Francesku, në Vatikan, Një Marting Luterking shqiptar që për 34 vite nuk hesht për dokumentimin e dënimin e krimeve të komunizmit e mbrotjen e të drejtave dhe lirive të përndjekurve politikë shqiptarë.

Në emër të nënave, motrave që sakrifikuan rininë e tyre, që ngelen pa fëmij siç kam ngelur unë, e qindra të tjerë nga krimet e komunizmit, ju bëj apel; Ndërgjegjësohuni, mos u turpëroni..Nëse doni të mbroni moralin, doni paqen, dënoni urrejtjen, votoni për Avokat Populli kanditaturën e të përndjekurve politikë dhe të shoqërisë civile, Aktivistin e shquar në mbrotje të drejtave dhe lirive të njeriut për tri dekada, birin e një nëne burrneshë që mbrojti hebrenjtë nga nazizmi, duke sakrifikuar ushqimin për fëmijët e saj. Djalin e një luftëtari antifashist, qëndrestarit antikomunist që përballoi torturat çnjerëzore të sigurimit të shtetit dhe që u dënua me 17 vite burg politikë si agjent anglo-amerikanëve. Nipin e tre të pushkatuarve, dhe dy të mbytur në hetuesi.

Votoni përfaqësuesin tonë Dr. Besim Ndregjoni. Anëtar të Kuvendit të Shqipërisë Kanditaturat tona i demokratizojnë institucionet nuk i politizojnë ata. U bëjmë thirrje të 140 deputetve të pozitës dhe opozitës: Bëni demokraci me votë dhe jo me vendime politike. Vota e juaj nuk i shërben një individi, por kauzës dhe kontributeve për ndërtimin e shtetit të së drejtës për të cilën ka nevojë shoqëria shqiptare.

Shkëlqesi të trupit diplomatik të akredituar në Tiranë. Ju po shqyrtoni kapitullin e të drejtave dhe Lirive të njeriut për ta pranuar Shqipërinë në Bashkimin Europian, për të cilën u sakrifikuan dhe u pushkatuan mbi 6000 burra dhe gra shqiptare, që s’kanë një varr në tokën e tyre, 36.000 burra dhe gra që provuan gjenocidin enveriste, 60.000 familje që provuan internimet monsturoze të enverizmit shqiptar duhet t’ia ktheni demokracinë Shqiptarve.

Bashkoheni me ne të nderuar Diplomatë që mbas 34 vitesh në Shqipëri të votohet një antikomunist për të drejtuar një institucion kushtetues që mbron të drejtat e liritë e njeriut, e kush më mirë dhe më paqedashës se Zoti Ndregjoni, që Lufton urretjen e përçon paqen prej tri dekadash mund ta drejtoi Avokatin e Popullit e mund t’i mbrojë të drejtat dhe liritë e njeriut. Na ndihmoni që të jemi qytetarë me shanse të barbarta siç bëni në vendet tuaj demokratike. Shembjani këtë mur politik tridhjetekatërvjeçar që është ndërtuar me heshtje ndaj të përndjekurve politikë se i shërbeni paqes dhe jo urrejtjes. Dënoni së bashku me ne, vendimet politike që merren nga politikanë e forca politike për interesa klienteliste për miq e shokë, kundër kanditaturës të Përndjekurve Politikë. Jo narcizmit politik ndaj të përndjekurve. Ua keni borgj të përndjekurve politikë që keni 34 vite që u merrni votën dhe mandatohej me votën tonë dhe për të drejtat dhe liritë e tyre nuk çani kokën, dhe votoni të përkëdhelurit e diktaturës. Urrejtja është fenomeni më i lig që ka kaluar shoqëria shqiptare. Mos harroni se nëse nuk e dënoni urrejtjen ajo ka me u kthy bumerang dhe për ju! Votoni përfaqësuesin tonë! Të jeni shtet i së drejtës, demokratik!

Si t’iu besojmë premtimeve për “ndryshim” nga partitë e vjetra?!- Nga FISNIK ZEQIRAJ

Çdo ditë e më afër po shkojmë drejt zgjedhjeve të 9 shkurtit 2025. Sa më afër zgjedhjet, aq më shumë po shtohet kurreshtja e qytetarëve, se cili subjekt do të jetë fituesi i garës së re zgjedhore me akter të vjetër të politikës!

Zgjedhje për riciklim të pushtetit

Vetëm naivët politik mund të shpresojnë se këto zgjedhje do të sjellin ndryshim! Ishin normale pritjet e qytetarëve para zgjedhjeve të fundit parlamentare të vitit 2021 kur erdhi në pushtet LVV-ja, e cila e rrëmbeu votën e elektoratit, porqë erdhi në fund të mandatit politik pa e plotësuar asnjë kërkesë të qytetarëve!

Tashmë kur janë provuar të gjithë në pushtet, u provuan politikan të profileve të ndryshme dhe politikan të kalibrave të ndryshëm, por i vetmi koalicion që nuk është provuar është ai mes LVV-së me krahët e luftës, përkatësisht me PDK-në dhe AAK-në e përforcuar me NISMA dhe figura tjera të ricikluara politike!

Mbase kjo do të ishte risia e vetme e zgjedhjeve të 9 shkurtit, të tjerat paraqesin vetëm përseritje të pushtetit dhe vazhdimësi të qeverisjeve paraprake.

Edhe pse në dukje të parë mendohet se kemi një vetëdijësim më të madh të elektoratit, asnjëherë nuk kanë qenë hamendjet më të mëdha të elektoratit kë për ta votuar më 9 shkurt!

Premtime boshe dhe pa mbulesë

Kësaj radhe duhet duhet marrë me rezerva premtimet elektorale, madje duhet pasur një kujdes të shtuar ndaj atyre që kan gojën plot ndryshime, porqë në listat e tyre elektorale i kanë të njëjtët njerëz që i mashtruan qytetarët për një gjysëmshekulli rresht.

Si t’iu besohet politikanëve që nuk i përmbushën zotimet dhe premtimet elektorale nga njëri pushtet tek tjetri, si t’iu besohet politikanëve që më shpesh i ndërruan partitë sesa brekët në trupin e tyre!

E kur jemi tek ‘brekët’, disa prej politikanëve që pa brekë i zuri nata, mëngjesi i zbardhi milionerë!

E si t’iu besohet këtyre kusarëve, të cilët me patriotizmin politikë mashtruan qytetarët dhe mërgimtarët duke ua rrëmbyer votën në emër të ndryshimit!

Në fakt, patriotizmi folklorik është bërë një instrument fitimprurës për shumicën e elitave partiake dhe vartësve të tyre, varësisht prej shkathtësisë mashtruese dhe nivelit të ngritjes intelektuale të elektoratit.

Si çdo herë në zgjedhjet e kaluara, edhe në zgjedhjet e 9 shkurtit radhe mundësia më e madhë e mashtrimit është ndaj shtresave të varfëra përmes ofrimit të lëmoshës në kohë fushate.

Bojkot ose vazhdimësi politike

Në mungesë të një alternative të re dhe serioze politike, elektorati i ka vetëm dy mundësi: t’i votojë të njëjtat parti ose t’i bojkotoj me mosdalje në zgjedhje, gjë e cila do t’i bënte të ndërgjegjësohen politikanët dhe të reformohen deri në themel partitë aktuale të skenës politike.

Ngase që 24 vite rresht i kemi të njëjtat parti në garë me njëra-tjetrën, dhe po të njëjtat në bashkëqeverisje me njëra-tjetrën!

Si rezultat i kësaj, legjislaturat e Kuvendit nuk dallojnë njëra nga tjetra, ndodhë vetëm ndërrim i kolltuqeve, herë në anën e djathtë, në mes apo në anën e majtë të sallës luksoze të Kuvendit të ndërtuar me paratë e Behgjet Pacollit!

Kjo është pasqyra reale e Koloseumit (Kuvendit) në të cilën përballën të njëjtët gladiatorë (politikan) me gojën plot patriotizëm folklorik për Kosovën dhe interesin e qytetarëve, sa për të ngjallur emocione patetetike të momentit për realizimin e kauzave partiake.

Qytetarët tashmë janë ngopur më të njëjtat refrene mashtruese të politikanëve në Parlament, që shiten si heronj të këtij vendi duke u thirrur në emër të qytetarëve për të përfituar poste dhe pasurim të paligjshëm nga buxheti i shtetit!

Dihet kush janë heronjët vertëtë të lirisë së atdheut. Janë ata që kanë luftuar dhe kanë sakrifikuar veten për lirinë e atdheut dhe interesin e përgjithshëm të qytetarëve. Porqë, ky heroizëm duhet të dëshmohet edhe në paqe duke e sakrifikuar interesin personal për të mirën e qytetarëve duke iu kundërvënë çdo lloj abuzimi të pushtetit, filluar nga ulëset e Parlamentit, Qeveri, Presidencë dhe abuzimet që bëhen në bashkrendim me pushtetin lokal.

Patriotizmi i kandidatëve për deputet në Legjislaturën e Re pas 9 shkurtit 2025 duhet të jetë në parandalimin e zbrazjes së Kosovës nga popullata e saj, me krijimin e kushteve të barabarta për jetë dinjitoze për të gjithë qytetarët pa dallime partiake.

Gjaku i dëshmorëve na e solli lirinë, kurse politika është duke e dërguar shtetin drejt greminës dhe ua humbi shpresat popullatës për jetë në shtetin e lirë dhe të pavarur! Sa e dhimbshme, po aq trishtuese është kur takon çlirimtar dhe djem të dëshmorëve në shtetet evro-perëndimore duke e shkrirë trupin e tyre në Dhe të huaj për një jetë më të mirë!

Ju tregoj për takimin me Parashqevi Simakun në New York Nga Elida Buçpapaj

VOAL – Nëse shkoni në profilin e Facebook-ut të këngëtares së njohur shqiptare dhe nëse kërkoni pak, do të gjeni foton e një kopertine shkëputur nga një gazetë me titull : Parashqevi Simaku nga Kavaja në Hoollywood. Është gazeta Zëri i Rinisë e vitit 1993 dhe autorja e atij shkrimi, një interviste, e treguar si narracion jam unë. Fakti që Parashqevi Simaku vazhdon ta mbajë në arkivin e saj artistik tregon se i ka pëlqyer. Kur u botua, pata rastin të bisedoja me Elena Kadarenë dhe asaj i kishte pëlqyer shumë. Natyrisht që unë e kisha punuar me dashuri, si veproj gjithmonë, për të nxjerrë në pah portretin e një artisteje shqiptare të cilën e do publiku. Sot kur jam duke i shkruar këto rradhë, pashë se në faqet e shtypit të Tiranës, mjeshtri i famshëm Agim Krajka flet në superlativa për zërin e Parashqevisë dhe « mallkon » ëndërrën e kësaj artisteje për Hollywood-in.

Takimi me Parshaqevinë në New York daton vitin 1993. 22 vite më parë. Skënderi dhe unë ishim për një vizitë në SHBA. Hera e parë që vizitonim SHBA. Qendronim në një qytezë të New Jersey, Elizabeth që ngjan si lagje e New York-ut. Prej andej shiheshin rrokaqiejt dhe ishte jo më shumë se 20 km larg nga 5th Avenue. Ne bujtnim tek miku jonë Petrit Hoxha, një njeri i artit dhe kulturës, që tani nuk jeton më. Prej andej lëviznim nëpër SHBA. Skënderi kishte ftesë edhe nga CBN – The Christian Broadcasting Network në Virginia Beach. Ishte maj, mesmaj tamam-tamam. Gjithçka lulëzonte. Për në Virginia Beach morëm avionin nga aeroporti i New Jersey-it Newark Liberty International Airport. Ndërsa në Washington D.C. ku u takuam me stafin e Zërit të Amerikës, udhëtuam me veturë. Aty na shoqëroi Mustafë Demaliaj,një zotëri i nderuar, asokohe kryetar i Lidhjes së Prizrenit për SHBA. Rrugës për në Washington nuk e harroj shiun që binte me gjyma në autostradën e kufizuar prej pyjesh të gjelbër. Prej furisë së atij shiu i marr me mend kur dua t’i përfytyroj edhe hurricanët.

Janë kujtime të bukura. Mbrëmjeve të lira merrnim ftesa prej miqve tanë në restaurantet e shqiptaro-amerikanëve, të cilat janë me emër dhe famë, siç është Familja Bytyçi, shtyllë e patriotizmit, Vatranë të përbetuar që i mbajnë dyert hapur e mirëpresin me bujarinë e njohur shqiptare.

Një natë nga këto na ftuan të kalonim mbrëmje të veçantë në restaurantin ku performonte çdo natë Parashqevi Simaku. Shkuam me shumë dëshirë. Dhe u gjendëm përpara një surprize të bukur, sepse orkestra drejtohej nga mjeshtri i shquar Agim Krajka, në violinë interpretonte gjithashtu edhe bashkëshortja e Krajkës. Kaluam shumë mirë. Diaspora shprehte kënaqësinë duke hedhur dollarë. Kjo traditë jombresëlënëse vazhdon, por për artistët shqiptarë ishte ndihmë e madhe, sepse në Amerikë, ata e kishin nisur gjithçka nga zero. Pikërisht aty më lindi ideja për t’i marrë intervistë Parashqevisë. E cila e pranoi menjëherë.

Skënderi ishte Drejtori i RTSH në atë kohë me një format intelektuali 180 gradë ndryshe nga drejtorët pararendës. Ishte drejtori i parë i këtij institucioni pas rrëzimit të sistemit ndërsa unë posa e kisha nisur profesionin e gazetares.

Lamë takim disa ditë më vonë në një restaurant të vogël ku Parashqevija drekonte. Hollësitë i kam të shkruara në portretin që ia kam bërë 22 vite më parë. Nuk e harroj menynë e asaj dreke të Parashqevisë. Preferonte asparaguse. Por ajo që na befasoi ishte vetë Parashqevija. Përballë nesh kishim një young lady elegante me një anglishte të përsosur dhe një shqipe si të ishte lindur e rritur në SHBA. Parashqevija kishte vetëm 2 vite në SHBA dhe shqipja me aksent të theksuar amerikan të linte të kuptoje se ajo më tepër donte të ndihej amerikane. Në Shqipëri kishte studiuar Art Dramatik, duke ndjekur gjurmët e këngëtareve më të famshme si Vaçe Zela, Justina Aliaj dhe ëndërra e saj në sirtar ishte Hoollywood-i. Ajo i kishte të gjitha të dhënat për t’ia ushqyer vetes këtë ëndërr, që unë e nxora në pah edhe në intervistën time me të. Sepse ishte shumë dalluese, gati e identifikuar me Parashqevinë. Ëndërr që Profesor Krajka tani e konsideron si një makth e ankth. Sepse të hysh në Hollywood nuk mjafton talenti.

Atë drekë që zgjati disa orë biseda jonë shkoi edhe tek jeta private e artistes. Ne gazetarët e kemi të drejtën të pyesim, por jo t’i manipulojmë faktet dhe as të jemi dashakeqë. Unë e pyeta për lidhjen e saj me Luan Pobratin, që njihej si shefi i ish-Sigurimit në Tiranë për artistët dhe intelektualët. Parashqevija ishte tepër e kujdeshme, përgjigjet e saj i merrje edhe si pohime edhe si mohime, por e vërteta është se ajo ka patur lidhje me Luan Pobratin. Se si ishte krijuar kjo lidhje pastaj këtu qëndron problemi.

Për 45 vite diktaturë, dihet se artistët shqiptarë kanë qenë viktima të terrorizuara nga Sigurimi i Shtetit. Le të kujtojmë listat e publikuara tash së fundi që i përgatiste Çajup Rusmali për Ramiz Alinë. Le të kujtojmë Festivalin e 11-të se çfarë rrjedhojash pati për artistë të formatit kombëtar. Le të kujtojmë dramat dhe tragjeditë e artistëve, shkrimtarëve dhe krijuesve shqiptarë. Për të cilët vijohet dhe heshtet.

Në kushte të tilla terrori, tutorizmi ishte modus vivendi. Për tutorët shkruan edhe Flutura Açka, por tutorizmi ishte i imponuar. Prandaj Flutura Açka me shumë të drejtë i merr në mbrojtje këngëtaret tona, sepse figura e femrës edhe sot e kësaj dite trajtohet nga bota mashkullore shqiptare në mënyrë tribale. Ndërsa se kush ishte Parasheqevi Simakut si këngëtare, kur thotë Agim Krajka se ajo ishte talent dhe zë i shkëlqyshëm kaq mjafton për ta marrë artisten në mbrojtje. Por jo për t’i mbyllur derën debatit. Se si e qysh e ka hapur këtë temë kantautori Gjergj Leka, ajo vlen të mbahet hapur, të mos mbetet temë tabu, por të vërtetat se si janë të tregohen nga njerëz kompetentë, që iu dalin për zot fjalëve të tyre dhe që gëzojnë kredibilitet tek publiku.

Tutorizmi ishte pjesë e persekutimit, kur flasim për artistët e talentuar. Diktatura kriminale në Shqipëri e hiqte qafe elitën me dy pretekste: ose si armik i popullit ose si imoral. Dhe ky rrezik ka qëndruar si Shpata e Demokleut në kokat e artistëve shqiptarë të cilët jo për faj të tyre, por prej tmerrit dhe frikës, shpesh depersonalizoheshin. Sepse, nëse nuk bindeshin, rrezikonin burgun ose ekskomunikimin. Të kujtojmë Justina Aliajn, Alida Hiskun, Sherif Merdanin e plot e plot të tjerë. Është një listë e gjatë emrash që diktatura i ka eleminuar, duke qenë talente dhe yje. Dhe këto figura duhet të kujtohen, emrat e tyre duhet të rehabilitohen e të nderohen. Në libra të historisë të artit shqiptar, që nuk i ka shkruar askush deri më tani.

Le të mos harrojmë se RTSH deri në rrëzimin e diktaturës ishte një bastion i propagandës së regjimit komunist. Aty kishin të drejtë të punonin vetëm njerëz të besuar dhe me biografi të mirë. Të punësuarit e tjerë jetonin me frikë, sepse mund ta pësonin prej çdo kapriçio të njerëzve syçelur të partisë. Këtë presion e vuanin të gjithë të talentuarit. Të cilët ishin në qendër të vemendjes të organeve të partisë dhe intrigave sadiste të hallkave të saj!

Parashqevi Simaku ka lindur në shtatorin e 1966 dhe ka dalë për herë të parë në skenën e Festivalit të Këngës në vitin 1983, pra 17 vjeçare. Vinte nga Kavaja, nga një familje e thjeshtë, por e fitoi zemrën e publikut me zërin, talentin, bukurinë dhe performancën e saj. A e përdori ish-Sigurimi i Shtetit? Po ish-Sigurimi ishte i plotfuqishëm. Bënte gjithçka. Fuste në burg, pushonte nga puna, largonte nga skena, internonte. Artistet shqiptare të talentuara ishin vulnerabile dhe pa mbrojtje. Ishin pré dhe viktima. Prandaj përpara se të flasim për to duhet t’ia nisim nga persekutorët. Kjo është rruga, rrugë tjetër nuk ka.

Nëse nuk tregoni për persekutorët atëhere mos flisni fare. Le të flasin ata që nisin të tregojnë andej nga duhet. Hapja e Dosjeve do t’ua lehtësojë rrugën, por kush ka ç’të thotë, le ta thotë sepse i ndihmon kujtesës të vuajtjeve që kanë hequr artistët shqiptarë në përgjithësi.

Ndërsa roli moralistëve është i outsider-ve. Mjafton të shikoni ku ka degraduar sot arti shqiptar, kur në qendër të mediumeve vihet lumpeni dhe ku pothuaj gjithçka arrihet permes parasë dhe imoralitetit profesional. Sepse me jetën private çdokush mund të luajë si t’ia marrë mendja.

Duke u kthyer tek Parashqevi Simaku. Fakt tjetër shumë domethënës, që e vë në dukje edhe Flutura Açka, është se artistja u largua shumë herët nga Shqipëria. Ishte nga të parat, sapo u rrëzua diktatura, në vitin 1991-1992. Kur e takuam ne në New York ishte vetëm 26 vjeçe, me një ëndërr të madhe në zemër që e bëri të kalonte Atlantikun. Për të arritur në Hollywood. Dhe ajo menjëherë iu përvesh punës për ta realizuar atë. Që i doli një mission impossible. Jo sepse nuk kishte talent, por se ndoshta nuk kishte fat. Ashtu si plot e plot këngëtarë shqiptarë të suksesshëm që nuk patën fat. Edhe vetë Agim Krajka, një mjeshtër dhe vyrtuoz i vërtetë, në Amerikë nuk çau dot. Jo se i mungonte talenti. Mblodhi para, shkolloi fëmijët dhe u kthye në atdhe. Sherif Merdani për Agim Krajkën ka deklaruar se ishte vegël e sigurimit që i ka spiunuar artistët. Edhe sot pas më tepër se dy dekada pas hapjes, skenat e artisteve shqiptare mjerisht kanë mbetur pubet dhe klubet e natës të diasporës, por megjithatë tani janë plot artistë shqiptarë që kanë pushtuar skenat botërore. Megjithatë shijen e suksesit të Hollywood-it e kanë arritur pak emra si Stan Dragoti, vëllezërit Belushi, Eliza Dushku, e tash edhe Rita Ora, por të gjithë me një background të ndryshëm nga Parashqevia dhe artistët shqiptarë që karrierën e nisën në Shqipëri.

Pas takimit tonë në New York, Parashqevi Simaku për një kohë e ka vijuar jetën artistike në SHBA, diasporë, Shqipëri e Kosovë.

Bashkë jemi takuar edhe një herë. Këtu në Zvicër. Posa kishte mbaruar lufta në Kosovë. Ishte këmbë e kokë e dashuruar. Me babain e djalit të saj, lindja e të cilit e bëri të arrijë qiellin e shtatë prej lumturisë.

Ndërsa prej disa kohësh nuk shkruhet më për jetën artistike të kësaj artisteje të talentuar që i kishte bërë për vete aq shumë zemrat e shqiptarëve dhe artdashësave! Kur biseduam atë drekë të gjatë, Parashqevija më tregoi se e donte dhe e çmonte shumë Vera Grabockën, e cila nuk duhet ta ketë harruar magjinë e këngëtares nga Kavaja që dëshironte të hapte dyert e hekurta të Hollywood-it.

Unë do t’i uroja Parashqevisë një kthim sa më të shpejt në skenë, sepse skena dhe emri i saj bëjnë së bashku një sinonim.

Gusht 2015

Kongresi i Shteteve të Bashkuara të Amerikës: Jo influencës komuniste në shkollat amerikane!- Nga Frank Shkreli

Rrallë ndodhë që Kongresi i Shteteve të Bashkuara të jetë aq i bashkuar në miratimin e një propjekt-ligji cilido qoftë, sa ç’ishte me 6 dhjetor 2024 kur Dhoma e Përfaqsuesve miratoi me vota dërmuese prej 327 në favor të Aktit Vendimtar të Mësimdhënies mbi Komunizmin dhe 62 kundër. Text – H.R.5349 – 118th Congress (2023-2024): Crucial Communism Teaching Act | Congress.gov | Library of Congress Ky akt — autore e të cilit ishte përfaquesja republikane Maria Salazar e shtetit Florida — është miratuar nga përfaqësuesit republikanë dhe demokratë të Kongresit në një frymë bashkpunimi, me vota dërmuese, me qëllim për të edukuar studentët e shkollave të mesme mbi rreziqet që vijnë nga komunizmi dhe totalitarizmi dhe se si këto sisteme janë në kundërshtim të plotë me parimet bazë të lirisë dhe demokracisë në Shtetet e Bashkuara, thuhet një njoftim të Kongresit, me këtë rast, për median. Sipas këtij Akti, materialet e mësimdhënies, mbi të vërtetat dhe rreziqet e komunizmit, do të shpërndahen nga Fondacioni Përkujtimor i Viktimave të Komunizmit me qëndër në Washington – me përqëndrimin në të kaluarën kriminale komuniste dhe në trashëgiminë e vazhdueshme të komunizmit edhe sot e kësaj dite.

Miratimi i këtij akti u cilësua si një “fitore monumentale për brezat e ardhëshëm të studentëve amerikanë”, nga Presidenti i Fondacionit Përkujtimor të Viktimave të Komunizmit, Dr. Eric Patterson. “Muri i Berlinit mund të jetë shembur në vitin 1989, por ideologjia djallëzore që fshihej pas tij nuk është zhdukur ende. Akti Vendimtar i Mësimdhënies mbi Komunizmin, i miratuar ditët e fundit nga Kongresi amerikan, “është një akt legjislativ i cili garanton që studentët tanë të mësoinë të vërtetën – të kaluarën dhe aktualën – mbi këtë ideologji vdekjeprurëse… pasi studentët amerikanë janë gjithnjë e më shumë të keq-informuar ose aspak të informuar mirë mbi historinë dhe trashëgiminë e komunizmit”, citohet të ketë thenë Drejtori i Fondacionit Përkujtimor të Viktimave të Komunizmit, Dr Eric Patterson.

Komunizmi botëror ka një histori të gjatë dhe të errët shtypjesh politike, persekutimesh, dhune, vrasjesh dhe në përgjithsi, një histori krimesh kundër njerëzimit, gjatë shekullit të kaluar e deri në ditët e sotëme. Një trashëgimi kjo, për të cilën, për fat të keq, po flitet gjithnjë e më pak, ndërkohë që aktorë të huaj djallëzorë po përpiqen ta infiltrojnë këtë ideologji kriminale edhe në institucionet arsimore amerikane.

Pamje nga dhoma e Përfaqusesve e Kongresit të Shteteve të Bashkuara

Kështuqë, sipas autores së këtij akti legjislativ, Përfaqësueses republikane nga shteti Florida, kubano-amerikanes, Maria Elvira Salazar, “Me miratimin e Aktit Vendimtar të Mësimdhënies mbi Komunizmin, Dhoma e Përfaqësuesve e Shteteve të Bashkuara siguron se brezat e ardhëshëm do të kujtojnë vuajtjet dhe krimet e shkaktuara nga ideolgjia brutale komuniste. Komuniteti im në Miami i njeh shumë mirë krimet e komunizmit, prandaj ne duhet të sigurohemi që të gjithë amerikanët të kenë të dhënat dhe të njihen me mizoritë dhe vdekjet e shkaktuara nga komunizmi”, është shprehur ajo pas aprovimit të Aktit nga Dhoma e plotë e Përfaqsuesve e Kongresit amerikan, me mbështetjen dërmuese nga të dy partitë kryesore të vendit, demokratët dhe republikanët.

Zonja Maria Elvira Salazar, Përfaqsuesja republikane nga shteti Florida me disa kolegë të saj, ka punuar për një kohë të gjatë tani për të bindur opinionin publik amerikan dhe Kongresin e Shteteve të Bashkuara mbi krimet e komunizmit në botë — Frank Shkreli: Kongresi i Shteteve të Bashkuara denoncon tmerret e socializmit | Gazeta Telegraf — në të kaluarën dhe aktualisht si dhe për rreziqet që kjo ideologji kriminale paraqet për brezat e ardhëshëm. “Akti Vendimtar i Mësimdhënies mbi Komunizmin”, u shpreh ajo, “do të sigurojë që brezat e ardhëshëm do të kuptojnë më mirë historinë e tmershme dhe tragjike të komunizmit. Ne duhet të bëjmë çdo gjë të mundur që të ruajmë dhe të mbrojmë parimet themelore të lirisë dhe të demokracisë së vërtetë. Përpjekjet për mbrojtjen e endrrës amerikane për brezat e ardhëshëm, fillojnë që tani”, me miratimin e këtij Akti, ka thenë Maria Elvira Salazar.

Kongresistja Maria Elvira Salazar, nga shteti Florida — autorja e Aktit Vendimtar i Mësimdhënies mbi Komunizmin, miratuar pak ditë më parë nga Kongresi i Shteteve të Bashkuara me një numër dërmues votash nga përfaqsuesit e dy partive kryesore politike amerikane – republikanë e demeokratë

Ndërkaq, Kryetari i Dhomës së Përfasueseve, Mike Johnson përshëndeti miratimin e Aktit duke thenë se ndërkohë që përballemi me sfida gjithnjë e më të mëdha nga kundërshtarët tanë ideologjikë, siç është Partia Komuniste e Kinës, Akti Vendimtar i Mësimdhënies mbi Komunizmin i aprovuar nga Kongresi amerikan është një qëndrim i qart legjislativ kundër prirjeve të tilla të rrezikshme komuniste. “Sot është më e rëndësishme se kurrë që studentët tanë të mësojnë mbi rreziqet e vërteta që vijnë nga komunizmi, por edhe mbi rëndësinë e mbrojtjes së lirive tona”, është shprehur me këtë rast Kryetari i Dhomës së Përfaqsuesve të Kongresit amerikan, duke shtuar se ky Akt garanton që sistemi arsimor në Shtetet e Bashkuara të Amerikës t’i ketë rrënjët thellë në të vërtetën e historisë së regjimeve komuniste dhe në ruajtjen e vlerave tona.

Ndërsa përfaqsuesja e shtetit Indiana, me origjinë ukrainase, në fjalën e saja citoi Winston Churchillin i cili ka thenë se, “Ata që nuk mësojnë nga historia janë të destinuar ta përsërisin”, duke shtuar se ne duhet tu kujtojmë brezave të ardhëshëm, miliona viktimat e komunizmit, jetët e shkatërruara nga komunizmi ndërkombëtar, anë e mbanë botës, dhe që të mos harrojnë rëndësinë për të mbrojtur Republikën tonë të lirë dhe të fortë”, ka theksuar kongresistja me origjinë ukrainase.

Miratimi me vota dërmuese (327 në favor-62 kundër) e Aktit Vendimtar i Mësimdhënies mbi Komunizmin, miratuar këto ditë nga Dhoma e Përfaqsuesve të Shteteve të Bashkuara në Washington, pason një numër përpjekjesh nga ana e një numri shtetesh amerikane për të pasqyruar krimet e komunizmit ndërkombëtar, ndonëse, historikisht dhe realisht, komunizmi kurrë nuk zuri rrënjë në Shtetet e Bashkuara, si regjim totalitar. Duket se me miratimin e këtij Akti, Kongresi i Shteteve të Bashkuara solidarizohet – 35 vjet pas shembjes së Murit të Berlinit — me viktimat e gjenocidit komunist ndërkombëtar, duke kujtuar dhe duke dënuar, zyrtarisht, krimet e komunizmit. Ashtu që breznitë e ardhëshme të amerikanëve ta njohin më mirë të vërtetën mbi krimet dhe kriminalitetin e regjimeve komuniste kundër miliona njerëzve, anë e mbanë botës, gjatë shekullit të kaluar e deri në ditët e sotëme.

Të gjitha këto përpjekje gjatë viteve të fundit në Shtetet e Bashkuara në nivel federal dhe në nivel shtetëror, në mbarë Amerikën, tregojnë se amerikanët — me gjithë se shembja e Murit të Berlinit mund të ketë qenë një simbol i rënjes së komunizmit të shekullit të kaluar – janë tani të vetdijshëm se ndoshta jo, doemosdoshmërisht, rrëximi i Murit të Berlinit të ketë simbolizuar gjithashtu edhe zhdukjen e trashëgimisë së kësaj ideologjie kriminale shkatërruese për shumë popuj anë e mbanë botës, përfshir Kombin Shqiptar. Është një përpjekje, mendoj unë, nga populli amerikanë dhe përfaqsuesit e tij legjitim në Kongres, që krimet e regjimeve komuniste kundër njerëzimit dhe 100-milion viktimat e komunizmit, anë e mbanë botës, të mos harrohen kurrë por të kujtohen, ashtu siç ka paralajmëruar Winston Churchilli, me qëllim që historia e komunizmit të mos përsëritet më.

Po Shqipëria, kur do bëjë një gjë të tillë?! Kur do kujtojë viktimat e komunizmit enverist, zyrtarisht, njëherë e mirë dhe kur do të dënojë krimet e komunizmit në atë vend?! Po viktimat e komunizmit në Kosovë, për të cilat nuk flet askush? Kur do të kujtohen ato?!

Merrni shembull nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe nga shumë vende të tjera ish-komuniste dhe jo-komuniste në Evropë, nëqoftse besoni në liri e demokraci dhe në një të ardhme më të mirë për fëmijt tuaj. Përballuni, zyrtarisht me krimet e komunizmit! Zbuloni të vërtetën për veten dhe për brezat e ardhëshëm. Nostalgjia ndaj komunizmit enverist dhe mos-përballja me krimet e komunizmit të ish-regjimit të tij në Shqipëri, ish-regjimit sllavo-komunist në Kosovë dhe në trojet shqiptare të Ballkanit Perëndimor — nuk ka asgjë të përbashkët me lirinë dhe demokracinë perëndimore as nuk përputhet me vlerat amerikane.

Nëse dëshironi që historia e komunizmit në Shqipëri dhe anë e mbanë trojeve shqiptare të mos përsëritet më, atëherë edhe për hir të brezit të ri të shqiptarëve sot dhe nesër, dënoni dhe denonconi edhe ju krimet e komunizmit sllavo-aziatik dhe mos harroni, por kujtoni viktimat e komunizmit në Shqipëri dhe në Kosovë, në përputhje me vlerat amerikane që ligjvensit amerikanë shfaqen nepërmjet miratimit të Aktit Vendimtar i Mësimdhënies mbi Komunizmin, në mbështetje të studentëve amerikanë për të mësuar të vërtetën mbi krimet e komunizmit –në të kaluarën dhe për trashëgiminë djallëzore të kësaj ideologjie shkatërruese sot e kësaj dite në mbarë botën, përfshir Shqipërinë dhe Kosovën.

Çrregullime të personalitetit të “gjeneral” qoftëlargut Ali Ahmetit- Nga Aurel Dasareti

Të jetosh me një çrregullim serioz të personalitetit do të thotë që përvojat e tua për veten, të tjerët dhe botën rreth teje krijojnë shumë dhimbje të brendshme dhe e bëjnë të vështirë për ty funksionimin në jetën e përditshme.

Ekziston një trajtim i mirë dhe shumë prej tyre heqin qafe simptomat brenda një periudhe dhjetëvjeçare.

Kjo i ndodhi Aliut tonë qoftëlargut, ndaj 50 vjet më parë iku në Zvicër për të gjetur shpëtimin.

Dhe Zvicra, duke e parë se ai është jashtë mendjes dhe s’ka dobi prej tij pasi është plotësisht i papërdorshëm, i dha një pension invalidësh.

Dhe Ali qoftëlargu u kthye në shtetin artificial të “Maqedonisë”, ku në vitin 2000 e gradoi vetveten në “gjeneral” me 4-5 yje” (2-3 yje më pak se qoftëlargu “gjeneral” Hashim Thaçi) duke “luftuar” vëllezërit e tij, “maqedonasit”.

Me pasoja e lavdi për vetë Aliun, sepse ishte një luftë në të cilën Aliu personalisht nuk mori pjesë fare; por ky “gjeneral” i famshëm u sëmur edhe nga “stresi post-traumatik”.

Çrregullimi i stresit post-traumatik mund të prekë njerëzit që kanë qenë të përfshirë ose dëshmitarë të një ose më shumë ngjarjeve kërcënuese për jetën…Ekziston një trajtim për këtë, dhe Ali qoftëlargu pasi është një gënjeshtar i ndritshëm, zgjodhi të eliminoj fizikisht, të mashtrojë e vjedhë edhe më shumë ata “20% përqindëshit”, pra shqiptarët. Shqiptarët e meritojnë sepse e kanë duruar për 25 vjet, në vend që ta përzënë me shkop në prapanicë.

***

Përshëndetje e mia, kalofshi mirë. Aurel Dasar

Si e kujtoj unë Dom Prekë Ndrevashaj. Në 20-vjetorin e kalimit të tij në amshim- Nga Frank Shkreli

(Fjala e mbajtur me 8 dhjetor, 2024 “JETA, VEPRA DHE TRASHËGIMIA E DOM PRENK NDREVASHAJ” 29350 LAHSER RD, SOUTHFIELD MI 48034

Të nderuar klerikë, pjesëmarrës, miq e dashamirë të Dom Prekë Ndrevashaj – këtij burri të madh të Kishës e të Kombit. Përshëndetjet e mia më të përzemërta të gjithëve.

Fillimisht, dua të falenderoj Dr Gjekë Gjelaj për ftesën për të marrë pjesë në shënimin e 20 vjetorit të kalimit në amshim të Primus Prekë Ndrevashaj, themeluesit të Famullisë së Zojës Pajtore dhe prijsit të komunitetit katolik shqiptar në Michigan. U kërkoj ndjesë që për arsye të disa angazhimeve të mëhershme nuk kam mundësi të jem në mesin tuaj për të kujtuar, në këtë përvjetor, mikun tonë të përbashkët, Dom Prekën. Por u jam mirënjohës organizatorëve të këtij tubimi përkujtimor që më dhanë mundësinë të dërgoj me shkrim disa fjalë — kujtime të mia në këtë 20-vjetor të kalimit në amshim të Dom Prekës, zemra e të cilit pushoi së rrahuri me 1 tetor, 2004.

Autori me Dom Prekë Ndrevashaj dhe Dr. Elez Biberaj gjithashtu mik i ngusht i Dom Prekës duke dalur nga ndërtesa e Kongresit të Shteteve të Bashkuara, 1985. I përjetëshëm qoftë kujtimi i tij!

20-vjet më parë u zhduk fytyra fisnike e një meshtari, humanisti e atdhetari të madh shqiptar. Nga qielli i Dukagjinit u shkëput një yll i shkëlqyeshëm, duke lënë pas një dritë që nuk shuhet as sot as mot. Vdekja e tij varfëroi Dukagjinin që e lindi, hidhëroi pa masë dhe mbuloi në zi famullinë e tij në Detroit, ku kreu veprimtarinë e tij fetare e atdhetare për shumë vite. Njëkohësisht, tronditi miq e dashamirë të shumtë në Shqipëri dhe anë e mbanë botës, sidomos mërgimtarët e komunitetit shqiptaro-amerikan, në përgjithësi, me të cilët kishte lidhje të veçanta.

Si luftëtar i pathyeshëm, Dom Preka ishte dëshmitar i shumë ngjarjeve historike të shekullit të kaluar dhe fillim shekullit XXI, anë e mbanë trojeve shqiptare në Ballkanin Perëndimor dhe në mërgatën shqiptare. Ndër të tjera, shembjen e diktaturës së zezë komuniste dhe çlirimin e Kosovës nga forcat kriminale të regjimit serbo-rus të Beligradit. Dom Preka ishte shumë i lidhur me fatin e dhjetra mijëra shqiptarëve në mërgim, sidomos atyre në Amerikë.

Dom Prekë Ndrevashaj, i pari majtas me një grup mërgimtarësh shqiptarë në San Biaggio, Itali, maj, 1968. Me të, në rend të parë dallohet Mr. Mckeever (Markivi, siç e thirrnin shqiptarët, Shefi irlandez i zyrës POA për mërgimtarë në Romë dhe Ndoc Vulaj. Në qendër të fotos, rapsodi popullor, Pjetër Çup Qafa duke kënduar me çifteli.

Janë të shumtë ata shqiptaro-amerikanë të ardhur në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, në jetën e të cilëve Dom Prekë Ndrevashaj ka luajtur një rol të rëndësishëm, qoftë gjatë qendrimit të tyre në kampet e refugjatëve në Itali, qoftë më vonë. këtu në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, ku mijëra familje shqiptare të arratisura nga komunizmi e të cilët, me ndihmën e pa kursyer të Dom Prekës, kanë gjetur në këtë kontinent-planet, lirinë dhe një jetë më të mirë për veten dhe familjet e tyre.

Edhe unë jam një prej atyre mijëra shqiptaro-amerikanëve, që me ndihmën e pa-zevendësueshme të Dom Prekës jam vendosur në Amerikë, 54 vjet më parë. Ishte dimri i vitit 1969 kur takova për herë të parë Dom Prekën në një zonë të izoluar të Italisë, të quajtur San Biaggio, Kardito e Atina të mbuluara me borë, ku ai kishte shkuar nga Roma, për t’u takuar e për të qa hallet me refugjatët shqiptarë, të cilët prisnin në kushte mjaft të vështira, miratimin për vendosjen e tyre, kryesisht, në Amerikë ose në ndonjë vend tjetër të perëndimit. Në atë kohë isha 19-vjeç kur kalova kufirin jugosllavo-italian afër Sezhanës në Slloveni drejt Italisë për një jetë të lirë e më të mirë në botën demokratike perëndimore. Ishte vërtetë një periudhë shumë e vështirë për mijëra refugjatë shqiptarë si unë, disa të dëbuar e të tjerët të detyruar të largoheshim nga trojet tona të vendlindjes, qoftë nga regjimi komunist i Enver Hoxhës, qoftë nga sllavo-komunistët jugosllavë. Ishte një kohë mjaft e tensionuar në ish-Jugosllavi për shqiptarët pas demonstrative të shqiptarëve të Kosovës të vitit 1968 kundër regjimit serbo-jugosllav komunist dhe pushtetarëve komunistë shqiptarë. Kampet e refugjatëve ishin plot me të arratisur anti-komunistë shqiptarë, por edhe nga Evropa lindore e qendrore, pasi ishte edhe një periudhë tensionesh botërore, menjëherë, pas pushtimit të Çekosllovakisë nga Bashkimi Sovjetik, me 20 gusht, 1968.

Për një vit e diçka, gjatë qëndrimit tim në Romë, në pritje për të emigruar në Amerikë, Dom Preka më përkrahu, duke më mundësuar punë në zyrën e emigracionit (Pontificia Opera di Assistenza -POA), ku punonte ai vet dhe duke më dhënë ndihmën e pa kursyer duke më ofruar mundësinë edhe për të mësuar anglisht dhe italisht; gjë që nuk do t’ia harroj sa të jem gjallë, pasi më vuri bazat për vazhdimin e shkollës në Amerikë.

Ndihma dhe roli kritik i Dom Prekës në jetën time në kampin e refugjatëve në Itali (1969-1970) dhe më vonë në Amerikë, nuk ishte aspak ndryshe nga ndihmat që ai u ka ofruar dhe roli që ai ka luajtur në jetën e mijëra shqiptarëve të tjerë dhe familjeve të tëra shqiptare, pa dallim.

Dom Prekë Ndrevashaj, pjesëmarrës në ceremoninë përkujtimore me rastin e 45-vjetorit të persekutimeve fetare në Shqipërinë ateiste komuniste në Universitetin San Francisco të Shteteve të Bashkuara, 13-14 Prill, 1985

Kur e kam takuar Dom Prekën në San Biaggio-Cardito-Atina në jug të Italisë, në vitin 1969, aty gjeta gegë e toskë, myslimanë, bektashinjë, katolikë e ortodoksë, të gjithë shqiptarë, pothuaj nga të gjitha trojet shqiptare: Rrugëve të botës, por të gjithë të bashkuar dhe të lumtur për shoqërimin dhe miqësinë që kishin lidhur me njëri tjetrin, si shqiptarë pa dallim, përball një fati dhe rrethanash shumë të vështira, rrugëve të botës. Mbledhur rreth një prifti katolik, shqiptar, modest e zemërgjerë, i cili përpiqej të ndihmonte të njohurin e të panjohurin, vetëm a ishte shqiptar. Ai ishte një person për atë kohë që, duke shikuar prapa në atë periudhë historike, por përcaktuese për fatin e shumë mërgimtarëve shqiptarë, nga këndveshtrimi i sotëm, do të thoja se mos të kishte qenë Dom Preka ai që ishte, atëherë, në atë detyrë që ia kishin caktuar Vatikani dhe Organizata e Kombeve Bashkuara, do duhej ta kishim çpikur një person si ai, për një përgjegjësi të tillë kritike dhe humanitare.

Si shumë të tjerë, dëshmitar i këtij fakti dhe përfitues jam edhe unë. Unë nuk do të isha ky që jam sot dhe nuk do të kisha pasur një jetë dhe karrierë të gjatë e të lumtur në Amerikë, po mos të kisha pasur ndihmën dhe përkrahjen e Dom Prekës, ç’prej fillimit në Itali, por edhe më vonë. Si rrjedhim, unë, falenderoj Zotin që më ka njoftuar me Dom Prekën, në atë kohë në Shtetet e Bashkuara. Në një kohë kur kisha më së shumti nevojë për mbështetje, për këshilla e për udhëzimet e tija. Jam i bindur se po mos të kisha pasur ndihmën e tij, nuk e di se ku do më kishte hedhur mua fati i jetës, por dhe shumë bashkatdhetarë, të cilët sot përbëjnë, “diasporën” shqiptare në Amerikë: më të fortë se kudo në botë.

Them “diasporë”, duke mos qenë i sigurt nëse Dom Preka preferonte një fjalë të tillë përshkruese për mërgatën shqiptare. Sot, për fat të keq abuzohet me fjalën “diasporë”, qoftë nga Tirana zyrtare ashtu edhe nga Prishtina. Si një parentezë në lidhje me këtë më kujtohet një deklaratë e Dr Ibrahim Rugovës më vonë, kur vizitonte shpesh shqiptarët e Amerikës, se nuk i pëlqente përdorimi i fjalës diasporë, sepse kjo fjalë, rrjedh nga greqishtja e vjetër, që sipas tij, do të thotë, “farë e humbur”. Mërgimtarët tanë në Amerikë dhe kudo tjetër, ka shtuar Rugova, nuk janë farë e humbur. por janë njerëzit më të mirë. Kështu ka menduar edhe Dom Prekë Ndrevashaj për mërgimtarët tanë – për ne të gjithë – të cilët ai, në një mënyrë ose një tjetër, na ka ndihmuar pa kursim; si njerëzit ndër më të mirë të Kombit, por nevojtarë, rrugëve të botës; “gjak i shprishur”, po, por gjak i mirë përhapur anë e mbanë botës, në kërkim të një jete të lirë e normale.

Prandaj, sot në këtë 20-vjetor të kalimit të tij në amshim kujtojmë, duke falënderuar të Madhin Zot për jetën dhe veprën e këtij shërbëtori të Zotit e të Atdheut, që ka bërë të mundur për mijëra shqiptarë të jetojnë në liri këtu në Amerikën tonë të bekuar – një komunitet i fortë dhe aktiv-. Vërtetë, sot kujtojmë Dom Prekën por, njëkohësisht, falë Dom Prekës, si udhëheqës, jo vetëm fetar, i këtij komuniteti, sot kujtojmë dhe festojmë edhe një histori të lavdishme arritjesh e suksesesh të komunitetit shqiptaro-amerikan në Detroit dhe anë e mbanë Shteteve të Bashkuara ku jetojnë shqiptarë të suksesshëm në të gjitha fushat e jetës dhe të veprimtarisë tonë në këtë vend të lirë e demokratik.

Duhet të falenderojmë pra të Madhin Zot, që ekzaktërisht në atë periudhë të historisë sonë të vështirë, dërgoi në mesin tonë Dom Prekë Ndrevashajn, që përveç thirrjes së tij si meshtar për t’u kujdesur për nevojat shpirtërore të popullit të vet ai pranoi të merrte përsipër gjithashtu edhe rolin për të ndihmuar mijëra refugjatë shqiptarë të shpërndarë nepër kampet e Italisë. Ai nuk kishte nevojë të pranonte një detyrë të tillë plot kokëçarje, pasi mund të shërbente si famullitar në ndonjë kishë të Romës dhe të kalonte një jetë në paqë dhe pa turbullira. Por, Dom Preka, mbi të gjitha, dëshironte të ishte me popullin e vet, pranë bashkatdhetarve të tij, të cilët si ai vet, kishin vuajtur dhe po vuanin fatin dhe barrën e rëndë të jetës në emigrim, si refugjatë. Të përjashtuar nga atdheu i tyre, vetëm e vetëm se kundërshtonin një regjim krejt të huaj për shqiptarët; diktaturën komuniste. Dom Ndue Gjergji, pasardhësi i Dom Prekës këtu në famullinë Zoja “Pajtore e Shqiptarëve”, ka thënë se tri dashuri të mëdha kishte Dom Preka: “Popullin, Fenë dhe Atdheun!”

Siç mund ta dini, unë kam pasur fatin të punoj për Zërin e Amerikës gjatë luftës së ftohtë, periudhën më interesante dhe kritike për lirinë e demokracinë në botë, në kulmin e luftës midis të mirës e të keqës, në luftën midis të vërtetës dhe gënjeshtrës. Në mbrojtje të së VËRTETËS historike, Dom Preka nuk ia kishte frikën kujt, megjithëse kishte edhe armiq, që e ndjeknin në Itali dhe në Amerikë, që donin të sabotonin punën e tij humanitare, patriotike dhe fetare në komunitetin tonë mërgimtar. Ata ishin kryesisht agjentë të regjimit komunist të Enver Hoxhës dhe agjentë të regjimit sllavo-komunist të Beogradit. E vërteta, për realizimin e së cilës Dom Preka luftoi me të gjitha fuqitë e veta mendore, intelektuale e fizike, më në fund ngadhnjeu edhe mbi këto mbeturina të historisë. Në kulmin e luftës midis demokracisë dhe komunizmit, Dom Preka ishte një mbrojtës i palëkundur i së VËRTETËS dhe admirues i madh i misionit të Zërit të Amerikës në atë kohë. Gjatë asaj kohe (pasi kisha filluar punën në Zërin e Amerikës në 1974) isha shpesh në kontakt me Dom Prekën, ndërsa interesohej për transmetimet e Zërit të Amerikës dhe për zhvillimet në Shqipëri dhe në Kosovë. Si shenjë interesimi, më kujtohet predikimi ditën e Pashkëve në prill të vitit 1975, kur meshën e shënjtë, Dom Prek e ka mbyll me këto fjalë në mbështetje të Zërit të Amerikës në gjuhën shqipe, duke u bërë thirrje besimtarëve që të dëgjojnë Zërin e Amerikës në gjuhën shqipe: “A keni dëgjuar se Zëri i Amerikës flet edhe në gjuhën shqipe? Programet përgatiten nga gjashtë gazetarë shqiptarë të përgatitur dhe shumë të zotë. Është një gjë pozitive se numri i gazetarëve po rritet e zani i Zërit të Amerikës po na vjen çdo ditë e më i ëmbël në vatrat tona të mërguara. Një nga këta gazetarë që po dallohet është bashkëpunëtori i revistës së famullisë tonë, “Rreze Shelbuese”, Z. Fran Shkreli. Ai nuk na ka harruar, por na kujton në emisionet që drejton e prandaj po e bekoj zanin dhe punën e tij të shkëlqyer në shërbim të shqiptarizmit dhe të bashkimit tonë. Kështu them, se është një dobi e madhe që të informoheni me informacionet dhe lajmet e Amerikës dhe krejt botës në gjuhën shqipe. Dëgjojeni pra Zërin e Amerikës, zërin e Fran Shkrelit se është zëri juaj, zëri i së vërtetës, çdo ditë nga ora 2:30 pm dhe 4-4.30 pm, duke përfshirë të shtunën dhe të dielën mbas meshës tonë. Ne i urojmë Zërit të Amerikës plot suksese e shëndet, e të gjithë atyre që përpiqen dhe bëjnë një punë aq të bukur në gjuhën shqipe”, ka përfunduar Dom Preka thirrjen drejtuar besimtarëve në mbështetje të Zërit të Amerikës. Për mua nuk mund të ketë kujtim më të mirë e më të bukur se ky, nga një intelektual, klerik dhe atdhetar, siç ishte Dom Prekë Ndrevashaj.

Trashëgimia e Dom Prekës, i cili gjithë jetën e tij ia kushtoi Zotit dhe mërgimtarëve shqiptarë, vazhdon të jetë e gjallë edhe sot – 20-vjet pas kalimit të tij në amshim, në komunitetin shqiptaro-amerikan, duke na këshilluar që të vazhdojmë me moton: “Jeto në Zotin, e jeto në Kombin!” Bazuar në këtë moto që e nxiste dhe e udhëhiqte Dom Prekën në jetën dhe veprimtarinë e tij shumë vjeçare në shërbim të Zotit, Atdheut dhe komunitetit shqiqtaro-amerikan, (duke marrë parasysh edhe karrieren time prej dekadash si gazetar) unë e kujtoj atë si një admirues dhe luftëtar i fjalës së lirë dhe lirisë së shtypit. “Lufta me penë, sjellë fitore”, -ka shkruar ai me një rast. Se shtypi i lirë, në botën e lirë, heret ose vonë, do të ua hapi sytë, se drita e lirisë së fjalës, e “mbrujtur me patriotizmin ka për ta udhëhequr popullin shqiptar për t’u shkëputur nga vargojtë e komunizmit. Lirinë e njerëzve dhe të fesë nuk ka zinxhirë që ta mbajë të mbyllur. Ajo po agon. Të punojmë për to, të bashkuar si një trup i vetëm me zemër e shpirt për Shqipërinë. Krishti na porosit të mos kemi frikë për të Vërtetën!”, është shprehur Dom Preka duke folur me një rast për lirinë e shtypit shqiptar në mërgim. Prandaj, sot unë e kam për nder dhe privilegj që, ndër të tjera, të:

Kujtoj Dom Prekën si organizator, i buzëqeshur, që me një fjalë e largon frymën e urrejtjës dhe të ndarjes. Si një njeri që falë shpejt dhe shëron shumë zemra të plagosura. Mbi të gjitha, siç është shprehur miku i tij, Mons Zef Oroshi, “Dom Preka manifeston tiparet e kullës së Dukagjinit dhe pastërtinë e ligjeve të maleve tona”.

E kujtoj Dom Prekën si klerik i nderuar, atdhetar e humanist, por edhe trim – në ndonjë rast kur përballej me ndonjë të papritur – ai paraqiti gjithmonë meshtarin shembullor, përfaqësoi shqiptarin e kulluet, por edhe përvehtësoi luftëtarin guximtâr. Ai i fali komunitetit shqiptaro-amerikan, mërgimtarëve anë e mbanë botës, por dhe Atdheut të vet, puntorin e palodhshëm, por nuk i mohoi as letërsisë dhe gjuhës shqipe, shkrimtarin e poetin.

E kujtoj Dom Prekën edhe si diplomat që luante gjithashtu rolin e diplomatit. Si përfaqësues i mërgimtarëve i duhej të mirrej me diplomacinë e vjetër të Vatikanit dhe me diplomatë burokratë ndërkombëtarë të Kombeve të Bashkuara në Gjenevë e Romë, për të siguruar sa më shumë mbështetje për refugjatët shqiptarë të mbetur rrugëve të Evropës, pa ndihmën e askujt.

E kujtoj Dom Prekën, si një përfaqësues të denjë të një brezi klerikësh shqiptarë, të cilët i luteshin Zotit në faltoret e tyre, por siç është shprehur edhe Imam Vehbi Ismaili, ata ishin gjithmonë të “barazpeshuar” në dashurinë e tyre për fenë dhe për Atdheun e tyre, por edhe në respektin për njëri tjetrin dhe për besimin e njëri tjetrit. Dom Prekën e kujtoj si shembull i tolerancës fetare e krahinore ndër shqiptarët!

Sot, e kujtoj Dom Prekë Ndrevashajn si një mbrojtës i së Vërtetës, sepse besonte në të VËRTETËN si një mjet bashkimi, ndërkohë që luftonte gënjeshtrën si një mjet që shkaktonte ndarje dhe përçarje në botën shqiptare, përfshirë edhe diasporën, të cilën e deshti dhe për të cilën punoi aq shumë. Ishte shembull i bashkimit dhe i bashkpunimit me komunitetet e tjera fetare dhe organizatat e tjera të komunitetit shqiptaro-amerikan.

E kujtoj Dom Prek Ndrevashaj, edhe si poet e përkthyes shumë i talentuar, që bashkëpunoi me revistën ‘Shêjzat’ të botuesit dhe shkrimtarit Prof. Ernest Koliqi, dhe të poetit e shkrimtarit Martin Camaj ; revistë ku ka botuar disa poezi që shquhen për fjalorin e tyre të pasur, karakteristik për të folmen e Dukagjinit. Sipas disa burimeve, Dom Preka ka lenë pas një numër dorëshkrimesh, novela dhe përkthimesh fetare. Njëri prej bashkpuntorëve dhe bashkohas i Dom Prekës, studiuesi dhe gjuhëtari Karl Gurakuqi ka shkruar se Dom Prekë Ndrevashaj, si bir malesh që ishte, në shkrimet e tija, përdorte fjalë të rralla, që janë thjesht shqipe; gjuhën e pastër të maleve tona. Atje ku “zakonet janë ruejt të paprekuna e gjuha ashtë mbajtun e dlirë’, ka shkruar Gurakuqi, duke porosit lexuesit që t’a rilexojnë Dom Prekë Ndrevashajn, sepse do të, “vërejnë se sa bukur tingëllon shqipja kur e përdor një pendë e mësueme”.

Kujtoj Dom Prekë Ndrevashaj, i cili me ndihmën e Vatikanit, jetën dhe veprimtarinë e tij ia kushtoi Kishës Katolike, Atdheut dhe bashkombasve të tij të përhapur rrugëve të Evropës, si grigja pa bari…

Dom Prekë Ndrevashaj, i cili jetoi dhe veproi gjithë jetën e tij në mbrojtje të Lirisë dhe Demokracisë së VËRTETË, për veten, për bashkatdhetarët e tij nga të gjitha trojet shqiptare, pa dallim feje a krahine, të arratisur nga komunizmi sllavo-aziatik nga trojet shqiptare; shumë prej të cilëve ua bëri të mundur strehimin në Amerikën e SIMBOLIT të LIRISË — të Washingtonit dhe Xhefersonit, përfshirë edhe autorin e këtyre rreshtave modest, në kujtim të mikut dhe bashkpuntorit tim.

Sot, kujtoj edhe Dom Prekë Ndrevashaj, i cili megjithëse pjesën më të madhe të jetës së tij e ka kaluar në mërgim larg Atdheut, i arratisur nga komunizmi enverist, për të shpëtuar jetën nga diktatura komuniste, e pa besë dhe e pa fe Dom Prekë Ndrevashaj as një sekond të jetës së tij, nuk e harroi kurrrë Dukagjinin e tij të dashur, vendlindjen e tij dhe Atdheun –Shqipërinë, që i mungonte aq shumë.

Unë, kujtoj sot, gjithashtu Dom Prekë Ndrevashaj, i dekoruar për veprimtarinë e tij fetare e kombëtare, me Titullin e lartë të shtetit shqiptar: “KALORËS I URDHRIT TË SKËNDERBEUT” për veprimtarinë e tij jetësore në mbrojtje të vlerave kombëtare, nga Presidenti i Republikës së Shqipërisë, me motivacionin: “Në vlerësim të kontributit të tij të jashtzakonshëm në luftën për liri dhe demokraci. Me mirënjohje ndaj njërit prej prijësve më të ndritur të shqiptarëve të Amerikës, i cili gjithë jetën e tij e vuri në shërbim të idealeve më të mëdha njerëzore duke u shndërruar në shembullin e atdhetarit, mësuesit, misionarit humanist, antikomunistit, publicistit si dhe poetit e shqiptarit të madh”, citohet dekorata e Presidentit të republikës së Shqipërisë akorduar Dom Prekë Ndrevashjt (pas vdekjes), Tiranë, 12-07- 2022.

Kangë kushtuar Dom Prekë Ndrevashaj –Gjovalin Shani – Bir i Brashtes e Dukagjinit Dom Ndrevashaj

Më 3 tetor 2004 Dom Prekë Ndrevashaj u varros në varrezat e Rrëmajit në Shkodër, duke realizuar një ëndërr tjetër të dashur të tijën: pushimin në paqe në tokën amtare.

Foto-kujtime me Dom Prekë Ndrevashaj në Washington dhe në Itali

Në zyrën e Dom Prekës në Romë, (njëkohësisht edhe strehimi im si refugjat në Romë, 1970) Dom Gjeto Radi me lahutë, Dom Preka me fyell dhe autori me çifteli, (me Dom Gjeto Radin) viti 1970.

Në zyrën e Dom Prekës në Romë, (njëkohësisht edhe strehimi im si refugjat në Romë, 1970), Dom Gjeto Radi me lahutë, Dom Preka me fyell dhe autori me çifteli, (me Dom Gjeto Radin) viti 1970.

Dom Prekë Ndrevashaj mik i ngushtë i kolosëve të Kombit, Ernest Koliqi e Martin Camaj

Dom Prek Ndrevashaj me mikun, bashkpuntorin e ngushtë dhe bashkvendasin e tij dukagjinas, Prof. Dr. Martin Camaj.

Nga e djathta, Imam Vehbi Ismajli, Dom Jak Gardini, Dom Prekë Ndrevashaj dhe Padër Andre Nargaj – shembuj të tolerancës dhe bashkpunimit.

TË SHANTAZHUARIT ME DOSJE KRIMINALE, KËRCËNOJNË SHTETIN!- Nga IDRIZ ZEQIRAJ

-Testimi serioz i mësimdhënësve, garanci e suksesit në arsim-

Është në praktikën e të majtës, sidomos të asaj ballkanike, të përvetësojnë e privatizojnë sindikatat, shoqërinë civile dhe organizma të tjera të ngjashme, për t`i përdorur ato në protesta e demonstrime, madje pa ndonjë motiv të arsyeshëm, për ta kërcënuar ndonjë parti, shtetin, për qëllime elektorale dhe destabilizuese. Kështu po ndodhë me partitë-banda, të koalicionuara në PAN-in kriminal. Ato thirrën në djathtizëm, por, realisht, janë të majta ekstreme, puro staliniste, me një urrejtje patologjike për Perëndimin, në përgjithësi, dhe Amerikën, në veçanti. Thirrjet e tyre në “Amelika, Amelika”, janë individë të kriminalizuar dhe kandidatë potencialë, për t`u zinxhirosur me dosje faktike vrastare e hajnore.

Shembullojmë:

Sindikata SBASHK, e drejtuar nga kuadro të thekur të SHIK-ut ilegal e kriminal, vazhdon të manipulojë e sabotojë mbarëvajtjen e procesit arsimor, të kërcënojë qeverinë e shtetin e Kosovës. Vetëm një pikë më dobët, krahasuar me rezultatet e qeverive paraprake, të testuara nga PISA, që kishte Kosova, opozita PAN-iste e bëri namin, edhe pse kjo ishte rrjedhojë e grevës të SBASHK-ut. Ministrja e Arsimit, Arbërie Nagavci, në emër të dikasterit, bëri marrëveshjen për pagesën e një muajit të humbur në grevë, në kushtëzim të plotësimit të shumë mijëra orëve mësimore të humbura, sa sabotuese e armiqësore, aq edhe të turpshme e kriminale. Paratë u paguan për mësuesit, natyisht, jashtëligjshëm, por Sindikata e SBASHK-ut, e drejtuar nga Rrahman Jashari, vegël qorre të eksponentëve të SHIK-ut, Reshat Kushe, nënkryetar dhe Imer Imeri, sekretar i kësaj sindikate, dikur qëndrestare përballë pushtuesit, ndërsa tani mafioze, në shërbim të bandës PAN.

Sabotimi i drejtëpërdrejtë i procesit mësimor, respektivisht, pengimin e testimit të mësimdhënësve, ka qenë i skajshëm i vrazhdët. Është unike deklarata e Rrahman Jasharit, Rrahman Grevës, kur sfidon dhe kërcënon, publikisht, shtetin, duke thënë se “sa të jam unë kryetar e SBASHK-ut, nuk do të lejoj të bëhet testitimi i mësimdhënësve në asnjë nivel!” Ndërkohë që dihet se testimi është i paraparë me ligj, ka qenë dhe mbetet i gjithmonshëm dhe i përbotshëm. Një testim serioz, është garanci e suksesit në arsim. Dhe, kjo bëhet, kryesisht, me shkrim. Cilido që nuk realizon përqindjen e normuar të pikëve, e humbet të drejtën e mësimdhënies. Dhe, për ta rifituar të drejtën e sërishme, duhet kaluar për një proces riaftësimi, sa të gjatë, aq edhe të vështirë.

Janë 4 (katër) arsye bazë, që i japin të drejtë ministrës Arbërie, që të mos pranojë asnjë bisedë me kryesinë e SBASHK-ut:

1. Krerët e SBASHK-ut, me argatët e tyre servil e të pa integritet, janë kuadro të një organizate ilegale e vrastare, SHIK, e cila ka përgjakur Kosovën;

2) Krerët e SBASHK-ut kanë shkelur ligjin, duke refuzuar, përkatësisht, sabotuar testimin e mësimdhënësve, duke ndikuar drejtëpërsëdrejti në cilësinë e dobët të procesit mësimor;

3) Krerët e SBASHK-ut kanë mashtruar e tradhtuar marrëveshjen për plotësimin e shumë mijëra orëve të mësimit të humbura, edhe pse janë paguar. Pra, mashtrim dhe vjedhje – njëherësh;

4) Krerët e SBASHK-ut, si dhe krerët e sindikatave tjera, konkretisht, të organizatës të OVL të UÇK-së, duke qenë të shantazhuar me dosjest kriminale, për -të bëmat- e tyre vrastare, janë vënë në shërbim të partive-banda të PAN-it, për ta destabilizuar vendin, për interesa të PAN-it. Ata u kanë bërë thirrje edhe sindikatave, për t`u solidarizuar në greva e protesta, për ta shantazhuar dhe kërcënuar shtetin e Kosovës, në vijimësi.

Kupa është stërmbushur dhe shkarkimi i Kryesisë të SBASHK-ut, është imperativ, kërkesë e kohës.

Si motër e SBASHK-ut është OVL e UÇK-së, përkatësisht, krerët e saj me bashkëpunëtorë, madje prej krijimit të kësaj organizate dhe deri më sot. Të bëmat e kësaj organizate me emër shenjtëror, por me veprime të pista, qofshin ato hajnore, grabitçare, haraçiste dhe pjesëmarrës në krime makabre.

Sjellim vetëm disa nga të bëmat e krerëve kriminale të organizatës të OVL të UÇK-së:

1) Duke i bashkuar të ashuquajturat “Shoqata të dala nga lufta”, bëri përçarjen e madhe ndërshqiptare;

2) Në mars-prillin 2004, krerët politikë të partive-banda të PAN-it, në bashkëpunim të ngushtë me krerët e OVL të UÇK-së, të vëna në shërbim të Serbisë, organizuan dhe zbatuan projektin kriminal e famkeq të Beogradit zyrtar, protestat vandaliste, me sulmet ndaj njerëzve të pafajshëm dhe të pambrojtur; shtëpive dhe të kishave serbe, duke u vënë zjarrin. Rrjedhojat ishin fatale për Kosovën. Që këtej lindi ideja e “pamundësimit të bashkëjetesës me shqiptarët!” Për pasojë, ndërkombëtarët krijuan fshat e komunë serbe; demarkacionin e deri ke Asociacioni njëetnik, i cili ka bllokuar Kosovën edhe sot, duke rrezikuar ndarjen e saj.

3) Krerët qendrorë dhe lokalë të OVL të UÇK-së, në mënyrë të organizuar, nga 4.500 veteranë meritorë, i bënë 12.700 veteranë të dyshimtë dhe krejt të rrejshëmn, plot 42.000. Dhe, për ta shtuar dozën e krimit, përveç abuzimit material-buxhetor, mijërat e veteranëve i bënë pjesë të klientelës elektorale të partive të PAN-it!

4) Kulmon tradhtia e krerëve të OVL të UÇK-së, në bashkëpunim me Beogradin zyrtar, duke pranuar dosjet e Gjykatës Speciale të Kosovës, me seli në Hagë, në Zyrën Qendrore të OVL të UÇK-së, për t`i shpërndarë në media dhe publik. Qëllimi ishte sa i poshtër, aq edhe kriminal: Nxitja e përçarjeve dhe të vrasjeve ndër shqiptare, për arsye të dëshmive faktike, për krimet e bëra nga disa “biçim komandantësh” pa ushtarë!

Rrjedhimisht, qoftë Qeveria aktuale e Kosovës, si dhe të tjera , që do të pasojnë, pa u bërë spastrimi radikal, nga eksponentët krimimnalë, në radhët e SBASHK-ut dhe të OVL të UÇK-së, si dhe shumë mijëra “veteranëve” të rrejshëm, zhvatës të buxhetit të Kosovës, nuk duhet të pranojnë asnjë kontrakt dhe asnjë konsultim me këtë organizatë, e cila ka strehuar kriminelë dhe “veteranë” të rremë. Pra, duhet injoruar plotësisht, ashtu siç e meritojnë.

PO ME MALËSORË Ç’KINI?! Edhe unë, malësor jam! Nga Frank Shkreli

Këtë javë, në Parlamentin e Shqipërisë, Kryetarja, Zonja Elisa Spiropali iu drejtua deputetit Frrok Gjini, që siaps lajmeve zuri foltoren pa u thirrur nga Kryetarja e Kuvendit, me këto fjalë: “Për çfarë e kërkoni fjalën? Apo edhe ju në kuadrin e malësorëve që e marrin fjalën vetë…”. Dua të them prej fillimit se unë – në asnjë mënyrë — nuk e aprovoj mënyrën se si sillen parlamentarët shqiptarë në sesionet zyrtare. Nuk ma merr mendja se parlamentarët shqiptarë, po ta shikojnë veten në pasqyrë, e ndjejnë veten krenarë me sjelljet e tyre gjatë këtyre tri dekadave të ashtuquajturit “tranzicion demokratik”– qofshin ata të opozitës apo të pozitës. Ky është një problem institucional me të cilin duhet të merren instancat e Kuvendit – por grindjet politike dhe përleshjet fizike në parlamanet nuk janë problem as faji i “malësorëve”, as si grup, as si krahinë.

Fjalët e Kryetares ishin të nxituara dhe të pa vend. Thuhet se Albert Einstein ka thënë se po të kishte një orë kohë për të zgjidhur një problem, atëherë ai do të shpenzonte 55 minuta duke menduar për problemin dhe pesë minuta do mendonte për zgjidhjen e problemit. Kjo thënje më kujtoi edhe fjalët e gjyshit tim malësor: Mendo tri herë e fol një herë, bir!

Pyeta veten kush mund të jenë “malësorët” në Kuvendin e Shqipërisë, që shkaktojnë ka shumë “sherre”, në organin më të lartë legjislativ të shtetit shqiptar, sipas Kryetares së Kuvendit!? Nuk dij, por nëqoftse ka ndonjë deputet që e mban veten malësor, nuk besoj se flet dhe sillet në emër të gjithë malësorve, kudo që janë. Nuk besoj se është, as më i mirë as më i keq, sa i përket grindjeve e konfliktualitetit midis deputetve — se të tjerët që përfaqësojnë krahina të tjera të Shqipërisë — për aq sa kam parë e dëgjuar nga zhvillimet e punimeve të Kuvendit shqiptar, këto tre dekada, “demokraci”. Thashë me vete, po mund të ketë ndonjë malësor që ndërpret punimet e parlamentit në Tiranë, po ç’faj kanë të shkretët malësorë të përhapur anë e mbanë Shqipërisë e trojeve shqiptare, përfshir ne në mërgim, për një akt të një personi në Kuvendin shqiptar, që shkaktoi një reagim të tillë përgjithsues nga Kryetarja e Parlamentit. Po, ç’faj kanë sot malësorët që të përgojohen për keq dhe të ofendohen si grup e si krahinë në Kuvendin e Shqipërisë, sikur ata nuk kanë halle të tjera të mbijetesës, ashtu si të gjithë shqiptarët e tjerë pa dallime politike, feje a krahine? Se ne shqiptarët, pa dallim, përpiqemi të mbrojmë dhe të ruajmë bashkjetesën fetare e krahinore dhe t’ia tregojmë botës si një prej vetive tona që shumë pak popuj gëzojnë vlera të tilla kombëtare. Larg duart nga përçarjet krahinore!

Më duhet të them se u zhgnjeva për së tepërmi kur lexova këtë lajm e që më la një shije të keqe në gojë! Dallime të tilla, krahinore me qëllim ose pa qëllim dhe një diskurs i tillë politik, nuk kanë vend Kuvendin e Shqipërisë.

Ndërkohë që malësorët, në përgjithësi, si persona, grup e krahinë po ofendoheshin në trupin më të lartë legjislativ shqiptar, si njerëz konfliktual që nuk nderojnë as nuk zbatojnë rend as qetësi – qindra malësorë të tjerë nga të gjitha trojet dhe nga mërgimi – ishin mbledhur në Tuz të Malësisë së Madhe për të përuruar Monumentin madhështor kushtuar të Përgjithmonshimit, Heroit të Kombit, Gjergj Kastriotit -Skenderbe. Atje përball Malit të Deçiqit ku legjendari Ded Gjon Luli më 6 prill 1911 ka ngritur për herë të parë në 500-vjet pushtimi otomano-turk, flamurin e Gjergj Kastriotit –Skenderbe – një vit para se të valvitej flamuri në Vlorë me 12 Nentor, 1912. Ditën që malësorët në Tuz zbuluan shtatoren e Gjergj Kastriotit-Skenderbe – simbolit të bashkimit kombëtar – rastësisht lexova në disa portale se atje nuk kishte asnjë përfaqsi atë ditë në Tuz – sado të vogël – as nga Tirana, as nga Prishtina zyrtare.

Më duhet të jem i sinqert se unë nuk njoh shumë deputetë malësorë të Kuvendit të Shqipërisë. Ata edhe mund të jenë ndryshe nga malësorët që kam njohur e njoh unë. Por edhe po të ketë të tillë, gjë që nuk e besoj, përgjithsimet kurrë nuk janë të mira. Janë fals, ka thenë Mark Twain. Malësorët që kam njohur unë jo vetëm në vendlindje, por dhe rrugëve të mërgimit –gjatë më shumë se 50 e sa viteve, kanë qenë malësorë të “logut të kuvendit”, kur të gjithë në ato kohë, flisnin dhe jepnin mendimin në takime. Por, ama, kishte rregull, rregulla tradicionale që nuk shkeleshin – një nder to ishte të flisnin me rend, të dëgjoheshin të gjithë dhe të mos ofendohej askush.

Këta ishin malësorët që unë kam njohur gjatë jetës time – dhe nuk do të ishte keq që edhe brezi i sotëm i shqiptarëve t’i njihte ata si i njoh unë. Ose të dinte pak më shumë, ashtuqë të mos përgjithësohen gjërat. Malësorët si shqiptarë, protagonistë të Lahutës së Malësisë të At Gjergj Fishtës, janë malësorët që, kryesiht, kam njohur unë.

Po i kërkoj ndjesë Ernest Koliqit pasi po parafrazoj një artikull që kam lexuar kohë më parë prej tij ku ai shkruante për malësorët e Malësisë së Madhe se ata përparimin dhe lirinë e kanë dashur dhe e duan, por jo në shkëmbim të humbjes së lirisë. Se ndoshta mund të mos ketë ndonjë popull në Evropë si shqiptarët e Malësisë së Madhe që e duan lirinë si ata, që plotësimin e nevojave të tij, si popull, e gjënte në liri. Rrobat e malësorit, zhele-zhele valviteshin si flamur i grisur në luftëra shekullore, për të ruajtur nderin dhe lirinë – lirinë e vet dhe të fisit.

Pasi po flasim për “malësorët”, Albanologu i njohur Robert Elsie ka shkruar një libër siç kanë shkruar edhe të huaj të tjerë për malaësorët dhe Malësinë e Madhe. I ndjeri Robert Elsie, në librin e tij të fundit, profilizon fiset dhe bajraqet më të njohura të Malësisë së Madhe — Frank Shkreli/ Robert Elsie: Fiset e Shqipërisë | Gazeta Telegraf, si, Hoti, Kastrati, Shkreli, Kelmendi, Gruda, Trieshi, por pa përjashtuar fiset e bajraqet e krahinave të tjera, si fiset e Dukagjinit, Malësisë së Gjakovës, Malësisë së Lezhës, krahinës së Pukës, Malësisë së Krujës, krahinës së Mirditës, zonës së Matit e të tjera. Ai i cilëson këto fise të Shqipërisë së veriut dhe të Shqipërisë veri-lindore si tepër të veçanta në Evropë dhe ndoshta në botë, të cilat sipas tij, janë i “Vetmi shembull i vërtetë i një shoqërie fisnore, e mbijetuar në Evropë deri në mesin e shekullit të 20-të”.

Megjithëse këto krahina, mbeten edhe sot më pak të zhvilluara dhe si rrjedhim malësorët po detyrohen të largohen nga kullat e tyre, jo vetëm në krahasim me pjesën tjetër të Shqipërisë, por edhe në krahasim me botën tjetër për rreth saj, Sir Noel Malcolm, eksperti britanik për çështjet e Ballkanit, ka shkruar në parathënie të librit “Fiset e Shqipërisë” të Robert Elsit, se “Ishin këto fise — të cilat megjithëse territori i tyre, me qindra vite ishte nën pushtimin Osman, por pothuaj kurrë nën kontrollin otoman – përbënin bazën për identitet shoqëror, për drejtësi vendore dhe veprimtari ushtarake”.

Siç tregon edhe mbiemri im, unë jam malësor krenar, pjesëtar i njërit prej këtyre fiseve (Shkrelit) që sipas eskpertit britanik Sir Noel Malcolm janë përpjekur që gjatë shekujve të ruanin identitetin shoqëror të shqiptarëve dhe drejtësinë vendore, por pa u trembur nga sfidat as nga veprimtaritë ushtarake gjatë shekujve.

Kur Zoti krijoi njeriun, ai ishte ende duke eksperimentuar me Ramën – Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike

Shqipëria është vendi ku gomarët më në fund e kapin karotën. Shqipëria udhëhiqet nga hajdutët, injorantët, psikopatët, këlyshët e armiqve dhe tradhtarët famëkeq. Krimbi gjendet në shpirtin e njerëzve të ligë. Aty duhet ta gjurmosh, kërkosh, kuptosh dhe luftosh.

***

Ti zeroja njerëzore!

Ti ke strategji dinake

dhe gjene të pafavorshme.

Kështu që unë dëgjoj atë që ti me plehun e gojës belbëzon,

por e di çfarë ti mendon.

***

Është shumë e rëndësishme që ne të mos flasim më me doreza dhe përreth, por t’i quajmë gjërat plotësisht me saktësi dhe me emrin e tyre të vërtetë. Gënjeshtra më e madhe është e vërteta e cila fshihet. Patjetër të luftojmë menjëherë Krimin, nepotizmin, korrupsionin, tradhtinë.

Gjithmonë janë ndihmësit ata që bëjnë të mundur diktaturat. Rama është një mjeshtër i manipulimit dhe shitjes së mjegullës. Në “Rilindjen” e tij ka një bollëk ndjekësish.

“Duhet të jetë mirë të jesh në gjendje të komandosh, edhe nëse është mbi një tufë delesh.”- Cervantes

Kryeministri jo-legjitim i shtetit amë, është jo vetëm një piktor i dështuar që edhe prapanicën e vet e qëndisen me gabime, por edhe një cullak i neveritshëm plazhesh, një narkoman dhe një krijesë e sëmurë psikike. Ai është edhe një servil i Soroshit, i çetnikëve serb dhe grekëve të sajuar. Hajdut i pangopur, i pabesë, mashtrues, shpirtkeq, një shkatërrues i gjithë monumenteve historike shqiptare, terrorizues i rinisë dhe fukarenjve, një gënjeshtar patologjik dhe plotësisht i paaftë dhe papërshtatshëm për të mbajtur zyrën më të rëndësishme në Shqipëri.

Kryeministri që u “zgjodh” me vota të vjedhura, do që gjithë tjerët që e rrethakojnë, përfshirë pseudo-mediat që e kanë shitur prapanicën te ai, apo qafëleshët që e simpatizojnë, të dinë më pak se ai. Dhe, pasi ai din shumë pak, të gjithë tjerët nuk dinë asgjë.

Për më shumë se 7 vjet njerëzit e pyesin vetveten: Kush ishte dhe është me të vërtetë rreth Ramës kur ai ka kryer dhe vazhdon të kryej veprimet e tij të ligëta që konsiderohen midis më të këqijave në historinë shqiptare? A qëndron ai vetëm, si një i vetmuar me besim në aftësitë e tij, apo vepron në emër të disave, nëse në emër të tjerëve atëherë të kujt përveç Vuçiçit, Soroshit, Putinit?

Rama i përket një rrethi sundimtarësh të rrallë që po bëjnë një luftë të ashpër kundër nacionalizmit shqiptar. Ai me bandën e tij prej dobiçësh antikombëtarë janë të vetëdijshëm se dashuria atërore është në zemër të asaj që luftohet, diçka për të cilën duhet të heshtësh. Prandaj me urdhër të huaj, nëpërmjet varfërisë së qëllimshme edhe shpopullon Shqipërinë, popullsia e së cilës veç ka filluar të zëvendësohet me afrikan, aziatik e arabik.

Thuhet se kryeministri i paligjshëm është një produkt i një familjeje thellësisht jofunksionale, duke e bërë atë një udhëheqës ose akoma më mirë, një krijesë unike shkatërruese dhe të paqëndrueshëm të vendit. Llogaria nuk kërkohej kurrë nga Rama, dhe ai gjithmonë shpërblehej pa marrë parasysh sa dobët e bëri punën e tij.

Ne nuk mund ta lëmë të shkatërrojë tërësisht vendin tonë të përbashkët edhe duke e mbushur me qindra-mijë “refugjatë” ilegal të paligjshëm që shumë shpejt do ta ndryshojnë demografinë e vendit. Ndërkaq, policia (private) e tij nuk ka mundësi të ruaj kufirin, sepse është e zënë të terrorizon fëmijët që protestojnë kundër vrasjes së të riut, apo të atdhetarëve që mundoheshin të mbrojnë nga rrënimi Teatrin Kombëtar dhe monumentet (simbolet) tjera me vlera historike.

Ai është i dobët dhe egoja e tij është e brishtë, që thyhet a që thërrmohet lehtë. Vetëm mungon vullneti i juaj. Asgjë nuk është e mjaftueshme. Ky nuk është narcisisti tipik. Pasiguria e tij e thellë ka krijuar një vrimë të zezë, e cila vazhdimisht ka nevojë për komplimente, të cilat zhduken sapo të jenë futur brenda .

***

Poshtërsi-dobësi civilizuese kombëtare. Një shoqëri e tërë është në shërbim të disa hajdutëve.

Në dy shtetet tona që nuk funksionojnë, FYROM dhe trojet tjera nën pushtim, vetëm disa njërës të privilegjuar kanë gjithçka, tjerët nuk kanë asgjë. Është një mëkat dhe krim kundër popullit, kundër brezave të ardhshëm. Epoka e “politikanëve” të korruptuar, ata që shikojnë vetëm te vetja dhe për veten e tyre, më në fund duhet të marrë fund. Menjëherë. Zgjohuni, dhe nga truri freskohuni. Jeta është shumë e shkurtër për të fjetur pareshtur apo për të urryer njëri-tjetrin. Duaje kombin dhe vendin tënd, respektoji të tjerët që nuk të urrejnë ty.

Shqipëria (të gjitha trojet) është toka e shqiptarëve, jo e të tjerëve, një trashëgimi (e copëtuar dhe amputuar) që na kanë lënë paraardhësit tanë, dhe të cilën ne në plotësinë e kohës, një ditë do t’ua kalojmë fëmijëve tanë, një atdhe aq i vlefshëm sa duhet të jemi gati të luftojmë dhe të vdesim për lirinë dhe pavarësinë e saj të pandarë.

Një mënyrë e rëndësishme për të zvogëluar forcën e brendshme të një populli, dhe kështu potencialin e tij për rezistencë ndaj dëmtimit të kombit, është duke e bërë margjinal (më pak të rëndësishëm, duke e mbajtur jashtë fuqisë ose ndikimit) dhe tallur strukturën tradicionale të familjes. Kjo ka ndodhur me ne.

Ky zhvillim duhet të ndërpritet, në mënyrë që të mos shkaktoj shumë dëme si për shoqërinë ashtu edhe për individët. Por qoftë ajo herët a vonë, çmenduria do të marrë fund, gjithmonë ndodh kështu. Çdo brez (gjeneratë) duhet të përpiqet të pastrohet në kohën e tyre.

Ju thjesht nuk mund të heshtni më. Komunistët e dikurshëm dhe aktualë, thënë më mirë, Enveristët (dhe Titistët), udhëheqin jo vetëm qeverinë e vendit, por edhe ato organizata që perceptohen nga publiku si të sinqerta dhe padyshim patriotike.

Në fund, kur realizoi ëndrrën e tij diktatoriale, Enver Hoxha e kuptoi se nuk ishte mirë, por sipas zakonit komunist, ai e zhvendosi përgjegjësinë në histori. Dhe, xhaxhi u largua nga kjo botë thellësisht i bindur se “historia e kishte mashtruar”, e zuri në gjumë. Çfarë idiotizmi…

***

Shqipëria shpopullohet. Shtrëngata mungon, Rama nuk ikën. Tragjikomike deklarata perverse e tij: “Unë jam nxënës i Faik Konicës dhe Fan Nolit, dhe mos ngatërroni shpatën e gjuhës me plehun e gojës.”

***

PS: Shikoni nga minuta 5.50

https://www.youtube.com/watch?v=rK73IU8k6Gk

PËRMENDORJA E GJERGJ KASTRIOTIT -SKENDERBE NË TUZ TË MALËSISË SË MADHE — Mbrojtësit t’Atdheut e të Qytetrimit Europian, NË KUADËR TË 112-VJETORIT TË PAVARËSISË SË SHQIPËRISË Nga Frank Shkreli

Dy vjet më parë ishte njoftuar nga Kuvendi Komunal i qytetit të Tuzit në Mal të Zi, miratimi i vendimit për të vendosur në Tuz të Malësisë së Madhe, përmendoren e Heroit të shqiptarëve, Gjergj Kastriotit -Skenderbeut. Vendimi i para dy viteve nga Komuna e Tuzit u bë realitet ditën e 28 nëntorit, 2024, të Pavarësisë së Shqipërisë. Shtatorja e Heroit Kombëtar dhe të përgjithmonshmit të shqiptarëve Gjergj Kastriotit -Skenderbe u vendos në qëndër të komunës Tuz, ku morën pjesë qindra qytetarë të Malit të Zi, nga trojet mbarëshqiptare dhe përfaqësues të mërgimtarëve nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës, njoftoi Ali Salaj, korrespondenti i Zërit të Amerikës në gjuhën shqipe në një raport nga Malësia e Madhe. Me këtë rast, Zëri i Amerikës, citon njërin prej nismëtarëve të vendosjese së shtatores të Heroit Kombëtar në Malësi të Madhe, nënkryetarin aktual të Parlamentit të Malit të Zi, Zotit. Nikollë Camaj, të jetë shprehur se Gjergj Kastrioti do të rrijë krenar përballë Bratilës së Ded Gjon Lulit, ku gërshetohet me përpjekjet e Malësisë ndër shekuj për ta arritur lirinë kombëtare: “Kjo është një ditë e veçantë jo vetëm për Malësinë”, është shprehur Nikollë Camaj, “por për të gjithë shqiptarët kudo që jetojnë. Kemi Gjergj Kastriotin- Skenderbeun përballë Bratilës ku, u ngrit flamuri, për herë të parë, pas vdekjes së kryetrimit të Kombit shqiptar. Është, vërtetë, një gjë e madhe dhe dua të falenderoj çdo njerin që ka vendos qoftë edhe një guralec në këtë projekt madhështorë”, ka thënë Zoti Camaj për Zërin e Amerikës. Ndërsa, Kryetari i Këshillit Kombëtar të Shqiptarëve në Malin e Zi, Faik Nika, vuri në dukje se inaugurimi i përmendores në Tuz rithekson vlerat e Gjergj Kastriotit si një udhërrëfyes i kombit shqiptar, krye-hero dhe frymëzimi i qëndresës së tyre. “Për shqiptarët në Malin e Zi është një ditë shumë e rëndësishme dhe me rëndësi historike për për ta, të cilët rrezikohen nga asimilimi. Simbolika e inagurimit të bustit në Malësi është një shenjë e zhvillimit të shqiptarëve dhe përforcon bashkimin rreth identitetit dhe vlerave kombëtare për të cilët ne jemi krenar”, ka thënë Z. Faik Nika.
Në përurimin e shtatores së Gjergj Kastriotit -Skenderbe në Tuz ishin të pranishëm shumë mërgimtarë shqiptaro-amerikanë të larguar nga ato troje shekullin e kaluar dhe gjatë dekadave të kaluara. Ishin malësorët mërgimtarë të atyre trojeve shekullore, ata të cilët mbuluan financimin dhe shpenzimet për ngitjen e këtij monumenti madhështor mu në sheshin kryesor të Tuzit, në qëndër të Malësisë së Madhe. Për Zërin e Amerikës foli edhe përfaqësuesi i shoqatave të mërgimtarëve në SHBA, Zoti Ndrek Gjolaj. Ishin ato organizata e shoqata të malësorëve që kontribuan për ngritjen e përmendores. Ndrek Gjolaj e cilësoi vendosjen e shtatores së Gjergj Kastriotit në Tuz, “si një festë të madhe për shqiptarët kudo që janë”, duke uruar: “Gëzuar Malësisë dhe mbarë malësorëve kudo që janë përmendoren e Gjergj Kastriotit që po vendoset sot dhe ta gëzojnë brez pas brezi”, është shprehur për VOA-n shqip, Zoti Gjolaj, kryetar i Shoqatës Malësia e Madhe në Detroit.

Dita e ngritjes së shtatores së Gjergj Kastriotit-Skenderbe në qëndër të Malësisë së Madhe ishte vërtetë një ditë solemne, jo vetëm për shqiptarët nën Malin e Zi, por për mbarë shqiptarët e “gjakut të shprishur”, pa dallim e kudo që jetojnë, anë e mbanë botës. Përfaqsues të gjithë atyre, atje të mbledhur në Tuz për të nderuar figurën e madhe, të gjitha kohërave, të Heroit legjendar të shqiptarëve. Ishte një ditë që kujton krenarinë e shqiptarëve ndaj një të kaluare të lavdishme të historisë së tyre, por edhe një rast për të qenë shpresëdhënës për të ardhmen e shqiptarëve në ato troje që, për fat të keq, po zbrazen dita ditës, për arsye të politikave anti-shqiptare vendase të udhëhequra nga politikat e koridoreve antishqiptare në Beograd e Moskë. Por ajo që na shqetëson edhe më shumë në këtë mes, është arroganca zyrtare dhe mungesa e politikave bashkrenduese kombëtare të udhëhequra nga Tirana e Prishtina zyrtare, të pakën për të krijuar sadopak kushtet – politike dhe ekonomike–për shqiptarët që përballen me asimilim — dhe për të ngadalësuar largimin biblik të shqiptarëve nga trojet e veta – të përmasave që mund të thuhet se nuk ka ndodhur ç’rej kohës së Gjergj Kastriotit -Skenderbe.

Megjithë këtë klasë politike aktuale të papërgjegjëshme – politikisht dhe kombëtarishit, zhgënjyese dhe arrogante përball krizave kombëtare — anë e mbanë trojeve shqiptare — urdhri nga bronzi i shtatores së Gjergj Kastriotit -Skenderbe në Tuz të Malësisë së Madhe që u përurua në Ditën e Madhe të Pavarësisë së Shqipërisë pak ditë më parë, bën thirrje për bashkim. Sepse bashkimi kombëtar, me një mendje e një qëllim — mbi të gjithë përçarjet dhe ndasitë midis shqiptarëve ishte dhe mbetet sot e përgjithmonë, synimi kryesor i Gjergj Kastriotit për të ardhmen e shqiptarëve, për bashkim. Gjergj Kastrioti në Tuz të Malësisë së Madhe, “U porosit të rinjve të Shqipërisë: urdhri fillon nga bronzi, afrohuni të rinj dhe shtrëngoni duart fort me të moshuarit, me të moshuarit, për një betim të përbashkët që është nderim për të vdekurit dhe mbrojtje të të gjallëve. Pa këtë takim mes jush dhe të moshuarve, do të kishte një përplasje qytetërimesh. Mos harroni se agimi i së nesërmes do të lindë, sepse agimi i sotëm ka ardhur. Ka vlera të pavdekshme në jetën e njerëzve. Para syve tanë është i gjithë skenari kalimtar në të cilin njerëzimi kryen tragjedinë e madhe të palingjenezës së tij, në të cilën njerëzimi duket se ushqehet me gjak. Në skenën kalimtare, ndër imazhet që mbeten të patundura në dritën e historisë është ajo e Gjergj Kastriotit-Skënderbeut me ëndrrën e tij të madhe për një atdhe të ringjallur, me sytë plot vizione tragjike dhe ogure të paepur. 0 popull i Shqipërisë, bujar! Njerëz të fortë, ju i keni dhënë njerëzimit, një nga heronjtë më të shkëlqyer të të gjitha kohërave… Si atëherë ai fluturon drejt vendit të fëmijërisë së tij të hershme, tokës së ëndrrave të tij shpresat e tij, dhe ai e kthen flamurin e tij në tribunat e Krujës…pranon edhe sot si funksionin e atëhershëm të qytetërimit perëndimor, ai që kishte kuptuar fatet historike të popullit të tij: ai e kuptoi se Shqipëria i përkiste Perëndimit…”. (Gennaro Cassiani: Orazione (Ligjëratë) – Me rastin e festimeve kastriotjane në 500-vjetorin e Gjergj Kastriotit-Skenderbe, Romë, 1968).

Nga Tuzi i Malësisë së Madhe, Gjergj Kastrioti-Skenderbe u bën thirrje të gjithë shqiptarëve kudo që janë që të mbrohet identiteti kombëtar dhe vlerat pro-perëndimore të shqiptarëve, ashtu siç i mbrojti ai për të pakën një çerek shekulli, 500 e ca vjet më parë – me vizionin, nderin, burrërinë dhe trimërinë e Skenderbeut – simbolit historik të kohezionit evropian dhe pan-shqiptar?!

E kam thenë dhe vazhdoj të them se për shqiptarët sot, vlerat e Gjergj Kastrioi -Skenderbe nuk gjënden as tek Putini e Vuçiqi dhe as tek Erdogani. Popujt që këta pëprfaqsojnë sot, historikisht, kurrë nuk i kanë dashur të mirën Kombit shqiptar. Ashtu është edhe sot. “Udhëheqësit” aktualë të shqiptarëve që pretendojnë “vlerat e përbashkëta” me Perëndimin demokratik, në të vërtetë kanë treguar me sjellje dhe me vepra se, e ndjejnë veten më rehat në shoqërinë e Erdoganit, Vuçiqit dhe Putinit, se sa me vlerat e Heroit Kombëtar, Gjergj Kastriotit Skenderbe. Kombi shqiptar nuk ka nevojë të kopjojë vlerat as identitetein e askujt kombëtar. Shqiptarët kanë vlerat dhe identitetion e vet, kanë simbolin e vet përbashkues dhe përfaqsuesin e vërtetë të njohur nga e gjithë bota — të vlerave perëndimore: Gjergj Kastriotin- Skënderbeun. Shqiptarët nuk kanë nevojë për shëmbëlla liderësh autoritarë, arrogantë që mbjellin vetëm vdekje për popujt e vet dhe për tjerët.

Por me vendosjen e shtatores së Gjergj Katriotit- Skenderbe në Tuz të Malësisë së madhe, malësorët e sotëm kanë zgjedhur rrugën e Skenderbeut dhe të vlerave dhe trashëgimisë së tij, për të gjithë shqiptarët, qoftë në Shqipëri, Kosovë e mbarë trojet tona ashtu edhe në mërgim. Me ndihmën e tyre, të pakën mërgimtarët malësorë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, po përpiqen, që simbolikisht, të pakën me një monument kushtuar atij, të mbajnë fjalën dhe amanetin e Gjergj Kastriotit -Skenderbeut: të besës, nderit, bashkimit e të burrënisë, duke kujtuar Kryetrimin, shtet-ndërtuesisn dhe të përgjithmonshmin e shqiptarëve.

Për fat të keq, indiferenca zyrtare shqiptare ndaj figurës dhe vlerave të Gjergj Kastriotit-Skenderbe po kërcënon drejtimin kastriotjan, pro-perëndimor të shqiptarëve, me të cilët çdo shqiptar ka të drejtë të krenohet para botës së qytetëruar kudo që gjëndet fisi i shqiptarit: në trojet shqiptare shekullore e deri në Amerikën e largët. Sot e tutje, Gjergj Kastrioti edhe nga Tuzi i Malësisë së Madhe, ashtu siç bën nga prania e tij në Evropë e deri në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, me vlerat e tija pro-perëndimore, Skenderbeu vazhdon t’u tregojë shqiptarëve kudo, rrugën që duhet ndjekur – se Ai duhet të jetë, jo vetëm, simbol i vlerave dhe kohezionit evropian – por edhe një simbol i përgjithëmonshëm i kohezionit, vlerave dhe identitetit kombëtar i mbarë-shqiptarëve, pa dallim!

Frank Shkreli

Shtatorja e Gjergj Kastriotit -Skenderbe në qendër të Tuzit, Malësi e Madhe

Në trojet shqiptare kemi shumë hajdutë dhe mashtrues në politikë- Nga Aurel Dasareti

Dëgjova se krye-shakaxhiu tradhtar mercenar i AAK-së, i njohur si “gjenerali” 7-8 yjesh ramush haradinaj dhe krye-shakaxhiu tradhtar mercenar i PDK-së, i njohur si memli krasniqi, janë shumë të gëzuar që terroristët e shtetit terrorist, Serbia ka dëmtuar kanalin e ujit në Ibër Lepenc.

Sa më kriminale dhe të pista të jenë veprimet e terroristëve serbë ndaj shqiptarëve, aq më e bukur buzëqeshja e këtyre banditëve shqipfolës.

Shqiptarët janë kaq mendjelehtë, dhe aq të rënduar nga ngarkesat e përditshme, sa hajduti e mashtruesi gjen gjithmonë dikë për të mashtruar.

Kalofshi mirë, Aurel Dasareti

Shqiptarët në Preshevë, Medvegjë e Bujanoc diskriminohen edhe në përdorimin e simboleve Kombëtare- Nga REFIK HASANI

Shqiptarët në Republikën e Serbisë që jetojn në Preshevë, Medvegjë e Bujanoc dhe vazhdojn të përballen duke u diskriminuar, pasi mungon rregullimi me ligjë për përdorimin e simboleve Kombëtare.

Shumë qytetarë të kësaj Krahine shqiptare vazhdojn të përballen nëpër Gjykata Serbe, pse kan përdorur Flamurin Kombëtarë Shqiptarë. Përdorimi i simboleve Kombëtare nga shqiptarët në Serbi është e drejtë e tyre njerëzore, Kombëtare dhe ekzistenciale, por ende nuk është rregulluar përdorim me dispozita ligjore, e kështu vazhdon diskriminimi edhe në përdorimin e simboleve.

Mos lejimi i përdorimit të simboleve Kombëtare, është shkelje, cenim, mohim i së drejtës elementare individuale dhe kolektive të neve shqiptarëve në këtë Krahinë, përkundër që më datën 1 e 2 marsit të vitit 1992, është organizuar dhe mbajtur Referendimi dhe ka ndodhur lufta e armatosur në mesë të UÇPMB-ës dhe forcave të qeverisë së Republikës së Serbisë.

Krahina shqiptare e mbetur padrejtësishst nënë administrimin e Serbisë, është e diskriminuar edhe në pasivizimin e adresave-një pastrim entik i heshtur,është e diskriminuar në parfaqësim në institucione Lokale dhe Qendrore të Republikës së Serbisë, është diskriminuar në zingjirin Komandues të Policisë, në Gjykata, Prokurori, Shëndetësi, Administratë Tatimore, është e diskriminuar edhe në kulturë, në informim, në investime të zhvillimin ekonomik , mungon Universiteti në gjuhën Shqipe, etj

Kjo Krahinë shqiptare, është e diskriminuar nuk lejohet vendosja e Shtatores së Skënderbeut në qendër të Bujanocit,dhe Lapidari i UÇPMB-ës në Preshevë i hequr nga forca policore ende nuk është kthyer në vendin e vetë.

Në këtë Krahinë mungon një Institut për ruajtje të trashigimisë kulturo-historike, mungon një Universitet publik në Gjuhën Shqipe e në anën tjetër ende nuk pranohen diplomat e Republikës së Kosovës.

Kjo Krahinë shqiptare, është e diskriminuar, pasi është Rajoni më i pazhvilluar dhe më i diskrimnuar në gjithë Evropën. Mbi të gjitha,ky Rajon që mbulon Preshevë, Medvegjë, e Bujanoc, nuk e ka zgjidhur çështjen e statusit politik të shqiptarëve të kësaj krahine, prandaj vazhdon diskriminimi edhe në përdorimin e simboleve Kombëtare e jo vetëm.

*Autori i vështrimit është Refik Hasani.

Ballkani i Hapur, dhe objektivat dinamike të strategjisë serbe! – Nga S. GURAZIU

Komentet

Cancel reply

Lajme të ngjashëm

Përse parlamenti shqiptar shkel Kushtetutën për zgjedhjen e Avokatit të Popullit- Nga Lavdie Nela

Si t’iu besojmë premtimeve për “ndryshim” nga partitë e vjetra?!- Nga FISNIK ZEQIRAJ

Ju tregoj për takimin me Parashqevi Simakun në New York Nga Elida Buçpapaj

Kongresi i Shteteve të Bashkuara të Amerikës: Jo influencës komuniste në shkollat amerikane!- Nga Frank Shkreli

Çrregullime të personalitetit të “gjeneral” qoftëlargut Ali Ahmetit- Nga Aurel Dasareti

Si e kujtoj unë Dom Prekë Ndrevashaj. Në 20-vjetorin e kalimit të tij në amshim- Nga Frank Shkreli

(Fjala e mbajtur me 8 dhjetor, 2024 “JETA, VEPRA DHE TRASHËGIMIA E DOM PRENK NDREVASHAJ” 29350 LAHSER RD, SOUTHFIELD MI 48034

TË SHANTAZHUARIT ME DOSJE KRIMINALE, KËRCËNOJNË SHTETIN!- Nga IDRIZ ZEQIRAJ

PO ME MALËSORË Ç’KINI?! Edhe unë, malësor jam! Nga Frank Shkreli

Kur Zoti krijoi njeriun, ai ishte ende duke eksperimentuar me Ramën – Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike

PËRMENDORJA E GJERGJ KASTRIOTIT -SKENDERBE NË TUZ TË MALËSISË SË MADHE — Mbrojtësit t’Atdheut e të Qytetrimit Europian, NË KUADËR TË 112-VJETORIT TË PAVARËSISË SË SHQIPËRISË Nga Frank Shkreli

Në trojet shqiptare kemi shumë hajdutë dhe mashtrues në politikë- Nga Aurel Dasareti

Shqiptarët në Preshevë, Medvegjë e Bujanoc diskriminohen edhe në përdorimin e simboleve Kombëtare- Nga REFIK HASANI

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

RRETH NESH

Komentet

(Fjala e mbajtur me 8 dhjetor, 2024 “JETA, VEPRA DHE TRASHËGIMIA E DOM PRENK NDREVASHAJ” 29350 LAHSER RD, SOUTHFIELD MI 48034

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

RRETH NESH

NEWS LETTER

SOCIAL