Vërtet nuk mund të ndahet dot prej tyre.

Kështu mund të arrihet të kuptohet katërcipërisht marifeti i padisë që ka hapur ish-presidenti kundër Facebook dhe Twitter, si edhe YouTube, që i futën shqelmin pas sulmit ndaj Kuvendit në 6 janar.

Pa pasur pikën e oreksit për t’u bërë shërbëtorë të revoltës duke e lënë Trampin të vijonte të abuzonte me shkeljet e rregullave të platformave të tyre, ata më së fundi morën vendimin ta shporrnin – nga Twitter-i përfundimisht, nga YouTube me afat të pacaktuar dhe nga Facebook për dy vjet. Qysh atëherë, Trampi ka qëmtuar të gjejë një zëvendësues, në fillim provoi një blog që dha shpirt, ndërkohë që qarkulluan thashetheme se po ngrinte rrjetin e vet mediatik social, dhe kur kjo doli se ishte më e koklavitur nga ç’pritej, skema e ditëve të fundit – nuk ka dyshim se është skemë – është hapja e një padie kolektive ku ai është paditësi kryesor, bazuar në ankesën se Twitter-i, Facebook dhe YouTube kanë shkelur të drejtat e tij të mbrojtura në Nenin e Parë.

Kjo nuk hahet. Nuk ka dyshim se mundësia e Trampit për të komunikuar ashtu siç ia kënda atij – me potere dhe pa frerë – është penguar nga ekzili, edhe pse rrenat e tij më të dëmshme për vjedhje në zgjedhje kanë kapur si zhuli i mykut dizinformues pjesë të tëra të trupit të politikës. Ma merr mendja se edhe ai ndjehet i varur, ashtu si shumë nga ne, nga nevoja që të shfrehet në çdo orë të ditës apo natës për çfarëdo që t’i shkrepet mendjes e tij prej manjaku.

Por më shumë se gjithçka padia është një finte për mbledhje fondesh – tekstet për donacione filluan të shpërndahen që në momentin kur u hap konferenca për shtyp – dhe për amplifikimin e ankesave të tija tek përkrahësit në bazë që kanë arritur deri aty sa të besojnë se platformat e mediave sociale janë njësoj si podiume publike. Por për fatin e keq të padisë së Trampit, nuk janë.

Vetëm sheshet publike janë sheshe publike. Na pëlqen apo nuk na pëlqen neve, kompanitë private vendosin vetë për rregullat dhe për masat ndaj keqpërdoruesve të pandreqshëm. Siç është për shembull rasti i zotit Tramp që duket se ka vështirësi kur vjen fjala të kuptojë Kushtetutën. “Parlamenti nuk do miratojë ligje,” thuhet në Nenin e Parë “që kufizojnë lirinë e fjalës dhe të shtypit,” pra Parlamenti jo Facebook-u, Parlamenti jo Twitter-i, Parlamenti jo YouTube.

Në fakt, një qeveri që i detyron këto platforma të mbajnë anëtarë që ato nuk duan t’i kenë kryen shkelje të të drejtave të tyre sipas Nenit të Parë të Kushtetutës por jo sipas zotit Tramp, ankesa themelore e padisë të së cilit ka në qendër Facebook-un.

Ai parashtron se “statusi i FB e tejkalon kuadrin e një kompanie private dhe arrin në një aktor shtetëror.” Facebook-u është aktor shtetëror po aq sa është i tillë Mar-a-Lago, që po ta ndjekim logjikën e padisë do të thotë se edhe unë mund të bëhem anëtare aty edhe sikur z. Tramp mos dojë që unë të ulem për të ngrënë ushqim deti me gjashtë yje që serviret në verandë në orët e mbrëmjes të së mërkurës.

Do ishte njësoj sikur unë t’i kundërpërgjigjesha kësaj duke kërkuar një kilogram karavidhe, peshk të freskët zgare dhe garnetura mishi, një bar plot me sallata dhe ëmbëlsira, të gjitha të shoqëruara nga një saksofonist nën qiellin me yje ose përndryshe do jepja shpirt (nga dispepsia). Sigurisht, studjuesit e ligjit reaguan ndaj padisë duke vërejtur se tentativa të ngjashme për t’i kthyer kompanitë private në ndërmarrrje shtetërore kanë dështuar keqas dhe dolën në përfundimin se kjo është një provë tjetër mendjelehtë për të poseduar vëmendjen e publikut. Megjithatë nuk është akt i pamenduar goditja ndaj kompanive të mëdha të teknologjisë, gjë që nuk është marifet i ri për Trampin dhe as për të tjerët në politikë. Guvernatori i Floridës dhe pretendent i mundshëm për garën presidenciale në 2024, Ron DeSantis, dekretoi një Akt të tillë teatral në maj kundra censurës në mediat sociale që kërkonte t’u ndalonte kompanive të drejtën të përjashtojnë kandidantët e partive politike.

Projektligji është bllokuar nga një gjykatës federal në bazë të disa predispozitave ligjore. Të dyja ankesat (nga Trampi dhe DeSantis) tentojnë të argumentojnë se sot nuk mund të jetohet pa teknologji dhe kjo na jep të drejtën të jemi në këto platforma për shkak se ato janë të kudogjendshme: në punë, politikë, argëtim, komunikim dhe tregëti. Kjo u përjetua në përmasa reale gjatë pandemisë së Covid-19 kur shërbimet dixhitale u bënë domosdoshmëri për thuajse të gjithë njerëzit. Por përjetimet nuk përbëjnë prova. Dhe çështja qëndron te koncentrimi i pushtetit të cilën si Republikanët ashtu edhe Demokratët e kanë lejuar të grumbullohet në duart e industrisë teknologjike.

Pasiviteti i tyre i ka lënë konsumatorët përfshirë edhe z. Tramp me shumë pak alternativa në fusha nga më të ndryshmet. Një taktikë sulmi më e mirë për Trampin por edhe për shumë të tjerë që tani ju dhemb barku ngaqë superfuqitë dixhitale i kanë nxjerrë nga loja është të miratojnë paketa ligjore nga të dy partitë, që janë duke u formësuar në parliament për të trajtuar një listë me probleme siç është për shembull monopoli medial dhe mungesa e burimeve për rregullatorët që monitorojnë këto korporata të fuqishme. Sigurisht, Trampi që i bie rrugës së shkurtër dhe është në mënyrë konsistente ekzekutues i dobët, zgjodhi rrugën e krijimit të një cirku që është vetëm humbje kohe për sa i takon frenimit të fuqive tekno, dhe ky është model pune tipik për të. Këtë rrugë ndoqi kur erdhi fjala te hapja e hetimeve për të evindentuar rreziqet nga pronësia kineze e Tik-Tokut, këtë bëri kur duheshin instaluar riparime të nevojshme për kapacitetet informatike të Departamentit të Mbrojtjes, këtë bëri kur duheshin vendosur masa mbrojtëse për sistemet kibernetike dhe po të njëjtën gjë bëri kur duhej kryer reforma për artikullin 230 që u jep platformave dixhitale imunitet ligjor të zgjeruar, mbron jo vetëm rolin e tyre si moderues por edhe ndëshkimin ndaj keqpërdoruesve.

E vërteta është kjo: Zoti Tramp i ka shkelur rregullat për vite me radhë dhe tani duhet të laj hesapin që siç e ka zakon do ta lërë pa paguar. “Padija jonë do provoj se ky censurim nuk ka baza ligjore, konstitucionale dhe as amerikane,” tha ai. “Nëse ma bëjnë këtë mua, atëherë mund t’ja bëjnë kujtdo.”

Po, z. Tramp mund t’ja bëjnë kujtdo dhe të bëfshin mirë ato karavidhet e tua!

Donald Trump Just Can’t Quit Zuckerberg and Dorsey

By Kara Swisher
Really, he can’t.
That might be one way of trying to grok the stunt of a lawsuit that the former president filed Wednesday against Facebook and Twitter, as well as Google’s YouTube, for kicking him to the curb in the wake of the Jan. 6 attack on the Capitol.
With zero appetite for becoming handmaidens to sedition by allowing Donald Trump to continue abusing the rules of their powerful platforms, they finally made the decision to dump him — Twitter permanently, YouTube indefinitely and Facebook for two years.
Since then, Mr. Trump has been casting around for a replacement: first via a lame blog that sputtered out and then by dribbling out rumors that he was building his own social network. As that has turned out to be complicated, his latest scheme — and it is a scheme, all right — is to file a class-action lawsuit with himself as lead plaintiff, alleging that Facebook, Twitter and YouTube have violated his First Amendment rights.
As if.
It’s clear that Mr. Trump’s ability to communicate the way he likes — loud, unfettered — has been hindered by his exile, even if his most pernicious lies about election fraud have managed to crawl, like misinformation slime mold, into a large part of the body politic. And part of me thinks he actually had gotten addicted, like a lot of us, to erupting at any time, day or night, with whatever message popped into his manic mind.
But the lawsuit is most obviously a feint aimed at fund-raising — texts asking for donations went out as soon as Mr. Trump’s news conference started — and to up the grievance knob on his base of supporters, who have come to believe that social media platforms are our new public squares.
Unfortunately for Mr. Trump’s legal case, they are not. Only public squares are public squares. Like it or not, private companies can do whatever they want when it comes to making rules and tossing off incorrigible miscreants.
Like, of course, Mr. Trump, who appears to have a comprehension issue when it comes to reading our Constitution. “Congress shall make no law,” the First Amendment says, “abridging the freedom of speech, or of the press.” Congress, not Facebook. Congress, not Twitter. Congress, not YouTube.
In fact, a government forcing these platforms to host people they don’t want to host is a violation of their First Amendment rights. But not according to Mr. Trump, whose most inane allegation in the lawsuits is aimed at Facebook: He argues that its “status thus rises beyond that of a private company to that of a state actor.”
They are state actors as much as Mar-a-Lago is one, which would mean under this legal analysis that I have a right to join even if Mr. Trump does not want me there to enjoy Six Star Seafood Night Wednesday evenings on the patio. But to that I say: Give me “two-pound lobsters, freshly grilled fish and meat items, salads and a dessert bar, accompanied by a saxophonist under the stars” or give me death (by indigestion)!
Naturally, most legal scholars reacting to the case noted that similar efforts to make tech giants into governmental entities had failed miserably and concluded that it is a frivolous attempt at garnering attention.
Still, it’s not necessarily a stupid thing to use Big Tech as a punching bag, which is not a new trick for Mr. Trump and many others in politics. Florida’s governor and a potential 2024 presidential candidate, Ron DeSantis, signed the equally performative Stop Social Media Censorship Act in May, which sought to bar certain social media sites from banning political candidates. It has been blocked by a federal judge on several grounds.
Both legal outbursts are trying to tap into the idea that we simply cannot live without tech and have a right to be on social media sites because of the ubiquity of tech in work, politics, entertainment, communications and commerce. It has certainly felt truer than ever during the Covid-19 pandemic, when digital services became a necessity for almost everyone.
But feelings aren’t facts. And what is at issue is really the concentration of power that both Republicans and Democrats have allowed to happen in the tech industry. Their longtime inaction has left consumers, including Mr. Trump, very few alternatives across a range of areas.
A better route of attack for him and others bellyaching about their being made irrelevant by our digital overlords is to perhaps pass the wide range of bipartisan legislation slowly coalescing in Congress to deal with a wide range of issues such as monopoly power and the lack of resources for regulators who have to monitor powerful corporations.
Of course, ever the shortcut taker and consistently shoddy at execution, Mr. Trump has chosen to create a time-wasting circus when it comes reining in tech power, which has long been his modus operandi. He did it when it came to investigating the potential dangers of TikTok’s Chinese ownership, he did it when it came to needed upgrades to the cloud capabilities of the Defense Department, he did it when it came to putting cyberdefenses in place and he did it when it came to needed reforms of Section 230, which gives digital tech platforms broad immunity from legal action, as well as the ability to moderate content and punish bad actors.
Here’s what’s actually going on: Mr. Trump has behaved badly for years and now is paying a price he is trying to avoid, as always.
“Our case will prove this censorship is unlawful, unconstitutional and completely un-American,” he said. “If they can do it to me, they can do it to anyone.”
Yes, they can, Mr. Trump, and you can keep your lobster, too.

Kara Swisher is the host of “Sway,” an Opinion podcast, and a contributing writer. She has reported on technology and technology companies since the early days of the internet.