VOAL – Maradona lindi më 30 tetor 1960 në lagjen e varfër të Villa Fiorito, në periferi të Buenos Aires. Futbolli që nga fëmijëria është buka e tij e përditshme: si të gjithë fëmijët e varfër të qytetit të tij, ai e kalon shumicën e kohës në rrugë duke luajtur futboll dhe duke u bërë copë në fusha katastrofike.

Ato janë hapësirat e vogla në të cilat ai është i detyruar të luajë, midis makinave, kalimtarëve dhe çfarëdo tjetër, çka e mëson atë të manovrojë topin në një mënyrë mjeshtërore.

Tashmë i idhullizuar nga shokët e tij të lojërave për aftësitë e tij të mahnitshme, atij iu dha menjëherë pseudonimi “El pibe de oro” (djali i artë), i cili do të mbetet edhe kur të bëhet një njeri i famshëm. Duke marrë parasysh talentin e tij, ai provon veten në futbollin profesional: karriera e tij fillon në “Argentinos Juniors”, dhe më pas vazhdon në “Boca Juniors”, gjithashtu në Argjentinë.

Aftësitë e tij të jashtëzakonshme nuk mund të mos vërehen dhe, si paraardhësi i tij i madh brazilian Pele ‘, në moshën gjashtëmbëdhjetë vjeç ai tashmë u thirr për të luajtur në ekipin kombëtar të Argjentinës, duke djegur të gjitha fazat në këtë mënyrë. Sidoqoftë, Menotti, komisioneri teknik argjentinas i asaj kohe, nuk e mblodhi atë për Kupën e Botës 1978 por e konsideroi atë shumë të ri për një përvojë të fortë dhe të rëndësishme si kjo.

Vendi nuk duket se e pëlqen shumë zgjedhjen e Menottit: të gjithë mendojnë, me shtypin lokal në epërsi, që në vend të kësaj Maradona do të ishte plotësisht i aftë të luante. Nga ana e tij, Pibe de Oro rivalizon  duke fituar kampionatet e të rinjve për kombet.

Nga ai moment përshkallëzimi i kampionit është i pandalshëm. Pas provave të rrufeve të shpejta në kampionat, ai fluturon për Kupën e Botës 1982 në Spanjë, ku i jep dritë një Argjentine jo-të jashtëzakonshme me dy gola, edhe nëse në momentet kryesore në ndeshjet me Brazilin dhe Italinë, ai nuk mund të shkëlqejë ashtu siç duhet, madje edhe duke u dëbuar nga loja. Është pothuajse një mit: i vetmi futbollist që është bërë kaq popullor dhe aq shumë i dashur saqë pothuajse eklipson yllin e futbollit par ekselencë, Pele ‘.

Më pas, shuma me të cilën Barcelona e bindi atë të linte Boca Juniors ishte shtatë miliardë lira në atë kohë.

Fatkeqësisht, në skuadrën spanjolle ai luan vetëm tridhjetë e gjashtë ndeshje në dy vjet, për shkak të një dëmtimi shumë të keq, më seriozit në karrierën e tij.

Andoni Goicoechea, mbrojtësi i Athletic Bilbao, ia thyen këmbën e majtë dhe ligamentin.

Aventura tjetër është ndoshta më e rëndësishmja e jetës së tij (përveç botërorit): pas bisedimeve të shumta ai arrin në qytetin që do ta zgjedhë atë si bartësin e tij standard, i cili do ta ngrejë në një idhull dhe një shenjtor të paprekshëm: Napoli. Vetë Pibe de oro ka deklaruar vazhdimisht se është bërë shtëpia e tij e dytë pas Argjentinës …

Sakrifica e kompanisë ishte e jashtëzakonshme, pa dyshim për të (një shifër kolosale për kohën: trembëdhjetë miliardë lira), por do të jetë një përpjekje e shpërblyer mirë nga performanca e Diego-s, i aftë për të sjellë ekipin në kampionat dy herë. Krijohet një këngë domethënëse që krahason dy mitet, kënduar me zë të lartë nga fansat që bërtasin “Maradona është më e mirë se Pelé”.

Diego Armando Maradona prek majën e karrierës së tij në Kupën e Botës 1986 në Meksikë. Ai zvarrit Argjentinën në Kupën e Botës, shënon pesë gola në tërësi (dhe siguron pesë asistime), dhe do të jetë lojtari më i mirë në finalet. Përveç kësaj: në çerekfinalen me Anglinë ai krijoi golin që hyri në histori si “dora e Zotit”, një “teshtimë” që edhe sot futbolli nuk e ka harruar (Maradona shënoi “duke ndihmuar” për ta futur brenda topin me dorë).

Pas disa minutash, në vend të kësaj, ai realizon qëllimin e kryeveprës, atë “balet” që e sheh duke filluar nga mesfusha, dhe duke dribluar gjysmën e ekipit kundërshtar, e sheh të depozitojë topin në rrjetë. Një gol që u votua nga një juri ekspertësh si më i bukuri në historinë e futbollit!

Më në fund ai drejton Argjentinën pothuajse vetëm derisa triumfon kundër Gjermanisë Perëndimore 3-2 në finalen botërore.

Nga ai sukses Maradona solli edhe Napolin në krye të futbollit evropian: siç u përmend, dy kampionate të fituara, një Kupë Italiane, një Kupë UEFA dhe një Super Kupë Italiane.

Pastaj erdhi Italia ’90 dhe, pothuajse njëkohësisht, rënia e monstrës së idhulluar në të gjithë botën. Argjentina në atë botë është po në finale, por humbet kundër Gjermanisë për një penallti të Brehme. Maradona shpërtheu në lot, duke denoncuar më pas: “është një komplot, mafia ka fituar”. Ato janë vetëm shenjat e para të paqëndrueshmërisë emocionale dhe një brishtësi që askush nuk mund të dyshonte nga një njeri si ai, i cili gjithmonë mbeti në qendër të vëmendjes.

Një vit më vonë (është Mars 1991) zbulohet pozitiv ndaj një kontrolli doping, me pasojë që skualifikohet për pesëmbëdhjetë muaj.

Skandali e mposht shumë, lumenjtë e bojës harxhohen për të analizuar çështjen e tij. Rënia duket e pandalshme; njëri problem shfaqet pas tjetrit. Dopingu nuk është i mjaftueshëm, “demoni i bardhë”, kokaina, është gjithashtu në skenë, nga të cilat Diego, sipas raportimeve, është një konsumator i rregullt. Më në fund, ka probleme serioze me organet tatimore, të cilat shoqërohen me shfaqjen e një fëmije të dytë, i cili nuk u njoh asnjëherë.

Kur historia e kampionit duket se po shkon drejt një përfundimi të trishtuar, këtu është gjuajtja e fundit e bishtit, thirrja për në USA ’94, të cilës i detyrohemi një gol tmerrues ndaj Greqisë. Tifozët, bota, shpresojnë që kampioni më në fund të dalë nga tuneli i tij i errët, i cili edhe një herë do të jetë i njëjtë si më parë, në vend të kësaj ai është ndalur përsëri për përdorim të ephedrinës, një substancë e ndaluar nga FIFA. Argjentina është në shok, skuadra humbet motivimin dhe vendosmërinë dhe eliminohet. Maradona, pa mundur të mbrohet, bërtet për një komplot tjetër kundër tij.

Në Tetor 1994 Diego u punësua si trajner nga Deportivo Mandiyù, por përvoja e tij e re mbaroi pas vetëm dy muajsh. Më 1995 ai trajnon ekipin Racing, por jep dorëheqjen pas katër muajsh. Pastaj ai kthehet të luajë për Boca Juniors dhe tifozët organizojnë një festë të shkëlqyeshme dhe të paharrueshme në stadiumin Bombonera për kthimin e tij. Ai mbeti në Boca deri në 1997 kur, në gusht, ai u gjet përsëri pozitiv në një kontroll dopingu. Në ditëlindjen e tij të tridhjetë e shtatë, el Pibe de oro njofton pensionimin e tij nga futbolli.

Sapo mbaroi karriera e tij e futbollit, Diego Armando Maradona duket se ka pasur disa probleme të “zgjidhjes” dhe imazhit: mësuar të jetë idhulluar nga turmat dhe i dashur nga të gjithë, duket se ai nuk e ka marrë veten nga ideja se karriera e tij kishte mbaruar dhe për këtë arsye gazetat nuk do të flisnin më për të. Nëse nuk flasin më për të nga këndvështrimi i futbollit, por ata e bëjnë atë në kronikat ku Diego, për një gjë për një tjetër (disa paraqitje televizive, disa zënka të papritura me gazetarët ndërhyrës që e ndjekin kudo), vazhdon të flasë për vete.

Në vitin 2008, disa ditë pas ditëlindjes, Diego Armando Maradona u emërua si komisioneri i ri teknik për ekipin kombëtar të futbollit të Argjentinës, pas dorëheqjes së Alfio Basile i cili kishte arritur rezultate të dobëta në kualifikimet e Kupës së Botës 2010.

Maradona e çon Argjentinën të jetë ndër protagonistët e kampionatit botëror të Afrikës së Jugut.

çmimet në karrierë:

1978: shënuesi më i mirë i Kampionatit Metropolitane.

1979: shënuesi më i mirë i Kampionatit Metropolitane.

1979: golashënuesi më i mirë i Kampionatit Kombëtar.

1979: Junior Kampion Bota me ekipin kombëtar Argjentinas.

1979: “Olimpia de Oro” për futbollistin më të mirë argjentinas të vitit.

1979: Zgjidhet nga FIFA si Lojtari më i mirë i Vitit në Amerikën e Jugut.

1979: Merr Topin e Artë si Lojtari më i mirë i momentit.

1980: golashënuesi më i mirë i Kampionatit Metropolitane.

1980: golashënuesi më i mirë i Kampionatit Kombëtar.

1980: Zgjedhur nga FIFA si Lojtari më i mirë i Vitit në Amerikën e Jugut.

1981: golashënuesi më i mirë i Kampionatit Kombëtar.

1981: Merr trofeun e Gandulla si Lojtari më i mirë i vitit.

1981: Kampion i Argjentinës me Boca Juniors.

1983: Fiton Kupën e Mbretit me Barcelona.

1985: Ai u emërua ambasador i UNICEF-it.

1986: Kampion Bota me ekipin kombëtar Argjentinas.

1986: Fitoi “Olimpia de Oro” e dytë në futbollistin më të mirë argjentinas të vitit.

1986: Shpallet “Qytetar i shquar” i qytetit të Buenos Aires.

1986: Merr këpucën e artë të akorduar nga Adidas për futbollistin më të mirë të vitit.

1986: Merr Penën e Artë si futbollisti më i mirë i futbollit në Evropë.

1987: Kampion i Italisë me Napolin.

1987: Fitoi Kupën e Italisë me Napolin.

1988: Seria A shënuesi më i mirë me Napoli.

1989: Fitoi Kupën e UEFA-s me Napolin.

1990: Kampion i Italisë me Napolin.

1990: merr çmimin Brillante Konex për aftësinë e tij sportive.

1990: Vendi i dytë në Kupën e Botës.

1990: Emërohet Ambasadori i Sportit nga Presidenti i Argjentinës.

1990: Fito Superkupën e Italisë me Napolin.

1993: Futbollisti më i mirë Argjentinas i të gjitha kohërave.

1993: Fitoi Kupën Artemio Franchi me ekipin kombëtar Argjentinas.

1995: Merr Topin e Artë për karrierën e tij.

1995: çmohet si “Mjeshtër inspirues i ëndrrave” nga Universiteti i Oksfordit.

1999: “Olimpia de Platino” për Lojtarin më të mirë të Shekullit.

1999: Merr çmimin për sportistin më të mirë të shekullit në Argjentinë nga AFA.

1999: Slallomi i tij i vitit 1986 kundër Anglisë zgjidhet si goli më i mirë në historinë e futbollit.