VOAL – Catherine Fabienne Dorléac, e famshme ekskluzivisht me mbiemrin e nënës së saj dhe e njohur më mirë si Catherine Deneuve, lindi në 22 tetor 1943, në kryeqytetin francez, Paris. Një aktore me famë ndërkombëtare, asokohe prezantuese e disa programeve televizive, ajo ishte një nga më të dashurit nga publiku i gjerë midis viteve 60 dhe 70, falë bukurisë së saj. Ajo është gjithashtu një këngëtare e njohur si dhe një ambasadore e UNESCO-s.
Katerina e vogël lindi dhe u rrit në një familje arti, ku kinemaja dhe aktrimi janë artet e preferuara të të gjithë anëtarëve të saj. Babai i tij është aktori i vlerësuar Maurice Dorléac, i njohur për publikun mbi të gjitha si M. Teynac, dhe nëna e saj, gjithashtu një aktore, është Renée Deneuve. Katerina është e treta nga katër vajzat, të gjitha aktoret: François, Sylvie dhe Danielle, të gjitha këto mbajnë mbiemrin e tyre atëror.
Katerina e re dhe ambicioze menjëherë pati disa mosmarrëveshje me motrat e saj, veçanërisht me fëmijën e saj të parë, François, i cili vdiq para kohe në moshën 24 vjeç në një aksident me makinë, saktësisht në vitin 1967. Për të dalluar veten nga tri të tjerat, megjithatë, ajo merr pothuajse menjëherë mbiemrin e nënës së tij, Deneuve.
Debutimi arrin shumë herët. Kur ajo ishte vetëm adoleshente, në moshën trembëdhjetë vjeç, e vogla dhe e talentuara Catherine Deneuve bëri debutimin e saj në filmin “Le collegegiali”, nga André Hunebelle, daton më 1956.
Është fillimi i një karriere të shkëlqyeshme, e cila megjithatë merr vetëm në dekadën vijuese. Në fakt, filmi i vitit ’56 pasohet nga pjesë të vogla në filmat mediokër.
Për të ndryshuar jetën personale dhe artistike të Katerinës së re, është drejtori Roger Vadim, i cili sapo bën njohjen e tij bie çmendurisht në dashuri me të. Është ai që e imponon atë si një ikonë të re femër të kinemasë franceze të viteve ’60. Pasi e admiroi në “Les Parisiennes”, me regji nga Marc Allégret, në vitin 1961, dhe në “Caldi amori” nga Grisha M. Dabat, vitin e ardhshëm, Vadim e dëshiron atë në filmin sensual “Ves dhe virtyt”. Një vit më pas, atëherë, saktësisht në 18 qershor 1963, duke konfirmuar pasionin e tyre të lulëzuar, të dy kanë edhe një djalë, aktorin Christian Vadim.
Ndërkohë, Deneuve vazhdon të luajë rolin e femme fatale, si në filmin e vitit 1963, “Antologjia Seksuale”, nga Pierre Kast. Viti 1963 është gjithashtu i rëndësishëm për pjesën e mbuluar në filmin episodik me titull “Mashtrimet më të bukura në botë”. Një vit më pas, në vend të kësaj, ai u bashkua me të madhin Jean-Paul Belmondo në komedinë “Gjuetia e meshkujve”, ndërsa në vitin 1965 erdhi takimi me regjisorin amerikan Roman Polanski, duke nënshkruar fortesën dhe në atë kohë një film skandaloz me titull “Repulsion”.
Catherine Deneuve largohet nga Vadim dhe martohet me pasionin e saj të ri, fotografin dhe regjisorin David Bailey. Të dy u martuan në 19 gusht 1965. Fatkeqësisht, megjithatë, ata nuk arritën të ishin të lumtur dhe pas disa vitesh, tashmë në 1972, u divorcuan.
Aktorja luan dhe lidh veten në një miqësi të fortë me aktorin e madh Philippe Noiret, me të cilin punon në filmin “L’armata sul sofa”, daton më 1965. Një vit më pas ajo takohet me Michel Piccoli, në “Krijesa”, të cilin e rigjen në muzikalin “Josephine” të vitit 1966, me aktorin Gene Kelly.
Këto janë vitet më të suksesshme për Deneuve që arrijnë kulmin e artit dhe popullaritetit të saj kur regjisori Luis Bunuel e merr te “E bukura e ditës” në vitin 1967, i cili menjëherë bëhet një film kult i zhanrit dhe e sheh atë interpretojnë rolin e një borgjezeje të mërzitur, e cila, për tri orë, e shndërron shtëpinë e saj në një shtëpi takimesh. Interpretimi i saj, sipas “Revistës Premiere”, është përfshirë ndër njëqind më të mirët e ndonjëherë në kinema ndërkombëtare.
Edhe në Itali arrin talenti i saj. Dhe Katerina e bukur shkon të punojë përkrah Ava Gardner-it të mrekullueshme dhe aktorit James Mason, në filmin anglez “Mayerling”, më 1968. Vitin vijues fillon një marrëdhënie e re e zjarrtë, si dashurore ashtu edhe profesionale, ajo me babanë e nouvelle vague, regjisorin François Truffaut. Ai e dëshiron atë me Jean-Paul Belmondo në filmin “Droga ime quhet Julie”, në vitin 1969. Pavarësisht martesës me Bailey, i cili në këtë kohë fillon të fundoset, të dy artistët kurorëzojnë dashurinë dhe kur Deneuve ndërpret raportin, Truffaut pëson goditje, duke rënë viktimë e një avarie nervore.
Thirrja nga Hollywood më në fund arrin. Filmi që sjell Catherine Deneuve në teatrot amerikane është “Ndjej diçka po më ndodh”, datë 1969, në të cilën ajo luan krahas Jack Lemmon. Disa vjet më vonë, më 1975, ajo luajti me dy aktorë të shkëlqyer të kinemasë së yjeve dhe vijave, Ernest Borgnine dhe Burt Reynolds, në filmin “Një lojë jashtëzakonisht e rrezikshme”. Sidoqoftë, aktorja, jo shumë entuziaste për rolet që prodhimet amerikane i rezervojnë, vendos të rikthehet në Evropë.
Italia tani është shtëpia e dytë e artistes franceze. më 1972 në fakt, në setin e filmit “La cagna”, nga Marco Ferreri, ai u takua me aktorin Marcello Mastroianni dhe u dashurua plotësisht me të. E divorcuar nga Bailey, Deneuve lind vajzën e saj Chiara Mastroianni më 28 maj 1972. Është fillimi i një prej marrëdhënieve më të diskutuara dhe të fotografuara ndonjëherë, të paktën në Itali. Me Mastroiannin aktorja franceze e gjen veten në filma të tjerë të suksesshëm, siç janë “Asgjë e rëndë, burri i saj është shtatzënë”, më 1973, dhe “Non toccate la donna bianca”, nga 1974, ku interpretoi me të madhin Ugo Tognazzi.
Në vitin 1977 Catherine Deneuve është një nga “Shpirtrat e Humbur” të filmit homonim të Dino Risi, së bashku me Vittorio Gassman, suksesi i përsëritur me singularin “Casotto”, në të njëjtin vit dhe drejtuar nga Sergio Citti.
Tetëdhjetat shënuan për artisten pariziane shoqërinë e saj artistike me “mbretin e bardhë” Gérard Depardieu. Filmi i parë që ata xhirojnë së bashku është “Të dua”, nga viti 1980, i ndjekur nga “Metroja e fundit” në të njëjtin vit, në të cilin, për herë të fundit nën drejtimin e Truffaut, Deneuve fitoi César si aktorja më e mirë dhe David di Donatello për interpretimin më të mirë të huaj. Në vitin tjetër, përsëri me Depardieun, ajo aktroi në “Codice d’onore”, ndërsa në vitin 1982 ishte me Philippe Noiret në “Pushimet Afrikane”.
1983 është i famshëm për performancën e saj së bashku me aktoren Susan Sarandon, në tmerrin atipik “Miriam zgjohet në mesnatë”, në të cilin ajo luan pjesën e një vampiri. Filmi bëhet një kult sidomos për skenën në të cilën aktorja franceze lejon që të shkojë me kolegun e saj amerikan në një moment safi që shkon nëpër botë.
Pas “Fort Saganne”, më 1984, me Depardieu dhe Noiret, ajo mori thirrjen nga regjisori i madh Mario Monicelli, i cili në vitin 1986 e dëshironte atë në filmin e paharrueshëm “Le të shpresojmë se është femër”.
Me filmin “Indochina” ajo mori nominimin e saj të parë për Oscar, më 1992, pothuajse për çudi. Dy vjet më vonë ajo u emërua nënkryetare e Jurisë në Festivalin e Kanës, botimi 1994.
Një vit më pas regjisori Manoel De Oliveira e dëshiron atë në “Il convento”, me aktorin e mirë amerikan John Malkovich. Është fillimi i një partneriteti artistik me regjisorin që e rikujton atë për filmat “Kthehu në shtëpi”, në vitin 2000, dhe “Një film i folur”, në 2003. Ndërkohë, pas Ariut të Artë të nderit në Festivalin e Berlini, falë “Tetë gra dhe një mister”, të vitit 2002, fitoi Ariun e Argjendtë për aktoren më të mirë. Në vitin 2000 ajo gjithashtu punoi me regjisorin polemik dhe origjinal danez Lars von Trier, në “Dancer në errësirë”.
Debutimi si shkrimtare vjen pas filmit të vitit 2004 “Kohët e ndryshimit”, me ditarin “A l’ombre de moi-meme”.
Në vitin 2006 Catherine Deneuve u emërua Presidente e jurisë së Festivalit të Filmit në Venecia. Më në fund, midis 2007 dhe 2010 mori pjesë në disa filma pak a shumë të rëndësishëm si “Vajza në tren”, “Racconto di Natale” dhe “Bancs Publics”, si dhe “The Big Picture” dhe “Potiche – Statuja e bukur ”, ku gjen mikun dhe kolegen e saj Depardieu./Elida Buçpapaj
Komentet