Shenjat e sëmundjes fobike janë të rënda, por fatmirësisht sot, në këtë liri e demokraci të rrezikuar nga Braho e simahorë të tjerë të diktaturës, mund të gjesh mjekë të shkëlqyer psikiatër, apo psikoanalistë të zhdërvjellët, që kanë mbaruar në universitetet më në zë të Euro-Amerikës. Unë nuk e ndjek më reaksionin zinxhir të këtyre shpërthimeve, por mendoj se ky revansh absurd i tij, po bëhet i tejet i rrezikshëm. Unë nuk po ndeshëm më me një logjikë normale, të njeriut normal, por me paranojën e një fashisto-komunisti në krizë. Armët e mia të logjikës, argumentit dhe faktit kanë qenë përpikmërisht të sakta, të prekshme, të dëshmueshme.
Intervistoi dhe përgatiti: Pamela Kulla
Agron Tufa një nga shkrimtarët e njohur shqiptarë, poet e romancier, përkthyes e studiues, pedagog dhe aktualisht, Drejtor i Institutit të Studimieve të Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit (ISKK),vazhdon të sulmohet e kërcënohet prej dy javësh, duke nisur nga salla e Kuvendit të Shqipërisë prej deputetit Spartak Braho. Akuzat e Brahos ndaj tij dhe Institutit që ai drejton, përqendrohen në “vrerin dhe nxirjen” e luftës partizane, të heronjve e dëshmorëve të kësaj lufte. Deputeti Braho ka kërkuar shkarkimin e z. Tufa nga detyra, duke e akuzuar atë se “kërkon Lustracionin”, ndërkohë, që e ka kanosur “t’i thërrasë mendjes e të sillet në mënyrë të ekuilibruar”. Nuk ka munguar përgjatë këtyre dy javëve edhe reagimi i Tufës, kryesisht ironik, i shoqëruar me dokumenta autentikë nga arkivat, me anën e të cilëve ai dëshmon se z. Braho, ish-gjykatës i kolegjit ushtarak në vitet e diktaturës ka dhënë dënime politike të rinjsh e minorenësh dhe dënime me vdekje, duke theksuar fort përkatësinë prej familjeje antikomuniste, kundërshtare e regjimit të personit që ka dënuar me vdekje. Një e përditshme ka qenë vazhdimisht në dispozicion të z. Braho, ku përgjatë një jave ai ka dhënë tre intervista ekskluzive kundër shkrimtarit Tufa, kryesisht me akuza kontradiktore, të pafaktuara (por me premtimin se do t’i faktonte), me një përshkallëzim fyerjesh e kërcënimesh që shkojnë përtej personit Tufa, duke përfshirë kësisoj, krejt klasën e të ish të dënuarve politikë, si “humbës të luftës” dhe “koloboracionistë e ballistë”.
Tufa i është kundërpërgjigjur deputetit Braho në shtypin e shkruar dhe studiot televizive, duke e paraqitur atë si vrasës, pjesë e sistemit vrastar e kriminal të diktaturës komuniste, si e shkuara e turpshme e Shqipërisë, që gjëllon në realitetin e sotëm demokratik si “hije, lugat, vampir apo fantazmë”. Intervista e fundit (e treta) e zotit Braho ka pasur si titull një pezhorativ të fortë ndaj z, Tufa me titull “Një fashist në Tiranë”, ku vazhdohet me atë frymë të mëparshme fyerjesh dhe akuzash, por tashmë me një risi: me paraqitjen e një liste prej 265 dëshmorëve të luftës Antifashiste Nacional-Çlirimtare, të cilët sipas tij, Tufa i konsideron “kriminelë lufte”.
Tufa shprehet se deputeti Braho asnjëherë nuk ka arritur të thotë “qoftë edhe një gjë përafërsisht të saktë në akuzat e tij”. Ai thotë se lista me 265 heronj e dëshmorë, gjoja “kriminelë lufte”, është një mashtrim serial që bën Braho për të yshtur fantazmat e nostalgjisë fanatike për revansh enverist. Ai thotë se emrat janë nxjerrë nga konteksti i një libri studimor që ka botuar ISKK dhe se shumica e tyrë nuk janë të rënë, dëshmorë apo heronj, por bëhet fjalë me fakte, se në episode të ndryshme çetat partizane kanë pushkatuar njerëz të pafajshëm dhe se lista prej 256 emrash ka të bëjë me personat përgjegjës si dhe me ata, që kanë pasur dijeni për këto krime të luftës.
Në intervistën e mëposhtme shkrimtari Agron Tufa u jep përgjigje disa akuzave të Brahos, pa e humbur fillin karakteristik të ironisë së tij, dhe nga ana e tjetër shprehet se ka të bëjë me një “sulm paranojak të një fshisto-komunisti në krizë”.
-Ditët e fundit Spartak Braho ju ka akuzuar se ju jeni një vrasës me pagesë, si i komentoni këto akuza dhe pse pikërisht z. Braho po ju akuzon?
–Agron Tufa: Deputeti i PS, Spartak Braho, me sa duket, dëshiron aq fort që unë të jem vrasës, si ai, dhe kjo vjen prej një nevoje patologjike për të patur ortak tjetër si vetja. Por unë vrasës nuk jam, për fatin e tij të keq. Sepse gjer më sot, nuk kam vrarë as edhe një milingonë. Unë jam poet, jo vrasës. Vrasës është Spartak Braho. Ai e ka ngarkuar shpirtin në gjynahe të rënda edhe si vrasës. Ne ia kemi faktuar me dokumenta origjinalë dënimet që ka dhënë me burgje politike dhe pushkatime. A nuk është i tepër vallë gjithë ky shpjegim? Po ku e kanë vendin vrasësit e faktuar? Drejtësia jonë mendon, se vrasësit e kanë vendin në Parlament. Aty e vunë dhe deputetin Braho. Unë nuk jam në Parlament…
-Spartak Braho flet gjithnjë për një dosje të ‘zezë’ dhe shpesh kërcënon se do ta hapë, çfarë mendoni ju se ka në atë dosje apo është thjesht një mit?
–Agron Tufa: “Çanta e zezë”, është bërë me kohë gazi i miletit, sinonim i një personazhi derdimen, nje donkishot në kuptimin negativ të fjalës. “Çanta” është një nga reminishencat e kohërave kur Partia i kishte dhënë pushtet këtyre njerëzve të zombifikuar, që t’u kallnin tmerrin njerëzve të pambrojtur. Besoj se Braho në atë çantë ka sot pikëllimin e vet të zi, për kohërat e ra, që nuk i kthen më, fiks siç kanë qenë.
-Disa ditë më parë ju keni publikuar një dokument që Braho, në atë kohë gjyqtari i Kolegjit Ushtarak të PPSH, sot deputet i PS, ka urdhëruar një dënim me vdekje.
–Agron Tufa: Pas një dokumenti autentik të një dënimi politik të ish-gjykatësit Spartak Braho, është publikuar edhe dokumenti në fjalë, për një nga dënimet me vdekje të Brahos, gjë për të cilën, me sa kuptova, krenohet edhe sot.
– Çfarë mendoni për hapjen e dosjeve të Sigurimit, a janë të vonuara hapja e tyre?
–Agron Tufa: Tani ne e kuptojmë se pse nuk u hapën Dosjet as heret, as vonë. Përderisa në dikotominë tonë politike patëm të njëjtat elita, që janë përsëritur vazhdimisht në këto 29 vjet, atëherë kush do t’i hapte ato? Deputetët si Brahot? Me formatin e tij, e kemi të ujdisur mirë edhe Sigurinë Kombëtare.
-Kohët e fundit Shqipëria po kalon një moment krize politike, opozita ka djegur mandatet dhe po krijohet një opozitë e re, a mendoni se këto veprime të opozitës kanë ndikim nga jashtë, apo siç flitet influencë ruse?
–Agron Tufa: Nuk e besoj. Influecat nga jashtë, e aq më tepër ruse, janë një folklor i dalëboje, demode, që e artikulojnë politikanë e gazetarë pa pikë imagjinate. Djegia e mandateve ishte një akt dëshpërues i opozitës, akt pafuqie, pasi korrupsioni mori trajta të përbindshme e skandaloze. Nuk më takon mua të vendos, por kjo nuk ishte aspak mënyra e duhur. Sepse, siç e pamë, i hapi rrugën fenomenit të një opozite kukull, disi të “zhburrnuar”. Ndërsa ata që hynë në parlament kanë marrë parasysh koston. Ky mendoj, se është një bilanc alarmues i Partisë Demokratike. Pyetja që shtroj unë është: vërtet nuk paska pasë e djathta shqiptare aq djem e vajza, burra e gra të mrekullueshme, të shkolluar e intelektualë, ekspertë e njerëz me integritet të lartë moral, sa të përfundonte duke futur në lista këto karikatura politike!?
-A mendoni se Berisha po e dëmton partinë Demokratike, duke bërë thirrje për dhunë?
–Agron Tufa: Unë mendoj se në rend të parë të diskutimit nuk është zoti Berisha, sepse nuk po qeveris ai. Siç e dimë, tjetërkush është timonier.
-A ka sot në politikën shqiptare apo edhe në pozicione të larta në administratë persona që në sistemin komunist kanë vrarë?
–Agron Tufa: Si Spartak Braho? Po. Ka pasur gjithmonë. Sot ka një përqëndrim të madh e të pakuptueshëm ish operativësh të Sigurimit të shtetit, të cilët shkojnë në mbi dymijë vetë në terë Shqipërinë. Midis tyre, sigurisht, ka dhe vrasës në kuptinmin tekstual të fjalës. Është brezi i lindur në fillim të viteve 1950-1960, që filluan punë në Sigurimin e shtetit nga mesi i viteve ’70 deri në rënien e diktaturës me 1991. Kjo gjeneratë, përjashto ata që u larguan dhe fituan azil politik jashtë, është sot me shumicë në shërbimin në institucionet më të rëndësishme të shtetit.
– Zoti Braho ju konsideron si pasardhës i familjes kolobracioniste, sa e vërtetë është kjo?
–Agron Tufa: Fatkeqësisht z. Braho nuk arriti, qoftë edhe njëherë të vetme, të thotë për personin tim diçka përafërsisht të saktë. Akuza se unë qenkam “pasardhës i një familjeje koloboracioniste” është një tjetër shpifje ordinere e Brahos. Le ta provojë ta dëshmojë akuzën e tij me fakte dhe dokumenta, siç provova unë për të, që ka dhënë dënime politike për minorenë deri dhe dënime me pushkatim. Përndryshe “çantën e zezë” të Brahos, do ta quajmë “çanta që nuk u hap dot kurrë”. Por duke gërmuar, ka fort të ngjarë që të dalin Brahot fashistë. Po ka dhe diçka tjetër të lezeçme: Braho njëherë më etiketon si “familje balliste”, njëherë tjetër si “familje koloboracioniste”. Cilën nga këto zgjedh ai? Deputeti Braho kërkon të sajojë gjithçka, duke na paraqitur si antagonistë klasorë, sapo paraqesin dokumeta që rrëzojnë mitet e propagandës komuniste mbi luftën. Por as këtë nuk di ta bëjë mirë. Sa për koloboracionizmin: ku ka Koloboracionizëm më të turpshëm se ai që ka bërë PKSH me jugosllavët? Atë të na shpjegojë Braho, se u bë kur luftë nuk kishte. Kishte vullnet, nënshtrim të vullnetshëm prej skllavi. Nënshtrim deri në bashkim doganor dhe përgatitje për festën e bashkimit me RFJ! Dhe kur? Në kohë paqjeje!
-Deputeti Braho thotë që në praktikën e sigurimit, spiunët rekrutoheshin nga rradhët e klasës së Agron Tufës. Pastaj përsëri, në një intervistë të fundit, thotë se babai juaj ka bërë burg ordiner, e jopolitik. çfarë përgjigje keni ju për këto?
–Agron Tufa: Im atë, ka qenë një malësor tradicional, filozof nga natyra dhe i papërkulshëm për nga karakteri. Mbante kësulë të bardhë, të pastër, siç ka mbajtur brezi i moshës së tij në Dibër. Atë bardhësi, si majë dëbore, e mbajti të pandotur në shpirt. Nuk bëri kurrë, në asnjë rast, asnjë kompromis. Edhe burgun e bëri për të tjerët. Aktakuza e tim eti ka qenë: “për moskallëzim bisedash armiqësore dhe pengim të organeve hetuese”. Ose më shqip: burg, veç mos me qenë spiun, mos me marrë më qafë të tjerët. Le të provojë të kundërtën “Çanta e zezë”. Braho dhe xhelatë të tjerë të diktaturës mund të kenë rekrutuar edhe nga klasa e të dënuarve informatorë. Ne i dimë mirë metodat lebetitëse, terrorin dhe shantazhin me fëmijët dhe familjen që kanë ushtruar oficerët operativë, hetuesë, gjykatës e prokurorë për t’i thyer njerëzit pa asnjë shpresë, të braktisur në thonjtë dhe torturat e sigurimsave apo të hetuesve e gjykatësve si Spartak Braho. Për këtë se si ka torturuar e çuar në çmendinë djem të rinj, minorenë, le të na flasë vetë ende-Deputeti Braho. Ata të mbijetuar janë të gatshëm të përballen me të. Por i kthehemi argumentit të rekrutimeve. Braho përpiqet djallëzisht ta bëjë ligj universal faktin, se në kushte e mungesës së lirisë elementare, në qeli e zyra hetuesie, në burgje e kampe internimi, disa bisha si ai vetë kanë mundur t’u shkëpusin me pahir ca firma disa fatkeqëve. Por ndërsa ato i bënin me shtrëngim e dhunë kafshërore, si shpjegohen mijëra informatorë spiuna të zellshëm nga familje të partishme, deri në instanca të larta të KQ të PPSH?
– Në intervistën e tij të fundit, z. Braho ju akuzon se ju keni botuar në një studim listën e 256 dëshmorëve të luftës partizane, të cilët ju i quani kriminelë luftë. Si qëndron e vërteta?
–Agron Tufa: Z. Braho i takon asaj kategorie të pandreqshme gënjeshtarësh, të cilët e kanë psikologjikisht të pamundur të thonë qoftë dhe një të vërtetë. Po dhe në ndodhtë ta kapërdijnë padashje një të vërtetë, atëherë kalojnë disa javë duke e vjellur atë, derisa të rregullojnë pehazhin organik të gënjeshtrave e mashtrimeve. Kështu dhe me shifrën e tij prej 265 emrave me heronj apo dëshmorë, për të cilën do të kemi një përgjigje sqaruese për opinionin. Këtu po sqaroj shkurt: lista me 265 heronj e dëshmorë, gjoja “kriminelë lufte”, është një mashtrim që bën Braho për të yshtur fantazmat fanatike e nostalgjike për revansh enverist. Emrat janë nxjerrë nga konteksti i një libri studimor që ka autor studiuesin Çelo Hoxha, botim i ISKK dhe se shumica e tyrë nuk janë të rënë, dëshmorë apo heronj, por bëhet fjalë me fakte, se në episode të ndryshme të luftës së partizanëve me urdhërat e padronëve Miladin Popoviq dhe Dushan Mugosha, të cilët bënin ligjin mbi Enver Hoxhën dhe Shtabin e Përgjithshëm të LANÇ-it, janë pushkatuar njerëz të pafajshëm, popullata civile, janë djegur krahina të tëra, është ushtruar terror, janë zhbirë fshatra e janë vrarë pas shpinë komandantë e njërëz të rëndësishëm të luftës. Lista prej 256 emrash ka të bëjë me personat përgjegjës për krimet e vrasjet dhe, më së shumti, për ata që kanë pasur dijeni për këto krime të luftës. Pra, një gjë më se e vërtetë, e mbështetur në arkiva, dokumenta dhe dëshmi. Është tjetër gjë të shpallësh 265 kriminelë luftë dhe krejt tjetër gjë të thuash që 265 prej rradhëve të udhëheqjes partizanë kanë përgjegjësi apo kanë pasur dijeni mbi këto krime. Besoj se e kapni ndryshimin e thellë.
– Zoti Spartak është shprehur se “unë vij nga një familje dëshmori dhe ne ishim fituesit e luftës. Babai im ka mundur pasardhësit e tyre ndërsa unë kam mundur pinjojtë e tyre”. Si qëndron e vërteta e kësaj?
–Agron Tufa: Rrenë tjetër e deputetit Braho. Nuk ka ndonjë dëshmor. Nëpër fis a miqësi, tjetër punë është. Një gjë ama dihet mirë: babai i Spartak Brahos, që ka qenë 11-12 vjeç kur filloi lufta, i bie të ketë qenë nja 15-16 vjeç kur doli “partizan i orëve të fundit” (17 mars 1944). Pastaj dihet, u forcua dhe u kalit pas lufte, kur u dërgua me shërbim në “veriun antikomunist”, saktësisht, në Shkodër, në kohën kur antikomunistëve u thoshin “banda”. Imagjinoni, qytetarë shkodranë me një apo dy fakultete të mbaruara në Universitetet e Europës, ajka e inteligjencës, siç kanë qenë antikomunistët shkodranë, quheshin “banda” prej analfabetëve të pushtetit të ri stalinist. Se ç’kanë bërë komunistët në Shkodër, këtë kërkojeni në enciklopedinë e terrorit komunist, që e boton Instituti i Studimeve të Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit (ISKK). Dihet, gjithashtu, dhe miqësia e famshme që ka pasur babai i Spartak Brahos me Sabri Sevranin, Komandantin mizor të Kampeve dhe Burgjeve të Komunizmit. Si të mos bëhej Braho komunist?
Braho përpiqet të instalojë përmes shtypit një imazh përkeqësues në publik për ish-të përndjekurit politikë të Shqipërisë, duke cënuar rëndë qëndresën e kundërshtimit të diktaturës komuniste në vendin tonë. Në gjykimin e sotëm kolektiv, brenda e jashtë vendit, të Përndjekurit Politikë, antikomunistët, nuk e humbën as luftën antifashiste, as moralin e kësaj lufte. Humbësit e vërtetë të luftës, siç u pa bindshëm, janë komunistët dhe fronti ideologjik komunist, ku shërbeu si gjykatës i zellshëm edhe Spartak Braho. Parlamenti i parë pluralist shqiptar, në një seancë të posaçme të vitit 1991 u ka kërkuar ndjesë të persekutuarve politikë për pushkatimet, dënimet dhe internimet e tyre të pamerituara. Për persekutimin absurd 45-vjeçar, dhe qeveritë demokratike shqiptare të pas vitit 1991 ua kanë njohur atyre pafajësinë, u kanë kërkuar ndjesë në emër të shtetit. Përndryshe pse kompensohen dhe dëmshpërblehen? Jo se kompensimi, dëmshpërblimi apo rehabilitimi i tyre janë të mundshëm… Por vetë një fakt i tillë, tregon se rregjimi dhe ideologjia enveriste e Brahos dështoi në mënyrën më të turpshme, pasi kishin çnderuar që në zanafillë, tok me Miladinin dhe Dushanin, edhe luftën patriotike të partizanëve shqiptarë. Përçarja që Braho kërkon të mbjellë mes shqiptarëve është thjesht një provokim dhe prirje komunisto-fashiste.
-Z. Braho ju ka sulmuar edhe si shkrimtar; ai deklaron se ju dhe zotin Gazmend Kapllani nuk ju njeh as katundi juaj.
–Agron Tufa: Nuk i marr seriozisht përçartjet e një ish-gjykatësi komunist për artin. Ky aspekt ka të bëjë me mua dhe nga pikëpamja shoqërore nuk përbën rrezik. Si ish-gjykatës që jepte dënimet, Braho e ka edukuar veshin e tij me estetikën e formulimit të vendimeve me vdekje, dënime politike të adoleshendtëve në moshën e tyre të ëndrrave. Si mund të kuptojë letërsinë time dhe të kolegut tim Kapllani!? Le t’ia falim këto lajthitje të moshës, se nuk është fushë e tij.
-Në intervistën e tretë (dhe të fundit deri tani), z. Braho ju ka etiketuar në një të përditshme me një pezhorativ të rëndë “Një fashist në Tiranë”. Si e keni pritur ju?
–Agron Tufa: Paaftësia e deputetit Braho për të përballuar të vërtetat e tmerrshme të krimeve të komunizmit, që i kanë prodhuar vetë ai dhe veglat qorre të diktaturës si ai, ka shpërthyer tashmë në një frenezi të pakontrolluar, duke e zhvendosur Brahon nga ekstremi komunist enverian, në ekstremin fashist dhe anasjelltas. Shenjat e sëmundjes fobike janë të rënda, por fatmirësisht sot, në këtë liri e demokraci të rrezikuar nga Braho e simahorë të tjerë të diktaturës, mund të gjesh mjekë të shkëlqyer psikiatër, apo psikoanalistë të zhdërvjellët, që kanë mbaruar në universitetet më në zë të Euro-Amerikës. Unë nuk e ndjek më reaksionin zinxhir të këtyre shpërthimeve, por mendoj se ky revansh absurd i tij, po bëhet i tejet i rrezikshëm. Unë nuk po ndeshëm më me një logjikë normale, të njeriut normal, por me paranojën e një fashisto-komunisti në krizë. Armët e mia të logjikës, argumentit dhe faktit kanë qenë përpikmërisht të sakta, të prekshme, të dëshmueshme. Mund t’i provojë kushdo. Kam pësuar një zhgënjim të madh nga niveli derdimen i një deputeti, që nuk është në gjendje të thotë qoftë dhe një gjë përafërsisht të saktë. Ndërsa për shantazhet, kërcënimet dhe përpjekjet për linçimin tim publik, ndonëse shoh se ka dhe mbështetjen e heshtur të disa kolegëve të Kuvendit, ndjej keqardhje të përzier me njëfarë humori të zi. /Pamfleti
Komentet