Një zjarr i madh shpërtheu këtë të hënë në katedralen Notre-Dame në Paris. Imazhet që tregonin një tym të bardhë që vjen nga çatia e strukturës u shpërndanë në të gjitha mediat dhe rrjetet sociale. Nuk dihen ende shkaqet e zjarrit, ndërsa mendohet se ai mund të jetë shkaktuar nga punimet që po kryhen për restaurimin e katedrales.
Notre-Dame de Paris (domethënë “Zonja jonë e Parisit”) është katedrale mesjetare katolike në Île de la Cité, qarku i katërt i Parisit, Francë. Katedralja konsiderohet një nga shembulli më i mirë i arkitekturës gotike franceze dhe kisha më e mirë n Kishën Katolike në Francë, dhe në botë.
Ndërtimi
Në vitin 1160, për shkak se kisha në Paris ishte bërë ”Famulli e mbretërve të Evropës”, peshkopi Maurice de Sully e cilësoi katedralen e mëparshme të Parisit, Saint-Étienne (Shën Stephen’s), e cila ishte themeluar në shekullin e 4-të, e padenjë rolin e saj të lartë dhe e kishte prishur menjëherë pas marrjes së titullit të peshkopit të Parisit. Sipas legjendës, Sully kishte një vizion të një katedrale të lavdishme të re për Paris, dhe e skiconte atë në tokë jashtë kishës origjinale.
Për të filluar ndërtimin, peshkopi kishte shembur disa shtëpi dhe kishte ndërtuar një rrugë të re për të transportuar materiale për pjesën tjetër të katedrales. Ndërtimi filloi më 1163 gjatë mbretërimit të Louis VII dhe mendimi ndryshon nëse Sully ose Papa Aleksandri III hodhi gurithemelet të katedrales. Gjatë ndërmtimit, një numër i arkitektëve punuan me ndërtimin, diçka që stilet e ndryshme (dhe lartësitë) e kullave dëshmojnë për të. Ndërtimi i katedrales përfundoi në vitin 1345.
Këmbanat
Katedralja ka 10 këmbana, më e madhja, Emmanuel është vendosur në kullën jugore dhe peshon pak më shumë se 13 ton dhe është ngarkuar për të shënuar orët e ditës dhe për raste të ndryshme dhe shërbime. Kjo këmbanë gjithmonë bie e para, të paktën 5 sekonda para pjesës tjetër. Deri kohët e fundit, kishte katër këmbanat e shekullit të 19-të në rrota në kullën veriore, të cilat ishin duke u rrokullisur. Këto këmbana duhej të zëvendësonin nëntë që u hoqën nga katedralja gjatë Revolucionit dhe u vendosën për shërbime dhe festivale të ndryshme. Këmbanat dikur u rrokulluan me dorë, përpara se motorët elektrikë të lejonin që ato të vinin pa punë manuale. Kur u zbulua se madhësia e këmbanave mund të shkaktonte që të gjithë ndërtesën të lëkunde, duke kërcënuar integritetin e saj strukturor, ato u morën jashtë përdorimit. Këmbanat gjithashtu kishin çekiçë të jashtëm për të bërë një dallim nga një tastierë i vogël.
Këmbanat e Notre-Dame de Paris
Emmanuel 13271 kg 261 cm
Marie 6023 kg 206.5 cm
Gabriel 4162 kg 182.8 cm
Anne Geneviève 3477 kg 172.5 cm
Denis 2502 kg 153.6 cm
Marcel 1925 kg 139.3 cm
Étienne 1494 kg 126.7 cm
Benoît-Joseph 1309 kg 120.7 cm
Maurice 1011 kg 109.7 cm
Jean-Marie 782 kg 99.7 cm
Ndërtimi i saj edhe sot shihet si një nga arritjet më të mëdha të arkitekturës franceze të stilit gotik.
Katedralja ishte pjesë e Trashëgimisë Botërore të UNESKO-s, vizitohej nga 12 milionë turistë në vit. Francezët e kishin ruajtur atë jashtëzakonisht mirë. Shumica e dritareve ishin origjinale dhe që nga shekulli i XIII kishte parë vetëm ndryshime të vogla.
Katedralja, mbi 100 metra e lartë, dallohej veçanërisht për 3 fasadat e saj të mëdha, ku janë gdhendur pamje e figura që ilustrojnë temat kryesore teologjike dhe tregime biblike.
Për arsye të arkitekturës, Katedralja Notre-Dame de Chartres vazhdonte të ishte një destinacion i rëndësishëm turistik për njerëz fetarë ose laikë. Katedralja ishte dikur qe tempull galo-romak; në shekullin IV, mbi tempullin e rrënuar, u ngrit një bazilikë merovinge e mbi të, një kishë romanike.
Një nga shembujt më të shkëlqyer të artit gotik-klasik, katedralja ishte 130 metra e gjatë, 48 e gjerë, 36 e lartë nga brenda, ndërsa nga jashtë, 69 metra. Ajo mund të zinte 6550 persona.
Katër rozonet, lule të mëdha prej guri e qelqi, me diametër trembëdhjetë metra, mbi një balaustër 7-metrash, ishin kryevepra të papërsëritshme. Lakueshmëria e plumbit u krijon vetratave mundësinë t’i bëjnë ballë erës, ndërsa struktura e fuqishme prej guri e prej hekuri e mbante prej shekujsh gjithë peshën e ndërtesës.
Katedralja kishte 10 kambana, më e madhja, Emmanuel është vendosur në kullën jugore dhe peshon pak më shumë se 13 ton dhe është ngarkuar për të shënuar orët e ditës dhe për raste të ndryshme dhe shërbime. Kjo kambanë gjithmonë bie e para, të paktën 5 sekonda para pjesës tjetër.
Deri kohët e fundit, kishte katër kambanat e shekullit të 19-të në rrota në kullën veriore, të cilat ishin duke u rrëzuar. Këto kambana duhej të zëvendësonin nëntë që u hoqën nga katedralja gjatë Revolucionit dhe u vendosën për shërbime dhe festivale të ndryshme.
Kambanat dikur u lëvizeshin me dorë, përpara se të përdoreshin motorët elektrikë. Kur u zbulua se madhësia e kambanave mund të shkaktonte lëkundje në të gjithë ndërtesën ato u morën jashtë përdorimit.
Komentet