NË MBRETËRINË E JUSTINIANIT
– Me Mbretin Justinian më lidh lashtësia e atdheut tim!

–
Justiniani
Nuk është si Romeo
As Teodora si Zhuljeta
Diçka kishin të përbashkët
Besnikërinë dhe heroizmin
E dashurive venedikiane

Në tragjeditë shekspiriane
Dikush vdiq dhe dikush ende jeton
Mbretëritë i takonin Justinianit
Në heshtje na e vjedhte lirinë Evropa

Në mes shekujve të ferrit
Dhe e jetës se bukur
Askush nuk e zgjedh ferrin
Ndërsa unë sërish e zgjedhi
Të bukurën e mbretërisë

Me Mbretin Justinian më lidhë
Lashtësia e atdheut tim
Den baba den kur isha këtu
Edhe para vet djallit
Me lidhë gjuha e nënës
Dhe plisi i babait.

05 Janar 2025 Agim Desku

OLIMPI
-Sytë e mi ma thonë se disa poetë kanë emër në poezi emri i tyre nisët me shkronjën E të engjëjve dhe mbarojnë me shkronjën e mbramë Arti!

Për më u ngrit në Olimp
Më duhen shkallët e një shekulli
Aty e di se jetojnë Lasgushi e Serembe
Por dëshiroj të di nga koha e jonë

Kush jeton tjetër aty

Ma thonë sytë se ka edhe disa të tjerë
Por jo edhe të gjithë shkarravitësit e mjerë
Ka mbretër e mbretëresha qê e duan poezinë

Vetëm pesë gishtrinjët e dorës e përbëjnë
Është mendim i zemrës për penat që i lexoj
Që shquhen për modernizimin e vargut të lirë

Thonë se janë të padukshëm në artin e krijimit

Sytë e mi ma thonë se disa poetë kanë emër në poezi
Emri i tyre nisët me shkronjën E të engjëjve
Dhe mbarojnë me shkronjën e mbramë Arti

Porta e Olimpit krah hapur i pret në gjirin e vet.
04 .01.2025 Agim Desku

DARDAN
-16 shekuj para Krishti ishim këtu unë e ti çam!

Dardan jam den baba den
Edhe 16 shekuj para Krishti
Këtu isha unë edhe ti çam
Kur Tanagra fliste shqip

Së bashku me Lekën e Madh
Me Gjergj Kastriotin e me Shën Terezën
Me zemër e shpirt e kemi një gjuhê
Që na nderon dhe flasim shqip

Me të njëjtin flamur festojmë
Ku në mes tê tij valëvitet një shqiponjë

Për Shqipërinë ta kemi zonjë
Zanat i kemi shtrojë e mbulojë
Fuqi ju japin luftëtarëve për mikun
E shtrojnē sofrën me bukë e kryp e zemēr

Për armikun bëhen zjarr Etne
Evropës nuk ia falim ndarjen tonë
Apo pse Gjergji të ndihmoj me shokë
Sot si kurrë më parë je e bashkuar Evropë

Ndoshta një ditë do të lind zoti ynë
Ta bashkoj përgjithmonë Shqipërinë.

02 janar 2025 AGIM DESKU

NUK TË KAM HARRUAR TRËNDAFIL
-Trëndafilit të Çamërisë!
– Mos më thuaj se je larg zemrës sime se do të pëlcas sikur krypa në zjarr!

Besom se nuk të kam harruar trëndafil
Për asnjë çast as për asnjë ditë a vit
Nëse mendon se të kam harruar
Bindu se më parë i harroj sytë e mi
Me të cilët i shoh rrezet e diellit
Sa e bukur është jeta me ty trëndafil
Nëse unë të harroj vetëm në ëndrra
Ëndrrat do t’i mallkoj me sa fuqi kam
Do të shndërrohem në rebel të Venedikut
Emrin tim do ta pagëzoj në Romeo
Për hirë të Zhulietes
Mendo në sytë e mi se çdo çast të shikojnë
Ngado që vijnë cunamët ata i zanojnë
Beso në lulet e para kur çelin në pranverë
Aty jeton ti trëndafil që fal aromë
Beso në fuqinë e flakës se Etnës
Që shkrinë çdo acar të dimrave vrasës
Në asnjë fjalë tjetër mos beso
Vetëm nëse mbetesh peng i fjalës se dhënë
Jeto për me të pasur në mbretërinë e paqes
Më beso se s’kam me të harruar për fjalën tënde
Edhe nëse toka e qielli bashkohen një ditë
Nuk të kam harruar kur je ngrit mbi secilin yll
Nga lart sytë e tu janë bërë drita e diellit
Më shitojnë si thikat që mbysin dashuritë rebele
Mos më thuaj se je larg zemrës sime
Se do të pëlcas sikur krypa në zjarr
As mos më thuaj se je larg nga sytë e mi
Se do të verbohet koha ime e bukur pranë teje
Më thuaj se je në secilin gjeth të kopshtit tim
Në secilin gur e dru të atdheut që ka aromën tënde.
31 dhjetor 2024 Agim Desku
Gëzuar 2025!

UDHA E PAJTIMIT
– Kjo udhë na ka mbajtë gjallë se ishte fytyra e jonë!

Në udhën e pajtimit jam nis me emrin e zotit
Ndoshta s’ka fund udhëtimi im drejt tokës
Ndoshta më pranojnë pulëbardhat e detit
Nëse ngrihem mbi re yjet do t’i zbres në tokë

Më fal i them jetës pse kaq poshtë kemi rënë
Njeriu s’e njeh njeriun si qeni s’e njeh të zotin
A thua koha është fajtore për mëkatet e jetës
Udhës se pajtimit doja t’i shtrohet tepihi i kuq

Rrënjët e njeriut tonë ia kalojnë mbretit Ilir
Toka e jonë bën mrekulli se di të fal mëkate
Tani kur zogjtë vijnë e shkojnë të buzëqeshur
Plagët e atdheut pyesin a ka liri në tokën tonë

Sa herë më pyesin për dhembjet e dashurive
Të luftëtarëve që i lanë eshtrat nëpër beteja
Më ka ikur nga mendja të di për fjalën e dhënë
A e mban njeriu ynë si dikur gjysh e stërgjysh

Kjo udhë na ka mbajtë gjallë se ishte fytyra e jonë
Nëpër këtë udhë e kemi pritë mikun e armikun
Bukë e kryp i kemi shtrue në sofrën shqiptare
Zanat i kanë dhënë gji me pi e armikut plumb në sy.
28 dhjetor 2024 Agim Desku

TRËNDAFIL
– Ti i ngjan një zane që luftëtarët i ngrite në hyje me aromë dashuritë i bashkon në një zemër!

Më fal trëndafil nëse nuk tê ujita çdo ditë
Kur kishe etje për ujë dhe rreze dielli më u rritë
E di se prania ime të ka munguar me vite e vite
Ngase isha i prangosur nga shekujt e ferrit

Një jetë kalova në dyluftim me demonë e hiena
Në mendje dhe zemër të kisha çdo çast të jetës
Tani shpirti yt më ka zgjue nga gjumi dimëror
Nëtëve të dimrit kam bêrtitë deri në kupë të qiellit

E di se heshtja jote më rëndon në shpirt
Ti i ngjan një zane që luftëtarët i ngrite në hyje
Me aromë dashuritë i bashkon në një zemër
Zotnat e dinë se ti i takon tokës sime dardane

Fajtori kurrë s’mbetët jetim ai gjendet tek unë
Pse prangosja ime s’më la të të sjelli ca pika ujë
Shpirti im është i lënduar
se asnjêherë në jetë
Kurrë s’do të pushoj për të shkruar në gjethet e tua

Ju lutem mos më ndani asnjëherë nga trëndafili
Gjethet e të cilit janë vargjet e dhembjes sime
Burrnia ime merr fund nëse vyshken gjethet e tij
Betohem se do të jetoj së bashku me ty trëndafil

Një jetë të tërë të fjalës do ta fali përgjithmonë
S’do të këtë më ëndrra që do të ma mbysin fjalën
Engjëjt i ke pranë çdo çast të shndrruar në flutura
Buzëqeshja ime ta sjell diellin pranë teje trëndafil

VARGU I HYJIT
– Më je bërë urë lidhëse mes meje e rrezeve të diellit!

Nuk ishin mjaft as dymijë vjet që vrapova pas teje atdhe
Dhe duke të kërkue me dritën e pishës se poetit
Besom se nuk lash dru e gur pa e rrotullue për ty
Edhe ëndrrat ia vjedha errësirës se natës të te gjej

Një nga një i zbrita yjet në kopshtin plot trëndafila
Vargun e luta të ma fal të shejtën e fjalës që s`vret
Të buzëqeshi së bashku me fëmijët pranë rrezeve të diellit
Se do t’i vizitoj lulet e para kur çelin në prag të pranverës

T’i shoh cilat kanë aromën ma të mirë të agimit
Ah,jeto shejtëria ime se më je ti vargu i hyjit tim
Më je bërë urë lidhëse mes meje e rrezeve të diellit
Fjalës i kam thënë falja gjysmën e kujtimeve të mia zanave

E meritojnë për gjirin që ju kanë dhënë të shejtëve
Për besë dashurinë ia kanë fal çlirimtareve të atdheut
Atëherë sonte dua të shndërrohem në vargun e hyjit tim
Me perënditë jam bashkue për në lutjet e se dielës

Me vite kisha mall të bërtisja deri në kupë të qiellit
Flakën e diellit e luta t’i shkrijë acarët e janarëve
Dashurinë për engjëllin tim e ruaj për përqafimin e çlirimtares
Besoj në ashtin tim fishtian që këtu frymon edhe para lindjes se Krishtit.

21 dhjetor 2024 Agim Desku

KROI I ZANAVE
Ose takimi me puthjen e shumë pritur
– Beso po deshe në lutjen time që burimin e ka në krua të zanave!

Të lutem hyn në lutjen time
Bëhu urata e këngës more
Krijo çastin e takimit me hyjin tim

Beso po deshe në lutjen time
Që burimin e ka në krua të zanave
Aty ku faculetat lahen me lot
Aty kryqëzohen rebelimet e dashurive

Në lutjet e mia princat ngrihen mbi re
Asnjë stuhi s’ka më fuqi të sjelli cuname
Ëndrrat dua të m’i mallkoj koha
Që më iku mbrëmë pa asnjë paralajmërim për zhdukjen

Vetëm ëndrrën për liri dua ta rikthej në ashtin tim
T’i takoj puthjet që më ishin premtue
Tani nuk mund të rri pa pasaportën e dashurisë
E vetmja udhë që na bashkon me ty Tiranë.

BESNIK NDAJ FLAMURIT DHE LIRISË
-Dedikim luftëtarit
– Tani çdo përvjetor e kemi kudo me flamur në dorë gatitu nderon!

Ky është luftëtari i lirisë
I rikthyer nga Amerika më 1999
Ma thotë mendja
U rikthye Prometheu
Më i dalë zot atdheut
Që në zemër e shpirt e ka
Nënat dhe motrat tona
Të mos jenë të vetmuara
Nga barbarët sërbo-sllav
Tani çdo përvjetor e kemi kudo
Me flamur në dorë gatitu nderon
Betejat e përgjakshmë nuk i harron
Besnik ndaj flamurit dhe lirisë
I rikthyer me zemër e kurrë i zhgënjyer
Nëpër çdo cep të Shqipërisë
Luftëtari i lirisë është aty
Ai s`di për varfërinë se shpirtin e ka
Plotë pasuri dhe shpirt atdheu
Ky Korife që jeton jetën vetëm për atdhe
Askush nuk ia thotë një fjalë të bukur
Sikur jeton në përralla apo legjenda
Por luftëtari Muhamet Kuka nuk është përrallë
Është vet liria ,është flamuri ,është Shqipëria
Ai rri gatitu për të zhdukurit që nënat me lotë i presin
Ai është këtu me të gjallët edhe me luftëtarët
Ai është këtu me dëshmorët e rënë nëpër beteja
Ai është kudo së bashku me flamur në dorë
Ai është heroi ynë i gjallë luftëtari I lirisë.
15 dhjator 2024 Agim Desku

MËKATAR I FJALËS
– S’ dua të jem mëkatar i fjalës së lirë edhe kur ajo është e ndarë në mijëra pjesë të atomit!

Paskëna jetue në ëndrra
se jetoj me luftëtarë të fjalës;
ata ikën kur e panë se lirinë po ua vritni!

Për Zotin, s’ kam kohë
me u fjalos me vrasësit e fjalës!
S’ dua të jem mëkatar i fjalës së lirë
edhe kur ajo është e ndarë në mijëra pjesë të atomit!

As luftëtar i betejave të lëna në gjysmëfjalë;
koha e brezave secilin do ta gjykojë
për të thënat dhe të pathënat e fjalës.

Fjala është në krizë për t’ u zhdukur;
nëse asaj nuk i ndihmojmë
ajo në një të ardhëme të afërt do të vdesë.

Çdo ditë do të vdesin
edhe luftëtarët e fjalës
do të na marrë malli
ta dëgjojmë një fjalë;
ta takojmë edhe ndonjë luftëtar të saj.

Do të mbetemi të vetmuar në botën e fjalës
ashtu siç kemi mbetur edhe sot pa fjalë.
Tani vetëm perënditë
kanë mbetur ta ruajnë fjalën.

Njeriut ka kohë që i ka humbur fjala në oborr;
ai jeton pa fjalë dhe pa
ëndrra të saj
Dikur ka qenë
luftëtar me shpirt i fjalës.
15 dhjetor 2024 AGIM DESKU

VRASËSIT E FJALËS
-Paskna jetue në ëndrra se jetoj me luftëtarë të fjalës.,ata ikën kur e panë se lirinë po ia vritni!

Për zotin s`kam kohë me u fjalos me vrasësit e fjalës
S`dua të jem mëkatar i fjalës së lirë
Edhe kur ajo është e ndarë në mijëra pjesë të atomit
As luftëtar i betejave të lëna në gjysmë fjalë
Koha e brezave secilin do ta gjykoj
Për të thënat dhe të pathënat e fjalës

Fjala është në krizë për tu zhdukur
Nëse asaj nuk i ndihmojmë
Ajo në një të ardhme të afërt do të vdes

Për çdo ditë do të vdesin edhe luftëtarët e fjalës
Do të na merr malli ta dëgjojmë një fjalë
T’i takojmë edhe ndonjë luftëtarë të saj

Do të mbetëmi të vetmuar në botën e fjalës
Ashtu siç kemi mbetur edhe sot pa fjalë
Tani vetëm perënditë kanë mbetuar ta ruajnë fjalën

Njeriut ka kohë që i ka humbur fjala në oborr
Ai jeton pa fjalë dhe pa ëndrra të saj
Se dikur ka qenë luftërarë me shpirt i fjalës. 15 Dhjetor 2024 Agim Desku

LUTJE PËR ZOTIN
-Mençuria e popullit Ia kalon edhe legjendës së Rozafës!

Nuk e ka thëë populli im kot
‘’Mos e vet se të tregon vetë’’

Nuk e kam mendue këtë kohë të çoroditur
Se pranë dritës se diellit çdo ditë e ma pak
Shoh fytyra të njeriut dikur luftëtar të lirisë
Atyre dita ditës po ju pakësohen rrezet e diellit

Kohë vjeshte dhe stuhitë janë të pritëshme
Por s’kam mendue se njeri e ka zemrën cunam
Dhe rreth vetes fundos çdo gjë që i del përpara

Duhet rikujtuar herë pas here Danten
Ferrin e tij kryeneq që fal hyjit tim mbijetuam
Pse në të njëjtën kohë bëmë lutje për Zotin
Por ishim edhe kalorës të dashurive të Venedikut

Sa më dhemb shpirti për fytyrat e shëmtuara
Që bëhen roje e oborrtarëve të zotit të tyre demon
Në këtë vjeshtë u pa fytyra e tyre e paftyrë
Asgjë nuk i lanë shekujve në ikje nga trojet e mia

Për një çast u përballa me hiena e dhelpërat e lagjes sime
Kam frikë nga syri i keq nëse sërish rikthehet në epidemi
Bota mund të mbetët pa burrëni dhe pa rrezet e diellit
Në kë do të mbetët fjala kujtim për brezat që do vijnë.13 Dhjetor 2024 AGIM DESKU

POEZIA E ÇASTIT
-Sa mirë që njeriu e njeh njeriun në ditët plot dhembje!

–
Poezi më më në fund më erdhe
Edhe pas dhembjes për ikjen e poetit
Për një çast muza e fjalës nuk më harroj
Erdhi në momentin e duhur pa i harrue plagët
Që ma harruen vargun

Kur jeta na i sjell padrejtësisht dhembjet
Sikur ne të ishim fajtor i jetës se bukur
Apo të vetmit që mbrojmë botën nga të ligat e saj

Besnikërisht i qëndruam fjalës së dhënë
Se nuk do dorëzohemi para asnjë hiene nate
Atyre që dy gurë bashkë nuk i lënë për asnjë çast

Jeta e ka mëkat të jetojë në botën e përbashkët me hienat

Çelu tokë dhe prangosi në thellësi Titaniku të marrët
Ata që s`kanë asnjë gisht fytyrë të fytyrës se njeriut
Zotit i them fali o zot se nuk dinë së çfarë bëjnë
Harruen prangosjen e popullit tim pesë shekuj
të robërisë

Dy fjalë i kam me ju thënë se bota nuk përmbyset pa ju
Ajo ngritët mbi lartësitë e fjalës se bukur të poetit
Jeton siç jeton vargu i tij në dritën e qiriut të Naimit

Sa mirë që në ditët plot dhembje njeriu e njeh njeriun
Kanë thënë së miku i mirë dihet në ditë të veshtira

Ora e zgjimit tani ka rënë
dhe minutat janë shekull i pritjes
Dhembja për poetin na shndërron
në Korife të fjalës se bukur

Besnikërinë e saj e mbjellim në vargjet që s`vdesin kurrë.

10 Dhjetor 2024 Agim Desku
ZEMËR KRISURI IM
– E marr me mend zemrimin tënd zemër krisuri im por unë jam biri yt dhe gjaku i pastër dardan!

Atdhe që dymijë vjet së bashku jemi këtu
Para nesh mund të kenë kalue veç demonët
Edhe ndonjë bishë e egër e dimrave të acartë
Për rreth nesh nata i ka sjellur gogolë e hanibalë

Kanë mendue të ma frikësojnë atdheun tim
Nuk e kanë mendue mirë me hangjiin në legjenda
Se këtu para djallit ka jetue fryma e atdheut të lirë
Roje kanë bërë kreshnikët që kanë pi gji zanash

Besa fuqia e tyre është rujtur nëpër breza deri sot
E kam qujtur atdheun zemër krisur me një qëllim
Demonët nga një thikê e mbajnë për atdheun tim
Eh,zemër krisuri im çfarë të bëjmë me hienat

Kur natën të shajnë e ditën bëhen engjëj të qiellit
S’e meritojnë luftëtarët që ranë me sy çelur
Për lirinë që do ta kishim ndarë në miliona pjesë
Me e rujtë dashurinë si sytë e ballit për të gjallët

E marr me mend zemrimin tënd zemër krisuri im
Por unë jam biri yt dhe gjaku i pastër dardan
Me ty pa frikë jetoj se s’hapet më porta e ferrit
Vetëm flaka e diellit di të na fal dashuri hyjnore. 6 Dhjetor 2024 AGIM DESKU

BURRËRISHT
-Mikut tim ,poetit Sejdi Berishës!

Burrëri më është jeta ime
që njoha një burr burri
Burrërisht i qëndruam pranë atdheut
As ferri s’kishte fuqi
Më na ndalue fjalën
Se për fjalën e bukur
Jetuam
As cunamet s’kishin forcë
Të na prangosin të vërtetën
Që na ruajnë brezat në amshim
Të shejtën e more me vete
Si kujtim të shtrejtë
Mua çfarë më mbeti
Veç burrëria që e jetuam
së bashku burrërisht
Le të plasin
hijenat
për burrërinë tonë
Djallëzisht.
04 Djetor 2024 AGIM DESKU
Foto-Të Blini i poetit Sejdi Berisha -Hotel Duk

S’KA KOHË TË VDES POETI
-Poetit dhe mikut tim Sejdi Berishës!

S’ke kohë të ikësh poet
Pa vargun për lotin e çameve të mia
Ishim në pritje të poetit Neki Lulaj
të vinte nga Gjermania
Në Gjakovë si çdo herë na priste kafeja
e poetit Tahir Bezhanit
Dhe fluturonim për pak minuta në Bajram Curr
të poetët Lulzim Logu e nipçe Gjon Neçaj
E merrnim me mend se në Filat
do e gjejmë poetin Prend Buzhalën
e Mehmetali Rexhepin e Gjilanit
Poet s’ke kohë të ikësh pa i shërue dhembjet çame
Nëse ikën atëhere ato bëhen plagë e pa shërueme
Kur tani veç vargu i poetit ka mbet
më i bashkue në një Shqipëri të përbashkët
E deshti këtë Evropa apo nuk e deshti
Për penën e poetit një ditë do t’i vie keq botës
Pse nuk e kurorëzon me kurorën mbretërore të paqes
Por për fat tê fjalës se bukur
Lexuesit janë miqt ma të mirë të poetit
Ata edhe sot tërë ditën janë muza e vargut
Me të cilët do të udhëtojme deri në Filat
Për ta ngrit një gotë verë Çamërie
Dhe për me jetue një ditë
me lotin dhe buzëqeshjen së bashku çamërisht.
02 Dhjetor 2024 Agim Desku

SHQIPTAR
– Në shqiptar jam rrëfye në asnjë tjetër fe nuk kam bërë be!

Shqiptar
ishte fjala e parê e nënës
Kur më sjelli në jetë
Pastaj me pagëzoj me emrin
Agim
Më uroj t’i ngjaj Gjergjit
Të burrërohem me shpatën e tij
Më tregoj siç e kishin besën dikur
Gjyshërit e stërgjyshërit e mi
Për Shqipërinë kur më foli
Fytyra ju mbush lot
Më tha s’kishim tjetër Zot
As nuk kishim kë ta duam ma shumë
Në shqiptar jam rrëfye
Në asnjë tjetër fe
Nuk kam bërë be.
30 Nëntor 2024 Agim Desku

VARGJET S’KANË FUND KURRË
– Sot është fjala ma e bukur e emrit dhe jetës sime!

Më thanë se çdo gjë u tha për të vërtetën
Më duket se edhe gjithçka u tha për jetën
S’kanë fund vargjet për jetën as për të vërtetën
Ato që e kanë burimin në dhembjet e shpirtit

Çdo çast dalin sikur lulet e para në pranverë
Nëse nuk dalin në dritë do t’i zë pluhuri i harresës
Atëherë dhembjet bëhen plagë e pashërueme
Sonte e luta muzën të m”i fal vargjet që shërojnë

Nuk të lenë të ikësh në një botë tjetër dhembjesh
Ta ringjallë jetën dhe ta thotë të vërtetën
Fjala e bukur të bëhet hymn i dritës se diellit
Vazhdon më e kërkue të bukurën e poetit

Në legjenda ku thonë miza bren hekur
Besoni sa larg është e vërteta e fjalës se bukur
Edhe ma larg jeton e bukura e dheut
Kur vetëm vargjet e bukura ta sjellin pranë

Tani jeto në lumturinë e vërtetë të jetës se poetit
Më s’ka dhembje poeti as nuk ka fjala e bukur
Vargjet e muzës na i shëruen plagët e jetës
Kështu vargjet e gjetën të vërtetën dikur të hidhur

Sot është fjala ma e bukur e emrit dhe jetës sime.

NË KËTË DITË FESTE
– Sa kisha dashur sot të pi verë në Çamëri aty ku shpirti im më rri!

Në këtë ditë të flamurit
Protestoj
Pse s’mund të festoj
Në secilin cep të atdheut
Sa kisha dashur sot
Të pi verë në Çamëri
Aty ku shpirti im më rri
Aty ku janë varrët
E gjyshërve të mi
Këtu zogjtë
Në vend të këngës
Kanë lot të zemrës
Në të njëjtën kohë
Dua të ngriti gotën
Në Preshevë
Tek Molla e Kuqe
Aty kur Dritëro Agolli
Dëshironte një nuse
Dhe të ikim me gotën lart
Gëzuar në Filat
Të jemi pêrherë në Plavë e Gusi
Me gotën të mbushur raki
Me u deh si rebel
Pse s’mundem të pi në Çamëri.
28 Nëntor 2024 Agim Desku

NDRENIKA(Drenica)
-Diellin e kemi për pesë shekuj ma afër në Ndrenikë!

Sa mirë me qenë nipçe i Ndrenikës
Më mësue artin e trimërisë jashariane
Më iu betue burrërisë pranë zjarreve prekaziane
Më iu la borxhin brezave të pafat
Të cilët mbyllën sytë me mallin e djegur në gji
Ta shihnin lirinë se si dukej kjo mbretëri

Një herë vjen vera kah dera thotë popullin im
Tani në secilën stinë lulëzon veç pranvera
Diellin e kemi për pesë shekuj ma afër
në Drenikë

Ma s’kemi frikë nga acarët e dimrave vrasës
Mjafton t’i bashkojmë mendjet siç thonë zemrat
Në liri ku dashurinë duhet ujitur me lotin e shpirtit
Mos më e pa të vetmuar nën fundin e Titanikut

Atëherë më e zgjedh rrugën ma të mirë me jetue
Sikur dje në vargjet e Pashko Vasës

Lerëni kisha dhe xhamia o populli im
Se feja e shqiptarit është shqiptaria

Ky është hymni im që duhet përbetue
Një ditë rreth flamurit të bashkuar me një qëllim
Ta shikojmë Shqipërinë sa na është zvogëlue

Me Evropën edhe Ne kemi fajin e merituar
Vallë i kemi harrue hartat ku shtrihej Shqipëria
Thonë se dikur ishte mbretëri deri në qiell
Sa tërë Evropa ishte Dardania e bashkuar
Kishte një gjuhë ,një famur dhe një kulturë.24 Nëntor 2024 AGIM DESKU

E VËRTETA S`DO TITULL
– Mëkatar i parë isha unë i shndërruar në Romeun tani unë piva deri sa bota u deh për Zhulietën!

Të dy erdhëm në një pikë të vetme drite
Këtë takim që me vite e kemi pritë
Edhe dielli këtë ditë lëshoj rreze më shumë
Më duhej t’i ngrohim zemrat e acarta

Bilbilat nuk e pritën pranverën e hershme
Ia nisën këngës për dashurinë e dy zemrave
Na duhej kënga t’i ngrinim gotat e dollisë
T`I falim buzëqeshjet për luftëtarët nëpër beteja

Më në fund edhe pranvera erdhi me vello të re
Na i solli trëndafilat më të shtrenjtë të Çamërisë
Na duhej të jetojmë me këtë aromë të lirisë

Dhe nata erdhi me errësirën e saj mëkatare
Mëkatar i parë isha unë i shndërruar në Romeun
Tani unë piva deri sa bota u deh për Zhulietën

Ç’armë e fshehtë dhe mbytëse qenka dashuria
Të prangos ma zi se ferri i Dantes
Në këtë pikë të dritës unë mbeta vet errësira
Për një çast më humbi rruga Via Egnatia

Tani kot e kërkoj pasaportën e zemrës së vetmuar
Janë demonët që rrinë roje të korbave të natës
Ditën të lavdërojnë e purgatorin ta mendojnë ty
Askush nuk ta merr dhimbjen nëse të bëhet plagë shpirti.19 Tetor 2024 Agim Desku

QYTETI I VDEKUR
– Jemi këtu edhe para djallit kur me Zotin kemi fol shqip!

Qytetin e vdekur
E kanë vërshue krimbat
Edhe macët këtu ngordhin
Vetëm njeriu fantazmë jeton
Sa për të vdekur dhe ikën
Nga faqja e dheut si hi morgu
Këtu me ra fati i mallkimit
Të luaj lojën e shahut
Me ushtarët e Apokalipsit
E gjithë bota bëhet sy e vesh
Askush nuk e do krenarinë e shqipeve
Më u zgjue nga loja e shahut
Asgjë tjetër veç mbret i fushës
Më mësue më e dashtë veten
Nëse do edhe të tjerët të na duan
Jemi këtu edhe para djallit
Kur me Zotin kemi fol shqip.
16 Tetor 2024 Agim Desku

TREPÇA
– Kêtu buzêqeshja matet me grimca atomi pa e harrue flakën e etnes që rri ndez!

Dikur ishe ma e rëndë se fjala
Çka as mendja nuk ta kapte fuqinë
Këtu bota kishte sy e vesh
Nuk di nëse kanë ndryeshue kohët sot
E njëjta këngë kēndohet
Vetëm simfonitë ndërrohen
Dirigjentët janë pa shkopin magjik
Dikur ishe darka e djallit
E kafshatë e hidhur mjerimi
Kêtu buzêqeshja matet me grimca atomi
Pa e harrue flakën e etnes që rri ndez
Çdo çast dritat e minatorëve rrinë roje
Edhe vargu im këtu rri zgjuar
Së bashku krijuam poezinë
Ura pa mua
Kur nga Vlora ngritëm dollinë
Gëzuar për Çamërinë.17 Tetor 2024 Agim Desku

Është ndarë nga jeta në moshën 81 vjeçare,shkrimtari, studiuesi, publicisti, pedagogu i mirënjohur elbasanas, Astrit Bishqemi i cili u lind më 18 Korrik 1943 në Elbasan dhe rrënjët e tij i kishte nga një familje mjaft patriotike. Që në fëmijëri ishte i dashuruar me shkrimin dhe edukimin. Kështu ai e nisi profesionin e dashur të mësuesit që në moshë mjaft të re.

Astrit Bishqemi mbanë titujt: “Mësues i Merituar” , “Profesor i Asociuar” dhe “Doktor i Shkencave Humane.”

Ai filloi punë si mësues që në moshën 13 vjeçare. Koha në të cilën ai filloi punën në arsim e pranonte këtë talent që më vonë shfaqi më shumë aftësi në fushën e shkrimit dhe të letërsisë për fëmijë.

Në kohën që ai punonte më pas u detyrua që të kryente shkollën e mesme Pedagogjike në Elbasan dhe më pas Institutin në Shkodër, dega Matematikë – Fizikë.

Si mësues Astrit Bishqemi punoi për shumë vite në Dumre, Librazhd, Peqin, Elbasan dhe, që nga viti 1981 ishte pedagog (i jashtëm e më pas efektiv) në Universitetin “Aleksandër Xhuvani” në Elbasan.Astrit Bishqemi kishte pasion letërsinë. Ishte letërsia për fëmijë, ajo që e ushqeu vetë vrullin e tij letrar e krijues e kështu ai më pas kreu edhe studimet e larta për gjuhë shqipe dhe letërsi, po në qytetin e lindjes Elbasan.

Astrit Bishqemi u dallua në tërë krijimtarinë e tij si shkrimtar i letërsisë për fëmijë, që në fondin e tij krijues ka me dhjetra tregime, romane, novela, përkthime, skenarë për filma, si dhe autor e bashkautor i teksteve mësimore të letërsisë për fëmijë etj.Më pas ai studioi dhe paraqiti studime të shumta në fusha të ndryshme letrare, ku më i efektshëm dhe mjaft dominues ishte vëllimi i tij studimor e gjithëpërfshirës “Teoria dhe historia e letërsisë për fëmijë e të rinj”. Ai ka publikuar dhe mjaft libra të tjerë, të cilët janë vlerësuar shumë.
Për këtë autor janë botuar dhe dy monografi: “Astrit Bishqemi – Krijues dhe studiues i shquar i letërsisë për fëmijë e të rinj” nga Dr. Rudina Alimerko (Vlorë), si edhe “Talent dhe përvojë krijuese e shkencore – Vështrim analitik e sintetik i Astrit Bishqemit në veprën “Vlera të anatemuara”. Faik Shkodra (Prishtinë).
———————–
Tituj dhe Nderime

Mban titullin “Profesor i Asociuar”. Gjithashtu mban titullin ”Mësues i Merituar”. Si autor i shumë vjershave, tregimeve, novela dhe romaneve, në qershor të vitit 2009, Ministria e Kulturës dhe Sektori Shqiptar i IBBY-t (International Board on Books for Young people) e nderoi me çmimin e karrierës “Orët” për “punë të përkushtuar në studimin e letërsisë shqipe për fëmijë dhe si krijues i afirmuar”.

Veç çmimeve kombëtare në fushën e krijimeve për fëmijë, në vitin 2010 është nominuar kandidat i Shqipërisë për Çmimin e lartë botëror “Astrid Lindgren”, që jepet në fushën e Letërsisë për Fëmijë e të Rinj. Astrit Bishqemi është i vetmi shkrimtar shqiptar që është nominuar për këtë titull. Ai është një vlerë e pakontestueshme krijuese në shumë zhanre dhe me shumë vlera, është një model qytetari elbasanas e më gjerë.

Novela

1. Gjoksshkëmbi (fantistiko-shkencor) – Shtëpia Botuese (Sh.B.) Naim Frashëri, Tiranë 1972

2. Tregim për nënën trimëreshë – Sh.B. Naim Frashëri, Tiranë 1974

3. Përtej oborrit diellor (fantistiko-shkencor) – Sh.B. Naim Frashëri, Tiranë 1978[4]

4. Partizani fotograf – Sh.B. Naim Frashëri, Tiranë 1980

5. Një verë plot ngjare – Sh.B. Naim Frashëri, Tiranë 1981[5]

6. Kur çelnin livarëzat e arrës – Sh.B. Naim Frashëri, Tiranë 1984

7. Epitafi dinak – botim i Gazetës Fjala e Lire, Elbasan 1994; Ribotuar me titullin: Kjo ndodhi në Fushë-Kosove – Sh.B. ERIK, Tiranë 2009

8. Burgu i qelqtë – Sh.B. Onufri, Elbasan 1995; Ribotuar me titullin Mësonjtorja e Parë, Tiranë 2002

9. Doriu i luftërave – ONUFRI, Tiranë 1996; ERIK, Tiranë 20…

Sa pikasën tymin zogjtë dhanë sinjalin,
Buçiti sirena e u ndez alarmi,
Rreziku po kanoste pyllin e moçalin
Gjithçka rrezikonte t’shkrumbohej nga zjarmi.

Frika e kaosi shpërthyen gjithandej,
Kafshë edhe shpend në ikje u dhanë,
Me minj e me hiena, me ujqër e çakej,
Me korba e me sorra, lejlekë e pelikanë.

E njani prej tyne, nji pelikan gushëmadh,
Edhe pse n’atë hall, tu’ qeshë u mek,
Kur pa nji kolibër, me t’cilin u përball,
Që shkonte drejt zjarmit me pak ujë në sqep.

-Ti -i tha kolibrit -o je krejt torollak,
O thjesht po e ban për famë e për bujë,
T’kuptosh situatën don mend krejt pak
Se zjarmi nuk shuhet me nji pikë t’vetme ujë!

-E di sa pak vlen ky kontributi jem,
Por unë po baj sa mundem, more mik,
T’gjithë po të mblidheshim, kafshë edhe shpend,
Përballojmë kyt zjarm edhe çdo rrezik.

Të marrësh Mesharin tonë ndër duar:
Zdritje… Eh seh dasunit seh botesse saneh… Janë fjalë në gjuhën e vjetër shqipe, në atë që fliste dhe Skënderbeu dhe arbërit në trojet e tyre gjithandej.
Siç e dimë. Është libri ynë i parë, u botua në vitin 1555, në 5 janar, si sot, pra 470 vjet më parë dhe e vetmja kopje që i ka shpëtuar rrebesheve të shekujve, nga errësira e gjatë e pushtimit dhe e zjarreve të tyre, për fat është dhe ruhet në Bibliotekën Apostolike të Vatikanit.

LIBËR NË ERRËSIRË

Autori Gjon Buzuku, prifti arbëror katolik nga Veriu i Shqipërisë, mbase nga fshatrat e bregut perëndimor të liqenit të Shkodrës, famullitar i një kishe jo larg vendit të botimit të librit, nëse u shtyp në trevat e Ulqinit a të Tivarit, mbase dhe gjetiu në Bregun Dalmat, por ka shumë mundësi dhe në Venedik, sipas një mendimi më të përgjithshëm, se nuk është përcaktuar se ku, se i mungojnë faqet e para, 16 bashkë me ballinën, që i shtojnë misterin dhe dhembshurinë. Libër i plagosur.
Vendi po bënte shekullin e pushtimit nga perandoria otomane dhe do të rrinte dhe shekuj të tjerë në robëri.
Buzuku ynë, është kështu dhe autori i parë i letërsisë shqipe, që dimë.
“Meshari” i tij nuk është thjeshtë një libër kishtar, që përmban lëndë të ndryshme biblike të përkthyer, liturgji, të shoqëruar me copëza proze tregimtare. Rëndësia e tij është e jashtëzakonshme, jo vetëm për historinë e gjuhës tonë, por për gjithë kulturën e kombit, identitetin e tij.
Vepra është parë dhe si sintezë e botës së një populli, gjuhë dhe shpirt dhe mendësi, kahu i ecjes së Arbërisë dhe çelësi i shumë enigmave.
Aty është e foluar e shqiptarëve në Mesjetën e tyre, pa evoluimin e dukshëm të dy dialekteve tona dhe na bën të besohet se do të ketë patur dhe ka patur dhe vepra të tjera pararendëse.
Të zhdukura (!?!).
Buzuku duket se ndjek kështu një traditë të formësuar të shkrimit të shqipes, që do të vijojë dhe me autorë të tjerë. Gjuha shqipe aty është e kultivuar, kurse në pasthënie shprehet qartazi dashuria për arbërit dhe dheun e tyre, – Eh seh dasunit seh botesse saneh, – si frymëzuese e kësaj bëme për të ndritur mendjet e bashkatdhetarëve, zdritje – shkruan Buzuku, Më drithëron kjo fjalë, mos vjen nga “zë + dritë”
“Meshari” është shkruar me alfabetin latin me shkronja të tipit gjysmëgotike, i zakonshëm në atë kohë në Italinë e Veriut. Dhe për tingujt e shqipes që nuk i ka latinishtja, janë përdorur dhe pesë shkronja të posaçme, të ngjashme me ato të alfabetit cirilik. Gjithsesi libri ndihmon dhe linguistët indo-europianistë në rrafsh të gjerë.
Mbi të gjitha është dëshmi dhe kurajo për ne, shqiptarët. Nxorëm libra në errësirë..

ZBULIMET E LIBRIT TONË TË PARË

Është mbuluar dhe zbuluar herë pas here…
Mesharin tonë së pari e gjeti në Vatikan gjakovari Gjon Nikolë Kazazi më 1740. Deri atëhere dihej i humbur. Pastaj sikur u harrua prapë dhe më 1909, një vit pas Kongresit të Manastirit, kur si alfabet i shqipes u konfirmuan sërish shkronjat latine, ato të Mesharit, e rigjeti Pal Skiroi nga Palermo dhe përsëri më 1930 At Justin Rrota nga Shkodra, që e fotografoi në tre kopje dhe i shpërndau.
Më 1968 “Mesharit” iu bë një (ri)botim shkencor në Tiranë me faksimile dhe trasnskribim, pajisur me një studim të gjerë nga profesor Çabej.
Ndërsa origjinali dergjej atje, në Vatikanin e ndaluar. Duke u harruar. Studiuesit nuk kishin mundësi të dilnin nga Shqipëria diktatoriale sa herë t’u duhej, por kur nisnin ndonjë, misioni ishte ndryshe…
Vendoseni në një shtrat topi si heronjtë Librin e Parë, mbështilleni me Flamurin Kombëtar dhe çojeni drejt qendrës së Kryeqytetit, aty ku pret në bronz Heroi ynë kombëtar, Gjergj Kastrioti – Skënderbeu. Dhe të vihemi presin në radhë shqiptarët, me mijëra, të ardhur nga të gjitha trevat e të shohin Librin e tyre të Parë, ta prekin. Kemi udhëtuar me shekuj drejt tij… Në kërkim të mesharit:

RRËFIME DIPLOMATIKE ME MESHARIN:

1. Edhe unë e kam kërkuar Mesharin tonë, kam ëndërruar të jem përballë tij…
Kisha hyrë në portat e shtetit të Vatikanit, të rrethuar me mure të larta dhe me roja zviceriane me shtiza të gjata ndër duar. Më ishte dukur sikur isha futur në një katedrale qiellore, jo në një tjetër kohë, por në vetë përjetësinë.
U ktheva andej nga Biblioteka e famshme. Plotësova ç’duhej me rigorozitet dhe kërkova Librin e Parë Shqip. Doja ta shihja, ta merrja ndër duar, ta ledhatoja…
Vetë Prefekti i atëhershëm i Bibliotekës, një kanadez hollak, i veshur me te zeza, me koletën e bardhë të priftit katolik, se nga shkoi nëpër ca labirinthe, në Mesjetë me siguri dhe u kthye me një sasi fletash ndër duar, pergamena apo fotokopje të tyre?
– Ky është libri që kërkon? – më pyeti në italishten e tij të bukur, me akcent. – Shikoje…
E mora librin me duart që më dridheshin.
– Jo, jo! – thashë me pikëllim të thellë, – s’është ky, – megjithëse nuk e kisha parë kurrë “Mesharin”.
– Do ta gjejmë, – shtoi gjithë siguri. – Këtu asgjë nuk humbet. Do të jetë në rikonstruktim.
Ndjeva dhëmbje, dyshim dhe frikë. Të jetë zhdukur vërtet? I vetmi ble që kishte mbetur në të gjithë botën, që për çudi nuk ndodhej në atdheun e vet.
Rreziku i grabitjes, i zhdukjes së tij, me qëllim, pa qëllim, ishte, është… unë s’besoj se bleu tjetër i “Mesharit” tonë humbi rastësisht në Raguzë, para do kohe. Ç’duhet bërë?…
Dhe kundërlajmi mbërriti. Gjithë ngazëllim u ula mbi makinën e shkrimit, poshtë në zyrën time të nëndheshme, kantinë a bodrum, ç’kishte qenë dikur, në vilën e Ambasadën dhe shkruajta fjalinë e parë, rraha tastat me po ato shkronja si të “Mesharit”.
U gjet… – dhe thashë me vete: Shekulli nuk mund të mbyllej pa ‘Mesharin’ tonë… të rikonstruktuar. Po çoja informacionin në Tiranë, ku qe përhapur lajmi në media se në Vatikan nuk gjendej më Meshari ynë. Po mua më lajmëroi vetë Prefekti i Bibliotekës, se “atje asgjë nuk humbiste”, kush i përhapte këto lajme të pavërteta? Libri është gati për përdorim, – përfundoi ai me një zë paksa solemn. Po gati për në atdhe kur do të jetë?

2. Dhe në një ditë romane plot me diell, në fundin e dhjetëvjeçarit të parë të shekullit XXI, u nisëm nga ngrehina apokaliptike e ambasadës tonë.
Megjithatë më dukej si ditë shelbuese.
Takim drithërues, i ëndërruar gjithë jetën. Vetura e sorrtë e ambasadorit na futi në shtetin e vogël, por të madh në atë shpirtëror, të Vatikanit.
Ja portat e Bibliotekës. Kolegu ynë, Zef Bushati, kishte folur me miqtë e tij për një takim me… Mesharin. Po dridhesha. Sikur ndizeshin vetvetiu qirinj. Mezi po prisja në sallë.S’po kuptoja ç’po flisnim. Dhe ja, një nga punonjësit e Bibliotekës së famshme erdhi, e solli. I ngazëllyer dhe ai prej ngazëllimit të syve tanë. M.E.SH.A.R.I. Ja, i vërteti, i gjallë.
E prekëm me radhë. Sipas hierarkisë. Me kujdes, jo ashtu, gati thirri punonjësi i Bibliotekës. E kishte me ambasadorin.
Unë i fundit. Doja të qaja. Kur m’u duke se nuk po më shikonte kush, e putha. Fletët ishin të mbrojtura.
Duhet ta sjellim në Shqipëri, gjëmoi një zë brenda meje. Patjetër, patjetër. Unë kam parë “Mesharin”, doja t’i tregoja kujtdo që takoja, kam prekur Librin tonë të Parë dhe ditët e mia sikur u ndanë para dhe pas Mesharit.
Sa i madh do të ishte gëzimi i përbashkët, kur shqiptarët të gjitha ta shihnin librin e tyre të parë në vendin e tyre!
Natyrisht që duhet festuar…
3. Dhe sërish shkova në Bibliotekën Apostolike si drejtues i Ambasadës së vendit tim në Selinë e Shenjtë. Doja librin tim, “Mesharin”, më kishte marrë malli… ai Libër-At’,  të përulesha para Tij dhe të lutesha në heshtje. Rivjen ai emocion, kur më priti Prefekti i Bibliotekës, Mons. Cesare Pasini,  dhe së bashku mbajtëm “Mesharin” tonë të shenjtë. Duart e mia u mbushën me mornica si me shkronjat tona. Se me këtë libër kishim zbuluar një fillim…

REALIZIMI I ENDRRëS
Por dhe mund të kërkohej të vinte këtu për pak kohë ky libër i mërguar, të ekspozohej, të vizitohej nga të gjithë, të prekej me sy, me duar, të shikonte ai libër shqiptarët e vet. Po, na thoshin, mund të bëni një kërkesë zyrtare. Por… ngrinin supet. S’ka ndodhur ndonjëherë. Si me Mona-Lizën, edhe ajo ka dalë nga Luvri. Buzëqeshnin.
Shteti mund të bëjë, ja, ne jemi shteti, ka ambasadorë, avionë, reciprocitet, agjentë, të ketë dhe pakëz fantazi dhe dashuri më shumë… për të kaluarën. Ne i dhamë kohë më parë Vatikanit Kodikët tanë për një ekspozitë atje, u befasua Roma e madhe, çuam dhe të famshmin, të Purpurtin, që me të drejtë u vu mbi një shtrat topi, kur e nisëm. Dhe Vatikani mund të na i kthejë nderin duke na dërguar “Mesharin” mysafir në dheun amë, kështu bisedonim me njëri-tjetrin në tryeza diplomatike. Dhe harrohej “Meshari”… duart e diplomacisë tonë merreshin më shumë me librin e trashë të menysë së restoranteve.
Ndërroheshin ambasadorët, ministrat e Kulturës, por jo dëshira e thukët për të pasur Mesharin mes nesh.
Dhe një ditë, kur isha kthyer në atdhe, ia thashë ministrit të kulturës, z. Aldo Bumçi, e dëgjoi, heshti, u entuziazmua kujdesshëm, u prek… Po, po, u përgjigj, do ta sjellë Qeveria jonë në këtë 100 vjetor të themelimit të shtetit modern shqiptar.
Dhe nisi çështja “Meshari”. U hartuan shkresa, marrëveshje, me po ato shkronja me të cilat është shkruar dhe “Meshari”, i firmosi Ministri, pastaj Biblioteka jonë Kombëtare me Biblioteka e Vatikanit… erdhën përgjigjet nga jashtë me po ato shkronja me të cilat është shkruar dhe “Meshari”. U bënë verifikimet e sigurisë, u kontrolluan kushtet. Meshari do të vijë do të ekspozohet në Tiranë. Mbas 457 vjetësh. 5 shekuj…
Nderimet më të mëdha meriton dhe Meshari ynë, – rindiznim bisedën. Një tempull, një piedestal. Pranë armëve të Gjergj Kastriotit – Skënderbeut. Dhe ato do të vinin…
Të derdhim në bronz fjalët e shqipes së vjetër, me shkronjat latine, ato zgjodhëm, edhe pse ishim të rrethuar nga alfabete cirilikë. Ishte prirja jonë natyrale me Perëndimin Evropian, ën së dashunit së botës s’anë.
…U Doni Gjoni, i biri i Bdek Buzukut, tue u kujtuom shumë herë se gluha jonë nukë kish gjã të ëndigluom ën së shkruomit shenjtë… desha me u…për sã mujta me ditunë, me zhdritunë pak mendetë e…
Të ndriçojmë mendjet e njerëzve, ja si thotë, përsëritnim fjali të shenjta të Mesharit, pra ky ka qenë edhe njëri nga qëllimet për të cilin e bë Meshari ynë. Dhe është dhe një lutje që nuk e ka asnjë meshar në botës, e shtoi Buzuku ynë: Gjithë popullsinë… ndër Arbanit ata n’mortajet largo, ty të lusmë. O Zot. Te Arbëria, pra aty i rreh zemra Buzukut.

RADHA SHEKULLORE
PËR TË PARË LIBRIN

Dhe do të shkruaja: Pritje e grumbulluar në breza, ëndërr e përbashkët dhe e atyre që s’janë! Përzierë me ca mister dhe me gëzim! Një libër!… i pari fare. Aty nisi… Do t’i afrohemi më shumë se kurrë, do të mund ta shohim si dorën tonë, që shkruan… Meshari i shqiptarëve, i gati 5 shekujve më parë, që ka mbetur i vetmuar në një Bibliotekë të huaj, ndër më të mëdhatë në botë e më të rëndësishmet, vjen në tokën e gjuhës së vet për herë të parë. Sikur kthehet nga një mërgim i gjatë si harrimet. Dhe shpërthejnë emocioni dhe malli, përsiatjet dhe kujtimet. Rimëkëmbja e një kombi vjen nga e kaluara, nëse e dashuron atë, thotë një i mençur i madh. Do të vijë nga qielli Meshari, se libër qiellor është.
Me avion nga Roma do të zbresë në aeroportin “Nënë Tereza” dhe mes pritësve, sigurisht do të dalin dhe hijet e Budit, Bardhit e Bogdanit, e poetëve themeltarë, Naimi e Fishta, do të dalë hija e romancierit të parë shqiptar, Ndoc Nikaj, e atyre që nisën prozën moderne shqipe, Koliqi e Kuteli, gruaja e parë shkrimtare, Musine Kokalari, do të vijnë nga Kosova Mekuli, Shkreli, Podrimja, do të dalin fëmijët me tufa me lule.

Meshari mbi një shtrat topi, Libri i Parë i Shqiptarëve, i një nga gjuhët më lashta të botës, asaj që shpjegon emrat e perëndive, siç thoshin rilindasit tanë. Tallazitet Flamuri Kombëtar që e mbështjell Veprën. Nga të dy anët e bulevardit njerëzit duartrokasin. Makina që tërheq topin me Librin përsipër, sipas protokollit, i afrohet qendrës së kryeqytetit. Ndal aty tek shtatorja e Gjergj Kastriotit- Skënderbeut, Heroit Kombëtar, po aq dhe europian. Libri gati është moshatar me armët e Skënderbeut, po është më i ri Libri se armët në përgjithësi dhe bota duhet të kthehet tek arma e librit për t’u harruar gjithë armët e tjera, përsërisja me vete.
Dhe njerëzit në rradhë për të parë Librin e tyre të Parë. Qëndrojnë para tij, përkulen me nderim.
Nga fletët e tij gumëzhijnë zëra, pyje, lumenj, vringëllima shpatash, orteqe eposesh, digjen qirinj, dridhen gishtrinj, mijëra – të një populli, shkëlqejnë sy, si yjet, që edhe kur shuhen, drita e tyre vjen e pavdekur, diellore, gjithë dashuri e amëshueme, del frymë nga ato fletë, por edhe gjak, del vetë ëndrra, fjalë, fjalë, fjalë të librave pafund të një populli, shkresa, memorandume, ultimatume, përgjigje, kujtesa kolektive, e folura jonë që përmbledh jetë, atë që shkoi e atë që do të vijë, vetë përjetësinë.
U kthye Meshari, Mesh- ari, meshë e artë është kjo ditë. Dhe më shumë…

DHURATA E PAPA FRANÇESKUT
DHE LUTJA PRESIDENTIT

Papa Françesko zgjodhi Shqipërinë për të bërë vizitën e parë apostolike në Europë, sepse, siç e tha dhe vetë, është një vend emblematik përsa i përket harmonisë ndërfetare, që ka vuajtur në shekuj dhe ka një kishë të hershme, qëndrestare dhe martire, e cila është persekutuar, është vrarë dhe ringjallur përsëri.
Dhe në një ditë shtatori të 2014 Papa Françesku zbriti në aeroportin e vetëm të Tiranës që mban emrin “Nënë Tereza”. Dukej sikur vetë Nënë Terezës, si bijë e këtij vendi, sipas zakoneve shqiptare e ballkanike kishte dalë, ashtu shpirt prej ere, në pragun e shtëpisë për të pritur atin, Atin e Shenjtë Papa Françeskun siç kishe bërë e gjallë për të pritur në prill të vitit 1993 Papa Gjon Palin II.
Ati i Shenjtë në takimet e mëdha theksoi, se kishte dëgjuar që emri i vendit tonë rridhte nga emri “shqiponjë”, prandaj, na porositi, që të fluturonim lart si shqiponjat, por të mos harronin folenë dhe plagët.
. Dhe Presidentit të atëhershëm të Republikës i dhuroi librin e parë të gjuhës shqipe, “Mesharin” të dixhitalizuar… por presidenti nuk e kuptoi dhuratën, e ka vendin në Bibliotekën Kombëtare, tha, dhe e çoi atje, ku dhe e kishin.
Kumti i asaj dhurate, sipas meje, ishte që edhe Presidenti duhet të dijë, ja, libri i parë, lexojeni, që Presidenca të ketë bibliotekën e vet patjetër, jo vetëm garden…
Do t’i lutesha sinqerisht Presidentit të tanishëm që ta rikthente dhuratën e shenjtë “Mesharin” në vend, në Presidencë, ta vinte në një vend të lartësuar si monument në një nga sallonet para derës së bibliotekës. Nëse s’ka, ta krijojë.
“Mesharin” e ka, të parin…

Zakoni i kahershëm i kameleonit shfaqet çuditërisht edhe në miqësitë dhe dashuritë e mëdha të regjimeve po edhe të njerëzve.
Në vendin tonë, pas dashurisë së madhe me Jugosllavinë dhe mareshallin Tito, do të konsolidohej dashuria tjetër sllave, ajo ruse. Pa kushte. Siç janë të gjitha dashuritë e mëdha që nuk pyesin as moshë, as acarin e dimrit e as zhegun e vapës së gushtit.
Dhe robi i ngratë, i adopton ndjesitë sipas këtyre dashurive.
***
Shoku Ropi, ushtarak i nivelit të lartë i sapograduar një shkallë më lart në karrierë, hyn në një nga restorantet kryesore të qytetit, i shoqëruar nga dy vartës. Uniforma tok me gradat i ri bukur dhe e bën edhe më imponues në sytë e kureshtarëve. Shtatlartë si një kavak i drejtë, ecën madhështor sic thuhet. me supe.
Orkestra në cep të sallës së madhe të restorantit luan ato çaste melodinë “Московский вечер” (“Mbrëmja e Moskës”) . Pastaj, “Oci ciornie”( Очи чёрные). Klientët shijojnë gjellët e servirura dhe padyshim, muzikën e ditës në modë. Në sfond tani po luhet “Katyusha “dhe pas pak orkestra bën një pushim . Njeri nga orkestranët e plotëson vakuumin pa vonesë me një pllakë gramafoni dhe në sallë përhapen tingujt e të famshmes “Kalinka” nga Kori i Ushtrisë së Kuqe dhe këngëtari Evgeny Belyaev.
Salla e restorantit klas mbushet nga meloditë sipas një programi ritual që do të vijojë me hite muzikore të kohës nga vendi, Bashkimin Sovjetik dhe krejt kampin socialist.
Atmosferë tërheqëse. Muzika përzihet me zëra të gëzueshëm dhe herë pas here me tingëllimat e gotave prej qelqi me të cilat bëhet ‘gëzuar’ nga klientët.
Kamerieri tek e shikon ushtarakun e ri në tavolinë, imponues dhe madhështor si Kutuzovi, i afrohet me hap të nxituar gjithë përulësi.
-Urdhëroni, shoku komandant….
-Sillna në fillim sallatën!-porositi me ton imponues ushtaraku.
Tjetri, mori porosinë dhe fluturoi në portën e kuzhinës prej nga vinin erërat e mira që po sulmonin stomakun madhështor të komandantit.
Kamerieri që iku si rrufe u rikthye pas një grimë here, suferinë.
Vendos mbi tavolinë gjithë stil e delikatesë sallatën në një pjatellë të madhe porcelani të dekoruar.
-Urdhëroni, shoku komandant! Kjo, është sallata dhe pas pak, do të sjellim edhe mish fileto dhe pjatat e tjera…Sigurisht të ngrohta….
Komandanti me grada të rënda mbi spaleta që të kujtonin tujet e dikurshme, hodhi një sy mbi porosinë e parë dhe u ngrys. Pastaj, ngriti vetullat kaleshe dhe hodhin shigjetat e vështrimit shpues mbi kamerierin që tashmë ishte në pritje si mbi gjemba .
-Ç’është kjo?!-thirri muzgët ushtaraku me pamje të rëndë.
-Saa..sallatë…, -tha kamerieri i drojtur.
Ushtaraku lëvizi nga vendi dhe vartësit e tij, njeri majtas dhe tjetri djathtas, po e ndiqnin me sy si në nje operacion delikat që po zhvillohej mbi tavolinë.
-Ç’far sallate është kjo, more shok? Ç’farë sallate është kjo, more, more…!? Gjë, e shpifur që, meriton ta hedhësh në mur dhe të ngjitet atje si llaç ose, si mastiç?!….-.e ngriti zërin kreshendo njeriu i veshur me kostum festiv.
Tjetri e sheh i habitur. Lebetitet nga toni i porositësit me grada.
Pastaj, shoku Ropi e provon me pirunin që e merr nga tryeza si një bisturi. Dhe mbledh buzët.
-Ç’është kjo dreq sallate, kështu? Kjo është të tallesh me klientët.Të tallesh me popullin! Pa le me kuadrot që ju, merrni kurajon me këtë biçim gjëje që i thënkeni sallatë !
Hodhi edhe një sy nga salla dhe kuptoi se kishte tërhequr vëmendjen.
– Hiqe, se do ta hedh në mur ose mbi surrat!
Tjetri afrohet i hutuar. Me drojtje dhe një ndjenjë faji merr sërish pjatellën që sapo vendosi në tryezën e ushtarakut.
Klientët rrotull tashmë kane ngulur sytë nga skena me shefin e ri me grada që dukej se ishte persni më i rëndësishëm zyrtar në atë sallë.
Pa bërë as dy çapa dhe pa i kthyer shpinin klientit të pazakontë, kamerieri mundi të bëjë një sqarim me gjysmë zëri.
-Më falni, shoku komandant po ajo, është sallatë… Sallatë ruse, madje!
Tjetri, befas u kthjell si pas nje trandje nga përgjumja ose si ta kish pickuar dicka e padukshme në karrige.
– Sallatë ruuuse? Si more, sallatë ruse?
-Po, shoku komandant!
-Ruu-use? Ruse the? Po, përse nuk ma the që në fillim?!
Dhe, duke parë me krenari nga klientët e tjerë rrotull, kumtoi sikur jepte urdhër para një batalioni ushtarësh:
-Ik dhe më sill tani, një dopjo sallatë ruse! Dheee, për gjellërat e tjera, këtu jemi!.
Tjetri u përkul i bindur dhe pas pak, u bë erë drejt portës së kuzhinës prej nga ndiheshin në të gjithë sallën e madhe aromat e mira.///

—- o0o —–

DITA E PARË E VITIT TË RI

.
Nga Kim Addonizio

.
Shiu këtë mëngjes bie deri
në fund të borës

.
E di, do ta lajë atë. Unë mund të nuhas
përsëri barin dhe gjethet e grisura
duke u zbutur poshtë në baltë.

.
Ato pak dashuri më janë lejuar
për të mbajtur ëndrrat që janë ende duke fjetur
në Bregun Perëndimor. Këtu në Virxhinia

.
Unë eci nëpër fusha vetëm me
disa lopë mështjerra që më bëjnë shoqëri.

.
Të bukura dhe të turpshme,
si ato vajzat e druajtura që më kujtohen
kur i shikontë një djalë çapkën,

.
Ato kurrë nuk u
folën, mbanin kokën
ulur dhe krahët e kryqëzuar mbi
gjoksin e tyre të ri. Ato vajza
tani janë gati në të dyzetat. Ashtu si dhe unë.

.
Ndonjëherë duhet të qëndrojmë në këmbë
në një dritare deri natën vonë, duke parë jashtë
në një oborr të heshtur, një
karrige të ndryshkur dhe muret e tejdukshme
të shtëpive të njerëzve të varfër.

.
Ata duhet të presin deri pasdite shpresën e Vitit të Ri,
dhe qaj fort për ta,

.
Në pamundësi për t’i bërë ata të lumtur,
dhe pyes veten se si jetojnë
e kanë bartur jetën
deri tani pa asgjë
duke shpjeguar jetën bosh. Nuk e di
pse po iki nga këtu
me pallton që më errësohet
me çizmet që me zhyten, duke u ngjitur
me një tingull të lehtë shiu

.
Më pëlqen të dëgjoj. Nuk më intereson
ku janë ato vajza tani.

.
Çfarëdo që ato të kenë bërë në jetën e paskaj
mund të kenë ecur,
mund të kenë shkuar në botë

.
Sot unë dua vetëm të eci
pak më gjatë në të ftohtë
nën bekimin e shiut,
dhe ngre fytyrën time drejt tij

.
Në këtë Vit të Ri
Shplarjeje dhe harrimi.

.
VITI I RI

.
Nga Carol Ann Duffy

.
Vitin e vjetër e lë pas vetes si një shall
dhe le të bjerë. Fishekzjarret shpërthyese fluturojnë
në natë, si lulet e dëshirës, si zjarret e dashurisë.
Jashtë hapësirës rreth meje, duke qëndruar këtu, më vjen
trupi yt i munguar kundrejt timit. Ti më prek si ajri që mw jepet.

.
Më larg, më afër, krahët e tu janë errësira, duke më mbajtur,
kështu që unë mbështetem tek ti, lexoj për buzësh qiejt duke flakëruar në dritë,
yje rrokjesh. E shoh, më në fund, ata luten per ne. Fryma juaj
është mesnata, duke jetuar, në lëkurën time, edhe pse kilometra mes nesh,
fusha, autostrada dhe qytete, miliona shtëpi të vogla të ndezura.

.
Kjo dashuri që kemi, pikëllimi ynë si një rimë e plotë, në një vend të gabuar,
Në kohë të gabuar, punë e ëmbël për duart, vokacioni i zemrës, flakërima
për të udhëhequr Vitin e Ri.
Brenda nesh, ditët dhe netët larg qiellit
det i errët. Goja jote është borë tani në buzët e mia, e ftohtë, intime, si puthja e parë,
Koha bie dhe bie në hapësirën e pafund, deri sa të jemi në kete jetë që ndërron pa fund.

.
SHUARJA E VITIT TË VJETËR

.
Nga Naomi Shihab Nye

.
Letrat shuhen në pak sekonda,
Lajmet nga miqtë presin në dorezën e derës,
Si në femijeri,
Një letër e kuqe transparente,
cëcërine si krahë zogu,
Më duket sikur po martohem
me ajrin.

.
Pjesa më e madhe e jetës është e ndezshme,
Si nata e Vitit të Ri me
Një listë perimesh, frutash, pijesh, poezishe të pjesshme dhe
Flaka rrotulluese, vetë portokalli i ditëve, që ikin dhe ikin
kaq pak është një jetë
Që ndryshon pamëshirshëm çdo 31 dhjetor
Aty ku kishte diçka, papritmas nuk është,
një mungesë bërtet, feston nje fitore, lë hapësirë shpresa.

.
Filloj përsëri me numërimin e ditëve të reja
Vallëzim i shpejtë, ndërrim i humbjeve dhe gjetheve,
vetëm gjërat që nuk i kam bërë
kërcasin pas meje,
flakërojnë dhe vdesin,
Si endrrat…

.
31 DHJETOR

.
Nga Richard Hoffman

.
Të gjitha punët e mia të pabëra enden
lakuriq përgjatë kalendarit,
një grup gjuetarësh të dobët,
bora e fryrë e shpërndarë aty-këtu,

.
Pëngon të ardhmen tonë
palosur në Vitin e Ri
në një varëse rri fotografia e janarit
një pikturë e shekullit të 17-të,
një jetë e qetë:

.
Kafka dhe pasqyra,
derdhur në një çantë si lule.

.
RESHJET E BORËS

.
Nga Ravi Shankar

.
Flok-flokë, bie bora e parë e Vitit të Ri
mbi çatitë me maje, mbi makinat në lëvizje dhe kodrat e valëzuara,
si një imitim i jetës që lëviz rrugës, relievit të thyer,

.
kaskadave statike, poshtë ekraneve të mbremjes, ndërsa
zbret poshtë, këmbëngulëse, e grimcuar me një dridhje
mistike që shpërndahet si një vazhdimësi imazhesh,

.
Fushës së bardhë: grilave gjashtëkëndore të ujit
molekulave që grumbullohen në lëvizje shumë shpejt
të spërkatur me erë, në kristale bore, që kthehen në llucë.

.
MËNGJESI I VITIT TË RI

.
Nga Carl Adamshick (1969 )

.
Një muzikë e qetë po luhet—
Si një linjë e grisur e basit,
dritareve të bardha të shtepive. Pëllëmbët e mia
janë si dy altoparlantë
të mbuluar nga bora e tingujve të ngrirë
I shtrij në ajr,
I përcjell në botë
Si një lutje njerëzore
në tryezën e errët të kësaj mbrëmjeje
Për të riparuar jetën që lamë pas
Dhe të ardhmen…

.
NË DITËN E PARË TË KËTIJ VITI TË RI

.
Nga Lisa Olstein

.
Pikërisht përballë meje
në e-mail, më vjen një mesazh i
përcjellë nga nëna ime
në ditën e parë të këtij viti të ri.

.
Një balenë është e ngatërruar në rrjeta dhe linja
dhe ka vetëm një mënyrë që ta
nxirrni jashtë, na thotë ajo
me sytë e saj sa një vaskë.

.
Dhe vrapoj të gjej një zgjidhje,
Të gris rrjetën e saj
Të liroj pengun e gjorë, të pakujdesshme
Që ngjan aq shumë me jetën tonë.

.
Po ne kush do të na shpetojë me një email
Nëna ime ?

…ec e mos buzëqesh, titulli thoshte “Edi Rama si Kronos: po i ha të gjithë këlyshët e vet”, padyshim ky do jetë titulli më simpatik i fundvitit 2024, e paskan bërë Ramën Kronos, sipas Gjergj Zefit (autori i tekstit tek Pamfleti) Kryeministri Rama na qenka Kronos (dmth. Titan, vetë babai i Olimpianëve, ai Kronosi që kullufiste gjithçka… që i hante fëmijët e vet), mirëpo nëse e kujtojmë Kronosin e “vërtetë” nuk ishte i palajthitshëm as ai, psh. e pati “hëngër” gurin e mbështjellur si Zeus, ia patën hedhur dmth., vetë motër-gruaja e vet ia pati hedhur…

…sipas Hesiodit, Kronosi i gëlltiste fëmijët e vet menjëherë sapo lindnin, sepse profecia e parashihte që fëmijët e tij do ta rrëzonin nga froni hyjnor, njësoj siç dhe ai vetë e pati rrëzuar babain e vet – për ta shpëtuar Zeusin si foshnje, nëna perëndeshë Rea (motra e Kronosit dhe gruaja) e mashtroi Kronosin duke ia dhënë një gur të mbështjellur (që dukej si foshnjë) në vend të Zeusit, perëndesha Rea pastaj ia dha Zeusin nimfës Adamantea për ta ushqyer, nimfa do kujdesej për Zeusin, e fshehur diku në një shpellë të Kretës dhe Zeusi do rritej (ky është njëri nga versionet)…

…ndërsa sipas Apollodorit, Rea ia dha Zeusin jo nimfës Adamantea por nimfave Adrastea dhe Ida për ta ushqyer, dhe ato do e ushqenin me qumështin e dhisë Amaltea, nimfat Ida dhe Adrastea (së bashku me nimfën Amaltea) ishin vajzat e perëndisë akuatike, Oqeanit, kur Zeusi qe rritur do ta shpërblente “dhinë” (nimfën Amaltea) duke e vendosur mes yjeve si yllësia “Capra”, e që do t’thotë thjesht “dhia” – mirëpo Capra s’duhet ngatërruar me cjapin e detit, me Bricjapin e Zodiakut, i cili s’ka ndonjë lidhje me dhinë Amaltea….

…në këtë linjë paralelizuese, Tirana dhe mund ta kishte “mbështjellur” Zeus foshnjarakun, do kafshonte SPAK-u dhe çfarë pastaj, asgjë, do kërcisnin paksa dhëmbët dhe Kronosi do i fërkonte nofullat, nëse SPAK-u na qenka goja e Kronosit atëherë padyshim as vetë Kronosi s’do jetë i pagabueshëm, shumkush dyshon se vetë ai do jetë Krye-Kapoja… peshku i madh, jo peshkaqeni por qen-a-peshku i madh i politikës shqiptare…

…problemi është që Kronosi s’ka si e kullufit veten me gojën e vet, tani duket sikur i paprekshëm nga drejtësia e SPAK-ut, pa fakte s’ke si… kështu që thjesht duhet pritur, helbete, ku i dihet, mund ta ketë kafshuar dhe qen-a-peshku ndonjë “grep”, as Kronosi hyjnor s’mund ta llogariste secilin detaj të ardhmërisë, andaj dhe kishte frikë – nëse mbjell panxharsheqer sipas logjikës s’ke pse pret surpriza as korrje të hidhura…

…nga ana tjetër Kronosi s’ditka të ndalur, sa e sa kokat i paska hëngër, sa e sa Ali-Pashallarë paskan vajtur në tepsinë e Sulltanit, autori Zefi i kishte vargëzuar mjaft emra, siduket edhe Kronosit të Tiranës iu paska “mjegulluar mendja nga profecia” dhe i kullufitka gjithë të pafajshmit e politikës shqiptare, pakëz e çuditshme pse u brengoska autori Gjegj Zefi, pse duhet t’i dhimbsen, pse t’i dhimbset Zeus-Veliaj, le t’i kullufitë, pse të dhimbka ty, ku të dhimbka ty, le t’i hajë…

…nëse Rama na qenka Kronos atëherë i bie që s’paska as faj, as pikë faji (nëse “faji” t’na ishte i lëngshëm), aktet e tij qenkan legjitime deri në thelb, të arsyeshme deri n’bërthamë, gjithkush lufton për faqebardhësinë e vet, të shërbesh 3 mandate dhe në fund i baltosur, i përlyer, i njollosur… qebesa mjaft inat, edhe Kronosi s’pati bërë gjë tjetër por pandehte mbrojtjen e fronit të vet, qëkur aq i pafajshëm s’ishte as ai vetë, edhe ai vetë e pati rrëzuar babain e vet – mos vallë na paska frikë Rama nga Zeus-Veliaj… or something?!

…imagjinata e artikujve s’ka frerë, as gjuha s’ka eshtra, e tultë, mund t’i japim sa andej sa këndej, mirëpo s’ia vlen përhumbja, shtrohet pyetja vallë cili do jetë pra “motivi” i vërtetë i Titanit të Tiranës (natyrisht, mund t’ketë më shumë motive, 2-3-4 apo dhe më shumë, sidoqoftë prapë 1-ri nga motivet e Kronosit do jetë më i madhi, kryesori) derisa Kronosi dikur kishte frikë për fronin hyjnor (ky ishte dikur motivi kyç), atëherë çfarë na humbka Titani ynë, ky pothuaj se është “lodhur” duke qeverisur, tamam si ata Kryepleqtë e Sijuksve a të Apaçëve, nëse hajn… kuptohet keq, mos pyet, deri tani do i ketë mbushur me hejbe me hambarë, e mori dikur “fronin” si një Qemal djaloshar tani do ikën si një Qemal mjekërbardhë, Shqipëria s’do ketë Kronos më të madh, dihet… i tashmi Qemal dhe ai i dikurshmi, analet historike të Shqipërisë do i kenë 2 Mjekër-Qemala të mëdhenj…

…si një detaj më tepër i komentit tonë, sipas nesh paksa e çuditshme dhimbshuria e autorit Zefi, “pamfleti” i tij pakëz i paqartë, ehuuu… le t’i hajë, çfarë humbka Kronosi i Tiranës nëse i “hëngërka” ca këlyshër, mashtrues të popullit, nëse Tirana na paskësh qenë e verbër duke i zgjedhur kryebashkiakë vetë mashtruesit, vetë hajnat, vetë këlyshët e Kronosit, atëherë kujt i plas… le t’i kullufit ai vetë, pse të dhimbsen ty i dashur Gjergj : )

…shqiptari me një tym e komandon mbarë nëntokën dhe mbitokën e trafikut të kokainës, me një cigare dhe me rrotullamat e tymit, nga errësira e qelisë si një kryeplak i apaçëve e udhëheqë perandorinë e drogës… është e mundur, jo e pamundur, s’ka impossible, me kusht që t’jesh shqiptar : )
* democracy dies in darkness – moto, slogan i Washington Post

***
…Trumpi do duhej t’i fuqizojë tarifat për Kokainën – kishte shkruar dikush si parodi tek komentet e artikullit të Washintron Post, një dikush tjetër kishte shkruar “bujë e potere, gjithë ajo bujë pompoze, luftë drogës, vdekje drogës, por ja që droga e fitoi pra luftën, tani legalizoje, administroje, kontrolloje”, kishte aty rreth 140 komente në kohën kur iu qasa shkrimit, sipas shkrimit të “Washington Post”, Samantha Schmidt paska “raportuar” nga Ekuadori, kolegu Arturo Torres paska “raportuar” nga Kolombia, ndërsa Anthony Faiola paska udhëtuar në Shqipëri për ta dokumentuar rritjen e trafikimit me drogën kohëve të fundit gjatë bumit me kokainën jugo-verio-amerikane…

…është e vërtetë se dy Amerika-kontinentet, Jugu dhe Veriu, kurrë s’kanë qenë më prodhuese, më të begata, më “pjellore” sa i përket narko-industrisë, është marramendëse sa shumë drogash qarkullojnë andej… akoma pa dalur në oqean, akoma pa u nisur drejt destinacioneve globale, drejt Evropës, Azisë, Australisë… e vërtetë se janë kapur 22 tonelata nga autoritetet ushtarake-policore të Ekuadorit në Janar 2024, me të cilën video të “narko-bodrumit” dhe fillon artikulli i Washington Post, 22 tonelata është diç si rekord, kurrë s’janë kapur aq shumë gjatë historisë…

…e vërtetë se zyra e Kombeve të Bashkuara (UN) për Narkotikët dhe Krimin pati ardhur me shifrën rekord prej 2.757 tonelatave të kokainës prodhuar botërisht në v. 2022, 20% rritje krahasuar me v. 2021, e vërtetë se dhe shqiptarët dinë t’bëjnë tregti me drogat, amerikanët i prodhojnë… shqiptarët dhe narko-bosët e gjithë botës i tregtojnë, gjysmën e qarkullimit rishtas ua shesin vetë amerikanëve, dhe gjysmën tjetër kuptohet… botës, në ndonjë rast, në ndonjë rutë, në ndonjë “market” ndodhë shqiptarët mund t’jenë më të zotët se italianët, më të zotët se amerikanët, më të zotët se rusët, ukrainasit etj. por të shkruash shqiptarët e udhëheqin globin e narkotikëve, dhe atë nga qelia (si apaçët me sinjale tymi, mbase duke i ndezur cigaret)… sorry Washington Post, por është marrëzi, shkrimi juaj i ashtuquajtur “investigativ” nuk ka mbulesë dhe s’e ka besueshmërinë, as afër – vetë narko-tregtarët e Kolombisë kur ta lexojnë do qeshin e do shkoklohen me hamendësimet e “reporterëve” tuaj nga Kolombia e Ekuadori…

…të raportosh nga hoteli yt në Ekuador a Kolombi dhe të merresh me storie (ndoshta fiksionale) se shqiptari nga qelia e atjeshme e komanduaka rrjetin ndërkombëtar të kokainës amerikane, meksikane, jugo-amerikane, evropiane, aziatike, australiane, afrikane, thjesht qenka miqësuar me shefat e atjeshëm të drogës, gjithë kartelat e Latino-Amerikës unanimisht qenkan pajtuar që ky t’jetë “boss-i” të gjithëve, boss global, boss universal, (bosat e drogës e kanë këtë ves, kurrë s’kanë dëshirë t’jenë vetë krye-bosa, sapo dëgjojnë se fjala na qenka për 1 shqiptar, sakaq heqin dorë, i dorëzojnë me ambicje e me gjithçka, 1 shqiptar dhe përulet i gjithë globi, shqiptar i ngujuar në qeli por s’ka problem… OK, në rregull si teori, por SI, NA E SQARO SI?

…no problemos amigos, e ke aty brenda pultin e lidhur me gjithë satelitët, me gjithë Internetin, jo vetëm TV-pulti, jo vetëm antenat, tualeti yt ku ulesh është diç si antenë jep-e-marrëse, telekomandoja i dërgon valët dhe i pranon të cripto-kuantizuara, s’ka CIA a djall që i deshifron, jo vetëm pulti as jo vetëm iPhone (drogaxhi i rrezikshëm, shqiptar i rrezikshëm, por nuk ta sekuestrojnë as telefonin) në qeli si narko-boss i rrezikshëm ke qasje në big-data të AI sa u përket rrjeteve të Dark Web (njësoj si CIA, si FBI, si Interpol-i, si Europol-i etj)…

…tekefundit thjesht e ndez një cigare dhe me rrotullamat e tymit, nga errësira e qelisë si një kryeplak i apaçëve e udhëheqë perandorinë e drogës, narko-pernadorinë globale, mbarë bota e narko-bosave i kuptojnë sinjalet e tua – pa një pa dy i vëjnë direktivat në punë, urdhrat e tu zbatohen automatikisht amembanë globit, sidomos kolombianët janë fort të dëgjueshëm, amerikanët fort të devotshëm, meksikanët… kartelat e tyre rrinë gatitu në gjunjë, në co kohë në secilën sekondë, me 1 cigare nga qelia, me një tym e sinjalizon-komandon mbarë nëntokën dhe mbitokën e trafikut të kokainës, me kusht që t’jesh shqiptar, kudo që t’jesh, qoftë në Ekuador i ngujuar në qeli e qoftë në Turqi, duke qenë shqiptar je diç si superman i mbarë narko-trafikut botëror…

…të “raportosh” nga Kolombia është fort e besueshme, gazetari juaj (z. Drejtor i Washington Post, njësoj si Superman-i i filmave tuaj përnjëmend) duhet t’jetë edhe gazetar edhe superman, ndërsa si na e paska “dokumentuar” ky Faiola rolin e madh të shqiptarëve rreth “bumit” jugo-verio-amerikan me kokainën duke pyetur e hulumtuar në Shqipëri, as nuk është sqaruar nga vetë raportuesi juaj, nga i famshmi “raportuesi Faiola”, kuptohet as lexuesit anembanë botës të artikullit të Washington Post s’e kanë idenë, duhet t’merren me imagjinatën…

…natyrisht, ta pyesësh një polic italian, si artikullshkrues a si editor telefonon nga Washington-i dhe inspektori italian e konfirmon, patjetër, do thotë “shqiptarët janë më të rrezikshmit, më të mirët (varet nga përpsektiva), ua kalojnë Ndragheta-ve tona, brigadave t’kuqe… ua kalojnë të gjithëve, shqiptarët janë narko-mafiozër superiorë, thjesht janë të lindur me “superioritetin”, s’ka italianë që do thotë no nooo italiano sono buoni, per mangiare macaroni… jemi ne narko-mafiozët më të mëdhenj të botës, o ne o kolumbianët, jooooo shqiptarët, s’ka italian që thotë ashtu, askush i botës s’do thoshte nuk janë shqiptarët më të rrezikshmit, të dobët janë ata, as italianët, as holandezët, as kolombianët, as amerikanët askush i kësaj bote nuk thotë jemi ne supermanat e narkotikave, natyrisht klishe i përkryer, e dinë dhe filmat e Hollivudit madje, shqiptarët njihen botërisht tashmë, janë më të zotët me narko-zotësinë…

…shkrimin e Washington Post e paskan përkthyer dhe postuar pothuaj të gjithë mediatikët shqip (më dolen me dhjetra), me titullimat se shqiptarët qenkan bumi i trafikut global të kokainës, e paskan tejkaluar dhe Escobar-in etj. – ok, nëse ashtu thotë Samantha Schmidt, Arturo Torres dhe Anthony Faiola, padyshim atyre dhe u shitet, sepse punojnë për Washington Post, për mua NUK është shkrim bindës, s’ka bazë për të qenë “bindës”, nëse shkrimi i Washington Post na qenka “investigim gazetaresk” atëherë i bie se ne duhet besuar dhe filmin e Tom Cruise, gjoja si aksion-komedi (kam harruar si quhej ai filmi, nëse s’gabohem “American Made”, por Cruise e luan rolin kryesor), ku ai si pilot i angazhuar gjoja si “undercover” nga vetë CIA, nga DEA e furnizon gjithë Amerikën me drogë, për vite të tëra biznesi lulëzon, trafiku i narkotikëve lulëzon, investigimi i DEA-s, i CIA-s (i 4-5 organizatave federale) lulëzon, Amerika thjesht e pangopshme me narkotikat, nuk shihet as fundi as fillimi, më shumë duket si një cikël, si një “rreth”, në fund kur ndërrohen “peshqit” e mëdhenj të politikës në ShBA, asgjë – akteri ynë kryesor natyrisht “izolohet”, e bëjnë t’jetë një askushi, apo dhe e zhdukin dhe asgjë, mbaron “filmi”, njësoj si në realitet tutje asgjë, e shkuar e harruar…

…no no sorry Washington Post, democracy dies in darkness, demokracia vdes në errësirë, e vërtet por gjithashtu as zhurnalizmi, as gazetaria e errësirës duke prekur kuturu, si pulat qafëkëputura duke kërcyer nga cungu i kalbur, pothuaj nga balta… pa bazë, s’mund të thuhet se gjallon, se qenka gazetari e gjallë…