Erika Burkart, (lindur më 8 shkurt 1922 në Aarau, vdekur më 14 prill 2010 Muri – Argau), është një shkrimtare zvicerane.
Pasi u arsimua si mësuese për shkollën fillore, Erika Burkart mësoi për disa vjet në shkolla të ndryshme – një aktivitet që e ndërpreu në vitin 1953 për shkak të një sëmundje të zemrës. Prej atëherë ndjehet e lirë dhe shkruan boton vëllime poetike e romane. Në vitin 2005, ajo u bë autorja e parë që mori çmimin e Madh Schiller të Fondacionit Schiller për veprën e saj të plotë.
Shumë nga poezitë e saj u vendosën në muzikë nga kompozitorë të mirënjohur si Gottfried von Einem, Rudolf Kelterborn, Gerd Kuhr, Armin Schibler, János Tamás dhe Balz Trümpy.
Erika Burkart u martua me shkrimtarin Ernst Halter deri në vdekjen e saj. Përveç disa udhëtimeve të gjata jashtë vendit, çifti jetoi në shtëpinë e vet në Kapf në Aristau. Erika Burkart vdiq të mërkurën, 14 prill 2010, në moshën 88 vjeç në Muri (Kantoni Aargau, Zvicër). Arkivi i saj është në Arkivën e Letërsisë Zvicerane në Bernë.
HARTA E BOTES
Për Ernst-in
Nuk i kam parë
Agimin boreal,
Kopetë e renave në Laponi,
Kasollet e indianëve buzë Orenokut,
Pishat e Akashit, Ishullin e Arinjve,
Fushat prej lave të Etnës,
Borën e Kilimanxharos ;
Nuk i kam parë
As liqenet Titikaka, Bajkal, Walden,
Landet e Skocisë, yjtë e Ekuatorit;
Nuk e kam parë
Hënën e plotë mbi shkretëtirën e Gobit.
Kam parë Njeriun.
Gregor Samsa-n. Mozartin.
Françeskun e Asizit.
Kavafin.
CONTINUUM
Ata që vuajtën, vdiqën,
Vdiqën dëshmitarët,
Vdiq dhimbja.
Ndoshta mbetet pas
Një gëzim
Për të cilin nuk ka asnjë dëshmitar.
ZERAT E AGULLIMIT
Të rrish zgjuar
Për të dëgjuar zogun e parë.
Një gjuhë tjetër thotë
Atë për të cilën mungojnë fjalët.
Me sy të mbyllur
Unë qëndroj e hapur,
Trupi orientohet
Sipas zërave.
Tashti vesa njom barin.
Në gjumin tim
Unë marr me vete
Diellin e parathënë.
DIELLI QE LIND
Dielli i qashtër ngrihet
Mbi mal,
Unë vështroj e heshtur,
Sepse kanë humbur
Fjalët e lashta
Të këngëve prej drite.
Drita kërcen nga gjethja në gjethe.
Silueta e një zogu
Prani jashtë kohës, pikturë Zen.
Era shtrin flatrat
Trupin e reve,
Në të gjitha mëngjeset nuk shikon një engjëll.
Unë e ndjek pas në shtegun e vesuar
Duke zbritur te dita
Që më vjedh shpirtin.
FLOKE BORE NE MARS
Duke ardhur nga qielli
Të pangarkuar me kurrfarë mesazhi.
Moskokëçarës ndaj brengave tona,
Ata fluturojnë të veçuar,
Pothuaj pa qenë të lidhur,
Shkumë në trajtë lulesh,
Nëpër të cilën lulebora
Sos te drita e një kohe
Ku pareshtur
Pritja duhet të mësohet nga e para.
PEMET
Cfarë duan pemët
Që, natën,
Trokasin në xham.
A mos duan të na japin
Gjethet e tyre të mbrame ?
Cdo pemë ka breroren e vet;
Hija jote,
E shkëputur nga hija e pemës
E prek dritën sipas mënyrës së saj.
Toka tregon me gisht qiellin
Me anë të pemëve,
Rrënjët e tyre ndërthuren me të tuat,
Zogjtë e tyre fluturojnë
Në gjumin tënd.
Cfarë duan pemët
Që vijnë të trokasin natën,
Pasi janë zhveshur
Deri në kockë?
Pemët luten për jetën e tyre,
Për jetën e tyre lakuriq,
Ato luten që fati
Të na vijë në ndihmë.
REKUIEM PER NJE BLI
I shtrirë përtokë, i gjymtuar,
Trungu degëprerë
Ende thotë
Unë jam mbret,
O ti njeri i përzishëm që ndalesh këtu,
Unë nuk kam më
Me çfarë të të përshëndes,
Nuk kam as zë, as gjymtyrë, as kokë.
Unë jam e qara jote më e papërmbajtur
Se gjithçka duhet të ikë,
Dhe një kujtim nga vjeshtërat
Kur gjethet e mia
Currilonin përmes mjegullës e ditës.
Vështrimet e tua,
Unë i drejtova tek yjet,
Ato më përkisnin mua.
Po sot e tutje, kujt i përkas
Unë, një mbret,
Që nuk jam më në këtë botë ?
KUKUVAJKA
Ajo rrinte pa lëvizur në një akacie,
Ende nuk kishte rënë borë,
Shumë lart,
Në një degë të thatë,
Vajtimi i saj
Ende nuk e kishte kohën,
Trupi i saj mbufatej
Para hënës vezake.
Kur fluturoi kukuvajka,
Qielli u duk më i gjerë,
Vendi më i moçëm.
HERAKLITI
Edhe të mos përgjigjesh
Eshtë një përgjigje.
Po kush e dëgjon
Ligjërimin që thotë
„njëri është një tjetër“
Kur tjetri të duket
I patolerueshëm.
NE DRITARE
Në dritare, vonë,
Currili i ujit luan fillikat.
Që të shihen,
Yjve u duhet errësira.
Qëkurse dashuria
Na ka lënë në baltë
Në shtëpi të mbyllura,
Ca zërë dëgjohen nga fushat,
Qentë lehin më fort.
Me ballin e mështetur te balli i natës,
Jam si e veshur me një lëkurë të hirtë.
Një drithërimë e beftë
Nën një dorë të dikurshme
Që më humbet në errësirë.
PRAGU I SHTEPISE SE NENES
Ky prag e lë të kalojë edhe borën.
Në mbrëmje, mbi të bie
Hija e mështeknave dhe e lajthive.
Mbi të ndalen
Hëna dhe dielli.
Nga ky prag ti sheh prapa vetes.
Ai ndrit kur kthehesh.
Aty, persekutuesi yt
Heq dorë të të presë.
Përmbi këtë prag
I kanë mbajtur qivuret.
Ai është i ndragur dhe i pastër,
I mbuluar me gjethe dhe me gjak.
Aty, ti gjete një mace pa jetë,
Letrën e një të huaji
Dhe ca trëndafila të çelur.
Nga ky prag ti ngjitesh nëpër kohë.
Ti nuk e kalon dot me një kërcim.
Ai është një simbol.
FRAZA TE THJESHTA
Lodhja i ka vënë poshtë të gjithë,
Si dashnorët ashtu dhe vrasësin.
Ai që ka fat,
I shpëton verdiktit.
Ai që përballet me jetën,
Takon vdekjen.
Në gjumin tim,
Unë hap derën e trembëdhjetë,
çdo natë mund të jetë nata e fundit.
Apokalipsi do të ndodh nesër,
Megjithatë
Toka sillet pareshtur.
Komentet