Ky shkrim dhe kjo fotografi me kthejne mbrapa ne kohe, me shume se gjysem shekulli. Ishte vera e vitit 1960, ne qytetin e Pogradecit. Sapo kisha mbaruar gjimnazin dhe se bashku me kushuririn tim, Hektorin, shkuam per te kaluar disa dite pushime ne qytetin e liqenit, vendi me i parapelqyer per mua n’ate kohe.
Aty hasem ne nje grup te rinjsh, shumica te diplomuar, me te cilet, ne saje te njohjes familjare me dy prej tyre, Dr.Arian Kerçikut dhe Gezim Peshkepise, qendronim me ta ne oret e plazhit. N’ate grup bente pjese edhe Kujtim Spahivogli. Qe ne bisedat e para u miqesova me Te. Ishte nje miqesi qe nuk lindete nga ndonje interes i posaçem, por si shprehje e perputhjes se mendimeve , edhe se Ai ishte 12 vjet me i madh si moshe.
Por Ai ishte nje artist i vertete, nga ata qe e rrezatonin artin me te gjithe qenien e tyre, qe nga fizionomia me buzeqeshjen e natyrshme e gazin e vrullshem e te fuqishem deri ne persiatjet e thella per letersine e artet, kryesisht per teatrin, qe ishte bota e tij e vogel dhe e madhe.
“Kur luaj dramen “Majlinda” me duhen tre ore te vij ne vehte, kur luaj Hamletin nuk me mjaftojne as tre dite.” me thoshte. Kishte nje kulture te gjere, por edhe nje shpirt te bardhe. Ishte si nje mize e bardhe ne mjedisin ne te cilin punonte e jetonte. U beme miq per pak dite, por ajo miqesi mbeti pa vazhdim, mbasi jetet tona kishin drejtime te ndryshme. Prej saj mbeti vetem nje fotografi qe ruhet ne albumin tim.
Duke lexuar shkrimin e mesiperm, figura e Tij me del e gjalle para syve te mendjes, me te gjithe respektin e dashurine te cilat i imponon botes se kujtimeve, por edhe me dhimbjen e thelle qe buron nga ndarja e tij e parakoheshme nga jeta dhe nga peripecite e kaluara sa qe ne te. Per mua ajo fytyre e bukur, e lidhur me disa dite te kendeshme, qe qene si nje oaz i gjelbert ne shkretetiren e hirte te zymtesise se rinise sime te pare, mbeti e pavdekeshme ne kujtese e ne zemer.
U prehte ne Paqen e perjeteshme te Zotit shpirti i Tij fisnik!
I perjetshem qofte kujtimi i Tij ne boten e kultures shqiptare!