Ëndërrat e mia janë xixëllonja,

perla të një shpirti të zjarrtë.

Në qetësinë e errët të natës

llamburitin në grimca drite.

 

***

Flutura nuk i numëron vitet,

por çastet,

prandaj koha e saj e shkurtër

i mjafton.

 

***

Pema kundron

hijen e saj të hatashme:

është krejt e veta,

por nuk mund ta ketë.

 

***

Dashuria ime,

si një rreze dielli,

të pushtoftë e të dhuroftë

lirinë e dritës.

 

***

Prilli si një fëmijë

pikturon mbi tokë

pamje të shumëngjyrshme:

një çast më vonë i fshin,

ik nga sytë këmbët

dhe harron gjithçka.

 

***

Në kopshte kanë lulëzuar marshallojat,

të bardha në timin dhe të kuqe në tëndin,

në pranverë, pas gjumit të gjatë:

kanë njohur njëra tjetrën në heshtje.

 

***

Qielli ndonëse duke mbajtur nusen e vet,

tokën, mes krahëve,

i mbetet

pafundësisht larg.

 

***

O terr i pafund,

e drojtur është drita e kësaj llambe:

për të fituar mbi frikën tënde të vogël

ndez yje të pafundme.

 

***

Kur agimi si një lule

shumëngjyrëshe venitet,

dielli ngjitet në madhërinë e tij,

si një frut llamburitës.

 

***

O lulja ime, fati yt

mos qoftë në kurorën e një të marri.

Dije se ti ke marrë

bekimin e një agimi të ri.

 

***

Kaltërsia e qiellit dëshiron

gjelbërimin e pyllit:

në mes tyre ajri

psherëtin e rënkon.

 

***

Vuajtjet e heshtura,

mbajtur fshehur ndaj dritës së ditës,

do të shkëlqejnë në errësirë

si yjet e ndezura nëpër natë.

 

***

Në humnerat e errëta të shpirtit

ka çerdhe vetmitare

vuajtjesh të papërshkrueshme.

 

***

Kur pranvera është një ngazëllim lulesh

dashuria bëhet një rrëké

bukurie dehëse.

Kur mbaron dita e lulëzimit

dashuria bëhet ushqim

dhe pije e jetës.

 

***

Është bërë vonë, tashmë

qershia ka lulëzuar,

dita ka kaluar më kot, o çakërqjefe:

por pastaj ia ka behur kolovajza,

duke sjellë buzëqeshjen

e faljes sate.

 

***

Oqean i pafund, me mashtrimet,

me dashurinë për rrezikun

e dërgon në hapësirat e tua zemrën e burrit:

zëri i llahtarshëm

i sfidës sate të parreshtur

i prin larg udhës së guximit.

 

***

Xixëllonja kërkon

gjithçka vetëm në tokë:

nuk e di që janë

yjet në qiell.

 

***

Nën krahët e pyllit hijet e ndrojtura

duan dritën:

gjethet ua thonë luleve,

të cilat dëgjojnë dhe qeshin.

 

***

Një ditë ma dhurove një lule:

uhu, më theri me gjëmbat!

Megjithatë, bukuroshe, me një buzëqeshje

e prita dhuratën tënde.

 

***

Edhe pak nuk është pak

nëse shkon përtej shumit:

pakët mundin shumë më tepër

se shumët.

 

***

Retë qajnë

sepse terri ka rënë:

nuk e dinë se ato vetë

e fshehën diellin.

 

***

Gonxhja e jaseminit

nuk ka as dhimbje, as turp

për sakrificën e saj të vogël:

përkryerja, e padukshme,

është e pranishme tek ajo.

Mesazhi i pranverës

është i burgosur në pyll:

bukuria ia vë

këtë pengesë

bukurisë për t’u manifestuar.

 

***

Lulet janë fjalë,

gjethet janë heshtje,

krejt mbledhur

rreth tyre.

 

***

Falë joshjes

dashuria bashkon:

forca di vetëm

të lidhë me zinxhirë.

 

***

Ende pa paguar

si çmim jetën

do të marr shpërblim

lirinë.

 

***

Jeta jonë lëviz

nga misteri i natës

në misterin e lavdishëm

të dritës së ditës.

 

***

Tufa e zogjve

të këngëve të jetës sime

mezi pret të gjejë

një çerdhe në zërin tënd.

 

***

Kur pranvera vjen

pa e pasur kohën,

në prag të dimrit

nguron e pasigurt:

lulja ime

shfaqet pavetëdijshëm

kështu vdes

dhe nuk kthehet.

 

***

O dashuri, kur ti fal

duke harruar çdo fyerje

është një ndëshkim i tmerrshëm.

O bukuri, e pafalshme

është heshtja jote

përballë plagëve therëse.

 

***

Kur largohesh

duke më lënë vetëm,

një prekje bën të dridhet

kaltërsia e qiellit.

Nga kopshti në kopsht,

nga flladi në fllad

një ftesë për udhëtim

ngjitet regëtuese

në çdo fije bari.

 

***

Agimi i bie lahutës

në breg të territ:

kur ia beh dielli

kridhet në pelenat e tij.

 

***

Toka, e përskuqur

nga perëndimi,

ngjason me një frut të pjekur:

terri i natës

zgjat krahët e tij

për të prishur magjinë.

 

***

Flutura e kalon kohën e saj

duke dashuruar lulen lotos:

bleta në krejt harkun e vitit

fluturon lule më lule duke kërkuar nektar.

 

***

Buzëqeshja jote, e dashura ime,

është si aroma

e një luleje të panjohur:

e thjeshtë, e ëmbël, e patregueshme!

 

***

Valltari i përjetshëm vallëzon

nga koha në kohë

vallëzon bukurinë

në lulet pranverore,

nga fusha në fushë

mbi dallgët e të korrave.

Vallëzo padvekshëm,

o djalosh, në mendjen tënde,

në gjymtyrët e tua,

në ëmbëlsinë e shpirtit tënd,

në atë që sodit,

në atë që shkruan.

 

***

Dita vë në duart

e yjeve të heshtur

lahutën e saj të artë

që të përftojë

meloditë e saj të përjetëshme.

 

***

Kur në mbrëmje vorba

e ditës boshatiset,

merret e hidhet në oborrin

e yjeve.

Nata e pastron në terr

gjersa arrin ta rimbushë sërish

me ambrozien

e agimit.

 

***

Dashuria ime kërkon forcë

në travajet e ditës

për të gjetur paqe të paanë

në bashkimin e natës.

 

***

Bregu, kur

marea është e qetë,

pëshpërit në veshin e detit:

“Shkruaj atë që valët e tua

dëshirojnë të thonë.”

I pakënaqur, përjetësisht i paqetë,

deti i shastisur fshin

të gjithë ato që me shkumë i shkruan.

 

***

Toka, në ngërthimin e natës

pyet se çfarë gjuhe flet hëna,

por hëna nuk ka fjalë,

ka vetëm një fytyrë të qeshur.

 

***

Mali mban peshën e borës

që i shërben për veten:

atë që shkrihet

në shatërvanin gufues

e mbajnë të gjithë.

 

***

Hareja, e burgosur

në angrrat e tokës,

është shpalosur e lirë

në fletët e njoma të plepave.

Të prekura nga era e lirisë

gjejnë kohë për të jetuar pakëz:

një ëndërr të errësirës së heshtur

ka marrë trajtë trupore për të kërcyer

nëpër natë.

 

***

Kur do të humbë

drita e ditës

në humnerën e vdekjes,

yjet e pafundme

do të ndizen në sytë

mendimtarë të muzgut.

Drita e pakufishme e shpirtit

këndell plagët e botës,

të pamëshirshme, të dëshpëruara,

të mugëta.

 

***

Janë shuar në mugëtirë

rrezet e paskajme të diellit perëndues:

ngrihet me zëra të rinj,

të pashterrur, me shpresa të reja

mbi brigjet e një agimi të ri.

 

***

Në librin e jetës

shumë faqe mbeten boshe:

mos i mbush me mendime

të mendjes sate.

Atje poeti që fshihet në ty

kompozon pamje të qiellit:

me fjalën e tij hyjnore prek

fantazinë tënde.

 

***

Vëre në varkën

e reve të mbrëmjes

kurorën tënde të artë:

hiqja rrobat diellit

dhe në tempullin e perëndisë së vdekjes

shko të përgjunjesh në heshtje.

 

***

Gjerdani prej vese

thurur në fijet

e njoma të barit të vjeshtës

shuhet në çast:

megjithatë zë një vend

të përjetshëm mes bukurisë

së lavdishme të universit.

Gjerdani i stolive,

ndërsa qarkon një qafë mbretëreshe,

copëtohet pareshtur.

 

***

O shrëngatë lejekësh,

shokë të kohës së ftohtë,

kini hapur flatrat

e pasionit për fluturim.

Më thoni, si mund t’i mbush

këngët e mia me linfën

që bashkon ëndërrat e largësisë

në magjinë e qiellit të kaltër?

 

***

Faji im është tek gjembat,

nuk është faji tek lulet e mia:

lermi, o djalosh, gjembat,

dhe mblidhi lulet e mia.

 

***

Pallati i të pasurit

si një dragua

i çartur urie

shtrëngon mes spiraleve

një pafundësi gjërash:

E vështroj dhe mendoj

krahët e hapur

për përqafim

në shtëpinë e zbrazët

të varfanjakut.

 

***

Hëna thotë: “Dëgjo,

yll i mëngjesit,

kur nata

kthjellet,

në mbarim, para

se të ikë, ke arritur

të më bësh të të admiroj

buzëqeshur.

Ti, që ke ardhur mes dritës

dhe territ,

më ke bërë

të humb jetën.”

 

***

Mendoja se mund t’i numëroja të gjithë yjet:

kështu ka kaluar nata.

Duke numëruar dhe rinumëruar

nuk ia dola në krye asgjëje.

Nëse mjaftohem duke i soditur

mund t’i kem të gjithë yjet.

Kundrojeni oqeanin!

Mos vdisni

duke kërkuar ta boshatisni.

 

***

Hija e pemës sime

është për kalimtarët:

frutet e pemës sime janë për atë

që unë jam duke pritur.

 

***

Kur zjarri është i zënë rob

në zemrën e bimës,

shfaqet në gjethet,

në lulet dhe frutat.

Kur flaka, e pazbutshme,

e papërmbajtur, lëshohet e papenguar,

vdes në trajtë hiri të panevojshëm.

 

***

Lëre të merret me gjembat

atë që di t’i shikojë lulen

si një të tërë.

 

***

Ai që shoh në pasqyrë

është vetëm hija e vetes sime:

nëse mbetem pa të

është një zhgënjim i pashpresë.

 

***

Ai që e ka katandisur dashurinë

në një treg trupnash,

i shikon ngjyrat e dashurisë

nga një largësi e pamasë.

 

***

Përjetësia është e vërtetë: nuk ka asgjë

që mund ta masë!

Vdekja e dëshmon

pareshtur.